ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ยายตัวแสบที่รัก
อนที่ 18
ยายัวแสบที่รั
นัวโลโทษนพอใแล้วึับนัวเล็พลิหันลับมามอสบาันในแบบที่นหนึ่ยัแนบิอยู่เหนือร่าับอีนอยู่้าใ้เรือนายแ็แร
“ะ ้อย สะ ใส่บราปีน”
เี่ยว้อยเถียนุร้าวปาอสั่น หัวใเ้นรัวระทึาบทลโทษแสนวาบหวามพยายามั้สิโ้อบ
“ยัับะ่วยอะไรไ้”
“ถ้านอื่นทำับ้อยแบบนี้ ะ่วยัวเอยัไะ?”
“ในเมื่อไม่ใ่นอื่นแ่เป็นพี่อฟ ้อยะทำแบบนี้่ะ”
ุ้บ!
เป็นเพราะอฟไม่ทันระวััวึเป็นฝ่ายถูฝ่ามือเรียวผลัหายลนอนแผ่หลาบนที่นอนนุ่มโยมีนัวเล็พลิัวึ้นนั่ร่อมบน้นาแร่รึสอมือให่้าหมอนใบนุ่ม
“ัวแ่นี้ะทำอะไรพี่ไ้ฮะ?”
“อ๊า!”
นัวโับพลินัวเล็ลับล้าใ้อย่ารวเร็วโน้มใบหน้ามายลุไ้ออหอมละมุนอี้านูเม้มผิวเนื้อนุ่มอ่อนฝาฝัรอยิสมาร์ระเรื่อสีลีบุหลาบอีรอย
พอผละึ้นพบแววาลูวาน้อยเรือนายสะท้าน ทอลมหายใหอบระั้นถี่ทำเอาอารม์มาุเริ่มเย็นัวล้อนนัวสั่นนั่บนัว้าโอบอลูบหลัปลอบประโลม
วแนแร่ระออเรือนายนุ่มละมุนอ่อนโยนพร้อมฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้ผะแผ่วปลอบประโลมแผ่นหลับา่วยให้รู้สึผ่อนลาย ลมหายใเยหอบระั้นลับืนปิ
ใบหน้าเล็ผละึ้นาบ่าว้าหลัาเผลอวนบนิ่นานมอสบาเ้าอัว้าและวแนอบอุ่น
“้อยรู้ใ่ไหมว่าหา้ออยู่ในสถานาร์แบบเมื่อรู่ แรผู้หิัวนิเียวไม่สามารถ่อสู้ปป้อัวเอไ้เลย
หาผู้ายนนั้นโหร้าย แ่หมัเียวเ้าหน้าท้อ ้อยะุนร้อไม่ออ ไม่มีเรี่ยวแร่วยเหลือัวเออี”
เี่ยว้อยะพริบาปริบ ๆ เริ่มเ้าใอฟมาึ้นว่าเาไม่ไ้ทำรอยิสมาร์บนัวเธอเพียเพราะับวามโรธ
แ่ำลัสอนบทเรียนาวามห่วใยให้ับเธออี้วย
วามริเธอมีสเปรย์พริไทยในระเป๋าสะพายเสมอแถมยัเรียนศิลปะป้อันัวพร้อมพี่ายทั้สามั้แ่เ็
เพราะเป็นอฟแท้เียวทำให้เธอหลลืมวิาที่ร่ำเรียนเผลอไผลไหวหวั่นไปับสัมผัสวาบหวามไร้ึ่เรี่ยวแรผลัไส
หาเป็นผู้ายนอื่นโนเธอเะผ่าหมาัวอไปแล้ว
“เ้าใแล้ว่ะ”
“้อยรู้แล้วใ่ไหมะว่าผู้หิไม่วรแ่ัววาบหวิวเินพอี ไม่วรพาัวเอเ้าไปอยู่ในสถานที่สุ่มเสี่ย
อี้อไม่วรื่มนเมาเพราะอาทำให้เ้าห้อพัผินเิเหุาร์แบบืนนั้นอเราไ้..”
“ื้อ หยุพูถึืนนั้นนะพี่อฟ”
มือนุ่มะปบริมฝีปาหยัโยเร็วปิั้นำพูรัแ่ะวนให้ิถึ่ำืนวาบหวิวน่าอายส่ผลให้ใบหน้าร้อนผ่าว
ทว่าแววหวานไหวในวามลับราวหลอมละลายเธอ
เี่ยว้อยผละมือาริมฝีปานุ่มราวมีระแสไฟ็อ ิ้นลุลัเมื่อวามหวั่นไหวทำให้เธอไม่อาวบุมหัวใ
หาแ่อฟลับระับวแนแนบแน่นึ้นอีนิ ทอแววาทอประายพริบพราวมอนัวเล็ที่เอาแ่เสหลบไม่ยอมสบาันออแรผลัันอว้าแม้สู้แรเาไม่ไ้
“ปล่อย่ะพี่อฟ ้อยะเปลี่ยนเสื้อผ้าลับบ้าน”
“ล่ะพี่ะไม่พูถึืนนั้นอี ุยัน่อนนะ”
เี่ยว้อยยอมหยุิ้นรนหันมอสบาับเาร ๆ เมื่อพบประายมั่นริัในแววามึเลิิ้นรนหลีหนี
“เ้าใพี่ใ่ไหมว่าทั้หมที่พี่ทำเป็นเพราะ ‘ห่ว’ ้อยแล้ว็ ‘หว’ ไม่อยาให้ใรใล้ิผู้หินเียวอพี่”
หัวใวน้อยพลันพอฟูหลัไ้ยินเาบอเ็มปาเ็มำว่าเธอเป็น ‘ผู้หินเียวอเา’ หาแ่ลบเลื่อนไว้้วยท่าทาระเ้าระอถามลับอย่าใอยารู้ำอบ
“้อยทำัวหายไปนานั้แปปี พี่อฟไม่ิะบใรสันเลยเหรอะ?”
“ไม่่ะ”
“เพราะพันธะสัารอบรัวอย่านั้นเหรอะ?”
“เพราะ้อย”
“เพราะ้อย!?”
เี่ยว้อยทวนำอบออฟาโหัวใเ้นระทึเมื่ออฟโน้มหน้าลมาสบาันร ๆ วามือให่้าหนึ่บนศีรษะเล็ไล้ปลายนิ้วผะแผ่วั่มีระแสอุ่นอ่อนไหลวน
“ถ้าไม่ใ่้อยพี่ไม่รู้สึ แ่พอเป็น้อย่อให้้อบิน้ามฟ้าามแอบูเหมือนโริลอแปปีพี่ยัทำมาแล้ว”
“ะ!”
ใบหน้าเล็ราวถูแ้มสีสันหลาอารม์น่าเอ็นู เริ่มแรูแื่นาโประหลาใ นาที่อมาับสีระเรื่อแสะเทิ้นอายน่ามันเี้ยวและ ‘น่าูบ’ ในวามรู้สึนมอ
“เอาไว้้อยลอถามุาบรููนะ”
ู่หมายัวน้อยะรู้ัวหรือเปล่านะว่าำลัทำให้เาหลลืมวามเป็นสุภาพบุรุษแทบทุวินาทีที่ิใล้ัน
“นี่! ุาบรูอยู่ทีมพี่อฟอย่านั้นเหรอะ?”
“ไม่ใ่แุ่าบรูหรอ ุยายอั็้วย”
เี่ยว้อยัริมฝีปาล่าเบา ๆ ้วยท่าทาเินอาย
อันที่ริเธอวรรู้ว่าทุนในรอบรัวล้วนถือหาอฟทั้นั้นรวมถึพี่ายทั้สามน่าแปรพรรทั้หม
นบ้านเาวรุลรู้แล้วสินะว่าืนนี้อฟะเป็นนพาเธอลับบ้าน เาเลยล้าพาเธอมาปรับทัศนิถึอนโโยไม่เรลัวายาอสูรอพ่อราเนเอาเสียเลย
..ืนนีู้เหมือนหัวใเธอเปิประู้อนรับเาเ็มที่..
แ่ถึอย่าไรเสียบทลโทษออฟ็ร้ายาเินไป
เาพูสั่สอนเพียอย่าเียว็ไ้นี่ไม่เห็น้อับเธอเียฝาฝัรอยูบรอยิสมาร์ไว้ทั่วเนื้อัวแบบนี้เลย
วาโเป็นประายหมายมาลอบมอลำอั้ราวผ่อโผล่พ้นอบเสื้อเิ้ปลระุมลมาสอถึสามเม็อวแผอแน่นมัล้ามเนื้อรำไร
..ผู้ายอะไรเ็ี่เป็นบ้า..
นัวเล็สะบัศีรษะเบา ๆ เพื่อับไล่วามิฟุ้่านหันเหเป้าหมายลับมาสนใ้นอู่หมายหนุ่มไม่วาา
หมับ!
มือเรียวเาะบ่าว้าแนบแน่น้อสบอบวามแ้มเรื่อหมายำถาม หรี่วาราวับนามารร้ายัวน้อยโบใบหน้าเล็เ้าหาลำอแ็แรรวเร็วั่แวมไพร์สาว
“ี้! เี่ยว้อย”
นัวโถึับสะุ้เมื่อริมฝีปานุ่มละมุนฝัลลำอูเม้มฝาฝัรอยิสมาร์เ่นเียวับที่เาทำับเธอ
วามรู้สึแปลบปลาบระนหวามหวานฝัรึรู่หนึ่ึผละริมฝีปาออมอสบาแววท้าทาย
“ิว่าพี่อฟลโทษ้อยไ้นเียวหรือไ ้อยสู้ลับนะะบอให้”
พอพูบ นุน็ิ้มปลายนิ้วี้เรียวลเอวสอบส่ผลให้อฟสะุ้ลายอ้อมอปล่อยยายัวแสบลาัว้าไปยืนแลบลิ้นปลิ้นาไ้น่าีอยู่บนพื้นรหน้า
“ยัยัวแสบ”
“้อยอัวเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนนะะ”
ริมฝีปาิ้มลิ้มลี่ยิ้มยั่วเย้ารีบหอบเอาระเป๋าสะพายวิู่๊เ้าห้อน้ำรวเร็วเมื่อแลเห็นนัวโัริมฝีปาล่า่อนัวเธอะแพ้พ่ายให้ับวามร้าวใอเา
ทิ้ให้วามทอมอามแผ่นหลับานลับาเป็นประายหมายมาิาโทษยายัวแสบทเอาไว้ในใ
ะเียวันหัวใวแร่ลับเ้นไหวัหวะอ่อนหวาน...
ยายัวแสบที่รั
นัวโลโทษนพอใแล้วึับนัวเล็พลิหันลับมามอสบาันในแบบที่นหนึ่ยัแนบิอยู่เหนือร่าับอีนอยู่้าใ้เรือนายแ็แร
“ะ ้อย สะ ใส่บราปีน”
เี่ยว้อยเถียนุร้าวปาอสั่น หัวใเ้นรัวระทึาบทลโทษแสนวาบหวามพยายามั้สิโ้อบ
“ยัับะ่วยอะไรไ้”
“ถ้านอื่นทำับ้อยแบบนี้ ะ่วยัวเอยัไะ?”
“ในเมื่อไม่ใ่นอื่นแ่เป็นพี่อฟ ้อยะทำแบบนี้่ะ”
ุ้บ!
เป็นเพราะอฟไม่ทันระวััวึเป็นฝ่ายถูฝ่ามือเรียวผลัหายลนอนแผ่หลาบนที่นอนนุ่มโยมีนัวเล็พลิัวึ้นนั่ร่อมบน้นาแร่รึสอมือให่้าหมอนใบนุ่ม
“ัวแ่นี้ะทำอะไรพี่ไ้ฮะ?”
“อ๊า!”
นัวโับพลินัวเล็ลับล้าใ้อย่ารวเร็วโน้มใบหน้ามายลุไ้ออหอมละมุนอี้านูเม้มผิวเนื้อนุ่มอ่อนฝาฝัรอยิสมาร์ระเรื่อสีลีบุหลาบอีรอย
พอผละึ้นพบแววาลูวาน้อยเรือนายสะท้าน ทอลมหายใหอบระั้นถี่ทำเอาอารม์มาุเริ่มเย็นัวล้อนนัวสั่นนั่บนัว้าโอบอลูบหลัปลอบประโลม
วแนแร่ระออเรือนายนุ่มละมุนอ่อนโยนพร้อมฝ่ามืออบอุ่นลูบไล้ผะแผ่วปลอบประโลมแผ่นหลับา่วยให้รู้สึผ่อนลาย ลมหายใเยหอบระั้นลับืนปิ
ใบหน้าเล็ผละึ้นาบ่าว้าหลัาเผลอวนบนิ่นานมอสบาเ้าอัว้าและวแนอบอุ่น
“้อยรู้ใ่ไหมว่าหา้ออยู่ในสถานาร์แบบเมื่อรู่ แรผู้หิัวนิเียวไม่สามารถ่อสู้ปป้อัวเอไ้เลย
หาผู้ายนนั้นโหร้าย แ่หมัเียวเ้าหน้าท้อ ้อยะุนร้อไม่ออ ไม่มีเรี่ยวแร่วยเหลือัวเออี”
เี่ยว้อยะพริบาปริบ ๆ เริ่มเ้าใอฟมาึ้นว่าเาไม่ไ้ทำรอยิสมาร์บนัวเธอเพียเพราะับวามโรธ
แ่ำลัสอนบทเรียนาวามห่วใยให้ับเธออี้วย
วามริเธอมีสเปรย์พริไทยในระเป๋าสะพายเสมอแถมยัเรียนศิลปะป้อันัวพร้อมพี่ายทั้สามั้แ่เ็
เพราะเป็นอฟแท้เียวทำให้เธอหลลืมวิาที่ร่ำเรียนเผลอไผลไหวหวั่นไปับสัมผัสวาบหวามไร้ึ่เรี่ยวแรผลัไส
หาเป็นผู้ายนอื่นโนเธอเะผ่าหมาัวอไปแล้ว
“เ้าใแล้ว่ะ”
“้อยรู้แล้วใ่ไหมะว่าผู้หิไม่วรแ่ัววาบหวิวเินพอี ไม่วรพาัวเอเ้าไปอยู่ในสถานที่สุ่มเสี่ย
อี้อไม่วรื่มนเมาเพราะอาทำให้เ้าห้อพัผินเิเหุาร์แบบืนนั้นอเราไ้..”
“ื้อ หยุพูถึืนนั้นนะพี่อฟ”
มือนุ่มะปบริมฝีปาหยัโยเร็วปิั้นำพูรัแ่ะวนให้ิถึ่ำืนวาบหวิวน่าอายส่ผลให้ใบหน้าร้อนผ่าว
ทว่าแววหวานไหวในวามลับราวหลอมละลายเธอ
เี่ยว้อยผละมือาริมฝีปานุ่มราวมีระแสไฟ็อ ิ้นลุลัเมื่อวามหวั่นไหวทำให้เธอไม่อาวบุมหัวใ
หาแ่อฟลับระับวแนแนบแน่นึ้นอีนิ ทอแววาทอประายพริบพราวมอนัวเล็ที่เอาแ่เสหลบไม่ยอมสบาันออแรผลัันอว้าแม้สู้แรเาไม่ไ้
“ปล่อย่ะพี่อฟ ้อยะเปลี่ยนเสื้อผ้าลับบ้าน”
“ล่ะพี่ะไม่พูถึืนนั้นอี ุยัน่อนนะ”
เี่ยว้อยยอมหยุิ้นรนหันมอสบาับเาร ๆ เมื่อพบประายมั่นริัในแววามึเลิิ้นรนหลีหนี
“เ้าใพี่ใ่ไหมว่าทั้หมที่พี่ทำเป็นเพราะ ‘ห่ว’ ้อยแล้ว็ ‘หว’ ไม่อยาให้ใรใล้ิผู้หินเียวอพี่”
หัวใวน้อยพลันพอฟูหลัไ้ยินเาบอเ็มปาเ็มำว่าเธอเป็น ‘ผู้หินเียวอเา’ หาแ่ลบเลื่อนไว้้วยท่าทาระเ้าระอถามลับอย่าใอยารู้ำอบ
“้อยทำัวหายไปนานั้แปปี พี่อฟไม่ิะบใรสันเลยเหรอะ?”
“ไม่่ะ”
“เพราะพันธะสัารอบรัวอย่านั้นเหรอะ?”
“เพราะ้อย”
“เพราะ้อย!?”
เี่ยว้อยทวนำอบออฟาโหัวใเ้นระทึเมื่ออฟโน้มหน้าลมาสบาันร ๆ วามือให่้าหนึ่บนศีรษะเล็ไล้ปลายนิ้วผะแผ่วั่มีระแสอุ่นอ่อนไหลวน
“ถ้าไม่ใ่้อยพี่ไม่รู้สึ แ่พอเป็น้อย่อให้้อบิน้ามฟ้าามแอบูเหมือนโริลอแปปีพี่ยัทำมาแล้ว”
“ะ!”
ใบหน้าเล็ราวถูแ้มสีสันหลาอารม์น่าเอ็นู เริ่มแรูแื่นาโประหลาใ นาที่อมาับสีระเรื่อแสะเทิ้นอายน่ามันเี้ยวและ ‘น่าูบ’ ในวามรู้สึนมอ
“เอาไว้้อยลอถามุาบรููนะ”
ู่หมายัวน้อยะรู้ัวหรือเปล่านะว่าำลัทำให้เาหลลืมวามเป็นสุภาพบุรุษแทบทุวินาทีที่ิใล้ัน
“นี่! ุาบรูอยู่ทีมพี่อฟอย่านั้นเหรอะ?”
“ไม่ใ่แุ่าบรูหรอ ุยายอั็้วย”
เี่ยว้อยัริมฝีปาล่าเบา ๆ ้วยท่าทาเินอาย
อันที่ริเธอวรรู้ว่าทุนในรอบรัวล้วนถือหาอฟทั้นั้นรวมถึพี่ายทั้สามน่าแปรพรรทั้หม
นบ้านเาวรุลรู้แล้วสินะว่าืนนี้อฟะเป็นนพาเธอลับบ้าน เาเลยล้าพาเธอมาปรับทัศนิถึอนโโยไม่เรลัวายาอสูรอพ่อราเนเอาเสียเลย
..ืนนีู้เหมือนหัวใเธอเปิประู้อนรับเาเ็มที่..
แ่ถึอย่าไรเสียบทลโทษออฟ็ร้ายาเินไป
เาพูสั่สอนเพียอย่าเียว็ไ้นี่ไม่เห็น้อับเธอเียฝาฝัรอยูบรอยิสมาร์ไว้ทั่วเนื้อัวแบบนี้เลย
วาโเป็นประายหมายมาลอบมอลำอั้ราวผ่อโผล่พ้นอบเสื้อเิ้ปลระุมลมาสอถึสามเม็อวแผอแน่นมัล้ามเนื้อรำไร
..ผู้ายอะไรเ็ี่เป็นบ้า..
นัวเล็สะบัศีรษะเบา ๆ เพื่อับไล่วามิฟุ้่านหันเหเป้าหมายลับมาสนใ้นอู่หมายหนุ่มไม่วาา
หมับ!
มือเรียวเาะบ่าว้าแนบแน่น้อสบอบวามแ้มเรื่อหมายำถาม หรี่วาราวับนามารร้ายัวน้อยโบใบหน้าเล็เ้าหาลำอแ็แรรวเร็วั่แวมไพร์สาว
“ี้! เี่ยว้อย”
นัวโถึับสะุ้เมื่อริมฝีปานุ่มละมุนฝัลลำอูเม้มฝาฝัรอยิสมาร์เ่นเียวับที่เาทำับเธอ
วามรู้สึแปลบปลาบระนหวามหวานฝัรึรู่หนึ่ึผละริมฝีปาออมอสบาแววท้าทาย
“ิว่าพี่อฟลโทษ้อยไ้นเียวหรือไ ้อยสู้ลับนะะบอให้”
พอพูบ นุน็ิ้มปลายนิ้วี้เรียวลเอวสอบส่ผลให้อฟสะุ้ลายอ้อมอปล่อยยายัวแสบลาัว้าไปยืนแลบลิ้นปลิ้นาไ้น่าีอยู่บนพื้นรหน้า
“ยัยัวแสบ”
“้อยอัวเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนนะะ”
ริมฝีปาิ้มลิ้มลี่ยิ้มยั่วเย้ารีบหอบเอาระเป๋าสะพายวิู่๊เ้าห้อน้ำรวเร็วเมื่อแลเห็นนัวโัริมฝีปาล่า่อนัวเธอะแพ้พ่ายให้ับวามร้าวใอเา
ทิ้ให้วามทอมอามแผ่นหลับานลับาเป็นประายหมายมาิาโทษยายัวแสบทเอาไว้ในใ
ะเียวันหัวใวแร่ลับเ้นไหวัหวะอ่อนหวาน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น