ขอเพียงใจรักมั่น真诚的爱[จบ]

ลำดับตอนที่ #2 : กว่าจะผ่านคืนเข้าหอ

"ตื่นแล้วหรือ"

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น หลิวหลีลืมตาขึ้นอีกครั้งเพื่อเพ่งสายตาไปมองยังต้นเสียง พบเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงริมหน้าต่างของห้องนอน

จูหยวนจาง!

เขานั่งอยู่ริมหน้าต่างหรอกหรือ

หลิวหลีคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก 

อย่างน้อย เขาก็มิได้ออกจากห้องหอไปในคืนเข้าหอคืนแรกของนางกับเขา

หญิงสาวค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ก่อนเอ่ย

"ท่าน...เอ่อ...ท่านนั่งอยู่ตรงนั้นหรอกหรือ"

จูหยวนจางลุกขึ้นเดินเข้ามา ก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนใกล้ๆหลิวหลีที่กำลังลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงนอน เขาเพียงใช้สายตาคมเข้มของเขาจ้องมองหลิวหลีอย่างดุดัน

"ทำไม  ยังไม่พอใจอีกหรือ" เขาถาม

"ยังไม่พอใจ  ท่านหมายความว่าอย่างไร" หลิวหลีถามอย่างแคลงใจพลางถลึงดวงตากลมโตเข้าใส่ดวงตาดุดันของจูหยวนจาง

ชายหนุ่มมิได้ตอบคำใด เขาใช้มือเรียวของเขาเอื้อมขึ้นมาลูบไล้นางจากหัวไหล่นวลเนียนของนางเรื่อยลงมาตามเนินอกกลมกลึงของนางอย่างแผ่วเบาแต่ยั่วเย้า

หลิวหลีถึงกับตะลึงกับการกระทำของเขา

รู้ตัวอีกทีร่างของหลิวหลีก็ถูกจูหยวนจางกดให้นอนราบลงบนเตียง

"ท่าน  เอ่อ..."

นางยังมิได้เอื้อนเอ่ยคำใด ริมฝีปากของนางก็ถูกเขาครอบครอง

“อื้อ!” หลิวหลีร้องออกมาได้แค่นั้นในขณะที่จูหยวนจางเริ่มจู่โจมนางอย่างหนักหน่วง เขาปลดชุดคลุมของตนเองออกอีกครั้งก่อนจะยกร่างกำยำของเขาขึ้นเพียงนิดแล้วทาบทับลงบนเรือนร่างของนาง

เขาใช้ฝ่ามือของเขาจับตรึงต้นขาของนางให้แยกออกจากกันก่อนจะตามด้วยการแทรกซึมเบียดเสียดกลางลำตัวและเริ่มต้นจังหวะกิจกรรมกระทบเนื้อ

"อ๊ะ!  ท่าน"

หลิวหลีรู้สึกเจ็บแปลบที่หว่างขาจนอุทานออกมา  

แต่ชายหนุ่มมิได้สนใจนำพาใดๆกับเสียงอุทานนั่น เขายังคงขยับเรือนร่างกำยำของเขาเข้าใส่เรือนร่างบอบบางของหญิงสาวใต้ร่าง

"ท่าน เบา  เบาหน่อย..." หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงติดขัด

"ข้า ข้าเจ็บ..."

แต่เหมือนชายหนุ่มจะไม่ฟังคำตัดพ้อใดๆ เขายังบรรเลงเพลงรักอย่างเร่าร้อนทั้งยังคุมจังหวะจะโคนไม่มีตกหล่น ตามด้วยการกดจูบหญิงสาวอย่างหนักหน่วง

หญิงสาวทำได้เพียงกัดเม้มริมฝีปากของตนเอาไว้แน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดตรงช่วงเอวไม่ให้ร้องครวญครางออกมาจนเสียงอาจจะดังจนเกินไป ใบหน้างามของนางแหงนหงายร่างกายบอบบางของนางสั่นสะท้าน นางเพียงจิกเล็บลงบนแผ่นหลังแข็งแกร่งกว้างใหญ่ของเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น

ในขณะที่เขายังคงขยับกายสอดแทรกเข้าใส่ร่างงามอย่างถึงใจ

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่

เสียงหายใจหอบหนักผ่านพ้นไป คงเหลือไว้เพียงร่างเปลือยเปล่าชื้นเหงื่อสองร่างนอนซ้อนทับกันอยู่บนเตียงอุ่น

"ท่าน...ทำไม" หลิวหลีถามขึ้นในที่สุดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวสั่นไหวใบหน้าแหงนหงายอยู่ตรงใบหูของจูหยวนจาง

"อะไร" จูหยวนจางพึมพำขณะยันร่างของตัวเองขึ้นแล้วพลิกเพียงนิดเพื่อออกจากร่างงามแล้วนอนหงายอยู่ข้างๆกัน

"ท่านควร เอ่อ...ควรทะนุถนอม" หญิงสาวกล่าวอึกอักไม่เต็มปาก "ถนอมข้าให้มากกว่านี้"

จูหยวนจางได้ยินอย่างนั้นจึงหันหน้ามาทางหลิวหลีแล้วยันกายลุกขึ้นเพียงนิดชันแขนข้างหนึ่งขึ้นตะแคงข้างเข้าหาหลิวหลีพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆอยู่ในลำคอ

กิริยานั้นทำเอาหลิวหลีถึงกับใบหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา

"ท่านหัวเราะอะไร"

"เป็นเจ้า ที่ต้องการมิใช่หรือ" เขาก้มหน้ากระซิบที่ใบหูขึ้นริ้วสีแดงของนาง "ข้าก็แค่สนอง..."

หา!?

"ท่าน" หลิวหลีลุกพรวดพราดลืมความเจ็บปวด ใช้มือเรียวงามทุบอกเขาไปเต็มแรง "ทำไมเอ่ยเช่นนี้"

"เจ้าทุบข้าทำไม"

"ท่าน!"

"ทำไม?"

"นี่แน่ะ  นี่นี่" หลิวหลีทุบตีเขาอีกหลายที ทั้งอับอายทั้งโมโห แต่ไม่พ้นมือเรียวยาวของเขาที่จับมือเรียวเล็กของนางเอาไว้

"ยังไม่พอใช่หรือไม่"

"หา!"

"ได้เลย เดี๋ยวจัดให้"

จบคำชายหนุ่มไม่รอช้าตวัดร่างบางให้ล้มลงนอนราบตามด้วยร่างกำยำของเขาขึ้นทาบทับในทันที

และเพียงไม่นาน...

ความเจ็บปวดรอบใหม่พลันปรากฏ

หลิวหลีได้แต่นอนราบใบหน้าแหงนหงายร่างการสั่นสะท้านตามการขยับโยกย้ายของจูหยวนจาง

อะไรกัน!

นี่มันอะไรกัน!