HxH Kurapika The Shadow In My Eye ~Y~

ลำดับตอนที่ #2 : ควรเชื่อดีไหม?

“ ปาคุ…… ” คุโรโร่เอ่ยขึ้นช้าๆ อย่างสงบนิ่ง

“ ค่ะ?! ”

“ เธอเคยดูความจำของฮิโซกะบ้างรึปล่าว ”

“ เคยค่ะ……มีอะไรหรอค่ะ ”

“ เมื่อไร่ ”

“ ……..น่าจะเป็นตอนที่เข้าแก็งนะค่ะ ”

“ ….งั้นหรอ…………นายคงจะพบเจ้าคนใช้โซ่หลังจากที่เข้าแก็งสินะ…ไม่งั้นปาคุคงรู้เรื่องเจ้านั่นบ้างสินะ…. ” ฮิโซกะไม่ได้พูดอะไร

‘ ถูกเผง………. ’ ตัวตลกคิดและจ้องบุคคุลตรงหน้าอย่างประเมิณ….ทั้งไหวพริบ ความสามารถ ก็มีมากกว่าคนธรรมดาตั้งหลายเท่า ถ้าได้สู้กันคงจะเป็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมแน่ ว่าแล้วตัวตลกโรคจิตก็ปั้นหน้ายิ้มและกล่าวว่า

“ ใช่…เป็นอย่างที่นายคิดนั่นล่ะ ” ฮิโซกะหยิบไพ่ขึ้นมาสองใบและกล่าวต่อว่า

“ ถ้าอยากจะดูเรื่องคนใช้โซ่จากชั้นล่ะก็ เชิญตามสบาย ”

‘ เพราะมันไม่ได้ช่วยอะไรพวกนายได้หรอก ก็คนๆนั้นแทบไม่เปิดช่องว่างให้ชั้นเลยด้วยซ้ำ ’ เค้าคิดและเริมเรียงไพ่คนเดียวพร้อมหัวเราะเบาๆในลำคอ

“ ……หัวหน้า ” ปาคุพูดขึ้นคำเดียวแต่สื่อความหมายอย่างชัดเจน

“ ….ไม่ต้อง…..ที่ให้ดูเพราะมันไม่มีอะไรสำคัญ…ใช่ไหม ” คุโรโร่เอามือท้าวคางแล้วหยิบหนังสือขึ้นมากางขณะที่ลูกน้องได้แต่มองและรอการตัดสินใจ ส่วนฮิโซกะก็คาดการมาอยู่ก่อนแล้ว ก็ไม่พูดอะไรมีแต่รอยยิ้มเป็นคำตอบของคำถามนั้น

“ ……ความจริงชั้นไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของนายก็ได้ ยังไงๆชั้นก็ไม่ใช่คนในแก็งอยู่แล้ว ” ฮิโซกะพูดและยกบางอย่างขึ้นมา มันคือกระดาษใสที่มีรูปแมงมุม 12 ขาพร้อมรอยสักตัวเลข 4 อยู่ตรงกลาง ซึ่งมันสมควรอยู่บนหลังของฮิโซกะและมันควรจะไม่มีวันหลุดออกมาได้!!!

“ ที่ชั้นตอบตอบนะ….เพราะมันน่าสนุกหรอกนะ ……..อีกอย่าง….ไม่ใช่แค่อาจจะได้สู้กับหัวหน้า……ชั้นอาจจะได้สู้กับทุกคนในนี้เลยก็ได้……..จริงไหม ”ฮิโซกะเลียริมฝีปากเหมือนนกล่าที่ได้เห็นเหยื่อ รังสีการฆ่าแผ่กระจายจนพวกเงามายาแต่ละคนเริ่มเตรีนมตั้งท่าโจมตี ผิดกลับคุโรโร่ที่นั่งอย่างสงบ บรรยากาศรอบตัวนิ่งสงบเหมือนท้องฟ้ายามราตรี เขาปิดหนังสือและเงยหน้าขึ้นอย่างสงบนิ่ง จ้องมองไปยังต้นตอของเรื่องราวกลับตัดสินใจบางอย่าง

“ นายรู้จักเจ้าคนใช้โซ่ตั้งแต่เมื่อไร ” เค้าเริ่มตั้งคำถามเพื่อรวบรวมข้อมูลของคนๆนี้ให้ได้มากที่สุด

“ ตอนไปสอบฮันเตอร์ ”

“ ………นายติดต่อกันตั้งแต่เมื่อไร ”

“ ตั้งแต่มาถึงที่นี่ ”

“ …ยังไง ”

“ ตอนสอบฮันเตอร์ชั้นเอาเรื่องของพวกนายไปเป็นเหยื่อล่อ……และมันก็ได้ผลดีซะด้วย ”

“ ………….นายติดต่อเจ้านั่นให้ชั้นได้ไหม ” พอคุโรโร่พูดจบประโยคฮิโซกะก็แสย่ยิ้ม

“ ได้สิ…แต่ว่า……หลังจากนั้นนายคงจะมาสู้กับชั้นใช่ไหม ”

“ ……..ถ้ามีเวลาว่าง ชั้นอาจจะยอมสู้ด้วย ” คำพูดนั้นทำให้ฮิโซกะหัวเราะ หึๆ แล้วนั่งลงทำท่าสบายๆ หยิบไพ่ขึ้นมาตั้งเป็นปิรามิด

“ งั้นตอนนี้ชั้นยอมช่วยเหลือนายก่อนก็ได้…….. ” ฮิโซกะว่าแล้วโยนมือถือไปให้คุโรโร่

“ ….. ” คุโรโร่จ้องมองมันด้วยความสงสัยว่าให้มาทำไม

“ เบอร์ของเจ้านั่นอยู่ในนั่นล่ะ……คุราปิก้านะๆ ” พอคุโรโร่ได้ยินชื่อของคนที่เค้าตามตัวอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองฮิโซกะด้วยความตกใจแต่สีหน้านั่นก็แทบจะหายไปทันทีเร็วพอๆกับตอนที่เผลอตกใจ แต่ก็ไม่เร็วพอที่ตัวตลกโรคจิตอย่างฮิโซกะจะสังเกตุไม่เห็น เค้ายิ้มนิดๆกับท่าทีตกใจของคุโรโร่ที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก พลางสงสัยถึงสาเหตุ ซึ่งเค้าก็สังเกตุเห็นคุโรโร่เอามือถือของเค้ายัดเก็บใส่กระเป๋าด้วย

“ หัวหน้าค่ะ…..อย่าไปเชื่อคนอย่างนั้นสิค่ะ!……..ไม่รู้มันมีเรื่องที่ปิดบังอะไรพวกเราไว้อีกรึปล่าว!! ” มาจิร้องท้วงขึ้นมาทันที

 
-*-*-*-*-**---------------------------*-**-*-*--*---------------------------------------*-*--*-*-*

ไว้เดี๋ยวขอตัวไปนั่งพิมอย่างด่วนก่อนนะ

มีคนมาตามเรื่องก็ดีใจละ อิอิ

บายฮับไปคุ้ยต้นฉบับแป๊ป