Dangerous รักอันตราย นายคุณชายจอมโหด (ฮัทแคน ft.ฮั่นส้ม)

ลำดับตอนที่ #19 : chapter 17. รอพี่

Ha .ha  

          ร่างสูงของฮั่นเดินกลับมายังห้องนอนของตนเองเพื่อที่จะทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้  เขาจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ฮั่นพยายามที่จะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน คนที่มอบความสุขให้เขา คือใครกันแน่  แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ที่จำได้ก็มีแต่ กลิ่นน้ำหอมที่คนคนนั้นใช้ เป็นกลิ่นที่หอมมาก และเขาก็จำมันได้ดี

            “น้ำหอมกลิ่นนั้น ของใครกัน”  แต่ฮั่นก็ยังคิดไออกว่าเจ้าของกลิ่นหอมกลิ่นนั้น คือใคร

            “เมื่อกี้คุยอะไรกับพี่ฮั่น”  เสียงทุ้มของฮัทถามขึ้นทันทีที่แคนเดินเข้ามาภายในห้องนั่งเล่น แคนหันมองร่างสูงที่ยืนกอดอกนิ่งอยู่

            “ไม่มีอะไรหรอก พี่ฮั่นเค้าก็แค่ถามเรื่องทั่วไปน่ะ”  แคนเลี่ยงที่จะตอบฮัท

            “เรื่องทั่วไปน่ะ มันเรื่องอะไร ทำไมถึงไม่ยอมบอก”  ฮัทถาม ถ้าเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป ทำไมถึงจะบอกเขาไม่ได้

            “ก็แค่เรื่องไม่เป็นเรื่องน่า ฮัทอย่าสนใจเลย เดี๋ยวแคนไปโทรเรียกแกงส้มมาบ้านดีกว่า”  ทันทีที่พูดจบ แคนก็รีบเดินไปกดโทรศัพท์ทันที ไม่รอให้ฮัทได้ถามอะไรต่อ ร่างสูงมองร่างบางนิ่ง น่าแปลกที่เขาไม่คิดที่จะโวยวายหรืออาละวาด ฮัทเองก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่าเขาไม่อยากที่จะทำอะไรที่เป็นการทำร้ายคนคนนี้อีกแล้ว

            “ฮัลโหล แกงส้มเหรอ วันนี้มากินข้าวบ้านพี่นะ ห้ามเบี้ยว รีบมาด้วย แค่นี้นะ”  แคนพูดรวบรัดเพื่อไม่เปิดโอกาสให้แกงส้มได้ทักท้วง แล้วรีบวางสายโทรศัพท์ทันที

            “ทำไมต้องชวนแกงส้มมาด้วยล่ะ”  ฮัทนั่งลงบนโซฟา แล้วถาม จริงๆแล้วไม่ได้อยากรู้เรื่องเท่าไหร่หรอก ก็แค่อยากหาเรื่องคุยด้วย ก็เท่านั้น

            “ก็หาเพื่อนมากินข้าวเยอะๆไง สนุกดีออก อีกอย่างเดี๋ยวแกงส้มก็ต้องไปเรียนต่อแล้ว”  แคนตอบ แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุหลักของการโทรไปชวนแกงส้มมาในครั้งนี้  ฮัทพยักหน้ารับรู้ แคนจึงถามฮัทกลับบ้าง

            “แล้วฮัทล่ะ ไม่ไปไหนเหรอ”

            “ไม่อยากไป ทำไม ไม่อยากให้ฉันอยู่บ้านนักหรือไง” 

            “เปล่าๆ...ก็แค่แปลกใจเฉยๆ”  แคนรีบปฏิเสธทันที

            “งั้นก็แล้วไป”  ร่างสูงพูด

            “เอ่อ...เราเปิดทีวีดูรอแกงส้มดีกว่าเนอะ”  แคนเดินไปเปิดทีวีแล้วกลับมานั่งที่ตัวเอง  แต่จิตใจไม่ได้จดจ่ออยู่ที่โทรทัศน์เลย

            “ทำไมวันนี้ฮัทแปลกๆ”  ร่างบางตัดสินใจถามออกไป

            “แปลกยังไง”  ร่างสูงถามกลับ จริงๆแล้วเขาก็รู้สึกว่าวันนี้ มันแปลกๆ

            “ก็...ไม่รู้สิ วันนี้ฮัทดู...ใจดี”  แคนพูดออกมาตามที่ใจคิด เขาคิดอย่างนั้นจริงๆ วันนี้ฮัทดูใจดีไม่โวยวาย

            “แล้ว..ไม่ดีหรือไง”

            “ดีสิดี ดีมากๆด้วย”  ร่างบางรีบตอบทันที ทำไมจะไม่ดีล่ะ ฮัทเป็นแบบนี้ดีจะตาย

            “อืม...ฉันหิวข้าวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”  ฮัทพูดพร้อมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แคนยืนตาม

            “เดี๋ยวสิฮัท รอแกงส้มกับพี่ฮั่นก่อน”  แคนเอ่ยขัด

            “เฮ้อ...ก็ได้”  ฮัทโอนอ่อนผ่อนตาม ทำให้แคนแปลกใจ แต่ก็ดีใจ นี่เป็นสัญญาณที่ดีใช่มั๊ย

            “งั้นเดี๋ยวแคนไปตามพี่ฮั่นก่อนดีกว่า อีกสักพักแกงส้มก็คงถึงแล้วล่ะ แคนไปก่อนนะ”  พูดจบร่างบางก็เดินไปด้านบนของบ้านเพื่อไปตามฮั่นลงมา ฮัทมองตามร่างบางไปจนลับสายตา แล้วยิ้มกับตัวเองเล็กๆ คนคนนี้มีอิทธิพลต่อเขามากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

            ก็อกๆๆๆ

            “พี่ฮั่น ลงไปทานข้าวกันเถอะฮะ เร็วเข้า”  แคนเคาะประตูห้องนอนของฮั่น พร้อมกับตะโกนเรียกเสียงดัง ไม่นานนักร่างสูงก็เดินมาเปิดประตูห้อง

            “แคนไปกินก่อนเถอะ พี่ยังไม่หิวเลย”  ฮั่นพูดขึ้น

            “ไม่ได้นะพี่ฮั่น พี่ต้องกินข้าว เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะไปเร็ว”  แคนดึงแขนแกร่งของฮั่นให้เดินออกมา และด้วยความที่ตัวเล็กกว่านั้น แม้ว่าจะดึงยังไง ฮั่นก็ไม่ขยับเลย

            “พี่ฮั่น ไปกินข้าวเร็ว”  แคนก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะลากพี่ชายไปทานข้าวให้ได้ ฮั่นเห็นว่าถ้าไม่ยอมไปแคนก็คงไม่เลิกตื้อแน่ๆ จึงยอมเดินลงไปด้วยแต่โดยดี

            “เป็นไงพี่ฮั่น นึกออกหรือยัง”  แคนถามฮั่นขณะที่กำลังเดินไปที่โต๊ะอาหาร

            “ยังเลย”  ฮั่นส่ายศีรษะ ใบหน้าฉายแววความกังวลอย่างเห็นได้ชัด  แคนเห็นหน้าพี่ชายแล้วก็อยากจะบอกความจริง แต่ว่าให้พี่ฮั่นรู้เองจะดีกว่า

            “สู้ๆเข้าพี่ เดี๋ยวก็นึกออก เขาก็เป็นคนใกล้ตัวเราเนี่ยแหละ”  แคนบอก ใช่คนใกล้ตัว บางทีอาจจะใกล้ไปด้วยซ้ำ

            “คนใกล้ตัวอย่างนั้นเหรอ”  ฮั่นทวนคำแคน แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไร เสียงใสของแคนก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

            “อ้าว...แกงส้ม มาพอดีเลย”  ร่างบางรีบเดินเข้าไปหาน้องชายทันที แกงส้มยิ้มรับแคน แต่ดวงตากลับเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด ฮั่นมองไปที่แกงส้ม คำพูดเมื่อสักครู่ของแคนก็ลอยขึ้นมา คนใกล้ตัวงั้นเหรอ บ้าน่า จะเป็นไปได้ยังไงกัน แกงส้มเนี่ยนะ ฮั่นสะบัดศีรษะไล่ความคิดออกไป ก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินมา

            “ปะ...พี่ฮั่น ไปกินข้าวกันเถอะ”  แคนเดินมาเรียกฮั่นก่อนที่จะเดินนำลิ่วไปก่อน ทิ้งให้ฮั่นกับแกงส้มเดินอยู่สองคน

            “เอ่อ...เป็นไงบ้างแกงส้ม สบายดีหรือเปล่า”  ฮั่นเอ่ยทักขึ้นก่อน

            “สบายดีฮะ”  แกงส้มตอบเสียงเรียบ ไม่ขี้เล่นเหมือนเมื่อก่อน

            “งั้นเหรอ”  จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อ ต่างคนต่างเดินไปนั่งที่โต๊ะรับประทานอาหารอย่างเงียบๆ  แคนมองทั้งสองคนแล้วหนักใจ

            “เรากินข้าวกันเถอะเนอะ มากินกันเลย”  แคนพยายามทำให้บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารสนุกขึ้น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ เพราะไม่มีใครเล่นด้วยเลย และแม้แต่ฮัทเองก็สัมผัสได้ถึงความอึดอัดที่เกิดขึ้นบนโต๊ะอาหาร  แกงส้มที่ปกติเป็นคนร่าเริงมาตลอด แต่วันนี้กลับเงียบ

            และแล้วการรับประทานอาหารที่น่าอึดอัดก็ผ่านพ้นไป แกงส้มยังคงไม่ได้พูดอะไรเหมือนเดิม ถามคำตอบคำ สร้างความสงสัยให้กับฮั่นและฮัทอย่างมาก

            “แกงส้ม เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้แลดูแปลกๆ”  ในที่สุดฮัทก็ทนความสงสัยไม่ไหว ถามออกไป

            “เปล่าหรอก ไม่ได้เป็นอะไร ผมขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกนะ”  แกงส้มพูดจบก็ลุกออกไปทันที แคนมองตามอย่างหนักใจ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

            “พี่ฮั่น แคนว่าพี่ฮั่นไปดูแกงส้มหน่อยดีกว่ามั๊ย”  ร่างบางหันไปพูดกับพี่ชาย ฮั่นขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

            “ทำไมล่ะ”

            “ไปเถอะน่า น้องมันเป็นอะไรก็ไม่รู้น่ะ”  แคนคะยั้นคะยอให้ฮั่นไปดูแกงส้ม  ร่างสูงจึงเดินตามแกงส้มไป 

            “นี่ตกลงมันเรื่องอะไรเนี่ย จะบอกฉันได้หรือยัง”  ฮัทหันมาคาดคั้นเอาความจริงกับแคน ร่างบางเห็นว่าตอนนี้คงปิดไม่มิดแล้ว จึงตัดสินใจบอกร่างสูงไป

            “ก็...เมื่อคืนนี้ พี่ฮั่น...รังแกแกงส้มน่ะสิ”

            “รังแก...รังแกยังไง”

            “เมื่อคืนนี้ไงที่พี่ฮั่น...”  แคนเว้นคำพูดให้ฮัทได้คิดเอง ร่างสูงนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ก่อนที่จะเข้าใจอะไรๆ

            “อ๋อ...ถ้าอย่างนั้น นายก็ไม่ได้...”

            “ก็ใช่น่ะสิ ทีนี้รู้หรือยังล่ะ”  แคนได้ทีเกทับฮัท ร่างสูงก็ได้แต่ทำหน้านิ่งไม่ได้พูดอะไร นี่เขาเข้าใจผิดมาตลอดเลยเหรอเนี่ย

            “เดี๋ยวแคนไปดูสองคนนั้นก่อนนะ”  แคนพูดก่อนที่จะเดินออกมา ปล่อยให้ฮัทนิ่งคิดอะไรอยู่คนเดียว

            “แกงส้ม”  เสียงของฮั่นดังขึ้นด้านหลังของแกงส้ม ร่างบางหันไปมองหน้าคนที่มาใหม่

            “มีอะไรเหหรอฮะพี่ฮั่น”  แกงส้มถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

            “เป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่สบายเหรอ”  ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วงปนสงสัย

            “เปล่าฮะ ผมสบายดี พี่ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก”  ปากก็บอกว่าสบายดี แต่น้ำเสียงและแววตานั้นไม่ได้เป็นอย่างที่ปากบอกเลยสักนิด

            “พี่ไม่เชื่อหรอก เป็นอะไรก็บอกพี่สิ เราเป็นพี่น้องกันนะ”  ฮั่นเดินมาแตะบ่าของแกงส้มเบาๆ แต่ร่างบางกลับไม่ได้สนใจ เขาสนใจกับคำพูดของฮั่น เราก็เป็นแค่น้องชายของเขาสินะ แกไม่ควรจะหวังอะไรอีกแล้วแกงส้ม เลิกเสียที เลิกรักคนคนนี้เสียทีเถอะ

            “ไม่มีอะไรจริงๆพี่ฮั่น ผม...สบายดีมาก”  แกงส้มฝืนยิ้มออกมา ทั้งที่ในใจเจ็บเจียนตาย

            “มีอะไรก็บอกพี่นะ ถ้าพี่ช่วยได้ พี่ก็จะช่วย ยังไงซะพี่ก็รักแกงส้มนะ”  ร่างสูงดึงร่างบางเข้ามากอด แกงส้มก็ได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ ไม่อยากให้มันไหลมาประจานความอ่อนแอของเขาอีกแล้ว ต่อจากนี้ไป แกงส้มจะต้องเข้มแข็งขึ้น จะไม่เป็นแกงส้มที่อ่อนแอคนเดิมอีกแล้ว

            เมื่อร่างสูงได้กอดร่างบางแล้ว ความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้น ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แล้วก็ยัง กลิ่นน้ำหอมนั่นอีก!!!  กลิ่นหอมที่ร่างสูงจำได้แม่น มันอยู่ที่ตัวของแกงส้ม  ฮั่นรีบผละออกจากแกงส้มทันที

            “แกงส้ม เราใช้น้ำหอมกลิ่นนี้มานานแค่ไหนแล้ว”  ฮั่นละล่ำละลักถาม

            “ก็...ใช้มานานหลายปีแล้วฮะ เป็นน้ำหอมกลิ่นโปรดของผมน่ะ ทำไมเหรอ”  แกงส้มตอบ ไม่ทันได้เฉลียวใจอะไร

            “แล้วใช้ทุกวันเลยหรือเปล่า”

            “ใช่ฮะ ใช้ทุกวัน” 

            “ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่า....”   ฮั่นหยุดพูดไป  เมื่อสมองประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดได้ชัดเจนแล้ว  คนเมื่อคืนนี้คือแกงส้มจริงๆ นี่เขารังแกแกงส้มหรือเนี่ย ร่างสูงแทบล้มทั้งยืน เขาทำร้ายคนที่รักเขาได้ยังไงกัน

            “แปลว่าอะไรพี่ฮั่น”  แกงส้มถามเสียงสั่น กลัวว่าฮั่นจะรู้เรื่องเมื่อคืน ถ้าหากว่าเขาไม่รัก สู้ไม่ให้รู้จะดีกว่า

            “คนเมื่อคืนนี้คือแกงส้มใช่มั๊ย คือเราใช่มั๊ย”  ฮั่นถามกลับ แน่ชัดแล้วว่าร่างสูงรู้แล้ว ว่าเป็นเขา แกงส้มรีบส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน

            “ปละ...เปล่านะฮะ..พี่พูดเรื่องอะไร ผมไม่รู้เรื่อง”  แกงส้มปฏิเสธเสียงแข็ง  แต่ด้วยน้ำเสียงและดวงตาที่มีน้ำใสคลออยู่ทำให้ร่างสูงยิ่งเชื่อสนิทใจว่าคนที่เขารังแก คือคนคนนี้

            “บอกพี่มาสิแกงส้ม บอกพี่มา”  ร่างสูงเขน่าตัวร่างบางอย่างแรง เพื่อคาดคั้นเอาความจริง

            “ฮึก...ถ้าผมบอก แล้วพี่จะรักผมงั้นเหรอ ถ้าผมบอกพี่จะรักผมแบบพี่แคนได้มั๊ย!!!”  แกงส้มตะโกนออกมาอย่างเหลืออด น้ำตาไหลพรากออกมา ความน้อยใจ ความอัดอั้นใจถูกระเบิดออกมา พี่ฮั่นจะเอาอะไรกับเขาอีก ได้ไปทั้งหมดแล้วยังไม่พอใจอีกหรือไง  ฮั่นชะงักนิ่ง มองใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

            “ว่าไงล่ะพี่ฮั่น...ฮึก...ทำไมพี่ไม่ตอบผม พี่ทำไม่ได้ใช่มั๊ยล่ะ”  แกงส้มถาม ฮั่นหลบตาไม่ยอมมองหน้าแกงส้ม

            “ฮึก...ถ้าพี่ทำไม่ได้ พี่ก็ไม่ต้องรู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

            “แต่พี่...”

            “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละ  ระหว่างผมกับพี่ เราคือพี่น้องกัน ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น เข้าใจตามนี้นะ”  แกงส้มพูดพลางปาดน้ำตาทิ้งไปพร้อมๆกับความอ่อนแอที่เขาไม่ต้องการ นับตั้งแต่นี้ไปจะอ่อนแออีกไม่ได้เด็ดขาด

            “พี่ขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา พี่ไม่รู้จะทำยังไงให้แกงส้มหายโกรธพี่ แกงส้มอยากให้พี่ทำอะไรพี่ยอมทั้งนั้น”  ฮั่นเอ่ยอย่างสำนึกผิด

            “ผมไม่เคยโกรธพี่ พี่ฮั่น พี่ไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้ผมหายโกรธหรอก”  แกงส้มตอบเสียงเรียบ

            “ยิ่งแกงส้มทำแบบนี้ พี่ก็ยิ่งรู้สึกผิด ขอร้องล่ะ ถ้าอยากให้พี่ทำอะไรพี่จะยอมทำทุกอย่าง หรือไม่แกงส้มอยากทำอะไรพี่ก็ทำ อยากตบพี่ อยากต่อย ทำอะไรก็ได้”

            “ไม่หรอกฮะ ทำอย่างนั้นไปก็เจ็บตัวเปล่าๆ พี่ไม่ต้องพยายามทำอะไรให้ผมรู้สึกดีหรอก ตอนนี้ผมต้องการอยู่คนเดียวสักพัก เดี๋ยวมันก็คงจะดีขึ้นเอง” 

            “แกงส้ม...”  ฮั่นเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงแผ่ว ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาภายในจิตใจ เขาเป็นคนทำร้ายน้องชายที่รักด้วยน้ำมือของเขาเอง แถมยังไม่สามารถจะทำอะไรให้มันดีขึ้นอีกด้วย

            “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะฮะ”  แกงส้มทำท่าจะเดินไป แต่ก็ถูกมือหนาคว้าแขนเรียวเอาไว้เสียก่อน ก่อนที่ร่างสูงจะดึงร่างบางเข้ามากอดแน่น

            “ปล่อยพี่ฮั่น อย่าทำแบบนี้”  แกงส้มพยายามที่จะดิ้นออกจากอ้อมแขนของร่างสูง แต่ก็ไม่เป็นผล

            “ความรักน่ะ มันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ พี่ขอโทษนะแกงส้ม แต่แกงส้มรอพี่นะ”  แกงส้มรอพี่นะ แค่คำพูดเพียงประโยคเดียวก็สามารถทำให้หัวใจที่บอบช้ำกลับมามีแรงกำลังอีกได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ร่างบางก็ยังไม่อยากจะตั้งความหวังไว้มาก เพราะกลัวจะเจ็บอีก

            “พี่หมายความว่ายังไง”

            “พี่ขอโทษที่ที่ผ่านมาพี่ได้แต่ทำร้ายแกงส้มให้เจ็บช้ำต่างๆนานา รอพี่นะแกงส้ม พี่จะเลิกรักแคนให้ได้ พี่ไม่อยากทำร้ายแกงส้มอีกแล้ว”   ร่างบางเผลอยิ้มออกมาอย่างดีใจ นี่มันคือเรื่องจริงใช่ไหม พี่ฮั่นจะมารักเขาจริงๆใช่มั๊ย

            “จริงนะพี่ฮั่น”

            “จริง  รอพี่ได้มั๊ย”  ฮั่นผละตัวออกพลางถามแล้วสบตาร่างบาง แกงส้มยิ้มอย่างดีใจ นี่คือสิ่งที่เขารอมาตลอด

            “ต่อให้นานแค่ไหน ผมก็จะรอพี่พี่ฮั่น”  แกงส้มโผเข้ากอดร่างสูงแน่น น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฮั่นระบายยิ้มออกมาบางๆ ในเมื่อคนที่เรารักเขาไม่ได้รักเรา แล้วเราจะยังไปรักเขาทำไม ทั้งๆที่มีคนที่รักเขามากที่สุดอยู่ทั้งคน แต่อย่างว่า ความรักของคนเรามันบังคับกันไม่ได้ รอพี่นะแกงส้ม สักวันพี่จะต้องรักเราให้ได้

            ร่างเล็กที่แอบดูทั้งสองคนอยู่ภายในบ้านลอบยิ้มออกมาเมื่อเห็นปฏิกิริยาของทั้งสองคน  และใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของแกงส้มก็ยิ่งทำให้แคนมั่นใจว่าคงจะเป็นเรื่องดีแน่ๆ เมื่อเห็นดังนั้น ร่างบางก็โล่งอก เดินกลับเข้าไปในบ้าน และก็เจอกับร่างสูงฃองฮัทที่นั่งดูทีวีอยู่

            “ว่าไง พี่ฮั่นกับแกงส้มเคลียร์กันเรียบร้อยแล้วเหรอ” ร่างสูงถามเสียงเรียบ สายตาก็จับจ้องอยู่ที่ภาพเคลื่อนไหวข้างหน้า

            “ก็...น่าจะเรียบร้อยแล้วนะ”

            “งั้นเหรอ” 

            “อืม...”  แคนตอบสั้นๆ ทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่กับฮัท เพราะเขาเดาอารมณ์ผู้ชายคนนี้ไม่ออกจริงๆ และยังไม่ทันที่ร่างบางจะทำอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น  ร่างบางหยิบมันออกมาจะกดรับสาย แต่เมื่อเห็นเบอร์โทรที่โชว์อยู่ที่หน้าจอ ร่างบางก็ชะงักไปเสียก่อน ก่อนที่จะเหลือบมองร่างสูงที่ยังคงดูทีวีอยู่  แคนจึงเดินออกมาอย่างเงียบๆ และเมื่อเห็นว่าห่างจากฮัทแล้ว แคนจึงกดรับสายโทรศัพท์

            “ฮัลโหลฮะพี่รุจ มีอะไรหรอฮะ”  แคนกรอกเสียงใส่โทรศัพท์

            ‘เป็นไงบ้างเรา สบายดีมั๊ย’  ปลายสายเอ่ยถาม

            “สบายดีฮะ พี่รุจล่ะฮะ เป็นยังไงบ้าง” แคนถามกลับ

            ‘พี่ก็สบายดี แคนนั่นแหละ สบายดีจริงๆหรือเปล่า พี่ไม่ค่อยแน่ใจเลย’

            “แคนสบายดีจริงๆฮะพี่รุจ ไม่เชื่อแคนเหรอ”

            ‘เชื่อครับเชื่อ สบายดีก็สบายดี แล้วนี่ทำอะไรอยู่’

            “ก็คุยกับพี่รุจอยู่ไง”

            ‘กวนอีกนะ ฮ่าๆๆ’

            “นิดหน่อย ว่าแต่พี่โทรมานี่มีอะไรหรือเปล่าฮะ”

            ‘ไม่มีอะไรหรอก พี่ก็แค่อยากรู้ว่าใครมาทำอะไรน้องชายพี่หรือเปล่าน่ะ’

            “ไม่มีใครมาทำอะไรแคนได้หรอกฮะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

            ‘โอเคครับ เดี๋ยวพี่ต้องไปทำงานก่อนนะ แคนดูแลตัวเองดีๆนะครับ พี่รักแคนนะ’

            “ครับพี่รุจ แคนก็รักพี่รุจนะฮะ ตั้งใจทำงานด้วยนะ บ๊ายบายฮะ”  ร่างบางวางสายจากรุจ แล้วเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง แล้วหมุนตัวจะเดินกลับไปที่เดิม และทันทีที่หันกลับไปนั้น ร่างบางก็ต้องตกใจ เพราะร่างสูงยืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

            “ฮัท...”
-----------------------------------------------------------------------
เค้าไม่ได้มาช้าใช่มั๊ย TT กะจะอัพตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ไม่อยู่บ้านเลยอัพไม่ได้ 555 รีดเดอร์ใจเย็นๆนะจ๊ะ
ตอนนี้ทิ้งไว้ให้แค่นี้สำหรับฮัทแคน เรามาดูกันว่าพี่ฮัทจะทำอะไรแคนน้อยของเราอีกหรือเปล่า ส่วนคู่ฮั่นส้ม ดูเหมือนจะลงตัว เอ๊ะ!!! หรือว่ายัง ฮ่าๆๆๆ ลุ้นกันต่อไปจ่ะ เค้ามีเรื่องใหม่มานำเสนอ อาจจะแรงไปนิด(เหรอ) สำหรับคนที่ชอบแนวนี้ก็เข้าไปดูชมกันได้นะ เม้นด้วยก็ดี อิอิ แล้วก็เรื่อง 3p เค้าแต่งต่อไม่ออกแล้วค่ะ แต่งฟิคน่ารักสบายๆไม่ค่อยได้ ไม่รู้เป็นอะไร ใครอยากแต่งเรื่องนี้ต่อบ้างไหม เดี๋ยวเค้าโอนฟิคให้ (มีงี้ด้วย) ถ้าไม่มีก็ต้องลบทิ้งอ่า สุดท้ายนี้ไปทักทายกันได้ที่ทวิตเตอร์นะ แล้วก็ขอจุดพลุฉลอง แฟนคลับ ร้อยกว่าคน เม้นอีกพันห้า เป้าหมายต่อไปเม้น สองพัน ไหวไหมรีด^^
ปล. เคยตาลาย แอบเห็นคอมเม้นท์บอกให้รวมเล่ม แต่มันไม่มี 555 สงสัยมึนจัด