Love destiny พรหมลิขิตรัก Fic sj+snsd

ลำดับตอนที่ #19 : Love destiny 17

 Love destiny 17

คยูฮยอนตื่นนอน มาอีกครั้งหลังจากที่อดตาหลับขับตานอนเพื่อจะเฝ้าดูแต่ก็ไม่เป็นผล เขาพบกับอาหารเช้าที่วางอยู่บนโต๊ะอีกครั้ง

“เฮ้ย มันมีอีกแล้ว คราวนี้ล่ะฉันจะได้รู้สักที”คยูฮยอนมองอาหารเช้าที่ถูกเตรียมไว้บนโต๊ะอาหาร เขาจึงรีบไปเดภาพวงจรปิดที่เขาได้ติดตั้งไว้

“เฮ้ย ไหงเป็นนี้ล่ะ ไม่มีไรเลย”คยูกล่าวอย่าง งงๆ เขากรอวิดีโอนั้นหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่พบใดๆทั้งสิ้น

“หรือว่ามันจะเจ๋งหว่ะ”คยูฮยอนเหวี่ยงรีโมทลงที่โซฟาข้างตัวอย่างหมดอารมณ์  ในใจก็คิดว่า เป็นไปได้อย่างไร ที่กล้องวงจรปิดจะถ่ายไม่พบ

“เป็นไรหว่ะ หน้าหงุดมาแต่เช้าเลย”ดงแฮเพื่อนรักเอ่ยทักคยูฮยอนที่ทำหน้าเซงๆ คยูฮยอนเงยหน้ามองเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเล่าให้ดงแฮฟัง

“ กูว่าน่ะไอ้คยู ผีหลอกชัว 55555”ดงแฮกล่าวอย่างขำๆ

“มันไม่ตลกน่ะไอ้ด๊อง ไม่เจอเองไม่รู้หรอก”

“แกโชคดีจัง มีผีมาทำกับข้าวให้กิน”ดงแฮยังไม่เลิกแซวทำให้คยูนั้น หันหน้าหนี

“เอางี้ดีไหมแกจะได้หายเครียด  ไปพิสูจกับชั้น”ดงแฮกล่าวแล้วลากคยูฮยอนให้ลุกขึ้น

สำนักหมอเทวดา อีทึก

“มึงพากูมาที่ไหนเนี่ยะไอ้ด๊อง”คยูมองหน้าตึกแห่งหนึ่งอย่างงงๆ ก่อนจะอ่านป้ายชื่อสถานที่ข้างหน้า

“ไปพิสูจไง เมิงจะได้เลิกฟุ้งซ่านสักที ตามมาเถอะน่า”ดงแฮเดินนำหน้าเข้าไปข้างใน โดยมีคยูฮยอนตามหลังมาติด บรรยากาศข้างในวังเวงชอบกล มีแต่กลิ่นธูป และเงียบ

“เฮ้ย ไม่ได้พามาหาพวกต้มตุ๋นแน่น่ะ”คยูฮยอนสะกิดถามเพื่อนซี้

“เออ เลิกพูดมากซะที”ดงแฮกล่าวเป็นเชิงรำคาญก่อนจะมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง เขาเคาะประตูสามครั้งจึงได้ยินเสียงเชิญให้เข้าไป

“สวัสดีครับ เพื่อนผมมีเรื่องจะปรึกษา”ดงแฮกล่าวทักทายก่อนจะนั่งลง

“อื้ม เพื่อนนายชื่อคนที่มาด้วยกันใช่ไหม”ชายในชุดสีขาวนั่งหันหลังเอ่ยถาม

“ใช่ครับ”คยูฮยอนตอบกลับไป

“มีเรื่องอะไรกวนใจล่ะ”ชายในชุดขาวยังคงถามคำถามต่อไป  คยูฮยอนจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชายชุดขาวนั้นฟัง

“อื้ม  ที่จริงแล้วมีวิญญาณหนึ่งซึ่งมีจิตใจที่ผูกพันธุ์กับคุณนั้น ตามดูแลคุณอยู่”ชายชุดขาวกล่าวก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วเริ่มอธิบายให้ฟัง

“วิญญาณ หรอ แล้วเป็นใครคุณรู้ไหม”คยูฮยอนเริ่มถามต่อโดยมีดงแฮนั้นนั่งฟังอย่างตั้งใจ

“วิญญาณนั้นเป็นผู้หญิง  ผมรู้แค่นี้ล่ะ เธอไม่เป็นอันตรายกับคุณหรอก อีกไม่นานเธอก็จะกลับไปอยู่ที่ๆเธอจากมา”

“แล้วผมพอจะติดต่อกับเธอได้ไหม”คยูฮยอนถามต่อ

“ค่อนข้างยากหน่อยน่ะ  คุณต้องหาร่างของเขาให้พบแล้วคุณจะได้คำตอบทุกอย่างเอง”

“หาร่าง แล้วผมจะหาได้ยังไง หน้าตาผมก็ไม่เคยเห็น”คยูฮยอนขัดขึ้น

“ก็ผมบอกแล้วไง วิญญาณนั้นผูกพันกับคุณ ลองนึกดูดีๆ หมดธุระแล้วเชิญได้ผมต้องการพักผ่อน”ชายชุดขาวกล่าวส่งแขกก่อนจะหันหลังไปนั่งสมาธิดั่งเดิม

“ไอ้ด๊องเชื่อได้หรอหว่ะ ฟังดูไม่ค่อยหน้าเชื่อเลย”คยูฮยอนกล่าวหลังจากออกมาได้

“พูดมาได้ไม่ค่อยหน้าเชื่อ แต่มึงถามเขาเป็นชุดเลยน่ะ”ดงแฮกล่าวก่อนจะพลักหัวเพื่อนเบาๆ

“แล้วจะทำไงดีหว่ะ เนี่ยะ จู่ๆมีวิญญาณมาตามติดแถมยังเป็นคนที่ผูกพันด้วยซะอีก กูล่ะสับสนไปหมดแล้ว”

“คิบอม แม่ผิดหวังในตัวแกจริงๆ แกทำแบบนั้นกับหนูทิฟฟานี่ได้ยังไงฮ่ะ”คิบอมที่กลับมาที่บ้านก็โดนแม่ของเขาเล่นงานทันที

“ผมทำแบบไหน แม่พูดอะไร”คิบอมกล่าวสีหน้าเรียบก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างแม่ตัวเอง

“แก ขอหนูทิฟฟานี่อย่า แกทำได้ยังไงหัวแกคิดอะไรอยู่แกทิ้งผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างนั้นได้ยัง ฉันอุตส่าห์จัดการนั่งผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นไปให้พ้นทาง แต่แกไม่มีสมองเอาซะเลย”ผู้เป็นแม่กล่าวกับคิบอมด้วยอารมณ์ที่โกรธจัดจนเลือดแทบขึ้นหน้า

“แม่หมายความว่าไงที่แทยอนทิ้งผมไปก็เพราะแม่หรอ”คิบอมกล่าว

“ใช่เพราะฉัน แกรีบไปขอโทษหนูทิฟฟานี่เดี้ยวนี้ ฉันไม่อยากมีปัญหากับผู้ใหญ่ฝั่งนั้น”

“เชิญแม่ไปอธิบายคนเดียวเถอะครับ ยังไงผมก็จะอย่า”คิบอมกล่าวอย่างเหลืออด ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป โดยไม่ฟังเสียงเรียกจากผู้เป็นแม่ใดๆทั้งสิ้น

ก๊อกๆ

“แท ผมขอโทษผมมันโง่ ผมไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”ทันทีที่แทยอนเปิดประตูชายหนุ่มก็สวมกอดร่างนั้น พร้อมกับปล่อยน้ำตาของลูกผู้ชาย น้ำตาที่สำนึกผิด กับหญิงคนรัก

“คิบอม คุณเป็นอะไรช่วยพูดให้แทเข้าใจหน่อยได้ไหม”แทยอนพยายามจะทำความเข้าใจ แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธกอดนั้นแต่อย่างใด  โนมินวูที่ตั้งใจจะมาหาแทยอนจึงได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จึงหลบออกมาอย่างเงียบๆ

“แท ผมขอโทษ ผมเอาแต่โทษคุณมาตลอดหกปี ผมมันงี่เง่าที่สุด”คิบอมกล่าวโทษตัวเองหลายครั้ง จนแทยอนทนไม่ได้จึงยกมือปิดปากชายหนุ่ม

“หยุดโทษตัวเองเถอะ มันไม่ใช่ความผิดคุณหรอก ทั้งหมดมันเป็นเพราะฉันเลือกเอง ฉันเลือกรับข้อเสนอของแม่คุณ แต่ใจฉันไม่เคยลืมคุณได้สักครั้งเดียว”แทยอนกล่าวอธิบาย แล้วจับมือชายหนุ่มแน่น

“แท ต่อจากนี้ผมให้สัญญาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะปกป้องคุณไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เชื่อใจผมน่ะ”คิบอมกล่าวสัญญาก่อนจะค่อยประทับริมฝีปากที่หน้าผากของแทยอนเป็นการให้สัญญาอีกครั้ง แล้วทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นเป็นสิ่งที่ทั้งสองปล่อยให้เนไปตามสิ่งที่หัวใจต้องการ

“ซอเอาไงดี จะเอาไอ้ตาประทับนี่ไปซ่อนไว้ที่ไหนดี”ยูริกล่าวกับซอฮยอนน้องสาวแล้วชูตราประทับนั่นให้ดู

“ไปซ่อนไว้ที่ คนที่พี่ไว้ใจหรือสนิทด้วยดีไหม”ซอฮยอนเสนอความคิด

“ถ้าเป็นแบบนั้น ก็เหลือที่พึ่งสุดท้าย ยุนอา”ยูริกล่าว

“พี่ยูริ ซอรู้สึกว่าเดี้ยวนี้ซอออกไปไหนมาไหนลำบากขึ้น เหมือนไม่มีแรง”ซอฮยอนกล่าวอธิบาย เพราะหลังจากที่เธอไปหาคยูฮยอนมาเธอเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า

“ยังงั้นหรอ  หรืออาจเป็นเพราะว่ามันใกล้หมดเวลาแล้วหรือเปล่า”ยูรินั้งทบทวน

“อย่าหว่งไปเลยน่ะพี่ยูริ ยังไงซอเชื่อว่าพี่ต้องทำมันสำเร็จซอรอได้”ซอฮยอนยิ้มให้พี่สาวของตัวเอง

ติ้งๆๆๆ

“มาแล้วค่ะ จะกดรัวอะไรขนาดนั้น”ยุนอารีนแจ๋นมาเปิดประตูบ้านเมื่อได้ยินเสียงกดกลายครั้ง

“ยุน ช่วยฉันหน่อย”ทันทีที่ยุนอาเปิดประตูบ้าน เธอก็รีบเข้ามาด้านในทันทีพร้อมกับบอกจุดประสงค์ของการมา

“จะให้เอาไอ้นี่ซ่อน  แล้วทำไมต้องซ่อนด้วยล่ะ”ยุนอามองอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่เพื่อนกล่าว

“เออน่ะ บอกให้ซ่อนก็ซ่อน แล้วอย่าไปบอกใครเป็นอันขาดรับปากฉันน่ะ เวลาฉันเหลือน้อยแล้ว”ยูริจับแขนอ้อนวอน

“ได้ๆ แล้วเวลาแกเหลือน้อยหมายถึงว่าแกจะเปลี่ยนร่างคืนกับคุณซอฮยอนใช่ไหม แกจะกลับมาหาฉันใช่ไหม”

“เอ่อ ทำนองนั้นแหละ แกสัญญาแล้วน่ะว่าจะไม่บอกใครเป็นอันขาด”ยูริถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“เอออ ย้ำมากจริงเชียว ยูลแกดูห้องนอนแกสิมันไม่ได้เปลี่ยนไปแต่นอ้ย ฉันดูแลมันเพื่อรอแกกลับมาน่ะ”ยุนอากล่าวแล้วกุมมือเพื่อนเธอไว้

“ฉันรู้ ฉันก็อยู่กลับแกนี่ไง”ยูริกล่าวแล้วสวมกอดเพื่อนรัก เสมือนเป็นการลาก็ไม่ปาน

“ดูแลตัวเองดีๆน่ะ ฉันไปก่อน ขอบคุณที่เราได้เป็นเพื่อนกันมาจนถึงทุกวันนี้”ยูริกล่าวลาที่หน้าบ้านกับยุนอา

“อื้ม บายๆน่ะ แวะมาหาบ่อยๆได้ถ้าแกไม่ติดงาน”ยุนอากล่าวโดยที่เธอไม่รู้อะไรเลยทั้งสิ้น

ฮันคยองพยายามนั่งคิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับนักร้องสาวซอฮยอน เธอมีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกับยูริ ทำให้เขาเริ่มสับสนในหัวใจของตนเอง

“ทำไมอยู่ใกล้เธอ ทีไรรู้สึกเหมือนมียูลอยู่ข้างน่ะ โธ่เอ้ยย เราคิดอะไรเนี่ยะ ไม่มีทางที่ใครจะมาแทนที่ยูริ”ฮันคยองกำลังไล่ความคิดที่ขัดแย้งกับจิตใจเขาออกไป

“ใครกันคนที่ผูกพันกับเรา ใครกันนึกให้ออกสิหว่ะ”คยูพยายามคิดถึงบุคคลที่ไร้ตัวตนคนนั้น  มือก็ควานหาอะไรเก่าขึ้นมาดู ทั้งรูปาพ หนังสือรุ่น หรืออะไรต่อมิอะไรที่นึกได้เขาก็หยิบออกมาทั้งนั้น

“ให้ตายเถอะ  นี่ฉันโทรไปหาทุกคนก็ไม่มีใครตายทั้งนั้น แถมยังโดนด่าอีก”คยูบ่นกับตัวเองก่อนจะนอนนิ่งที่โซฟา

“เอาหว่ะ คืนนี้เป็นไงเป็นกัน จะลองคุยกับผีดู”

“ดูหน้าตาแทสดใสขึ้นนะ  ผมไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อน”มินวูเพื่อนหมอที่ทำงานเอ่ยทัก

“ทำหน้าตาเครียด ไม่สดใสคนไข้ก็ได้หนีหมดพอดี”แทยอนกล่าวยิ้มๆ

“แท ผมดีใจน่ะที่คุณยิ้มได้แบบนี้ ผมหวังว่าสิ่งที่คุณทำอยู่มันคงจะดีกับตัวคุณน่ะ”มินวูกล่าว

“ขอบคุณน่ะ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลย แทขอตัวก่อนน่ะ ต้องไปตรวจคนไข้ต่อ”แทยอนผละออกไปเหลือเพียงมินวูเท่านั้น

“ที่จริงแล้ว เจ้าของรอยยิ้มนั้นกลับมาใช่ไหม”มินวูกล่าวกับตัวเองก่อนจะยิ้มแบบให้กำลังใจตัวเองเล็กน้อย ความจริงเขาก็เผื่อใจไว้ตั้งนานแล้วว่าไม่สามารถที่จะเปิดใจของแทยอนได้

ติ้งๆๆๆ

“โอ้ยยย จะหลับจานอนจะกดไรหนักหนา”ยุนอาที่งัวเงียอยู่ลุกขึ้นมาเปิดประตูแบไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“สายโด่งขนาดนี้ยังนอน อยู่อีกหรอ”ดงแฮกล่าวเอ็ดกับยุนอา

“เอ่อเซ่ มีอะไรไหนบอกว่า วันนี้ไม่มีงานไรไม่ใช่หรอ”ยุนอากล่าวพลางส่งแก้วน้ำให้ชายหนุ่ม

“ไปเที่ยวกัน”ดงแฮกล่าวสั้นๆ

“อะไรน่ะ ไปที่ยว”

“ใช่ ให้เวลา 20นาที เริ่ม”ดงแฮนั่งไขว้ห้างก่อนจะหยิบนาฬิกาขึ้นมาจับเวลา

“อะไรของนายเนี่ยะ มาถึงก็สั่งๆ”

“ผ่านไป 2 นาทีแล้ว จะยืนอยู่ทำไมรีบซิ”ดงแฮยกนาฬิกาขึ้นดูเป็นเชิงบอกเวลา