☾ guerilla.

ลำดับตอนที่ #2 : 01 – flicker.

Chess Theme

  

เธอในวัย 17 ปีกำลังเผชิญหน้าอยู่กับโลกที่ ‘เคยคิดเอาเอง’ ว่าไม่ฟังเธอ

          มันน่าสมเพช และโทปาซรู้ดีถึงความจริงที่ตนพยายามหลีกเลี่ยงมานานแสนนานข้อนี้

          ดอกพิกุลที่ไม่หลุดร่วงออกจากริมฝีปาก ถ้อยคำที่กล่าวออกมาผ่านช่องว่างของหน้ากากที่ถูกตัดเป็นรอยยิ้ม หินเคลือบกากเพชรที่พยายามเลี่ยงการสบตากับผู้อื่นที่อาจเอะใจถึงตัวตนแท้จริงของมัน

          จุดเริ่มต้นของทุกอย่างคือความโง่เง่า และมันก็จบลงด้วยสาเหตุเดียวกัน

          เธอไม่เคยเป็นอัจฉริยะ— มันก็แค่ความหัวดีของตน ที่ถูกผู้อื่นใส่สีตีไข่และกล่าวยอเสียจนห่างจากความเป็นจริงเรื่อยมา

          บางทีเธออาจจะชอบการเอาใจคนอื่น

          “โทปาซ มีอะไรจะพูดกับพ่อหรือเปล่า?”

         ที่ในขณะเดียวกันก็เป็นการย่ำยีตนเองจนเสียเค้าโครงเดิม

         “มีค่ะ”

          แต่ต่อให้เหลือเพียงโครงเหล็กกำมะลอที่ไม่แข็งแรง เธอก็ยังคงเชื่อในความสามารถอันน้อยนิดที่มีอยู่

          “มีเยอะ... จนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลยเสียด้วยซ้ำ”

          สักวันหนึ่ง สิ่งที่ผิดพลาดนั้นจะเป็นประโยชน์ได้ตามที่ปรารถนามาโดยตลอด

          ความสัมพันธ์กับบุพการีนั้นห่างเหิน ทว่าพวกเขาก็หาใช่คนที่ตั้งใจจะปิดปากเธอในทุกครั้งคราที่พยายามเปล่งเสียง— ทุกอย่างมันล้วนเกิดจากความโง่เขลา

          “งั้นเริ่มต้นจาก ‘การลดทอนคุณค่าของตนเองด้วยการทำอะไรโง่ๆ’ ก็แล้วกันนะคะ?”

         แก้วน้ำถูกยกขึ้นมาจรดริมฝีปาก

เธอดื่มน้ำพั้นช์อย่างเชื่องช้า สายตาสอดส่องมองผู้ร่วมมื้อค่ำด้วยแววตาที่แข็งกร้าวเล็กน้อย

เพราะฉะนั้นตอนนี้จึงเป็นช่วงเวลาอันควรที่จะกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง... ดั่งอสุรีที่ไม่คิดจะกักเก็บความรู้สึกของตนเองอีกต่อไป

          หากพลาดพลั้งครั้งนี้ มันก็คงไม่ย่ำแย่เท่าครั้งที่ผ่านมาหรอก— เธอปลอบประโลมตนเองซ้ำไปซ้ำมา ปัดป้องความเกรงกลัวที่อาจกลืนกินเจตนารมณ์ของตนเองอีกครั้งหนึ่ง

          มือประสานกันบนโต๊ะเบื้องหน้าตนเอง สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเปล่งเสียงออกมา

          “โอเค... พร้อมแล้ว”

          โทปาซไม่ได้คาดหวังกับสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของทั้งสองเลย

          และการที่ได้รับมันมา ทำให้บ่อน้ำตาตื้นกว่าปกติไปชั่วขณะหนึ่ง

___

         “น่าประหลาดใจ”

          “คิดไว้แล้วว่าจะพูดแบบนี้”

          “ในเชิงเอ่ยชื่นชมน่ะนะ... ไม่ได้เห็นเธอซื่อตรงแบบนี้มานานแล้ว ร้องไห้ก็เหมือนกัน”

          สกายบลูโทปาซที่ส่องสว่างในดวงตาของน้องชายฝาแฝดนั้นเป็นประกาย— มันเป็นเช่นนั้นมาเสมอในมุมมองของคนที่เฝ้าดูมาตลอด

          “โอ้ แอนดี้...” เสียงหวานกลั้วหัวเราะ

          แอนโธนี่ ออกัสต์ แอนเดรียเป็นคู่ขนานของเธอ ที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันจนเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ก็หาได้ห่างเหินกันไปกว่าที่เป็นอยู่

          เขาอยู่ในโลกที่เสมอต้นเสมอปลายของเขา ส่วนเธอก็อยู่ในโลกที่ไร้ซึ่งความแน่นอนของเธอ... ที่บัดนี้ก็คงจะถูกเปิดเผยแก่ประชาชีรอบข้างไปเสียแล้ว หลังจากที่พยายามปกปิดมานานแสนนาน

          “มันน่าสมเพชจะตายไป”

          “ฉันไม่เคยคิดว่าสิ่งที่พี่สาวของตนเองเป็นหรือทำมันน่าสมเพช”

          คนสองคนที่คล้ายคลึงกัน แต่หากก้าวเข้าไปในแดนดังกล่าว ถลำลึกเข้าไปจนเกือบถึงแกนกลาง ก็จะเห็นความแตกต่างที่ชัดเจน

          ภายใต้หัวโขนนั้นล้วนแต่มีเนื้อในที่ไม่อาจให้ใครคนอื่นล่วงรู้ได้ มันเป็นสิ่งที่ฝาแฝดของบ้านนี้เลือกที่จะกักเก็บมันเอาไว้— เพียงแต่ว่าทุกส่วนของแอนโธนี่นั้นหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ส่วนของเธอต่างแบ่งออกเป็นชั้นหน้ากากและตัวตนข้างใน ที่ตนเจาะทะลุมันได้เพียงผู้เดียว

          อย่างน้อยมันก็เป็นเช่นนั้น... จนกระทั่งวันนี้

          “งั้นก็ควรคิดได้แล้ว”

          “...”

          มุมปากของเธอยกขึ้น ยามที่เห็นปฏิกิริยาของผู้เป็นน้อง

          “นี่มันมุกตลกรูปแบบไหนกัน?”

          “รูปแบบใหม่ที่จะเริ่มใช้ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป”

          “พระเจ้าช่วย... บอกฉันทีว่าเธอจะไม่เข้าสมาคมเล่นมุกไม่ดูสถานการณ์ไปอีกคนหนึ่ง”

          เธอรักในความอ่อนโยนของเขา— รักในสิ่งที่ตนไม่มีในตัวเขา รักในความเหมือนกันที่แตกต่าง และความย้อนแย้งในการเปรียบเปรยนั่น

          “ฉันเสียเวลาไปหลายปีไปกับการพยายามกะเทาะหินเคลือบกากเพชรให้เป็นรูปเป็นร่าง ถ้าจะเสียเวลาไปอีกกับการพูดจาตลกร้ายหรือเล่นมุกเสียดสีก็คงไม่เป็นไรหรอกน่า”

          “ที่พูดมานี่คือไม่ได้จริงจังใช่ไหม?”

          “ให้ทาย”

          และบิสกิตในมือเขาก็ถูกใช้เป็นอาวุธปิดปากเธอเสียได้— ไอ้น้องเวรนี่

          “ตอนเด็กๆเธอชอบปลอบฉันที่ร้องไห้เพราะสอบไม่ได้คะแนนเต็ม เธอชอบบอกว่าความผิดพลาดคือการเรียนรู้”

          “อือ”

          “และฉันหวังว่าปาซจะยังคงมีแนวคิดแบบเดิมอยู่”

ความหวานปะแล่มของครีมโฮมเมดนั้นยังคงเป็นสิ่งที่เยียวยาจิตใจได้ดี— มันเป็นของคู่กับการพูดคุยเรื่องสัพเพเหระของสองแฝดที่พยายามหลีกเลี่ยงการหลับใหล

ค่ำคืนไม่ได้สวยงามเสียจนไม่สามารถปิดเปลือกตาลงได้ เพียงแต่ความคิดที่ว่าพรุ่งนี้จะต้องตื่นขึ้นมาแบกรับความคาดหวังที่รวมทั้งของคนอื่นและตนเองมันน่ากลัว...

“โถๆ แอนดี้ตัวน้อย... พี่สาวฝาแฝดคนนี้ไม่ได้โตขึ้นเลยนะ”

ถ้อยคำกำกวม วาจาติดตลก ความหมายที่แท้จริงซึ่งพยายามกลบเกลื่อนไว้อย่างแนบเนียน— และนั่นคือองค์ประกอบสุดท้ายของค่ำคืนมืดสนิทที่ไร้ซึ่งดวงดาวนี้

“อย่า outgrow ฉันในสักวันหนึ่งก็แล้วกัน”

“ไม่รับประกันหรอกนะ ฉันเกิดเร็วกว่าตั้งหลายนาทีด้วย”

ทุกอย่างจบลงด้วยเสียงหัวเราะ บิสกิตที่เข้าปากเพิ่มไปอีกสักสองสามชิ้น และยาที่ช่วยระงับการกระตุ้นการทำงานของคำสาปในยามหลับใหล

         ‘เพราะฉันอยากจะฝืนตารางนอนหลับของตนเองเพื่อมาดูดาวระยิบระยับ โต้รุ่งดูซีรี่ส์แบบมาราธอน หรือพูดคุยข้ามวันกับใครสักคน... เพียงแค่ครั้งหนึ่งก็ยังดี’

___

          เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยการปรับการแต่งกายตนเองเล็กน้อย

          และที่บอกว่าเล็กน้อย... ก็คือแค่เพิ่มโชกเกอร์มาในลุคที่แต่งเป็นประจำเท่านั้น

          สไตล์เดิมที่ไม่แปรเปลี่ยน การแต่งหน้าที่ไม่ได้เพิ่มอะไรนอกจากมาสคาร่าซื้อใหม่ที่ช่วยทำให้ขนตาสั้นๆของเธอยาวขึ้น และความมั่นใจที่ดูเหมือนจะพุ่งขึ้นสูงหลังจากที่ได้จัดการเรื่องหนักใจไปพอประมาณ

เพราะเธอไม่เคยรู้สึกว่าใส่ต่างหูผีเสื้อคลิปออนแล้วสวยแบบนี้มาก่อน

เป็นลุคที่อยากจะถ่ายรูปลงโซเชียลมีเดียเป็นโพสต์ยาว หากไม่ติดว่าคาบแรกของปีสุดท้ายในชีวิตไฮสคูลดันเป็นสิ่งที่เธอไม่อยากพลาด

ก็แค่แคลคูลัส— แต่เธอชอบอะไรที่มันกระตุ้นให้สมองได้ทำงานสักเล็กน้อยในตอนเช้า มันทำให้รู้สึกว่าจะไม่เหม่อมองหน้าต่างเป็นแม่นางช่างจินตนาการในคาบถัดๆไป ปลุกให้ตื่นเต็มตา และทำให้มีประสิทธิภาพขึ้น

สมาร์ทโฟนถูกหยิบมาเก็บไว้ในกระเป๋ากระโปรง เธอดีดนิ้วเพื่อพิสูจน์บางอย่าง ก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไปเมื่อมันเป็นไปตามที่หวัง

ตราบใดที่ใจเย็น เล็บก็จะไม่งอกยาว— และเธอจะพยายามให้มันเป็นเช่นนั้นไปตลอดทั้งวัน...

“จะไปแล้วเหรอ?”

“อืม”

เธอหยุดฝีเท้าลง สายตาเลื่อนไปมองพี่ชายที่คล้ายกับว่าเพิ่งจะตื่นได้ไม่นานนัก— มันเป็นภาพที่ไม่ได้เห็นมานาน ตั้งแต่ในวันที่เขาย้ายข้าวของบางส่วนไปยังห้องคอนโดเพื่อความสะดวกในการไป-มามหาวิทยาลัย

แต่ถ้าให้พูดตามตรงแล้ว การทักทายในช่วงเช้าก็เป็นเรื่องหายากสำหรับบ้านที่พร้อมหน้าพร้อมตากันแค่ตอนร่วมโต๊ะมื้อเย็นกันในบางวัน

โทปาซอมยิ้ม

          “รู๊บส์กลับมายัง?”

          “อ่า ประมาณตีสองได้”

          “สภาพเป็นไง?”

          “เหมือนหมา”

          โอ้ พระเจ้า— ถ้าแม่เดินเข้ามาเห็นก็คงมีหวังได้ดุเขาด้วยเสียงแข็งอย่างแน่นอน

          “เย็นนี้กลับมาฟ้องรูเบียว่านินทาดีไหมนะ?”

          “ถ้าอยากทรยศคนที่ชงนมให้ดื่มตั้งแต่เด็กก็เชิญ”

          “ทวงบุญคุณเก่งเหลือเกิน แต่แนะนำนะ... บุญคุณที่จะมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของฉันมากสุดในตอนนี้ ก็คือการที่คุณพี่ชายแสนรักให้ยืมบีเอ็มสักหนึ่งวัน” เธอเดาะลิ้น ดวงตาหรี่ลงมองคนตรงหน้าด้วยความคาดหวังอันน้อยนิด

          ก็แค่มุกตลกร้าย หาใช่การแบล็กเมล์— คนทั่วไปน่ะไม่รู้หรอก แต่วันที่ไดแอนธัสจะเล่นตามเกมของน้องๆก็คงเป็นวันที่พระเจ้าตัดสินใจกดลบโลกทิ้งแบบถาวร

          “นึกไงถึงอยากยืมรถขึ้นมา?”

          “ขี้เกียจเรียกอูเบอร์ รถไฟฟ้าคนเยอะ และฉันยังไม่ได้ตัดสินใจทีว่าจะขอรถอะไรเป็นของขวัญวันเกิดจากป้าแมริเนตต์”

          เหตุผลไร้สาระ— องค์ประกอบชั้นดีของการล้อเล่นที่ลงทุนดำเนินการมากกว่าปกติ และเป็นการเริ่มต้นวันของคนที่เพิ่งจะหักหน้ากากของตนเองได้ดี

การหายใจมันไม่ติดขัดเหมือนกับตอนที่คอยรำพึงกับตนเองว่าจะต้องไม่เอ่ยถ้อยคำหยอกล้อใดๆออกมา— โอ้ สุขสันต์วันเปิดภาคเรียน

          “อย่าเลยเคอร์ฟิวก็แล้วกัน”

—ที่เป็นวันโลกแตกด้วย

          “...เอาจริงดิ?”

          “ขอแค่ยืมขับไปโรงเรียนเองมั๊ยล่ะ? ฉันดูใจร้ายถึงขั้นไม่ให้น้องใช้รถเลยหรือไง?”

          เธอไหวไหล่

          “ไม่รู้สิ ฉันคงยังรู้จักพี่ไม่ดีพอมั้ง”

          เป็นถ้อยคำที่หาได้จริงจัง— แม้ว่ามันอาจจะดูน่าเศร้าในบางมุมมอง แต่เชื่อเถอะ เธอไม่ได้คิดมากในประเด็นนั้น เธอกลั้วหัวเราะเสียด้วยซ้ำ

         ‘ฉันไม่รู้จักฉัน ฉันไม่รู้จักเธอ และไม่มีใครรู้จักเรา’

          นั่นไม่ใช่คำนิยามคนในครอบครัวแอนเดรียแบบเป็นทางการ ถึงจะควรเป็นก็ตามทีเถอะ

          หรือไม่มันก็เป็นเช่นนั้นแค่ในสายตาเธอ— ไม่รู้สิ

          “ก็ยังไม่สายนี่”

          “หือ?”

          “ต่อให้อายุมากกว่า 17 ปี มันก็ไม่มีคำว่า ‘สายไป’ สำหรับการสร้างพันธะใหม่ในครอบครัวหรือการเรียนรู้ซึ่งกันและกันหรอก”

          โทปาซหลุดหัวเราะออกมา

          “โอ้ ให้ตาย—”

          “ขอโทษที่ปล่อยให้คิดว่าอยู่ตัวคนเดียวในบ้านหลังนี้มาโดยตลอดนะ”

          “...”

          “ขอโทษที่ปล่อยให้เราห่างเหินกัน... ทั้งๆที่เคยสัญญาไว้ว่าจะสนิทกันตลอดไปแท้ๆ”

          เป็นครั้งที่สองในรอบเดือนที่อารมณ์เธอแปรเปลี่ยนไปมาจนไม่ทันได้ตั้งตัว...

          เป็นครั้งแรกในรอบ 10 ปีที่เธอสวมกอดคนในครอบครัว...

          แต่เป็นครั้งที่ล้านของการระลึกในใจว่ามันคงจะดีกว่านี้ หากเธอไม่ตัดสินใจหยุดการเติบโตของตนเองไว้ตั้งแต่แรก

          “เสาร์นี้แพลนมูฟวี่ไนท์กันไหม? สี่คนพี่น้องกับหนังห่วยๆสักสองสามเรื่องและอาหารขยะ”

          “อืม... ถ้าได้ก็ดี”

          การที่พระเจ้ากดปุ่มลบโลกไปก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่

___

          ปัง!

          “คุณแอนเดรียคะ”

นี่ไม่ใช่ละครโทรทัศน์วัยรุ่นที่เสกให้มีคนทรงสเน่ห์สักคนมายืนมองเธอที่กำลังหยิบหนังสือออกจากตู้ล็อกเกอร์

          เพราะว่าคนคนนั้นคืออาจารย์ผู้ที่มักจะทำงานนอกหน้าที่ มาสอบถามนั่นนี่กับเธอเป็นการส่วนตัว เนื่องด้วยอภิสิทธิ์พิเศษของการเป็นพี่สาวฝาแฝดของประธานคณะกรรมการนักเรียน

         ถ้าหินโรยกากเพชรไม่ได้เปล่งประกาย หล่อนก็คงจะเป็นอาจารย์ที่ช่างใส่ใจเสียเหลือเกิน

          “อรุณสวัสดิ์ค่ะมิส ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าคะ?”

          อีก 15 นาทีจะเริ่มคาบเรียนแรก และเธอต้องได้ที่นั่งหน้ากระดานระดับวีไอพีของมิสเวลลิงตันในวันแรกของปีการศึกษาสุดท้าย— มันเป็นตัวช่วยที่เพิ่มความมั่นใจในการทำเกรดเป็นอย่างมาก

          “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” หล่อนกล่าวทักทายกลับมา ก่อนจะกระแอมเบาๆ

          “พอดีว่าดิฉันทราบถึงการที่คุณแอนเดรียไม่มีชมรมที่สังกัดน่ะค่ะ เลยอยากจะมาสอบถามว่ามีเหตุผลอะไรที่ทำให้คุณลาออกจากชมรมการละครหรือเปล่าคะ? ปัญหาภายในหรือว่าเรื่องของกิจกรรมที่เยอะจนเกินไป อะไรทำนองนี้... เผื่อว่าทางเราจะสามารถช่วยเหลือได้น่ะค่ะ”

          การไม่มีชมรมที่สังกัดจะทำให้ไม่มีคะแนนกิจกรรม

“อ้อ...”

          และเธอก็เพิ่งจะส่งใบลาออกจากชมรมไปยังอีเมลของคณะกรรมการนักเรียนเมื่อตอน 7 โมงเช้า

          “พอดีว่าแค่รู้สึกแบบนั้นน่ะค่ะ”

          “คะ?”

          “แค่อยากลาออกเฉยๆค่ะ แต่เดี๋ยวก็จะสมัครเข้าชมรมใหม่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะมิส”

          อีกฝ่ายตอบรับมาด้วยสีหน้าเคลือบแคลงใจ แต่สุดท้ายก็ขอตัวไปสะสางธุระอื่นของตนต่อในเวลาไม่ช้า

          นี่เพิ่งจะเป็นวันแรกของการปีการศึกษาสุดท้าย และโดยปกติจะมีชี้แจงแก่นักเรียนที่ยังไม่มีชมรมสังกัดเมื่อผ่านไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ เป็นการให้เวลานักศึกษา

          ถึงได้บอกว่ามันเป็นอภิสิทธิ์จากแอนโธนี่ หากไม่ติดว่าเขาเป็นที่ชื่นชอบของคนจำนวนมาก เธอที่ลืมตาดูโลกก่อนเขาแค่ไม่กี่นาทีคงไม่ได้รับการใส่ใจที่ดูจะมากเกินไปแบบนี้หรอก— คนที่ลาออกจากชมรมก่อนหน้าของตนเองน่ะมีเป็นสิบๆคน

          โทปาซ เชีย แอนเดรียเป็นเพียงแค่นักเรียนระดับดีที่ได้เกรด A แทบทุกวิชา เต็มที่กับกิจกรรมชมรมเสมอ และการประพฤติที่ดี ไร้ซึ่งข้อบกพร่องตลอดมา

         ซึ่งทั้งหมดนั้นก็กลายเป็นเพียงเรื่องธรรมดา เมื่อถูกเทียบกับพัฒนาการที่ไม่จบสิ้นของแอนโธนี่

          บางคนก็คงอยากให้เธอมีสมญานามเป็นนักเรียนดีเด่นไปอีกคน ให้เธอพัฒนาตามๆเขาไป ให้มีการจารึกประวัติศาสตร์ของฝาแฝดที่เป็นนักเรียนดีเด่นไว้

          รู้สึกเสียใจแทนอยู่หรอก ที่มันจะไม่มีวันเกิดขึ้น— แต่หากมีคนนำหินโง่ๆไปขายที่ร้านเครื่องประดับอย่างผิดที่ผิดทาง มันก็คงไม่ได้หรอก

          ให้สร้อยคอที่มีจี้อัญมณีซึ่งเปล่งประกายกว่าเฉิดฉายอยู่หน้าร้านเถอะ

         :: ล็อกเกอร์ เช็ค

          เธอกดส่งข้อวามไปในแชทกลุ่ม เอนพิงกับตู้ล็อกเกอร์ของตนเอง กะจะเดินไปยังห้องเรียนเมื่อได้รับการตอบกลับจากใครสักคนมาสักข้อความ

          และเป็นไปตามที่คิด— การตอบกลับนั้นรวดเร็วเสียจนอยากติ๊ต่างไปเองว่าพวกหล่อนคงกำลังรอจังหวะพิมพ์ตอบอยู่

          Nishi-Nishi :: ห้องชมรม เช็ค

         Sunset at the Sea :: แท็กซี่ เช็ค

         IV :: เตียง เช็ค

         มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่สมาร์ทโฟนจะถูกเก็บเข้ากระเป๋ากระโปรงตามเดิม

          คงได้ทักทายกันต่อหน้าอีกทีตอนพักเที่ยง และนั่นก็หมายความว่าเธอมีเวลาเล่าเหตุการณ์เมื่อวานเหลือเฟือ— เธออดใจรอไม่ไหว แม้ว่าเรื่องราวที่ด่างพร้อยจะไม่ใช่สิ่งที่ควรจะตื่นเต้นในตอนที่ให้คนอื่นรับรู้ก็ตามทีเถอะ

          “อีก 15 นาที...”

          ได้แต่หวังว่าบ่อน้ำตาที่ตื้นเขินชั่วคราวนั่นกลับมาลึกดังเช่นเดิมอีกครั้งหนึ่ง— มาสคาร่าเธอไม่ได้กันน้ำ อีกทั้งวันนี้ก็ไม่ได้มีอารมณ์จะสรรสร้างผลงานศิลปะบนใบหน้าตนเองเป็นครั้งที่สอง

          ตุบ!

          “อ้าว ไอ้—”

          หนังสือและสมุดเลคเชอร์ในมือเพียงอย่างละหนึ่งเล่มไม่ได้ทำให้ลำบากแต่อย่างใด ทว่าเธอที่อาจจะกลายพันธุ์เป็นปลาหมึกในไม่ช้าดันทำมันตกเสียเฉย อีกทั้งยังกระเด็นไปไกลพอสมควร ราวกับว่าเป็นหนึ่งในระบบแนะนำการเล่นของเกม RPG ที่ปรากฏขึ้นเพื่อบอกเส้นทาง

         “อืม... อืม!”

          อยากจะทุบ WASD บนคีย์บอร์ดในมโนจิตตนเองเป็นบ้า หากไม่ติดปัญหาเรื่องคำสาปที่ทำให้ต้องควบคุมอารมณ์

          โทปาซถอนหายใจ เธอก้มลงหยิบสมุดเลคเชอร์ใกล้เท้าตนเอง ก่อนจะรีบสาวเท้าไปยังหนังสือที่ทำตัวเป็นประโยชน์เหนือความจำเป็นนั่น

          “โทษที” เธอเอ่ย ในยามที่เห็นว่ามีคนคนหนึ่งหยิบมันขึ้นมาให้

          สายตาที่จดจ้องไปยังสมุดในมือนั่นช้อนมองขึ้น— เธอเตรียมคำกล่าวขอบคุณไว้ในหัวเรียบร้อย ทว่ามันดันลื่นและตกลงลำคอไปเสียเรียบร้อยแล้ว

          ไม่รู้ว่าจะต้องโทษอะไรดี... ระหว่างความสามารถอันน้อยนิดในการคุมสติหรือดวงตาคู่สวยนั่นที่ไม่คิดว่าจะสบกันเป็นครั้งที่สอง

         “ไง”

         หรือไม่ก็ทั้งคู่

          “แคลคูลัสคาบแรกเหรอ?”

          “อืม”

แม่ง...

“อ่า ขอบคุณ...”

          เธอรับหนังสือของตนเองคืนมา ความขุ่นมัวในใจเมื่อก่อนหน้าแปรเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูด— โทปาซรู้ดีว่ามันคืออะไร อย่างน้อยสมองเธอก็เติบโตมาพอที่จะเข้าใจตนเองประมาณหนึ่ง

          “ไม่ยักรู้ว่าเรียนที่เดียวกัน”

          และหนังสือในเขาถืออยู่ตั้งแต่แรกก็กลายมาเป็นหลักฐานสำคัญที่ประกอบกับทฤษฎีเรื่อง ‘บังเอิญซ้ำซ้อนกับคนคนเดียวกัน’ ของเธอได้เป็นอย่างดี

          “แต่ขอถามตรงๆเลยนะ เราไม่เคยเดินสวนกันสักครั้งเลย?”

          “อาจจะเคย... แต่ที่ได้ทักกันก็มีแค่เมื่อวานนี่แหละ”

          มุมปากกระตุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

         “งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จักกันสักทีนะ”

         “ครับ ยินดีเหมือนกัน”

         แต่ไม่นานนัก มันก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นรอยยิ้มโง่ๆที่ประดับบนใบหน้าเสียแทน

          ในขณะที่สองขาย่างก้าวไปพร้อมเพรียงกับเขา ถ้อยคำต่างๆนานาก็ปรากฏขึ้นภายในหัว— มันไม่เกี่ยวข้องกับคาบแคลคูลัสที่กำลังจะเข้าเรียนด้วยกันแต่อย่างใด แต่ความสำคัญนั้นก็เทียบเท่ากันได้

          “แล้วชื่อนี่...”

          อีกฝ่ายชูข้อมือซ้ายขึ้น— รอยสัก ‘ARIES’ เล็กๆนั่นคงเป็นนามของเขา

         “แอรีส โจนาห์ อ่านแบบบริติชน่ะ”

          “เพราะดีนะ... ฉันโทปาซ”

          “นึกว่าตอนแรกจะแนะนำตัวก่อนเสียอีก”

          “น่า... มันก็มีลนกันบ้างแหละ นานๆทีจะได้เมคเฟรนกับคนเขา— ขอเวลาทำใจสักประเดี๋ยวก่อนชวนคุยต่อนะ” เธอกล่าว ชำเลืองมองไปยังใบหน้าของเขาครู่หนึ่ง แล้วจึงรู้ว่ารอยยิ้มของพ่อหนุ่มตาสวยนั้นกว้างขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

          อยู่ๆมันก็ไม่อยากก้มลงดูเล็บตนเองเสียเฉย

          “อืม”

โทปาซไม่อาจปฏิเสธได้ว่าโถงทางเดินมันฟุ้งไปด้วยความเขินอายที่ทำให้เธออยากจะข่วนล็อกเกอร์ใครสักคนเพื่อระบายอารมณ์— ยอมรับแบบเต็มปากเต็มคำเลยว่าชอบคนตาสวย และความประทับใจแรกพบนี่ก็มีแนวโน้มที่พัฒนาเป็นอย่างอื่นในอนาคต

          “แล้ว... ทำไมถึงเลือกเรียนแคลคูลัสคาบแรกล่ะ?”

          “เพื่อนแนะนำมา บอกว่าปลุกสมองยามเช้าน่ะ... แต่ปีนี้มันดันไปลงคลาสบ่ายแทน”

          “โถ...”

          “ก็ยังดีที่เจอเธอ ไม่งั้นคงอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าจริงๆ”

          “ขอเตือนไว้ว่าอย่าคาดหวังกับฉันเยอะ บางทีฉันอาจจะเป็นฝันร้ายในรูปแบบของคนที่เรียนด้วยกันก็เป็นได้”

         “แค่ไม่ทิ้งให้เรียนแคลคูลัสตอนเช้าคนเดียวก็พอแล้ว”

          แค่กะจะพูดอะไรแนวจูนิเบียวเล่นๆเพื่อดูปฏิกิริยาเขา ทว่าสุดท้ายกลับเป็นคนที่สรรหาคำตอบไม่ได้เสียอย่างนั้น— ไม่ใช่เพราะว่าอึ้งกิมกี่ แต่เพราะว่าเป็นนิสัยโดยพื้นฐานคือชอบหลุดหัวเราะออกมาเวลารู้สึกเอ็นดูคนอื่น

          “เฮ้...”

          ถึงคิ้วคู่นั้นจะขมวดเข้ากัน แต่แอรีสก็ดันหัวเราะไปกับเธอในไม่กี่วินาทีถัดมา

          จะว่าขอโทษที่หัวเราะไหม ก็ขอโทษแหละ ซื้อน้ำอัดลมที่ตู้กดให้ไปกระป๋องหนึ่งด้วย— แค่ใช้เวลานานหน่อย เพราะโลกดันเหวี่ยงคนสองคนที่หัวเราะติดลมมาเจอกัน และกว่าจะหยุดได้ก็เป็นตอนที่แม่บ้านตะโกนเตือนจากอีกฟากของโถงทางเดิน

         ดูเหมือนว่าเควสต์แรกของเกมใกล้จะล่มแล้วสิ

          “ไม่ยักคิดว่าจะเลี้ยงน้ำอัดลมจริง”

          “ฉันแก้ตัวได้นะ แต่ตอนนี้ในตู้กดมันมีแค่ไอ้ที่อยู่ในมือนายกับน้ำแร่ที่ไม่น่าจะเวิร์ก”

          “ฉันอาจจะรับน้ำแร่เป็นคำขอโทษก็ได้ ใครจะรู้”

          “แบบนั้นมันใจดีเกินไปหรือเปล่า?” เธอขมวดคิ้ว

          “ถ้าเป็นแค่กับกรณีเธอก็ไม่น่าจะเรียกว่า ‘ใจดีเกินไป’ หรอก”

          “เออเนอะ ก็แค่ทำให้หัวเราะติดลมหลายนาทีจนตัวแทบเซ”

          เขาหัวเราะเล็กน้อย— และนั่นทำให้โทปาซรู้สึกเคลือบแคลงกับการตีความของตนเอง

___

          มันเป็นโชคที่สะสมมาสิบกว่าปี ที่ทำให้เธอยังคงครองที่นั่งประจำตรงนี้ได้— หรือไม่ก็เป็นที่จำนวนคนเลือกเรียนแคลคูลัสเป็นคาบแรกที่น้อยกว่าปีก่อนๆ ที่ทำให้ค่าความศักดิ์สิทธิ์ดิ่งลงทันที

          แต่อย่างน้อยเควสต์แรกของเกม RPG ที่เริ่มจากการทำหนังสือหลุดจากมือก็สำเร็จลุล่วงแหละนะ...

          “ปาซ”

          “หืม?”

“นอกจากแคลคูลัสก็ไม่ตรงกันสักวิชาเลยเหรอ?”

          โทปาซเหล่มองคนตาสวยที่นั่งเท้าคางอยู่ ณ โต๊ะเคียงข้าง— ช่วงเวลาพักระหว่างคาบมีเพียง 10 นาทีเท่านั้น และตอนนี้ก็เหลือเพียงคนสองคนอยู่ในห้องเรียนแคลคูลัส... ที่ไม่มีความคิดจะเก็บข้าวของแล้วออกไปเสียที

          “ก็ประมาณนั้นแหละ”

          “ไม่รู้จะเรียกว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ดันจัดตารางตรงกันแค่วิชาเดียวเลยแฮะ...”

          เพราะว่าโรงเรียนนี้มีระบบการจัดตารางการเรียนการสอนที่ค่อนข้างจะแตกต่างและเสรีมากกว่าที่อื่น นักเรียนสามารถจัดได้ว่าอยากจะเรียนวิชาไหนในคาบไหน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับอาจารย์แต่ละคนด้วยว่าจะให้อิสระแก่นักเรียนมากเพียงใด— ทุกอย่างถูกระบุไว้ในเว็บไซต์โรงเรียนเรียบร้อย ไม่มีการแสกนตารางที่นักเรียนเลือกอีกครั้ง แต่เป็นการกำหนดตัวเลือกสำหรับบางวิชาไว้ตั้งแต่แรก

หากเจออาจารย์ที่ไม่มีตัวเลือกให้ก็อาจจะโชคร้ายหน่อย ส่วนเรื่องความวุ่นวาย— แน่นอนว่ามันก็มีบ้าง แต่ปัญหาส่วนใหญ่ที่ถูกเรียกร้องก็ได้รับการปรับแก้มาโดยตลอด และในอนาคตอาจจะมีการปรับเพิ่มเติมก็เป็นได้

และใช่— โอกาสที่จะลงเรียนคาบเดียวกันในวิชาหนึ่งจึงเป็นเรื่องที่คาดเดาไม่ได้สำหรับคนสองคนที่ไม่เคยรู้จักหรือพูดคุยกันมาก่อน

“ก็ยังมีภาคเรียนหน้า... ถ้าอยากจะวางแผนกันน่ะนะ”

เธอปิดสมุดเลคเชอร์ลง

“อืม”

ในตอนนี้อาจจะเหลือเวลาไม่มากในการเดินไปหยิบหนังสือวิชาฝรั่งเศสสำหรับคาบเรียนต่อไป แต่จู่ๆคำถามหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว— โทปาซก็ระลึกได้ว่ามันเป็นประเด็นสำคัญที่ควรจะถูกยกมาพูดตั้งแต่แรก ทว่ากลับไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเริ่มกล่าวถึงมัน

เธอค่อนข้างจะชั่งใจ และเพราะแบบนั้นจึงเผลอพูดวกวน

“จะว่าไปแล้ว... มีเรื่องหนึ่งที่ฉันสงสัยน่ะ— แบบว่านายจะตอบหรือไม่ตอบก็ได้นะ มันค่อนข้างส่วนตัว และฉันก็แค่รู้สึกสงสัยเฉยๆ”

อยู่ๆก็อยากให้เขี้ยวงอกมาแทงลิ้นตนเองชอบกล

“อืม ลองถามมา”

“อ่า...”

“...”

          “รีส เมื่อวานนี้ที่เจอกันน่ะ... นายไม่ได้ไปหาใครใช่ไหม?”

          ถ้อยคำที่ไร้ซึ่งน้ำเสียงหยอกล้อ แววตาที่แฝงไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย แรงดึงดูดบางอย่างที่ไม่เคยจางหายไป— ทุกสิ่งที่กล่าวมานั้นอาจจะเป็นปัจจัยที่ทำให้เธอเห็นรอยยิ้มของเขาอีกคราหนึ่ง

          มันไม่มีเหตุผลอะไรที่สนับสนุนความคิดที่ว่า ‘เขาเองก็โดนสาปเหมือนกับเธอ’ นอกเสียจากความรู้สึก

          โซนที่มีไว้ศึกษาเกี่ยวกับคำสาปโดยเฉพาะนั้นไม่ได้จำกัดกลุ่มคนที่เข้าไป ลักษณะภายนอกของผู้ถูกสาปก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่มีธุระที่นั่น และมันก็ไม่มีหลักฐานหรือข้อสันนิษฐานในตำราที่ว่าด้วยเรื่องแรงดึงดูดระหว่างผู้ถูกสาป

          “เรื่องนี้ถามได้อยู่แล้ว ไม่ใช่ความลับอะไรหรอก” เขากลั้วหัวเราะ

          โอ้—

“อืม พอดีว่ามีนัดตรวจสุขภาพน่ะ”

         โลกก็ช่างเหวี่ยงคนมาเจอกันเหลือกัน

         “ถ้าควบคุมคำสาปของตนเองได้ มันก็ไม่ได้เลวร้ายหรอก... แต่กว่าฉันจะเรียนรู้ได้ก็นานอยู่เหมือนกัน”

          “...”

“ปาซ?”

“พระเจ้าช่วย นี่นายโอเคจริงๆใช่ไหม? ฉันรู้สึกเหมือนไปเค้นให้นายตอบเลย”

          “โอเค ฟังฉันนะ... เธอถามแค่ครั้งเดียว แถมไม่ได้ใช้สายตากดดันด้วย— เรื่องหัวเราะก็เหมือนกัน ฉันไม่ได้ไม่พอใจเธอตั้งแต่แรกเสียด้วยซ้ำ”

          “แน่ใจนะ?”

         “แน่ใจครับ”

         เธอรู้— มันไม่ใช่ปกติของโทปาซ เชีย แอนเดรียที่จะดูกระวนกระวายกว่าปกติ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ที่จะไม่อยากทำให้ใครก็ตามรู้สึกลำบากใจกับความอยากรู้อยากเห็นที่ไม่รู้กาลเทศะของเธอ

          “อ่า... อีก 3 นาทีเริ่มคาบต่อไป”

          “ก็คงเจอกันอีกทีวันพุธ ถ้าไม่ได้นัดกันนอกรอบแหละนะ” เขากล่าว ไม่มีการแสดงปฏิกิริยามากมายเกี่ยวกับการเปลี่ยนประเด็นสนทนาของเธอ— และโทปาซก็ไม่ยักรู้ว่าตนเองจะลนลานได้มากขนาดนี้จนกระทั่งได้มองหน้าเขานานๆ

          แค่ 8 วินาทีครั้งนั้นก็เกินพอแล้ว...

          “แต่จะแลกคอนแทคไว้ก่อนก็ได้นะ”

          หรืออาจจะไม่ใช่— ใจที่รวนตามส่วนอื่นๆของร่างกายที่ได้รับผลกระทบจากคำสาปนั้นเอาแน่เอานอนไม่ได้หรอก

          แอรีสตอบรับข้อเสนอของเธอแต่โดยดี ดวงตาคู่นั้นสบกับตาในอีกครั้งหนึ่งในยามที่ยื่นสมาร์ทโฟนให้ และมันก็หลุบลงมองหน้าจอที่ถูกปลดล็อก ในขณะที่สกายบลูโทปาซอันเป็นประกายคู่นั้นยังไม่ละไปมองสิ่งอื่น

ดอกพิกุลเหล่านั้นร่วงหล่นออกมาหมดแล้ว ทว่าผีเสื้อนานาชนิดยังคงบินว่อนอยู่ในท้องเธอ...

          การทำความรู้จักกับคนใหม่ๆในชีวิตทำให้โทปาซรู้สึกว่าหน้ากากที่เธอสวมใส่มาตลอดนั้นไร้ค่าเสียยิ่งกว่าเดิม

เธอในตอนนี้ไม่ได้กำลังทำลายภาพจำเก่าๆของตนเองในสายตาคนอื่นอยู่ ไม่ได้เผชิญหน้ากับความผิดหวังที่ถูกแสดงออกผ่านแววตาที่อ่านได้ง่ายหลายคู่— นั่นเป็นการเริ่มภาคเรียนที่ดี

          จะเป็นเพราะพรหมลิขิต โชคชะตา หรือการหมุนรอบตนเองของโลกก็แล้วแต่... เธอรู้สึกขอบคุณสำหรับความใจดีที่ถูกมอบให้ในครั้งนี้จากใจจริง

          “แล้วก็นะ ขอถามอะไรเธอสักข้อหน่อย”

          “หืม? ว่ามา”

         “เย็นนี้ว่างหรือเปล่า?”

ในวันแรกของการไฮสคูลปีสุดท้าย เธอขับรถสุดที่รักของพี่ชายมาเรียน พบผู้ชายตาสวยที่เคยทักทายกันแบบงงๆ ทำเขาหัวเราะติดลมจนซื้อน้ำอัดลมให้เป็นการไถ่โทษ และเปิดประสบการณ์เข้าเรียนโดยไม่มีหนังสือเป็นครั้งแรก เพราะมัวแต่แลกเบอร์โทรศัพท์กับคนตาสวยคนนั้นอยู่

แต่ไม่เป็นไรหรอก แอรีสที่ส่งข้อความมาบ่นเรื่องไฟล์ PDF ที่มีคำผิดเยอะกว่าในรูปเล่มตีพิมพ์ของหนังสือก็คงจะประสบปัญหาเดียวกัน

ถ้าคราวนี้ไถ่โทษด้วยการเลี้ยงเครื่องดื่มที่คาเฟ่ก็คงจะได้อยู่...

 

ห้องแคลคูลัส said : ไปจีบกันที่อื่นดิ๊ คาบต่อไปมีคนเรียน

แต่งทีหลังค่ะ แต่งอกบทนำกับตอนแรกมาแล้ว--- ก็คือจะไม่มีตารางแอคทีพก็แล้วกันนะคะ แต่งตามอารมณ์ของแท้

แล้วสไตล์การนำเสนอเรื่องจะแตกต่างกับวอร์แฟร์อยู่พอสมควรเลยค่ะ

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ถ้าเขียนแบบอื่นมันไม่มีความเป็น 'วิถีโทปาซ'

แล้วก็คือยัยลูกสาวก็ประชดเก่งจัด นิสัย--

ในตอนนี้ก็แนะนำพี่ชายน้องชายบ้านนี้ไปหมดแล้วค่ะ เหลือแค่พี่สาว แต่จะออกตอนนี้ก็ไม่ได้ ให้พี่แกหายแฮงก์ก่อน

ส่วนจุดเด่นตอนแรกก็คือหนุ่มตาสวยค่ะ อั้ยต้าวแอรีสลูกเขยสุดที่รักของมัมหมี ทั้งตอนก็คือยิ้มไปแล้วทุกซีนที่ออก

คือเครสไม่ใช่สายพรรณนาที่ใช้คำสวยๆ แต่เวลาเขียนดันชอบนึกภาพในหัวทุกที แล้วก็นั่นแหละค่ะ นั่นแหละค่ะ! นั่งทุบโต๊ะอยู่คนเดียว

ทุบแก้เขินไปทั้งๆที่ยังไม่มีอะไรเลยนี่แหละค่ะ5555555555555

เรื่องนี้ก็เหมือนคอนโดค่ะ มีหลายชั้น บางอย่างที่เหมือนจะไม่มีอะไรก็คือมี แต่ก็ไม่ต้องกลัวนะคะ เรื่องนี้ไม่มี death count แน่นอน

ตอนนี้เอนจอยอั้ยเด่กสองคนที่กำลังเมคเฟื่อนกันไปก่อน

เอาจริงๆคือชอบทุกเคมีในเรื่องนี้เลย

แต่แอบไบแอสคสพ.ยัยปาซกับว่าที่พี่ใภ้และว่าที่น้องเขยอยู่หน่อยๆค่ะ สามคนนั้นอยู่ด้วยกันแล้วบันเทิง

ส่วนข้างล่างนี้เป็นดีเทลเล็กๆน้อยนะคะ ข้ามได้ค่ะ ความจริงคือเครสแค่ชงพระนางเฉยๆ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

บทบรรยายดวงตาของโทปาซเวลาอยู่กับแอรีสจะเป็นอัญมณีที่เปล่งประกายค่ะ

สื่อถึงการที่เขารู้จักกับเธอในตอนนี้ที่ไม่ฝืนเป็นสิ่งที่ตนเองไม่ใช่

มันจึงคล้ายกับสกายบลูโทปาซมากกว่าหินเคลือบกากเพชรที่ปาซเปรียบมาในบทนำและช่วงแรกๆของบทนี้