ลำดับตอนที่ #19
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ของหวานรสผิดหวัง
เสียเื่อยาลายาวัออมาาโทรศัพท์มือถือ หน้าออมันสว่าวาบเมื่อปลายสายสนทนา
“อืม..ว่ายัไ”
“เปล่า็แ่อยู่เียบแล้วรู้สึเหานิหน่อย”
ายหนุ่มอบ้วยน้ำเสียเรียบเยพลานำมือประสานับแผ่นสีเียวแน่นนั
เาศีรษะ้ม่ำลนเส้นผมสีทอสะบัามแร สายาพุ่รไปยัวัถุรเบื้อหน้า ้อมือเร็นเส้นเลือปูโปน ไม่ใ่เพียส่วนบนเท่านั้น้อบอว่าเร็ทุส่วนในร่าายึเหมาะสมว่า
แรบิอันมหาศาลทำลายแผ่นเมล็พันธุ์นแออเป็นสอเสี่ย
แสสีาวสว่าึ้นามมา้วยเสียอู้อี้าปลายสาย่อนะัถ้อยัำึ้นลับมาเป็นปิ
“อย่าบอนะว่าำลัฝึอยู่”
“็นะทำยัไไ้ละ ันนอนไม่หลับนี่นา”
“ไม่รู้ะเอายัไับอนาใ่หรือเปล่า”
“นี่นายเป็นนัทำนายหรือไัน เาแม่นมา..”
พวเา่าพูุยัน่ออีพัให่ ไฟห้อึับลพร้อมับร่าายอันหนัอึ้ลบนที่นอนอันแสนอ่อนนุ่ม
เรื่อปรับอาาศยัทำานอย่าันแ็า่ว่ำถึรุ่เ้า
่วออายหนุ่มยุบลและพอโสลับันามมา้วยเสียถอนหายใเ้าออัเสนาะหู
นาฬิาปลุพยายามแ้เือนผู้เป็นเ้าอ แ่ลับไม่ไ้ผลราวับมันไร้ัวน
เลโอพาร์ทยัหลับลึอยู่แบบนั้นาเ้ารู่ลายเป็นยามสายแทน
พอเวลาผ่านไป ิวัรประำวันึเริ่มึ้น อาบน้ำแปรฟัน เป่าผมรวมถึหวีเพื่อัทร สวมเสื้อผ้าีน้ำหอม ื่มน้ำสะอาหนึ่ถึสอแ้ว ้มมอนาฬิาสวมรอเท้าผ้าใบยี่ห้อัและสุท้าย แ่ไม่ท้ายสุนั่นือออาบ้าน..
เา้าวเท้ามุ่หน้าไปยัุหมายปลายทานั่น็ือร้านาแฟแถวบ้าน เมื่อ้ามทาเท้าัถนนไปนถึอีฟาฝั่หนึ่็ะ้อเินสวนึ้นโยอาารบ้านเรือนะอยู่ทาวามือผ่านไปแป่วึ
เมื่อถึุหมายรเาน์เอร์บาร์ เา็หย่อน้นลเปล่เสียเ้มสั่าแฟำผสมน้ำอุหภูมิเย็นเพื่อลายร้อน
พนัานหนุ่มอบรับและเร่มือทำให้อย่าล่อแล่ว เพียอึใ็ไ้เห็นาแฟผสมน้ำเย็นวาอยู่โ๊ะไม้สีา
เลโอพาร์ท้มศีรษะลพลาเอื้อมมือไปหยิบับแ้วระาษและนำมันมาวาใล้ัว
เานั่หายใทิ้้วยวามเบื่อหน่ายพลาิบาแฟนหม ็ยัไม่หายึยื่นบัรใบำให้พนัานหนุ่มเพื่อำระ่าบริารหลัานั้นึออเินทา่อ แ่พูามรัวเาเอ็หมสิ้นหนทาึยืนเ้ัอยู่หน้าร้าน
สอมือยืนสอเ้าระเป๋าาเพลายืนมอท้อฟ้าราวับำลัถ่ายภาพยนร์ที่ัวเอยืนรอหิสาวผู้เป็นที่รั แ่วามริลับสวนทาอย่าสิ้นเินอาะมีสถานะโสแล้วเา็ยัไม่เยบับผู้หินไหนอี้วย..
เลโอพาร์ทสะุ้ัวเบาเมื่ออุปร์สื่อสารอันทันสมัยสั่นเือนึนำมือออาาเพร้อมับโทรศัพท์มือถือและอบรับมันอย่าระับระเ แ่เปล่เสียเอื่อยล้ายนหมแรแทน
“ว่ายัไนื่นสาย ั้นหรือ เ้าใแล้ว..”
เาเิน้ามถนนอย่าไม่เร่รีบไปามทา ยืนรอรถโยสารประำทาและออเินทาอีรั้ สายามอลอระออไปามไหล่ทาผ่านร้านหนัสือเ่า ร้านายสัว์เลี้ยและอื่น ๆ มามาย รถประำทาสี่ล้อับเลื่อน้วยระบบไฟฟ้า มันแล่นิวบนถนนลายาำูใหม่เอี่ยมผ่านอนรีเทาที่ทั้แห้และแ็แรอย่ามา
เลโอพาร์ทลุึ้นยืนลรป้ายโยสารอย่าแม่นยำ เมื่อถึุนัพบเาึ้าวเท้าเินลยืนพลาปันาฬิาัวเ่
ลถูป้ายไหมเนี่ย มันอยู่รไหนหรือว่าเราหลันแน่
เาบ่นอุบพลาปันาฬิาไปมาเพื่อ้นหาำแหน่ที่นัไว้
สอเท้าเินอยู่บนเส้นทาอันเียบสบ ไอร้อนทำให้ผิวหนัแสบันยุบยิบ
เลโอพาร์ทเินเอื่อยไปเรื่อยเลี้ยว้ายเ้าร้านอหวานอย่าเื่อ้า สายาวาโยรอบเพื่อหาอะไรบาอย่า่อนพยัหน้าเินปรี่รเ้าไปร่วมวสนทนา เมื่อหย่อนัวลบนเบาะหนัสีมพูสใสไม่ทันไร็โนว่าล่าวสั่สอนนแสบแ้วหู
“้ามา.. แ่่าเรื่อนั้นเถอะ”
เลนนีแยเี้ยวใส่บ่นออยู่รู่หนึ่็หยุล่อนเริ่มระแอมเสียเปลี่ยนบรรยาาศ
ทั้สอ่าหันหน้าเ้าหาู่สนทนาอย่าสำรวม
ายวัยลานยับอเสื้อเล็น้อยเสร็ึนำเอสารสอแผ่นมาวาอยู่ใล้ัว
เาวปาาลูลื่นูมีราาไปมาพลาเปล่เสียทุ้มาลำอ
“เอาละทั้สอน พร้อมะสัมภาษ์ใ่หรือไม่”
เลโอพาร์ทหันวับไปทา้าน้าะพริบาปริบ ๆ อยู่หลายรั้ เาบริมฝีปาแน่นส่เสียลอฟันออมาเบา ๆ
“นี่มันเรื่อบ้าอะไรันเลนนี่..”
เาพยายามเมินมัน่อนพลาแนะนำอย่าถ่อมน
“ผมื่อเลนนี อายุสิบแปปี บเรสิบสอ มาเพื่อสมัรเ้าทีมอุ”
“ท่าทาถ่อมนูใ้ไ้ ารพูุยระับไ้ใวามส่วนอีนละ”
“ผมหรือ.. เลโอพาร์ทอายุเท่าันับเ้านี่แหละ เอ่อ..บเรสิบสอเหมือนัน มาทำอะไร..เหุผลเียวันมั้..”
“เหุผลเียวันมั้ั้นหรือ.. น่าสนใีนะ แ่ว่าลอฟัเหุผลอทาเราบ้าีว่าพร้อมหรือยั”
เลนนีลืนน้ำลายลพยัหน้าอบรับทันวัน ส่วนเลโอเหลือบมอพนัานสาวผู้ถืออหวานอย่าไม่ละสายา
เสียนิ้วถูีัแปะหนึ่รั้เพื่อเรียสิ ายวัยลานุมมืออนวาอยู่บนโ๊ะพลาล่าวอย่าริั
“าารพูุยันไม่ี่นาที่อนหน้านี้ที่ทั้สอนหัเมล็พันธุ์ไ้นละหนึ่รั้ พวเธอมีประสบาร์็ริ แ่ทาเ้าอทีม้อารนที่สามารถหัแผ่นเียวนั่นไ้ทีละมา ๆ เสียใแทนพวเธออย่าสุึ้ที่ะบอว่า ไม่สามารถร่วมานันไ้ หวัว่าเ้าใ..”
เมื่อล่าวบเา็เ็บเอสารลระเป๋าเอสารปรี่เินออนอร้านและหายไป
เลโอพาร์ทึเินไปหาอะไรรอท้อทันทีเมื่อายปริศนาเินาไป
เลนนี้มหน้าฟุบโ๊ะนำนิ้วี้แว่น้ำื่มและนมันเป็นวลม
ผ่านไปพัให่ทั้สอนั่แร่วพลาหยิบอหวานลวโบ๋เลือบ็อโแลและนมเนยมามายยัเ้าใส่นเ็มปา เลโอหยิบับนม้วยรอยยิ้มส่วนเลนนีมวิ้วเอื้อมแนพยายามลืนอหวานลท้ออย่าทุลัทุเล
ายผมทอหยุมือลพลาล่าว้วยรอยยิ้ม
“ไม่เห็นเป็นไรเลย นายนั่เศร้าไปมัน็ไม่ทำให้นนั้นรับเ้าทีมหรอริไหม”
“็ริ แ่ว่า..”
“ไม่เป็นไรนั่ินอหวานให้หายเรียเถอะ ไม่้อพูุยให้เปลือน้ำลายมา”
เลโอพาร์ทล่าวให้ำลัใอย่าเป็นธรรมาิ้วยท่าทานิ่สบ เลนนีไ้ยินันั้นึถอนหายใเอื้อมมือหยิบนมิ้นที่เหลืออยู่ยัเ้าปาหวัะับวามหุหิ่อนเอลไ้
ภายในวันนั้นึบล้วยหลาหลายอารม์ผสมปะปนัน ใน่วเวลานั้นึมีเพียอหวานเท่านั้นอย่วยปลอบโยนให้หายทุ์ในั่นเอ ำเือนถ้ารับประทานอหวานมาะ้อหมั่นหาเวลาออำลัายบ้านะ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น