DEMONS - 2jae marknior

ลำดับตอนที่ #2 : demons 01

 

part 1 

ว่ากันว่าผู้หญิงชอบผู้ชายแบดบอย.. 

มันเป็นเรื่องแปลกที่หลายต่อหลายคนใฝ่ฝันอยากจะมีแฟนดีๆซักคน แต่พอจริงๆแล้วคนดีๆมีเยอะแยะก็ไม่ยักจะเอาเป็นแฟน ดันไปชอบคนนิสัยเถื่อนๆหามๆกันได้ มนุษย์มักมีความย้อนแยงอยู่ในตัวอยู่แล้วสินะ.. 

ร่างเล็กของชเวยองแจกำลังเดินทอดน่องไปเรื่อยๆตามทางเดินโรงเรียนพลางคิดถึงเรื่องสเปคแปลกๆของคนเรา วันนี้เขามาเช้ากว่าปกติเพราะถ้ามาสายกว่านี้เขาคงจะต้องปวดหัวจากใครบางคนแน่ 

ka ka o~!

เสียงแจ้งเตือนจากโปรแกรมแชทดังขึ้น มือเรียวล้วงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงพลางเปิดดู 

junior’ : แจอยู่ไหนวะ 

จูเนียร์พี่ชายคนสนิท คงทักมาบ่นอีกแน่ๆออกมาก่อนแบบนี้ ออมม่าขี้บ่นอาศัยอยู่ห้องพักข้างๆปกติจะมาโรงเรียนพร้อมกัน แต่วันนี้เขาแค่อยากออกมาสูดอากาศยามเช้าเล่นแค่นั้นเอง 

cwjcyj : อยู่โรงเรียนแล้วอะ

junior’ : ทำไมไม่รอออ

นั้นไง ซื้อหวยคงถูกแบบไม่ต้องลุ้น 

cwjcyj : วันนี้ผมตื่นเช้านี่น่าอยากออกมาเดินเล่น พี่ยังไม่ตื่นไม่อยากกวน 

junior’ : โหยยยย จำไว้เลยยยย

ถ้าให้เดาตอนนี้คงทำปากยื่นงอแงอยู่แน่ๆ 

cwjcyj : เอาน่า วันเดี๋ยวเองนะ เดี๋ยวเย็นนี้กลับไปผมเลี้ยงข้าวเลย

junior’ : *read*

ปากอิ่มยิ้มออกมาจางๆพอเห็นว่าพี่ชายตัวดีคงจะงอนเขาไปแล้ว แต่จูเนียร์ไม่ใช่คนขี้งอนมากมายอะไร เจ้าตัวแค่งอนพอเป็นพิธีแปปเดียวก็กลับมาร่างเริงน่ารักเหมือนเดิมแล้ว 

ยองแจเก็บมือถือเข้ากระเป๋าแต่ยังไม่ทันได้เอามือออกจากกระเป๋าแรงชนจากด้านหลังก็ทำเอาร่างบางเซถลาไปด้านหน้า 

ปึก!!!

และยังไม่ทันได้ตั้งตัวบุคคลปริศนาบุคคลที่สองก็วิ่งมาจากด้านหลังชนคนตัวเล็กเข้าอย่างจังอีกครั้ง คราวนี้ยองแจล้มลงไปบนพื้นซีเมนทันที

เงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังนั้นไปก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นใครในเมื่อร่างโปร่งวิ่งหายลับเข้าไปในตึกซะแล้ว 

ไอ่พวกบ้าเอ้ยย.. มันเจ็บนะเนี่ย เป็นอะไรทำไมต้องวิ่งเล่นกันตั้งแต่เช้า

“ไม่ได้แผลก็ดีแค่ไหนแล้ว..”

พึมพัมกับตัวเองเบาๆก่อนจะพยุงตัวขึ้นนั่งยองๆก้มเก็บกระเป๋ามาปัดฝุ่น แต่ทว่า..

ปึกก!! 

เป็นอีกครั้งที่ยองแจแทบจะเอาหน้าลงไปจูบกับพื้น แรงชนจากด้านหลังทำให้เขาล้มลงไปก้นจ้ำเป้าอีกรอบ ขายาวๆของบุคคลปริศนายังนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน ดวงตาเรียวรีบตะหวัดขึ้นมองต้นเหตุทันที 

“ไง.. ลงไปนั่งเล่นอะไรบนพื้นละนั้น..”

“แจบอม..”

ไอ่.. ไอ่หมอนี่อีกแล้ว.. คิดว่าวันนี้มาเช้าแล้วจะไม่ได้เจอแล้วเชียว!

แจบอม หรืออิมแจบอมรุ่นพี่ที่ห่างจากเขาสองปี แต่ยองแจก็ไม่ได้อยากจะเรียกคนตรงหน้าว่าพี่ซักเท่าไร ด้วยนิสัยที่แย่เกินจะทน เขาไม่อยากจะเรียกชื่อไอ่หมอนี้ด้วยซ้ำ

“นายควรจะเรียกชื่อฉันให้มันดีกว่านี้นะ”

เรื่องอะไร.. ทำหูทวนลมไม่สนใจสายตาเหยียดๆที่อีกคนมองมา กลิ่นบุหรี่ทำเอาต้องเบ้หน้าหนี ยองแจยืดตัวขึ้นเต็มความสูง แต่ก็เตี้ยกว่าคนตรงหน้าอยู่ดี

“ถอยไป”

คนตัวสูงตั้งใจยืนขวางทางเดินอย่างเห็นได้ชัด ร่างเล็กสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์เอาไว้ ยองแจมองค้อนแจบอมนิ่งๆเป็นการบอกกลายๆว่าเขาเริ่มไม่พอใจ

“ฉันจำเป็นต้องเชื่อฟังคำสั่งนาย?”

“นี่..ก็แค่ขยับตัวออกไปหน่อย มันยากตรงไหนหรอ”

ปากอิ่มพูดขึ้นมาเรียบๆ แจบอมใช้สายตาจ้องใบหน้าหวานนิ่ง ทว่าก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาไม่เอาเรื่องที่จงใจชนให้ล้มก็ดีแค่ไหนแล้วนะ

“หึ..มันยากเพราะเป็นนายไง ฉันถึงไม่อยากทำ”

“….”

โอเค.. ถ้ามันยากนักเขาก็จะเป็นคนขยับเอง ยองแจแทรกตัวไปทางซ้ายที่มีทางพอจะให้เดินน้อยนิด กระแทกตัวชนกับไหล่กว้างให้ถอยออกไป แต่ถ้าจะยอมให้ยองแจจะผ่านตรงนี้ไปได้ง่ายๆก็คงไม่ใช้สำหรับอิมแจบอม 

ฝ่ามือหนาคว้าข้อมือเล็กไว้พร้อมกระตุกให้เซถอยหลังกลับมาหาตัวเอง ยองแจรับรู้ได้ถึงกลิ่นบุหรี่ที่ลอยประทะเข้ากับปลายจมูก ริมฝีปากเขาทั้งคู่ห่างกันแค่เพียงคืบเดียว และนั้นก็ทำให้พวกแก้มเนียนแดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ 

นี่คือสิ่งที่เขาเกลียดแจบอม เพราะเจ้าตัวดันมารู้ความลับของเขาเข้าให้ ความลับที่ว่า.. ชเวยองแจชอบอิมแจบอม..

ปากหยักเค้นหัวเราะอย่างผู้ชนะ ท่าทีดูเขินอายของยองแจยิ่งทำให้ร่างสูงนึกสนุก ราวกับว่าเขาสามารถต้อนลูกแกะเข้ากรงได้อย่างง่ายๆ  

“อะ..อะไรอีก!!”

ยองแจดันตัวออกห่างพลางปัดมือหนาให้พ้นออกจากตัว มันน่าโมโหนะที่คนอย่างอิมแจบอมกำลังยิ้มเยาะเขาอย่างชอบใจ

ที่น่าโมโหมากกว่านั้นคือ โมโหตัวเอง คนดีๆมีเยอะแยะทำไมไม่ชอบ ดันมาชอบไอ่คนแบบนี้ได้ยังไง จริงๆแล้วยองแจพยายามจะเลิกคิดว่าแจบอมคือคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอ แต่มันก็ไม่ง่ายเลย.. 

“หิวข้าววะ ไปซื้อมาดิ้”

“ขาก็ไม่ได้ง่อยนี่.. ไปซื้อเองสิ”

“ฉันรู้ว่านายเต็มใจจะไปซื้อให้ฉันน่า.. ชเวยองแจ..”

นิ้วเรียวของแจบอมยกขึ้น ไล้เข้าไปเชยคางเรียวขึ้นมาช้าๆ สายตาดูเหยียดหยามทำให้ยองแจรีบปัดมือนั้นออกและเบียงตัวหนีทันที 

“นายคงคิดผิดแล้ว ฉันไม่ได้เต็มใจจะทำอะไรให้นายทั้งนั้น” 

ร่างเล็กหันหลังให้หวังจะเดินหนี แต่เสียงทุ้มของอีกคนก็รั้งเขาเอาไว้ก่อน

“ฉันจะรออยู่ที่สนามบาส ถ้าอีกสิบนาทีไม่มีอย่างที่ฉันต้องการ รู้นะว่าจะเจอกับอะไร..”

“…..” 

จบประโยคเผด็จการ แจบอมก็สาวเท้าเดินไปด้วยท่าทีสบายๆ ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนกำหมัดแน่นแทนการตะโกนด่าก่อนจะจำใจยอมหันหลังกลับไปร้านอาหารหน้าโรงเรียน

———————————

“สายอีกแล้ว สายแน่ๆ”

มือเรียวพะว้าพะวงวุ่นวายอยู่กับการจับอุปกรณ์การเรียนทุกอย่างใส่กระเป๋า ในหัวก็เอาแต่คิดหาวิธีที่จะทำให้เขาไปโรงเรียนได้ทัน 

ยองแจนะยองแจ ไม่รอกันเลย รู้ว่าตื่นสายก็ไม่ยอมมาปลุก โดนครูใหญ่ฟาดก้นลายแน่

จูเนียร์หรือปาร์คจินยองกำลังวิ่งวุ่นอยู่ในห้องพัก คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายพร้อมทั้งวิ่งไปปิดไฟปิดหน้าต่างให้เรียบร้อย เขาไม่อยากโดนครูใหญ่ทำโทษเพราะมาสายเลยจริงๆ 

Rrrrr.. Rrrrr… 

เสียงโทรศัพท์ดังครืนอยู่บนโต้ะเรียกให้ร่างเล็กที่เท้าจ่อจะก้าวออกจากประตูต้องหันกลับมา เกือบลืมโทรศัพท์หรอเนี่ย 

“ฮัลโหลว่าไงมาร์ค” 

“อยู่ไหน ยังไม่ถึงโรงเรียนหรอ” 

“ยังอะ ตื่นสาย”

ตอบลวกๆพลางจัดการล็อคประตูห้อง 

“ให้ไปรับไหม”

เสียงพูดคุยจอกแจกแว่วออกมา คนในสายคงถึงโรงเรียนแล้วแน่ๆ 

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเอง”

“จะทันหรอ รถติดนะ”

“นายมารับก็พอกันไม่ใช่รึไง”

“ฉันเอามอไซด์ไอ่บีไปรับก็ได้นี่”

“ไม่เป็นไรๆ ฉันไปเองได้”

จูเนียร์สาวเท้าลงบันใดด้วยความรีบ จริงอย่างที่มาร์คว่า เวลานี้ถ้าไปกับรถเมย์ยังๆงก็รถติด 100% แต่เขาก็ไม่อยากให้มมาร์คย้อนกลับมารับ

“เนียร์.. ไม่อยากให้ฉันไปหาใช่ไหม”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ”

“…..”

คนปลายสายเงียบไป ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ากำลังงอน 

“มาร์ค..”

“…งั้นฉันวางก่อนแล้วกัน”

“..ฉันแค่ไม่อยากให้นายขับรถย้อนไปย้อนมา”

“ฉันเคยบอกหรอว่าฉันไม่อยากทำ”

น้ำเสียงดุๆนั้นทำเอาจินยองถอนหายใจเฮือกใหญ่ สงสัยว่าเขาต้องเดินกลับขึ้นห้องแทนการเดินไปที่ป้ายรถเมย์แทนซะแล้ว 

“ก็ได้..”

“ขึ้นไปรอบนห้อง เดี๋ยวไปรับ” 

มาร์คออกคำสั่งก่อนจะวางสายไป ปากอิ่มยู่ปากให้มือถือตัวเองเล็กน้อย พ่อคนขี้งอนแค่นี้ก็ต้องดุด้วย ว่าแล้วก็ยัดมือถือเก็บที่เดิมแล้วเดินกลับขึ้นไปบนห้องอีกครั้ง 

จูเนียร์ทิ้งตัวลงบนเตียง เปิดทีวีฆ่าเวลารอ แต่ไม่นานใบหน้าหล่อเหลาพร้อมกับเรือนผมสีแดงก็ปรากฏให้เห็นอยู่ตรงหน้าด้วยเวลาไม่ถึง 10 นาที ในมือถือถุงขนมถุงเล็กชูให้อีกคนดู

“กินก่อนค่อยไป” 

ขนมปังธรรมดาถูกยัดใส่มือเรียว จินยองทำหน้าเหย๋เกอย่างให้ได้ชัด เพราะเขาไม่ชอบกินข้าวเช้า 

“เอาไว้กินตอนเที่ยงละกันเนาะ”

ว่าแล้วก็แกล้งยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี คว้าข้อมือสูงให้เดินออกจากห้อง แต่มาร์คกลับขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมขยับ 

“ไม่ได้..”

“โถ่.. ก็มันยังไม่หิวนี่..”

"ไม่หิวก็ต้องกิน" 

"รีบไปโรงเรียนกันเถอะมาร์ค" 

"ทำไมไม่ชอบกินข้าวเช้า" 

"อย่าบ่นน่าๆ ไปโรงเรียนกันๆ" 

สายตาดุๆคือสิ่งที่ตอบรับกลับมาเหมือนเดิม จมูกรั้นเล็กพ่นลมหายใจพรืดในความดื้อของมาร์ค และนั้นก็ทำให้เขาติดสินใจเขย่งตัวเข้าไปหาคนตัวสูง กดจูบเข้ากับปากหยักเบาๆก่อนจะถอยออกมา 

"ไปโรงเรียนกันเถอะน้าาา" 

ด้านคนโดนอ้อนก็ได้แต่ถอนหายใจ จินยองรู้ว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะยอม จินยองรู้ว่าเขาชอบอะไรและไม่ชอบอะไร 

"อืมม.."

และก็เป็นเขาทุกทีที่แพ้ทาง.. 

.

.

.

"มาร์คๆ ส่งตรงนี้แหละ" 

"ทำไมไม่เข้าไปในโรงเรียนเลยอะ" 

"เอาน่าาา.." 

แรงสะกิดที่เอวทำให้มาร์คต้องยอมชะเลอรถ จินยองก้าวลงมอเตอร์ไซด์พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้คนที่มาส่ง 

“บ้ายบายๆ ขับรถดีๆนะ”

ระยะทางอีกไม่ถึงกิโลที่คนตัวเล็กไล่กลายๆให้เขาขับไปคนเดียวโดยที่ตัวเองเลือกที่จะเดิน คงกลัวใครจะเห็นเข้า.. ทำไมมาร์คจะไม่รู้ว่าจินยองไม่อยากเดินเข้าโรงเรียนพร้อมเขา..

“อืมม.. ตั้งใจเรียนนะ..”

“รู้แล้วน่า นายนั้นแหละตั้งใจเรียน ไปได้แล้วไปๆ”

มือเล็กตบบ่าร่างสูงเบาๆให้มาร์คเลิกโอ้เอ้จนเสียเวลา 

“อืมม..”

ต้องเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหน...

—————————————

ยองแจเดินถือกล่องข้ามเข้ามาในสนามบาส สายตาสอดส่องหาคนผมสีเทา โรงเรียนเขาเป็นโรงเรียนนานาชาติ นักเรียนจะทำอะไรก็ได้ อย่างเช่น ย้อมสีผม ใส่รองเท้าผ้าใบเท่ๆ หรือกระทั้งสูบบุหรี่อย่างงที่แจบอมทำ ถ้าหากมันไม่กระทบต่อผลการเรียนแล้วนักเรียนสามารถทำได้ทุกอย่าง แต่ในทางตรงกันข้าม เรื่องระเบียบของความรับผิดชอบก็เข้มงวดเช่นกัน การมาโรงเรียนสายหรือขาดเรียนติดต่อกันถือว่าเป็นเรื่องร้ายแรง 

แต่ถึงยังไงก็ตามไม่ค่อยมีใครมาโรงเรียนสายนักหรอก แจบอมถือว่าเป็นนักเรียนคนหนึ่งที่ใช้ข้อได้เปรียบของโรงเรียนนี้ได้อย่างเต็มที่ ผมสีเทา การแต่งตัวสุดชิค สูบบุหรี่เป็นว่าเล่น เสื้อผ้าไม่ค่อยอยู่ในยูนิฟอร์มเท่าไร บ้างก็หลุดลุ่ย บ้างใส่แค่เชิตสีขาวด้านใน เป็นนักกีฬาบาส แค่นี้ก็ทำให้สาวๆทั้งโรงเรียนกรี้ดกันเต็ม 

เป็นอย่างที่เขาว่ากันจริงๆนั้นแหละ สาวๆมักชอบผู้ชายแบดบอย 

ในขณะที่ยองแจเองเป็นนักเรียนธรรมดาๆ หน้าตาปานกลางไม่ได้แย่ไม่ได้ดี แฟชั่นเป็นศูนย์ ไม่เที่ยวสังสรรค์ไม่กินไม่สูบ ธรรมดามากถึงมากที่สุด แตกต่างจากแจบอมโดยสิ้นเชิง

พลันสายตาเหลือบไปเห็นเจ้าพ่อคนชิคกำลังนั่งคู่อยู่กับแม่สาวทรงโตอยู่บริเวณโต้ะข้างสนาม พร้อมด้วยเพื่อนๆนักบาสอีกสองสามคน แจ็คสัน ยูคยอม จริงๆจะต้องมีมาร์คคึอีกคน แต่คงยังไม่มาละมั้ง..

“เห้ ยองแจจ ทางนี้~”

น้ำเสียงสดใสร่างเริงเต็มกำลังแบบนี้ไม่ต้องเดา แจ็คสันหวัง

ยองแจสาวเท้าเข้าไปหาอย่างจำใจ เขาไม่อยากจะเข้าไปในกลุ่มนั้นเลยให้ตายสิ..

“ว้าว วันนี้มีของกำนันมาให้ไอ่บีมันถึงทีเลยหรอเนี่ยย อั๊ยย อิจฉาอะ”

ของกำนันอะไรละ โดนบังคับต่างหากเล่า! มือเรียวตรงเข้าไปกระแทกกล่องข้าวไว้ตรงหน้าคู่กรณี 

“เห้ๆ ทำดีๆหน่อยสิ”

แจบอมว่าพลางหยิบกล่องข้าวเลื่อนไปให้สาวสวยข้างตัว

อย่าบอกนะว่าใช้ให้ไปซื้อข้าวให้สาวน่ะ..

ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกอยากปล่อยหมัดใส่หน้าหล่อๆนั้นซักรอบ จะซื้อให้สาวทั้งทีทำไมไม่ไปซื้อเอง! ยองแจเบะปากใส่เจ้าของผมเทาเข้าให้ก่อนจะหันหลังกลับทันที 

“อ้ะ..”

ตุ้บบ~!!

และเป็นครั้งที่สามของวันที่ยองแจประเคนก้นลงไปประทับเข้ากับพื้นซีเมนแข็งๆ เพราะจังหวะที่เขาหันตัวกลับดันมีขาของคนจอมหาเรื่องขวางทางเอาไว้โดยที่ร่างเล็กไม่ทันเห็น ดวงตาเรียวเบิกกว้างเพราะของในกระเป๋ากระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นไปหมด

“เอ้าา! ลองไปนั่งอะไรตรงนั้นละชเวยองแจ.. ฮ่าๆๆๆ”

เสียงหัวเราะดังครืนราวกับว่าเขาเป็นตัวตลก รวมถึงผู้หญิงข้างตัวที่ทำท่ากระมิดกระเมียดหันไปหัวเราะคิกคักกับแจบอม แจ็คสันเองก็เช่นกัน คงจะมีก็แต่ยูคยอมที่ทำท่าตกใจและจะลุกออกมาช่วย แต่โดนสายตาดุๆของแจบอมรั้งไว้ก่อน 

ยองแจมองค้อนแจบอมนิ่งๆก่อนจะก้มลงเก็บของตัวเอง และแน่นอนว่าท่าทางแบบนั้นทำให้เขาหมดสนุก ร่างสูงใช้เท้าเตะกล่องดินสอของยองแจออกไปไกลกว่าเดิม ปากอิ่มเม้มปากเข้าหากันแน่นพยายามกัดฟันไม่ใส่ใจ

แจบอมลอบมองใบหน้าหวานที่ก้มๆเงยอยู่กับพื้นก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะออกมา 

“หึหึ..ไอ่ตุ้ด..”

—————————

ชอบไม่ชอบบอกกันด้วยนะคะ ^^ 

? cactus