[FIC EXO] -สายรหัส- |TAOHUN Feat.Kris CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #2 : Ep1 >นายเป็นคนยังไงกันแน่

  

 @ห้องประธาน

“ไอเชี่ยโฮตัวเตี้ยครับ มึงต้องเปลี่ยนน้องรหัสให้กูเดี๋วนี้เลย”ห่วงจือเทานั่งเท้าคางจ้องเพื่อนสนิทที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะและไม่มีท่าทีสนใจเขาสักนิด เขาดูมีท่าทีร้อนรนกว่าเมื่อวานเพราะอีกไม่ถึงสองชั่วโมงเขาก็จะได้เจอน้องรหัสแล้ว

“…”

“ซูโฮคนหล่อครับ”       

“…”

“ท่านประธานครับ ได้โปรดเปลี่ยนน้องรหัสให้กระผมทีครับ”ประโยคขอร้องที่สามหลุดออกไปด้วยคำพูดที่ดีขึ้นแต่น้ำเสียงฉุนหนักกว่าเดิม ทำให้คนตรงข้ามที่เมินเขาเหมือนอากาศมาตลอดเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับยกยิ้ม

       
          เยป มันใจอ่อนละเว้ย 

เทายิ้มกว้างออกมาอย่างมีความหวัง การที่นั่งเฝ้าไอ่เตี้ยนี่มาสองวันไม่ใช่เรื่องสนุกสำหรับเขาเลยสักนิด

“ไม่”แต่ความหวังกลับกลายเป็นฝุ่นผงทันที

“อ่าว สัสนี่ ทำไมต้องแกล้งกูคนเดียววะ แล้วไอ่แบคละ”เทายืนขึ้นท้วงเหมือนเด็กน้อยใจพ่อแต่ไอ่เพื่อน
ตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีเดือดร้อนแต่อย่างไร

“แล้วมึงรู้ได้ไงครับ หึๆ”ซูโฮพูดพร้อมหัวเราะโดยไม่สนใจคำด่าของเพื่อน นี่ถ้าไม่ได้คบกันมาเกือบหกปี
เขาคงคิดว่าคนตรงหน้าบ้าไปแล้ว

  อย่าให้ถึงทีกูนะมึง!

เมื่อซูโฮพูดจบก็หันไปทำหน้าที่ประธานนักเรียนต่อโดยไม่สนใจโลกเหมือนเดิม เขาจึงเดินออกมาอย่าง
หัวเสีย สงสัยเขาต้องเปลี่ยนเป็นแผนสองละ คิดจะแกล้งกูฝันไปอีกสามชาติเว้ย

ปึก!

“โอ้ย!” ด้วยความที่เขามัวแต่คิดเรื่องน้องรหัสตุ๊ด(?)ทำให้ชนกับรุ่นน้องตัวเล็กรองประธานนักเรียน
เข้าจนได้

“โทษที มินซอก”เขาเอื้อมมือไปจับหัวของอีกคนที่กระแทกเข้ากับไหล่ของเขา มินซอกคือลูกพี่ลูกน้อง
ของซูโฮที่มาอาศัยด้วย เขามักจะเจอเด็กคนนี้ที่บ้านซูโฮอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่เคยคุยกันจริงจังเลยสักครั้ง
แถมยังรู้สึกเหมือนเขาจะโดนหลบหน้ามาตลอดอีก

“ไม่เป็นไรครับพี่เทา”ดูเหมือนอีกคนที่พอรู้ว่าเป็นเขาก็ทำท่าตกใจทันที นี่พี่เหมือนไวรัสเอสไอวีรึไงเขา
อยากจะถามแบบนี้ออกไปแต่อีกคนก็วิ่งเข้าห้องไปซะแล้ว

เมื่อเห็นอย่างนั้นเขาจึงเดินไปหาเพื่อนอีกคนที่นัดเอาไว้ในห้องสมุดเเทน ไม่ใช่ว่าเขานึกคึกอยากจะอ่านหนังสือหรอกนะแต่ว่าอากาศมันร้อน ห้องสมุดเลยเป็นที่นัดกันไปโดยปริยาย มือสแกนบัตรเข้าห้องสมุดก็โดนสายตามบรรณารักษ์แก่ๆจ้อง

เขากับแบคได้ให้ฉายาว่า ป้าโหด เพราะแค่ส่งเสียงดังนิดเดียวป้าแกก็ตะโกนว่า แถมพวกเขาสองคนยังเป็นศิษย์รักที่ถูกจับตามองตลอดอีกด้วย


“ป้าแกไหวป่ะ จับผิดกูจัง”เขาทักอีกคนเป็นคำถามแทนเนื่องจากรู้สึกได้ถึงสายตาอำมหิตที่แผ่ออกมาจากบรรณารักษ์บนเคาน์เตอร์

“นี่แว่น มึงจะเอาวิกด้วยไหม”แบคฮยอนก้มหน้าหยิบของออกจากกระเป๋าโดยไม่สนใจคำถามของเขา แล้วมันเป็นบ้าไรเนี่ยแต่งตัวซะเป็นระเบียบ ผีเข้ารึไง

“เป็นไรของมึงครับ ลืมเขย่าขวดยารึไง”

“เอ้าฟายย ก็มึงเล่นไปเขียนคำใบ้ให้น้องโอง่ายซะขนาดนั้น มึงลืมไปแล้วรึไงว่าห้องเราอ่ะเด็กเรียนจะตายก็มีแค่เราสองคนแหละที่แปลกแยก ป้าโหดยังบอกเลยว่าเราจับฉลากเข้าไปมา -___-”แบคฮยอนบ่นรั่วใส่  

หลังจากที่เล่าให้ฟังเรื่องคำใบ้ไปเมื่อวาน พอเล่าจบมันถึงกับอุทานออกมาว่า ‘ควายเอ่ย’ เขายังนึกสงสัยว่าผิดตรงไหนแค่เขียนตามความจริง อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ลงชื่อเด็กนั่นไม่มีทางรู้หรอกน่า

“เออๆใส่ก็ใส่ ไม่เอาวิกนะสาส เดี๋ยวผมเสียทรง”เขาพูดพรางจับผมที่เซตมาแต่เช้า ถึงจะดูเหมือนเด็กเกเรไปบ้างแต่ถ้ารู้จักจริงๆจะรู้ว่าเขาสำอางมาก

“แหม่ ล่อเป้าน้องโอหรอครับ ฮ่าๆ”

“พ่องสิ”ตอนแรกก็ว่าจะเล่าเรื่องที่ไอ่โฮแกล้งมันด้วยหรอกนะแต่พอเห็นอีกคนปากเสียเก็บเป็นความลับดีกว่า

    
  หัวเราะที่หลังดังกว่าเว้ย ฮ่าๆๆ

“เออครับเพื่อนรัก ^__^”แบคฮยอนมองด้วยความสงสัยทั้งที่ปกติมันต้องโววายหรือมันปลงวะ

ร่างเล็กคิด


“แล้วก็เอาเสื้อใส่กางเกงด้วยสัส กลัวเขารู้หรอครับว่ามึงอยู่ห้องคิง”ตั้งแต่เขาจำความได้ถ้าไม่รวมมอต้นเทอมแรกเขาไม่เคยแต่ตัวเรียบร้อยเลยสักครั้งแต่ช่างเถอะเพราะอย่างน้อยความหวังดีของไอ่เตี้ยนี่ก็เข้าทางแผนสองเขาเป็นอย่างดีหึๆ

=SEHUN=

“เอาละครับนักเรียนครูจะแจกคำใบ้พี่รหัสให้ ทุกคนแยกย้ายไปห้องเรียนของตัวเอง เราจะมีเวลาให้ถึงสี่โมง เพื่อตามหาพี่รหัสของตัวเองให้เจอ อย่าลืมนะครับว่าเรามีบทลงโทษให้สำหรับคนที่หาไม่เจอ ขอให้ทุกคนโชคดี”

น้ำเสียงร่าเริงที่เต็มไปด้วยรอยยยิ้มของครู’คิมจงแด’ซึ่งเป็นหัวหน้าห้องปกครองประกาศขึ้น ผมนั่งท่ามกลางเด็กมอเดียวกันที่ดูจะตื่นเต้นไม่น้อยกับภารกิจตามหาพี่รหัส ผมหันไปรับซองจดหมายตัวเองที่ถูกส่งต่อมา

“ตื่นเต้นเนอะเซฮุน >< จะเจอใครก็มีรู้”โดคยองซูหัวหน้าห้องผมที่นั่งข้างๆหันมาชวนคุย รอยยิ้มรูปหัวใจที่ส่งมาอย่างเป็นมิตรทำให้ผมละความสนใจจากซองสีขาวแล้วหันไปตอบ

“อืม”อยากจะโทษตัวเองจริงๆที่เกิดมามนุษย์สัมพันธ์ติดลบ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ถือโทษแถมยังชวนผมคุยต่อ

“แล้วเซฮุนได้คำใบ้ไรอ่อ”คยองซูมองซองจดหมายผมตาแป๋ว ทำให้ผมกลับมาสนใจซองขาวนี่อีกครั้งแล้วเปิดออกดู

 

ผมนั่งจ้องลายมือหวัดๆบนกระดาษพรางคิด เท่าที่นึกได้เวลาผ่านห้องที่พี่รหัสผมอยู่ ก็จะเห็นแต่เด็กตั้งน่าตั้งตาเรียน อย่าว่าแต่เรื่องโดดเรียนเลยครับ คุยกันผมก็ยังไม่เคยเห็น 
 

 “ของฮุนง่ายกว่าเราเยอะเลย”คนตัวเล็กชะโงกหน้าเข้ามาอ่านคำใบ้ของผมก่อนที่จะกลับไปนั่งที่เดิม

“นายรู้?”

“ช่ายย แต่ถ้าฮุนอยากรู้ว่าใคร ต้องทำตามที่เราบอกน้า คิดดูก่อนก็ได้เรารอได้เสมอ^^”คยองซูยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะขอตัวขึ้นไปห้องก่อน

 “ระวังโดนหลอกนะ”ชานยอลที่เงียบอยู่อีกข้างผมมานานพูดพร้อมกับแค่นหัวเราะ นี่เขานั่งฟังพวกผมพูดกันงั้นหรอ

“ทำไม”แต่ก็อดถามไม่ได้ คยองซูนี่นะจะหลอกผมไม่มีทางหรอก นานๆทีเขาจะเข้ามาคุยกับผม ไม่สิกับทุกคนแหละที่นานๆทีจะเข้ามาคุยเพราะผมไม่สุงสิงกับใครอยู่แล้ว อีกอย่างพอนึกถึงคนตัวเล็กกับรอยยิ้มนั่นก็ยิ่งยากเข้าไปใหญ่

“คนที่ช่วยแล้วหวังผล นายคิดว่าหวังดีงั้นหรอ”ที่ชานยอลพูดก็มีเหตุผลแต่ผมว่าเขาตัดสินคนเร็วเกินไป

“คำพูดแค่ประโยคเดียวมันตอบทุกอย่างไม่ได้หรอกนะชานยอล”

“งั้นเราก็มารอดูกันโอเซฮุน”เขาลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือให้ผมลุกขึ้น

“ขอบใจ”ผมจับมือเขาแล้วลุกขึ้นก่อนที่เราสองคนจะเดินไปห้องเรียนด้วยกัน ไม่มีบทสนาอะไรระหว่างเรามีแค่ความเงียบที่เกิดขึ้นแต่ผมกลับไม่รู้สึกอึดอัดอะไร

 

นายเป็นคนยังไงกันแน่ห่ะ ปาร์คชานยอล

=TAO=

“เชี่ย เดินดีๆดิ จะไปหาเรื่องใคร”แบคฮยอนหันมาเตือนผมทุกๆสามนาทีก็ว่าได้ ทำให้ไอ่ซูโฮที่เดินมาด้วย ถึงกับต้องหลุดหัวเราะออกมากับพฤติกรรมเงอะงะของผม ก็คนมันไม่เคยแต่งตัวเรียบร้อยนี่หว่า! แถมยังต้องเดินเก็บมืออีก

“จบงานนี้กูว่ามึงไปประกวดมารยาทหมวดสังคมได้เลย”ซูโฮพูดพรางยกมือมาตบบ่าผม แหม่เข้ากันดีจังนะไอ่พวกนี้

“เงียบไปเลยพวกเวร!”ผมตะโกนใส่ไอ่สองตัวที่เดินขนาบทั้งสองข้างอย่างหัวเสีย

“เบาๆสิสัส ทำตัวเรียบร้อยมันยากตรงไหน”คนตัวเตี้ยหันมามองค้อนกับพฤติกรรมของก่อนหน้านี้

“ยากตรงที่กูไม่เคยทำไงครับ”ผมเถียงมันกลับไป การแต่งตัวเรียบร้อยเชื่อฟังคุณครูไม่เคยอยู่ในเซเลบัมของผมเลยสักนิด เขาเรียกว่าสัน.. นั้นแหละครับ

“ไม่เห็นยาก ก็แค่ทำตัวไม่ใช่มึงง่ายนิดเดียว”ไอ่สองตัวมองหน้ากันแล้วหัวเราะคริกคักกัน

   ครับกูยอม -________-

   พวกเราเดินไปเรื่อยๆซึ้งจุดหมายปลายทางไม่ใช่ที่ไหนนอกจากห้อง B5-1 ห้องของน้องรหัสตุ๊ดผมเอง
และหลังจากที่ผมไปเปิดเพจหาข้อมูลน้องเขาเมื่อวานก็พบกับเพจ‘น้องฮุนมายสามี’

ฟังไม่ผิดหรอกครับ ไม่คิดว่าเด็กหน้าหวานนี่จะเป็นขวัญใจตุ๊ดทั่วโรงเรียน ที่พูดผมไม่ได้อิจฉาหรอกนะ ยังไงผมก็หล่อแฮนซัมกว่าอยู่แล้ว (มั้นใจจังมึง- -) เอาเถอะเข้าเรื่องดีกว่า ผมไปรู้มาว่าเด็กนี่มันเกลียดสีชมพูเพราะฉะนั้น

ผมได้จัดการเตรียมวิสีชมพูมา ถ้าถามว่าเอามาทำไมนะหรอ ผมจะให้น้องเขาใส่เต้ยเมียงู5555 ไม่ใช่ว่า
ผมเตรียมพร้อมรับน้องรหัสหรอกนะแต่ผมคิดได้ว่าถ้าเปลี่ยนน้องรหัสไม่ได้ก็ให้เด็กนั่นไปขอเปลี่ยนกับ

ไอ่ซูโฮแทน อย่าให้พี่ต้องเสีย

แรงป่าวนะน้องโอ ฮ่าๆ

“มึงมันบ้า”

“ใช่ กูเห็นว่ามันคิดเรื่องเลวๆอยู่” ผมไม่สนใจคำพูดของไอ่สองตัว เพราะสายตาหันไปเห็นน้องรหัสตุ๊ดที่อยู่ในหอประชุมพอดี แถมยังเห็นนั่งคุยกับเด็กตัวเล็ก เดี๋ยวนะ ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันคยองซู

“ชิบหายละ”

“มีไรวะ”แบคฮยอนหันมาถามด้วยความสงสัยกับพฤติกรรมของผมที่แปลกไป

“ก็มึงเห็นคนตัวเล็กที่คุยกับเซฮุนนั้นไหม เขาเป็นเด็กข้างบ้านกูเอง ป้ากูชอบไปเล่าวีรกรรมกูให้แม่น้องเขาฟัง แล้วมึงคิดดูถ้าน้องเขาช่วยเซฮุนละ”

“อ่อ สมน้ำหน้า”นั้นไงผมไม่น่าเปลืองน้ำลายกับมันเลย

“ซูโฮมึงต้องช่วยกูครับ อย่าให้น้องเขาบอกเซฮุนเด็ดขาดเพราะวิกสีชมพูกูจะไม่ได้ใช้”แล้วแผนที่กูจะให้เด็กนั่นไปขอเปลี่ยนพี่รหัสจะไม่เกิด แน่นอนว่าประโยคหลังผมไม่พูดออกไป

“เออๆ”ซูโฮหันมารับปาก ทำไมผมให้มันช่วยนะหรอ คุณลองคิดดู ว่าระหว่างประธานนักเรียนอย่างมันกับเด็กที่ป้าชอบเอาไปบ่นให้แม่เขาฟัง ผมน้องเขาจะเชื่อใคร เผลอๆอาจจะด่าผมกลับมา - -

“แหม่ อยากแกล้งจนตัวสั่น"ไอ่แบคหันมาแซวผม พรางทำท่าสั่นล้อเลียน

"พ่อง”ผมพูดเน้นลอดผ่านไรฟันเพื่อไม่ให้หลุดจากคาแร็กเตอร์เด็กเรียน

“ฮ่าๆ”หัวเราะไปเถอะยังไม่รู้ตัวอีกว่าไอ่โฮคอยจัดการมึงอยู่หึๆ


หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันไปช่วยงานห้องโดยที่ซูโฮไปเป็นพิธีกร แบคฮยอนไปจัดซุ้มเกม ส่วนผมก็รับหน้าที่อันยิ่งใหญ่คือเสริฟน้ำ -_- ผมเดินเสริฟน้ำให้รุ่นน้องไปเรื่อยๆจนไปหยุดที่น้องรหัสตุ๊ด รับสิวะ ผมบ่นในใจ เพราะเด็กนี่มัวแต่ฟังเพลงเหม่อจนเพื่อนตัวสูงข้างๆทนไม่ไหวต้องยกมือสะกิดแทน

“อ่ะ ขอโทษทีครับ”กว่าจะรู้ตัวนะมึง ผมได้แต่ปั้นยิ้มเชิงบอกว่าไม่เป็นไรอย่างแนบเนียนแล้วกลับไปทำหน้าที่เสริฟน้ำต่อ

“ไม่เอา”เด็กที่สะกิดน้องรหัสตุ๊ดของผมยกมือปฎิเสธ ทำไมมันพูดจาห้วนจังวะ นี่ถ้าน้องรหัสกูไม่อยู่ตรงนี้มึงโดนไปละ - -                                                                                          

 “แดก..เอ้ยดื่มไปเถอะครับ^^”เด็กนั้นมองแล้วมีท่าทีว่าจะไม่รับซักที มึงจะเอาไม่เอาสัส ผมอยากจะโกนประโยคนี้จริงๆ จนเซฮุนที่อยู่ระหว่างเราสองคนรับน้ำเพื่อตัดความรำคาญก่อนที่จะยื่นไปให้ไอ่ขี้เก๊กนั่น (ชื่อที่ผมคิดสดให้มัน)

“นายควรรับไว้นะชานยอล”ผมรีบเมมเมอรีชื่อไอ่นี่ไว้ในหัวทันที เดี๋ยวจบงานนี้ก่อนเถอะมึง

สุดท้ายมันก็รับแต่โดยดี เออรับแต่แรกก็จบครับว่าแต่คยองซูไปไหนวะเนี่ยทำไมไม่เห็นเลย

“เดี๋ยวผมมานะ”ซูโฮหันไปบอกคนคุมเสียงขณะที่สายตามองไปยังคนตัวเล็กที่กำลังเดินออกไปหน้าห้อง

“ดะเดี๋ยวสิครับ ประธานจะไปไหนครับ”

“ผมมาทันน่า”คำตอบที่ตอบไม่ตรงคำถามแต่ตรงประเด็น เขารู้ว่าอีกคนกังวลที่ต้องรับหน้าที่แทนถ้าเขา
มาไม่ทัน เมื่อเดินออกมาเขาจึงรีบกวาดสายตามองหาเป้าหมายแต่ก็พบกับความว่างเปล่าแต่ขาของเขาก็ไม่ยอมแพ้เขาเดินไปเรื่อยๆจนลงไปถึงชั้นล่าง                                                                        

“หาอะไรหรอครับประธาน”เสียงเล็กที่ลอดมาจากข้างหลัง เขาหันหลังกลับไปมองพบกับเป้าหมายที่ตามหาอยู่นาน

“อย่ายุ่งกับเซฮุน”เขาไม่ตอบคำถามร่างเล็กแต่เขาประเด็นทันที ถึงเทาจะไม่บอกยังไงเขาก็ต้องมาพูดเรื่องนี้อยู่แล้วเพราะการที่เด็กคนนี้เข้าหาเซฮุนไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด

“หื้ม ยุ่งอะไรหรอครับ”คนตัวเล็กทำสีหน้าสงสัยกับสิ่งที่เขาพูด แต่ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเด็กคนนี้รู้แต่แกล้งถาม

“พอเถอะ”คำพูดที่พูดไปแบบรู้กันอยู่สองคน ทำให้อีกคนหุบยิ้มโดยอัตโนมัติ

“ก็ดีครับ จะได้ไม่เหนื่อย”เขามองคนตัวเล็กที่เปลี่ยนไปราวกับเป็นอีกคน คิดแล้วก็โกรธตัวเองที่เลือกเด็กคนนี้มาเป็นน้องรหัสเพราะต้องการจะแก้ตัว แต่ดูท่าจะไร้ประโยชน์

“ยังไงเซฮุนเขาก็เป็นเพื่อนนา..”

“มันไม่ใช่เพื่อนผม!”ยังไม่ทันพูดจบคยองซูก็แทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะ คนตรงหน้าเปลี่ยนไปมากไม่เหมือนคยองซูที่เขาเคยรู้จัก

“เชื่อพี่เถอะนะ”สายตาอ่อนโยนถูกส่งไปให้ร่างเล็กพร้อมกับมือที่วางบ่นไหล่ ก่อนที่เขขาจะเดินกลับเข้าไป ทิ้งอีกคนไว้กับความเงียบ

“จนถึงตอนนี้พี่ก็ไม่เคยเข้าใจผมเลย...พี่ซูโฮ”

3.00 น.

“โอ้ย เมื่อยตัวชิบหาย”ผมพูดพรางบิดขี้เกียจไปมาหลังจากที่เก็บกรดมานาน ไม่ต้องห่วงหรอกครับว่าใครจะเห็นเพราะตอนนี้ผมอยู่ตรงบันได

“เวอร์ละสาส”แบคฮยอนพูดขึ้น

“มึงไปเสริฟน้ำแทนกูไหมละ”

“นั่นซูโฮป่ะวะ”แบคฮยอนไม่ตอบผมแต่กลับชี้ไปที่ซูโฮที่กำลังเดินขึ้นบันไดมาทางพวกเรา

“อ้าว ไอ่เตี้ย ไปไหนมา เรื่องน้องคยอง..เอ้า” ผมเอ่ยทักมัน แต่นอกจากมันจะไม่ตอบคำถามผมแล้วยังเดินผ่านผมไปเฉยเลย ผมมองไหล่หลังอีกคนที่เดินไปคนละทางกับห้องน้องรหัส

“ตามไปดูไหมวะ”น้ำเสียงที่เป็นห่วงอย่างเห็นชัดของแบคฮยอนถามความเห็นผม เพราะซูโฮมันไม่เคยเป็นแบบนี้นอกจากตอนปิดเทอมที่ผ่านมาที่มันหายไป พอกลับมาก็ดูเย็นชาขึ้นไปเลย เวลาพวกผมถามมันก็มักจะเงียบ

“อย่าเลยดีกว่าวะ ปล่อยมันไปก่อน”แบคฮยอนพยักหน้าก่อนที่พวกเราจะเดินไปเขาห้องน้องรหัส เมื่อเข้าไปก็พบกับรุ่นน้องที่กำลังเล่นเกมกันอยู่ สายตาผมเหลือบไปเห็นเซฮุนที่นั่งอยู่เดิม

เด็กนี่ไม่คิดจะเข้าสังคมบ้างรึไงกัน

“จ้องตาเป็นมันเลยนะสัส”เสียงแซวของแบคฮยอน ได้ข่าวว่าเมื่อกี้มึงยังซีเรียสเรื่องไอ่ซูโฮอยู่เลยนครับ

“พูดมาก สนใจน้องรหัสตัวเองเถอะ”

“เออเกือบลืมไปเลย กูยังไม่เห็นน้องรหัสเลยวะ”มันพูดพรางยกมือมาตบหน้าผากตัวเองอย่างหัวเสีย

“แล้วน้องมึงชื่อไรวะ”ผมหันไปถามด้วยความสงสัย คนอย่างมันนี่นะจะไม่รู้จักใครเผลอๆมันรู้มากกว่าประธานนักเรียนอย่างซูโฮอีก

“อ่อ ปาร์คชานยอล”เดี๋ยวนะ..

           
        นายควรรับไปนะชานยอล     เสียงของเซฮุนดังก้องในหัวของผม นั่นมันไอ่ขี้เก๊กนี้หว่า

“มึงโชคดีมากครับ”ผมพูดประชดออกไป

“จริงดิ คนไหนว่ะ ชี้ๆ”แบคฮยอนเขย่ามือผมด้วยความตื่นเต้น ผมจึงชี้ไปที่ผู้ชายที่นั่งข้างเซฮุนซึ้งตอนนี้มันก็นั่งที่เดิมไม่ไปไหน พวกมึงตูดติดกาวกันรึไงเนี่ย

“เหี้ย!”แบคฮยอนตะโกนออกมา ทำให้ตอนนี้คนในห้องที่กำลังเล่นเกมหันมามองพวกเรา เมื่อก่อนผมก็ชอบเด่นอยู่หรอกนะแต่ไม่ใช่วันนี้แน่ๆ  นี่มึงดีใจขนาดนั้นเลยหรอวะ

“เงียบๆดิ”ผมพูดกระซิบมัน ตอนนี้หลายคนเริ่มกับไปสนใจกิจกรรมเหมือนเดิม แต่คนข้างๆผมตอนนี้มันนิ่งไปเหมือนเห็นผี

“เทา..วิกมึงยังเหลือไหม”มันพูดออกมาแต่สายตาจ้องเขม็งไปที่ไอ่ขี้เก๊ก เป็นอะไรของมันวะเนี่ย แต่ก็ดีเหมือนกันเพราะผมก็หมั้นไส้ไอ่นั้น

“มีอีกเยอะเลยวะ วะฮ่าๆ”ผมหันไปหัวเราะก่อนที่เราทั้งสองจะแทคมือกัน แบคฮยอนก็ดูซะใจไม่น้อย

โฮเซฮุน ปาร์คชานยอล พวกนายไม่รอดแน่ 



TBC

จบตอนไว้ที่ตัวร้ายทั้งสอง5555(ไม่ใช่และๆ) 


อย่าเพิ่งงงกันนะเพราะมีอะไรให้งงกันอีกเยอะ 555 แล้วก็ไรต์ได้ไปเช็คฟิคในแอพเห็นว่ามันไม่ตรงกับเวลาอ่านหน้าเว็บ จะลอง

พยามแก้ไขให้น้า ขอโทษด้วยจ้า


ตัวละครสำคัญอีกตัวยังไม่ออกอย่าเพิ่งเลิกอ่านละ TT(มีคนอ่านรึเปล่าเถอะ- -;)


PS.เป็นกำลังใจให้แพนด้าของเราด้วยน้า #AlwayswithTAO  



 

CR.SQ