คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :ศีลข้อที่หนึ่ง: - 01
ศีลข้อที่ หนึ่ง
"ห้ามฆ่าสัตว์"
:kyungsoo's part:
"คิมจงอิน! ฉันขอล่ะ จะให้พูดอีกกี่รอบถึงจะฟัง ฉันทนไม่ไหวแล้ว อย่าทำเลยนะ" ผมโผเข้ากอดแขนของ 'คิมจงอิน' แน่นเพื่อเป็นการห้ามไม่ให้ออกไปทำงานบางอย่างที่ผมรับไม่ได้อย่างรุนแรง
"พอเถอะคยองซู... มันหยุดไม่ได้แล้ว ฉันมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว"
"แต่มันไม่ดีเลยนะ หยุดเถอะนะ"
"ฉันบอกว่าไม่ก็ไม่ไง!" ในขณะที่ผมกำลังเกลี้ยกล่อมจงอินไม่ให้ไปนั้นเขาสะบัดแขนออกแล้วหันกลับมาตะหวาดผม น้ำตานี่คลอเบ้าเลยล่ะ ให้ตายสิ
เมื่อคิมจงอินเห็นว่าเขาตะหวาดผมแรงเกินไปจนเกือบทำผมร้องไห้ เขาถอนหายใจเบาๆ เพื่อคลายความเดือดให้แผ่วลงพรางใช้มือทั้งสองนั้นมาบีบแก้มของผมเบาๆ พร้อมกับประโยคง้อประจำตัวซึ่งจะมีแค่ผมกับจงอินสองคนเท่านั้นที่ง้อกันแบบนี้
"โอ๋นะโอ๋นะ คยองซูอย่าโมโหนะ จ่งอิ๊นน่ะผิดไปแล้ว จ่งอิ๊นน่ะขอโทษน้าา" ง้อกันแบบนี้ใครจะไปโกรธลงล่ะครับฮอล u_u
"ไอ้บ้า! ก็มันอันตรายฉันไม่ชอบ"
"แต่มันจำเป็นนะดีโอ นายต้องเข้าใจฉันนะ นายเป็นคนเดียวที่คบฉันเป็นเพื่อนได้นานขนาดนี้ ถ้าไม่มีนายฉันคงอยู่ไม่ได้ว่ะ" ผมนิ่งเงียบไปพักใหญ่มันก็คงคิดว่าผมจะไม่ว่าอะไรแล้วมั้ง เลยเก็บกระเป๋าใบใหญ่สีดำแล้วเดินออกไปปล่อยให้ผมนั่งนิ่งอยู่ภายในห้องสีเหลี่ยมที่มีแต่ความเงียบโดยลำพัง
แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะทิ้งโน้ตแสดงความเป็นห่วงไว้ให้ เราจะทำแบบนี้กันตลอดเวลาที่ใครคนหนึ่งจะออกไปข้างนอก ผมเดินไปอ่านโน้ตที่เขาทิ้งไว้ก็อดใจที่จะไม่ยิ้มไม่ไหว
'วันนี้ออกไปทำงานนะคงจะกลับดึก หาอะไรกินด้วยล่ะเดี๋ยวก็ปวดท้องอีกหรอกฉันขี้เกียจหายามาให้ แล้วก็อย่าเปิดประตูให้ใครถ้าไม่ใช่ฉัน คิมจงอิน' ก็เป็นเสียอย่างนี้ใครจะอยากไปโกรธ
.
.
.
สวัสดีครับผมโดคยองซู ทำงานอยู่ที่ร้านอาหารเช้าที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ร้านนี้จะเริ่มเปิดทำการตั้งแต่ 05:00 - 10.00 น. ดังนั้นช่วงเที่ยงเป็นต้นไปผมจะว่างและมีเวลาเหลือเฟือที่จะทำอย่างอื่น เงินเดือนก็ดีผมเลยไม่คิดที่จะทำงานเสริมตอนบ่าย ตอนนี้ผมอาศัยอยู่คอนโดkกับเพื่อนซี้สมัยมัธยมต้นนั่นก็คือคิมจงอิน แต่ผมไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อนหรอกครับ... ผมเริ่มคิดเป็นอย่างอื่นเมื่อตอนม.4 ตอนที่ผมไปมีเรื่องกับกลุ่มเด็กเกหลังห้องกลุ่มหนึ่งซึ่งลูกพี่พวกมันก็เป็นพี่ม.5 ชื่อโอเซฮุนตอนนี้เป็นเจ้าของบาร์เหล้าได้ดิบได้ดีไปแล้วล่ะ เขามาเต้าะผมอยู่ทุกวันๆ พอผมไม่เล่นด้วยก็โมโหสิครับจับผมไปกระทืบมิหนำซ้ำจะปล้ำผมอีก
วันนั้นเป็นวันศุกร์ที่ 12 เมษายนให้ทายว่าเป็นวันอะไร... วันเกิดพี่เซฮุนไงครับ เขาฮอตมากนะตอนเช้านี่คนแห่มาอวยพรวันเกิดมอบของขวัญกันเพียบแต่ผมไม่ได้สนใจไงครับเขาเลยมีอาการฉุนเฉียวตั้งแต่เช้า พอเรียนคาบบ่ายก็เริ่มมีเรื่อง
ขณะที่ต่างคนต่างก็นั่งเรียนตามประสานักเรียนไปผมเอะใจอยู่เรื่องหนึ่งคือพวกเด็กเกไม่เข้าเรียนกันเลยมีเหลือแต่เฉินหนึ่งในสมาชิกกลุ่มนั่น ถึงพวกนั้นจะเกแต่ก็ไม่เคยไม่เข้าห้องเรียนนะ อืม แต่ผมก็ไม่ได้อะไรมากก็นั่งฟังอาจารย์พูดต่อไป จู่ๆ เฉินมันก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาเสียงเก้าอี้เลื่อนนี่ดังจนคนทั้งห้องหันไปให้ความสนใจ
'จารย์! คยองซูเขาปวดท้องผมจะพาไปห้องพยาบาลนะ จารย์สอนไปเถอะไม่ต้องสนใจ' เป็นการขออนุญาตที่กวนส้วนทรีนมาก
'เห้ยย จารย์ผมไม่ได้เป็น..' ยังไม่ทันจบประโยคผมก็โดนลากออกมานอกห้องเสียแล้ว
'อะไรของแกวะปล่อยเว้ยฉันจะเรียน พวกแกเกกันก็ไปกันเองดิฉันเกี่ยวไร'
'เออเอาเหอะน่าไปด้วยกัน พอดีฉันปวดขี้ว่ะ นะนะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยพวกนั้นไม่อยู่'
'โอ้ยยอะไรวะ เออๆๆ จะทำอะไรก็รีบทำแล้วพวกนั้นไปไหนล่ะปกติไม่โดดกันหนิ' ผมถามเฉินแต่มันก็ไม่ตอบเอาแต่เดินจูงแขนผมจ้ำๆๆ ไปคงจะปวดขี้มากสินะ -_-;
ทำไมพามาห้องน้ำชายเก่าหลังตึกเรียนล่ะ มันไม่ค่อยมีคนมาใช้แล้วนะนอกจากจะเป็นที่สูบบุหรี่ของพวกเกๆ สงสัยจะอายกลิ่น เฉินมันก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรเหวี่ยงแขนผมให้มาอยู่ด้านหน้ามันจากนั้นก็ผลักให้ผมเข้าไปในห้องน้ำอย่างแรงผมนี่ล้มเลย อ่าว อะไรวะงง บอกตูดีๆ ก็ได้ปะวะ ยังดีนะที่พื้นแห้ง
'ไงที่รักไม่เจอกันตั้งครึ่งวันแหนะ' ขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาปัดฝุ่นตามตัวเสียงปริศนาที่ผมรู้จักเอ่ยขึ้นมาจากด้านหลัง ผมค่อยๆ หันไปดูให้แน่ใจว่าใช่คนนั้นรึเปล่า พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละถึงกับสะดุ้งเลยครับ
'พี่เซฮุน...' นั่นไง คราวนี้อะไรอีกล่ะเรียกค่าไถ่เหรอ พวกนั้นมากัน 7 คนครบแก็งค์เลยครับ ผมสั่นเล็กน้อยเมื่อมีความรู้สึกว่ามันต้องมีเรื่องอะไรไม่ดีเกินขึ้นแน่ๆ
'แหมๆๆ ได้ยินแล้วชื่นใจจริงๆ ยังดีนะที่ยังจำเบ้าหน้ากันได้อยู่'
'อย่าพูดมาก ต้องการอะไร'
'ปากร้ายขึ้นทุกวันๆ เลยนะเรา' เขาจีบปากจีบคอพูดพรางบีบคางดันขึ้นให้ผมมองหน้าเขาตรงๆ คือไม่ได้อยากพูดไม่ดีหรอกโดนตีนแน่ๆ แต่ปากมันไปเองว่ะทำไงดี
'เรานี่ก็ใจร้ายกับพี่จังนะ จีบก็ไม่สนใจ เอาขนมมาให้ก็แบ่งคนอื่นเฉย ชวนไปเที่ยวก็ไม่ไปรู้ไหมว่าพี่จริงจังกับเรานะ'
'ก็ผมไม่ได้ชอบพี่แล้วจะให้ผมทำไงอะ ให้ทำเป็นเล่นด้วยให้ความหวังกันไปวันๆ งั้นเหรอ ไม่ทำหรอก'
'เหอะ แต่เราก็รู้นี่ว่าพี่แค่เต้าะเล่นด้วยหน่อยจะเป็นไร อย่าขัดใจพี่น่าา' อู้ยยย ประโยคบาดใจ เจ็บจุงเบย
'พี่ก็เต้าะหลายคนแล้วแล้วเขาก็เล่นด้วย ก็ไปเล่นกับเขาสิมาสนใจอะไรกะอีแค่เด็กมอสี่คนหนึ่ง เลิกได้แล้วพี่'
'ก็พี่สนใจเราที่สุดนี่ เอางี้ถ้าไม่อยากมีเรื่องก็รับปากกับพี่ว่าเราจะเล่นด้วยกับพี่บ้าง'
'ไม่ก็ไม่ดิพี่จะให้พูดกี่รอบ' ผมตอบพี่เขาไปแบบเหวี่ยงๆ ก่อนจะทำเป็นเดินเชิ่ดออกมาจากห้องน้ำมันคงทำให้พี่เซฮุนไม่พอใจเอามากๆ เลยหันตามมากระชากแขนผมไว้
'อะไรอีกล่ะ โอ้ยเจ็บ!'
'ฉันอดทนมานานเห็นว่าเล่นตัวดีน่าสนุกน่าสนใจแต่ไม่คิดว่าจะดื้อด้านขนาดนี้ ไม่เคยมีใครปฏิเสธฉันได้นานเท่าแกแล้ว!' พี่เขาบีบแขนผมแน่นมากจนเลือดแทบไม่เดินแถมยังทำหน้าโกรธแบบสุดๆ เอาแล้วไง ตายแน่ๆ
'ขอโทษนะพี่แต่ขอล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ' ผมพยายามแกะมือพี่เขาออกแต่แรงผมเริ่มจะไม่มีแล้ว น้ำตาคลอเบ้าจนมองอะไรไม่เห็น
'ฉันปล่อยแกหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ไม่ปล่อยฉันจะเล่นแกเอาให้มาเรียนไม่ได้เลย เหอะ! กระทืบมัน'
'อ้าวเห้ย!' ผมสบถได้คำเดียวไอพี่เซฮุนก็เหวี่ยงผมลงไปกองอยู่กับพื้นแล้วไงต่อก็คงรู้นะครับทั้งหมัดทั้งมือทั้งทรีนนี่มาเต็มๆ ความรู้สึกตอนโดนกระทืบเป็นแบบนี้นี่เองตอนแรกก็เจ็บอยู่หรอกหลังๆ เริ่มชาแล้วจะเป็นความมึนแล้วก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจนผมสลบไปพักหนึ่ง พอรู้สึกตัวตื่นมาอีกทีผมก็อยู่ในสภาพเปลือยท่อนล่างเสียแล้ว แต่รู้สึกเหมือนจะยังไม่โดนทำอะไร คงจะรอให้ตื่นมารับบทลงโทษที่กล้าไปขัดใจคุณพี่เขา
'ไงที่รักของพี่ โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ร้องนะเดี๋ยวศพไม่สวยนะ เพราะพี่รักเรานะพี่ถึงทำอย่างนี้' ผมรับรู้นะแต่ทำอะไรไม่ได้ไม่มีแรงแล้วเจ็บไปหมด พี่เขาลูบหน้าท้องของผมเบาๆ ทำเอาอยากจะร้องเลยล่ะแต่เหมือนกล่องเสียงผมจะหลุดลงไปอยู่ในกระเพาะพยายามจะร้องก็ทำไม่ได้
ชีวิตการเป็นผู้ชายของผมคงจบตรงนี้แล้วสินะ ผมรู้แล้วว่าทำอะไรไม่ได้จะต่อต้านก็ไม่ไหวเลยเอาแต่หลับตาลงร้องไห้เงียบๆ
สักพักหนึ่งผมก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายแล้วก็เสียงต่อยตีกัน มันเกิดอะไรขึ้น ผมปรือตาขึ้นมาได้นิดหน่อยเพื่อจะดูว่ามีอะไร ปรากฏว่าเป็นชายคนหนึ่งตัวสูงเพรียวมีผิวสีคล้ำนิดๆ นั่นทำให้ผมรู้ได้โดยไม่ต้องเดาเลยว่าเป็น คิมจงอิน เขาเข้ามาช่วยผมด้วยตัวของเขาเองคนเดียวซึ่งนั่นก็ทำให้จงอินบาดเจ็บไปด้วย
เราถูกหามส่งโรงพยาบาลเดียวกันนอนอยู่หลายคืน เขาฟื้นตัวเร็วมากเลยมาคอยดูแลผมที่นอนป่วยอยู่เกือบเดือนหลังจากนั้นเราก็เล่นด้วยกันมาตลอดและมันก็ทำให้ผมประทับใจจนกลายมาเป็นความรักในที่สุด
.
.
.
เขาเป็นคนจิตใจดีมาก คอยช่วยเหลือคนอื่นอยู่เสมอ ทุกเดือนเขาจะพาผมไปแจกข้าวแจกน้ำและทำกิจกรรมสนุกๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาเคยอยู่มาก่อน
แต่ใครจะไปคิดล่ะครับว่าคนใจดีแบบเขาจะทำอาชีพรับจ้างเป็น ...
‘นักลอบฆ่า’...
ความคิดเห็น