คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วางแผนฉุด
“เราไ้ลิ่นเธอ...เธอ้ออยู่แถวนี้แน่”
...ยอเสาส่สัาบนึสู20ั้น ึ่ั้อยู่บริเวานเมือให่ที่แสนพลุพล่าน
พระอาทิย์วโโผล่ออมาายแสสีทอ อล่ามเหนือยอหมู่ึสลับับ้อนสูเสียเม และอาารบ้านเรือนหลาสีสันรูปทรสไล์ แผ่ระายแสแอุ่น ๆ อาบลุมในทุอู
“นั่น! เธออยู่นั่น!!”
ายหนุ่มยิ้มมุมปาเ้าเล่ห์ราวับรอยยิ้มปีศาที่ำลัมอศัรูรหน้า ะมอผ่านล้อส่อทาไลแบบสอา ระับูมำลัสูแบบHD เพื่อับภาพหิสาวแสนสวยนหนึ่ ึ่ยืนอยู่บนฟุบาทหน้าลาส ริมถนนเส้นให่ที่รถราำลัวิ่อแ บีบแรลั่น ปล่อยวันาวผสมPM2.5 ไปทั่ว
“ว๊าวว สวยอะไรนานั้น...เธอือนาฟ้ามาเิอย่าแน่นอน...ไม่ผิัวแน่ ้อเป็นเธอ!”
“นไหนเหรอท่านรุ” นพิราบวัยรุ่นเพศผู้เี่ยวรเล็บเาะานเหล็เสาสัาไว้แน่น เอ่ยถามายหนุ่มอย่าสอรู้สอเห็น
“ุาว” เาอบสั้นๆ ะยัไม่ละสายาาสาวสวยเ้าอผมำลับยาวสลวยุแพรไหม ใบหน้ารูปไ่ามราวนาในวรรี
พิราบมอลไปยัริมถนนเบื้อล่าอีรั้ วาสายาหาสาวุาว “อ๋อ...ุพยาบาล”
“นายรู้ัเหรอ เธอเป็นพยาบาลสินะ”
“ใ่รับ ผมรู้ัเธอ เธอให้อาหารพวผมบ่อยๆ เธอใีและน่ารัสุๆ”
“ามทั้ภายนอและภายใน สมับเป็นเ้าอพรหมรรย์ลิ่นอบัว” เายิ้มริ่มเ้าเล่ห์ แววามริบพริบพราวราวับเห็นอนาอหิสาวนนั้น ว่าเ้าหล่อนหนีไม่พ้นมือเาแน่
“ท่านหลรัเธอเหรอ” พิราบถามอย่าใสื่อ
“เปล่า” เาอบอย่าไม่ลัเล
“อ้าว ั้นท่านมาเฝ้าเธอทำไมันล่ะ”
รุหนุ่มยิ้มร้ายอย่ามีแผนาร “เราปรารถนาะเสพสัวาสับเธอ พรหมรรย์อบัวอเธอะ่วยให้เรามีพละำลัมหาศาล เราอยาเอานะทุน”
สุบรรอัี เทพรึ่นรึ่นผู้หล่อเหลาามที่มีายเป็นมนุษย์ มีปีสีำทมิฬมันเหลื่อมประายทอามเผ่าพันธุ์าิเื้อ
มนุษย์รึ่นึ่ไ้ื่อว่าเป็นมาเฟียแห่มวลหมู่ินนร บุรายอมะล่อนอพารุผู้ยิ่ให่และนามนุษย์ผู้าม เามัะแปลายเป็นมนุษย์ เ็บปีไว้ใ้ผิวหนัสีทอ ัผมทรโอปป้า ย้อมสีเทาประายม่ว สวมสูทหรูเรียบเนี๊ยบั้แ่หัวรปลายเท้า แ่เาะมู ใสุ่้มหูไม้าเน ผ่าเหล่าผิแผแหวแนวไปว่าเหล่าินนรทุัวน
“อย่านี้เอสินะ” นพิราบรอามอ้านล่าไปทั่ว “แ่ไม่ใ่ท่านสุบรรอัีนเียวที่อยาเสพสัวาสับุพยาบาล ผมว่าอนนี้ มีพวประหลามาามเฝ้าเธอันเ็มไปหม”
“แ่ไม่มีใรสู้วามหล่ออเราไ้ ถ้าเราไปอยู่่อหน้าเธอ...เธอะ้อหลุมรัเราั้แ่แรเห็น และยอมับมือเราแน่นอน ถ้าเธอยอมับมือเรา้วยวามเ็มใ เราะเสพสัวาสับเธอ๗วัน๗ืน เพื่อะรอบรอพลัมหาศาล”
“มนุษย์ับ้อนว่าที่ท่านิเยอะนะ โยเพาะมนุษย์ผู้หิ ท่านิว่าแ่เอาหน้าหล่อๆ ไปล่อแล้วเธอะยอมมีเ็์ับท่าน่ายๆ เหรอท่านสุบรรอัี...อีอย่า วันนี้เธอนุ่าวห่มาวใสุ่เหมือนแม่ีะนานั้น เธอไม่ยอมให้ผู้ายถูเนื้อ้อัว่ายๆ”
สุบรรอัีนิ่วหน้า “ุเหมือนแม่ี...นายหมายถึนไหน???”
“็นที่ยืนับารอยู่นั่นไ”
รุหนุ่มนิ่วหน้าัน ำ้อยล้อทาบสอามอผ่านเลนส์อีรั้ เพื่อเลื่อนหาแม่ีุาวที่เ้าพิราบพูถึ แล้วเา็ไ้เห็นสาวอวบแ้มแผมสั้นประบ่า สวมเสื้อาวแนสามส่วนและาเายาวแบบุปิบัิธรรมำลัับารพระ โยมีนาฟ้าสวมุเรสาวยืนอยู่ไม่ไลัน
“เฮ๊ย! ไม่ใ่ยัยแม่ีนั่น!” เาลล้อลแล้วถอนใพรึ หันมอพิราบอย่าระอา พวมีาแ่หามีแววไม่ “สอนนี้วามสวยนละั้นันเลย นายแยไม่ออเหรอว่านไหนนาฟ้า นไหนหมู! นที่เราะเสพสัวาส้วยือนสวยๆ นั่น่าหา”
“อ้าว!” พิราบระพริบาปริบๆ “ผม็นึว่าเป็นุพยาบาล เพราะเธอใีและัวหอมมาๆ”
“เราไม่มีทาเสพสัวาสับหมู”
“แล้วถ้าุพยาบาลือผู้หิที่ท่านามหาอยู่ล่ะ” พิราบถามเล่นๆ
“ั้นเราะินเธอแทน เอาไปทำสเ๊” พูแล้ว็หัวเราะบัน “น่าะอิ่มไปหลายวัน”
“ใร้าย ใำ ใอำมหิ เป็นโีอุพยาบาลนสวยที่เป็นนธรรมา ไม่้อเป็นเรื่อสัเวยอใรบาน”
สุบรรอัี้อมอลไปที่สาวสวยสวมเรสาว้วยสายาร้าย “เราไม่อยาเสียเวลาไปมาว่านี้แล้ว ่อนที่พวสัว์เรัานเ้าเล่ห์ทั้หลายะหาัวเธอเอ เราะุเธออนนี้แหละ!!”
ความคิดเห็น