จอมมารที่รักโปรดกักขังข้าไว้นานๆ #ผู้กล้าภัยสังคม

ลำดับตอนที่ #2 : จอมมารหนีไปซะแล้ว

บทที่ 1

เมื่อจอมมารเดินเข้ามาในห้อง ผู้กล้าเองก็กลับมาอยู่ในสภาพเดิมเรียบร้อยแล้ว

อีกทั้งผู้กล้ายังตีเนียน(?) ทำเป็นสลบไปเพราะความเหนื่อยล้าอีกต่างหาก รู้งานทำให้ใครบางคนใจอ่อนดีจริงๆ

มันได้ผล จอมมารสุดแสนจะปวดใจ เขามองดูโซ่ตรอนที่ตรึงร่างอ่อนปวนเปียกของผู้กล้าไว้อย่างแน่นหนาแล้วก็ยื่นมือออกไปหมายจะประคองใบหน้าชายที่รักขึ้นมาอย่างทนุถนอม

"ผู้กล้า"

ในตอนที่ปลายนิ้วมือเขาจะแตะถึงใบหน้าของผู้กล้านั้น

"จอมมาร..."

เพียะ!

"ใครสั่งให้เจ้าพูดกับข้า!"

อ๊า ไม่นะ

"..." ผู้กล้าเงียบปากไป เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดจนบวมออกมาผ่านแก้ม และงุนงงอย่างมากว่าเขาทำผิดอะไร 

จอมมารกลับใจเจ็บยิ่งกว่า เพราะจู่ๆผู้กล้าก็ตื่นขึ้นมา เขาเลยเผลอแสดงท่าทีจอมมารอย่างปกติจนได้

[ปิ๊งป่อง~ ตรวจพบสถิติใหม่ของทุกวัน ☆ระบบจอมมารเปิดให้บริการ☆]

อ๊าก พรจอมมาร 

[จอมมารรังแกผู้กล้าผู้ไม่รู้อิโน่อิเน่อย่างทารุนกรรม แต้มความชั่วร้าย+100แต้ม]

อ๊ากๆๆๆ

[ขอให้จอมมารรักษาสถิติแบบนี้ต่อไป ตบตีและกำจัดผู้กล้าให้ได้ในเร็ววัน ระบบจะเฝ้ารอสถิติใหม่อย่างใจจดใจจ่อ]

[ติ๊ด]

จอมมารอยากเอาหัวโขกกับกำแพงขึ้นมาเสียดื้อๆ 

พรจอมมารทำเขาอับอายขายหน้าจริงๆ มันคือการตอกย้ำความชั่วร้ายของเขาที่กระทำต่อผู้กล้า ทำให้ระยะห่างระหว่างความรักกกับความแค้นจนอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ก็เพิ่มขึ้นมาอีก!

ผู้คนมักพูดกันว่าจอมมารคือความชั่วร้าย นั่นไม่ผิด มันมีที่มาที่ไปอยู่

ปีศาจที่ได้รับพรของจอมมารจะต้องสร้างความชั่วร้ายเพื่อเพิ่มแต้มและรับพรแห่งความแข็งแกร่งมาใช้ต่อกรกับผู้กล้าและควบคุมเหล่าปีศาจที่ปกครองให้อยู่ในเงื้อมมือ

แต่เมทิสนั้นแตกต่างออกไป

ความชั่วร้ายเป็นสิ่งที่จอมมารรุ่นก่อนๆกระทำแต่เขานั้นไม่ใช่ เขาไม่ต้องการพลังที่แลกมาด้วยการข่มเหงรักแกผู้อื่น

นั่นเป็นสาเหตุที่ว่าแม้จะได้รับพรมา แต่เขาก็แข็งแกร่งด้วยตนเองโดยไม่พึ่งพาพรพวกนั้น 

เขาดูแลเหล่าปีศาจอย่างเคร่งขรัด มีกฏและอยู่ร่วมกันอย่างปรองดอง ใจดีกับเหล่าข้ารับใช้ และทุกคนก็นับถือเขาที่เป็นตัวเขา ไม่ใช่พรจอมมารอะไรนั่น

ตอนผู้กล้าบุกเข้ามา ใจจริงแล้วจอมมารไม่คิดจะมีเรื่องด้วยสักนิด ผิดแต่ว่ามนุษย์ฝ่ายนั้นคิดว่าปีศาจชั่วร้ายและต้องปราบตามธรรมเนียมเก่า เขาเองก็ต้องปกป้องปีศาจของเขา การต่อสู้นั่นคือสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ต้องการให้ใครตาย ดังนั้นถึงปล่อยผู้กล้ากลับไปทุกครั้งที่ปะทะกัน

อีกทั้ง...

ฮือ เผลอลงมือไปอีกแล้ว

ไม่รู้ทำไมต่อหน้าผู้กล้าแล้ว เขาชอบทำตัวไม่ดีใส่ตลอด

แต้มความชั่วร้ายที่เขาไม่เคยทำให้มันเพิ่มขึ้นมากลับขึ้นเอาๆทุกครั้งที่เขาตบตี(?)ผู้กล้า สร้างสถิติใหม่ได้ไม่เว้นวันจนเขาจะตายด้วยความรู้สึกผิด

ทำไมกับแค่ผู้กล้าเท่านั้นที่เขาแสดงใจจริงออกไปได้ยากขนาดนี้!

แสดงสปอยล์

Talk : เหตุผลง่ายๆนั่นก็เพราะจอมมารเป็นหนุ่มซึนไงล่ะ!

แถมผู้กล้าก็ยังหนังเหนียวทนทานขึ้นทุกวัน เมื่อเห็นจอมมารเริ่มกลับมาสงบนิ่งหลังจากตบระบายอารมณ์ไปแล้วก็รู้คิวทันที

"คือว่า" เสียงผู้กล้าดังถามออกมาอีกครั้ง คล้ายกับกำลังลองใจว่าเขาพูดได้รึยัง

ตอนแรกจอมมารยังเป็นห่วงว่าตนเองลงมือแรงไปรึเปล่า พอได้ยินเสียงเรียกจากผู้กล้า ดวงตาสีอำพันตวัดกลับไปมองใบหน้านั้นอีกครั้ง

มุมปากกับแก้มผู้กล้าที่มีรอยช้ำเมื่อครู่เริ่มจางหายไปแล้วเขาก็เบาใจไปได้เปราะนึง และก็พบว่าทางนั้นเองก็จับจ้องมองตัวเองอยู่เช่นกัน ใจดวงน้อยในอกเต้นตึกตักขึ้นมาแทบจะดังออกมาข้างนอก จึงได้พูดกลบเกลือบออกไป

"อะไร โดนแค่นี้ก็ไม่ถึงกับตายนี่"

ผู้กล้าแลกแต้มพรมารักษาตัวเสร็จแล้ว พอได้รับการอนุญาตให้พูดถึงตอบกลับไป

"อ่า ใช่...ข้าไม่เป็นไร" การกระทำนี้แรกๆ เขาอาจตกใจบ้างแต่ใจจริงแล้วก็ไม่กลัวการลงไม่ลงมือของจอมมารเลยสักนิด เอาจริงการโดนคนที่ชอบตบตีบ่อยๆ ก็ไม่ระคายผิวหนาๆของเขาหรอก มันทำให้เขาชินกับพฤติกรรมแบบนี้ของจอมมารไปแล้วซะอีก บางครั้งบางทีอาจมีการรอคอยเล็กๆ ให้ฝ่ามือนั้นประเคนเข้ามาสัมผัสด้วย

ผู้กล้าฉุดคิด ทำไมถึงรู้สึกว่าตนเองได้เปิดประตูของรสนิยมใหม่ที่อันตรายมากๆ ออกมาแล้วเลยแฮะ

ช่างเถอะ สำหรับเขายังไงก็ได้ถ้าเป็นจอมมาร ตอนนี้เขาแค่อยากรู้เท่านั้น

"ข้าแค่อยากรู้ว่าท่านมีแผนจะทำอะไรกับข้า" 

"..." แผน?

จอมมารนิ่งไป ถามเขาเรื่องแผนงั้นเหรอ ทีแรกมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบด้วยซ้ำเขาไม่มีแผนอะไรทั้งนั้นแหละ

แต่ด้วยภาพลักษณ์ของจอมมาร จะให้ตอบแบบนั้นไปก็ไม่ได้

ถ้าเป็นจอมมารควรจะตอบว่าอะไรนะ

เดิมทีแล้ว การคัดเลือกจอมมารไม่ได้มาจากสายเลือดหรือสืบทอดยศเป็นสำคัญอะไร มันมาจาก 'พร' ที่ยุคสมัยจะมอบให้ในเผ่าปีศาจเท่านั้น มันไม่ได้เจาะจงว่าเป็นเผ่าไหน แค่มีพรจอมมารปรากฎ ปีศาจตนนั้นก็จะได้ขึ้นเป็นจอมมารทันที

เมทิสเป็นอินคิวบัสหรือที่พวกมนุษย์เรียกดันว่าปีศาจราคะ เผ่าเขาถนัดมนต์เสน่ห์ล่อลวงคนและดูดพลังชีวิตเป็นอาหาร แน่นอนว่าเขาเก่งในหลายๆด้านถึงเป็นจอมมารที่แข็งแกร่งได้ แต่แหล่งอาหารหลักของเขาก็คือมนุษย์

พูดให้ถูกคือพลังชีวิตของมนุษย์ มันเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างได้ใหม่เรื่อยๆ ซัคคิวบัสหรืออินคิวบัสเช่นเขาก็แค่ดูดมันมาใช้หล่อเลี้ยงร่างกายแลกกับทำให้มนุษย์มีความสุขหนึ่งคืนเท่านั้น อีกทั้งมนต์ล่อลวง ถ้าเจ้าของฝันไม่ยินยอมก็เข้าไปไม่ได้ เอาจริงๆมันก็คือการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม อีกอย่าง พวกเรามักไม่ได้มีแค่มนุษย์คนเดียว

แต่เขาต่างออกไป

จอมมารที่ตกบ่วงรักไปอย่างลึกซึ้งแล้วยังคงยึดติดอยู่กับผู้กล้า

"จอมมาร?"

"..."

มาตอนนี้ มีผู้กล้าจริงๆอยู่ต่อหน้าแล้ว ถ้าเขาเป็นจอมมารชั่วร้ายเผ่าอินคิวบัสที่ต้องการพลังแล้วล่ะก็

เขาจะลองทำตามใจตัวเองขณะที่มีผู้กล้าอยู่ได้ไหมนะ

ในเมื่อผู้กล้าเองก็แพ้เขาแล้ว งั้นก็ขอจอมมารเช่นเขาเห็นแก่ตัวตามใจตัวเองอีกสักหน่อย

แต่เขาก็ไม่อาจแสดงตัวตนจริงๆของเขาออกไปต่อหน้าผู้กล้าได้โดยไม่พาลเขินจนโกรธได้เลย

เขาเขินจริงๆนะ และตอนเขินก็มักจะลงมือร้ายกาจต่อหน้าคนคนนั้นทุกที

หรือว่าเขาจะลองใช้รูปลักษณ์จอมมารทำเรื่องแบบนั้นดู?

อืม...

เมทิสตั้งสมาธิและเหยียดยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย แสดงกิริยาท่าทางสมกับเป็นจอมมารอย่างไร้ที่ติจนผู้กล้าเองก็ร้ายๆหนาวๆ

ผู้กล้า : อา รอยยิ้มนั่นน่ารักสุดๆไปเลย *ตัวลั่น* {{(> ω <)}}

จอมมารผู้ชั่วร้ายกล่าวว่า

"หึ ผู้กล้า ข้าจะขังเจ้าไว้ และใช้เจ้าเป็นแหล่งพลังงานของข้า"

ผู้กล้า : อะไรนะ! Σ (O_O;)

"แหล่งพลังงาน?"

"ใช่"

...

ผู้กล้านิ่งไปสักพัก เมื่อจอมมารมองเข้าไปในดวงตาสีทองคู่นั้น รู้สึกคล้ายมีบางอย่างประทุอยู่ข้างในแต่ไม่นานมันก็กลับมานิ่งสนิทดังเดิม

"..."  ? สงสัยคิดไปเอง แต่พอพูดออกไปแล้ว เขากลับโล่งใจกว่าที่คิด แถมความรู้สึกผิดยังเจือจางลงไป ไม่มีความคิดอื่นเลยนอกจากอยากลืนกินผู้กล้าซะเดี๋ยวนี้

ถึงยังไงมนต์ล่อลวงของเขาก็เข้าไปในห้วงฝันของผู้กล้าได้ ถ้าล่อลวงไม่สำเร็จ ค่อยทำให้ผู้กล้าสลบลงไปก็ไม่สาย

ตอนนั้นผู้กล้าที่ตั้งสติได้ถามออกมาช้าๆ

"แหล่งพลังงานคืออะไร?"

จอมมารรู้สึกถึงความอับอายเล็กน้อยที่ต้องอธิบาย แต่ก็ยังคีฟลุกจอมมารต่อไป

"ร่างกายเจ้า"

"ร่างกายข้า?" ผู้กล้าทวนคำ ภายในหัวกำลังครุ่นคิดถึงความหมายในประโยคนั้น

เขาไม่คิดว่าจอมมารจะเป็นปีศาจที่ชอบกินเลือดเนื้อมนุษย์ลงท้องได้ ปีศาจประเภทนั้นเขาเคยเห็นมาแล้ว ไม่เหมือนจอมมารเลยสักนิด

"ท่านหมายความว่ายังไง?"

"..." จอมมารคิด บางทีผู้กล้าก็ทึ่มเหมือนกันนะ

เขาแอบเศร้าใจนิดหน่อย ผู้กล้าไม่คิดอะไรเกินเลยกับเขาเลย

.

.

.

จอมมารไม่รู้เลยว่าเพราะผู้กล้ามีความคิดเกินเลยมากมายอยู่เต็มอก เมื่อครู่ก็เพิ่งจะพรั่งพรูระเบิดออกมา แต่ด้วยสติของผู้กล้าที่ต้องยั้งมือไม่ให้ขืนใจคนที่ชอบจนทำแต้มความดีลด เลยเลี่ยงความคิดนี้ออกไปต่างหาก

แต้มความดีลดคืออะไรอย่างนั้นเหรอ?

นั่นคือบทลงโทษเมื่อผู้กล้าทำชั่ว แต้มความดีที่ได้จะติดลบสิบเท่าตามแต้มที่ได้ ในที่นี้ระบบผู้กล้าบัญญัติการ 'ขืนใจ" ไว้ที่ล้านแต้ม ถ้าทำ ติดลบล้านคะแนน

ผู้กล้าสุดแสนระทมที่ทำตามใจตัวเองไม่ได้ ความจริงเขาไม่ได้คิดจะไปถึงขั้นขืนใจอะไรนั่น เขาไม่ได้มีรสนิยมอย่างนั้น แต่บางทีจอมมารน่ารักจนใจเจ็บจริงๆ เขาอยากจะหยอดจะหอมอยากจะจุ๊บหน้าผากเหม่งๆนั่น อยากทำแค่นี้ยังต้องอดทน เพราะแค่เขาอยากจะจูบโดยที่อีกฝ่ายไม่ยินยอมคะแนนต้องติดลบไปตั้งหมื่น

อยากจะตกลงปรงใจกับจอมมารจริงๆ แต่เขาก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ เพราะแบบนั้นเวลาจอมมารพูดอะไรที่เหมือนจะให้ท่าหรือชวนคิดเกินเลยเขาเลยต้องชิงพูดให้อธิบายมาอย่างละเอียด เขาจะได้ไม่คิดไปไกลจนเผลอทำอะไรผิดกฎระบบยังไงล่ะ!

แต่รอแล้วรอเล่าจอมมารก็ยังไม่อธิบายมา

ผู้กล้าเริ่มหวาดระแวงขึ้นมาจริงๆ

"ท่านจะกินข้าจริงๆเหรอ?" ไม่นะ ถ้าจอมมารจะกินเขาจริงๆ เขาขอให้กินในอีกความหมายได้รึเปล่า 

"..."  จอมมารที่เห็นผู้กล้าพูดอย่างหวาดระแวงนั้นเริ่มปวดหัว

ไม่ไหวแล้ว ถ้าขืนพูดอ้อมต่อไป เขากับผู้กล้าคงไม่ได้พูดภาษาเดียวกันแน่ๆ

จอมมารผู้เดเระแตกทำใจกล้าเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ชายที่ชอบและอ้อมแขนรอบลำคอแข็งแกร่งอย่างออดอ้อน

"ข้าจะขังเจ้าไว้ และใช้เจ้า...." เขากระซิบที่ข้างหูของผู้กล้าและพ่นลมอุ่นร้อนออกมาเบาๆ "บำเรอข้า"

เคร้ง!

เอ๊ะ

"ท่านจะทำสินะ เอาตอนนี้เลยไหม?"

"..." เอ๊ะ? เอ๊ะ!?

ด..เดี๋ยว ซ...โซ่แหลกไปซะแล้ว 

"มาสิ ข้าพร้อมแล้ว ท่านจะจับตรงไหนก็ได้ "

"..."

"หรือท่านจะให้ข้า..."

จอมมารก้าวถอยหลังช้าๆ

"จอมมาร?" 

ปัง!

จอมมารปิดประตูจังผู้กล้าอย่างแน่นหนา

โครม!!

"จอมมาร!"

ผู้กล้าทำลายประตูเหล็กกล้าออกมาอย่างง่ายดาย!

เขาพังมันออกมาได้ง่ายๆเหมือนการทำลายโซ่เมื่อครู่ไม่มีผิด แถมวิ่งไล่ตามจอมมารมาติดๆ 

"จอมมาร! ท่านจะใช้ข้าบำเรอท่านไม่ใช่เหรอ! ข้าอยู่นี่แล้วไง!"

จอมมารหน้าแดงขึ้นเมื่อนึกถึงบทสทนาของเขากับผู้กล้าที่อยู่ในห้องนั้น เขาเขินจนตัดสินใจทำอะไรไม่ถูก ในหัวคิดแต่ว่าต้องหนีไปตั้งหลักก่อน

"จอมมาร! เมทิส!"

กึก

ฉ่า...

ความร้อนบนใบหน้าเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมซะอีก

"ย...อย่าเรียกชื่อข้านะ!"

จอมมารกวาดมือออกไป วาดวงเวทหกชั้นลงบนอากาศ ปิดผนึกทางออกของผู้กล้าโดยสิ้นเชิง ถึงเป็นผู้กล้าโดนวงเวทซับซ้อนแบบนี้ขวางไว้ก็ต้องใช้เวลามากเหมือนกันล่ะ!

ส่วนจอมมารที่เขินจนพาลลงมือกับผู้กล้านั้นรีบสับตีนหนีอย่างไว

ฮือ ทำไมผู้กล้าแปลกไปแบบนี้ล่ะ! เขาเขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว!!

Talk : ผู้กล้ามันไม่ใช่คนดี(ในแง่กับคนที่ชอบ มันเจ้าเล่ห์ค่ะ มันภัยสังคม จอมมารหนีไปปปป)

ที่จริงตอนแต่งตั้งใจว่าจะให้มันติดเรทนะแต่ทำไมแต่งไปแต่งมามันตลกคาเฟ่555555 ตัวเองยั่วเขาเองพอเขาเล่นกลับก็ตกใจหนี 

ดิฉันคือตั้งพล็อตหลักไว้ว่าผู้กล้าจะโดนจอมมารที่แอบชอบขังไว้และยั่วให้ผู้กล้า*ติ๊ด**ติ๊ด**ติ๊ด*แต่อิผู้กล้ามันไม่ใช่คนดี5555ด่านหน้าทำเหมือนจำใจแต่ภายในเอาอีกสิ จัดมาที่รัก ไรงี้อะ 555