I'm prisoner ฉันมันแค่ฆาตกร {hanhyuk}

ลำดับตอนที่ #19 : [step13] My carry hobit

สันดานติดตัว... หมายถึงนิสัยที่เป็นมาตั้งแต่เกิด สันดานต่ำๆที่เป็นตั้งแต่เกิดคือสิ่งที่เขาและผมมีเหมือนกัน

“..ให้เค้าคุยกันเองดีกว่าไหม”ชายผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อและมีส่วนรวมในเรื่องราวคราวนี้เอ่ยขึ้นกับอดีตภรรยา..เขาเลิกรากับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่ฮันกยองอายุเพียง 3 ขวบ ร่างสูงจึงไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับพ่อเลยแม้แต่น้อย.. จำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าเคยมีเชื้อของคนเป็นพ่ออยู่ในสายเลือด

“แม่อยู่กับผม แล้วคุณก็ไม่ต้องออกความเห็นด้วย”

“ออกไปกันเถอะค่ะ คงต้องปล่อยให้ตัดสินใจกันเอง”เธอว่าอย่างเรียบๆ สายตาของแม่ไม่ส่งมาถึงฮันกยองเลยแม้แต่น้อย..ไม่แปลกที่มันจะทำให้ฮันกยองยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

“เธอมีอะไรก็ว่ามา อยากได้แลกกับการที่ฉันไม่ต้องหมั้น”เสียงทุ้มเปิดประเด็นขึ้นเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองเดินออกไปทางสวนหน้าบ้านแล้ว

“คุณไม่สนใจฉันเลยหรอคะ”สีหน้าของเธอแสดงถึงความน้อยใจเล็กๆ แต่ก็เท่านั้นแหละคนไม่อยากสังเกตจะไปเห็นอะไร..


 

“ขอโทษนะ แต่อย่าอ้อมค้อม มันน่ารำคาญ”สีหน้าฮึดฮัดของเธอเริ่มปรากฏให้เห็น ร่างสูงเอาแต่ยืนนิ่งรอฟังคำตอบเพียงอย่างเดียว.. ไม่มีแม้แต่ท่าทีเห็นใจ



 

“แค่คืนเดียวแล้ว ฉันจะไม่เอาอะไรจากคุณอีก”…แค่นี้สินะที่เธอต้องการ ถ้าอยากมากนักฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้…หึ

‘แล้วคิดหรอว่าฉันจะปล่อยคุณไปง่ายๆน่ะ ฮันกยอง..’

…………… the prisoner & police …………..

บริเวณสวนหน้าบ้าน หญ้าที่แต่งแต้มทั่วพื้นดินจนเป็นสนามสีเขียวขจีใบที่ยังคงชุ่มไปด้วยหยดละอองน้ำเล็กๆเรียงรายทั่วทั้งใบ ดอกไม้สีสดใสที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่มียังก็ยังคงแข่งกันผลิบาน..อีกดอกนึงโรยราแล้วอีกดอกก็เข้ามาแทนที่ สัจธรรมของธรรมชาติ


 

“คุณก็เห็นด้วยกับผมใช่ไหม เรื่องหนูพาดา”

 

“ค่ะ..คนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่จำเป็นต้องหาสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ลูก แต่ควรจะหาสิ่งที่เหมาะกับลูกมากกว่า”หญิงวัยกลางคนที่จนถึงบัดนี้ก็ยังงามสะพรั่งเหมือนครั้งที่พบกันแรกๆว่า ผู้ชายรูปร่างดีการแต่งตัวมีฐานะดูจะสงสัยในสิ่งที่ได้ยินไม่น้อย..ไม่แปลกที่ลูกชายจะออกมาเหมือนพ่อ



 

“คุณหมายความว่าอะไรหรอ”ถามเพื่อความกระจ่างอีกครั้ง

 

“พาดาเขาก็เสนอตัวมาตรงเวลาอย่างที่ฮันกยองว่านั่นแหละค่ะ เพราะฉันกำลังเกรงว่าถ้ายังไม่หาคู่ให้ฮันกยอง..”เสียงขาดหายของเธอทำให้คนเป็นพ่อแทบอยากจะเร่งให้พูดออกมาไวๆ ตอนนี้เขาก็ทำได้เพียงรอประโยคต่อไปเท่านั้น.. ประโยคที่อาจจะทำให้เขาช็อคถ้าไม่ได้ตั้งตัวเสียก่อน

“ลูกอาจกลายเป็นพวกติดเซ็กส์”

 

…………… the prisoner & police …………..

“อึนฮยอก ดงเฮมาแล้ว เปิดประตูให้ดงเฮหน่อย”สายหวานเอ่ยเรียกขณะที่มายืนรออึนฮยอกอยู่หลายนาทีแล้ว..แม้จะเรียกเท่าไหร่คนที่โทรมาตามเขาก็ไม่เปิดประตูเสียที อีกทั้งจะเคาะประตูก็ไม่ได้เพราะอึนฮยอกเคยห้ามไว้ว่าไม่ให้เคาะประตูตอนช่วงกลางวัน


 

“.อะ...อือ”เสียงครางเบาๆของใครบางคนลอดออกมาทางช่องว่างของประตู หัวใจของร่างเล็กเต้นรัวจนไม่เป็นจังหวะ.. มันกำลังจะแตกสลายแล้ว

“ฮึก...อึนฮยอก ฉันอยู่หน้าประตูนะ”คนตัวเล็กเริ่มสะอื้นน้อยๆ เมื่อพอจะเข้าใจว่าต้นเสียงคงจะกำลังทำอะไร..กับอีกคนให้ห้อง ทั้งๆที่ตามฉันมาแต่นายกับมาทำอะไรแบบนี้น่ะหรอ.. ทั้งๆที่รู้ว่าฉันรักนายขนาดนี้นายก็ยังทำร้ายกันได้ลงใช่ไหม นายใจร้ายมากเลยนะ อึนฮยอก...
 

“อา... ออกไปได้แล้ว!”ไม่นานประตูของห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหญิงสาวที่ส่วมเสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยวิ่งออกมาจากห้อง ดงเฮอยากจะก้าวตามเธอออกไปให้ทันแต่ขาเจ้ากรรมมันดันไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย..จะรอให้อึนฮยอกออกมาเห็นว่านายรู้เรื่องแล้วหรือไง

“ฮึก..ดงเฮไม่อยากเห็นแล้ว ฮือ”ดงเฮปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างนั้น กี่ครั้งแล้วที่ต้องร้องไห้เพราะคนคนนี้ เคยจะจำบ้างไหม คนเจ็บแล้วไม่จำมันก็ต้องเจอแบบนี้ มันคือสิ่งที่นายควรจะได้รับ..

“เป็นอะไรไป”ร่างผอมบางของอีกคนเดินตามออกมา ดงเฮสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ


 

“เปล่า.. ฉันเพิ่งมาเมื่อกี๊”ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถามแท้ๆ แต่กลับตอบเขาไปเสียหมด





 

“นายเห็นอะไรหรือเปล่า”



 

“มะ..ไม่นะ! ฉันเพิ่งมาจริงๆ”เสียงหวานตอบไปด้วยแก้วเสียงสั่นเครือ ไม่เนียนเลยนะดงเฮ..ไม่เคยโกหกอึนฮยอกได้ซักครั้ง



 

“เจ็บใช่ไหม”อึนฮยอกถามน้ำเสียงเรียบ..แค่ไม่ได้ตะหวาดมันก็อบอุ่นเกินพอแล้วแหละ



 

“อืม..ฮึก!”หัวกลมๆพยักขึ้นลงเหมือนเด็กดื้อรั้นยอมรับความผิด



 

“ขอโทษ”ครั้งแรกที่ได้ฟังคำนี้จากอึนฮยอก..ครั้งแรกจริงๆ เพียงแค่ได้ฟังน้ำตาหยดใสก็ยิ่งเอ่อล้นมากขึ้น..



 

“ฮือ~.. อึนฮยอก ดงเฮเจ็บ ฮึก เจ็บมากเลย”ร่างบางได้แต่โอบกอดคนตัวเล็กไว้แน่นปล่อยให้น้ำตาใสหยดซึมทั่วเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ติดกระดุมเพียงสองสามเม็ด.. ขอโทษงั้นหรอ? เมื่อกี๊ฉันพูดอะไรออกไป

“ปล่อยฉันได้หรือยัง”


 

“อืม..นาย ฮึก!.. เปียกหมดเลย คิก!”เด็กขี้แยหัวเราะเบาๆราวกับเป็นเรื่องตลก มือเล็กจัดเสื้อผ้ายู่ยี้ของร่างบางเล็กน้อยแต่กลับถูกคนตรงหน้าปัดออกอย่างไม่ใยดี



 

“ไม่ต้อง ฉันทำเองได้!”มือขาวยกขึ้นติดกระดุมเม็ดเล็กของตนจนครบแล้วเดินนำเข้าไปในห้อง ร่างเล็กได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องอย่างนั้น..

 

“ทำไมไม่รีบเข้ามาล่ะ”

“ก็ยังไม่ได้อนุญาต ดงเฮเข้าไปไม่ได้”เสียงหวานตอบก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย

“เข้ามา”อึนฮยอกบอกเรียบๆแล้วเปิดประตูให้กว้างขึ้น..ร่างเล็กยิ้มหวานทั้งน้ำตาก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องที่มืดสนิท..ไม่มีแม้แต่แสงไฟร่ำไรจากช่องของหน้าตา

ปัง!!!  …ถ้าอย่างนั้นที่ผ่านมาฉันเดาถูกสินะ.. นายมาหาอึนฮยอกจริงๆ

…………… the prisoner & police …………..







 

“ฮันกยองค่ะ..สิ่งที่ฉันขอวันนี้เลยได้ไหม”หญิงสาวที่รบเร้าให้ร่างสูงพาออกมาเดินห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งเอ่ยถึงเรื่องที่ตกลงกันไว้ ร่างสูงยิ้มรับน้อยๆ

“อืม..ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี”เรื่องมันจะได้จบไวๆ..แต่ในความคิดของพาดาน่ะหรอ เรื่องมันยังไม่เริ่มต้นเลยเสียด้วยซ้ำ

 

“ที่ไหนดีล่ะ บ้านคุณ บ้านฉันโรงแรม..”


 

“ผมมีสถานที่ที่คุณจะลืมไม่ลงเลยล่ะ”เสียงทุ้มแทรกขึ้นเรียกรอยยิ้มมุมปากของหญิงร่างเพรียวบางได้เป็นอย่างดี..ฮันกยองไม่ได้ชั่งใจรอยยิ้มแบบนั้นแม้แต่น้อย รู้สึกแปลกๆแต่ก็ตอบไม่ได้ว่าแปลกอย่างไรและกังวลเพราะอะไร


 

รถปอร์เช่คันหรูเคลื่อนออกจากลานจอกรถขนาดกว้างของห้างไม่นานมันก็พาร่างทั้งสองมาถึงจุดหมาย.. ที่ที่ฮันกยองเพิ่งจะจากมาเมื่อเช้า

“สวยจัง บ้านพักต่างอากาศของคุณหรอคะ”สุ่มเดาพอประมาณเพราะบ้านหลังนี้อยู่ห่างใกล้จากบ้านเดิมที่อยู่ในกลางตัวเมืองไม่น้อย

“หึ..เซฟเฮ้าท์น่ะ”

 

“น่าอยู่มากเลย คุณอยู่คนเดียวหรือเปล่าแล้วถ้าอยู่คนเดียวจะไม่เหงาหรอ”ดูเหมือนเป็นคำถามธรรมดาแต่สายตาของเธอที่มองร่างของชายหนุ่มดูจะไม่ปกติเอาเสียเลย..เป็นแววตาที่พยายามยั่วยวนเสียเต็มที่

“เมื่อก่อนไม่ค่อยได้มาแต่เดี๋ยวนี้ฉันต้องอยู่ที่นี่..”

 

“อ่อ..ถ้าฉันแต่งงานกับคุณฉันก็ต้องย้ายมาอยู่ที่..”ยังไม่ทันจะพูดจบร่างสูงก็หันมาตะหวาดทันที

“ไม่มีงานแต่งงานอะไรทั้งนั้น..สิ่งที่จะจัดได้คืองานศพ เอาซักงานไหมล่ะ!”เสียงทุ้มพูดพร้อมกับแววตาที่ดูดุดัน..พาดาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะฝืนยิ้มเจื่อนๆให้ งานศพที่เพิ่งผ่านไป มีเพียงรอยน้ำตากับความสูญเสีย ฉันจำได้แค่นี้..

 

“ใจเย็นสิคะ พาดาแค่ล้อเล่นเอง เราเข้าบ้านกันเถอะค่ะ นะ!”เสียงหวานๆของเธอออดอ้อนร่างสูงเหมือนอย่างเคย รอยยิ้มที่ฉาบบนใบหน้าอย่างสวยงามกลับแอบแสยะยิ้มเล็กๆอย่างร้ายกาจ.. มันเรียกว่าเสร็จค่ะ ไม่ได้เรียกว่า จบ

“อื้อ..แรงอีกค่ะ”เสียงอืออึงดังขึ้นระหว่างกำแพงห้องที่ร่างบางพิงอยู่ แม้จะเพิ่งได้สติไม่นานแต่เขาก็พอจะได้ยินเสียงหญิงสาว..ไม่คุ้นหูเอาเสียเลย

“อ๊า ลึกอีก!..อะ”กำแพงที่กลั้นระหว่างห้องเริ่มสั่นเล็กน้อย..ยิ่งคนความรู้สึกเร็วอย่างฮยอกแจแล้ว เพียงบางอย่างกระทบกับกำแพงเขาก็รู้ทันที.. หวังว่าฮันกยองคงไม่ได้ทำอะไรบ้าๆอยู่อีกห้องหนึ่งหรอกนะ.. แต่ถ้าไม่ใช่ฮันกยองแล้วมันจะเป็นใคร?

ก๊อก!!  มือบางพยายามเคาะให้คนที่อยู่อีกฝากกำแพงห้องได้ยิน ไม่ว่าจะเป็นใครก็เถอะ

“คุณช่วยผมออกไปที”




 

“อะ!! ฮะ..ฮัน คุณได้ยินเสียงอะไรไหม”เสียงของเธอพยายามพูดออกมาให้เป็นประโยคมากที่สุด..แรงกระแทกที่ถาโถมเข้าตัวอย่างมหาศาลทำเอาร่างเพรียวบางแทบยืนไม่อยู่ คงพึ่งได้แค่กำแพงห้องเท่านั้น


 

“อืม.. ไม่หนิ อื้อ!”

“อา... ฉะ..ฉันคงหู อือ.. ฝาด”

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!! เสียงเคาะกำแพงของห้องยังดังไม่หยุดอีกทั้งแรงสั่นก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นตาจำนวนการเคาะ หญิงสาวเริ่มขมวดคิ้วแน่นด้วยความสงสัย

“ฮันกยอง..มีคนอยู่ห้องข้างๆหรือเปล่า”คำถามของพาดาทำเอาฮันกยองหยุกกิจกรรมตรงหน้า ร่างสูงแสดงออกถึงความไม่พอใจโดยใช้สีหน้าอย่างชัดเจน พาดาจึงต้องหลบสายตาที่ดูดุดันนั้นอย่างอดไม่ได้


 

“ถามไปแล้วได้อะไร..”




 

“ขอโทษค่ะ.. คะ..คือฉันไม่คิดว่าคุณจะโกรธ”น้ำเสียงของเธอแทบขาดหายลงลำคอไปจนหมด รอยยิ้มเจื่อนๆบ่งบอกว่าคนตรงหน้าน่ากลัวสักเพียงใด

“โกรธแน่..ถ้าเธอยังไม่เงียบฉันจะถือว่าฉันให้เธอได้แค่นี้”สิ้นเสียงของฮันกยอง หญิงสาวก็พยายามดันตัวเข้าหาร่างสูงทันที



 

“ขอโทษค่ะ พาดาจะไม่ถามอีกแล้ว”


 

“ดี! หึ”คนตัวสูงกระแทกส่วนความเป็นชายเข้าไปในร่างของพาดาอย่างแรง..ไม่มีแม้แต่ความปราณีหรือเสียงแห่งความสุขสมที่ดังออกมาจากปากของฮันกยอง.. เพราะไม่ได้ตั้งใจหาความสุขจากร่างของคนตรงนี้ตั้งแต่ทีแรก เพราะมีข้อบังคับและต้องแลกเปลี่ยน.. มันจึงไม่ได้รสชาติอย่างที่เคยรู้สึกแม้แต่น้อย

“คุณ! ได้ยินผมไหม”ฮยอกแจยังไม่ล้มเลิกความพยายามเลยแม้แต่น้อย..ถึงแม้ความหวังจะเลือนลาง แต่มันก็ยังดีกว่าไม่ความหวังเลยไม่ใช่หรอ?

“พาดา..”

“คะ อืม...”หญิงสาวขานรับปนเสียงที่ขับออกมาจากความสุข.. เธอกำลังยิ้มรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป ยิ้มให้กับความฝันแห่งอนาคต

“เรียกชื่อฉันหน่อยได้ไหม เสียงดังๆ”ว่าแล้วร่างสูงก็ขับเคลื่อนส่วนนั้นเข้าไปเสียเต็มที่

“ฮันกยอง อ๊า!!!”

“ดังอีก!”ชายหนุ่มเร่งเร้า..จังหวะถูกเปลี่ยนเป็นความรุนแรงที่ทวีคูณขึ้น หญิงสาวหลั่งน้ำตาไหลออกมาเป็นสายด้วยความเจ็บปวด..เสียงครางกระเส่าปะปนเป็นเสียงสะอื้นเคล้ากันไป

“ฮันกยอง!! กรี๊ด!!!!!”เสียงของกรีดร้องอย่างโหยหวน ส่วนที่กระแทกเข้าออกตามอารมณ์ไม่หยุดยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่สนใจผู้รับรู้ความเจ็บปวดนี้เลย ร่างสูงยิ้มน้อยๆก่อนจะปลดปล่อยออกมาใส่ภายในร่างกายของพาดา

“เสร็จซะที”

 

“ฮันกยองงั้นหรอ.. ผู้หญิงในห้องอยู่กับนายสินะ”ร่างบางที่ถูกคั่นภาพจากอีกห้องด้วยกำแพงสีทึบบอกกับตัวเองเบาๆ รอยยิ้มเล็กมุมปากกำลังฝืนยิ้มให้กับตัวเอง..ความพยายามของเราทั้งหมดก็สูญเปล่า ใครมันจะมาช่วยนายกัน ฮยอกแจ  โง่อีกแล้วสินะ หึ..

“...ฉันออกไปก่อนนะ เธอจะพักอยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ ไว้ลุกไหวแล้วค่อยกลับ”ร่างสูงบอกกับคนที่ทรุดลงไปนั่งกับพื้น ขายาวก้าวออกไปโดยแม้แต่จะหันหลังกลับมามอง เมื่อประตูไม้เนื้อดีปิดลงแล้ว หญิงสาวจึงค่อยๆคลานไปหยิบสิ่งที่ซ่อนไว้บนโต๊ะของอีกมุมห้อง.. กล้องวิดีโอที่ยังคงทำงานได้ตามปกติ

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะไม่ปล่อยคุณไป”รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นมาอีกครั้ง เธอนั่งยิ้มกว้างก่อนจะนึกขึ้นถึงอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่.. เสียงอะไรที่อยู่อีกห้อง ไม่สิ ต้องถามว่าเสียงใครต่างหาก  คิดได้ดังนั้นพาดาจึงรีบใส่เสื้อผ้ามือของเธอยันตัวขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล

“ฉันจะต้องรู้ให้ได้!”ว่ากับตัวเองก่อนจะใช้แรงที่เหลือทรงตัวเดินไปยังห้องข้างๆ เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าห้องแล้ว มือเรียวของเธอเลือกที่จะเปิดประตูห้องออกอย่างทันที

“แกเป็นใคร!?”

…………… the  title & talk zone…………..




the title (ไตเติ้ล)

coming soon เป็นเนื้อหาส่วนหนึ่งของตอนหน้า..







“หัดเจียมตัวเจียมกะลาหัวของแกไว้ว่าฉันจะมาเป็นเจ้าของบ้านนี้อีกคน!”







“คยูฮยอน..ช่วยจัดการให้ฉันด้วย กระชากความบริสุทธิ์ของมันที!”







................................................





 

ว้าก!!! ไตเติ้ลตอนต่อไปเกิดอะไรขึ้น!! ไม่เชื่อ กี้ อย่าทำนะลูก อย่า โฮก!!!!! ไรเตอร์บ้าไปแล้ว
ยัยพาดา แร๊ง! แต่เดี๋ยวก็มีคนแรงกว่า ฮ่าๆ อึนฮยอกจะเป็นไงมั่งวะน่ะ หรือ อึนฮยอกจะเหมือนฮูอาร์ยูที่ลากคนเข้าห้อง -*- (พอดีไรเตอร์ไปดูมา) น.18+  เพิ่ง 14 ไม่รู้ว่าเขาขายให้ได้ไง
 

t em