this is the evidence proving that the boy called shinta has a heart. (end)

ลำดับตอนที่ #2 : 01 - i know i didn't live my life in vain.

01

"i know you think this sh.it is easy

     for you, but not so much for me

but i'll still ride, that's just the risk i'll take"

.

.

             “น้องเอย ง่วงก็ไปนอนเถอะลูก เดี๋ยวแม่ไปซื้อเอง”

            “ไม่ๆแม่ เอยไปได้ครับ”

            “โธ่ ขวัญเอย” ผมยิ้มบางๆตอนที่แม่กดจูบลงข้างแก้ม ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ ตลาดหน้าหมู่บ้านคือจุดหมาย ถึงจะเพิ่งออกเวรมาแต่ก็ยังไหว แค่ไปซื้อน้ำขิงให้แม่เท่านั้นเอง

            เรามีกันอยู่สองคน พ่อผมเสียก่อนผมจะเกิด แม่เป็นโรคซึมเศร้าและมันทำให้ผมเกือบจะไม่ได้เกิดมา แต่สุดท้ายก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้วแม้ว่าตอนเด็กๆร่างกายจะไม่แข็งแรงเท่าไหร่ ผมเคยป่วยหนักมากๆจนคุณตากับคุณยายรู้สึกว่าการพึ่งหมอมันไม่ช่วยอะไรอีกแล้ว ผมในเวอร์ชั่นเบบี๋จึงถูกพาตัวเข้าพิธีเรียกขวัญแบบชาวเหนือแท้ๆ

            ครับ ผมเป็นคนลำปางที่ไร้ชื่อเล่น แม่ไม่ได้ตั้งชื่อเล่นผมตอนที่ผมเกิด มีเพียงชื่อจริงที่พ่อตั้งไว้ตามที่เจ้าตัวคาดว่าวันที่ผมเกิดหมอกจะลงหนักที่สุดในปี ชื่อจริงที่เหมือนเด็กผู้หญิงของผมเกิดจากการที่พ่อกับแม่ชอบเรื่องเซอร์ไพรส์ สิสิรที่แปลว่าฤดูหมอก ผมโตมากับการถูกเรียกชื่อจริงเป็นชื่อเล่นในช่วงหกเดือนแรก เข้าเดือนที่เจ็ดผมป่วยหนัก หมอเฉยๆช่วยพยุงใจคนในครอบครัวผมไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องพึ่งพ่อแก่แม่เฒ่า

            ขวัญเอย มาอยู่กับเนื้อกับตัว .. อยู่กับพ่อกับแม่ ไปจนแก่จนเฒ่า

            ถือไม้เท้ายอดทอง ถือกระบองยอดเหล็ก 

            “เอย”

            “ครับแม่”

            อยู่กับแม่จนแก่จนเฒ่า อย่ากินข้าวบนหัวเรือ อย่ากินเกลือบนหัวช้าง

            อย่าตกแม่น้ำใหญ่กว้าง อย่าอยู่ในน้ำเป็นเพื่อนปลา อย่าอยู่ในนาเป็นเพื่อนข้าว

            “แม่รักเอยนะครับ”

            “เอยก็รักแม่ครับ”

            ขวัญเอย ขวัญมา .. ชื่อเล่นของผมมาจากสิ่งที่แม่ต้องท่องซ้ำไปซ้ำมาตอนที่ผมป่วย แม่ที่เจ็บปวดเพราะการจากไปของพ่อ พ่อที่แม่ยังไม่ทันจะได้บอกรักเป็นครั้งสุดท้ายก็จากไปซะแล้วและเพราะแบบนั้น ทุกๆครั้งที่ผมออกจากบ้าน ไม่ว่าจะไปใกล้หรือไกลแค่ไหน

            เราจะบอกรักกัน

            ลมเย็นๆปะทะใบหน้าตอนที่ผมออกแรงปั่นจักรยานคู่ใจไปหน้าหมู่บ้าน ง่วงขนาดนี้คงไม่กล้าขับรถ ขอออกแรงเองให้ตาสว่างขึ้นมาสักหน่อยดีกว่า ผมคิดพลางกัดลูกอมรสเปรี้ยวในปากให้แตกออกมาเป็นสองซีก

            เป็นหมอก็ฟันผุได้ ไม่ใช่หมอฟันสักหน่อย

            “น้องเอย มาเช้าจริงๆลูกเอ๊ย”

            “หมอเอย มาซื้ออะไรให้คุณแม่คะวันนี้”

            ผมอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด ยี่สิบห้าปีที่ใช้ไปกับการเทียวซื้อของให้แม่ ตั้งแต่ตัวเล็กจนตัวโต ตั้งแต่เอาเงินแม่มาซื้อจนถึงตอนที่มีเงินซื้อของให้แม่บ้างแล้ว ผมยิ้มกว้างให้ป้าๆแม่ค้าก่อนจะยกมือไหว้สวัสดี

            ผมอ้าปากหาว เดินลัดเลาะแผงนั้นแผงนี้ไปจนถึงร้านน้ำขิงร้านประจำของแม่ ตลาดเช้าวันนี้คนเยอะพอสมควร อาจจะเพราะอยู่ใกล้สถานบันเทิง เวลาแฮงก์ๆดื่มยันเช้าก็มาหาอะไรร้อนๆกินที่นี่

            ผมก็ชอบนะ .. โจ๊กหมูไม่ใส่ขิง

            “ไอ้จิม! หน้าด้าน ไข่กูมีแค่ซีกเดียวยังจะแย่ง!”

            “อย่าผลักกันได้มั้ยพวกหน้าสัด กูจะอ้วกอยู่แล้ว”

            ผมย้ายสายตาไปที่กลุ่มวัยรุ่นผมยุ่งๆ บ้างสวมฮู้ดนั่งตักโจ๊กเข้าปากเนือยๆ บ้างทุบตีกันจนเจ้าของร้านหันไปส่ายหัวมองยิ้มๆ .. อืม คุ้นๆแฮะ

            “ไอ้ชิน มึงแดกหมูปะ”

            “ไม่ต้องเสือก”

            “เอ้าาา ไม่แดกก็จะขอไง แดกช้าเหลือทน”

            “ตามประสาชายชาวญี่ปุ่นปะ มึงไม่ชินเหรอ”

              ชินตะ

            ‘คุณชอบท่อนไหนในเพลงที่กำลังเล่นอยู่เหรอครับ’

            ผมมองคนที่ค่อยๆถอดฮู้ดออก ผมสีดำที่ค่อนข้างยาวแต่เป็นทรงแถมยังหยักศกนิดๆของเขาสะท้อนกับแดดแรกของวันและผมได้รู้ตอนนั้นว่ามันเป็นสีน้ำตาลที่เข้มมากๆต่างหาก

            วินาทีนั้นเองที่เราสบตากันแต่มันค่อนข้างน่าตลกเพราะผมดันหาวออกมาพอดี .. โธ่เอ๊ย ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขาจะหันมามองพอดี

            “ชิน?”

            “มีอะไรวะ .. แค่กๆ”

            ผมยิ้มปนหัวเราะให้เขา เขาน่าจะเข้าใจมันเพราะผมดันหาวออกมาซะได้ เสียมารยาทแต่มันก็ตลกจริงๆนั่นแหละ ใบหน้าร้ายกาจนั่นนิ่งเฉย ผมไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะเขาเองก็วางสีหน้าแบบนั้นตลอดเวลาอยู่แล้ว ไม่ว่าจะชวนคุย ซักประวัติ ล้างแผล เย็บแผลหรือแม้กระทั่งตอนที่บอกลากัน เขาก็มีอยู่แค่หน้าเดียว

            “เชี่ย”

            ผมหิ้วถุงน้ำขิงเดินเข้าไปหาเขา ไหนๆเราก็สบตากันแล้วแถมนี่ก็เกือบสองอาทิตย์ได้แล้วตั้งแต่วันนั้นถ้าผมจำไม่ผิด .. จริงๆผมพอจะจำคนไข้ได้บ้าง แต่เขาน่ะน่าจดจำที่สุด มาพร้อมกับแผลที่คิ้วเพราะโดนสนับ รอยจูบสีเข้มที่ต้นคอ ชื่อภาษาญี่ปุ่นและใบหน้าเหมือนหลุดออกมาจากมังงะสักเรื่อง

            “แผลหายดีรึยังครับ?”

            ผมเห็นเพื่อนของเขาสบถคำเดิมซ้ำๆ อ่า .. คำว่าเชี่ย ใช่ พวกเขาพูดมันไม่หยุดพร้อมกับซัดไหล่กว้างๆของคนที่ผมเข้าไปทัก เขาจ้องหน้าผม สายตานั่นผมไม่เข้าใจและแหงล่ะ อ่านไม่ออก

            เราสบตากันอยู่พักหนึ่ง เป็นผมเองที่เลื่อนสายตาไปมองคิ้วเขาและพบว่ามันโอเคขึ้นมากๆแล้ว แทบจะไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย .. เห็นมั้ยล่ะ ฝีมือผมน่ะ บอกแล้วไงว่าจะกลับมาหล่อเหมือนเก่าแน่ๆ

            “ไอ้ชินนนน”

            “นะ นั่งมั้ยครับ ทานโจ๊กครับ อุ่นๆรับเช้าวันเสาร์ที่สดใส” ผมมองท่าทางตลกๆของเพื่อนในกลุ่มเขาที่ปัดเก้าอี้ตัวที่ว่างข้างๆเขาให้ผมนั่งก่อนจะจัดแจงแก้วน้ำ ขวดแม็กกี้และพริกไทยพร้อมกับร้อนรนบอกให้ผมนั่ง

            “รบกวนด้วยนะครับ”

            “ไม่เลยครับ! นั่งได้ครับ ตามสบายเลยนะครับ”

            “เบาจิมเบา”

            “คุณ เอ่อ .. ”

            “ผมชื่อเอยครับ”

            “คุณเอยเอาโจ๊กปกติเลยมั้ยครับ”

            “ครับ ไม่ใส่ขิงครับ” ผมบอกแล้วก็ขอบคุณที่เพื่อนคนหนึ่งของเขาอาสาสั่งโจ๊กให้ เรานั่งข้างกัน เขาใช้น้ำหอมกลิ่นเดิม มีกลิ่นบุหรี่ติดมาด้วยในคราวนี้

            “คุณเอยรู้จักไอ้ชินด้วยเหรอครับ”

            “อ๋อ .. ผมเย็บแผลที่คิ้วให้เขาน่ะครับ”

            “อ๊า คุณหมอที่โรงพยาบาลตอนนั้นนี่เอง”

            ผมมองเบสและกีตาร์ที่ถูกใส่ไว้ในกระเป๋าอย่างดีที่พิงอยู่กับผนังด้านหลังโต๊ะที่เรานั่งอยู่ ไม่ต้องเดาเลย คงจะเล่นดนตรีแถวนี้แล้วดื่มกันจนเช้าก่อนจะเลยมากินโจ๊กด้วยกันแหงๆ

              “ทำไมไม่กินขิง”

            “ไม่อร่อยครับ” ผมตอบคนที่เพิ่งจะพูดขึ้นมาเป็นคำแรกตั้งแต่ผมมานั่งที่โต๊ะ

            “.. คุณไม่ค่อยได้นอนเหรอ”

            “ดูออกเลยเหรอครับ” ผมหัวเราะเพราะถูกของเขานั่นแหละ ผมไม่ได้นอนมาจะครบวันแล้ว .. จริงๆปีสุดท้ายของการเรียนหมอมันทำให้ผมมีภูมิต้านทานกับการไม่ได้นอน จริงๆเรียกได้ว่าทั้งชีวิตในการเรียนมหาวิทยาลัยสายนี้นั่นแหละที่ทำให้ผมชิน

            “คุณว่าเราคุยกันเก้ๆกังๆไปมั้ยครับ”

            “ … ”

            “เราเรียกชื่อเล่นคุณได้มั้ย?”

            ผมลองเปลี่ยนสรรพนามไปเป็นอีกแบบ แบบที่ใช้กับเพื่อน เขาครุ่นคิดพักหนึ่งก่อนจะเลื่อนชามโจ๊กที่เพิ่งมาเสิร์ฟให้ผม

            “ของเอย”

              แล้วเราก็เลื่อนขั้นจากคนไข้กับหมอมาเป็นคนรู้จักกันขั้นพื้นฐานซะงั้น

⎯

            “ไอ้เหี้ยยยยยยยย นั่นหมอที่เย็บแผลให้มึงเหรอ ละไม่เล่าเลยนะ เก็บเงียบไม่บอกใคร”

            “น่ารักจนกูเอ๋อแดกเลย ไปไม่เป็นเลย เพิ่งเข้าใจคนที่เขาชมผู้ชายด้วยกันว่าน่ารัก” จิมมี่บอกแบบนั้น ผมไม่ได้แสดงความเห็นอะไรนอกจากดื่มน้ำให้หมดแก้ว .. เขาไปแล้ว เขาที่ตักโจ๊กเข้าปากไวมากๆและหมดชามก่อนใครแม้จะมาทีหลัง

            ผมเดาว่านั่นคงเป็นนิสัยของคนที่แทบไม่มีเวลาทานอาหารให้ครบทุกมื้อ

            รีบกินแล้วก็รีบไปทำงานต่อ

            “หมอเอยเขาอายุเท่าเราปะวะ”

            “ละเมื่อกี้มึงไม่ถามอะ”

            “กูเขินไอ้เหี้ย เขาน่ารักอะ” 

            “มึงรู้ปะไอ้ชิน” ผมส่ายหัว

            “ถ้าเขาเป็นหมอที่ทำงานจริงจังในโรงพยาบาลก็คงอายุเท่าเราหรือไม่ก็มากกว่า มีตัวเลือกแค่นี้” มีนพูดขึ้นและผมคิดตามในหัว สรุปเอาเองว่าน่าจะอายุเท่ากันเพราะเขารู้อายุผมจากประวัติที่ผมกรอกและถ้าเขาต้องการเรียกชื่อเล่นผมหรืออยากให้คุยกันสบายๆ

            น่าจะแปลว่าเราอายุเท่ากัน

            “ถ้าอดนอนแล้วได้เจอหมอเขาทุกวัน กูแม่งยอม”

            “เกินไปนะเราอะจิมมี่”

            “มึงคิดนะไอ้มีน สภาพเขาคือใส่เสื้อยืด กางเกงบอล คีบแตะ ตาคล้ำแต่น่ารักแบบกูเพ้อ มึงดูตอนเขากินข้าวดิ โอ๊ย กูอยากป้อน”

            ผมกลอกตาใส่พวกมันเพราะก็แบบนี้ เห็นชอบแม่งทุกคน

            “แสดงความเห็นหน่อยดิเสือ”

            “เสือกอะไรเรื่องกูนัก”

            “ดุจริง”

            “นายญี่ปุ่นจะกลับคอนโดเลยปะ”

            “อืม .. โคตรง่วง” ผมบ่น เสยผมที่ยาวแล้วไปด้านหลัง เย็นๆนัดร้านตัดผมไว้ คงจะแค่ซอยๆช่วงที่ปรกตาออกนิดหน่อยเพราะไม่ได้มีแพลนตัดผมจริงจัง

            “เออ เจอกันพรุ่งนี้ อย่าลืมนะเว้ย มีซ้อมนะ กูนัดแปดครั้งแล้ว”

            “ไม่ลืมๆ เจอกันมึง”

            “ขับรถดีๆนะไอ้พวกสันขวาน วงเรายังขาดใครสักคนไปไม่ได้ กูต้องเก็บเงินซื้อหมานะเว้ย” ไอ้เจ๋งที่อยากได้คอร์กี้นักหนาแหว ผมพยักพเยิดหน้าบอกลาเพื่อนๆที่แยกย้ายกันกลับ ผมควบ harley-davidson สีดำของตัวเอง จัดเบสที่สะพายไว้ด้านหลังให้เข้าที่

            ส่วนหมวกกันน็อค .. ช่างแม่ง

            “ไอ้ชิน! มึงเอาอีกแล้วนะ กูบอกให้ใส่หมวกด้วย!”

            “ไอ้สัดดดด มึงจอดเลยยย”

            ผมขับออกมาแล้ว ไม่ได้ฟังเสียงโวยวายของเพื่อนสนิทที่คบกันตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยจนถึงปัจจุบัน ผมไม่ได้มีปัญหากับการเกิดอุบัติเหตุ ผมไม่ได้รู้สึกว่าถ้าผมตายหรือพิการ การมีอยู่หรือดับไปของผมจะสร้างปัญหาให้กับใครแต่อย่างใด

            ลมที่ปะทะใบหน้าทำให้รู้ว่าผมชอบตอนเช้าเพราะอากาศสดชื่น

            “ … ”

            แต่แล้วแผ่นหลังคุ้นเคยของคนที่กำลังจูงจักรยานเดินออกมาจากซอยซอยหนึ่งก็ทำให้ผมเลิกคิ้วกับตัวเอง นั่นคงเป็นคนที่เพื่อนผมเพ้อถึงตลอดมื้อเช้า .. พนันว่าเขาคงแวะซื้ออย่างอื่นก่อนกลับบ้าน ในวินาทีที่ผมกำลังจะขับผ่านเขาไป บางอย่างสั่งให้ผมบีบเบรก

            เสียงบดของล้อรถที่ขับมาด้วยความเร็วมากกว่าปกติกับถนนทำให้เขาคนนั้นสะดุ้ง

            “ชินตะ .. ”

            เขาเรียกเสียงอ่อย คิ้วขมวดเหมือนโกรธๆที่ผมทำให้เขาตกใจ ผมมองเขาที่แก้มขึ้นสีชมพูเพราะแดดเริ่มร้อน เขาน่าจะเดินมาไกลพอสมควรแล้ว

            “โซ่หลุด แต่เราใกล้ถึงบ้านแล้ว”

            “ใส่ไม่เป็น?”

            “อือ” เอยตอบในลำคอ ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ผมอยากบีบแก้มเขาให้ร้องไห้ มันเป็นความรู้สึกแบบนั้น แต่ไม่น่าแปลกใหม่เพราะมันเคยเกิดขึ้นกับผมเวลาเห็นเด็กตัวเล็กๆที่เดินเริ่มเก่งแล้ว

            อยากแกล้งให้ร้องไห้

            “พยายามแล้ว”

            “แก้ตัว”

            “เอ้า ว่ากันซะงั้น” เขาย่นจมูกและหลีกทางให้ผมที่จอดรถแล้วและไม่ได้จะทำอะไรเลยนอกจากใส่โซ่รถให้เขา ผมย่อตัวลง สังเกตเห็นมือเขาที่เปื้อนน้ำมันจากโซ่รถจักรยานจนเป็นสีดำ

            ผมเงยหน้าสบตากับเขาที่ยืนค้ำหัว

            “เป็นเด็กหรือไง”

            “อ่าว”

            “หน้างอแง”

            ผมเคยได้ยินคำนี้ .. คำว่างอแง

            แต่ยังไม่เคยใช้กับใคร

            “ก็หงุดหงิดนี่ ง่วงจะตายอยู่แล้ว”

            “เลิกบ่นแล้วดู”

            เขาโอดครวญกับตัวเอง เป็นเสียงเหมือนลูกหมาแต่ไม่ได้น่ารำคาญ ไม่นานนักเขาก็นั่งยองๆลงข้างๆตัวผมเพื่อดูวิธีการใส่โซ่จักรยาน ผมเหลือบตามองจมูกรั้นๆ ผมยุ่งและแก้มแดงๆของคนที่ตั้งใจดูทุกขั้นตอน ..

            “อ๋า แบบนี้นี่เอง”

            “อืม”

            “แล้วมือเปื้อน .. เช็ดกับเสื้อเราก็ได้ เสียสละ เดี๋ยวเลอะรถนะ รถแพงด้วย” ผมมองปากเล็กๆนั่นพูดบอกยาวๆพร้อมกับดึงชายเสื้อตัวเองมาตรงหน้าผม พอยืนขึ้นแบบนี้ .. เขาตัวเล็กฉิบหายเลย

            “เร็วเข้า”

            ผมไม่ได้ตอบอะไร สบตาเขาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็ขึ้นรถตัวเอง

            “เฮ้ย ชินนนน”

            ผมออกรถหลังจากเขาลากเสียงยาวๆจบ เคยได้ยินเหมือนกันว่าการพบกันครั้งแรกเป็นเรื่องที่ก็แค่เกิดขึ้น .. การพบกันครั้งที่สองโดยบังเอิญคือโชคชะตา

            และถ้ามีครั้งที่สาม

            .. เราเรียกมันว่าความตั้งใจ

○

.

            “นี่กี่นิ้ว”

            “อย่าถามเราเลยจัส เราอยากนอน”

            “เอยยยย ตอบก่อน!”

            “ลืมตาไม่ขึ้นแล้ว ไปเล่นกับแฟนแกได้มั้ย”

            “ตงก็ไม่อยากเล่นกับนี่” คนตัวเล็กกว่าที่ลืมตาไม่ขึ้นอีกแล้วยกธงขาวให้เพื่อนสนิทต่างคณะอย่างจัสมิน โรงพยาบาลที่เขามาใช้ทุนน่ะอยู่ใกล้ๆกับโรงพยาบาลสัตว์ที่จัสมินทำงานอยู่ บ้านเขาค่อนข้างไกลจากที่ทำงาน เขาเพิ่งออกเวรและง่วงเหลือทน สุดท้ายก็ต้องมาอาศัยห้องจัสมินที่ใหญ่โตแบบมีห้องนอนสามห้องเพื่อของีบแล้วจะได้มีแรงขับรถกลับ

            เขานอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ถ้ายังอยู่ในโรงพยาบาล แม้จะมีห้องพักเล็กๆให้แต่ใจมันก็พะวงว่าเมื่อไหร่จะได้ตื่นไปช่วยคนไข้ .. ให้ตายเถอะ

            “จัส”

            “ตง ทำไงดี เอยไม่ยอมเล่นกับผมเลย”

            “อย่ากวนเพื่อน เอยไม่ได้นอน มึงก็รู้ .. มานี่” เอยแอบลืมตาข้างหนึ่งมองจัสมินที่โดนแฟนตัวเล็กดึงหูออกไปจากห้องที่เขามาขออาศัยนอน

            คนที่อิดโรยเหลือเกินปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง นึกถึงเหตุผลของการเริ่มต้นเรียนสายนี้ .. อาจจะเป็นเพราะเสียพ่อไปในช่วงที่แม่กำลังท้องพอดีและแม่พร่ำบอกเขาเสมอว่าถ้าตอนนั้นพ่อถึงมือหมอไวกว่านั้นคงจะดี เอยก็เลยคิดว่าอยากจะเรียนหมอ

            เผื่อจะได้ช่วยใครสักคนได้ทันเวลา

            “เอย .. อ้าว หลับแล้ว” จัสมินพึมพำกับตัวเองเพราะเพื่อนสนิทหลับไปทั้งๆที่ไม่ได้ห่มผ้าห่มเลยด้วยซ้ำและตงไม่หึงหรอกถ้าเขาจะทำแบบนั้นให้กับคนที่ตงเอ็นดูซะตั้งขนาดนั้นอย่างเอยน่ะ

            ตาคมมองเพื่อนตัวเล็กที่ท่าทางเหนื่อยสุดๆ จะว่าเห็นเอยในสภาพนี้จนชินแล้วก็ใช่แหละแต่ทำใจให้ชินไปกับอะไรแบบนี้มันก็ยาก เขาเรียนสัตวแพทย์มา ทำงานหนักไม่ได้ครึ่งหนึ่งของคนที่เรียนหมอและมีนิสัยขี้เกรงใจจนรับปากใครๆทุกทีเวลาเขาขอแลกเวรแบบนี้หรอก

            เฮ้อ เอยนะเอย

            “มึงจะกวนเอยไปถึงไหน”

            “ก็ไม่ได้เจอนาน อยากคุยด้วยเฉยๆคร้าบบบ”

            “ผอมลงตั้งเยอะ”

            “ทำงานหนักไง ดีนะผมไม่เรียนหมออะ ไม่งั้นคุณขาดใจตาย ไม่ได้อยู่ด้วยกัน”

            “ประสาท”

            “ตงอะ!”

            จัสมินแหว เดินตามหลังแฟนที่น่าจะไปทำอะไรไว้ให้เอยกินตอนตื่น รายนี้น่ะเอ็นดูเพื่อนเขาแบบสุดๆ เอยเป็นคนอัธยาศัยดี ไม่พูดคำหยาบและที่สำคัญคือความน่ารักแบบซื่อๆของเจ้าตัวนั่นแหละที่ทำให้เขากับเพื่อนๆชอบแหย่

            “มึงไปสนิทกับเอยได้ยังไงนะ”

            “ก็เรียนด้วยกันหลายเซคเลยตอนปีหนึ่งกับปีสอง ทางนี้เห็นตัวเล็กๆก็อยากแกล้ง”

            “เป็นอะไรนักกับคนตัวเล็กกว่า”

            “ก็อยากแกล้งอะะะ” จัสมินงอแงบอก วางคางไว้บนบ่าตงที่กำลังทำต้มจืดไว้ให้เพื่อนสนิทของจัสมินที่กลายมาเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเขาเหมือนกัน

            “แล้วก็นั่นแหละ พอจบมาก็ยังสนิทกันเพราะที่ทำงานเอยใกล้ที่ทำงานผมไง คุณหึงเหรอ”

            “หึงที่หน้า”

            “เนี่ย ไม่เคยจะมีหรอก หึงหวงอะตง”

            “ไปนอนมั้ย เพ้อแล้วนะจัส”

            “คนดีไม่รักกันเลย!” สะบัดสะบิ้งเหมือนเด็กๆแต่ไม่ยอมเอาตัวออกห่างตงไปไหน คนตัวเตี้ยกว่าทำแค่ถอนหายใจปรายตามองไอ้คนงอแงไม่เข้าเรื่อง

            ตงทำต้มจืดใส่หม้อไว้ให้เอยจนเสร็จ จัสมินขอกินหนึ่งถ้วยและเขาไม่ได้ว่าอะไร เราตัดสินใจนั่งดูหนังด้วยกันสักเรื่องฆ่าเวลา เพราะสองทุ่มมีนัดสังสรรค์กับเพื่อนๆที่มหาวิทยาลัย กว่าจะว่างตรงกันก็เล่นเอาปวดหัว พอจะได้เจอกันทั้งทีจัสมินก็เลยตื่นเต้นขนาดนี้

            “เมื่อไหร่เอยจะตื่นอะ ผมอยากชวนเอยไปด้วยแล้ว”

            “เขาต้องรีบกลับบ้านรึเปล่า มึงอย่าวอแว”

            “ฮึ่ย”

            ยิ่งโตยิ่งงอแง

            จัสมินเป็นแบบนั้น

            ตงกดจมูกลงบนหัวของคนที่นอนเกยเขาเหมือนเป็นหมอนข้าง หนังรักเรื่องนี้ที่เราดูด้วยกันเป็นสิบๆครั้งแล้วและยังจูบกันที่ฉากเดิมๆทำให้ใจเต้นขึ้นมา .. ความรักคงเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง

            ทำเรื่องธรรมดาให้พิเศษได้

            “เอ่อ .. ”

            ตงผละออกจากจัสมิน ไม่ใช่เพราะลมหายใจขาดห้วงแต่เพราะบุคคลที่สามที่เกาะขอบประตูห้องนั่งเล่นแล้วมองมาเหมือนกับจะเป็นตากุ้งยิงทั้งๆที่พวกเขาก็แค่จูบกัน

            เอยเหมือนเด็ก .. เป็นแบบนั้นในสายตาทุกคนเสมอ

            “คือเราจะมาบอกว่าขอนอนค้างด้วยได้มั้ย แม่เราไปต่างจังหวัด เพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้” สิสิรทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มันทำให้จัสมินหัวเราะออกมาเบาๆกับความไม่เดียงสาของเพื่อนสนิท

            “ได้อยู่แล้วและดีมากๆๆที่แม่เอยไม่อยู่”

            “ทำไมงั้นอะ”

            “จะชวนไปดื่ม ไม่ๆ บังคับไป”

            “เวร” เอยอ้าปากพะงาบๆเพราะเขาไม่สันทัดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่

            “ไอ้จ๊าบก็ไป ต้องเจอกันหน่อยดิเฮ้ย เพื่อนรักเลยนะนั่น”

            “อ้าว จ๊าบไปเหรอ .. งั้นเราไปก็ได้” เอยพยักหน้าหงึกหงัก ถึงจะง่วงนอนแต่ขอนอนอีกสักชั่วโมงแล้วไปด้วยก็ไม่เสียหาย นอนน่ะเมื่อไหร่ก็ได้ แต่กว่าจะว่างตรงกันนี่มันปาฏิหารย์แล้วนะเฮ้ย

            “ไอ้จ๊าบคือดีใจจนเนื้อเต้นแน่ๆ”

            “โอเคๆ เราไปนอนก่อนนะ”

            “ฝันดีเอย”

            “ขอบคุณนะตง ฝันดีครับ” ยิ้มบางๆบอกแล้วก็หายไปจากกรอบประตู ตงพรูลมหายใจก่อนจะเขกหัวจัสมินไปที .. เมื่อกี้น่ะ ทั้งๆที่ได้ยินแล้วว่าเพื่อนมาจ๊ะเอ๋แต่ไอ้คนหน้าด้านนี่ยังไม่ยอมถอนจูบ

            บ้าบอ

            “ไรอะคุณณณ”

            “ไม่ต้องมาเกาะแกะ”

            “ตงอะะะะ”

            “ไม่ต้องเรียก”

            “ตงจื้อ!”

            เฮ้อ

⎯

            “น้องเอยยยยยยยย ความรักของกู”

            “โอ๊ย! น้องเอยยยย”

            เจ้าของชื่อเบ้ปากก่อนจะจมหายไปในอ้อมแขนของเพื่อนมหาวิทยาลัยที่รุมกอดและหยิกแก้ม ไม่รู้อะไรนักหนา ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วที่จะมาเรียกกันว่าน้องเอยๆตลอดเลย ให้ตายเหอะ

            “วันนี้ฝนตกเป็นลูกอมแน่นอนไอ้เหี้ย น้องเอยยอมมาร้านเหล้า กูจะบ้า”

            “บุญของพวกกูแล้ว ได้เจอน้องเอย”

            เอยรู้จักกับเพื่อนของจัสมินทุกคน คราวนี้มีเพื่อนของตงจื้อมาด้วยนิดหน่อยแล้วก็ยังมีเพื่อนในคณะเขาบางคนที่จัสมินไปชวนๆมาด้วย กลายเป็นว่าเรานั่งโต๊ะใหญ่ที่สุดของร้านด้วยกันสิบกว่าคนซะงั้น

            ว่าแต่คิดถึงเพื่อนๆชะมัดเลย ให้ตายดิ

            “มาให้พ่อหอมหัวหน่อยมาลูกมา”

            “ปล่อยยยย” เอยสะบัดตัวออกแต่สู้แรงจ๊าบไม่ไหว คุณหมอที่จ๊าบสมชื่อเสมอเพราะทั้งตัดสกินเฮดและเจาะหูหอมหัวเพื่อนตัวเล็กแรงๆหลายที เอยเบะจนจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีใครช่วยเลยสักคน .. จริงๆอาจจะมีตงจื้อแต่จัสมินล็อกเอวไว้แน่นเหมือนหนวดปลาหมึกติดกุญแจสามชั้น

            โอ๊ย

            “จ๊าบ! อย่ายุ่งกับเรา”

            “ไม่ทันแล้วหนูเอ๊ย” คราวนี้เอยโดนหอมแก้ม น้ำตาจะไหลแต่โดนจ๊าบแกล้งแบบนี้ประจำตั้งแต่สมัยเรียน กว่าจะโดนมันปล่อยตัวก็เหนื่อยจนเถียงอะไรต่อไม่ไหว

            “เนี่ย ใครจับลูกกูแต่งตัว ผู้ชายมองทั้งร้านแล้ว”

            “อย่าบ้าได้เปล่า”

            “โดนด่าว่ะ เป็นกูกูร้องไห้ละนะ โดนน้องเอยด่าอะ” เพื่อนคนอื่นๆแซวแต่จ๊าบไม่แคร์ เขามองเอยที่ใส่เชิ้ตสีดำผ้าทิ้งตัวปลดกระดุมสามเม็ด ไม่พ้นไอ้จัสมินมันนั่นแหละเพราะเสื้อตัวโตเหมือนใส่เสื้อผัวมาไม่มีผิด

            “น้องเอย ใครทำน้อง”

            “แกนั่นแหละทำเราอยู่คนเดียวเลย!”

            “โกรธแล้วว่ะๆๆๆ”

            เอยชกอกเพื่อนไปหนึ่งทีเพราะเหนื่อยจะต่อกรกับจ๊าบ ไม่นานหัวโต๊ะก็เริ่มแจกจ่ายแก้วเหล้า เอยไม่ถนัดเท่าไหร่เลยขอไซเดอร์แทนเหล้า สุดท้ายก็ได้ไซเดอร์ที่ชอบกินอย่างทอฟฟีแอปเปิลมา

            เขานั่งฟังเพื่อนๆคุยกันเรื่องงาน ส่วนมากฝั่งตงที่เรียนนิเทศก็จะบ่นเจ้านายกัน ฝั่งคุณหมอแบบพวกเขาหรือจัสมินก็คล้ายๆกันตรงที่งานเยอะแล้วก็ไม่ค่อยได้นอน

            “ใช้ทุนหมดกูจะเปิดคลินิกแล้ว เหนื่อยว่ะ”

            “ชวนเอยไปทำงานด้วยเลยงั้น ดูดิ ผอมจนแก้มหาย”

            “อย่าล้อ” เอยเอ็ดจัสมิน แต่เอาจริงๆเขาไม่อยากทำงานคลินิก ..  อยากอยู่โรงพยาบาลรับเคสหนักๆซะมากกว่า ก็นั่นแหละ มันฝังใจ

            บทสนทนาของเราเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เพื่อนในรุ่นทำผู้หญิงท้องก็เลยต้องใช้ทุนด้วยเงินตัวเองเพื่อไปทำงานที่โรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้านแล้วช่วยเมียเลี้ยงลูก ไหนจะการเก็บเงินเพื่อแต่งงานของเพื่อนฝั่งตงที่ดูยากและท้าทาย สำหรับเอยไม่เคยคิดถึงการแต่งงานมาก่อน

            มันฟังดูยุ่งยากยังไงก็ไม่รู้แฮะ

            “เออ พวกมึงได้ยินมั้ยว่าวงที่จะเล่นวันนี้คือร้องดีฉิบหาย”

            “ได้ยินแค่หล่อทั้งวง ไม่เชื่อมึงดูปริมาณมนุษย์ผู้หญิงที่มารอดูดิ” เอยหันไปมองรอบๆตามที่เพื่อนบอกและมันก็จริงด้วยแหละ วันนี้ผู้หญิงเยอะแยะไปหมดเลย

            “เขาเป็นวงแบบไหนวะ แบบกัมพ์มั้ย ออกอัลบั้มไรงี้?”

            “ไม่เว้ย กูได้ยินมาว่ามีคนมาติดต่อเยอะแต่เขาไม่คิดจะทำเป็นวงจริงจังขนาดนั้น เหมือนแต่ละคนมีงานทำอยู่แล้วแล้วแค่เล่นตามร้านบ้างแก้เบื่อ”

            “อินดี้ฉิบหาย”

            “เออดิ นี่กว่ากูจะจองร้านนี้ได้” จัสมินบ่นแม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจมาดูวงที่ว่าแต่จองเพราะมันคือตรงกลางระหว่างพวกเราทุกคนต่างหาก แถมเดินทางมาง่ายอีก

            “น้องสาวกูแม่งโคตรคลั่ง คือมีสองคนมั้งที่เป็นนายแบบด้วย แบดบอยหน่อยแหละ ด้วยลุคด้วยอะไร นี่ยังอยากจะขอเกาะกูมาเลย”

            “กูว่าเป็นผู้ชาย ถ้าโสดทำงานสายนี้ก็ไม่แย่อะ คนเข้ามาเยอะ มาๆไปๆ ดีลได้ก็เอา”

            “ไอ้สัดดด พูดจาเจ้าชู้ฉิบหาย”

            “หรือมึงไม่ชอบอะ วันไนท์สแตนด์” เอยฟังเพื่อนๆคุยกันแล้วก็อดเขินไม่ได้ เขายกมือขึ้นเกาแก้มและได้รับสายตาล้อเลียนจากจ๊าบที่น่าจะเดาใจกันออกว่าเขาไม่ค่อยประสีประสาเรื่องพวกนี้เท่าไหร่

            “เฮ้ย ขึ้นแล้วว่ะ”

            “ไหนขอดูหน่อยดิ หล่อเท่าท่านจ๊าบเขารึเปล่า”

            “ตงว่าไงๆๆ สู้ผมได้เปล่า”

            “ไร้สาระ”

            เอยหัวเราะเบาๆเพราะใบหน้างอๆของจัสมินโดนตอนตงจื้อเอ็ด จริงๆคู่นี้น่ารักมากๆ .. แต่ตอนที่มันยากจนจัสมินหงอยอันนั้นก็น่าสงสาร แต่ก็ผ่านมาแล้วนี่ คบกันมานานมากๆแล้วด้วย

            ตากลมของคนที่เท้าคางจิบไซเดอร์รสหวานที่ชอบนักชอบหนามองไปที่เวที เขานั่งไม่ห่างจากตรงนั้นเท่าไหร่ เรียกได้ว่าสบตากับนักร้องได้สบายๆเลยล่ะ

            แสงไฟมืดๆในร้านพลันสว่างขึ้นและพุ่งไปที่สมาชิกในวงที่เริ่มขึ้นมาประจำที่ เอยกวาดตามองมือกลองที่สวมเสื้อกล้ามสีขาวยี่ห้อกุชชี่ ใบหน้าคุ้นเคยนั่นทำให้เขาต้องหรี่ตามองดีๆตามประสาคนสายตาสั้น

            “หล่อเปล่าน้องเอย”

            “หรี่ตาแป๊บ”

            “เด็กหนอเด็ก จะบอกให้ว่าหล่อไม่เท่าพี่จ๊าบ”

            “เงียบหน่า” เอยตะปบหน้าเพื่อนไปทีเพราะจะมองมือกลอง แต่เหมือนมันจะสายเกินไปแล้วเพราะนักร้องนำของวงขึ้นมาเรียกความสนใจไป

            “สวัสดีครับ พวกเรา no bad days ครับ”

            เสียงกรี๊ดดังขึ้นพร้อมกับเสียงปรบมือและโห่ร้อง เขาเชื่อแล้วนั่นแหละว่าวงนี้คงคุณภาพจริงๆเพราะทั้งผู้ชายแล้วก็ผู้หญิงก็มารอฟังวงนี้เล่นกันทั้งนั้น คนถึงได้แน่นร้านแบบนี้

            “จิมมี่นะครับ ร้องนำ”

            “ … ”

            ‘จิมมี่ครับ โสด’

            เดี๋ยวนะ

            เอยชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว

            “ส่วนนี่มือกลองวงเรา ชื่อมีนครับ”

            “ไอ้เหี้ย เชื่อแล้วว่าหล่อ”

            “จัสมิน มึงหมองแล้วอะ”

            “อย่าว่าพ่อกูนะเว้ย อย่าให้พ่อกูต้องผงาด”

            “กีตาร์ เจ๋งครับ”

            บางคนเริ่มจำชื่อสมาชิกในวงได้ทีละคน ทีละคน .. รอยยิ้มสดใสของสามหนุ่มที่ยืนบนเวทีในวันนี้คือรอยยิ้มเดียวกันกับที่นั่งกินโจ๊กด้วยกันกับเขาเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน

            แบบนี้ก็เหลือคนสุดท้ายแล้ว

              “ชินตะครับ .. มือเบส”

            จิมมี่แนะนำคนสุดท้ายที่เพิ่งขึ้นมาบนเวที เป็นครั้งแรกที่เอยเห็นอีกคนสวมเสื้อยืดตัวหลวมๆและนั่นทำให้เขาเห็นว่าชินตะมีรอยสักที่ท้องแขน แต่เขาไม่แน่ใจนักว่ามันคือรูปอะไร

            แปลกดีเหมือนกัน ที่เราสบตากันแม้ว่ารอบๆตัวจะมีคนอีกเป็นร้อย .. รสชาติของไซเดอร์ที่ถูกปากผ่านลำคอไปในจังหวะที่ดนตรีเริ่มบรรเลง ผมสีดำปรกใบหน้าของคนที่กำลังโซโล่เบสหลังจากถอนสายตาออกไปจากเขา เอยมองมือใหญ่และก้านนิ้วยาวที่จับคอร์ดแล้วเปลี่ยนไปเรื่อยๆอย่างเป็นธรรมชาติ

            แหวนที่อีกคนใส่

            ความยาวของขาภายใต้สกินนี่สีดำสนิท

            คอนเวิร์สหุ้มข้อที่อีกคนสวม

            ตาคมที่มองตรงมาที่เขา

            “ … ”

            และไม่เคลื่อนไปไหนอีกเลย

tbc.

อัพไวจริง

งงมั้ย

ชั้นรู้หมดแล้ว ใครระแวงว่าเส้า

หยุดเดี่ยวนี้ หยุดทันที

ถ้าไม่หยุด ไม่เลิก

ชั้นก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

เดี๋ยวรีบมาอัพเลย กำลังใจมา ของปัย ( •̀ᄇ• ́)ﻭ✧

#จนมีหัวใจ 

CR.SQW