ll FIC NCT ♡ Love Story ♡ MARKMIN ll

ลำดับตอนที่ #2 : [OS] ♡ Pink Rainy Day ♡ [MarkMin]

O W E N TM.


 

Date - 01/08/2016 –

Welcome To MarkMinMonth ♡

 

♡  Pink Rainy Day ♡

 

~ นอ เย ซน อึล ชับ โก นา กอล อึล เต มยอน บัน ชัก อี นึน บิช บัง อุล ชอ ลอม ดู กึน ดู กึน ซุม อี ชา อล ลา Pink Rainy Day ~ 

~ (เมื่อฉันจับมือคุณในตอนที่เดินไปด้วยกัน อารมณ์ตอนนั้นมันให้ความรู้สึกเหมือนกับเม็ดฝนที่ตกลงมาในตอนนี้เลย หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะแบบนั้น นึกแล้วก็ยังเขินไม่หาย) ~ 

เพลง Goo HaRa x Taebin - Rainy day : )
แปล : Han :: Daum Thai Lyrics :: NOOHIN

            มือเรียวเลื่อนปลายนิ้วทัชสกรีนสมาร์ทโฟนเครื่องสวยของตนจากแอพพลิเคชั่นนกสีฟ้า ในขณะที่ปากสวยได้รูปอมชมพูนั้นได้ขยับไปมาตามท่วงทำนองของเพลงที่เปิดคลอภายในร้านออกัส คาเฟ่แห่งนี้เบาๆ

            ร่างสูงยืนเคาะนิ้วตามจังหวะของดนตรีที่กระทบเข้ากับโสตประสาทอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเคลื่อนสายตามองไปยังคนตัวเล็กที่ยังคงไม่เงยหน้าขึ้นมาจากสมาร์ทโฟน พลันยกยิ้มขึ้นอย่างนึกเอ็นดูในท่าทีแสนน่ารัก เมื่อคนในสายตากำลังโยกตัวไปมาตามจังหวะของเพลง

            “โอริโอ้ชอกโก้เฟรปเป้ คาราเมลมัคคิอาโต้ ได้แล้วค่า~” เสียงของพนักงานสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางเครื่องดื่มสองแก้วตามออเดอร์ที่ได้ทวนออกมาลงที่เคาน์เตอร์บาร์ ก่อนที่ ‘มาร์ค ลี’ จะทาบบัตรเครดิตของตนเพื่อชำระเงินและจัดการยกเครื่องดื่มที่ได้รับมาที่โต๊ะ

            ใบหน้าหวานยอมละความสนใจจากสมาร์ทโฟนเครื่องสวยในที่สุดเมื่อคนรักรุ่นพี่เดินมาถึง รอยยิ้มหวานของ ‘นา แจมิน’ ปรากฏขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าแก้วคาราเมลมัคคิอาโต้มาชิมรสชาติของมันทันที

            “ฮ๊า~ หวานจังเลยยยยย” แจมินหลับตาแน่นพลางระบายเสียงออกมากับรสชาติความหวานที่ได้รับก่อนจะก้มหน้าลงเลื่อนทัชสกรีนสมาร์ทโฟนในมือต่อ

            “ในโทรศัพท์มันมีอะไรน่าสนใจนักหนาหะตัวเล็ก?” มาร์คเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงตำหนิเล็กน้อย

            “แจมส่องแท็ก #MarkMin ในทวิตเตอร์อยู่อ่ะพี่มาร์ค คนชอบคู่เราสองคนไม่น้อยเลยเนอะ ><” ว่าจบก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสจนมาร์คอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปขยี้ผมแจมินเล่นอย่างนึกเอ็นดู

            “ฮื่อ~ อย่าซิ ผมแจมยุ่งหมดแล้ว -^-” แจมินตีหน้ามุ่ยออกมาก่อนจะเชิดปากขึ้นอย่างขัดเคืองใจในตัวแฟนหนุ่มที่แกล้งเขา

            “แล้วในแท็กมันมีอะไร ทำไมถึงนั่งดูได้ตั้งนานสองนาน?” มาร์คลูบแก้มใสของแจมินเบาๆเป็นการขอโทษอีกฝ่ายก่อนจะคว้าโอริโอ้ชอกโก้เฟรปเป้ของตนมาดื่มบ้าง

            “อ่าๆ ก็เนี่ย!” แจมินย้ายตำแหน่งที่นั่งเพื่อมานั่งข้างกับมาร์คในฝั่งเดียวกัน ก่อนจะยื่นสมาร์ทโฟนของตนให้คนรักดูด้วยความตื่นเต้น “วันนี้วันที่ 1 สิงหาแล้วใช่ปะพี่มาร์ค ชิปเปอร์บอกว่าเป็นเดือนของมาร์คมินด้วยอ่ะ แล้วก็ทวิตภาพกับข้อความติดแท็กเกี่ยวกับคู่เราเต็มไปหมดเลย”

            มาร์คเลื่อนสายตามองไปที่หน้าจอสมาร์ทโฟนของแจมินก่อนจะพบกับภาพและข้อความจำนวนมากในแฮชแท็ก #MarkMin เหมือนที่แจมินได้บอกกับเขาไว้จริงๆ มาร์คยกยิ้มออกมาก่อนที่จะยกมือหนาวางลงที่ศีรษะของคนตัวเล็กข้างตัวและโยกมันไปมาเบาๆ

            “เนี่ย! พี่มาร์คดูดิ! เห็นภาพนี้แล้วนึกถึงวันแรกที่เราคบกันเลยอ่ะ” แจมินชี้ลงไปที่หน้าจอในขณะที่เอนศีรษะซบลงไปที่ไหล่ของมาร์ค โดยที่มือของคนเป็นพี่ได้เลื่อนมาโอบรอบเอวบางของเขาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

            “อื้อ… วันนั้นฝนตกด้วย ทะเลาะกันแทบตายกว่าจะได้คบกันเพราะอีกคนมัวแต่งอแง”

            “งื้ออออ~ ก็…พี่มาร์คง่ะ” แจมินเอียงใบหน้าเพื่อให้ถนัดต่อการสบตากับมาร์คในขณะที่ยังคงซบอยู่บนไหล่นั้นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ก็ใครจะไปรู้ว่าตอนนั้นพี่มาร์คจะชอบแจม เหมือนที่แจม…ชอบพี่มาร์คล่ะ ;/////;”

            “อย่ามาพูดจาน่ารักแบบนี้ที่นี่ซิ”

            “ท…ทำไมฮะ?”

            “อยากฟัดแล้วมันฟัดไม่ได้แบบนี้นี่ทรมานนะ”

            “คนบ้า T/////T”

            “แล้วมาอ่อยพี่ก่อนทำไมล่ะ?” มาร์คว่าก่อนจะเอื้อมมือไปบีบจมูกคนรักอย่างหมันเขี้ยว

            “อ่อยอะไร ใครอ่อย?!” แจมินผละออกมาจากมาร์คก่อนจะส่งสายตาแห่งความไม่เข้าใจไปที่แฟนหนุ่มรุ่นพี่ทันที

            “ก็เนี่ย! อ่อย! อ่อยอยู่ชัดๆ!” มาร์คยื่นมือไปบีบแก้มแจมินก่อนจะดึงมันเล่นไปมาอย่างหยอกล้อ “ตาใสนี่ก็อ่อย แก้มนิ่มๆนี่ก็อ่อย ปากสวยๆนี่ก็อ่อย หน้าหวานๆนี่ก็อ่อย นา แจมินนี่มันขี้อ่อยจริงๆ”

            “อ…อะไรเล่า?”

            “เนี่ย! แค่พูดออกมาก็อ่อยพี่แล้ว”

            “ไม่เอาๆ เลิกแกล้งแจมได้แล้ว”

            “ก็เลิกทำตัวน่ารักน่าแกล้งแบบนี้สักทีซิ”

“โอ๊ะ! ข้างนอกฝนตกแล้วอ่ะพี่มาร์ค เหมือนวันที่เรามีจูบแรกกันเลย อ๊ะ…” แจมินยกมือขึ้นมาปิดปากของตนราวกับเผลอพูดประโยคที่ไม่สมควรออกไป ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อจากประโยคเมื่อครู่ก่อนจะทำทีมองออกไปนอกร้านที่มีผู้คนมากมายกำลังเดินกางร่มท่ามกลางสายฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมา

“อืม…วันนั้นเราจูบกันตรงไหนนะ ในห้องเรียนของพี่หรือเปล่า…?” มาร์คส่งประโยคคำถามออกมาราวกับจะต้อนคนตรงหน้าที่กำลังเขินจนแก้มใสนั้นแดงราวกับมะเขือเทศสุก

“จ…จะพูดทำไมเนี่ย ;/////;”

“มาทวนความจำกันหน่อยไหม?”

ตาใสเบิกกว้างก่อนจะทันปฏิเสธสัมผัสบางเบาเมื่อชั่วครู่ที่คนรักรุ่นพี่ส่งมาให้ เมื่อมาร์คประทับริมฝีปากลงมาที่ริมฝีปากของเขาก่อนจะกดจูบลงมาอย่างหวานซึ้งแต่ไร้ซึ่งการรุกล้ำใดๆ และเป็นเวลาเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้นจนคนภายในร้านออกัส คาเฟ่ไม่ทันได้สังเกตเห็นการแสดงความรักเมื่อครู่นี้ และถึงแม้มันจะเป็นเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆแต่กลับทำให้หัวใจของมาร์คและแจมินสั่นไหวไม่ต่างไปจากวันแรกที่คบกัน

วันแรกที่คบกัน : )

ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งปีก่อน

เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นรอบตัวและการให้ความสนใจอย่างเปิดเผยของการเดินเคียงคู่กันระหว่าง มาร์ค ลี นักเรียนชั้นมอปลายปีหนึ่งและ นา แจมิน นักเรียนชั้นมอต้นปีสาม คู่พี่น้องคนสนิทที่ทุกคนในโรงเรียนต่างลงความเห็นว่าทั้งคู่อาจไม่ได้เป็นเพียงแค่คนรู้จักตามที่เข้าใจ เพราะจากสถานะที่แสดงให้เห็นถึงความสนิทชิดเชื้อที่มีมากกว่าคนทั่วไปนั้นยากแก่การเชื่อว่าระหว่างมาร์คและแจมินจะเป็นเพียงแค่คนที่ไม่มีความรู้สึกพิเศษใดๆต่อกัน

“อ…เอ่อ…น้องมาร์ค น้องแจมินคะ พี่ขอถ่ายรูปไปลงในแท็ก #MarkMin หน่อยได้ไหมคะ?” รุ่นพี่สาวคนสวยชั้นมอปลายปีสาม เดินถือกล้องเข้ามาอย่างพยายามรักษาท่าทีทั้งที่ในใจกลั้นฟินไปถึงไหนต่อไหนที่เห็นมาร์คและแจมินเดินคู่กันต่อหน้าแบบนี้

“อ…อะไรนะฮะ…แท็ก #MarkMin เหรอ?” แจมินถามออกมาอย่างไม่เชื่อหู ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าหลายคนในโรงเรียนให้ความสนใจกับความสัมพันธ์ของตนแค่ไหน แต่ถึงขั้นมีแฮชแท็กขึ้นมาแบบนี้แล้วมันก็…

“ใช่ค่ะ! ตอนนี้มาร์คมินชิปเปอร์ไม่ไหวจะทนกับความน่ารักของน้องๆจนต้องไปสกรีมในแท็กแล้วค่ะ”

“แล้ว…เอาอะไรไปสกรีมกันอ่ะครับ?” มาร์คส่งคำถามออกมาที่รุ่นพี่คนสวยก่อนจะหันไปสบตากับแจมินอย่างไม่เข้าใจ

“ม…มาร์คมินมองตากัน มองตากัน มองตากานนนน  ได้แล้วหนึ่งแฟนแอคฮือออออ T/////T”

“ต…ตอบผมด้วยครับพี่ ใจเย็นนะ” มาร์คเอ่ยออกมาก่อนจะส่งยิ้มไปให้อย่างทำตัวไม่ถูกเมื่อรุ่นพี่สาวตรงหน้าทำท่าจะร้องไห้ออกมาอยู่มะรอมมะร่อแล้ว

“ก…ก็พวกภาพเดี่ยว ภาพคู่ของน้องๆ แล้วก็แฟนแอคในชีวิตประจำวันนี่แหละค่ะ

“อ่อ…” มาร์คและแจมินพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนที่รุ่นพี่สาวจะยกกล้องขึ้นมาเพื่อทำทีขออนุญาตถ่ายภาพอีกครั้ง

“ว่าไงตัวเล็ก?” มาร์คถามไปที่คนเป็นน้องก่อนที่แจมินจะมองไปที่รุ่นพี่คนสวยที่กำลังส่งสายตาขอร้องมาอยู่กลายๆ

“อ่า…ก็ได้ฮะ…” แจมินตอบตกลงท่ามกลางกระแสความยินดีของรุ่นพี่คนเดิม และหากมาร์คกับแจมินจะสังเกตรอบตัวสักนิดก็จะพบกับสายตาของบรรดาสาววายในโรงเรียนที่ยืนมองมาที่พวกเขาที่กำลังเป็นแบบให้รุ่นพี่สาวถ่ายรูปอยู่ด้วยความสนใจ

“จะตาย…จะตายแล้วใจแม่ T/////T ฟินเหลือเกินมาร์คมินที่รัก”

“ขอบคุณสำหรับโมเม้นต์อันดีงามแสนเลอค่านี้ด้วยค่ะ  /ร้องไห้”

“เรือของเรายังไปต่อได้ไกล แค่อย่าหยุดชง ชงวนให้แก้วแตกไปเลย  /จับไม้พายแน่นมาก”

“น่ารักไม่ไหวทนแล้วจริงๆ เป็นแฟนกันเถอะจะได้ไม่เป็นภาระของชิปเปอร์ฮรึกกกฮือออ”

“ได้กัน ได้กัน ได้กัน ได้กัน ได้กัน!”

มาร์คและแจมินรับขนมที่รุ่นพี่สาวส่งมาให้อย่างนึกเกรงใจ แต่เพราะพยายามปฏิเสธอย่างไรเธอก็ไม่ตกลงและขอให้พวกเขารับมันไปเพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจที่ยอมให้เธอถ่ายรูปพวกเขาได้ แจมินคว้าสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋าเป้ใบโปรดที่มาร์คเป็นคนถือมันไว้ ก่อนจะเข้าแอพพลิเคชั่นทวิตเตอร์และเสิร์ชไปที่คำค้นหาแฮชแท็ก #MarkMin ซึ่งทำให้เจ้าตัวได้พบกับรูปภาพและข้อความจำนวนมากเกี่ยวกับพวกเขาในด้านของความรักในสถานะแฟน รวมทั้งฟิคชั่นมาร์คมินจำนวนมากในแฮชแท็กนี้

“โอ้โห…ช็อคแรง…” แจมินเอ่ยออกมาอย่างไม่อยากเชื่อกับภาพที่เห็นในขณะที่เดินมาถึงห้องเรียนมอต้นปีสามแล้ว

มาร์ครับสมาร์ทโฟนมาจากมือของแจมินที่ยื่นมาให้เขาก่อนจะทัชสกรีนเพื่อเลื่อนดูข้อความเหล่านั้นและเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “พีคสุด…”

“นี่เรามองกันด้วยสายตาแบบนี้จริงๆเหรอ…” แจมินรำพึงออกมาเบาๆก่อนจะมองไปที่ภาพในแฮชแท็กเมื่อพบว่าสายตาของพวกเขาที่มองกันและกันดูมีบางอย่างที่พิเศษ “แต่เราไม่ได้…เป็นอะไรกันสักหน่อย” ทว่าในประโยคปฏิเสธนั้นแจมินกลับมีน้ำเสียงที่ไม่แน่ใจว่าความสัมพันธ์ของเขาเป็นดังเช่นที่เอ่ยออกมาหรือไม่

“อ้าว! ที่เดินๆมาส่งทุกวันนี่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันอีกเหรอ?” ว่าจบก็หัวเราะออกมาก่อนจะส่งกระเป๋าเป้ที่ช่วยคนเป็นน้องถือคืนให้

“ถ้าไม่ทำอะไรให้มันชัดเจน ก็อย่ามาอ่อยเถอะขอร้อง” แจมินว่าอย่างนึกหมันไส้ก่อนจะเชิดปากใส่อีกคนที่ยังคงหัวเราะไม่หยุด

มาร์คและแจมินต่างรู้ดีว่าพวกเขามีความรู้สึกพิเศษบางอย่างต่อกัน แม้มันจะยังไม่ชัดเจนว่าสิ่งที่รู้สึกคืออะไรแต่เขาก็แน่ใจว่าต่างฝ่ายไม่ได้มองอีกคนแค่พี่หรือน้องตามสถานะที่พยายามแสดงออกให้ทุกคนเห็นแน่นอน

“เดือนนี้เดือนสิงหาแล้วนะแจมิน” มาร์คว่าก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตนเองและเตะพื้นไปมาด้วยเท้าข้างเดียวราวกับกำลังหาอะไรทำแก้เก้อ

“แล้ว?”

“เดือนนี้เป็นเดือนเกิดของเราทั้งคู่เลยเนอะ”

“อ่า…ใช่ฮะ…แล้ว?”

“ก็…ไม่มีอะไรหรอก เย็นนี้แวะไปหาพี่ที่ห้องเรียนด้วยนะ เดี๋ยวกลับพร้อมกัน”

“อ้าว! ทำไมวันนี้แจมต้องไปง่ะพี่มาร์ค ปกติก็มารับแจมที่ห้องไม่ใช่เหรอ?” แจมินถามออกมาอย่างไม่เข้าใจกับความผิดปกติที่เกิดขึ้น

“พี่ต้องคุยเรื่องงานกลุ่มแป๊บหนึ่งน่ะ แจมมารอพี่ที่ห้องก่อนนะ อยากกลับบ้านพร้อมกัน”

“อ่า… ;/////; งั้นก็โอเคฮะ”

“งั้นพี่ไปห้องเรียนแล้วนะ ตอนเย็นเจอกัน”

“ครับ ตั้งใจเรียนนะพี่มาร์ค” แจมินส่งยิ้มสดใสไปที่คนเป็นพี่ก่อนจะรอให้อีกคนเดินห่างออกไปจนลับสายตาก็เตรียมตัวเดินเข้าห้องเรียนของตนบ้าง แต่แล้วก็พบกับสายตาของเพื่อนสนิทอย่าง ลี ดงฮยอก ที่กำลังมองมาอย่างล้อเลียน

“แหม! ‘ตั้งใจเรียนนะพี่มาร์ค’ รุกแรงมากเพื่อนผม อ่อยเบอร์แรงสุดไรสุด” ดงฮยอกเลียนแบบประโยคที่แจมินใช้พูดกับมาร์คด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยก่อนจะเอ่ยแซวออกมาด้วยถ้อยคำเป็นกันเอง

“ถอยไปเลย เราจะเข้าห้อง” แจมินพยายามซ่อนใบหน้าหวานที่กำลังร้อนผ่าวจากความรู้สึกบางอย่างในจิตใจ

“ทุกอย่างก็ชัดเจนขนาดนี้ละ ทำไมไม่บอกคนอื่นไปเลยวะว่าเป็นแฟนกัน” ดงฮยอกยังคงเดินตามมาพูดต่ออย่างไม่ลดละ

“ก็พี่มาร์ค…ไม่ได้บอกว่าเราเป็นอะไรกัน แล้วจะให้ไปบอกคนอื่นแบบนั้นได้ไงล่ะ?” แจมินเอ่ยออกมาอย่างเสียงสั่นเล็กน้อยเมื่อคิดถึงความจริงข้อนี้

ความจริงที่ระหว่างมาร์คและแจมิน…ไม่ได้เป็นอะไรกัน…

“พี่น้องห่าอะไรมองกันทีหวานซึ้งขนาดนั้นล่ะแจมิน นี่ก็ใสเกิ๊นนนนน”

“ไม่ใช่เราจะไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคืออะไร แต่ในเมื่อ…” แจมินเงียบไปก่อนจะกัดริมฝีปากของตนเบาๆอย่างกดดันกับคำตอบในใจ

“ในเมื่อ?”

“เออ…ช่างเถอะ! อาจารย์จะมาแล้ว รีบกลับไปนั่งที่ได้ละไป”

“อ้าวซะงั้น! ดับฝันคนเสือกอย่างผมหมดเลยครับคุณแจมิน” ดงฮยอกเอ่ยขึ้นก่อนที่ไม่กี่นาทีต่อมาอาจารย์ประจำวิชาภาษาอังกฤษจะเข้ามาจัดการเรียนการสอน

*****

เลิกเรียน

            แจมินใช้เวลาเก็บของเพียงชั่วครู่ก่อนจะสะพายเป้เพื่อเตรียมเดินทางไปที่ห้องเรียนมอปลายปีหนึ่งจากการนัดหมายระหว่างเขาและมาร์ค แจมินลงจากตึกเรียนของระดับชั้นมอต้นปีสามก่อนจะก้าวเท้าเดินไปอย่างไม่เร่งรีบนัก

โรงเรียนยังคงคึกคักและเต็มไปด้วยนักเรียนจำนวนมากในเวลาเลิกเรียนเช่นนี้ เขาเดินผ่านสนามฟุตบอลที่มีทั้งหนุ่มสาวมาเชียร์รุ่นพี่สุดหล่อในโรงเรียนอย่างคับคั่ง แจมินหยุดมองการแข่งขันฟุตบอลตรงหน้าจน นากาโมโตะ ยูตะ รุ่นพี่หนุ่มหล่อสายเลือดญี่ปุ่นที่เป็นสายรหัสของเขาหันมาเห็นและโบกมือให้อย่างร่าเริง แจมินยกยิ้มและโบกมือกลับไปเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังจุดหมายต่อไป

ในจังหวะที่แจมินกำลังจะเดินผ่านโรงยิมที่ตั้งอยู่ข้างกับตึกเรียนของมอปลายปีหนึ่ง สายตาของเขาก็พบกับภาพของมาร์คที่กำลังถูกหญิงสาวจำนวนสามคนยืนขวางไว้ แจมินถอยออกมายืนหลบมุมเล็กน้อยเมื่อพบว่าหญิงสาวกลุ่มนั้นคงไม่ได้ตั้งใจจะสร้างความเดือดร้อนอะไรให้กับมาร์ค เพียงแต่ดูเหมือนว่าพวกเธอจะต้องการคำตอบอะไรบางอย่างเสียมากกว่า

“พี่มาร์คคะ! ถ้าพี่ไม่ได้เป็นอะไรกับแจมินก็ช่วยรับรักเพื่อนหนูเถอะนะคะ” แจมินอ้าปากค้างออกมาอย่างตกใจเมื่อได้ยินชื่อของตนเองในบทสนทนานั้น

“ด…เดี๋ยวครับ แต่พี่ไม่ได้ชอบเพื่อนน้องนะครับ”

“แต่ลองคบก่อนก็ไม่เสียหายนี่คะ แจมินมันจะได้เลิกเข้ามาเกาะแกะพี่ด้วย!”

            “ใช่ค่ะ! พวกหนูไม่ใช่กลุ่มที่ยินดีอะไรเลยนะที่พี่กับมันสนิทกันขนาดนั้นน่ะ”

            “พี่มาร์คก็บอกมาก่อนซิ ว่าถ้าพี่เป็นแฟนกับมันแล้ว พวกหนูจะไม่ยุ่งกับพี่อีก”

            ประโยคคำถามของหญิงสาวกลุ่มนั้นทำให้แจมินเผลอกัดริมฝีปากออกมาอย่างกดดันจากการคาดหวังกับคำตอบที่จะได้ยิน หัวใจของแจมินกำลังเต้นรัวอย่างไม่อาจควบคุมได้ มือเรียวยกขึ้นมากุมที่หน้าอกข้างซ้ายของตนเพื่อหวังให้ทุกอย่างสงบลงมากกว่านี้

            “น้องรู้ไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าพี่ไม่ชอบน้องก็คือไม่ชอบ แล้วตอนนี้ถึงแม้ว่าพี่กับแจมินจะยังไม่ใช่แฟนกัน แต่…แจมิน!” สายตาของมาร์คหันไปเห็นแจมินทันทีที่เขาเอ่ยประโยคคำตอบที่บอกว่าเขาและแจมินไม่ได้เป็นอะไรต่อกัน เมื่อร่างบางตัดสินใจเดินหนีออกไปจากตรงนั้นก่อนจะเร่งฝีเท้าให้ห่างออกไปมากขึ้น

            “โธ่เว๊ย! เสียเรื่องเข้าจนได้!” มาร์คเอ่ยออกมาอย่างโมโหก่อนจะหันไปหากลุ่มของสาวๆที่ยังคงยืนขวางทางเขาอยู่ “คำตอบก็คือถึงตอนนี้จะยังไม่ได้เป็นแต่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้ากำลังจะเป็นแฟนกันแล้ว!” มาร์คส่งคำตอบไปที่หญิงสาวรุ่นน้องกลุ่มนั้นอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะวิ่งตามแจมินที่กำลังห่างจากเขาไปเรื่อยๆ

            “จ…แจม…แฮ่ก ฟ…ฟังพี่ก่อน…” มาร์ควิ่งตามแจมินมาจนทันอีกคน เสียงเหนื่อยหอบที่แสดงออกมาทำให้ต้องเว้นจังหวะบทสนทนาไว้ “ฟังพี่ก่อน…ไปคุยกันก่อน…นะ…แฮ่ก”

            “ปล่อย…” แจมินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะพยายามสะบัดข้อมือหนีจากมาร์คที่คว้ามันไว้แน่น

            “แจมกำลังเข้าใจพี่ผิดนะครับ ให้พี่ได้อธิบายก่อนนะ”

“แจมก็แค่คนที่ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ ทำไมจะต้องเสียเวลาวิ่งตามมาด้วยล่ะครับ?” แจมินว่าด้วยน้ำเสียงน้อยใจก่อนจะสัมผัสได้ถึงความพล่ามัวจากน้ำตาที่คลอในตาหวาน

“แจม…แจมสำคัญกับพี่นะ ไปคุยกับพี่ก่อน ฟังสิ่งที่พี่อยากจะบอกกับเราก่อนนะ” มาร์คเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขอร้องจนแจมินยอมหันกลับมาสบตากับเขาอีกครั้ง

ระหว่างนั้นฟ้าที่สว่างใสกลับมืดครึ้มลงอย่างกะทันหัน ทุกอย่างเกิดขึ้นในระยะเวลาอันสั้นเมื่ออยู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างไม่มีสัญญาณเตือน มาร์คจึงถือโอกาสนี้ดึงมือแจมินให้เดินตามมาด้วยกันเพื่อขึ้นไปยังห้องเรียนของเขา

“ไอเวรนี่ ทำไมมาช้า…อ้าว!” จอง แจฮยอน ที่ยืนรออยู่หน้าห้องเรียนของมาร์คเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจก่อนจะพบว่ามาร์คกำลังพาใครอีกคนมาพร้อมกัน

“พ…พี่แจฮยอน ทำไมมาอยู่ที่นี่…” แจมินส่งคำถามไปที่พี่ชายข้างบ้านของตนที่เป็นรุ่นพี่มอปลายปีสามในโรงเรียนแห่งนี้และเป็นรุ่นพี่คนสนิทระหว่างเขาและมาร์คด้วย

“อะไรของมึงเนี่ยไอมาร์ค! แล้วพาแจมมาพร้อมกันทำไม?” แจฮยอนเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของแจมินก่อนจะเดินเข้าไปหามาร์คแทน “มึงทำแผนพังหมดแล้วนะไอเวรนี่!”

“แผน? แผนอะไรครับพี่แจฮยอน?” แจมินถามออกมาอย่างไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

“เฮ้อ! จริงๆเลย! ก็ผมกำลังจะลงไปดักรอแจมเนี่ยแหละ แล้วอยู่ๆแม่งก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาเซ้าซี้ไม่ปล่อยให้ผมออกมา แล้วแจมก็มาเข้าใจผมผิดอีก”

“เข้าใจผิด?”

“พัง! พังหมดแล้ว! อะไรที่เตรียมมาวันนี้พัง!” มาร์คเอ่ยออกมาอย่างโมโหกับสถานการณ์ที่ไม่เป็นใจให้กับเขาในวันนี้

“มึงใจเย็นๆก่อนมาร์ค มันก็ไม่ได้พังซะทีเดียวสักหน่อย แจมก็อยู่นี่แล้วไง มึงทำมันต่อได้นะ”

“เดี๋ยวนะ…นี่พวกพี่พูดอะไรกันเนี่ย?” อารมณ์โกรธของแจมินได้จางหายลงไปจนหมดสิ้น ในตอนนี้มีเพียงแต่ความไม่เข้าใจแทรกเข้ามาแทนที่เท่านั้น

“ใจเย็นๆแล้วฟังสิ่งที่มาร์คอยากจะบอกก่อนนะ อย่าโวยวายแล้ววิ่งหนีไปไหนอีกล่ะเจ้าแจคนเล็ก” แจฮยอนบอกกับแจมินก่อนจะหันไปตบบ่ามาร์คเบาๆ “กูรอฟังข่าวดีอยู่นะ” ว่าจบร่างสูงของรุ่นพี่ตัวขาวก็เดินห่างออกไปจนลับตา และเหลือเพียงแค่มาร์คและแจมินในที่สุด

“แจม…ความจริงแล้วที่พี่ให้แจมเป็นฝ่ายมาหาพี่เองในวันนี้แทนที่จะไปรับเหมือนเคยเพราะพี่มีบางอย่างที่อยากจะให้แจมเห็น” คนเป็นพี่เอ่ยออกมาก่อนจะทำทีมองไปทางอื่น เมื่อรู้สึกได้ถึงอาการใจเต้นรัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“พี่มาร์คทำอะไรเหรอฮะ…?” แจมินถามออกมาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มาร์คมากขึ้น

“เดินเข้าไปในห้องเรียนพี่ซิ…” มาร์คให้คำตอบเพียงเท่านี้ก่อนจะออกแรงดันหลังแจมินเบาๆเพื่อให้อีกคนเดินเข้าไปภายในห้องเรียน

แจมินส่งสายตาแห่งความไม่เข้าใจมาที่มาร์คแต่กลับได้รับคำตอบเป็นรอยยิ้มจากคนเป็นพี่ที่ส่งมาให้เท่านั้น ร่างเล็กก้าวเท้าเข้าไปในห้องเรียนช้าๆก่อนที่ดวงตาหวานจะเบิกกว้างและปากสวยได้รูปนั้นอ้าค้างออกมาเล็กน้อยอย่างตกใจกับภาพที่เห็น

ห้องเรียนชั้นมอปลายปีหนึ่งแสนธรรมดาในคราแรกถูกตกแต่งด้วยลูกโป่งสีเทามุกจำนวนมาก บนลูกโป่งทุกลูกมีอักษรภาษาอังกฤษเป็นตัวเอ็มสองตัวเคียงคู่กัน และเมื่อแจมินเดินเข้าไปใกล้ลูกโป่งมากขึ้นอีกนิด ก็พบว่า…

“น…นี่มัน…” แจมินหันมาสบตากับมาร์คที่กอดอกพิงประตูและยืนมองมาที่อากัปกิริยาของคนเป็นน้องด้วยรอยยิ้ม “ภาพพวกนี้มัน…”

แจมินมองไปที่ลูกโป่งที่ถูกตกแต่งภายในห้องเรียนด้วยหัวใจเต้นรัว นอกจากตัวอักษรที่อยู่บนลูกโป่งแล้วนั้น ยังมีภาพโพราลอยด์ติดอยู่ที่ลูกโป่งทุกลูก ทั้งหมดเป็นภาพคู่ระหว่างมาร์คและแจมินตลอดระยะเวลาที่รู้จักกันมา ใบหน้าหวานเผลอน้ำตาคลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้เมื่อพบว่ามาร์คตั้งใจทำเพื่อเขามากขนาดนี้

“เดินต่อซิ…” มาร์คที่เดินเข้ามาหาแจมินอย่างไม่ทันตั้งตัวคว้ามือคนตัวเล็กก่อนจะออกแรงให้เดินเคียงคู่กันมาจนหยุดอยู่ที่หน้ากระดานของชั้นเรียนที่มีตัวอักษรเขียนไว้ด้วยลายมือที่แจมินไม่มีทางจำผิดว่านั่นคือลายมือของมาร์คแน่นอน

Can You Be My BaBe?

แจมินได้แต่ยืนนิ่งหลังจากอ่านประโยคนั้นจบ ใบหน้าหวานไม่อาจห้ามรอยยิ้มแสนสดใสแต่ทว่ากลับแฝงไปด้วยความเขินอาย เมื่อหัวใจกำลังพองโตกับที่สิ่งที่มาร์คทำให้เขาอย่างมีความสุข

“ตอบซิ…ถามไปแล้วนี่ไง…” มาร์คเลื่อนมือขึ้นมาลูบศีรษะแจมินเบาๆก่อนจะชี้ไปที่ประโยคบนกระดาน

“จ…แจม…”

“ก็นี่ไงคำตอบของพี่ที่อยากบอกผู้หญิงพวกนั้น”

“……….”

“พี่ไม่เคยทำเพื่อใครขนาดนี้ สำหรับพี่แล้วแจมสำคัญเสมอ”

“……….”

“มันอาจจะช้าไปที่พี่เพิ่งรู้ใจตัวเอง ทั้งที่จริงๆความรู้สึกเหล่านี้มันเกิดขึ้นมานานแล้ว”

“พี่มาร์ค…”

“ขอโทษที่ทำให้รอนานขนาดนี้นะ”

“……….”

“พี่แค่รอเวลาให้มันวนกลับมาที่เดือนสิงหาที่เป็นเดือนของเราอีกครั้ง”

“……….”

“เพราะฉะนั้นพี่จะขอถามอีกที…แจมจะเป็นแฟนกับพี่ได้ไหม?” มาร์คใช้สองมือประคองแก้มใสของแจมินเบาๆก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้ เมื่อคนตรงหน้าเริ่มร้องไห้ออกมาไม่หยุด

“คนบ้า…” มือเรียวทุบลงไปที่อกแกร่งอย่างระบายความรู้สึก “ฮึก…ทำไมต้องปล่อยให้รอนานขนาดนี้ ไม่รู้เหรอไงว่าตอบยากแค่ไหนเวลาคนเข้ามาถามว่าเราเป็นอะไรกันฮือออออ”

“โอ๋ๆ~ พี่ขอโทษนะครับคนดี” มาร์คดึงร่างของแจมินเข้ามากอดไว้อย่างทะนุถนอมก่อนจะโยกไปมาเบาๆอย่างพยายามปลอบโยน “พี่แค่อยากให้เราชัดเจนในความรู้สึกมากพอว่าสิ่งที่รู้สึกมันเป็นของจริงก็เท่านั้น วันนี้ที่แน่ใจแล้วพี่ขอสัญญาว่าจะดูแลแจมให้ดีที่สุดนะ”

“ต้องตามใจแจมให้มากๆนะ…” แจมินเคลื่อนใบหน้าออกมาจากไหล่ของมาร์คเพื่อสบตากันในขณะที่ยังกอดอีกคนไว้แน่น

“แล้วที่ผ่านมานี่ยังพิสูจน์ไม่ได้อีกเหรอ?”

“ง…งั้นก็โอเคฮะ”

“โอเคเรื่อง?”

“ก็เรื่องนี้ไง”

“เรื่องอะไรล่ะ?”

“ก็เรื่องเนี้ย!”

“พี่ไม่รู้ว่าเราหมายถึงเรื่องอะไรอ่ะ?”

“โอ๊ยยย! หมันไส้! ก็โอเคเรื่องที่น้องแจมจะเป็นแฟนกับพี่มาร์คไง”

มาร์คหัวเราะออกมาอย่างนึกเอ็นดูแต่ก็ยังไม่วายที่จะแกล้งคนตรงหน้าต่อ “ฝนตกหนักมากเลย พี่ไม่ได้ยินอ่ะ”

            “น้องแจมตกลงจะเป็นแฟนกับพี่มาร์ค! ได้ยินชัดยัง?!” แจมินพูดใส่หูของมาร์คด้วยเสียงที่เกือบเรียกได้ว่าตะโกน “ทำไมไม่ว่าสถานะไหนก็ชอบแกล้งกันตลอดเลยเนี่ย พี่มาร์คนี่ขี้แกล้งจริงๆ ถ้าคบกันแล้ว…อ๊ะ…”

            เสียงของแจมินถูกกลืนหายไปพร้อมกับริมฝีปากของมาร์คที่ประทับจูบลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตาของแจมินเบิกกว้างออกมาอย่างตกใจกับสัมผัสแปลกใหม่ที่ได้รับแต่กลับเต็มไปด้วยความวูบไหวในจิตใจ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อและหลับตาลงรับสัมผัสนั้นอย่างช้าๆเมื่อมาร์คค่อยๆใช้ลิ้นร้อนเข้ามากวาดความหวานจากปากนุ่มของแจมิน ในขณะที่มือแกร่งค่อยๆกอดประคองร่างบางที่กำลังอ่อนระทวยในอ้อมแขนของเขา

เสียงเม็ดฝนที่โปรยปรายอยู่นอกหน้าต่างไม่สามารถทำให้ทั้งสองคนแยกออกจากกันได้ เมื่อมือของมาร์คเริ่มซุกซนบนร่างกายของแจมินตามความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมา

            “อื้อ~ ย…อย่าฮะ นี่มันที่โรงเรียนนะ” แจมินเอ่ยออกมาเสียงสั่นในขณะที่ค่อยๆดันร่างของมาร์คให้ถอยห่าง

            “หมายความว่าที่อื่นก็ทำได้งี้ปะ?”

            “ทะลึ่ง!”

            “ปะ! เย็นแล้ว กลับบ้านกันเถอะ” มาร์คว่าก่อนจะคว้ามือของแจมินมากุมไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของและเดินออกมาจากห้องเรียนชั้นมอปลายปีหนึ่งพร้อมกัน

            “แล้วของพวกนี้ล่ะพี่มาร์ค?” แจมินชี้ไปที่ลูกโป่งและโพราลอยด์จำนวนมากที่ถูกตกแต่งไว้ในห้องเรียน มาร์คไม่ได้ตอบอะไรกลับไปที่แจมิน เขาเพียงแต่ส่งยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่รุ่นพี่สาวสวยที่แจมินจำได้ว่าเป็นคนที่เข้ามาขอถ่ายรูปเขากับมาร์คเมื่อเช้าจะเดินมา

            “เดี๋ยวพี่จัดการเก็บเองค่ะ เชิญมาร์คมินไปสวีทกันได้เลย พี่ได้แฟนแอคกับฝันที่เป็นจริงไปลงในแท็ก #MarkMin วันนี้แล้ว” รุ่นพี่คนสวยเอ่ยออกมาก่อนจะกุมหน้าอกของตัวเองราวกับกำลังควบคุมอารมณ์ที่อยากกรีดร้องออกมาเสียตอนนี้

            “อ…อะไรนะฮะ?” แจมินถามออกมาอย่างไม่ไว้วางใจ แต่ก็ถูกมาร์คดึงมือให้เดินมาด้วยกันเสียก่อน

            “อย่าไปสนใจเลยน่า ก็คืนๆกำไรให้ชิปเปอร์เขาหน่อย”

            “อา…ให้ตาย…นี่คงไม่ได้คิดจะแกล้งอะไรแจมอีกใช่ไหมเนี่ย?”

            “ใครจะแกล้งแฟนกันล่ะครับ ตอนนี้กลับบ้านกันเถอะ ไว้ปีหน้าเราค่อยมารำลึกความทรงจำที่นี่อีกเนอะ”

            แจมินส่งสายตาไปที่มาร์คอย่างนึกหมันไส้แต่กลับวาดรอยยิ้มหวานขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้ เมื่อมาร์คจับมือเขาแบบสอดประสานราวกับให้สัญญาว่าจะรักษาความสัมพันธ์นี้ให้เนิ่นนานที่สุด…

กลับมาที่ปัจจุบัน

            แจมินยังคงเอนศีรษะของตนซบลงที่ไหล่ของคนรักในขณะที่สองมือได้จับประสานกันไว้อย่างแนบชิด สายฝนที่โปรยปรายอยู่ด้านนอกร้านออกัส คาเฟ่ตกลงมาเป็นเส้นสายอันสวยงามในความรู้สึกของคนทั้งสอง พวกเขามองไอน้ำฝนที่เกาะบนกระจกใสของร้านก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นด้วยหัวใจที่พองโต

            “เราคบกันมาปีนึงแล้วนะตัวเล็ก” มาร์คเอ่ยออกมาในขณะที่กระชับมือที่จับนั้นให้แน่นขึ้น

            “อื้อ…”

            “เราผ่านเรื่องราวมาด้วยกันมากมายเลยเนอะ”

            “ขอบคุณที่คอยดูแลแจมมาตลอดนะพี่มาร์ค แจมอาจจะดื้อไปบ้างแต่แจมก็ดื้อแค่กับคนที่แจมรู้สึกพิเศษเท่านั้นนะ”

            มาร์คหันไปสบตาแจมินก่อนจะระบายยิ้มออกมาบางๆ “ถ้าเป็นแจมต่อให้ดื้อขนาดไหน พี่ก็โอเคหมดแหละ”

            “ห้ามเหนื่อยที่จะดูแลแจมนะพี่มาร์ค TT//”

            “พี่ไม่มีวันเหนื่อยที่จะดูแลเราหรอกน่า”

            “งื้ออออ ;/////; ขอบคุณนะฮะ”

            “เพราะฉะนั้นช่วยอยู่ดื้อกับพี่ไปทั้งชีวิตเลยนะ”

            “พูดแล้วคืนคำไม่ได้นะ”

            “อื้อ!”

            “งั้นก็…” แจมินเว้นจังหวะไปเล็กน้อยก่อนจะผละออกมาจากการซบไหล่ของมาร์คและเคลื่อนใบหน้าไปประทับริมฝีปากเบาๆกับแฟนหนุ่มรุ่นพี่ทันที “จุ๊บนี้แทนคำสัญญาแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนใจด้วย ♡”

            “ร้ายกาจ” มาร์คเอ่ยออกมาก่อนจะบีบจมูกแจมินอย่างนึกหมันเขี้ยวในความใสซื่อแต่เจ้าเล่ห์แบบไม่รู้ตัวของคนรัก

            “ไว้ปีหน้าเรามาที่นี่กันอีกนะพี่มาร์ค”

            “ได้ซิ…เราคงได้มาฉลองวันครบรอบที่นี่ไปตลอดชีวิตแน่ๆ… :)”

♡♡♡♡♡

-----The End ♡-----

Writer Talk : สวัสดีเดือนสิงหาคมเดือนแห่ง #MarkMin ของพวกเราค่ะเย้! ฟิคต้อนรับเดือนเกิดของน้องมาร์คและน้องแจมนะคะ ;//////; ต้อนรับเดือนเกิดไรท์ด้วยเฮ้! 55555 ขอให้เป็นเดือนที่ดีที่มีความสุขของคู่ชิปของเราและชิปเปอร์ทุกคนนะคะ เลิฟๆ ♡

#LoveStoryMM0213