{FanFiction: Assassination classroom} Blood rose melody

ลำดับตอนที่ #2 : Second Rose: skills [RE]

เช้าวันอันฝลดใฝล เเเต่ซึกิ….ซึกิไรวะ สุกี้ป่ะ ช่างมันเถอะ ทำไมดูหงอยเหงาได้ขนาดนั้นกันนะ--  “นี่ๆ ริโอะจัง สุกี้คุงเค้าเป็นไรอ่ะ(?^? )” ยูยะผู้กำลังเกาะคอเพื่อนสาวที่สนิทกันได้ไม่นานนัก อืม.. มันเป็นนิสัยของเธอไปเเล้วอ่ะว่าสนิทใครเเล้วชอบเกาะ เเอ้ หนูเเค่เหงาเเล้วไม่มีไรทำ--- “ห๊า…สุกี้ ? อ้อหรือเธอหมายถึงคนนั้น ” สาวผมทองชี้ไปทางซึกิโนะ (ที่ยัยยะไม่เคยจำได้ว่าเค้าชื่ออะไร) “เค้าชื่อซึกิโนะต่างหากล่ะ ไม่ใช่สุกี้ (=0= ) ” 

" เอ๊ะ งั้นหรอ (°^° ) " → หน้าซื่อตาใส 

"ใช่~" 

เพื่อนสาวตอบพร้อมล็อคคอสาวเจ้ามายีหัวเล่น " โอ้ย โอ้ยย เดี๋ยวสิ หัวฉันยุ่งหมดเเล้วนะ !!! (ノ｀Д´)ノ ” ร่างเล็กดิ้นไปมาก่อนที่อีกฝ่ายจะปล่อยเธอลงเเล้วหัวเราะคิกคักเเทน 

.
 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“เอาล่ะทุกคน วันนี้อาจารย์มีธุระนิดหน่อย ขอตัวก่อนนะครับ ” 

“ ธุระ? ” 

“ใช่ครับ พอดีว่าจะไปดูงานเเข่งกีฬาที่นิวยอร์คน่ะครับ ” พูดจบก็เเล่นฉิวออกไปด้วยความเร็ว 20 มัค อย่างที่บอก เอาความเร็วของเครื่องบินเจ็ทคูณ 25 ไปนะ ถ้าสงสัยว่าทำไมต้อง 25 เพราะ 20 มัค มันเท่ากับความเร็วของเครื่องบินเจ็ท 25 ลำ ยังไงล่าาา 

แล้วถามว่ายะได้สนอะไรต่อมั้ย เเน่นอนว่าม่ายยย นู๋ววจาไปหาริโอะจังงงง อ๊ากกกกกกก--- 

หลังจากสไลด์ตัวมาหาสาวผมทองได้เธอก็นั่งจุ่มปุ๊กอยู่กับพื้นพร้อมพิงเก้าอี้นั่งข้างๆกันตรงนั้น ซึ่งเจ้าของโต๊ะก็ไม่ว่าอะไร เเต่ถือวิสาสะทำผมทรงใหม่ให้เธอไปพลางเก็บของลงกระเป๋า 

“ว่าไง พอฆ่ามันได้รึยัง” 

จบประโยคของคาราสึมะทั้งห้องก็ถอนหายใจกันใหญ่ ยกเว้นยูยะที่ทำตัวชิลกับชีวิตไม่เหมือนคนอื่นที่ทำหน้าเครียด อีกอย่าง เครียดมากเดี๋ยวเลือดกำเดาไหล ไม่ก็เผลอๆเส้นเลือดในสมองเเตกตายขึ้นมาก็ลำบากคนเก็บศพกันพอดี หรือไม่งั้นก็ไมเกรนอีก อื้มๆ 

เจ้าของเรือนผมสีขาวพยักเพยิดกับตัวเองสองสามทีก่อนที่จะพบว่าคนก็เริ่มทะยอยออกห้องกันเเล้ว “อ๊ะ ฉันไปก่อนนะยูยะจัง (^0^ ) ” 

“เห ริโอะจังไปเเล้วหรอ… (;-; ) ” 

“อ่าห๊ะ~ เจอกันพรุ่งนี้นะยูยะจัง” 

“อื้อๆ บ้ายบาย ” หงอยเป็นหมาเลยจ่ะ ยูตะนี่มองตาปริบๆ น้องตรูเปลี่ยนสปีชีส์ไปเมื่อไหร่ ช่างเเม่ม ลากมันกลับบ้านเหอะ---

วันใหม่อันฝลดใฝลเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเสียงไรตรงแปลงดอกไม้น่ะ… 

“ห้ามใช้ความเร็วมัคปลูกเด็ดขาดเลยนะคะ !!! ” 

“รับทราบครับ!!” 

“ปลูกทีละต้นด้วยนะคะ! ”

“ครับ!” 

พอยะชะโงกหน้าไปดูก็… เอิ่ม…คือทิวลิปหายไปไหนอ่ะ(._. ) อ้อ….อาจารย์เค้าคงเด็ดออกไปเเล้วโดนใช้ให้ปลูกใหม่สินะ อื้มๆ สมควร--- 

“นี่… เจ้านั่นมันจะทำลายโลกไม่ใช่เหรอ…” 

“อ…อื้อ เเล้วไหงมานั่งปลูกดอกทิวลิปล่ะ” 

“เนี๊ยะะะ! ยูยะซังอย่าพึ่งเเทงอาจารย์สิครับ!!” อาจารย์หมึกเอี้ยวหัวกลมๆหลบมีดยางที่ยูยะจิ้มเจ้ามาเเบบกระทันหัน ด้วยความลนลานที่เค้ากำลังปลูกหน่อทิวลิปคืนกับการเอามีดยางมาจ้วงเล่นเเบบไม่รู้สึกรู้สาอะไรของเด็กสาวทำให้---

โผละ---

หนวดเส้นนึงของอาจารย์เเกโดนเธอตัดไปอย่างไม่ตั้งใจขณะนั่งยองๆ พร้อมเอามีดยางจิ้มเล่นเหมือนคนเหงาไม่มีไรทำ ยูตะนี่โผล่หน้ามาพร้อมพร๊อบประกอบฉากอย่างปืนบีบีกัน “อ่าว…มีคนตัดหนวดทาโกะยากิได้เเล้วนี่ คนอื่นไม่เเจมหรอ (' ' ) ” ว่าเเล้วก็พูดแบบเอ๋อๆเเล้วเข้าไปร่วมกวนอาจารย์ด้วยอีกคน 

“มินะซังง!! มาช่วยเอาสองคนนี้ออกไปทีครับ!!”

คนอื่นๆที่อยู่รอบๆยิ้มเเหยๆ “เฮ้ยๆ อายามิซัง ไม่ชวนกันเลยเรอะ” นั่นไง มีคนมาช่วยจิ้มอาจารย์ด้วยอีกคนเเน้ว (*^* ) “คิดจะชวดหมื่นล้านเยนไปคนเดียวรึไงน่ะ” มาเอฮาระ ยูตะจำชื่อของเขาได้ เขาเป็นคนที่มีผมสีส้มๆตัวสูงๆหน่อยๆ เดินมาร่วมวงจิ้มอาจารย์ด้วยกันอีกคน 

ภาพตรงหน้าอันชุลมุนวุ่นวายนี้ช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาคนบรรยายสะจริงๆ กระซิกๆ 

ช่างเถอะ กลับเข้าเรื่องกันต่อ 

ยูตะผละออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเรียนเหมือนเดิม อาาาาา วันนี้น่าเบื่อชะมัดเลยยยย ว่าเเต่ จิ้มทาโกะยากิสนุกดีเเหะ สงสัยต้องหาเวลากวนบ่อยๆสะเเล้วสิ เอ่อ…เเล้วนอกหน้าต่างที่มาอาจารย์ทาโกะยากิห้อยต่องเเต่งอยู่บนต้นไม้นั่นมันอะไรครับ (' ' ) โอ้โห…คนข้างล่างนี่เอามีดเเทงกันยับเชียว… ออกไปเเจมด้วยดีมั้ยนะ… 

“เปล่าประโยชน์น่าครับนักเรียนห้อง E ทุกคน! ถึงจะต่อให้เเบบนี้เเต่ก็ไม่มีผลต่อสปีดของผมหรอกนะครับ!!!” 

“การที่จะฆ่าผมได้ก็คงเป็นเเค่ฝัน--”

พูดไม่ทันจบคำ กิ่งไม้ที่ผูกเชือกมัดอาจารย์แกไว้อยู่ก็หักลงมา รอบข้างเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไร 

“ตอนนี้เเหละ! ฆ่ามันเลยย!!” 

คนทั้งเกือบห้องรวมถึงยูยะที่ไปเเจมกับเขาด้วย วิ่งไล่เอามีดเเทงอาจารย์หมึกเหลืองที่ตอนนี้กลิ้งหลุ่นๆอยู่กับพื้น 

“อันตรายเกินไปเเล้ว! อันตราย! อันตราย!อันตราย!อันตราย! ” 

หมดมาดเท่เมื่อกี้ก็ต้องกลิ้งหลบกระสุนหลบมีดยางต่อ ช่างเป็นภาพที่รู้สึกน่าอนาถใจสำหรับยูตะที่มองผ่านหน้าต่างออกมาเหลือเกิน 

“ด…เดี๋ยวเชือกมันพันหนวด!” 

“กลิ้งไปไหนคะอาจารย์~ หนูขอจิ้มหน่อยยยย ^0^” ยูยะที่วิ่งไวกว่าชาวบ้านเขาไล่เอามีดเสียบอาจารย์ประำชั้นของตัวเองเป็นว่าเล่น  “ไม่ให้จิ้มครับยูยะซัง!!! จริงสิ!!” อาจารย์ปลาหมึกที่ยังหลบของอันตรายสำหรับเขาอยู่ก็โวยใส่ยูยะก่อนที่เขาจะพุ่งตัวไปหลบบนหลังคา  

“ขึ้นมาไม่ได้สินะครับ!! ความสามารถพื้นฐานมันต่างกันนี่นา!! !” พูดจบก็หัวเราะ โดยที่ไม่ได้สังเกตุเล้ยว่ามีลูกลิงตัวดีตัวนึงหลังคาตาขึ้นไปอย่างรวดเร็ว พอขำเสร็จก็หันมาหอบเเฮ่ก เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ยูยะไปยืนอยู่ด้านหลังของเขาพอดี 

“พรุ่งนี้อาจารย์จะให้การบ้านเพิ่มสองเท่านะครับ” พอได้ยินเเบบนั้นคนอื่นก็เเทบจะพูดออกมาพร้อมกันว่าอาจารย์เเกขี้โกง 

“เห~ งั้นหรอคะอาจารย์^^” เเต่ไม่ใช่สำหรับคนที่อุตส่าห์ปีนตาขึ้นมาน่ะนะ….

“เนี๊ยะะะ!!! ยูยะซัง! อาจารย์จะให้ยูยะซังเพิ่มเป็นสี่เท่าเลยครับ!!!” พูดไปพลาง พลางหลบมีดไปพลาง คนข้างล่างนี่ลุ้นกันใหญ่ว่าจะปาดโดนอีกสักเเผลรึเปล่า 

โผละ 

“ไม่นึกว่าจะโดนเเหะ…” ยูตะที่เเอบซุ้มเงียบๆอยู่ข้างล่างยิงหนวดโคโระเซนเซย์ไปได้อีกเส้นนึง  ในขณะที่คาราสึมะกำลังตกใจนั้นเอง ปลาหมึกเหลืองก็พุ่งทะยานหนีออกไปเเล้ว 

“หนีไปสะเเล้ว”

“เอาน่า! อย่างน้อยก็มีโอกาสที่จะฆ่าได้เพิ่มขึ้นมาเเล้วนะ!!” 

“เฮ้ย ว่าเเต่ยูยะจังทำได้ยังไงน่ะ!!! เห~ หรือนี่เเอบอุบไว้คนเดียวล่ะสิ~” นากามูระเดินมาหาเพื่อนสาวที่พึ่งปีนลงจากหลังคาพร้อมกอดคอสาวเจ้า “นั่นสิ! ได้ยังไงกันล่ะ พอจะมีทริคมั้ย!!” 

“ไม่มีนะ… ฉันเเค่จิ้มมั่วๆเเล้วก็โดนเฉยเลยอ่ะ ( -3-) ” 

“ห๊าา โชคช่วยเเบบนั้นงั้นหรอ”

“อื้มๆ” 

“ว้าย ถ้าฆ่าได้จะเอาหนึ่งหมื่นล้านเยนมาทำอะไรดีล่ะเนี่ย~! ” 

เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆต่างตื่นเต้นดีใจกันยกใหญ่ เพราะอย่างน้อยๆวกเขาก็รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้สามารถฆ่าอาจารย์โคโระได้ก่อนเดือนมีนาคม เเถมยังมีคนที่ตัดหนวดได้อีกตั้งสองคนเเหนะ!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“หนึ่ง! สอง! สาม! สี่! ห้า! หก! ” 

เสียงนับดังออกมาอย่างพร้อมเพรียง พร้อมกับมือหลายคู่ที่กำลังกวัดเเกว่งมีดยางในมือ 

คงอาจจะเพราะเคยเป็นนักฆ่ามาก่อน มีประสบการณ์มามากมายพอสมควรเลยทำให้เขารู้สึกเบื่อโคตรๆเลยเนี่ยสิ 

ยูตะทำหน้ามึนๆพร้อมเออ ออ ทำตัวเป็นนักเรียนมอสามฝึกสเต็ปใช้มีดให้ถูกต้อง ถึงจะบ่นในใจเป็นรอบที่หนึ่งล้านเก้าสิบเเปดว่าเบื่อเเล้วก็ตามที ก็….อาจารย์คาราสึมะเเกบอกว่าจะเป็นคนสอนในคาบพละเเทนนี่นา….

อย่างน้อยก็ดีกว่าอาจารย์ทาโกะยากิมาสอนล่ะกัน… 

“งั้นมาลองกระโดดข้ามฝั่งกันดูนะครับ อาจารย์จะทำให้ดูเป็นตัวอย่างก่อนนะ” อาจารย์โคโระในยูนิฟอร์มพละที่ใสหมวกเเก๊ปสีเเดงไว้บนหัวกล่าวก่อนจะกระโดดข้ามเส้นสีขาวที่ขีดไว้สามเส้นด้วยความเร็วยี่สิบมัค  

“ทำได้ด้วยเหรอ!!!!”

“พอเริ่มชินเเล้วก็เล่นพันด้ายไปด้วยนะครับ!” ไม่พูดเปล่าหยิบเอาด้ายสีเเดงมาพันเล่นพร้อมกระโดดข้ามเส้นด้วยความเร็วยี่สิบมัค 

“ไม่ใช่คนเเล้ว!!!” 

“ก็นะ…มันเกินคนไปเเล้วนี่นา” นากามูระกอดอกพร้อมยิ้มเเห้งๆ “อยากให้อาจารย์ที่เป็นมนุษย์มาสอนให้ดีกว่านะครับ” ซึกิโนะเสริม “ เห็นด้วยกับสุกี้คุง-- เอ้ย! ซึกิโนะคุงสุดๆเลย!” ยูยะยักหน้าหงึกๆ ที่ยะเห็นด้วยเพราะอะไรน่ะหรอ! เพราะยะโคตรหมั่นไส้อาจารย์เลยยังไงล่ะ!! วะฮ่าฮ่าฮ่า! 

พอจบประโยค อาจารย์หมึกยักษ์ที่กำลังเล่นกองทรายอยู่ก็หงอยไปเลย ใครจะสงสารเเล้วเเต่นะ เเต่ยะว่าแปลกพิลึก(-_- ) 

“ว่าเเต่อาจารย์คาราสึมะ ฝึกเเบบนี้จะได้อะไรกัน เเถมฝึกต่อหน้าเป้าหมายอีกตังหาก ” 

“การเรียนกับการลอบฆ่าก็เหมือนกันนั่นเเหละ พื้นฐานจะมีประโยชน์ติดตัวเราเสมอ” 

“อิโซงาคุง มาเอฮาระคุง ก้าวมาข้างหน้า ”

“พวกเธอลองเอามีดมาเเทงฉันสิ” จารย์เค้าว่างั้นอ่ะ อืมมม ยะจะได้ดูไรหนุกๆมั้ยอ่ะ (*^* ) “จ…จะดีหรอครับ” อืม…พูดเเบบนี้ บทเเบบนี้น้ำเสียงเเบบนี้ ผู้บรรยายนึกถึงอนิเมะวายที่เคยดูเลยเเหะ…  “พร้อมกันเลยหรอครับ” 

“มีดนั่นไม่ทำให้มนุษย์อย่างเราบาดเจ็บหรอก ถ้าเเค่โดนถากๆก็ถือว่าจบคาบเรียนของวันนี้ได้”  

“เอ่อ…งั้นก็” 

พอดูๆไปเเล้ว…อืมๆ สำหรับพวกฝึกหัดใหม่ ยะว่าพอใช้ได้เเหละ เเต่ก็ต้องพึ่งทั้งพรสวรรค์เเละพรเเสวงน่ะนะ อื้มๆ ถ้าลองให้เจ้โรสกับเฮียคาร์ลเค้าเคี่ยวเข็นสักหน่อยห้องนี้เขาจะเก่งขึ้นบ้างเปล่าหว่า…. 

ก็ไม่อยากจะโม้หรอนะ เเต่ที่ยะก่ะพี่เก่งกันมาได้เพราะมีเจ้โรสก่ะเฮียคาร์ลนี่เเหล่ ว่ะฮ่าฮ่าฮ่า!!!  

“ดูสิ! ที่พวกเราฝึกกันไปเมื่อกี้ มันก็สร้างปราสาททรายโอซาก้าเสร็จจนนั่งเปลี่ยนชุดจิบชาเเล้วเนี่ย!! ” 

….จารย์ค่ตชิล ชิลสะเหมือนไม่ใช่ความลับระดับชาติเลย (=*= ) 

พูดตามตรงหลังจากประโยคปราสาททราวยโอซาก้าอะไรนั่นเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเเล้ว เพราะสายตาด้วยไปสะดุดเข้ากับคนตัวสูงที่ยืนมองอยู่ตรงบันใดเนี่ยสิ…

เชรี่ย…

พรมลิควิดหรือบาปกรรมกันเเน่วะ….

เธอมาได้สติตอนที่คายาโนะ คู่ฝาเเฝดเเบบปลอมๆของนางิสะมาสะกิดเธอเนี่ยเเหละว่าเค้าเลิกเเถวกันเเล้ว เเล้วสาเหตุที่เธอจำชื่อนากามูระกับพวกสาวๆได้น่ะหรอ อ้อ ไม่รู้สิ---

อ๊าาาาาาา เลิกสนใจคนตัวสูงๆหัวเเดงๆนั่นเเล้วไปรอสอบย่อยตอนคาบหกดีกว่า 

“โย่ ~ นางิสะคุง” 

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ~” 

อืม-- เสียงอันคุ้นหู เเต่รบไปดีกว่า ยะยังไม่อยากโดนซักไซ้ ไม่เอาๆ 

“คารุมะคุง… กลับมาเเล้วงั้นหรอ” 

คนผมเเดงไม่ได้พูดเเค่ยิ้มตอบนิดหน่อย อืม… ยะก็อยากหยุดดูรอยยิ้มนั่นหรอกนะ เเต่ว่า ไม่เอาดีกว่าอ่ะ ถ้าเกิดเค้าสังเกตุเห็นยะขึ้นมาเเล้วจำได้ มีหวังโดนเค้นถามชื่อเเทบตายเเน่ๆ 

“นั่นน่ะหรอ อาจารย์โคโระที่ว่าน่ะ” 

ร่างสูงเดินเลยผ่านเด็กสาวไป เพียงเเค่เสี้ยววินาทีเธอก็สัมผัสได้ว่าสายตาน่ากลัวถูกส่งมาให้ทางหางตาก่อนที่จะกลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว 

“ยอดเลย ดูเหมือนปลาหมึกจริงๆด้วย” 

“อาคาบาเนะ คารุมะคุงสินะครับ ได้ยินมาว่าพึ่งพ้นโทษพักการเรียนวันนี้ แต่มาสายตั้งเเต่วันเเรกเเบบนี้ก็ไม่ดีนะครับ ” อาจารย์ปลาหมึกกล่าวตักเตือนโดยที่หน้าของเจ้าตัวก็กลายเป็นสีม่วงเเถมมีเครื่องหมายกากบาทอยู่ด้วยล่ะ (*^* )  คนที่ชื่อ…อะไรนะหัวเเดงๆ ครามะ? คุมะ…. คุมะคุงล่ะมั้ง…  เค้าเเค่หัวเราะเเห้งๆที่เด็กสาวดุก็รู้ว่าเเสร้งทำ โอเค ตอนนี้ยังพอรับได้ เเต่ถ้าเลวร้ายกว่านี้ ยะจะเอาตำเเหน่งพ่อเทพบุตรออกเเล้วใส่ป้ายปปีศาจเเล้วสุดขั้วไปเเทนล่ะ 

หลังจากคิดเองเออเองได้สองวินาที เจ้าตัวก็กลับมาโฟกัสเหตุการณ์ข้างหน้าแบบอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ อาจารย์ไปอยู่ใกล้หมอนั่นได้ไงอ่ะ ดูก็รู้ว่าเเตหลอ--- ชัดๆ ปรับตัวไม่ได้อารายกานนน 

“เรียกชื่อดีกว่านะครับ จะได้รู้สึกเป็นกันเองหน่อย ^^ ยังไงก็ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ” 

หน้าอิเเป๊ะยิ้มค่ตไม่น่าไว้ใจ อาจ๊ารรรร อย่าไปใกล้ม้านนน 

“ทางนี้ต่างหาก มาทำให้หนึ่งปีนี้เป็นปีที่สนุกด้วยกันเถอะครับ! ” 

โผล๊ะ---

นั่นไงตรูว่าเเล้วว อาจ๊ารร ออกม๊าาา 

จะว่าไปหมอนี่เจ้าเล่ห์เจ้ากลใช่ย่อย คิดถูกรึเปล่าที่เผลอไปคุยด้วยเมื่อคราวก่อนน่ะ (-*- )  ไม่เอานะ ยะยังอยากมีชีวิตสงบสุขอยู่ววววว * ร้องโหยหวน * 

“นี่ขนาดตัดมาเเปะเป็นชิ้นเล็กๆนะเนี่ย ~ เเต่ว่านะอาจารย์ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาติดกับลูกไม้ตื้นๆเเบบนี้น่ะ” 

“เเถมกระโดดหนีไปไกลสะขนาดนั้น กลัวเกินไปรึเปล่าครับ ;) ” 

“นุรุฟุฟุฟุฟุ~ ขอชื่นชมนะครับคารุมะคุง เเต่มีคนที่เคยใช้ลูกไม้ตื้นๆอีกอย่างนึงมาตัดหนวดอาจารย์สะเเล้วสิ” อาจารย์หมึกเหลองเปลี่ยนสีหน้าเป็นล้อเลียน ทำให้คนฟังชักอยากรู้ว่าคนที่ทำนี่เป็นใครกันเเน่ ว่าเเต่ เมื่อกี้เค้าเห็นเเว๊บๆว่าผู้หญิงผมขาวคนนั้นอยู่ในเเถวด้วยนี่นา 

“ใช่มั้ยล่ะครับยูยะซัง?--- อ่ะ อ่าว เมื่อกี้ก็ยังอยู่ตรงนี้เลยนี่นา ” 

เขาสาบานได้เลยว่าเมื่อวินาทีที่เเล้วยูยะซังยังอยู่ตรงเน้!!!  ไหงทำไมไวได้ขนาดนี้ล่ะครับ!!! 

∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆∆