( exo ) love triangle - ☆

ลำดับตอนที่ #2 : Love Triangle: C h a p t e r 0 1 |100%

Chapter 01

           
              ( Kai Part )

 

         ตอนนี้ผมกำลังรีบขับรถไปยังบ้านของคยองซูล่ะครับ ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวเล็กจะเป็นอะไรรึเปล่า คยองซูเป็นผู้ชายประเภทที่แข็งนอกอ่อนในน่ะ เวลามีอะไรจะไม่ค่อยพูดกับใคร ถ้าจะให้พูดถึงสถานะของผมกับคยองซู.. ผมเพิ่งเป็นแฟนกับเจ้าตัวเล็กได้ประมาณสัปดาห์นึง ก่อนหน้านั้นผมก็ตามจีบตัวเล็กตั้งนานแน่ะ แล้วถึงจะคบกันแล้วผมก็คิดว่าเค้าเหมือนไม่ได้เป็นแฟนกับผมเลยล่ะ.. แต่ทำไงได้ ก็ผมรักเค้านี่นา

         หลังจากที่ขับรถมาไม่นานผมก็จอดรถเข้าไปไว้ในลานจอดรถบ้านคยองซู โชคดีนะที่บ้านไม่ได้อยู่ไกลมากเลยทำให้ผมไม่ต้องกังวลมากมาย เมื่อจอดรถเสร็จผมก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งไปยังในบ้านทันที เมื่อเข้าไปผมก็เจอร่างของโด คยองมุน พ่อของคยองซูที่นอนอยู่ โดยคยองซูนั่งร้องไห้อย่างหนักอยู่ใกล้ๆ

        "ไม่เป็นไรนะ.. "ผมคุกเข่าลงไปนั่งข้างๆคยองซู ร่างบางหันมามองผมแล้วกอดผมแน่น

        "พ่อตายไปแล้ว แล้วฉันจะอยู่กับใคร .. "

        "นายอยู่กับฉันนะ ฉันจะดูแลนายเอง"ผมพูดออกไปจากใจจริง

        "ฮึก.. ฮืออ"คยองซูไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนี้จนผมรู้สึกว่าคนในอ้อมแขนผมได้นิ่งไปแล้ว

         "คยองซู ตื่น!"ผมสะกิดเรียกร่างบางที่หลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกกระวนกระวายในใจ ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์มาต่อสายไปยังโรงพยาบาลทันที

               เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่คยองซูยังสลบไม่ได้สติอยู่เลย ตอนนี้ผมนั่งอยู่ข้างๆเตียงของคยองซูในโรงพยาบาลที่เวลาผมเป็นอะไรจะมาหาหมอ ที่นี่ตลอด ศพของพ่อคยองซูอยู่ในห้องดับจิต ผมต้องรอคยองซูตื่นก่อนแล้วค่อยจัดการกับศพตามพิธี


         ตื้ดตือตื่อดือดื้อ ♫


         เสียงริงโทนดึงขึ้นซึ่งเมื่อฟังแล้วจึงรู้ว่าเป็นโทรศัพท์ บนหน้าจอขึ้นว่า ' แม่ ' ผมจึงต้องหดรับอย่างช่วยไม่ได้

         "สวัสดีครับ"

         ( แกอยู่ไหน ? ทำไมยังไม่กลับบ้านห้ะ )

         "ผมเฝ้าคยองซูอยู่ครับ"

         ( อะไรๆก็เด็กนั่นตลอดนะ กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ) ตั้งแต่แม่รู้ว่าผมคบกับคยองซูอยู่แกก็เป็นแบบนี้ตลอดครับ ท่านดูไม่ค่อยชอบคยองซูเท่าไหร่ แต่ผมรักของผมซะอย่างใครจะทำไม

         "ไม่ครับ ผมขอค้างที่โรงพยาบาล"


         ( ไม่ได้!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ พ่อแกจะคุยกับแก )

         "โกหก"ผมพูดออกไปโดยไม่คิดอะไร ปลายสายเหมือนจะขัดใจผมเล็กน้อยก่อนเสียงของพ่อจะดังขึ้น

         ( กลับบ้านเดี๋ยวนี้จงอิน )ครับ จงอินชื่อผมเอง ไคเป็นเพียงชื่อที่รุ่นพี่ที่มหา'ลัยตั้งให้โดยที่ชื่อจริงๆผมคือคยองซู และการที่พ่อลงทุนเรียกผมกลับบ้านด้วยตัวเองแปลว่าท่านคงมีเรื่องจะคุยกับผม จริงๆ ผมจึงถอนหายใจเบาๆก่อนจะตอบกลับไป

         "ครับ"เมื่อพูดจบผมก็กดตัดสายทันทีก่อนจะหยิบสูทที่พาดไว้ตรงหัวเตียงมาใส่

         "ไว้ฉันจะมาหาใหม่นะ"ผมลูบหัวคยองซูด้วยความห่วงแหนก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากห้อง

                     ( Kyungsoo Part )


         เมื่อ ความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นไปทั่วร่างกายผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก กลิ่นยาที่แตะจมูกเป็นอะไรที่ผมไม่ชอบเอามากๆเลย เฮ้อ แปลว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาลสินะ ผมนึกในใจแล้วเอามือนวดหัว ก่อนจะสำรวจรอบๆห้อง สายตาผมสะดุดกับผู้ชายร่างสูงกับผู้หญิงที่ดูท่าทางดูดีมีภูมิฐาน จะว่าไปดูด้านหลังแล้วคุ้นๆนะ ผมหรี่ตามองท่านทั้งสองอย่างพินิจวิเคราะห์เพราะผมรู้สึกคุ้นกับท่านมาก

         "อ้าว ตื่นแล้วเหรอจ้ะ"

         "ครับ คุณ ?"

         "อ่า.. ห่างหายกันตั้งนานหนูลืมป้าแล้วเหรอเนี่ย ฮ่าๆ ช่างมันเถอะ ฉันบยอน แทยอน  ส่วนนี่บยอน มินโฮสามีฉัน ^^" บยอนงั้นเหรอ อ้อใช่! คุณลุงคุณป้าบยอนที่เคยอยู่ติดกับบ้านผมนี่เอง

         "คุณป้าแทกับลุงมินที่เคยเป็นเพื่อนบ้านกับพวกเราใช่มั้ยครับ ?"

         "ว้าว! จำได้แล้วสินะ ฮะๆ โตมาแล้วน่ารักขึ้นเยอะเลยน้า"ป้าแทหยิกแก้มผมเบาๆ ผมได้แต่เกาคอแก้เขินไป จะไม่ให้เขินได้ไงก็ป้าแทเค้าน่ารักจะตาย -//- ว่าแต่นี่เค้ามากันแค่สองคนเองเหรอ อีกคนคงลืมเราแล้วสินะ เหอะๆ

         "ว่าแต่นี่คุณลุงกับคุณป้ากลับมาอยู่เกาหลีนานแล้วแล้วเหรอครับ ?"ที่ ผมถามแบบนี้เพราะครอบครัวบยอนเคยเป็นเพื่อนบ้านของเราตั้งแต่ผมจำความได้ มีอะไรเราจะช่วยเหลือตลอด แต่เมื่อตอนผมอยู่เกรด 9 ครอบครัวบยอนก็ย้ายไปอยู่ออสเตรเลียโดยกะทันหัน หลังจากนั้นเราก็ขาดการติดต่อกันไปเลย

         "เพิ่งกลับมาได้อาทิตย์นึงเอง กลับมาถึงป้าก็คิดถึงตระกูลโดน่ะ แต่ไม่มีเวลาติดต่อกลับมาเพราะจัดการกับเรื่องย้ายของนู่นนี่อยู่ แต่พอติดต่อกลับมาแล้วก็รู้ว่าพ่อนาย เอ่อ.. เสียแล้ว ลุงเสียใจด้วยนะคยองซู"ลุงมินโฮอธิบายให้ผมฟัง ผมจึงได้แค่พยักหน้าแล้วยิ้มอย่างเศร้าๆ

         "ว่าแต่หลังจากนี้เราจะอยู่ยังไงล่ะหืม ?"

         "ผมก็คงจะอยู่บ้านเดิมแหละครับ เพียงแค่ต้องอยู่คนเดียวเท่านั้นเอง"ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มที่ดูก็รู้ว่าฝืนสุดๆ

         "อย่างงี้น้องคยองของป้าเหงาแย่เลย ไปอยู่บ้านป้าดีกว่านะ *O*"

         "เอ่อ.."ผมอึกอัก จะให้ไปอยู่บ้านอื่นไม่รู้ผมจะอยู่ได้รึเปล่า T_T

         "น่านะ! ไปอยู่ด้วยกันก็ได้ เจ้าแบคมัน ก็กลับเกาหลีแล้วด้วยนะ แต่เสียดายที่วันนี้เพื่อนมันชวนให้ไปเที่ยวเลยอดมาเยี่ยมน้องคยองซูของ ป้า"แบบนี้ยิ่งคิดหนักนะครับ ผมไม่อยากเจอหน้าแบคฮยอน ผมกลัวความรู้สึกผมมันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

         "ไปอยู่ด้วยกันเถอะคยองซู"คราวนี้เป็นเสียงของลุงมิน รายนี้น่ะแอบโหดนะ ผมไม่มีตัวเลิกอย่างอื่นแล้วสิ -_-; ผมเงียบไปครู่นึงก่อนจะหยักหน้าแล้วยิ้มผืดๆไปให้

         "คยองซูของป้าน่ารักที่สุด >< พรุ่งนี้เราก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วไว้ป้าจะให้แบคฮยอนขับรถมารับนะ! วันนี้ป้ามีอีเว้นท์ต่อ บ๊ายบายนะจ้ะ"พูดจบป้าแทก็หอมแก้มผมก่อนจะควงลุงมินออกไปโดยไม่ลืมโบกมือให้ ผม พรุ่งนี้ผมต้องเจอเค้าจริงๆสินะ ผมถอนหายใจก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ เรื่องพรุ่งนี้ก็เป็นเรื่องพรุ่งนี้ ตอนนี้ขอนอนก่อนละกัน

               เช้าวันรุ่งขึ้น

        ตอนนี้ผมกำลังนั่งรอแบคฮยอนอยู่ในห้องอยู่ครับ ตอนแรกก็คิดว่าจะกลับคนเดียวเอง จะได้พาศพของพ่อไปประกอบพิธีกรรมตามที่ควรทำให้เร็วๆ แต่ป้าแทน่ะดันโทรมาบอกว่าให้ฉันรอแบคฮยอนอยู่ในห้องเฉยๆ เพราะอย่างที่บอกว่าวันนี้แบคฮยอนเค้าจะมารับผม ผมไม่อยากเจอหน้าแบคเลยให้ตายเถอะ

          แอ๊ดดดด

        เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบหันไปมองด้วยความตกใจ อ่า ผมขวัญอ่อนน่ะ = =’ ผมมองคนที่เข้ามาแล้วอ้าปากค้าง ร่างสูงเดินเข้ามาด้วยหน้าตาเรียบเฉย ไม่มีแสดงอาการยินดีหรือยินร้ายอะไร ผมสีดำขลับตัดกับกับผิวขาวผ่องได้อย่างดี ใบหน้าเรียวสวย ดวงตาเรียวเข้ม จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากที่บางสามารถทำให้คนมองใจเต้นได้แค่เพียงสบตา

        “มองพอรึยัง”เสียงเข้มดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบเสมองไปทางอื่นอย่างอายๆ นั่นแบคฮยอนสินะ โตมาแล้วเปลี่ยนไปเยอะเลย..

        “...”

        “ฉันบยอน แบคฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะโด คยองซู J”

        “อื้ม ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า”ผมตอบไปแค่สั้นๆ แบคฮยอนกลับมาครั้งนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่าแบคฮยอนจะเย็นชาขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนแต่มันกลับรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้สิ..

        “อืม ตามพี่มา”ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินตามแบคไป

           แบคฮยอนเดินนำผมมาเรื่อยๆแล้วหยุดลงที่รถพอร์ชคันสีเทา ว้าว! รวยใช่เล่นเลยนะเนี่ย *O* และขณะที่ผมกำลังลูบๆรถแสนแพงนั่นอยู่ แบคก็มาสะกิดผม เมื่อผมหันไปมองปรากฏว่าแบคเปิดประตูให้ผมอยู่แล้ว เมื่อกี้แบคจะเห็นที่ผมลูบรถเล่นอยู่รึเปล่านะ -..-

         เมื่อผมเข้าไปนั่งในรถแล้วก็หลับตาพักสายตาก่อนจะนึกถึงเรื่องราวตั้งแต่ตอนที่แม่เสียชีวิต ท่านเสียไปเพราะอุบัติเหตุ แม่ผมทำงานเป็นดีไซน์เนอร์ซึ่งมีชื่อเสียงทั่วโลกเลยล่ะ บางครั้งก็จะมีการบินไปต่างประเทศบ้างอะไรบ้าง และโชคร้ายที่เมื่อแม่จะบินกลับจากอังกฤษเครื่องบินที่แม่ผมอยู่ตกกลางทะเลทำให้เสียชีวิตยกลำ ผมจำได้ว่าตอนที่ผมรู้ข่าวผมทำอะไรไม่ถูกเลย ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นเดือน กว่าจะดีขึ้นใช้เวลามากทีเดียว แล้วนี่พ่อผมดันมาเสียเพราะโรคหัวใจอีก.. มันเป็นเวรกรรมของผมใช่มั้ย พระเจ้าต้องการให้ผมอยู่คนเดียวสินะ

        “มีใครบอกรึเปล่าว่าตอนนายร้องไห้มันดูไม่น่ารัก”แบคฮยอนพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ ผมจึงหันไปมองอย่างงงๆ แล้วก็รู้สึกเปียกชื้นที่ตาขึ้นมา เอ๊ะ นี่ผมร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

        แบคปาดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มบางๆให้ผม รอยยิ้มของนาย..รู้ตัวรึเปล่าว่ามันทำให้ผมตัดใจจากนายไม่ได้สักที

        “เป็นอะไรไปหืม ? บอกพี่ได้รึเปล่า”

        “ผมคิดถึงพ่อแม่”ผมตอบไปตามความจริง แบคหัวเราะเบาๆก่อนจะขยี้ผมเล่น

        “เฮ้อ ยังเป็นเด็กเหมือนเดิมเลยนะครับ อย่าร้องไห้สิ นายก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบเห็นนายร้องไห้”พี่ก็ยังเป็นแบบนี้ตลอดสิน่า ไม่รักกันอย่าให้ความหวังกันได้มั้ย บยอน แบคฮยอน..

        “อื้มครับ พี่ขับรถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ”ผมหายใจเข้ายาวๆก่อนจะบอกแบคไปแบบนั้น แบคฮยอนได้แต่พยักหน้าแล้วขับรถออกไป

           ระหว่างที่นั่งรถอยู่ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ดูเหมือนผมจะลืมอะไรสักอย่างนะ อ่าใช่ ไคเค้าไปไหนนะ ทำไมผมไม่ได้เจอหน้าไคเลย ไม่ใช่ว่าอะไรหรอก ผมแค่เป็นห่วงกลัวไคจะเป็นอะไรไปน่ะ เพราะปกติไคมักจะตามผมไปทุกที่ตลอด

        Hey, I just met you And this is crazy ♫

        เสียงริงโทนโทรศัพท์ผมดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผมถอนหายใจยาวๆก่อนจะกดรับสายโดยไม่ได้มองชื่อบนหน้าจอทันที

        “สวัสดีครับ”

        (คยองซู นายอยู่ไหน)เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นด้วยความร้อนรน ผมจำเสียงนี้ได้ดีเพราะผมเองก็ฟังเจ้าของเสียงพูดอยู่ทุกวัน ฮ่ะๆ

         “อ๋อ ฉันกำลังจะกลับบ้านน่ะ”

        (แล้วตัวเล็กไปกับใคร)ครับ ไคเรียกผมว่าตัวเล็ก ซึ้งแรกๆผมก็ไม่ค่อยชอบอ่ะนะเพราะมันดูไม่เห็นเหมาะกับผมเลย แต่พอโดนเรียกไปบ่อยๆก็ชินซะแล้ว

        “ก็...มากับแบคฮยอน…”เมื่อผมพูดจบก็รู้สึกได้ว่าปลายสายเงียบไป

         (....)

        “ไค.. นายเป็นอะไรรึเปล่า ?”ผมถามกลับไปอย่างเป็นห่วง

        (เฮียแบค.. กลับมาแล้วเหรอ)

        “อื้อ เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะ นายไปไหนเนี่ยทำไมไม่เห็นจะมาเยี่ยมฉันเลย”

        (อ้อ ขอโทษนะ คือเมื่อวานพ่อให้ฉันไปหาน่ะ แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่โรงพยาบาลอยู่ด้วย กะว่าจะมาเยี่ยมตัวเล็ก แต่ตัวเล็กดันกลับไปกับเฮียซะแล้ว)ไคพูดด้วยน้ำเสียงของคนน้อยใจ ขี้งอนจริงๆเลย ผมอมยิ้มน้อยๆก่อนจะรู้สึกว่าโดนจ้องอยู่จึงมองไปที่ข้างๆปรากฏว่าแบคฮยอนจ้องผมแบบโกรธๆอยู่ เป็นอะไรของเค้านะ -_-^

        “เอาน่า อย่าโกรธสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่มหา’ลัยละกันนะ ฉันวางสายก่อนล่ะ”ผมพูดทิ้งท้ายไว่แค่นั้นก่อนจะกดตัดสาย

        “ใครเหรอ”

        “จงอินครับ พี่หยุดจ้องผมแล้วหันไปมองบนถนนเหอะครับ เดี๋ยวรถชนพอดี - -”ผมตอบกลับไปแค่นั้นก่อนจะเบนหน้าหนีไปมองหน้าต่าง

        “เหอะ”

ธีมจาก

:)  Shalunla