ปรากฏว่าเป็นรัก

ลำดับตอนที่ #19 : ไม่เคยโชคดี

Selenophile is start following you

เป็นอู่อี้เทียน...ไม่รู้ว่าทำไมมาสฟ้าถึงแน่ใจเหลือว่าต้องเป็นเขาที่เคลื่อนไหวอยู่หลังแอคเค้าท์ ที่เพิ่งกดติดตามเธอมา อาจจะเพราะชื่อประหลาดที่ทำให้หัวใจของมาสฟ้าร่วงลงไปอยู่ที่กระเพาะอาหาร ต่อให้จะไม่มีรูปหน้าของเขาแต่มาสฟ้ากลับแน่ใจว่าต้องเป็นชายหนุ่มแน่ ก็คนที่กล้าเรียกตัวเองว่าเป็นผู้หลงไหลในดวงจันทร์ได้ นอกจากอู่อี้เทียนแล้วจะเป็นใครได้อีก

เขาเป็นคนดื้อด้านยิ่งกว่าเหมือนฝัน โชคดีที่เขารักเธอ...อย่างน้อยเขาก็บอกอย่างนั้น เพราะหากอู่อี้เทียนเห็นเธอเป็นศัตรู มาสฟ้าก็ไม่รู้จะรับมือกับเขาอย่างไรดีเหมือนกัน

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

มาสฟ้าหันขวับไปตามเสียงนั้น หน้าซีดเซียวของเธอจะผ่อนคลายลงเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนถาม

“คุณพ่อ...”

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ หนูหน้าซีดๆ นะลูก”

“เปล่าค่ะเปล่า” มาสฟ้าสั่นศีรษะแรงๆ พลางก้มหน้าไปเก็บมือถือที่เธอเผลอปล่อยให้ร่วงกระแทกพื้น และเพราะเสียงมือถือตกนี่แหละคมกฤษจึงยังคงมองหน้าลูกสาวของตนด้วยสายตาจับผิด ไม่เชื่อคำพูดที่ว่าพูดไม่เป็นไรของมาสฟ้าเนื่องจากใบหน้าที่ไร้สีเลือดของบุตรสาวนั้นขัดแย้งกับคำพูดของเธออย่างสิ้นเชิง ยิ่งมาสฟ้าโยนมือถือของเธอลงบนโต๊ะประหนึ่งว่ามันเป็นของผิดกฎหมาย ความสงสัยของคมกฤษก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

“แต่เหมือนหนูตกใจนะ” คมกฤษว่า ยังคงไม่ออกไปจากห้องทั้งที่ก่อนหน้านี้เขามีแผนอีกอย่าง “แล้วตอนพาแม่ออกไปที่สวนพ่อเห็นรถใครไม่รู้จอดอยู่ เหมือนรถของเพื่อนลูกที่มาวันนั้นเลยนะ”

“คะ?” มาสฟ้าอุทานเบาๆ ออกมาอย่างคาดไม่ถึง เสี้ยววินาทีคิ้วงามก็ขมวดเข้าหากันมุ่นด้วยความสับสน “แต่ที่ฟ้าถาม ศรีบอกว่ายายกี้มานะคะ มาแล้วแล้วก็กลับไปแล้วด้วย”

“แต่รถหน้าบ้านไม่น่าจะเป็นของกี้นะ” คมกฤยังคงยื่นยัน แต่เสียงของเขานั้นเผยความลังเลให้มาสฟ้าจับสังเกตุได้ “หรือว่ากี้ซื้อรถใหม่มาเหรอ ไม่เห็นได้ยินข่าวเลย”

“ฟ้าก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ถ้าไม่เห็นคนกี้ก็คงกลับไปแล้วเหมือนอย่างที่ศรีบอก” มาสฟ้าว่าเสียงเข้ม ก่อนจะเดินเลาะยังโถงทางเดินเพื่อมองออกไปยังลานจอดรถด้านนอก เมื่อเห็นรถคันงามที่มาสฟ้าจำได้ว่าเป็นรถที่อู่อี้เทียนขับมาส่งเธอที่บ้านวันนั้นจริงเพราะเลขป้ายทะเบียน คิ้วงามของมาสฟ้าก็ขมวดเข้าหากันแน่นยิ่งกว่าเดิม คราวนี้ผสมความหงุดหงิดเข้าไปด้วยอีกอย่าง “แต่ถ้าเป็นอี้เทียนเขาก็น่าจะบอกฟ้าก่อนนะคะ ถ้าเขามา”

“เขาไม่บอกเหรอ?”

คำพูดนั้นของผู้เป็นพ่อทำให้มาสฟ้านิ่งไป ก่อนคิ้วงามจะค่อยๆ คลายออกขณะที่ท่อนขายาวที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าถุงโบราณ ที่เป็นของขวัญจากผู้เป็นทวดนั้นจะเดินย้อนกลับไปยังโต๊ะเล็กที่มาสฟ้าวางมือถือของเธอทิ้งไว้ เลื่อนมือปัดหน้าจออยู่ไม่กี่นาที ข้อสันนิษฐานที่เธอและพ่อมีก่อนหน้านี้ก็ได้รับการยืนยัน ว่าเจ้าของแอคเค้าท์ที่ชื่อแสนพิลึกนั่นเป็นอู่อี้เทียนอย่างที่เธอคิดจริงๆ และเจ้าของรถที่จอดอยู่หน้าบ้านก็เป็นของเขาด้วยเหมือนกัน...เพราะเขาเพิ่งส่งข้อความมาบอก

‘ผมอยู่บ้านคุณ’

เป็นข้อความที่ทั้งห้วนและเอาแต่ใจ สมกับเป็นอู่อี้เทียน

“บอกแล้วค่ะ เพิ่งบอก” มาสฟ้าตอบแล้วก็เม้มปากแน่นอย่างขัดใจ ดังนั้นเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้เป็นพ่อ หญิงสาวจึงได้เห็นสายตาขุ่นเขียว แสดงออกถึงความไม่สบอารมณ์แบบเดียวกับที่เธอกำลังรู้สึกอยู่จากคมกฤษ “ขอโทษค่ะพ่อ ฟ้าเองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน”

“อย่างนั้นก็ให้เขามาเจอพ่อหน่อย พ่อมีเรื่องอยากคุยกับเขา” คมกฤษออกคำสั่ง แล้วถอนหายใจแรงขณะหมุนตัว มุ่งหน้าไปยังห้องรับรองเล็กที่สงวนเอาไว้สำหรับแขกคนสนิท ยามต้องการความเป็นส่วนตัวและคุยเรื่องที่สำคัญ “มาแล้วจะได้ไม่เสียเที่ยว พ่อจะรออยู่ห้องนั่งเล่นเล็ก”

“ค่ะคุณพ่อ”

อู่อี้เทียนย่อมรู้ตัวดีว่าเขานั้นมีความผิด ดังนั้นเมื่อตอบข้อความของมาสฟ้าว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาก็เตรียมใจและคำพูดที่จะแก้ตัวกับหญิงสาวเอาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว พอเสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้นตามมารยาทจากนั้นปานประตูก็ถูกเปิดออกโดยเจ้าของบ้านคนงาม ชายหนุ่มก็เผยยิ้มกว้างออกมาด้วยความยินดี ลืมไปว่าการกระทำเช่นนั้นจะไปกวนอารมณ์ของของมาสฟ้าเข้าอย่างจัง

“ถ้าคุณตั้งใจจะทำให้ฉันโกรธคุณก็ทำสำเร็จแล้วค่ะอี้เทียน” มาสฟ้าเอ่ยเสียวเขี่ยวหลังกระชากประตูเรือนรับรองเปิดออกแล้วเห็นรอยยิ้มกวนประสาทของชายหนุ่มเป็นอย่างแรก “หวังว่าคงจะมีเหตุผลดีๆ ที่บุกมาที่บ้านฉันโดยไม่บอกล่วงหน้านะคะ”

“คิดถึงคุณ นับว่าเป็นเหตุผลดีๆ ได้ไหม” อู่อี้เทียนไม่ใช่พวกชอบโกหก โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่เขาตั้งจะใช้ชีวิตด้วยแต่เขาก็ไม่ได้โง่ การพูดความจริงว่าบุกมาที่นี่เพราะหึงมาสฟ้าจนหน้ามืด แค่รูปกุหลาบสีขาวพี่จ้าวเวยหลงส่งมาก็ทำให้เขานอนไม่หลับจนต้องบึ่งมานี่ เป็นเรื่องที่โง่และน่าอายเกินไปที่จะยอมรับ

“คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอคะ?”

“อย่างนั้นก็ไม่มีแล้วครับ ผมมาก็เพราะอยากเจอคุณเฉยๆ” อันนี้คงไม่นับว่าเป็นการโกหกกระมั่ง และมาสฟ้าเองก็คงจะขี้เกียจที่จะเค้นหาความจริงจากเขาต่อ เธอจึงยอมปล่อยเรื่องนี้ไปแล้วบอกเหตุผลที่เธอเดินมาหาถึงนี่

“พ่อฉันเห็นรถคุณค่ะ ท่านบอกให้คุณไปเจอ”

“อ๋อ...” เรื่องนี้นับว่าเหนือความคาดหมายอยู่บ้าง แม้จะสำหรับคนที่เคยเจอหน้าด็อกเตอร์คมกฤษมาแล้วหลายครั้งอย่างอู่อี้เทียนเองก็ตามที แต่คงจะนับว่าเป็นการพบปะกันธรรมดาแค่อีกครั้งคงจะไม่ได้ ก่อนหน้านี้เขาเป็นเพียงนักธรุกิจที่อยากจะสร้างเส้นสายกับคนที่มีความสามารถ อู่อี้เทียนที่มั่นใจว่าตัวเองก็เก่งกาจพอตัวย่อมมีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับด็อกเตอร์คมกฤษคนดัง

แต่ครั้งนี้เขาบุกมาถึงบ้านของท่านในฐานะผู้ชายที่จ้องจะฮุบลูกสาวคนโตของท่านลงท้อง ไม่ให้อู่อี้เทียนกังวลเลยคงจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ไอ้ครั้นจะให้สารภาพกับมาสฟ้าหรือเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเธอ ยามที่ต้องเผชิญหน้ากับพ่อของเจ้าหล่อน อู่อี้เทียนก็ปากหนักเกินที่จะเอ่ย...ได้แต่ร้องอ๋อในลำคอพลางพยักหน้ารับ

“คุณไหวแน่นะคะ พ่อฉัน...ดูเหมือนไม่ค่อยชอบหน้าคุณเท่าไหร่”

“ไม่มีพ่อคนไหนชอบว่าที่ลูกเขยหรอกคนดี” อู่อี้เทียนเอ่ยอย่างทอดถอนใจ ผิดกับมาสฟ้าที่เบิกตาโตเพราะฐานะ ‘ว่าที่ลูกเขย’ เขาสถาปนาตัวเองเสร็จสรรพ โดยไม่ถามความเห็นเธอล่วงหน้า “แล้วผมก็ไม่ใช่พวกที่มีโชคตั้งแต่เกิด เพราะงั้นผมพร้อมเสมอแหละ”

“จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกเสียทีเดียวนะคะ คุณเพิ่งรอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ จะพูดว่าตัวเองไม่มีโชคได้ไง”

“หมายถึงเรื่องที่ผมไม่ตายตามคำทำนายของคุณน่ะเหรอ” อู่อี้เทียนล้อ พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มที่ทำให้มาสฟ้าหน้าร้อนผ่าว

“ฉันไม่ได้ทำนายสักหน่อย” มาสฟ้าแก้เสียงห้วนจัดพร้อมกับมองค้อนอู่อี้เทียนตาขวาง “อีกอย่างมันก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ด้วย...”

“ผมเป็นคนแรกงั้นสิ รู้สึกพิเศษขึ้นมาเลย” ชายหนุ่มหลิ่วตามองพร้อมกับรอยยิ้มพราย กวนประสาท

“อี้เทียน!”

“โอเคๆ ไม่ล้อแล้วครับ” ลงท้ายอู่อี้เทียนก็ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ ก่อนจะเดินเข้าไปหามาสฟ้าแล้วประคองกอดคนตัวเล็กไว้หลวมๆ ในอ้อมแขน ไม่ได้ทำให้รู้สึกคุกคามหรือน่ากลัวมาสฟ้าจึงวางใจที่จะอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง แอบอิงอกกว้างของอู่อี้เทียนอย่างไว้เนื้อเชื่อใจ “ผมผิดเอง ผิดทั้งหมดเลย”

“ใช่ค่ะ คุณผิด” เสียงแง่งอนขึ้นจมูกนั้นตอบกลับในวินาทีถัดนาทีถัดมา นั้นทำให้อู่อี้เทียนถึงกับหลุดหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะร้องซีดในนาทีต่อมาเมื่อถูกปลายเล็บคมๆ ของมาสฟ้าข่วนเข้าที่อก ไม่ได้เจ็บมากแค่แสบๆ คันๆ ชวนอยากให้เอาคืน

ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าตกใจแม้กระทั่งกับอู่อี้เทียนเอง...เขาเพิ่งรู้สึกเมื่อมีมาสฟ้าอยู่ในอ้อมกอด ว่าแท้จริงแล้วเขานั้นหมกมุ่นในตัวหญิงสาวมากแค่ไหน ขนาดที่มีเธออยู่ในอ้อมแทนแล้วในใจของเขาก็ยังรู้สึกกลัว ขนาดที่เธออยู่ตรงนี้กับเขาแล้วแท้ๆ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะเติมเต็มความปรารถนาที่เขามีต่อเธอ

ความโหยหายที่ขามีต่อมาสฟ้าไม่ได้ลดลง...ทำให้ชายหนุ่มมีความใคร่รู้อันน่ากลัวผุดขึ้นมาในหัว ว่าหากเขาได้ครอบครองมาสฟ้าในวันหนึ่งแล้วความปรารถนานี้จะถูกเติมเต็มได้หรือไม่ แต่เขาก็ทำได้เพียงนึกสงสัยเท่านั้น เขาไม่มีทางกล้าดีทำอะไรมาสฟ้าหากเธอไม่ยินยอมหรอก เขาไม่เก่งขนาดที่จะยกตัวเองเป็นคู่ต่อสู้ของหญิงสาว แค่เธอปรายตามองเขาด้วยดวงที่คมซึ้งอู่อี้เทียนก็พร้อมที่จะขายวิญญาณของเขาแลกกับการได้อยู่ใกล้ๆ มาสฟ้าตลอดไป

มาสฟ้าออันตรายกับหัวใจของเขาเกินไป แต่โชคดีที่เธอยังไม่รู้ว่าตัวเองถือไพ่เหนือว่าเขาอยู่ ไม่อย่างนั้นเธอคงเล่นงานเขาจนอู่อี้เทียนคงแพ้ให้เธอราบคาบไม่เป็นท่า

“เฮ้อ ผมรักคุณจัง” อู่อี้เทียนรำพึงเสียงเพ้อ พร้อมกับประคองดวงหน้างามของหญิงสาวเอาไว้ในฝ่ามือ “ผมจูบคุณได้ไหม?”