KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #19 : Love Light ..ღ [6]

Love Light..ღ

ทำไมห้องน้ำว่างห้องเดียว

คุณครูกับลูกศิษย์มองตากันปริบๆ หลังจากเดินวนในห้องน้ำที่ใช้สำหรับอาบและแต่งตัวแบบทูอินวัน พอตกเย็น ผู้คนก็เริ่มทยอยกันกลับ จากที่เคยกระจายตัวอยู่ตามโซนเครื่องเลยต่างๆ ก็เปลี่ยนมาอัดกันแน่นในห้องน้ำ ซึ่งมีจำนวนไม่เพียงพอ

“เราไปอาบก่อนเลย เปียกนานกว่านี้ได้เป็นหวัดแน่”  คยูฮยอนดันหลังเจ้าลูกศิษย์ที่ยืนกำผ้าเช็ดตัวสั่นหงึกๆ กลีบปากบางที่เคยสีพีชสวยก็เปลี่ยนเป็นเริ่มซีด

“ว่าแต่ทงเฮเถอะ ซอนแซงนิมก็ตัวซีดเป็นไก่ต้ม ซีดอยู่แล้วยิ่งซีดเข้าไปอีก ตายก่อนทงเฮแน่ๆ” คยูฮยอนเพิ่งรู้ว่าถ้าทงเฮเปียกจะปากคอเราะร้าย

“พูดมากจริงๆ งั้นครูเข้าไปก่อนนะ”

“ทงเฮเข้าด้วย!”

ฉึ่บบ!

กลอนห้องน้ำถูกล๊อกทันทีที่ทั้งสองร่างเข้าไปด้านใน

“เฮ๊ย!”

“ตกใจอะไรฮะ ทงเฮก็หนาวเหมือนกันนี่”

“งั้นทงเฮอาบก่อน ครูไปรอ…”

“ซอนแซงนิมเขินอะไรฮะ? ทงเฮเป็นผู้ชาย ซอนแซงนิมก็ผู้ชาย ไม่เคยไปแช่น้ำพุร้อนหรอ เค้าก็โล่งโจ้งกันทั้งนั้น”

“ไม่ใช่ แต่…”

“อาบเถอะน่า ทงเฮหนาวแล้ว หนาวมากเลยอาบเสร็จแล้วเราไปทานเนื้อย่างกันนะฮะ”

ตอนเปลี่ยนมาเรียนวิทย์กี ใช่ว่าไม่เคยแก้ผ้าอาบน้ำโทงๆกับเพื่อนผู้ชายด้วยกันในโรงอาบน้ำ แต่ทงเฮไม่เข้าใจ ระหว่างเพื่อนสมัยเรียนกับลูกศิษย์มันไม่เหมือนกัน คยูฮยอนหาคำมาอธิบายไม่ได้ แต่ไม่เหมือนก็คือไม่เหมือน

นั่น! ถอดแล้ว!

“ซองแซงนิมหันหลังไป!! จ้องทงเฮอยู่ได้ เดี๋ยวแช่งให้เป็นตากุ้งยิงเลย!”

อะไรเนี่ย!! อยากเข้ามากับเขาแท้ๆ พอจ้องแล้วทำว่า มันน่าจับตีที่สุดเลยชเวทงเฮ!!

เป็นโชคดี?ของคยูฮยอน ชเวทงเฮไม่ได้คิดจะแก้ผ้าอาบน้ำอย่างที่พูดถึงการแช่บ่อน้ำพุ เด็กในปกครองของเขาร้ายมากที่สวมกางเกงบ๊อกเซอร์ซ้อนกับกางเกงบอลไว้ด้านใน (หนอยแนะ หลอกให้เราอยากแล้วจากไป คยูฮยอนก็คนนะเว้ยไม่ใช่พระอิฐพระปูน) ขณะนี้เด็กชายตัวบางจึงยืนสระผมสบายใจเฉิบอยู่ใต้ฝักบัว

“ทงเฮไม่ได้เอาสบู่มา”

นั่นแหละเหตุผลที่ทงเฮหาเรื่องเข้ามาอาบกะซอนแซงนิม ขี้เกียจขนอุปกรณ์อาบน้ำ ทั้งแชมพู ทั้งสบู่ เอามาแค่เสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวเท่านั้น จะเอามาทำไมให้หนัก ซองแซงนิมต้องพกอยู่แล้วน่า

คยูฮยอนหยิบสบู่ก้อนเล็กที่ซื้อเก็บไว้สำหรับพกพาไว้ใช้ยามเดินทางไปนอกสถานที่ขึ้นมาฉีกห่อพลาสติกออกแล้วส่งให้ทงเฮ ร่างเล็กยิ้มเอาใจก่อนจะเริ่มฟอกตัว คยูฮยอนกอดอกมองการกระทำของทงเฮ ไม่ได้คิดอะไรเลยสินะ ไม่ได้คิดอะไร!

“โอ๊ะ! แชมพูเข้าตา แสบตาๆๆๆ ทงเฮแสบ ซอนแซงนิมมมม”

-__________________-‘

ร้านเนื้อย่างข้างทางคือจุดหมายต่อมา หลังจากเล่นน้ำทั้งวันก็ควรทำให้ร่างกายอบอุ่นเพื่อปรับสมดุล อันดับแรกเลยทงเฮก็สั่งซุปไก่ตุ๋นโสมที่มาพร้อมกับหม้อดินเดือดปุดๆ ต๊อกโปกีรสเผ็ด ขาไก่ปรุงรส และเซตเนื้อย่างชุดกลาง

ซนดาราไม่ได้ฝากค่าเลี้ยงดูเอาไว้นะ ทั้งหมดนี่มันเงินเดือนคยูฮยอนหมดเลย!

“ซองแซงนิม ทงเฮชอบน่องอ่ะ ขาไก่ด้วย”

“ครูก็ชอบ” คยูฮยอนตอบหน้าตาย ดูเหมือนทงเฮจะอึ้งๆ ไปหน่อย แต่นี่คือการเอาคืน คยูฮยอนทำเป็นไม่เข้าใจความหมายที่ทงเฮจะสื่อ จัดการเอาตะเกียบฉีกน่องไก่ให้พอดีคำก่อนจะเอาเข้าปาก

“ฮื่อ”

ชเวทงเฮหน้าเสียจริงจัง ทุกครั้งถ้าพูดอะไรอย่างนี้แล้วจะได้กิน แต่ไหงครั้งนี้….

;__;

คยูฮยอนยังคงเอร็ดอร่อยกับน่องไก่ตรงหน้า ความจริงก็ไม่ได้ชอบอะไรมากมาย แต่วันนี้ก็รู้สึกว่ามันอร่อยดี ชเวทงเฮเบนหน้าหนีไปทางอื่นเรียบร้อยแล้วตั้งแต่น่องไก่ถูกฉีก เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นขาไก่ปรุงรส นั่งดูด ดึง แทะนิ้วเท้าไก่เล่นระหว่างรอเนื้อย่างสุก

จำไว้เลยซอนแซงนิม

อาหารบนโต๊ะหมดไปเกินครึ่ง แต่ส่วนที่หมดไปเพราะคยูฮยอนเป็นฝ่ายกินมันเยอะกว่า ส่วนทงเฮ สงสัยว่าจะงอนจริง กินน้อยคำแถมไม่ยอมพูดจา คยูฮยอนเห็นแบบนั้นก็ยิ้มขำ

“คุณป้าครับ ขอแม็กจูด้วยครับ” คยูฮยอนยกมือสั่งคุณป้าเจ้าของร้าน พอได้ยินแบบนั้น ทงเฮที่ปกติก้มหน้ามองจานอาหารกับมองวิวด้านนอกสลับไปมา ก็หันมามองซอนแซงนิม

“อะไร?” คยูฮยอนยังอยู่ในโหมดแกล้ง แสร้งตีหน้าถามคนที่ทำท่าสนอกสนใจ

“เปล่า”

“อยากดื่มหรอ”

ทงเฮไม่ตอบ ทำท่าเหมือนอึดอัด ก็ทงเฮงอนอยู่ ซอนแซงนิมจะไม่รู้หน่อยหรอ จะให้บอกว่าอยากกินได้ยังไง ก็ซอนแซงนิมยังไม่ง้อทงเฮเลย

แม็กจูจากเหยือกถูกรินอย่างใจเย็นลงแก้วทรงสูงจนเต็มแก้ว คยูฮยอนยกเครื่องดื่มสีเหลืองใสขึ้นจิบอย่างอารมณ์ดี

“อาาาาาาาาาห์”

เอือก

เอือก

เอือก

ทงเฮเป็นเด็กวัยอยากรู้อยากลอง แน่นอนว่าอยู่กับคุณป๊าหล่ะไม่เคยได้กิน ไหนๆวันนี้ฟ้าก็เปิดแล้ว!!!

“ทงเฮขอแก้วเพิ่มด้วยครับคุณป้านิม!”

คยูฮยอนแบกคนที่พูดอ้อแอ้ไม่ได้ศัพท์จับขึ้นรถ  เขาไม่ได้อนุญาติให้ทงเฮดื่มจนเมามาย แต่เจ้าตัวแค่ดื่มเล็กน้อยแล้วเผลอหลับไปเองเท่านั้น

เด็กหนอเด็ก

“ครูยังไม่ได้เอาคืนเลยรู้มั้ย” พูดขึ้นหลังจากนั่งประจำเบาะคนขับ คยูฮยอนใช้นิ้วโป้งลูบแก้มที่ขึ้นสีของคนหลับคอพับ กะจะแกล้งให้มากกว่านี้ แต่ทงเฮก็ดันขอแก้วจากคุณป้าก่อนที่จะอ้อนวอนเขาเสียอีก อย่างน้อยมันก็น่าจะมีคำว่า ฮะ ทงเฮอยากดื่ม หรืออะไรประมาณนั้นสิ ไม่มีศักดิ์ศรีเอาซะเลยเด็กคนนี้

แขนยาวเอื้อมไปปรับเบาะให้ทงเฮได้นอนสบายขึ้น คลำหาอยู่นานกว่าจะเจอที่ปรับ พอโยกที่ปรับมือนึง อีกมือนึงก็ดันเบาะลงไป พลาดพลั้งเสียที?หรือไม่รู้ว่าจงใจ ร่างกายสูงใหญ่ก็คล่อมทับคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องเพราะกะแรงผิดเสียแล้ว

พลั่ก!

ลมหายใจร้อนๆของทงเฮพ่นออกจากปลายจมูกมาโดนร่างกายเขา แน่นอนว่ามันคือผิวอ่อนๆ บริเวณคอ คยูฮยอนที่ได้สติแล้วจึงยกตัวขึ้นมานิด พอที่จะเห็นหน้าของคนที่หลับอยู่ได้ชัด ทั้งเรื่องที่สวนน้ำ ไหนจะยังในห้องอาบน้ำอีก แล้วจนมาถึงตอนนี้ ตอนที่หลับเป็นตายแต่ยังคงใช้ใบหน้าน่ารักไร้เดียงสาแบบนั้นมาหลอกล่อกัน

“นี่หลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยใช่มั้ยเนี่ย”

“ทงเฮ”

.

.

.

.

.

“ตื่นมาบอกครูที ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร”

ทงเฮงัวเงียตื่นมาในช่วงสายของวัน มือเล็กคลำหาโทรศัพท์เพื่อดูเวลา พอเห็นว่าสายมากๆแล้ว แต่ไม่ถูกปลุกก็ได้แต่แปลกใจ

“มาอยู่ที่นี่ได้ยังงัยนะ ทำไมจำอะไรไม่ได้เลย” ร่างเล็กนอนมึนๆมองเพดาน
“นึกไม่ออกแฮะ”

นึกไปก็เท่านั้น สุดท้ายเลยตัดสินใจถีบตัวเองออกจากที่นอน ค้นหาเสื้อผ้าจากในตู้แล้วเดินไปยังห้องน้ำด้านนอก

ล็อก

ทงเฮหมุนลูกบิดแล้วพบว่ามันล๊อก แต่อีกอึดใจต่อมามันก็ถูกเปิดออก พร้อมๆกับร่างของเจ้าของบ้าน คยูฮยอนหยุดค้างไว้ที่เดิมเมื่อมองมายังใบหน้าของทงเฮ ไล่สายตามองตั้งแต่ตา จมูก เรื่อยลงมาถึงปาก พอเห็นกลีบปากบางสีพีชนั่น จู่ๆใจก็เต้นแรงขึ้นมา

พอได้แล้วหนึ่งครั้ง

มันก็อยากจะมีครั้งที่สองอีก

“ซอนแซงนิมมมม….” ทงเฮลากเสียงยาวแต่แหลมเรียกคนที่มองเขาไม่ยอมพูดจาด้วยความสงสัย

“เพิ่งตื่นหรอ” คยูฮยอนแสร้งทำตัวให้เป็นปกติ

“ฮะ”

“ครูก็เพิ่งตื่น อาบน้ำซะ”

“ฮะ”

พูดจบก็ลงบันไดไปเลย ทงเฮเกาหัวแกร็ก ซอนแซงนิมแปลกๆ เมาขี้ตาหรอ หรือเมาแดดเมื่อวาน เอ๊ะ หรือเมาแม็กจู! ใช่แล้ว!! เมื่อคืนทงเฮดื่มเบียร์ไปนี่นา ไม่น่าถึงไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน

คยูฮยอนนอนก่ายหน้าผากนอนอยู่บนโซฟาตอนที่ทงเฮเดินลงมาข้างล่าง ทงเฮที่เห็นแบบนั้นเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ

“ซอนแซงนิม เป็นอะไร?”

คยูฮยอนสะดุ้ง พอรู้สึกตัวก็เปลี่ยนมาลุกขึ้นนั่ง สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป

“ทงเฮหิวแล้วอ่ะ ข้าวเช้าละฮะ”

“ข้าวเช้า?... จริงด้วย กำลังนึกอยู่เลยว่าลืมอะไร ที่แท้ก็ข้าวเช้านี่เอง”

-__-

ทงเฮมองหน้าคยูฮยอนนิ่ง ทงเฮคิดว่าซอนแซงนิมแปลกๆไป ไม่แน่…อาจจะติดเชื้อบ้าจากน้ำคลอรีน

รามยอนสองชามปรากฏตรงหน้าในเวลาต่อมา ในเมื่อคยูฮยอนลืมทำมื้อเช้า แล้วนี่ก็สายมากแล้วด้วย เมนูที่สะดวกและเร็วที่สุดก็หนีไม่พ้นมาม่าใส่ไข่ ใส่หมู แถมทงเฮยังฉีกซองสาหร่ายโรยลงไปด้วย

“ฝีมือทงเฮเจ๋งมั๊ยล่า” ทงเฮพูดอวด คยูฮยอนที่ตักน้ำซุปในถ้วยขึ้นซดหันมาพยักหน้าเออออไปด้วย

ก็แค่ฉีกซองเครื่องปรุง นี่มันเจ๋งตรงไหน

“ซอนแซงนิมกวนอ่ะ ไม่จริงใจเลย”

“ครับๆ อร่อยมากเชฟนิม วันหลังรบกวนเชฟนิมทำให้ผมกินอีกนะครับ”

“โห่ ดีกว่าเดิมขึ้นเยอะเลยฮะ” ทงเฮยู่ปาก ซอนแซงนิมกวนจริงๆด้วย สงสัยติดเชื้อมาจากน้ำคลอรีนแหง

“อะไรเล่า ถ้าอยากทำอาหารอร่อยจริงๆ วันหลังก็มาช่วยครูทำสิ เดี๋ยวครูจะสอนให้”

“ก็ไหนตอนแรกซอนแซงนิมชอบกันทงเฮออกจากครัวไง แม่ก็ด้วย แค่ทงเฮเคยโดนน้ำร้อนลวกตอนต้มมาม่าครั้งเดียว ก็ไม่ให้ทงเฮเฉียดเข้าใกล้ครัวอีกเลย”

“ก็สมควรหรอก ทงเฮซนออกขนาดนั้…..

ยังพูดไม่ทันจบ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr

“ครับ?”

“อ่าครับ ว่าง….จะให้ผมออกไปเจอที่ไหนละ….อ่อ ได้ครับสะดวก…โอเคครับแล้วเจอกัน สวัสดีครับ”

กิ๊งก่องง

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นในเวลาต่อมา ทงเฮที่นอนดูทีวีอยู่บนโซฟาทำท่าจะลุกไปเปิด แต่คยูฮยอนที่ดูแลต้นไม้อยู่ในสวนก็ไวกว่า ร่างสูงก้าวยาวๆ ไปเปิดประตูรั้วอย่างรู้อยู่แล้วว่าจะมีคนมา

“รบกวนด้วยนะคะ”

“เชิญครับ ตามสบายเลย”

แขกที่มาใหม่เป็นคนที่ทงเฮค่อนข้างจะคุ้นหน้าคุ้นตาทงเฮเลยทีเดียว ร่างผอมเพรียวหุ่นสมส่วนในชุดเดรสเกือบจะรัดรูปสีครีม ใบหน้าสวยดูดีจากการบรรจงแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางเสียจนไม่รู้ว่าหน้าจริงจะเป็นอย่างไร อีกทั้งกลิ่นน้ำหอมก็ฟุ้งซะจนขนจมูกทงเฮแทบร่วง

อาจารย์เจสสิกา หรือที่บรรดานักเรียนเรียกติดปากว่า มาดามจอง!!

“อุ๊ย ตายจริง ดิฉันไม่ทราบมาก่อนค่ะว่าคุณครูคยูฮยอนมีแขก” กลีบปากสวยที่ทาลิปสติกสีแดงสดขยับพูดเมื่อเห็นทงเฮที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา เธอเหมือนจะผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็หันมาฉีกยิ้มสวยๆให้คยูฮยอน

“เอ่อ ไม่ใช่แขกหรอกครับ ทงเฮอาศัยอยู่ที่นี่”

“เอ๋ ที่ฉันทราบมา คุณครูคยูฮยอนอาศัยอยู่คนเดียว แล้วก็ยังโสดนี่คะ” ดูเหมือนเธอจะเน้นคำนั้นเป็นพิเศษ ทงเฮได้แต่หัวเราะอยู่ในใจ ก่อนที่จะปีนข้ามพนักโซฟามายังฝั่งที่อีกสองคนยืนอยู่

“สวัสดีครับคุณครูเจสสิก้า ชเวทงเฮ นักเรียนม.ปลายปีสอง ห้องดี โรงเรียนมัธยมยูอินครับ”

“คุณครูเจสสิก้าน่าจะจำทงเฮได้นะครับ เพราะสอนคณิตศาสตร์ม.ปลายอยู่พอดี”

“อ…อ่า ค่ะ จำได้สิคะ ทงเฮเนี่ย อ่า ทงเฮ ทงเฮนี่เอง ฮ่ะฮ่ะ”

“แน่นอนอยู่แล้วครับ ก็ป่ะป๊าทงเฮคือคุณชเวซีวอน ที่คุณครูเจสสิก้าชอบเรียกพบผู้ปกครองบ่อยๆ ตอนทงเฮอยู่ม.ปลายปีหนึ่งนี่นา”

“ว่าไงนะทงเฮ”

“อ่า ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณครูคยูฮยอน ดิฉันก็เอ็นดูนักเรียนทุกคนน่ะค่ะ เป็นห่วงเรื่องผลการเรียน ก็เลยต้องรบกวนเชิญผู้ปกครองมาพูดคุยน่ะค่ะ ใช่มั๊ยจ๊ะ ทงเฮอา”

“ครับๆ” ทงเฮยิ้มมีเลส แค่แกล้งให้ยัยมาดามจองหน้าซีดเล่นๆ แค่นี้ก็สนุกแล้ว

“ทงเฮยกน้ำมาเสิร์ฟคุณครูเค้าหน่อยสิ เอานี่ เอาขนมไปแกะด้วย คุณครูเค้าซื้อมาฝาก”

“คร้าบบบบบบ”

“บังเอิญว่าปีนี้ เจสได้คุมเรื่องงบประมาณของการจัดกีฬาสีของโรงเรียนเราตอนเทอมสองหน่ะค่ะ แล้วก็รู้ว่าคุณครูคยูฮยอนเป็นหัวหน้าหมวดพละศึกษา แล้วก็เป็นที่ปรึกษาในการจัดงานกีฬาสีมาหลายปี เจสอยากจะเตรียมงานไว้แต่เนิ่นๆ จะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นตอนเปิดเทอม เจสก็เลยจะมาขอคำปรึกษาแล้วก็อยากให้คุณช่วยดูเรื่องงบหน่อยน่ะค่ะ”

ร่ายซะยาว สุดท้ายก็แค่หาเหตุผลมาบ้านผู้ชาย

ทงเฮเบ้ปาก นอนฟังสองคนที่คุยกันอย่างถูกคอ หัวร่อต่อกระซิกเสียงจนตัวเองนึกหงุดหงิด อุดหูก็เมื่อยมือ จึงเลือกเพิ่มเสียงโทรทัศน์ให้กลบเสียงสองคนนั้นซะ

“ทงเฮ เบาเสียงทีวีหน่อย”

“…”

“ทงเฮ….”

“…”

“ทงเฮครับ…”

พรึ่บ!

หน้าจอโทรทัศน์ดับลงพร้อมๆกับร่างของทงเฮที่เด้งตัวขึ้นมาจากโซฟา ขาเท้าสองข้างถีบๆผ้าห่มที่เกี่ยวขาอยู่ให้พ้นๆทางไป ก่อนจะหันหน้ามาหาคนที่นั่งคุยกันอยู่ตรงโต๊ะในห้องรับแขกด้านหลังโซฟา

“ทงเฮออกไปข้างนอกนะฮะ ไปหาเพื่อน” ว่าจบก็คว้าเอาโทรศัพท์ติดตัวไปเพียงอย่างเดียว ไม่รอให้คยูฮยอนอนุญาติ ทงเฮก็สวมรองเท้าแล้วออกจากบ้านไป

หงุดหงิดอะไรก็ไม่รู้ชเวทงเฮ!

ตืดดดด ตืดดดดด

“บมอ่าาาาา”

ทงเฮนั่งเขี่ยเท้าเล่นตรงสนามหญ้าบริเวณสวนสาธารณะของหมู่บ้านเพื่อรอคนบางคน เพราะจำได้ว่าเพื่อนซี้ของตนอาศัยอยู่หมู่บ้านเดียวกับคยูฮยอน ตอนแรกก็ไม่รู้จะไปไหน แค่อยากไปให้พ้นๆบ้านหลังนั้น เดินมาได้สักพักจึงนึกออกแล้วโทรหาเพื่อน

“ย๊า! ชเวทงเฮ โผล่มาแถวนี้ได้ยังไง” เด็กสาวตัวเล็กใบหน้าจิ้มลิ้มแต่ทะโมนพอตัว กระโดดมาจากทางด้านหลัง ยุนโบมีหรือไอ้โบมของทงเฮโวยวายเสียงดังเมื่อเจอเพื่อนรัก

“บมอ่าาาาา”

“นายมันเพื่อนนิสัยไม่ดี ไม่บอกฉันได้ไงว่ามาอยู่บ้านซอนแซงนิม”

“แล้วทำไมอ่ะ ทำไมฉันต้องบอกด้วย” ทงเฮทำหน้างงเมื่อท่าทีของเพื่อนเปลี่ยนไปทันตาที่เขาเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้โบมีฟัง ยัยตัวร้ายเปลี่ยนเป็นยัยตัวร้ายมากๆ กอดอกมองเค้าด้วยสายตาอาฆาต

“ฉันก็จะได้ไปเยี่ยมนาย แล้วก็ถือโอกาสไปบ้านซอนแซงนิมด้วยไง นายไม่รู้หรอ ใครๆก็อยากได้โอกาสนั้นจะตาย ที่ชั้นย้ายมาอยู่หมู่บ้านนี้เพื่อนๆก็อิจฉาฉันจะตายแล้ว เพราะจะได้ขับรถผ่านบ้านซอนแซงนิมทุกวัน”

“แต่บ้านเธออยู่ปากซอย แล้วบ้านซอนแซงนิมอยู่หลังสุดท้ายนะ”

“ก็นั่นเพราะฉันอยากเห็นบ้านซอนแซงนิมทุกๆวันไงเล่า ชเวทงเฮ นายมันไม่ได้เรื่องจริงๆ ทำแบบนี้ได้ไง” โบมียังคงบ่นไม่เลิก คยูฮยอนซอนแซงนิมหน่ะฮอตในหมู่นักเรียนสาวๆจะตายไป ถึงจะอายุรุ่นพ่อแต่ก็หล่อบาดใจ นี่ยุนโบมีกลายเป็นสาวบ้าพลัง ชอบเล่นกีฬาก็เพราะซอนแซงนิมเลยนะ

“ไหวป่ะเนี่ย ฉันไม่เห็นจะรู้เลยว่าซอนแซงนิมฮอต ท่าทางก็ดูงั้นๆ” (จริงอ่ะ?)

“นายมันมีตาหามีแววไม่น่ะสิ อ่า…ว่าแต่ ทงเฮยาาา ไหนๆก็ไหนๆแล้ว นายช่วยขโมยของที่เป็นของใช้ประจำตัวซอนแซงนิมให้หน่อยสิ พวกน้ำหอม โคโลญจ์ หรือจะเป็นชุดนอน เสื้อกล้าม หรือบ๊อกเซอร์! อะไรประมาณนั้น”

“ย๊า โบมี ทงเฮมันโรคจริตจริงๆ นี่ชั้นหลงไปเป็นเพื่อนกับคนโรคจริตหรอเนี่ย!” ทงเฮทำท่าหวาดกลัวเพื่อนสาวตัวเล็ก ไม่รู้ว่านี่ชอบซอนแซงนิมขึ้นขั้นเป็นซาแซงแฟนอะไรประมาณนั้นรึเปล่า ยิ่งทำหน้าแบบนั้นแล้วเขยิบมาใกล้ ทงเฮก็ยิ่งกลัว

“น่าๆ ทงเฮอา เอามาให้ฉันนะ เล็กๆน้อยๆเอง ฉันสัญญาว่าถ้านายช่วยชั้นครั้งนี้ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณของชเวทงเฮไปตลอดชีวิต”

“ไม่เอาอ่ะ”

“ทงเฮอา น้า น๊า” โบมีเขยิบไปชิดทงเฮมากขึ้น ฝ่ายทงเฮยิ่งเห็นก็ยิ่งกลัว เด็กหนุ่มเขยิบก้นหนีจนแทบจะตกจากม้านั่ง ถ้าไม่ติดว่ามีที่พักแขนกันไว้ก่อน

“ทงเฮอา ทงเฮคนดีที่หนึ่งของชั้นเลย สัญญาเลยว่าครั้งหน้าจะไปลอกการบ้านนาอึนแล้วให้ทงเฮลอกต่อคนแรก” เมื่อไม่มีที่ให้โบมีขยับต่อ เด็กสาวจึงเปลี่ยนเอาหน้ามาเลื้อยที่ไหล่ของทงเฮแทน มือข้างขวายกขึ้นมาชูนิ้วก้อยเพื่อทำสัญญาว่าโบมีคนนี้พูดจริง

“โบมอ่าาาา ถ้าคนอื่นผ่านมาเค้าจะคิดว่าเธอกำลังจะทำอะไรชั้นนะ”

“หื้อ หื้อ นายก็รับปากก่อนสิว่าจะไปหยิบของอะไรมาให้ฉัน”

“อือ…เอ่อ….อ่า……”

“ทงเฮอา นายอยากให้ฉันบอกปาร์คโชรงห้องเอใช่มั้ยว่านายเคยขโมยขาไก่ในข้าวกล่องของเธอตอนไปทัศนศึกษา ยัยนั่นฮับกีโด ขั้นสาม สายดำแล้วนะ”

เอือกกก

ความผิดพลาดครั้งเดียว ทำไมต้องเอามาขู่ตลอดชีวิตด้วยนะ

“กะ…ก็ได้!”

“เย้!! ทงเฮยาของฉันน่ารักที่สุดเลย ทงเฮยา ทงเฮยา ซารังแฮ~ ทงเฮนี่ อันนยอง กู๊ดบายย ย~” ยุนโบมีร้องเพลงเป็นชื่อทงเฮด้วยทำนองบ้าๆของเธอ มือเล็กๆของเด็กสาวยกขึ้นมาแนบแก้มทั้งสองข้างของทงเฮก่อนจะวนไปมาด้วยความใจดีปนบ้าบอ

“ทงเฮ!”

“ซอนแซงนิม!”

ทงเฮตกใจที่จู่ๆซอนแซงนิมก็มาปรากฏตัวตรงหน้า ร่างสูงของคุณครูพละยืนอยู่ไม่ไกล ตาคมจ้องดุมายังสองร่างของเพื่อนสนิทที่ตัวติดกันจนแทบหลอมเป็นร่างเดียว ยัยโบมี ยัยบ้า!

ยุนโบมีรีบผละตัวออกจากทงเฮทันทีเมื่อเห็นว่าใครมา เด็กสาวตัวเล็กยิ้มร่าก่อนจะโค้งตัวทักทายคุณครูที่เธอเพิ่งขอให้เพื่อนไปขโมยกางเกงในมาให้

“อันนยองฮาเซโยค่าซอนแซงนิม มัธยมปลายปีสองห้องดี ยุนโบมีอิมนีดา “

“อื้ม สวัสดีโบมี… ทงเฮ กลับ บ้าน”

.



.



.


.





























 

 TBC








 

Talkกะถีบ :

มาเร็วละซี่~~~~ ตกใจละซี่~~~~ ดีใจละซี่~~~~~
(ใครดีใจกะแกรรรรร)

ว๊ายยยยย ย เนื่องจากเป็นการฉลองที่ผู้ชายเราชนะสามเวทีแล้ว

+วันนี้เป็นวันกยูเฮเดย์ อั๊ยยะะะะ

เราเลยจะมาพาทุกคนไปออกตะเลลลล ล กิกิ

ปล. เพิ่งรู้ว่าพี่ต่ายก็อ่านเรื่องนี้ด้วย อ๊ายยดีใจ
สวัสดีอย่างเป็นทางการนะคะพี่ต่าย เราซุ่มดูพี่อยู่ค่ะ
รักนะคะ *w* ปาดน้ำตา

ปล2. ใครมีบัตรคอนเอ็กโซจะบริจาคมั๊ยคะ
เหลือๆ ก็โยนมาทางนี้ได้นะ อยากไปปปป(แต่กดไม่ทัน)
เล่นเกมส์ก็ไม่เคยได้ น้ำตาไหลตุกตุก

ปล.3 มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลานนะคะ ว่าเรากลับมาแล้ว
ตอนที่แล้วแล้งมากค่ะ หายไปหมดแล้ว สัญญาว่าจะมาบ่อยขึ้นค่ะ

กู๊ดบัมมมม ม


เรื่องนี้ออนนี่จ้างโบมมาแค่นี้นะคะ เดี๋ยวเรื่องหน้าจะออกให้เยอะกว่านี้อีกค่ะ


โบมทำยังไงกับชเวทงเฮนะ ซอนแซงนิมถึงทำเสียงเข้ม

cinna mon