ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : เคลียร์ปัญหา
อนที่19 เลียร์ปัหา
หลายอาทิย์่อมา
พิมประภาใ้ีวิามปิหลัาวันนั้นเา็ูแลเธอีมาึ้นนเธอรู้สึว่าเธอิถูแล้วที่บอวามริับเาไป เาส่นอเาไปูแลพ่อับแม่อเธออย่าแน่นหนา เพราะเาไม่รู้ว่าแม่อเาิะทำอะไรอีรึเปล่า
“พิม ุทำานบ้านอีแล้วนะ บอแล้วว่าไม่้อทำ”เาเินเ้ามาในห้อเห็นเธอำลัถูห้ออยู่ึุเธอเพราะเาไม่อยาให้เธอเหนื่อย
“ุะให้ันนั่ๆนอนๆรึไ น่าเบื่อะาย!” เธอหยุถูพื้นแล้วหันมาพูับเา
“หึ!” เาหัวเราะออมาแล้วึเธอมานั่ัเาแทน
“นี่ ทำไมวันนี้ลับมาเร็วั” เธอถามเาออไปเพราะปิเาะลับเย็นๆ
“ันะไปหาแม่ัน เธอะไป้วยันมั้ย” วันนี้เานัแม่อเาไว้ เาอยาให้เธอไป้วยแ่ถ้าเธอยัไม่พร้อมไปเา็ะไม่บัับ เพราะไม่อยาให้เธออึอัใ
“ันไปไ้เหรอุ ุอยาให้ันไป้วยรึเปล่า” เธออยาะไปเอแม่เาเหมือนันเพราะถ้าหลบแบบนี้เธอ้อหลบลอไปแน่ๆ
“อยาิ เมียทั้นนะ ้ออยาพาไปเปิัวอยู่แล้ว”เาระับอแน่นึ้นพร้อมับหอมแ้มเธอทันที
“ ั้นันไปเรียมัว่อนนะะ” เธอรีบลุออาัเาแล้ววิ่เ้าห้อน้ำทันที
ฤหาสน์อแม่อาเธอร์
เมื่อรถอสนิทอาเธอร์สัเเห็นรถอโเฟียออยู่่อนแล้ว ึลารถแล้วพาพิมประภาเ้าไป้าในพร้อมัน
“มาแล้วเหรอลูายัวี ันนึว่าแลับบ้านไม่ถูแล้ว!” เสีย ลอร่า แม่อายหนุ่มพูึ้นทันที่ที่เห็นเาเินเ้ามาในบ้าน
“ผมานเยอะนะรับ”ายหนุ่มอบแม่เา่อนที่ะึพิมประภาเ้ามาในอ้อมแน
“สวัสีี่ะ” พิมประภายมือไหวแม่อายหนุ่มอย่านอบน้อม
“พิมประภาเธอมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ!” ลอร่าถามเธอออมาพร้อมับเินเ้ามาใล้เธอ
“แม่รับ ผมับพิมเราลับมาบันแล้วนะรับ ผมทราบเรื่อที่แม่ับเธอลันแล้ว ผมอยาให้แม่่วยเ้าใพิมประภา้วย” เมื่อายหนุ่มเห็นว่าแม่อเาเินมาะทำร้ายพิมประภาเาึเอ่ยห้ามึ้นทันที
“เธอผิำพูับันเอนะ!!” ลอร่าบอพิมประภา้วยวามโรธ
“พิมอโทษ่ะุน้า แ่พิมไม่เยิะหลออาเธอร์เลยนะะ” เธอยมือไหว้อโทษลอร่าแล้ว้มหน้าลทันที
“เอะอ่ะอะไรันุ!” เอิสัน เสียประมุให่อบ้านเอ่ยึ้น พร้อมับเินเ้ามาหาแม่อายหนุ่มทันที
“แ๊! นี่พิมประภาเมียผม พิมนี่พ่ออผมเอ”อาเธอร์เรียพ่ออเา่อนะบอพ่อเาว่าเธอเมียเา
“สวัสีะ” เธอยมือไหว้พ่ออเาอย่านอบน้อม
“อืม ทำัวามสบายนะิว่าเป็นบ้านอัวเอ”พ่อออาเธอร์ไม่ไ้แปลใที่ายหนุ่มพาลูสะใภ้มาให้รู้ั เารู้ทุอย่าาลูายเาหมแล้ว
“อบุนะะ” พิมประภาล่าวอบุพ่ออายหนุ่มที่เาไม่ว่าอะไรเธอ ึทำให้เธอผ่อนลายลไ้บ้า
“พาันไปพัผ่อนันเถอะ ส่วนุผมมีเรื่อะุย้วย!” พ่ออายหนุ่มบอให้ลูายอเาพาพิมประภาไปพัผ่อน ่อนที่ะหันไปเรียแม่อายหนุ่มให้ออมาุยับนเอเพราะเา้อเลียร์ปัหานี้ให้ลูายอเา้วยัวเอ
~ห้อนอน
ายหนุ่มพาเธอมาห้อนอนอเา่อนที่นัู่ทีวีที่โฟาเพื่อรอเวลาอาหารเย็น
“เป็นอะไรรึเปล่า” ายหนุ่มที่สัเเห็นสีหน้าอเธอีเลยเอ่ยถามออไป
“ันัวลเรื่อแม่อุ ลัวท่านะไม่ยอมรับในัวัน” เธอบอสิ่ที่เธอิให้เารับรู้
“ที่รั ถึแม่ผมะปาร้าย แ่ลึๆแล้วท่านใี พ่ออผมำลัเลียร์ปัหาเรื่อนี้ให้เราอยู่นะ เื่อใท่านสิ” เาเื่อว่าแม่อเา้อยอมรับในัวพิมประภาอย่าแน่นอนแ่อา้อใ้เวลาหน่อย
“่ะ ันะพิสูน์ให้ท่านเห็น” เธอำลัะลุึ้นยืนแู่่ๆเธอ็เิอาารหน้ามืทันที
~หมับ
ายหนุ่มรีบประอร่าอเธอไว
“พิมเป็นอะไรรึเปล่า ไปหาหมอมั้ยหรือะให้ผมเรียหมอมา” เาำลัะโทรศัพท์โทรหาเพื่อนอเา
“ันไม่เป็นอะไร น่าะเป็นเพราะันนอนึแน่นอนะ พันี้ันนอนไม่่อยหลับ”เธอบอเาพร้อมับนั่ลที่โฟา
“ั้นพิมนอนพัเถอะนะ เี๋ยวถึเวลาอาหารเย็นเี๋ยวผมปลุเอ” เาัารอุ้มเธอไปที่เียนอนพร้อมับห่มผ้าในเธอในทันที
ความคิดเห็น