(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 19 : ได้โปรดอย่าทิ้งฉัน the end

บทที่ 19

:ได้โปรดอย่าทิ้งฉัน

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว  พี่โฮซอกพาแม่กลับไปพักผ่อนที่บ้าน

เหลือแต่ผมกับไอ้จินเท่านั้นที่ยังคงนั่งรอฟังอาการของจองกุกอยู่ที่นี่

ผมนั่งกุมมือตัวเองเอาไว้แน่นด้วยความกลัว..

น้ำตาไหลอาบน้ำไม่ยอมหยุด..ก่อนที่ไอ้จินมันจะเดินเข้ามา เอามือวางไว้บนไหล่ของผม

“จีมิน”

“ทำไมว่ะจิน กูทำอะไรผิดมากเลยหรอ ถึงต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้อ่ะ กูรักจองกุก กูอยากใช้ชีวิตอยู่กับเค้า .. กูผิดมากเลยหรือไง ”

ผมพูดตัดพ้อชีวิตด้วยอาการน้อยใจ  ก่อนที่ไอ้มันจะดึงเข้าไปกอดเอาไว้

ทั้งๆที่ผมรู้ ว่ามันเองก็กลัวที่จะเสียน้องชายของมันไปเหมือนกัน

“ไม่มีใครหยุดความตายได้หรอกนะเว้ยจีมิน..”

“ฮึก...ฮึก...ฮึก...ฮือ...”   เสียงสะอื้นของผมดังขึ้นทันที  ก่อนที่ผมจะรีบเอาหน้าตัวเองซุกไปที่อกของไอ้จิน

ได้โปรดจองกุก

ให้เวลาจีมินอีกหน่อยได้ไหม

กูยังไม่พร้อมที่จะเสียมึงไปตอนนี้

มือของผม กำชายเสื้อของไอ้จินเอาไว้แน่น...

ติ้ด

ติ้ด

[สัญญานะจีมิน ถ้าจองกุกไม่อยู่แล้ว จีมินจะต้องใช้ชีวิตต่อไปให้ได้]

[อื้ม...จีมินสัญญา]

กูรักมึงนะจีมิน................ตี้ดดดดดดดดดดดดด....!!!

“คุณหมอคะ ..ชีพจรของคนไข้ไม่เต้นแล้วคะ”

“เตรียมทำปั้มหัวใจเร็ว..”

1

2

3

เคีย...!!

[ จีมินรักจองกุกนะ ] 

ภาพอ้อมกอดครั้งสุดท้ายจากจีมินปรากฏในความทรงจำของจองกุก   ก่อนที่น้ำตาของเค้าจะไหลออกมา

พร้อมกับลมหายใจที่หมดไป พร้อมกับความรัก..

หมอเดินออกมาแล้ว...ผมรีบวิ่งเข้าไปหาด้วยความหวัง 

“เป็นยังไงมั้งครับหมอ  จองกุกปลอดภัยใช่ไหมครับ”  ผมถาม...แต่หมอกับส่ายหน้าให้กับผม

“เสียใจด้วยนะครับ..เพราะคนไข้มาถึงมือของเราช้าเกินไป  หมอพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ  หมอขอตัวนะครับ”

ไม่จริงอ่ะ....ไม่จริง..!!!

ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องนั้น   ก่อนที่จะเห็นร่างไร้วิญญาณของจองกุกที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าของผม

ผมพยายามที่จะพยุงร่างกายของตัวเองเดินไปตรงนั้น   ก่อนที่จะโน้มตัวลงไปกอดร่างของจองกุกเอาไว้

“ลืมตาตื่นขึ้นมาซิจองกุก..ฮึก...ฮึก .จีมินมารับกลับบ้านแล้วไง  วันนี้มันวันแต่งงานของเราสองคนนะ

จองกุกยังไม่ได้เข้าห้องหอกับจีมินเลย...ฮึก...ฮึก  ฟื้นซิ....จีมินบอกให้จองกุกฟื้นไง...ฮึกฮึก  ฮือ...”

ผมเขย่าตัวจองกุกทั้งน้ำตา...ก่อนที่ไอ้จินมันจะรีบเข้ามาห้ามผมเอาไว้

“จีมิน...จีมิน....พอเถอะ ฮึก...ฮึก...จองกุกไม่ฟื้นแล้ว  เค้าไปแล้ว”

“ไม่จริง...ไม่จริง  จองกุกยังต้องไม่ตาย  จองกุก....”

ตุบ...!!!

ผมทรุดตัวล้มลงไปกับพื้น   พร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย...

ทำไมจองกุกทำกับจีมินแบบนี้...จะจากกันไปทั้งๆที่ยังไม่บอกลาจีมินเลยหรอก.....ใจร้าย  ใจร้ายที่สุด

[ จองกุกรักจีมินนะ ]

“ฮึกฮึกฮึก.........ไม่จริงงงงงง...ฮึกฮึกฮึก.....” 

ผมกรีดร้องออกมา   ก่อนที่ไอ้จินมันจะรีบดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้   แล้วให้พวกบุรุษพยาบาลเอาผ้ามาคลุมหน้าของจองกุกเอาไว้ทันที

.

.

1 เดือนต่อมา

ผมกำลังนั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่าง   เสียงครื้นที่กระทบเข้าหาชายฝั่ง   สายตาเหม่อมองออกไปเพราะความคิดถึง

ทั้งๆที่จองกุกจากไปแล้ว  แต่ผมกับยอมรับมันไม่ได้

“จีมิน..ไปกันเถอะลูก รถมารอรับแล้ว”  

“ผมไม่ไปครับแม่..ผมจะรอจองกุกอยู่ที่นี่   เพื่อจองกุกเค้ากลับมาแล้วไม่เจอใคร”

“จองกุก เค้าไม่กลับมาแล้วล่ะลูก  พวกเราไปกันเถอะนะ”

“ต้องกลับ...จองกุกจะต้องกลับมาซิครับ  เค้าก็แค่งอลผมนิดหน่อย  เดียวอีกสองสามวันเค้าก็กลับมาแล้ว”

ทันใดนั้นเองที่จินมันเดินเข้ามาจับต้นแขนของผมเอาไว้ทั้งสองข้าง   ก่อนที่จะเขย่าตัวผม  เพื่อเสียงสติผมกลับมา

“จองกุกมันไม่กลับมาแล้ว  มันตายแล้วจีมิน...มึงได้ยินไหมว่ามันตายแล้ว”

“ไม่จริง...”  ผมตวาดไอ้จินเสียงแข็ง  ก่อนที่น้ำตาของผมมันจะเอ่อล้นออกมา  “จองกุกยังไงตาย มึงมาโกหกกูทำไมไอ้จิน.จองกุกมันเป็นน้องของมึงนะ.”

“แล้วถ้ามันไม่ตาย  แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหน มึงแหกตามองซิจีมิน..หาดูว่าจองกุกมันอยู่กับมึงไหม.  ทำใจยอมรับความจริงซักที”

ออกไปปปปปปปปปปปป...........!!!   ผมกรีดร้องออกมา   ก่อนที่จะหมดสติไปภายในห้องนอนของตัวเอง  [ เรือนหอ ]

มือของใครบางคนลูบลงมาที่หัวของผมเบาๆ   ก่อนที่ผมจะเอนตัวเองไปซบเค้าเอาไว้ทั้งน้ำตา

“ จองกุก...จองกุกกลับมาหาจีมินแล้วใช่ไหม”  ผมเพ้อออกมา  ก่อนที่จะตั้งสติแล้วเงยหน้าขึ้นมาคนที่อยู่ตรงหน้าผม  “แทฮยอง”

“ เจ็บไหม..กูขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่ดูแลมึง ในยามที่มึงอ่อนแอแบบนี้อ่ะ”

“มึงรู้ใช่ไหมว่าจองกุกอยู่ที่ไหน...จองกุกอยู่ที่ไหน บอกกูมา ”  ผมถาม  ก่อนที่ไอ้แทฮยองมันจะยื่นโทรศัพท์เครื่องหนึ่งให้กับผม

ผมรับมันมา  ก่อนที่จะเอามันมาแนบที่หูทั้งน้ำตา........!!!

[ เสียงจองกุก ]

ฮัลโหล่จีมิน  นี่เสียงของจองกุกเองนะ  จองกุกฝากไฟล์อัดเสียงนี้เอาไว้กับแทฮยอง  เพื่อว่าวันไหนที่จองกุกไม่อยู่กับจีมินแล้ว

จีมินจะได้ฟัง และคิดถึงจองกุก    จองกุกขอโทษที่ตอนจีมินนั่งฟังเสียงนี้อยู่   จองกุกได้อยู่กับจีมินแล้ว  แต่จองกุกอยากบอกว่าจองกุกรักจีมินนะ  ดูแลตัวเองดีๆ...กินข้าว และ นอนหลับให้เต็มอิ่ม  อย่าทำให้ตัวเองโทรม  เพราะว่าจองกุกกำลังมองดูจีมินอยู่  ถึงที่ๆจองกุกอยู่ มันจะไกลมากก็ตาม.....รักนะ ปาร์คจีมินคนดีของจองกุก”

น้ำตาของผมไหล   ก่อนที่ผมจะละโทรศัพท์เครื่องนั้นออกจากหู....

“ฮึกฮึกฮึก...จองกุก จีมินขอโทษ… ฮึกฮึกฮึกฮือ” 

ผมสบถออกมาทั้งน้ำตา  แล้วรีบยกมือขึ้นมาปาดคราบน้ำตาของตัวเองออก  

ก่อนที่แทฮยองมันจะดึงตัวผมเข้าไปซบที่อกของมันเอาไว้

[ แทฮยอง ]

[ สัญญากับกูนะเว้ยแทฮยอง ว่าถ้ากูตายมึงจะต้องดูแลจีมินแทนกู]

[ เออ..กูรับปาก ]

ผมรับปากกับจองกุกมันเอาไว้   ว่าถ้ามันไม่อยู่แล้ว  มันจะดูแลจีมินแทนมันเอง

แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ  ว่าผมจะดูแลจีมินได้ดีขนาดไหน...

ปัก…

ผมยกถ้วยรามยอนมาวางเอาไว้ตรงหน้าของจีมิน  ก่อนที่จะทรุดตัวนั่งลงตรงข้ามกันกับเค้า

“กินซะ..มึงผอมไปมากเลยรู้ไหมจีมิน”

“ขอบใจนะ”   จีมินมันบอก  ก่อนที่จะยกตะเกียบคีบรามยอนเข้าไป..

ผมดีใจนะ  ที่ไฟล์เสียงนั้นทำให้จีมิน  กลับมาเป็นปกติได้อีกครั้ง

ถึงแม้ว่าแผลที่เปิดอยู่  มันจะยังปิดไม่สนิทก็ตาม

.

.

ครื้น….ครื้น.....!!!

คลื่นทะเลกำลังซัดกระทบกับปลายเท้าของจีมินในขณะที่เค้ากำลังยืนกอดอก  สายตาจ้องมองออกไปยังท้องฟ้าที่อยู่เบื้องหน้า

ผมจะเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆเค้า 

“ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”

“ขอบใจนะ ที่กลับมาดูแลกู...แล้วก็ขอโทษที่ทำให้มึงไม่ได้อยู่กับแฟนมึง”

“ชั่งมันเถอะ  กูรับปากจองกุกมันเอาไว้นิ  กูก็ต้องทำหน้าที่ดูแลมึงให้ดีที่สุด  จนกว่ามึงจะหาย แล้วกลับมาเป็นปาร์คจีมินคนเดิม”

จีมินมันยิ้ม  ก่อนที่จะโผล่ตัวเข้ามากอดผมเอาไว้ 

“ขอบใจนะ...”

THE END

 

จบแล้วนะคะ  บอกเลยว่าตอนนี้เป็นตอนที่ไรต์แต่ง  แล้วหน่วงมาก  น้ำตาจิไหล  

แต่งไม่รู้ว่าหรีดนักอ่านจะอินอย่างไรต์หรือเปล่า  อย่าลืมนะคะ อ่านจบแล้ว คอมเม้นให้ไรต์ด้วย

แล้วของฝากเรื่อง 2u ด้วยนะคะ  ฟิค vkook คะ  ไปละ บ๊ะบาย

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์