ลำดับตอนที่ #18
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : เราไปหย่ากันนะคะ
อนที่ 17 เราไปหย่าันนะะ
ทั้สอลไปเินเล่นริมายหา แพรวพราวสวมเรสยาวสีฟ้าลายอไม้แบบสายเี่ยว เธอไม่อยาทะเลาะเรื่อุบิินี่ที่วายุห้ามไม่ให้ใส่ เธอึเลือุที่เหมาะับารเินเล่นริมายหา
วายุยันิ่เียบไม่่อยพูา เายัรู้สึผิับเหุาร์ที่เิึ้น ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้บ่อยรั้ เา้อห้ามใัวเอไม่อยู่แน่ๆ แ่เา็ะพยายามไม่ทำเรื่อที่ผิ่อหิสาวนรัแน่นอน
“น้ายุรอรนี้นะะ แพรวะไป่อปราสาททราย”
“อืมไปสิ”
วายุถอรอเท้าแะรอนั่ใ้้นมะพร้าว สายามมอสาวน้อยที่ำลั่อปราสาททรายราวับเ็น้อยไร้เียสา ผมยาวม้วนลอนมัรวบเบี่ย้า ้านหน้าปล่อยปอยผมลมาเล็น้อย ยิ่ทำให้ใบหน้าสวยหวานูมีเสน่ห์วนมอลอเวลา มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาแอบถ่ายลิปวีีโอและภาพนิ่หลายภาพ
“หึ เวลานี้็เหมือนเ็น้อยไม่มีพิษสอะไร แ่เผลอไม่ไ้ ะับันทำผัวลอ เ็บ้า”
วายุพูนเียวพร้อมับอมยิ้ม สายาม้อมอนัวเล็อย่าไม่ลละสายา
“เฮ้ย พระอาทิย์ินแล้ว มาถ่ายมุมนี้เร็ว”
“เออๆ ไปิ”
เสียอผู้ายวัยรุ่นสอนำลัวนันถ่ายรูป แพรวพราวหันไปมอามเสียนั้น เนื่อาเธอรู้สึุ้นๆับน้ำเสียที่ไ้ยิน
“วิน ฟิล์ม”
“อ้าว แพรว”
“เฮ้ย แพรวนี่เอ นึว่าสาวที่ไหนมานั่่อปราสาททราย”
สอหนุ่ม วินและฟิล์ม เพื่อนร่วมลาสเรียนเินรเ้ามาทัทายแพรวพราว
“พวนายมาันแ่สอนหรอ”
แพรวพราวเอ่ยถามเพื่อนทั้สอ
“ใ่เราับฟิล์มนัันไว้หลายวันแล้ว พวเรานั่รถไฟมาน่ะ แล้วเธอล่ะมาับใร”
วินถามแพรว
“เอ่อ...”
แพรวพราวหันลับไปมอวายุที่ำลันั่ประสานมืออเ่าอยู่ใ้้นมะพร้าว เาำลัมอมาที่นทั้สาม
“เอ่อ เรามาับน้าายน่ะ”
“ไหนล่ะน้าอเธอ”
ฟิล์มถามลับทันที
“นั่อยู่รนั้นไ”
แพรวพราวี้ไปที่วายุ เานั่ห่าานทั้สามเพียไม่ี่เมร
“สวัสีรับ/สวัสีรับ”
เ็หนุ่มทั้สอไหว้สวัสีวายุ เาไม่ไ้อบลับอะไร เาเพียแ่พยัหน้ารับไหว้เ็หนุ่มทั้สอ สายาม้อมอที่ใบหน้าสวยหวาน้วยวามรู้สึที่ยาะาเา
“แพรว น้าายเธอหล่อมาเลยว่ะ นึว่าพระเอัาละรหลั่าวมานั่ริมายหา”
ฟิล์มระิบระาบ้าๆหูแพรวพราว
“อืมๆ หล่อ็่าเาเถอะ พวเรามาถ่ายรูปันเถอะ แล้ว็ไปโพส์ลโเียล เอร์ไพรส์ยัยุ๊บแับยัยแโมสัหน่อย”
“เออๆ วามิีว่ะ ถ้าพื่อนๆเห็น็ิว่าพวเรามาพร้อมัน”
วินล่าว
วายุไ้แ่นั่มอแพรวพราวที่ำลัสนุสนานในารถ่ายรูปับเพื่อนายทั้สอ
“เ็วัยรุ่นรั่ายหน่ายเร็วะาย ทำีับน้อเาไปเถอะ อย่าไป่าอย่าไปว่า พู้วยีๆ เอาวามีสู้เสือเ็ อีหน่อยน้อเาไปเอผู้ายวัยเียวัน เี๋ยว็ปล่อยมึเอล่ะ”
ำพูอสุสัน์สะท้อนเ้ามาในวามิอวายุทันที มัน็ะริอย่าที่เพื่อนสนิทอเาบอ แพรวพราวยัะ้อไ้เอนอีมามาย สัวันเธอ็้อเอนที่ถูใในวัยไล่เลี่ยัน แทนที่วายุะรู้สึีถ้ามันะเป็นแบบนั้น แ่เาับรู้สึหุหิที่เห็นแพรวพราวหัวเราะเฮฮาเวลาที่อยู่ับสอหนุ่มวัยรุ่นเพื่อนร่วมลาสเรียนอเธอ
“แพรว”
วินเอ่ยเรียแพรวพราวเบาๆ
“ว่าไ”
“ทำไมน้าายอเธอ้อมอพวเรานานั้น้วยวะ ถ้าไม่บอว่าเป็นน้า ันิว่าเป็นแฟนเธอแน่ๆ มออย่าับะินหัวพวัน น้าเธอห่วหลานสาวมาเลยหรอวะ”
วินถาม
“เออ ู็ิเหมือนมึว่ะวิน เามอพวเราลอเวลาเลย็ว่าไ้”
ฟิล์มล่าวสำทับ
“ไม่มีอะไรหรอ เาไม่รู้ะมออะไรไ ็เลยมอพวเรา ไหนๆเอารูปมาูหน่อยสิ สวยหรือเปล่า ส่เ้าไปในไลน์้วยนะ ะเอาไปโพส์ลโเียล”
“เออๆ ำลัส่ ภาพนี้แพรวสวยมาว่ะ มาถ่าย้วยัน สร้าภาพสัหน่อย ถ่ายเหมือนู่รัันน่ะ”
ฟิล์มล่าว
“เออๆ มาิ ถ่ายรนี้ ถ่ายสวยๆนะวิน”
“ไ้ๆ”
แพรวพราวและฟิล์มยืนแนบิันถ่ายภาพ ยิ่สร้าวามหุหิให้วายุไม่น้อย
“ลับไ้หรือยั! หิวะายอยู่แล้ว”
น้ำเสียทุ้มเปล่ออมา้วยอารม์หุหิ
“น้ายุเพิ่ทาน้าว่อนะเินมาไม่ใ่หรอะ”
แพรวพราวถามลับ้วยสีหน้าุน
“ใ่ แ่ันหิว ันะไปินอาหารทะเลรโน้น ะิน็รีบามมา พามาเที่ยว ไม่ไ้พามาถ่ายรูป”
วายุลุึ้นยืนเ็มวามสูแล้วหมุนัวเินออไปทันที
“อย่าลืมส่รูปให้ทาไลน์นะ ันไปินอาหารทะเล่อน ไว้เอันที่มหาวิทยาลัยนะ”
“เออๆ”
“โอเ”
สอหนุ่มวัยรุ่น วินและฟิล์ม ไ้แ่มอหน้าันทำาปริบๆ
“น้าหรือผัววะ มอูแทบะแหัวู”
ฟิล์มุยับวิน
“นั่นิ น้าริหรือเปล่า ทำอย่าับหึ แ่แพรวมันเยบอว่าพัอยู่ับน้าายแท้ๆ พ่อแม่ายั้แ่เ็ ็ะน้าริๆนั่นแหละ เาหวหลาน ลัวหลานมีแฟนในวัยเรียน”
วินพูามสไล์นิบว
“เออๆ น่าะริ ไปถ่ายรูป่อันเถอะ”
“น้ายุเป็นอะไร ทำไม้อหุหิ้วยะ”
น้ำเสียหวานเอ่ยถามนัวสูะที่เธอำลัเินามหลัเาไปที่ร้านอาหาร
“็นมันหิวไ ะให้อารม์ีหรอ บ้าหรือเปล่า”
ทั้สอนั่ทานอาหาร้วยบรรยาาศึเรียพอสมวร แพรวพราวไ้แุ่นับอารม์อสามีในนาม
“เธอไปบอสอนนั้นว่าันเป็นน้าอเธอทำไม”
วายุนอนเอามือเยหน้าผาพร้อมับเอ่ยถามนัวเล็ที่ำลั้าวาึ้นเียนอน
“ถ้าไม่บอว่าเป็นน้าะให้บอว่าอะไรล่ะะ บอว่าเป็นผัวหรอ ็มันไม่ใ่ เพื่อนๆไม่ไ้รู้เรื่อที่น้ายุับแพรวทะเบียนสมรสัน บอว่าน้าน่ะถูแล้ว”
“อืม นอนเถอะ เหนื่อย ่ว”
ร่าหนานอนะแ้าหันหลัให้แพรวพราวทันที
หลายเือนผ่านไป วามลับระหว่าวายุและแพรวพราวยัถูปิบัไว้ไม่ให้ฝ้ายรับรู้
“ยุะ วันนี้ฝ้ายไป้าที่บ้านยุนะะ”
“เอ่อ...”
ทั้สอเินออาสนามบินฝั่าเ้าและำลัเินไปที่ลานอรถ
“มีอะไรหรือเปล่าะ”
“ผมอยาไปนอนอนโฝ้ายน่ะรับ พอีว่าแอร์ที่ห้ออผมมันเสีย ่ายัไม่มา่อม ้อรอ่าสอวัน”
วายุไม่อยาะโหหินรั ที่ผ่านมาเาไม่เยโหเธอ้วย้ำ แ่เา้อำใปิบัเรื่อราวอแพรวพราวเพื่อไม่ให้วามแ
“ั้นลับอนโฝ้ายเลยนะะ”
“รับ”
แพรวพราวอยู่บ้านนเียวเป็นเวลาสามวัน เธอไม่รู้เลยว่าวายุหายไปไหน เธอไม่มีเบอร์โทรอเา และเา็ไม่มีเบอร์โทรอเธอ
“หายไปไหนมา ทำไมถึปล่อยให้แพรวอยู่บ้านนเียว”
ร่าเล็ยืนเท้าเอวมอวายุที่เพิ่ะ้าวาลารถ
“ันไปไหนมา เธอ็น่าะรู้นะ ันำเป็น้อรายานเธอ้วยหรอแพรวพราว”
“ใ่! บอแพรวมานะ หายไปไหน แพรวเยบอแล้วไ ถ้าแพรวไม่อนุา น้ายุ็ไปไม่ไ้ อย่าลืมนะว่าเราทะเบียนสมรสัน และใ้ีวิอยู่ในบ้าน้วยัน”
“แล้วไอ่ะแพรว แล้วเธอไ้เป็นเมียันริไหมล่ะ อย่ามาวุ่นวายออำสั่ับันให้มันมา ที่ผ่านมาเธอ็ทำให้ีวิันวุ่นวายมามาพอแล้วนะ ยัไม่พอใอีหรอ อยารู้ใ่ไหมว่าันไปไหนมา ันไปนอนับฝ้ายมาไล่ะ ันไปนอนับผู้หิที่ันรัไ พอใหรือยั ถ้ายั็ไสหัวออไป!”
“รี๊!”
วายุเินระแทเท้าึ้นบันไไป้วยวามเร่รีบ เาไม่อาทนฟัเสียรีร้ออแพรวพราวไ้
แพรวพราวออไปาบ้านทันที เธอไปหาุ๊บแเพื่อนรัที่พัอยู่หอพัหน้ามหาวิทยาลัย แพรวพราวเลือที่ะเล่าเรื่อราวทั้หมใหุ้๊บแฟัเพื่อเป็นารระบาย
“แพรว ันว่าแัใเถอะ เาไม่ไ้รัแหรอ ผู้ายเามีนรัอยู่แล้ว แลอิูนะ ถ้าเารัแเา้อทำให้มันถู้อ วามรัมันไม่ใ่ารรอบรอนะแพรว ถอยออมา อนายัอีไล ันบอแไ้แ่นี้ ันบอ้วยวามหวัีนะเว้ย นที่เาไม่รั ะไปบัับเา็ไม่ไ้หรอ”
ฝ่ามือบาบไหล่แพรวพราวเบาๆเพื่อเป็นารปลอบใ
“อบใมานะแ ถึเวลาที่ันะ้อยอมรับวามริแล้วล่ะ”
แพรวพราวลับเ้ามาที่บ้านใน่วสามทุ่ม วายุำลันัู่ทีวี้วยใบหน้าบึ้ึ
“หายไปไหนมา”
เาถามแพรวพราวทันทีที่เธอเินเ้ามา
“ะไปไหนมา็เรื่ออแพรว ทีน้ายุยัไปแบบไม่บอแพรว แพรว็ไม่ำเป็น้อบอน้ายุ”
“หยุสร้าปัหาสัทีไ้ไหม อยู่ีๆมันะายหรือไ”
“านี้แพรวะไม่สร้าปัหาอะไรให้น้ายุแล้ว่ะ น้ายุอยาไปไหน อยาทำอะไร็เิ พรุ่นี้แพรวอายุรบ 20 ปี เราไปหย่าันนะะ ีวิอน้ายุะไ้เป็นอิสระ แพรวยอมแพ้แล้ว แพรวะไม่มาให้น้ายุเห็นหน้าอีลอีวิ”
แพรวพราววิ่ึ้นบันไไป้วยวามเสียใ มันถึเวลาแล้ว ที่เธอะ้อไปาีวิอวายุ
------------------------------------
ืนนี้มา่อให้นะะ น้อแพรวะไปริๆแล้ว่ะ
ทั้สอลไปเินเล่นริมายหา แพรวพราวสวมเรสยาวสีฟ้าลายอไม้แบบสายเี่ยว เธอไม่อยาทะเลาะเรื่อุบิินี่ที่วายุห้ามไม่ให้ใส่ เธอึเลือุที่เหมาะับารเินเล่นริมายหา
วายุยันิ่เียบไม่่อยพูา เายัรู้สึผิับเหุาร์ที่เิึ้น ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้บ่อยรั้ เา้อห้ามใัวเอไม่อยู่แน่ๆ แ่เา็ะพยายามไม่ทำเรื่อที่ผิ่อหิสาวนรัแน่นอน
“น้ายุรอรนี้นะะ แพรวะไป่อปราสาททราย”
“อืมไปสิ”
วายุถอรอเท้าแะรอนั่ใ้้นมะพร้าว สายามมอสาวน้อยที่ำลั่อปราสาททรายราวับเ็น้อยไร้เียสา ผมยาวม้วนลอนมัรวบเบี่ย้า ้านหน้าปล่อยปอยผมลมาเล็น้อย ยิ่ทำให้ใบหน้าสวยหวานูมีเสน่ห์วนมอลอเวลา มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาแอบถ่ายลิปวีีโอและภาพนิ่หลายภาพ
“หึ เวลานี้็เหมือนเ็น้อยไม่มีพิษสอะไร แ่เผลอไม่ไ้ ะับันทำผัวลอ เ็บ้า”
วายุพูนเียวพร้อมับอมยิ้ม สายาม้อมอนัวเล็อย่าไม่ลละสายา
“เฮ้ย พระอาทิย์ินแล้ว มาถ่ายมุมนี้เร็ว”
“เออๆ ไปิ”
เสียอผู้ายวัยรุ่นสอนำลัวนันถ่ายรูป แพรวพราวหันไปมอามเสียนั้น เนื่อาเธอรู้สึุ้นๆับน้ำเสียที่ไ้ยิน
“วิน ฟิล์ม”
“อ้าว แพรว”
“เฮ้ย แพรวนี่เอ นึว่าสาวที่ไหนมานั่่อปราสาททราย”
สอหนุ่ม วินและฟิล์ม เพื่อนร่วมลาสเรียนเินรเ้ามาทัทายแพรวพราว
“พวนายมาันแ่สอนหรอ”
แพรวพราวเอ่ยถามเพื่อนทั้สอ
“ใ่เราับฟิล์มนัันไว้หลายวันแล้ว พวเรานั่รถไฟมาน่ะ แล้วเธอล่ะมาับใร”
วินถามแพรว
“เอ่อ...”
แพรวพราวหันลับไปมอวายุที่ำลันั่ประสานมืออเ่าอยู่ใ้้นมะพร้าว เาำลัมอมาที่นทั้สาม
“เอ่อ เรามาับน้าายน่ะ”
“ไหนล่ะน้าอเธอ”
ฟิล์มถามลับทันที
“นั่อยู่รนั้นไ”
แพรวพราวี้ไปที่วายุ เานั่ห่าานทั้สามเพียไม่ี่เมร
“สวัสีรับ/สวัสีรับ”
เ็หนุ่มทั้สอไหว้สวัสีวายุ เาไม่ไ้อบลับอะไร เาเพียแ่พยัหน้ารับไหว้เ็หนุ่มทั้สอ สายาม้อมอที่ใบหน้าสวยหวาน้วยวามรู้สึที่ยาะาเา
“แพรว น้าายเธอหล่อมาเลยว่ะ นึว่าพระเอัาละรหลั่าวมานั่ริมายหา”
ฟิล์มระิบระาบ้าๆหูแพรวพราว
“อืมๆ หล่อ็่าเาเถอะ พวเรามาถ่ายรูปันเถอะ แล้ว็ไปโพส์ลโเียล เอร์ไพรส์ยัยุ๊บแับยัยแโมสัหน่อย”
“เออๆ วามิีว่ะ ถ้าพื่อนๆเห็น็ิว่าพวเรามาพร้อมัน”
วินล่าว
วายุไ้แ่นั่มอแพรวพราวที่ำลัสนุสนานในารถ่ายรูปับเพื่อนายทั้สอ
“เ็วัยรุ่นรั่ายหน่ายเร็วะาย ทำีับน้อเาไปเถอะ อย่าไป่าอย่าไปว่า พู้วยีๆ เอาวามีสู้เสือเ็ อีหน่อยน้อเาไปเอผู้ายวัยเียวัน เี๋ยว็ปล่อยมึเอล่ะ”
ำพูอสุสัน์สะท้อนเ้ามาในวามิอวายุทันที มัน็ะริอย่าที่เพื่อนสนิทอเาบอ แพรวพราวยัะ้อไ้เอนอีมามาย สัวันเธอ็้อเอนที่ถูใในวัยไล่เลี่ยัน แทนที่วายุะรู้สึีถ้ามันะเป็นแบบนั้น แ่เาับรู้สึหุหิที่เห็นแพรวพราวหัวเราะเฮฮาเวลาที่อยู่ับสอหนุ่มวัยรุ่นเพื่อนร่วมลาสเรียนอเธอ
“แพรว”
วินเอ่ยเรียแพรวพราวเบาๆ
“ว่าไ”
“ทำไมน้าายอเธอ้อมอพวเรานานั้น้วยวะ ถ้าไม่บอว่าเป็นน้า ันิว่าเป็นแฟนเธอแน่ๆ มออย่าับะินหัวพวัน น้าเธอห่วหลานสาวมาเลยหรอวะ”
วินถาม
“เออ ู็ิเหมือนมึว่ะวิน เามอพวเราลอเวลาเลย็ว่าไ้”
ฟิล์มล่าวสำทับ
“ไม่มีอะไรหรอ เาไม่รู้ะมออะไรไ ็เลยมอพวเรา ไหนๆเอารูปมาูหน่อยสิ สวยหรือเปล่า ส่เ้าไปในไลน์้วยนะ ะเอาไปโพส์ลโเียล”
“เออๆ ำลัส่ ภาพนี้แพรวสวยมาว่ะ มาถ่าย้วยัน สร้าภาพสัหน่อย ถ่ายเหมือนู่รัันน่ะ”
ฟิล์มล่าว
“เออๆ มาิ ถ่ายรนี้ ถ่ายสวยๆนะวิน”
“ไ้ๆ”
แพรวพราวและฟิล์มยืนแนบิันถ่ายภาพ ยิ่สร้าวามหุหิให้วายุไม่น้อย
“ลับไ้หรือยั! หิวะายอยู่แล้ว”
น้ำเสียทุ้มเปล่ออมา้วยอารม์หุหิ
“น้ายุเพิ่ทาน้าว่อนะเินมาไม่ใ่หรอะ”
แพรวพราวถามลับ้วยสีหน้าุน
“ใ่ แ่ันหิว ันะไปินอาหารทะเลรโน้น ะิน็รีบามมา พามาเที่ยว ไม่ไ้พามาถ่ายรูป”
วายุลุึ้นยืนเ็มวามสูแล้วหมุนัวเินออไปทันที
“อย่าลืมส่รูปให้ทาไลน์นะ ันไปินอาหารทะเล่อน ไว้เอันที่มหาวิทยาลัยนะ”
“เออๆ”
“โอเ”
สอหนุ่มวัยรุ่น วินและฟิล์ม ไ้แ่มอหน้าันทำาปริบๆ
“น้าหรือผัววะ มอูแทบะแหัวู”
ฟิล์มุยับวิน
“นั่นิ น้าริหรือเปล่า ทำอย่าับหึ แ่แพรวมันเยบอว่าพัอยู่ับน้าายแท้ๆ พ่อแม่ายั้แ่เ็ ็ะน้าริๆนั่นแหละ เาหวหลาน ลัวหลานมีแฟนในวัยเรียน”
วินพูามสไล์นิบว
“เออๆ น่าะริ ไปถ่ายรูป่อันเถอะ”
“น้ายุเป็นอะไร ทำไม้อหุหิ้วยะ”
น้ำเสียหวานเอ่ยถามนัวสูะที่เธอำลัเินามหลัเาไปที่ร้านอาหาร
“็นมันหิวไ ะให้อารม์ีหรอ บ้าหรือเปล่า”
ทั้สอนั่ทานอาหาร้วยบรรยาาศึเรียพอสมวร แพรวพราวไ้แุ่นับอารม์อสามีในนาม
“เธอไปบอสอนนั้นว่าันเป็นน้าอเธอทำไม”
วายุนอนเอามือเยหน้าผาพร้อมับเอ่ยถามนัวเล็ที่ำลั้าวาึ้นเียนอน
“ถ้าไม่บอว่าเป็นน้าะให้บอว่าอะไรล่ะะ บอว่าเป็นผัวหรอ ็มันไม่ใ่ เพื่อนๆไม่ไ้รู้เรื่อที่น้ายุับแพรวทะเบียนสมรสัน บอว่าน้าน่ะถูแล้ว”
“อืม นอนเถอะ เหนื่อย ่ว”
ร่าหนานอนะแ้าหันหลัให้แพรวพราวทันที
หลายเือนผ่านไป วามลับระหว่าวายุและแพรวพราวยัถูปิบัไว้ไม่ให้ฝ้ายรับรู้
“ยุะ วันนี้ฝ้ายไป้าที่บ้านยุนะะ”
“เอ่อ...”
ทั้สอเินออาสนามบินฝั่าเ้าและำลัเินไปที่ลานอรถ
“มีอะไรหรือเปล่าะ”
“ผมอยาไปนอนอนโฝ้ายน่ะรับ พอีว่าแอร์ที่ห้ออผมมันเสีย ่ายัไม่มา่อม ้อรอ่าสอวัน”
วายุไม่อยาะโหหินรั ที่ผ่านมาเาไม่เยโหเธอ้วย้ำ แ่เา้อำใปิบัเรื่อราวอแพรวพราวเพื่อไม่ให้วามแ
“ั้นลับอนโฝ้ายเลยนะะ”
“รับ”
แพรวพราวอยู่บ้านนเียวเป็นเวลาสามวัน เธอไม่รู้เลยว่าวายุหายไปไหน เธอไม่มีเบอร์โทรอเา และเา็ไม่มีเบอร์โทรอเธอ
“หายไปไหนมา ทำไมถึปล่อยให้แพรวอยู่บ้านนเียว”
ร่าเล็ยืนเท้าเอวมอวายุที่เพิ่ะ้าวาลารถ
“ันไปไหนมา เธอ็น่าะรู้นะ ันำเป็น้อรายานเธอ้วยหรอแพรวพราว”
“ใ่! บอแพรวมานะ หายไปไหน แพรวเยบอแล้วไ ถ้าแพรวไม่อนุา น้ายุ็ไปไม่ไ้ อย่าลืมนะว่าเราทะเบียนสมรสัน และใ้ีวิอยู่ในบ้าน้วยัน”
“แล้วไอ่ะแพรว แล้วเธอไ้เป็นเมียันริไหมล่ะ อย่ามาวุ่นวายออำสั่ับันให้มันมา ที่ผ่านมาเธอ็ทำให้ีวิันวุ่นวายมามาพอแล้วนะ ยัไม่พอใอีหรอ อยารู้ใ่ไหมว่าันไปไหนมา ันไปนอนับฝ้ายมาไล่ะ ันไปนอนับผู้หิที่ันรัไ พอใหรือยั ถ้ายั็ไสหัวออไป!”
“รี๊!”
วายุเินระแทเท้าึ้นบันไไป้วยวามเร่รีบ เาไม่อาทนฟัเสียรีร้ออแพรวพราวไ้
แพรวพราวออไปาบ้านทันที เธอไปหาุ๊บแเพื่อนรัที่พัอยู่หอพัหน้ามหาวิทยาลัย แพรวพราวเลือที่ะเล่าเรื่อราวทั้หมใหุ้๊บแฟัเพื่อเป็นารระบาย
“แพรว ันว่าแัใเถอะ เาไม่ไ้รัแหรอ ผู้ายเามีนรัอยู่แล้ว แลอิูนะ ถ้าเารัแเา้อทำให้มันถู้อ วามรัมันไม่ใ่ารรอบรอนะแพรว ถอยออมา อนายัอีไล ันบอแไ้แ่นี้ ันบอ้วยวามหวัีนะเว้ย นที่เาไม่รั ะไปบัับเา็ไม่ไ้หรอ”
ฝ่ามือบาบไหล่แพรวพราวเบาๆเพื่อเป็นารปลอบใ
“อบใมานะแ ถึเวลาที่ันะ้อยอมรับวามริแล้วล่ะ”
แพรวพราวลับเ้ามาที่บ้านใน่วสามทุ่ม วายุำลันัู่ทีวี้วยใบหน้าบึ้ึ
“หายไปไหนมา”
เาถามแพรวพราวทันทีที่เธอเินเ้ามา
“ะไปไหนมา็เรื่ออแพรว ทีน้ายุยัไปแบบไม่บอแพรว แพรว็ไม่ำเป็น้อบอน้ายุ”
“หยุสร้าปัหาสัทีไ้ไหม อยู่ีๆมันะายหรือไ”
“านี้แพรวะไม่สร้าปัหาอะไรให้น้ายุแล้ว่ะ น้ายุอยาไปไหน อยาทำอะไร็เิ พรุ่นี้แพรวอายุรบ 20 ปี เราไปหย่าันนะะ ีวิอน้ายุะไ้เป็นอิสระ แพรวยอมแพ้แล้ว แพรวะไม่มาให้น้ายุเห็นหน้าอีลอีวิ”
แพรวพราววิ่ึ้นบันไไป้วยวามเสียใ มันถึเวลาแล้ว ที่เธอะ้อไปาีวิอวายุ
------------------------------------
ืนนี้มา่อให้นะะ น้อแพรวะไปริๆแล้ว่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น