Fic SasuSaku Love me like you do รักฉันในแบบของเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : Intro

Intro

‘เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน’นิ้วเรียวสวยของชายหนุ่มเลื่อนมาแตะที่หน้าผากของเธอ

‘ขอบคุณนะ’เสียงแหบเย็นชาบอกกับเธอ

สายลมพัดผมสีชมพูอ่อนของเธอไปตามสายลม ใบหน้าเล็กขึ้นสีเลือดฝาด นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มก่อนที่ร่างสูงจะหันหลังแล้วค่อยๆเดินห่างเธอออกไป มือเรียวขาวสวยยื่นไปจับบริเวณที่ชายหนุ่มสัมผัสเธอไว้

ซาสึเกะคุง...

“ระ...ซากุระ...ซากุระ!”เสียงแหลมเรียกชื่อเธอ นัยน์ตาสีเขียวมรกตคู่สวยเบิกกว้างแล้วหันไปหาคนที่เรียกชื่อเธอทันที

“หะ?มีอะไรงั้นเหรออิโนะ?”เสียงเล็กเรียกชื่อเพื่อนสนิทของเธอ

“เธอเหม่ออะไรอยู่น่ะ?”

“เปล่า!ไม่ได้เหม่ออะไรสักหน่อย!”เธอรีบแก้ตัว

“เหรอ?ไปหาอะไรกินกันเถอะฉันหิวจะตายอยู่และ”อิโนะพูดพลางลูบท้องตัวเองไปด้วย ซากุระเห็นดังนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้ ก็เพื่อนเธอคนนี้ออกจะหุ่นดีแต่กลับกินเยอะพอๆกับเธอเลยน่ะสิ

อิโนะบ่นกับซากุระตลอดทางเรื่องที่เธอทะเลาะกับแฟนหนุ่มของเธอ’ซาอิ’เขาเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมทีมของซากุระด้วยเหมือนกัน ซากุระก็อดไม่ได้ที่จะห้ามปรามเพื่อนสาวกับนิสัยเอาแต่ใจของเธอยิ่งฝ่ายชายนี่ปากใกล้เคียงกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า’สุนัข’ยิ่งแล้วใหญ่

“เค้าบอกว่าฉันมีพุงย้อยด้วยนะ!แย่ชะมัดเลย!”อิโนะตักไอศกรีมเข้าปากต่อ

“เธอก็รู้นิว่าซาอินิสัยยังไงน่ะ”

“ก็รู้อยู่หรอกแต่ฉันมีพุงที่ไหนเธอดูสิ!”อิโนะลุกขึ้นแล้วจับมือซากุระมาแตะที่หน้าท้องของเธอ

แน่นอนว่ามันแทบจะไม่มีเลยล่ะแห้งชนิดที่ว่าซากุระยังตกใจแต่ก็นะถ้าอิโนะมีพุงจริงๆเธอคงไม่กล้าใส่เสื้อเอวลอยแทบจะเป็นเกาะอกโชว์หุ่นหรอกซึ่งก็ไม่ต่างจากแฟนหนุ่มของเธอเลยแม้แต่น้อย

“เธอก็อย่าเก็บมาคิดสิหมอนั่นก็มีส่วนดีเหมือนกันนะ”

“เธอพูดถูกอีกก็ถูกอีกแหละซากุระเค้านะสุภาพและก็อ่อนโยนมากเลย”อิโนะพูดพลางหน้าแดง

สุภาพ...อ่อนโยน...

ความสุภาพของคนนั้นคงไม่มีหลุดมาให้เธอเห็นหรอก...เพราะเวลาเจอหน้ากันเขามักจะว่าเธอด้วยคำว่า’น่ารำคาญ’อยู่ตลอดเลยนี่นาส่วนความอ่อนโยน...

เธอเพิ่งจะเห็นไปเมื่อสองปีก่อนเอง...

“เธอเหม่ออีกแล้วนะยะซากุระ!”อิโนะแว้ดใส่เธอจนได้

“โทษทีฉัน...”

“คิดเรื่อง’ซาสึเกะ’คุงอยู่ใช่ม้า?”

“!!”

“เค้าบอกเธอไม่ใช่เหรอว่าเดี๋ยวเค้าจะกลับมาน่ะ”

“....”

“ซาสึเกะคุงไม่ใช่พวกผิดสัญญานะยะ มั่นใจหน่อยสิ!”อิโนะตบบ่าซากุระ

“ขอบใจนะ...อิโนะ”

ในป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวสดและดอกไม้ที่เริ่มจะบานสะพรั่งต้อนรับฤดูใบไม้ผลิสายลมได้พัดผมสีน้ำเงินจนเกือบดำของร่างสูงไปตามสายลมมือใหญ่จับผมตัวเองเสยขึ้นเล็กน้อยนัยน์ตาสีรัตติกาลหยีตาเล็กน้อยเมื่อเจอแสงแดดส่อง

ร่างสูงมองหาที่ๆจะให้ตนเองพักแรมสำหรับคืนนี้ซึ่งก็ได้เล็งไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เขาสามารถไปนอนบนกิ่งไม้โดยไม่ไม่ร่วงลงมาได้แต่เขาก็ไม่ได้เป็นคนนอนดิ้นขนาดนั้นหรอก

ร่างสูงต้องหาอาหารสำหรับคืนนี้โชคดีว่าใกล้ๆนี้มีลำธารอยู่ใกล้ๆด้วย ชายหนุ่มรอจังหวะที่ปลากระโดดแล้วปามีดคุไนปักหางปลาทันที...เรื่องแบบนี้เขาทำจนชินซะแล้วกับการกินปลาย่างทุกคืน...

ตกกลางคืนชายหนุ่มนั่งกินปลาย่างอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั่นแหละโดยที่เค้าตั้งแคมป์ไฟเล็กๆสำหรับคนเดียว...ตอนกลางคืนเป็นเวลาที่เขาชอบมันมากที่สุด...อาจเป็นเพราะเขาไม่ถูกกับ’แสงสว่าง’ก็ได้มั้ง...

นัยน์ตาสีรัตติกาลเปรยตามองด้านข้างซ้ายของตัวเองเมื่อรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างอยู่ตรงบริเวณพุ่มไม้...ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะทำเป็นไม่สนใจ...ความอดทนของเขาไม่ได้มากมายเหมือนคนทั่วไปแต่กลับราบต่ำพอๆกับพื้นดินเลยทีเดียวบวกกับความใจร้อนของตัวเองที่แก้ยังไงก็ยังไม่หายซะที...มือขวาเตรียมชักดาบที่เหน็บไว้ข้างตัวตลอดและทันทีที่เสียงตรงพุ่มไม้ดังอีกครั้งร่างสูงได้พุ่งเข้าใส่พุ่มไม้นั่นทันทีโดยไม่ให้ตั้งตัว

นัยน์ตาสีรัตติกาลเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นสิ่งที่เขาจู่โจมหงายท้องนั่งสั่นอยู่...เป็นสิ่งมีชีวิตที่ตัวเล็กกว่าเขามากขนสีดำของมันฟูฟ่องด้วยความตกใจ ดวงตาสีเขียวสะท้อนแสงด้วยความตกใจและความกลัว...

“แมว...?”เสียงแหบเย็นชาทวนกับตัวเอง

นัยน์ตาสีรัตติกาลมองแมวตัวนั้นอีกครั้งมันยังคงไม่ขยับไปไหนหรือว่ากลัวจนไม่กล้าขยับก็ไม่รู้มือใหญ่เอื้อมหมายจะหยิบมันขึ้นมาแต่มันกลับกางเล็บและข่วนมือของเขาทันที...ร่างสูงนิ่วหน้าเล็กน้อยด้วยความเจ็บแต่แมวตัวนั้นก็ยังคงไม่วิ่งหนีเขากลับนอนพองตัวขู่เขาฟ่อๆ

“ขอโทษนะ...ฉันไม่นึกว่าจะเป็นแก”เสียงแหบเย็นชาพูดกับแมวอีกแม้จะรู้ว่ามันไม่ตอบกลับมาเป็นภาษาคนก็เหอะ

“แม้ววว!ฟ่อออ!!”

“ฉันแค่ระแวงมากไปหน่อย”

“หม่าววว ฟ่อออ!!”

แมวมันคงตอบได้แค่นั้นแต่แค่การแสดงท่าทีของมันก็รู้แล้วว่ามัน’สั่นสู้’...ริมฝีปากเซ็กซี่เผยยิ้มบางเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบแมวตัวนั้นขึ้นมาทันทีถึงแม้ว่ามันจะดิ้นทั้งข่วนทั้งกัดเขาก็เหอะร่างสูงเดินมาถึงแคมป์ไฟของขาที่ย่างปลาไว้แมวตัวนั้นยังคงดิ้นอยู่เช่นเดิมเขานั่งลงกับพื้นก่อนที่จะวางตัวแมวไว้แล้วใช้ขาตัวเองกดมันไว้ไม่ให้มันหนีไปไหนก่อนที่จะหยิบปลาตัวที่ย่างสุกแล้วให้มันดมแล้วมันก็ได้ผลเจ้าเหมียวหยุดดิ้นแล้วงับปลาย่างทันทีร่างสูงยกขาออกแล้วปล่อยมันกินปลาอย่างสบายใจ

“แกหิวงั้นเรอะ?”เขาถามมัน

“ม้าว ง่ำๆๆ”ถึงแม้จะกินปลาอยู่ก็ตามแต่มันก็พยายามส่งเสียงคุยกับเขาตอบราวกับมันฟังรู้เรื่อง

“กินเยอะๆนะ”มือใหญ่ลูบหัวมันเบาๆซึ่งครั้งนี้มันไม่ได้หันมาข่วนหรือกัดเขาแต่อย่างใดเพราะกำลังสนใจอยู่กับปลาย่างนั่นเอง

เวลาเพียงไม่นานเจ้าเหมียวก็กินปลาโดยเหลือเศษก้างไว้ให้ดูเล่นก่อนที่จะบิดขี้เกียจแล้วเดินมาซุกขาชายหนุ่มทันที

“แกหิวอีกเหรอ?”

“เหมียววว”

“ถึงแกตอบฉันก็ไม่เข้าใจแกอยู่ดีล่ะ”

“เหมียวว”

ร่างสูงลูบหัวมันอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินไปกำลังจะขึ้นไปนอนข้างบนต้นไม้แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าแมวดำตัวนี้เดินตามเขามาด้วย...?

“กลับบ้านแกไปสิ”

“เหมียววว”เจ้าเหมียวเอาหน้าไซร้ขาร่างสูงราวกับสนิทกันมานาน

“แกกินอิ่มแล้ว...กลับไปซะ”

“เหมียวว”

ชายหนุ่มโดดขึ้นไปบนต้นไม้ทันทีสายตาจับจ้องไปยังเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยป่ามุมสูงแต่หูเขาเนี่ยสิ...ยังคงได้ยินเจ้าเหมียวร้องไม่หยุดแถมยังข่วนต้นไม้หมายจะปีนตามขึ้นมาแต่ด้วยความที่มันยังเป็นแค่แมวเด็กเล็กอยู่มันจึงปีนขึ้นมาตามเขาไม่ได้...

“ฉันบอกให้แกกลับบ้านไปไง”ชายหนุ่มตะโกนบอกเจ้าเหมียวด้านล่าง

“ม้าววว!”

“.....”

“ม้าววว!”

ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนที่จะโดดลงไปข้างล่างทันทีที่เท้าเขาลงสู่พื้นเจ้าเหมียวก็เดินมาพันแข้งพันขาเขาทันที นัยน์ตาสีรัตติกาลมองเจ้าเหมียวด้วยความไม่เข้าใจก่อนที่จะนั่งคุยกับมันโดยที่ไม่รู้ว่ามันจะเข้าใจเขารึเปล่าก็ตาม

“ถ้าแกไปกับฉัน...ทั้งฉันและแกจะลำบากนะ”

“เมี้ยววว”

“แกก็เห็นนิว่าฉัน’ไม่มีแขนซ้าย’น่ะ”ชายหนุ่มห้อยแขนเสื้อไปไว้บนหัวเจ้าเหมียวแต่มันกลับเล่นแขนเสื้อเขาซะนี่

ใช่แล้ว...เขาเสียแขนไปกับเหตุการณ์ที่หุบผาสิ้นสุดแล้ว...และได้พ่ายแพ้ให้กับเพื่อนสนิทของเขา’อุซึมากิ นารุโตะ’ตำนานที่’มีชีวิต’เช่นเดียวกับเขานั่นเอง...

“ฉันลำบากเหมือนกันนะ...มีแค่แขนเดียวน่ะ”เขาลูบหัวเจ้าเหมียวอีกครั้ง

“ม้าวว”

ชายหนุ่มรู้เลยว่าเจ้านี่ต้องไม่ไปง่ายๆแน่นอนเจ้าเหมียวยังคงเล่นแขนเสื้อเขาอยู่เลยร่างสูงถอนหายใจก่อนที่จะนั่งคุยกับมันอีกครั้ง

“เจ้าเหมียว...แกอยากไปกับฉันมั้ย?”

“ม้าวว”

“ถ้าแกเข้าใจฉัน...”ร่างสูงงเดินถอยออกเจ้าเหมียวประมาณสามก้าวโดยที่เจ้าเหมียวนั่นยังไม่เดินตามเข้ามาแต่สายตาสีเขียวนั่นยังคงจ้องเขาอยู่”ถ้าแกอยากไปกับฉันให้แกเดินมาหาฉัน...แต่ถ้าแกไม่อยากไปให้แกวิ่งหนีฉันไปเลย”

เจ้าเหมียวมองหน้าหล่อเหลาของร่างสูงอีกครั้งก่อนที่จะส่งเสียงร้องเล็กๆออกมาแล้วเดินไปหาร่างสูงพร้อมกับพันแข้งพันขาเขาทันที...ริมฝีปากเซ็กซี่ยิ้มมุมปากแล้วช้อนเจ้าเหมียวมาไว้ในอุ้งมือก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้เหมือนเดิม...

“เหมียวว”ทันทีที่มือใหญ่วางเจ้าเหมียวไว้บนอกของตัวเอง

“แกจะต้องเป็น’มือขวา’ให้กับฉันเข้าใจมั้ย?”

“เหมียวว”เจ้าเหมียวซุกแผงอกกว้างของร่างสูง

“แกไม่มีชื่อสินะ”นิ้วเรียวเกาคางให้เจ้าแมวมันหลับตาพริ้มด้วยความสบายแล้วนอนหงายท้องต่อ”ไม่มีเจ้าของด้วย?”

“เหมียวว”

“งั้นแกชื่อ...”นัยน์ตาสีรัตติกาลมองท้องฟ้าอีกครั้งก่อนที่จะหันกลับมามองหน้าเจ้าเหมียวบนอกของตัวเอง”คุโระ”

“เมี้ยววว”เจ้าเหมียวร้องราวกับดีใจแล้วซุกไซร้แผงอกกว้างอีกครั้ง

“ต่อไปนี้ฉันจะเป็น’เจ้านาย’ของแก...แล้วแกจะต้องเป็น’มือขวา’ให้กับฉันด้วยเข้าใจมั้ย?”

“ม้าววววววว”

“ฉันชื่ออุจิฮะ ซาสึเกะยินดีที่ได้รู้จักนะคุโระ”

************************************************

อ๊ายยย มาแล้วววว

บทนำขอสั้นๆหน่อยนะจ๊ะเดี๋ยวไปต่อตอนหน้า อิอิ

ขอเม้นให้กำลังใจหน่อยน้า ไรต์กินเม้นเป็นอาหารใจ (ง่อววว55555)

บายบีจ้า >..<