ลำดับตอนที่ #19
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ผิดแผน
ฤูหนาวอแว้นโปษัที่เ้าหิธิษามีเยออพระโอษ์ว่าแ่เย็นไม่ถึหนาวสามารถทำให้ทรพระำเนินอพระอุระลอทาเส็ลับ
พระทน์บนและล่าระทบัึั เรียวโอษ์เริ่มาวี
ไออุ่นาัวพระพี่เลี้ยอยโอบอพระอ์ไม่ห่า่วยไ้บ้าเล็น้อยเท่านั้น
ราอรัษ์โภินผู้นำเส็ยัเินอผายัวรไร้ทีท่าหนาวสั่นเรียรอยหมั่นไส้ใรวาพระพี่เลี้ยรมีย์ึ้นอีเท่าัว
ถ้าไม่นึว่าอยู่่าบ้าน่าเมือวรผูไมรีมาว่าสร้าศัรูเอาเรื่ออรัษ์หนุ่ม
มีอย่าที่ไหนพายเรือถวายแ่ไมู่แลทรเือบมน้ำ
เนื่อาเิวามเปลี่ยนแปลั่ว้ามืน
ที่ประทับเ้าหิพระายาึยัไม่แยเป็นสัส่วน ประทับอยู่ในส่วนที่ประทับรับรอเิมอันเป็นปีหนึ่อพระราวัหลว
เ้าหิธิษามีทรหนาวทั้ยัรู้สึเหมือนทรแบพระพัร์ลอทาเส็้วยสภาพลอพระอ์เปียโ
พระเศาลู่แนบพระเศียร พระพัร์มอมแมมูแทบไม่ไ้
แย่...แย่ที่สุ!
ทรหวัว่าพิธีถวายบัมทูลลายัำเนินอยู่
แม้ทรอยาเ้าเฝ้าราาวัุวรรธน์มาเท่าไหร่พระอ์ลับเป็นนสุท้ายที่ทร้อารพบในสภาพเ่นนี้
ยัไม่ทันทรภาวนาเสร็สิ้น
เสียหัวเราะสใสัึ้น ไม่ไลเลยเบื้อพระพัร์พระอ์นี่เอ
ใล้ทาึ้นสู่ที่ประทับ เ้าหิธิษามีทอพระเนรเห็นเ็ายวายุยืนเาะพระเพลาราาวัุวรรธน์ที่ประทับับเิบันไำลัเล่าบาอย่าประทาน
เรื่อเล่าหรืออาเพราะสุรเสียสู่ำหลอล่อเ็เป็นที่ถูใวายุมา
เสียหัวเราะใส ๆ ถึัอยู่ลอเวลา อ์ราายัทรเล่าโยไม่ทันสัเบวนเส็
เ็ายแหนหน้าอ้าปาหวอฟัเพลิน วาใสแ๋วับ้อพระพัร์มายแน่ว
“เสือัวให่ไ้ลิ่นอาหาระำลัหิวโหยแ่มอไปไม่เห็นึเินพล่านสูมูามลิ่นอาหารอันโอะ
อยู่ที่ไหนอาหารอ้า ออมาเี๋ยวนี้”
ทร้มลสูพระนาสิใล้แ้มเ็น้อย
ไรพระมัสสุาสัมผัสถูผิวอ่อนบา วายุเอียอหัวเราะิัแล้วส่เสียแ๋ว
“หม่อม ๆ”
วายุุนมาอบวิ่เล่น
มืออยู่ไม่สุมัว้าอใล้มือ
นาพระำนัลแทนที่ะไ้ถวายารรับใ้เ้าหิ้อผลัเปลี่ยนอยำับูแลไม่ให้เ็น้อยไ้รับอันรายหรือทำอพั
เ็วัยสอวบเศษบานพูเ่ไม่เหมือนวายุไม่่อยพูแล้วยัถนัพูำสั้น ๆ
ราาวัุวรรธน์ทรว้าร่าระ้อยวิ่ื๋อไปอเ้าหิธิษามีไม่ทัน
ทรลุึ้นสาวพระบาทาม่อยเ้าพระทัยว่าหม่อมามำเรียอวายุหมายถึพระายาอพระอ์
วรอ์อ้อนแอ้นยอบล
ประทานูบแ้มวายุ แย้มพระโอษ์ำำเรีย วายุำลัอยู่ในวัยำ
ไ้ยินพระพี่เลี้ยับนาพระำนัลเรียพระอ์ว่าทูลระหม่อมึำมาเรียบ้า
สมอน้อย ๆ ทำำทูลระหม่อมหล่นเหลือแ่หม่อม
“รมีย์พาไป่อน
ัวันเปียประเี๋ยววายุะเปียไป้วย”
ทรสั่ ยืพระวรายึ้น
ไม่ลืมถวายบัมอ์ราา ราาวัุวรรธน์ทอพระเนรหนึ่เ้าหิ
แปผู้ิาม้วยสายพระเนรเ้มุ
ถ้อยรับสั่ถามมีเพาะับราอรัษ์โภินสภาพเปียปอนไม่แพ้ัน
“เิอะไรึ้น”
พระพี่เลี้ยอุ้มวายุไม่ให้วิ่น
เ็น้อยออนอุ้มแน่นทันทีที่ไ้ยินสุรเสียเ้ม
ราอรัษ์โภินเล่าเหุาร์ถวาย บ้วยประโยที่ว่า
“เป็นวามผิอระหม่อม”
“ใ่” ลสุรเสียหนั
“หาทาไปุถูใ่ไหม อยู่ในนั้นสัสอวันแล้ว่อยลับออมา”
รับสั่ราวับเป็นพระรุาล้นพ้นที่ไม่ให้ใรับุมราอรัษ์ลับพระราทานอนุาให้เินไป้วยัวเอ
“อย่านะเพะ”
สุรเสียแหลมัั พระเนรเ้มวัมายัผู้รับสั่เห็นพระวรายสั่น
ทรถอลอพระอ์ลุม ลุมประทาน
“นอาโปรทอพระเนรลายผ้าม่าน
ไม่นึว่าโปรเล่นน้ำในวันหนาวั้วย”
ทรสัพยอสุรเสียเรียอย่าริ้วราอรัษ์ไม่หาย วพัร์ามระเรื่อึ้น
“เส็เ้า้าในเถอะ เปลี่ยนลอพระอ์เอาให้หนาว่านี้...”
ทรสั่อย่าไม่เว้นัหวะ
วามหนาวทวีึ้นทำให้เ้าหิธิษามีทรอยาเส็ลแ่ในอ่าสรเร็ว ๆ
หายัทรห่วราอรัษ์
“หม่อมันะไปถ้าทรสัาว่าะไม่ลโทษโภิน
มันเป็นอุบัิเหุ เาไม่มีวามผินะเพะ”
“นี่ืออทหาร”
“แ่มีรับสั่ให้เาเป็นอรัษ์อหม่อมันเท่าับเป็นนอหม่อมัน...ใ่ไหมเพะ”
ราาวัุวรรธน์ทรนิ่ับารปป้ออรัษ์อย่าแ็ัน
สุท้ายทรถอนพระอัสสาสะ-ปัสสาสะ รับสั่ับราอรัษ์โภินว่า
“ราวนี้ันยให้
แ่ถ้ามีอีโทษเพิ่มเป็นสอเท่า”
ราอรัษ์โภินถูไล่ให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
นาพระำนัลแยย้าย พระพี่เลี้ยรมีย์อุ้มวายุเ้า้านใน
ราาวัุวรรธน์ทรลายวามริ้วลสายพระเนรับเพาะวพัร์ามปรารอยำัน
วรอ์อ้อนแอ้นเส็เียพระอ์เปียมะลอมะแลทั้ยัสั่นเหมือนลูนน้ำ
ทรเือนให้รีบเปลี่ยนลอพระอ์เ้าหิธิษามี็ทรื้อึ้วยเหุผลว่า
“หม่อมันมีเรื่ออยาราบทูลถาม”
เมื่อรู่ออโรปป้ออรัษ์
ราวนี้ื้อเพราะมีปัหาาพระทัย
ถ้าไม่ทรใ้ไม้แ็เ้าหิธิษามีประวรไ้หวัในไม่้า
“ั้แ่เมื่อืนเรายัไม่ไ้พูุยัน
เส็ไปเปลี่ยนลอพระอ์เถอะ หม่อมันสัาว่าะรอ นานเท่าไหร่็ไ้”
พระราานฝ่ายในห้ามบุรุษเ้าออยเว้นอ์ราา
ราาวัุวรรธน์ทรส่ถึหน้าห้อ
เ้าหิธิษามีทรระับลอพระอ์ลุมัวโร่ื้นหมาเพราะับน้ำาลอพระอ์อพระอ์
อพระราทานำสัาพระโอษ์สั่น
“แน่นะเพะ”
“สัา”
เมื่อทรให้สัาโยย้ำว่านานเท่าไหร่็ไ้ามแ่พระทัย
ราาวัุวรรธน์เส็มาอีห้อหนึ่ไม่ไลนั นาห้อไม่ว้าให่นั
ภายในแ่้วยเรื่อไม้แบบเรียบทั้หมู่พระเ้าอี้และั้นหนัสือูเป็นห้อพระสำราึ่ห้อสมุในห้อเียวัน
วามเรียบ่ายอห้อถูสร้าึ้นอย่าใเพราะเมื่อมอผ่านหน้า่าบานสูะเห็นสวนอไม้อันเป็นสีสัน่วยเิมเ็มบรรยาาศภายในไ้อย่าี
มหาเล็เ้ามารายานว่าเ้าหิธิษามีอเ้าเฝ้า
ราาวัุวรรธน์ทรผละาริมพระบัรมาประทับที่พระเ้าอี้พลานึ
“เร็วว่าที่ิ”
เ้าหิธิษามีในลอพระอ์ุใหม่สีฟ้าอ่อนแลเยาว์พระันษา
พระเศาหมาเือบแห้ปล่อยสยายเ็มพระนอ
สอพระอ์เพิ่รำลึถึารประทับามลำพัเป็นรั้แร ่าฝ่าย่าทระันิ่
เ้าหิทร่อน้าประหม่า อ์ราาทรวาพระอ์เยยาาเาพระอารม์
ระหว่าพระเ้าอี้มีโ๊ะลมเี้ยั่นลา
วาาน้ำาพร้อมุถ้วยาอยู่ใล้แันระเบื้อเนื้อีปัอไม้ประิษ์อบลิ่นหอม
“เสวยหน่อยไหม
พระวรายะไ้อุ่นึ้น”
ราาวัุวรรธน์ทรถาม
หยิบถ้วยาึ้นะริพระสุธารสาประทาน อาาศ้าในอุ่นว่า้านนอ
ไ้สรและเปลี่ยนลอพระอ์ใหม่วามหนาวเหน็บเลือนหายไปแ่ารื่มาท่ามลาอาาศเย็นเป็นสุนทรีย์อย่าหนึ่
“หม่อมันเอเพะ”
ทรรินพระสุธารสาถวาย่อนรินให้พระอ์เอ
ราาวัุวรรธน์ทรทราบ เ้าหิ้อารรับสั่บาอย่าับพระอ์
ยัทระเนไม่ถูและในำนวนที่พยายามทรเาไม่รับรับสั่ถามอเ้าหิสัน้อยนิ
“ทำไมเพะ
ทำไมึทรเลือหม่อมัน”
ไ้รับสั่ถามอย่าั้พระทัย่อยทรรู้สึีึ้น
ทั้ืนทีเียวับารที่ำถามนี้ผุึ้น ทรเฝ้ารออยเวลาเ้าเฝ้า
้อารฟัำอบอย่ายิ่
นี่สสัยมา
มีโอาสึรีบถาม...ราาวัุวรรธน์ทริ
พระหัถ์ำถ้วยพระสุธารสา้าอย่าลืมพระอ์ ไม่ทรทราบเลย้วย้ำว่าทำไม
ทราบเพียแ่โประสวมพระธำมร์ที่เรียมไว้บนพระอนามิาเ้าหิาแว้นเมธัส...นที่ประาศัว่าเส็มาามหน้าที่
ไม่โปรารโห
ารอบำถามึผ่านารใร่รวหนั อา...อาเพราะทรอบเอานะ ใร่ะปราบพยศ
เปลี่ยนท่าทีไม่แยแสอเ้าหิธิษามี หรืออย่าอื่น...ไม่แน่พระทัย
“เพราะ...ฝ่าบาทท่าทาเ้าใ่าย
ไม่ทำให้หม่อมันยุ่ยาระมั”
เท่านี้เอที่ทรนึออ
เ้าหิธิษามีทรวาถ้วยพระสุธารสาัึ พระโอษ์เม้ม ้อพระพัร์ ‘พระสวามี’ พระหทัยเ้นรัวเมื่อรู่่อย ๆ
ผ่อนแรลนทรรู้สึถึัหวะ้าหนัเหมือนำลัะหยุ
นี่หรือเหุผล...นี่เราหวัอะไรอยู่
หวัำอบแบบไหนอยู่นะ
“เ้าหิพระอ์อื่น็ไม่ทำให้ฝ่าบาทยุ่ยา”
ออะเ็มพระทัยทำให้ทรพระสำรา้วย้ำ
“หม่อมันเลือแล้ว”
อ์ราารับสั่่าย
เ้าหิธิษามีแทบรัสสวน
“แ่หม่อมันไม่! ฝ่าบาททำหม่อมันผิแผน ทั้หมเป็นเพราะฝ่าบาทอ์เียว”
“หม่อมันไม่เหมาะหรอเพะ”
ทรทำพระทัยเย็น “หม่อมันยอมเสียหน้าให้ฝ่าบาทประาศยเลิเพื่อเลือใหม่”
“หม่อมันไม่ใ่นลับลอ”
ทรระแทถ้วยพระสุธารสาับพื้นโ๊ะเสียแทบร้าว ะโพระอ์รับสั่ถาม
“โปษัมีอะไรน่ารัเียฝ่าบาทถึปิเสธนั”
เวลาริ้ว พระพัร์ุันน่าลัว
“เปล่าเพะ”
เพลิร้อนแรในวเนรราาวัุวรรธน์ับวูบ
ระแสรับสั่ถามน
“แล้วเพราะอะไร”
ทำไมไม่ละเอียอ่อนเลย...ไม่แม้สันิเียว
เรื่อแ่นี้ยั้อให้ทรอธิบาย ท่าถอนพระปัสสาสะแรใให้อ์ราาทรเห็น
“เรา...ฝ่าบาทับหม่อมัน”
ไม่ไ้รััน ยิ่ว่านั้น “ยัไม่รู้ัันีพอ”
รอยแย้มพระโอษ์แรประับพระพัร์มาย
“เท่านี้หรือที่ทริพระทัยนั”
เท่านี้? ั้มา ไม่รั
ไม่รู้ัแ่้อใ้ีวิร่วม
“เพะ ปล่อยหม่อมันไปเถอะ
หม่อมันอยาลับบ้าน”
ทรอแเหมือนเ็อ์ราา้อทรรับบทปลอบเ็
“ฝ่าบาท
หม่อมันยอมให้เป็นอย่านั้นไม่ไ้ ไหนทรเล่าว่าโปรารท่อเที่ยว
ทริเสียสิว่าำลัเส็ประพาส”
“ะให้หม่อมันิไ้ยัไเพะในเมื่อไม่ใ่”
“หม่อมันประนีประนอมที่สุแล้วนะ”
ัริ้วบ้า ระแสรับสั่เริ่มุ่น
“เมื่อืนทุนรับทราบแล้วว่าหม่อมันเลือฝ่าบาท หมายำหนาร่า ๆ รวมถึานอภิเษะมีึ้นในไม่้าะเส็ไหนไม่ไ้ทั้นั้น
่อไปนี้ที่นี่ือบ้านอฝ่าบาท เ้าพระทัยามนี้ไว้้วย”
นี่น่ะหรือนที่พระอ์ะ้อแ่าน้วย?
พระโลหิีพล่านทั่วพระพัร์อย่าริ้วั
อาเริ่มั้แ่รับสั่อบำถามแรนั่นแล้ว เหุผลอะไร...แย่ที่สุ
โปริามอน่อไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น