ฉันคือ...อลิซ

ลำดับตอนที่ #2 : EP : 2 ผี

EP : 2 ผี

แล้วจากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันทำอาหารง่ายสองอย่าง อลันตักอาหารแบ่งมาให้กับอลิซแล้วเอาไปปานให้ห้องเพราะกลัวพ่อกลับมาเห็น

เมื่อกินข้าวเสร็จอลิซก็กินยาแก้ปวดและยาลดไข้ตามจากนั้นก็นอนทั้งชุดนักเรียนแบบนั้นเพราะเธอไม่มีแรงเหลือต่อไปอีกแล้ว

“พ่อ! เอ่อ กลับมาเหรอครับ” อลันที่กำลังจะเดินไปดูผู้เป็นพี่สาวในห้องก็ต้องตกใจเมื่อโคลันผู้เป็นพ่อกลับมาจากทำงาน

“ไง ท่าทางตกใจ อลิซล่ะ” โคลันทักอลันที่มีท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเอ่ยปากถามหาผู้เป็นลูกสาวเพราะปกติมานั่งเล่นกับน้องชายกลางห้อง

“เอ่อ วันนี้พี่ต้องการหนังสือสอบนะครับ เลยต้องรีบเข้าห้อง” อลันเอ่ยบอกผู้เป็นพ่ออย่างรวดเร็ว ขอโทษนะพ่อ ผมไม่ได้ตั้งใจ

เพราะถ้าจะให้เขาบอกพ่อไปตามความจริง พ่อของเขาก็จะต้องเสียใจที่เลี้ยงพวกเขาได้ไม่ดีพอแน่ ๆ

แค่แม่ของเขาทิ้งพ่อไปก็ทำให้พ่อของเขาเสียใจหนักพอแล้ว อีกอย่างบ้านเขาก็จนจะให้ไปหาเรื่องกับพวกคนรวยก็ไม่ใช่เรื่อง ทั้งหมดก็เพราะแม่กับตาเขานั้นแหละ พวกเขาถึงได้มีชีวิตแบบนี้

“งั้นคืนนี้ก็นอนกลับพ่อก็แล้วกันปล่อยให้อลิซอ่านหนังสือไปเถอะ” โคลันบอกพร้อมกับไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าวที่ลูกสาวของเขาทำเอาไว้ให้ ยังดีที่อลิซเลือกที่จะมาอยู่กับเขาไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รอดแน่ๆ

“แอบไปดูหน่อยดีกว่า” อลันมองโคลันที่นอนไปแล้วเพราะความเหนื่อยจากงานที่ทำในทุกๆ วันโคลันจึงหลับง่าย

อลันเดินย่องเบาแล้วเดินไปยังห้องของอลิซ ลืมไปเลยว่าพี่ของเขายังไม่ได้อาบน้ำแถมยังไม่ได้เปลี่ยนชุดอีกด้วย อลันเอื้อมมือไปวางที่หน้าผากของอลิซก่อนจะตกใจเมื่อถูกอลิซจับมือของตัวเองแน่น

“ทำ…”

“ผมแค่วัดไข้ พี่ปล่อยมือผมก่อนสิ” อลันเอ่ยบอกเสียงเบาเพราะกลัวว่าพ่อจะได้ยิน และเขารู้สึกเจ็บที่ข้อมือมาก พี่เขาไปเอาแรงมาจากไหนเนี่ย

อลิซเมื่อได้ยินดังนั้นก็ปล่อยมือทันทีมันเป็นสัญชาตญาณของเธอที่เคยถูกฝึกมาก่อน และไว้ใจใครไม่ได้ทำให้เธอต้องระวังตัวทุกลมหายใจ แต่เพราะได้รับความรู้สึกที่ว่าปลอดภัยเลยทำให้เธอไม่ต้องละแวงสองคนนี้

“ขอบใจ” อลิซพึมพำเบาๆ เมื่อถูกอลันช่วยถอดเสื้อตัวนอกออกให้พร้อมกับเช็ดตัวไปเธอไปด้วย ซึ่งมันทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย ร่างกายไม่ร้อนเมื่อก่อนหน้านี้แล้ว

รุ่งเช้าอลิซก็สะดุ้งตื่นด้วยความเคยชิน ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นเพื่อจะไปทำอาหารให้กับทุกคน ตอนนี้ความเจ็บปวดพวกนั้นค่อยๆ หายไปแล้ว

ไม่รู้ว่าอลันเอายาอะไรมากทาตามรอยฟกซ้ำให้เธอ มันถึงได้หายเร็วขนาดนี้ อยากจะหยุดพักแต่เพราะวันนี้เป็นวันสอบสุดท้ายแล้ว ก็เลยต้องไปอย่างช่วยไม่ได้ เพราะหลังจากสอบเสร็จก็ไม่ต้องไปโรงเรียนอีกแล้ว

“พี่!”

“พี่คงต้องไปก่อนนะ” อลิซหันไปมองอลันที่เพิ่งตื่น เธอเอ่ยบอกอลันเสียงเบาๆ ก่อนจะรีบจัดกระเป๋าแล้วใส่รองเท้าออกจากบ้านทันที เพราะถ้าเธอไม่รีบออกจากบ้านตอนนี้มีหวังพ่อได้รู้เรื่องทั้งหมดแน่ๆ

เช้าขนาดนี้ยังไม่มีใครมาโรงเรียนหรอกแม้แต่อาจารย์เองก็ยังไม่มาเลย วันนี้ต้องรีบสอบแล้วก็รีบกลับบ้านก่อนพวกนั้น ตอนนี้เธอยังทำอะไรคนพวกนั้นไม่ได้ รอให้เธอแข็งแรงดีก่อนเถอะ จะจัดการให้เกลี้ยงเลยค่อยดูเลย

เฮ้อ จะว่าไปเด็กนี่ก็หน้าตาดีอยู่หรอกนะ แต่ชอบเอาผมหน้าม้ามาปิดตาเอาไว้ ก็เลยยิ่งทำตัวให้คนพวกนั้นอยากจะแกล้งเอาไปใหญ่ แต่ว่าสีตากับสีผมที่เป็นสีแดงนี่มันดูดีจริงๆ รู้สึกได้ถึงพลังร้อนแรงเลยล่ะ

“ดีนะที่ห่อข้าวมากินตอนเที่ยง” อลิซพึมพำเพราะจะได้ประเงินในกระเป๋าพ่อของเธอด้วย เธออยู่แบบนี้ไม่ได้หรอก เธอคงต้องหาวิธีหาเงินแล้วนะ อีกอย่างเงินค่าเช่นบ้านสิ้นเดือนนี้ก็ดูจะไม่พอจ่ายด้วย

“นี่ๆ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเราจะฆ่ายัยหมูอ้วนนั้นตาย”

นี่เงียบๆ หน่อยสิ เธออยากจะเป็นเหมือนยัยนั้นหรือไง” เด็กสาวอีกคนห้ามเพื่อนตัวเอง พวกเธอหยุดหน้าเพราะยังไม่อยากเข้าห้องเรียน เพราะกลัวผียัยหมูอ้วนมาหลอกพวกเธอ

“ก็ฉันกลัวนี่ ไม่น่ารีบมาเลย อีกอย่างวันนี้สอบเสร็จวันสุดท้ายด้วย ฉันกลัวพวกอาจารย์รู้เรื่องจังเลย”  เด็กสาวอีกเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“เอาน่า ยังไงก็ไม่มีใครเอาผิดพวกเราได้เรา” เด็กสาวอีกคนเอ่ยปลอบเพื่อน พร้อมกับยืนรอเพื่อนคนอื่นๆ ไปด้วย เช้าๆ แบบนี้ไม่มีคนมาหรอก

อลิซที่นั่งอยู่ในห้องก็ได้แต่นั่งฟังเรื่องทั้งหมดเงียบๆ ถ้าเธอมีมือถือก็คงจะดีกว่านี้ ถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่ลูกเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้เธอคงจะรีบจัดการอีกฝ่ายไปแล้ว

ตอนนี้เธอไม่มีอะไรสู้กับอีกฝ่ายได้เลย รอเปิดเทอมหน้าก่อนเถอะ เราจะได้เห็นดีกัน

ทำไมไม่เข้าห้องกัน” เสียงข้างนอกตะโกนถามสองสาวที่ไม่ยอมเข้าห้องเรียน และตอนนี้นักเรียนเริ่มมาก่อนเยอะขึ้นแล้วเพราะใกล้ได้เวลาสอบแล้วด้วย

“อ๋อ พอดีเราออกมารับลมน่ะ ข้างในอากาศไม่ค่อยจะดีน่ะ”

“ใช่ๆ” สองสาวเอ่ยแก้ตัวเพราะคนกลุ่มนี้ไม่ได้รู้เรื่องที่อลิซตายไปแล้ว

“นั้นสินะ ข้างในมันเหม็นเน่ากลิ่นของหมูนี่น่า ฮ่าๆ ว่าไงยัยหมู” อลิซมองคนมาใหม่ที่ทักเธอด้วยสิหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยนั้นก็หมายความว่ายัยคนนี้ไม่ได้รู้เรื่องที่เธอถูกกลั้นแกล้งเมื่อวาน

“อะไรนะ! เมื่อเธอพูดว่าอะไรนะ!” สองคนที่อยู่หน้าห้องก่อนหน้านั้นเอ่ยถามพร้อมกันทันทีด้วยความตกใจ ก่อนจะมองหน้ากันทันที

 “ก็ยัยหมูอ้วนไง” เด็กสาวหันไปตอบเพื่อนทั้งสองที่ทำหน้าตกใจราวกับเห็นผี

 “หรือว่า…” ทั้งสองพูดพร้อมกับอีกครั้ง ก่อนจะพากันเดินไปยังหน้าประตูก่อนจะจ้องมองเข้าไปในห้องและโต๊ะประจำของอลิซก่อนจะพูดขึ้นมาพร้อมกันอีกครั้ง

“ผ…ผี”

“กรี้ด!!!”

มาแล้วจร้า  เดี๋ยวจะมาอัพให้อีกตอนน่า แต่ขอไปพิมพ์อีกเรื่องหนึ่งก่อน

รอน้องผอมก่อนเถอะจะพูดไม่ออกฮ่าๆๆๆ