Destiny lovely สวัสดีคุณกามเทพ

ลำดับตอนที่ #2 : DESTINY LOVELY ll เด็กใหม่จากสววรค์

 1 

เด็กใหม่จากสววรค์ 

ฉันเก็บเรื่องนี้มาคิดทั้งคืนเลยล่ะ พยายามคิดว่ามันแค่เหตุบังเอิญ...แต่ฉันเคยดูในหนังแฟนตาซีแนวเวทย์มนตร์อะไรพวกนี้อยู่นะ ประมาณว่าพอลั่นคำอะไรออกไปฝนก็จะตกฟ้าก็จะร้องครืนๆแบบเนี้ย แล้วมันก็จะมีเรื่องบรรลัยๆตามมา -_-; 

" แพนเจีย~ เธอรู้หรือเปล่าว่าวันนี้จะมีเด็กใหม่มาล่ะ!" รูบี้ที่พึ่งมาถึงทำตาโตเท่าไข่ห่านใส่ฉัน ดูเหมือนว่าเรื่องที่คุณครูเบญญาภาอกว่าจะมีเด็กใหม่เข้ามาเรียนจะเป็นประเด็นเม้ามอยฮอตฮิตของวันนี้ -_- 

"รู้สิ...ทำไมล่ะ" ฉันตอบกลับไปเสียงเรียบพลางก้มหน้าก้มตาปั่นการบ้านเลขที่ยังทำไม่เสร็จ...ก็เมื่อวานฉันเอาแต่คิดเรื่องนั้นจนไม่ได้ทำนี่นา 

"แล้วเธอรู้รึเปล่าว่าเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย~" 

"เฮ้อ...ตกเป็นประเด็นสนทนาของพวกผู้หญิงตั้งแต่เช้าแบบนี้ ให้ฉันเดาก็คงจะผู้ชาย" 

"จริงเหรอ! ฉันว่าเขาต้องหล่อมากๆแน่เลย เห็นว่ายัยจุ๊บจิ๊บห้องสามเห็นเขาเดินอยู่กับครูเบญญาภาด้วยล่ะ หน้าตาไม่ค่อยคุ้นมันก็เลยฟันธงว่าเป็นเด็กใหม่!" 

"เหรอ...แล้วเขาหน้าตาเป็นยังไง?" 

"เห็นยัยจุ๊บจิ๊บบอกว่าผมของเขาเป็นลอนสีน้ำตาล ผิวขาวจัด ปากแดงแจ๋แถมแก้มยังสีชมพูอย่างกับเด็กเลยล่ะ ฮึ่ยยย...หล่อ~" 

หืม...ผมลอนสีน้ำตาล ผิวของเขาเป็นสีขาวจัด ปากแดงแจ๋อย่างคนสุขภาพดีและแก้มสีชมพูระเรื่อที่เหมือนเลือดสูบฉีดบริเวณนั้นตลดเวลา เขามีปีกสีขาวฟุ้งคอยบินไปไหนมาไหน...และมีคันศรรักปักใจให้ใครต่อใครรักกัน...เห้ยยย!!! O_O 

อยู่ดีๆภาพกามเทพก็ลอยวนอยู่ในหัวของฉัน...บรื๋อๆ ฉันนี่เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ เด็กใหม่นั้นจะเป็นกามเทพได้ยังไง -_-; 

"เอ้า! เด็กใหม่ที่ยื่นอยู่ตรงนั้นน่ะ แนะนำตัวซะสิ" ทันทีที่คุณครูเบญญาภาเข้ามาหลังหมดเสียงกริ่ง นักเรียนทุกคนก็นั่งเงียบตัวลีบอยู่กับที่จนในห้องแทบไม่มีเสียงหายใจ 

"ครับ..." เสียงนุ่มทุ้มละมุนของใครบางคนเปรยขึ้นมาทำลายความเงียบและความกดดันที่คุกกรุ่นในห้อง  

ตึก ตึก ตึก 

คนตัวสูงในชุดนักเรียนสีขาวสะอาดก้าวเท้าฉับๆเข้ามากลางห้องก่อนจะแย้มยิ้มทักทายเพื่อนๆทุกคน 

ยิ้มนั้น...มันช่างน่ารักละมุนละไมจริงๆ -///- 

"ผมชื่อ แอนดริว เป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกา ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ ^^" คนตัวสูงยิ้มน่ารักอีกครั้งก่อนจะก้มหัวไหว้แบบไทยอย่างงกๆเงิ่นๆเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆได้เป็นอย่างดี  

...ดูยัยรูบี้สิ เขินตัวบิดใหญ่เลย -_-; 

"เอ้าสาวๆ! แอนดริวเขาพึ่งมาที่ไทยครั้งแรก เพราะฉะนั้นอย่าพึ่งไปทำเขาขวัญผวาแล้วกันนะ -_-;" คุณครูเบญญาภาเปรยตามาทางสาวๆและพวกแก๊งไรโน(แก๊งผู้หญิงที่นิสัยไม่ค่อยดีน่ะ) คงกลัวว่าพวกหล่อนจะไปโปรยเสน่ห์หรือคอยตามติดแอนดริวตัวเป็นปลิงจนเขาผวาเหมือนอย่างเด็กใหม่คนที่แล้วอีก 

รายนั้นน่ะ...เขากลัวยัยพวกนี้จนถึงขั้นทำเรื่องขอย้ายห้องเลยนะเออ! 

"แอนดริว เธอเลือกเอาแล้วกันนะว่าจะนั่งตรงไหน นั่น...มีที่นั่งเหลือยู่สามที่ ที่แรกก็ตรงแถวสองริมหน้าต่างข้างๆธุติมา แล้วก็แถวสามกลางห้องข้างๆกัณญาพร ส่วนที่สุดท้ายก็หลังสุดใกล้ถังขยะ นั่งกับยัยพวกนั้นน่ะ -_-;" 

ไม่อยากจะพูดว่าไอ้แถวหลังสุดใกล้ถังขยะน่ะคือแก๊งของพวกฉันเองล่ะ แน่นอนว่าฉันไม่ชอบที่จะนั่งข้างหน้า มันแลดูกดดันยังไงชอบกล นั่งข้างหลังมีเพื่อนเป็นถังขยะน่ะดีแล้ว เหม็นไปหน่อยแต่ก็แฮปปี้ ดีจะตาย! 

"ผมนั่งแถวที่สามแล้วกันครับ ^^;" นั่นไง...ฉันว่าแล้วว่าเด็กนอกที่แลดูสะอาดสะอ้านแบบเขาน่ะ ก็ต้องนั่งกับคนสวยๆอย่างกัณญ์อยู่แล้ว ทั้งสวยทั้งเก่งใครก็อยากอยู่ด้วยจริงมะ! ใครมันจะตาต่ำมานั่งกับยัยเด็กหลังห้องโสโครกๆอย่างพวกฉันล่ะ 

และการเรียนขงพวกเราก็ยังราบรื่นไปได้เช่นเดิม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงซักเท่าไหร่ พวกแก๊งไรโนที่นั่งอยู่แถวสี่ข้างหน้าฉันก็ยังเม้ามอยเรื่องนู่นเรื่องนี้เช่นเคย ส่วนคุณครูเบญญาภาก็คอยบรรยายศาสตร์คร่ำครึและคอยเปรยสายตาจิกกัดมาทางพวกฉันที่คุยจ้อเสียงดังทุกครั้ง -_-; ส่วนพวกแถวหน้าๆอย่างแถวหนึ่งสองสามก็จะตั้งใจฟังคุณครูตาแป๋วและจดเลกเชอร์ยิกๆ 

"ดูๆ...ดูยัยกัณญ์กับแอนดริวสิ ขนาดสองคนนั้นคุยกัน เจ๊เบญแกยังไม่ว่าซัก 

แอะ สองมาตราฐานชัดๆ!" ครีม หนึ่งในแก๊งไรโนที่เม้ามอยเสียงดังยู่กับแก๊งตัวเองอยู่หันหลังมาคุยกับฉันและรูบี้พลางเปลี่ยนสรรพนามให้ครูเบญญาภาเสร็จสรรพ 

"สองคนนั้นเขาคุยเรื่องเรียนกันล่ะมั้งงง~ >_<" คราวนี้รูบี้ที่ก้มหน้าก้มตาวาดการ์ตูนในสมุดคณิตฯอยู่เงยหน้าขึ้นมาแสดงความคิดเห็นบ้าง -_-; 

"อีนี่ก็อวยแอนดริวตลอดดด...เขาทำอะไรนี่ก็ไม่ผิดซักอย่างเลยเนอะ" 

"ก็มันจริงอ่ะ คนหล่อก็เงี้ย! ทำอะไรก็ไม่ผิดหรกแก~" คราวนี้แก๊งไรโนทั้งกลุ่มหันมาสนใจประเด็นสนทนาของพวกเราแล้วเริ่มออกปากพูดคนละประโยคสองประโยค ไม่นานกลุ่มของพวกเราก็กลายเป็นวงสนทนาวงใหญ่และเสียงดังมากขึ้น 

"พวกเธอ! สนใจไปคุยเรื่องแอนดริวกับหนูกัณญ์ข้างนอกมั้ย? -_-*" 

...เงียบ...กริ๊บ 

"ไปค่ะสาวๆ เชิญข้างนอก อย่าลืมเอาไม้บรรทัดไปคาบด้วย!" พูดจบทั้งพวกฉันกับรูบี้และแก๊งไรโนก็เดินคอตกออกไปจากห้องพร้อมไม้บรรทัดคนละอัน 

"คิก~" เห้ยๆ เสียงใครหัวเราะน่ะ -_-+ 

เมื่อได้ยินเสียงฉันก็เลยหันไปมองทางเสียงหัวเราะนั้น...ผู้ชายตัวสูงผมลอนสีน้ำตาลยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางป้องปากหัวเราะคิกคัก -_-+ 

...ไอ้เด็กบ้าแอนดริวนั่นไง! 

"เชอะ!" ฉันสบถเสียงสูงขึ้นเมื่อทุกคนทั้งฉันรูบี้และแก๊งไรโนออกมาจากห้องจนหมดและแน่ใจว่าพ้นสายตาครูเบญญาภากับเพื่อนคนอื่นๆแล้ว 

"เป็นอะไรของแกฮะยัยแพนเจีย?"  รูบี้เอ่ยถามเมื่อเห็นฉันทำหน้าฟึดฟัด ก็แหงสิ หมันไส้ชะมัด -_-^ 

"ก็พ่อแอนดริวของแกน่ะสิ แกไม่เห็นเหรอว่านายนั่นทำอะไรน่ะ!!!" 

"ทำไม? พ่อเทพบุตรของฉันไปทำอะไรไว้" 

"ไอ้กร๊วกนั่นมันหัวเราะใส่ฉัน -_-^" 

"โอ๊ยแก คิดอะไรมาก 555" 

"มันหยามศักดิ์ศรีฉัน -_-^" 

"เพ้อเจ้อแล้วแพนเจีย ปล่อยๆไปเหอะน่า..." 

ฮึ่ม! ก็นะ...เรื่องศักดิ์มันสำคัญนี่นา หมันไส้นายนั่นชะมัด ถือดียังไงมาหัวเราะใส่ฉันน่ะ! 

"โอ๊ยยยย~ ปวดขาโคตรๆ เมื่อไหร่เจ๊เบญจะอนุญาตให้ไปกินข้าววะเนี่ย หิวจะแย่" ครีมร้องโอดโอยพลางหยิบไม้บรรทัดออกจากปาก เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว แต่พวกเรายังยืนอยู่ในท่ากระต่ายขาเดียวคาบไม้บรรทัดเช่นเดิม จะพูดก็พูดไม่ได้จะทำอะไรก็ไม่ได้ ขืนฝ่าฟื้นโดนครูเบญแกตัดคะแนความประพฤติแน่ T.,T 

"คงยืนอีกยาวอ่ะแก ชั่วโมงแรกโฮมรูม ชั่วโมงที่สองก็คณิตฯ วิชาเจ๊เบญแกอีกล่ะ กลับไปเตรียมยาแก้ปวดสองแผงกับเค้าท์เตอร์เพนไว้ได้เลย -_-;" 

"โอ๊ยยย~ ปวดขาชิบ!" 

"นั่นดิ...นี่เจ๊เบญแกจะเล่นงานพวกเราแบบไม่ให้เดินได้อีกเลยรึไงวะ"  

เหอ...รู้สึกว่าเสียงของพวกเราจะดังเข้าไปถึงข้างไหน ครูเบญแกก็เลยเดินออกมาด่ากราดพวกเราอีกรอบเล่นซะหูตื้อไปชั่วขณะ และนั่นแหละ หลังจากนั้นพวกเราก็ไม่ได้ปริปากพูดกันอีกเลยจนหมดสองชั่วโมง ไม่ใช่เพราะว่ากลัวเจ๊แกหรอกนะ แค่กลัวว่าขาฉันมันจะพิการไปมากกว่านี้แค่นั้นเอง ;_; 

12.00 น. 

กรี๊งงงงง~ 

"พักเที่ยงแล้วโว้ยยย! ไปๆ กินข้าวๆ" เสียงของไอ้พี แก๊งเด็กหลังห้องตัวใหญ่ตะโกนกราดเสียงดังเมื่อกริ่งโรงเรียนเงียบลงแล้ว เพื่อนๆทุกคนรวมถึงนายเด็กใหม่ต่างพากันกรูไปที่ประตูและเบียดเสียดลงบันไดแคบๆที่มีเพียงสองทางที่จะสามารถลงไปสู่ชั้นล่างได้ 

เหอะ...ดูหน้านายเด็กใหม่นั่นสิ >O< เจี๋ยมเจี๊ยมเหมือนเด็กโดนแย่งขนมเลย คงเพราะจะโดนพวกเพื่อนๆคนอื่นแซงคิวซื้ออาหารสินะ 

แต่พวกฉันชินแล้วล่ะ โรงเรียนนี้น่ะมันโหดร้าย คนที่อ่อนแอก็ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของคนที่แข็งแกร่งเป็นธรรมดา โลกนี้มันไม่ได้เป็นสีขาวสะอากซักหน่อย ใครดีใครได้สิฟะ! -_-; 

"เฮ้นาย!"  

หวาๆ นายเด็กใหม่ปรอทแตกซะแล้ว ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะโกรธมาก ทั้งแก้มและหูขาวๆของเขาแดงก่ำแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นายนั่นจะทำอะไรคนที่แซงคิวน่ะ อีกฝ่ายทั้งสูงกว่าตัวใหญ่กว่าแถมยังล่ำกว่า จะดูยังไงเขาก็ชนะเห็นๆ สู้ไปไม่ได้ประโยชน์หรอกอีหนูเอ๋ย -.,- 

"อะไร? แกมีอะไรกับฉันฮะไอ้ฝรั่งขี้นก!"  

โว๊ะ! ไอ้ฝรึั่งขี้นกอย่างงั้นเหรอ..555 >O< 

"นายมาแซงคิวฉันอย่างงี้ไม่ถูกนะ ไม่ใช่ฉันที่ถูกแซงคนเดียว แต่เพื่อนๆที่ต่อคิวอยู่ข้างหลังฉันเขาก็พาลโดนแซงไปด้วย รู้บ้างมั้ยว่ากำลังทำให้คนอื่นเดือดร้อน!!!" 

โถๆ พ่อบิดาแห่งความดี -_-; 

"หืม...ฉันก็ไม่เห็นคนอื่นเขาจะเป็นเดือดเป็นร้อนเหมือนแกเลยนี่ไอ้ฝรั่ง! ไม่เชื่อก็ลองถามเพื่อนๆที่ต่อหลังแกดูเซ่!" 

ทั้งแอนดริวและคู่อริของเขาเปรยตาไปยังเพื่อนๆนักเรียนที่ต่อแถวอยูข้างหลังตาแป๋ว แหงสิ...ทุกคนคงไม่กล้าหือนายคนตัวใหญ่ที่ทำท่ากร่างๆเหมือนนักเลงหัวไม้นั่นอยู่แล้ว ประมาณว่าใครหือเจอมือ(และส้นตีน)พิฆาตอ่ะนะ -_-; 

"เห็นมะ? มีแต่แกนั่นแหละที่ทำตัวนอกคอก เป็นเดือดเป็นร้อนอยู่คนเดียว ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอยู่ได้...เหอะไอ้หนู! เป็นพระเอกมากๆระวังไม่มีที่ยืนในโรงเรียนนะเว่ย" 

ใช่...นายนักเลงนั่นพูดถูก โรงเรียนของฉันถือหลักเผด็จการนิยม พวกรุ่นพี่และพวกที่กร่างๆมักจะทำตัวอยู่เหนือพวกที่อ่อนแอและปวกเปียก ถ้าใครไม่อยากมีเรื่องก็จงทำตามที่สั่งและยอมรับความเป็นจริงว่าโลกของเราโหดร้ายแค่ไหน ฉันกับพวกเพื่อนๆก็เลยชินและเอือมระอาแล้วล่ะ โรงเรียนของพวกฉันน่ะมันต่ำช้าเกินจะต้านทานไหวแล้วจริงๆ -_-; 

"Shit!...ไอ้เวรเอ๊ย!" แอนดริวสบถด่าลอดไรฟัน เสียงของเขาเบามากแต่ก็ไม่ได้เบาขนาดที่ฉันที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆจะไม่ได้ยิน เขาคงจะเฟลน่าดูอ่ะนะ โดนหยามเกียรติตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา -_-; 

12.45 น. 
 

เหลืออีก 5 นาที กริ่งก็จะดัง ฉันก็เลยขอปลีกตัวออกมาจากวงสนทนาของพวกแก๊งไรโนและรูบี้มาเข้าห้องน้ำและล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นก่อนเข้าเรียน 

"แพนเจีย.." เสียงทุ้มๆของใครบางคนดังขึ้นข้างหลังฉันพร้อมกับสัมผัสอุ่นๆของฝ่ามือที่วางลงบนไหล่ฉันอย่างแผวเบา 

ถึงตอนแรกฉันจะตกใจนิดหน่อยแต่ก็พยายามรวบรวมสติและความกล้าหันหลังไปมองเจ้าของเสียงนั่นช้าๆ... 

"แอนดริว!" เฮ้อ...ฉันนึกว่าจะเป็นพวกสโตกเกอร์ที่แอบตามหลังฉันมาแล้วดักฆ่าข่มขืนซะอีก -_-; ถึงแม้การเจอหน้าหมอนี่จะไม่ใช่สิ่งที่น่ายินดีนักแต่ฉันก็โล่งใจอยู่เปราะนึงล่ะนะที่ไม่ใช่พวกโจรโรคจิตอะไรที่ไหน 

...ว่าแต่ว่า นายนี่ตามฉันมาทำไมกัน? 

"ตามฉันมาเพื่อ?" ฉันพูดสิ่งที่สงสัยเอาไว้หวังจะได้คำตอบ แต่เปล่าเลย นายนั่นเพียงแต่ลดมือที่จับไหล่ฉันมากุมมือฉันเอาไว้แทน 

...เฮ้ๆ ทำบ้าอะไรน่ะ =[]= 

"ฉันเดินเองได้น่า ปล่อยมือฉันซักที ถ้าเจ๊เบญแกมาเห็นฉันเดินกระหนุงกระหนิงกับคุณนักเรียนใหม่สุดที่รักของเขาเข้า เดี๋ยวจะโดนเทศนายาวๆเอานะ"  

พอเอื้อมมาจับมือฉันได้ไม่นานเขาก็ออกแรงดึงให้ฉันเดินตามมาเรื่อยๆ เราสองคนเดินไปจนถึงสระว่ายน้ำแลดูเปลี่ยวๆและลับตาคนที่อยู่ชั้นบนสุด เฮ้ๆ...นายนั่นจะทำอะไรน่ะ -_-^ 

"นี่! นายฟังฉันอยู่หรือเปล่า อีก 5 นาทีจะเข้าเรียนแล้วนะ!" 

ได้ผล...นายนั่นชะงักหยุดนิ่งไปซักพัก เขายอมปล่อยมือฉันเอาดื้อๆ ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับฉัน... 

ดวงตาสีครามของเขามันมีสเน่ห์ประหลาด เวลาฉันจ้องเข้าไปในนั้นแล้วเหมือนถูกดูดลงไปในทะเลลึก มันวืดๆหวิวๆราวกับวิญญาณกำลังออกจากร่าง...ราวกับถูกมนต์สะกด *O* 

"ชื่อจริงๆของฉันคือ 0145 แอนดริว ลาฟ เป็นกามเทพฝึกหัดที่มาใช้ชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์" 
 

เพ้ออะไรของนายนั่นน่ะ -_-; 
 

"บ้านเกิดของฉันอยู่บนฟ้าและฉันไม่รู้ว่าพ่อแม่ของฉันคือใคร แต่มาเทร่า ราชินีของแดนกามเทพบอกฉันว่าฉันเกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่ซึ่งฉันเองไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่เพราะไม้ไผ่มันไม่มีชีวิต" 
 

ก็แน่สิยะ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว...นายนี่ไม่ได้เรียนเรื่องระบบสืบพันธุ์ของมนุษย์รึไงฟะ -_- 
 

"อยากรู้มั้ยว่าฉันลงมาที่นี่เพราะอะไร? และถ้ารู้แล้วก็จงอย่าโวยวายอะไรทั้งสิ้น เรื่องมันเริ่มมาจากเมื่อวานที่เธอแหกปากซะดังลั่นจนบนสววรค์ต้องส่งฉันลงมา -_-; ส่งฉันมาเพื่อมาถามว่า เธอ-ต้อง-การ-อะ-ไร-กัน-แน่? เธอรู้มั้ยว่าเธอทำให้ฉันต้องพรากจากเพื่อนๆกามเทพ" 
 

เดี๋ยวนะๆ เมื่อวานนี้ฉันแค่พูดว่า... 

"โว๊ยยยยย สววรค์เจ้าขา จงดลบันดาลให้พี่ปรานกับหนูได้เป็นแฟนกันด้วยเถิด สาธุ! >O<" 
 

เฮ้!...ตามจริงฉันก็แค่ปากพร่อยพูดเล่นๆแค่นั้นเองนะ =[]= 
 

"นี่! ฉันแค่พูดออกไปเล่นๆเองนะ ถ้าไอ้กามเทพบ้าบอนี่มีจริงทำไมแต่ก่อนที่ฉันไปบ่นนู่นบนนี่ขอให้ความรักสมหวังไม่เห็นจะมีกามเทพปรากฏตัวออกมาเล่า!" 

"เฮ้อ...แพนเจียฟังฉันนะ" 
 

นายแอนดริวถอนหายใจเฮือกแล้วทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นแถวๆนั้นที่ติดกับสระก่อนที่เขาจะเอาขาจุ่มลงไปในน้ำและเริ่มต้นเล่า 
 

"เพราะว่าเมื่อวานนี้เธอพูดด้วยความสัตย์จริง และจุดประสงค์ของเธอก็แน่วแน่มาก เสียงนั้นมันก็เลยดังไปถึงสรวงสววรค์แดนกามเทพที่ฉันอาศัยอยู่ กามเทพน่ะ ...มีหน้าที่อำนวยช่วยเหลือให้คนสองคนรักกัน พอเธอเดือดร้อนเรื่องความรัก ฉันก็เลยต้องดั้นด้นมาช่วยเธอไงเล่า" 

ฟังดูมีเหตุผลนะ -_-; แต่ไหงกามเทพไม่เห็นมีปีกขาวๆฟุ้งๆไว้บินไปบินมาเลยอ่ะ แล้วไหนศรรักที่เขาจะเอาไว้ยิงปิ้วๆ(?)ใส่อ่ะ? กามเทพตัวปลอมเปล่าเนี่ย 
 

"ไหนปีก? ไหนคันศรอ่ะ?" 

"เธอเข้าใจมั้ยว่าฉันเป็นกามเทพฝึกหัด และฉันกำลังเข้ารับการฝึกอบรบอยู่บนสววรค์ ยังไม่มีปีกกับศรรัก และเธอก็ดันมาร้องขอความช่วยเหลืออย่างงี้ ฉันก็เลยต้องออกจากหลักสูตรมาก่อน แต่ราชินีมาเทร่าเขาให้สัญญากับฉันแล้วว่าถ้าฉันช่วยเธอสำเร็จฉันจะได้เลื่อนขั้นเป็นกามเทพเต็มตัวโดยไม่ต้องอบรม เฮ้อ...ฉันก็เลยรับปากมาช่วยนี่ไง" 
 

แลดูเป็นคนดีอ่ะนะ -_-; แต่นี่มันก็คล้ายๆกับหว่านพืชหวังผลชัดๆ ที่ทำดีกับฉันเพราะอยากเลื่อนขั้นเร็วๆงั้นสิ เหอะ! 
 

"แล้ว...ที่ฉันมาที่นี่น่ะ ก็เพราะว่าฉันจะมาถามเธอให้รู้เรื่องว่าตกลงเธอต้องการอะไรกันแน่? ฉันจะได้ช่วยเธอตรงจุด" 
 

ใช่...! มีกามเทพอยู่นี่ทั้งที การทำให้ความรักของฉันกับพี่ปรานสมหวังคงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไปแล้วสินะ >_< 
 

"ถ้านายเป็นกามเทพจริงอ่ะ...นายช่วยทำให้ฉันกับพี่ปรานเป็นแฟนกันหน่อยดิ!" 
 

นายกามเทพนิ่งไปพักหนึ่ง เขาปิดเปลือกตาลงและทำท่าราวกับครุ่นคิดอะไรอยู่สักพัก 
 

"พี่ปรานของเธอเขามีแฟนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แถมเขากับแฟนก็รักกันดีด้วย จะให้ฉันไปพรากรักระหว่างคนสองคนคงไม่ได้หรอกนะ มันผิดจรรยาบรรณของกามเทพ ถ้าจะให้ใครรักใครต้องไม่ทำให้ทั้งสองฝ่ายเดือดร้อน U_U" 
 

โหย...เป็นกามเทพยังต้องมีจรรยาบรรณอีกหรอเนี่ย -_- 
 

"ถ้าไม่ใช่พี่ปราน ฉันก็ไม่มีใครที่แอบชอบแล้ว ไป! กลับสววรค์ของนายไปได้เลย ชิ่วๆ!" 

"เฮ้! ไม่ได้นะ...ถ้าฉันไม่ทำให้เธอสมหวังในความรักกับใครซักคนฉันก็จะไม่ได้เลื่อนคั่นเป็นกามเทพแล้วก็ต้องไปเรียนหลักสูตรกามเทพฝึกหัดใหม่น่ะสิ! TOT" 

"...เหอะ! ก็บอกแล้วไงว่าต้องพี่ปรานเท่านั้น ตกลงจะช่วยไม่ช่วย!" 
 

นายกามเทพเริ่มอึกอัก ดูท่าว่าจะเลือกไม่ถูกล่ะนะ แต่ฉันเป็นคนพูดจริงทำจริง เป้าหมายของฉันมีแค่พี่ปรานคนเดียวเท่านั้น! 
 

"โอเค! ฉันจะยอมช่วยเธอ เฮ้อๆ...หวังว่าราชินีมาเทร่าจะไม่รู้หรอกนะว่าฉันทำผิดจรรยาบรรณน่ะ ถ้ารู้ฉันคงโดนปลดจากการเป็นกามเทพแน่ๆ แต่ทำไงได้! เพื่อการเลื่อนขั้นนี่นะ" 
 

เยี่ยมไปเลยเพื่อน! นายกามเทพนั่นใจเด็ดมากๆเลยอ่ะ >_< พี่ปรานจ๋าาาา รอน้องเดี๋ยวนะจ๊ะ 
 

"อีกอย่าง...พลังของฉันไม่ได้มีประสิทธิภาพขนาดทำให้คนสองคนเลิกกันแล้วมารักกับคนอีกคนหรอกนะ แต้ถ้าอยากให้ฉันทำให้พี่ปรานของเธอมารักกับเธอจริงๆ...มันมีข้อแม้อยู่อย่าง U_U" 

"ข้อแม้อะไร?" 

"เธอต้องแสดงความรักอะไรก็ได้กับฉันก่อน ('o')" 

เฮือก! ให้ตายสิ ฉันเนี่ยนะต้องแสดงความรักกับไอ้กามเทพสวะ บรื๋ออออ!!!! O_O

© themy  butter