คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : 6 คืนหวาน พระจันทร์สีชมพูพาสเทล 3/3
“ใจเย็นๆ พี่เพิ่งเริ่มต้น”
ประโยคเหล่านั้นทรายรุ้งไม่แน่ใจว่าเขาข่มขู่หรือปลุกปลอบกันแน่ แต่ที่รู้คือเสียงเขายามนี้ช่างเซ็กซี่ การกระทำแม้ร้อนแรงทว่าซ่อนความอ่อนหวานและค่อยเป็นค่อยไปอยู่ในที คงมีเพียงเธอเท่านั้นที่อยากให้ทุกอย่างดำเนินเร็วกว่านี้ หากมีปุ่มกดเพิ่มเร่งความเร็วในบทรัก เธอก็ไม่ลังเลสักนิดที่จะใช้งานมัน
ทรายรุ้งอยากกัดลิ้นตัวเองนัก โทษฐานที่กลายเป็นสาวไวไฟ ถึงอย่างนั้นก็ทำตามใจไม่ได้เมื่อลิ้นเธอถูกเขาพันธนาการไว้ด้วยลิ้นเช่นเดียวกัน ธรณ์จูบลึกล้ำ คราวนี้ลิ้นเขาเหมือนเกลียวคลื่นสึนามิที่กวาดต้อนกลืนกินทุกอย่างลงท้อง ไม่เว้นแม้แต่โพรงปากเธอที่เกือบหมุนควงสว่านลงท้องเขาด้วย
“แบบนี้ชอบไหม”
“ค่ะ”
“ค่ะอะไร”
“แซน ชะ...ชอบ อ๊า !”
ท้ายเสียงสั่นพร่า ตามด้วยเสียงตกใจเมื่อนิ้วที่แต่เดิมลูบไล้เนินนางภายใต้แพนตี้ บัดนี้ล่วงล้ำเข้าพื้นที่ส่วนตัวอย่างรวดเร็วไม่บอกไม่กล่าว มีเพียงความเสียวซ่าน ไร้ความเจ็บปวดใดๆ เนื่องจากก่อนหน้านี้ธรณ์เตรียมพร้อมให้ภรรยาด้วยการใจเย็นโอ้โลมจนเกิดน้ำหล่อเลี้ยงชุ่มฉ่ำ ธรณ์กัดฟันผละออกแล้วถอดปราการชิ้นสุดท้ายออกจากร่างตัวเองและภรรยา จนสุดท้ายไม่มีใครเสียเปรียบใครเพราะร่างกายต่างเปลือยเปล่าทั้งคู่
กายสาวสั่นสะท้านยามนิ้วแกร่งขยับเข้าออกอย่างหยอกล้อ มือเรียวรูดลงจากตัวสามีแล้วกำผ้าปูที่นอน ก่อนบิดราวกับต้องการระบายความรู้สึกจากการทรมานในยามนี้ แต่เพียงครู่เดียวมือคู่นั้นก็ต้องกอดไว้อย่างเก่า เมื่อธรณ์ใช้มืออีกข้างของเขาที่ยังว่างอยู่ประคองมือทรายรุ้งไว้ในตำแหน่งที่ควรอยู่
“คิดถึงพี่หรือเปล่า”
แม้สติพร่าเลือน ทรายรุ้งกลับแยกออกว่าคำถามนั้นเขาไม่ได้หมายถึงความคิดถึงซึ่งเกิดจากการไม่เห็นหน้า ทว่าหมายถึงเรื่องบนเตียงที่ห่างหายไปนานต่างหาก
“อ๊ะ !” เธอจะตอบจบความได้อย่างไร ในเมื่อกึ่งกลางกายยังถูกเล่นงานหนัก
“หืม”
“คะ...คิดถึงค่ะ แซนคิดถึง พะ...พี่ธรณ์” ในที่สุดเสียงหวานแหบพร่าก็ตอบได้ครบประโยค
“พี่ก็...” ธรณ์เร่งความเร็วนำพาภรรยาขึ้นไปแตะจุดสูงสุดของความต้องการ เมื่อเสียงครางหวานหูดังขึ้นอย่างปลดปล่อย เขาจึงโน้มตัวลงกระซิบข้างใบหูขาวสะอาดแล้วต่อประโยคจนจบ “คิดถึงแซน”
ไม่เพียงแค่ภาษาปาก แต่ธรณ์ยังพิสูจน์ด้วยภาษากาย ชายหนุ่มเคลื่อนตัวให้กึ่งกลางกายอยู่ในองศาพอเหมาะ ค่อยๆ แยกท่อนขาภรรยาให้กว้างขึ้นกว่าเดิม จากนั้นจึงเริ่มมอบความสุขอีกขั้น เสียงเรียกชื่อเขาจากคนใต้ร่างยามกายสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวช่างไพเราะดังระฆังแก้ว ทรายรุ้งขยับตามจังหวะที่เขาเป็นคนนำทาง ทุกครั้งที่ร่วมรัก เธอเร่าร้อนโดยที่เธอเองคงไม่รู้ตัว และนั่นเป็นเรื่องดีเพราะช่างถูกใจเขา
“อ้าขาให้พี่อีกหน่อย”
“ฮือออออ”
แม่ของลูกร้องอย่างขัดใจเมื่อเขาถอนออกครึ่งหนึ่ง ชายหนุ่มจึงปลอบประโลมด้วยการคลึงเคล้าทรวงอกอวบ แล้วขยับการเข้าออกอีกครั้ง
“พี่ไม่ได้ไปไหน”
“ซะ...แซน จะถึง ละ...แล้ว”
พูดจบทรายรุ้งก็อยากตบปากตัวเองนัก เธอเป็นคนคิดก่อนพูดเสมอ แต่ไม่ใช่ยามอยู่บนเตียงกับสามี ในสภาพที่ต่างคนต่างล่อนจ้อน และกำลังประกอบกิจอย่างตอนนี้
“ไปก่อนเลย” ธรณ์อนุญาต
“กรี๊ด !!!”
ทรายรุ้งเยือนทุ่งดอกไม้อีกรอบ ในขณะที่เขายังไม่เห็นแม้แต่ทุ่งหญ้าใดๆ ตัวตนซึ่งเคยแข็งแกร่งอย่างไรก็ยังอยู่ในสภาพเช่นนั้น ธรณ์จูบหนักๆ บนกลีบปากนุ่มนวลอย่างลงโทษที่ทำแต้มนำเขาไปก่อน แต่กลับสร้างความวาบหวามได้มากกว่าการลงโทษ
ในขณะที่ยังสอดประสาน ธรณ์ใช้ความช่ำชองพลิกทั้งตัวเขาและทรายรุ้งให้ตะแคงไปทางเดียวกัน แผ่นหลังเธอชิดกับอกเขา โดยมือเขายังกอบกุมเต้าทรวงสลับไปมาทั้งสองข้าง ว่ากันว่าสำหรับผู้หญิงหากทิ้งร้างเรื่องบนเตียงไประยะหนึ่ง เมื่อกลับมาร่วมรักกันอีกครั้งจะถึงฝั่งฝันได้ไว แถมยังอึดได้หลายชั่วโมง อย่างแรกธรณ์เชื่อเพราะเกิดขึ้นแล้ว
แต่อย่างหลัง...คงต้องพิสูจน์ยันเช้า
“ถึงตาพี่บ้างแล้ว แซนเซี้ยวนัก นำไปก่อนตั้งสอง”
“พี่ธรณ์ขา”
ใบหน้าหวานคมตะแคงใบหน้าเข้าหาสามี ฝ่ามือประคองหน้าเขาไว้ น้ำเสียงยามเรียกชื่อคล้ายร้องขอระคนออดอ้อน
“ขา”
ธรณ์ตอบขาดเป็นห้วง ด้วยกำลังปฏิบัติภารกิจพิชิตยอดเขา ชายหนุ่มขยับสะโพกด้วยประสิทธิภาพไม่แพ้กระบอกสูบลม ค่อนไปทางเหนือชั้นกว่าเสียด้วยซ้ำ
“อย่าแกล้งแซน”
“ไม่ได้แกล้งสักนิด”
“แซน หะ...หายใจไม่ออก”
“หายใจลึกๆ มันไม่ต่างจากครั้งก่อนๆ ของเรา”
“แซน...ต้องตายแน่ๆ”
“พี่คงตายก่อน” ตายเพราะส่วนนั้นของเธอรัดเขาแน่น ทรายรุ้งผ่านการคลอดลูกแบบธรรมชาติมาแล้วหนึ่งคน แต่ทุกครั้งที่ชิดใกล้ เขายังรู้สึกว่าไม่ต่างอะไรกับครั้งแรก
“อ๊าย !!!”
“อืมมมม”
หนึ่งเสียงหวานกับหนึ่งเสียงทุ้มดังขึ้นในช่วงเวลาแทบไม่ต่างกัน ธรณ์ปลดปล่อยทุกหยาดหยดภายในกายหอมกรุ่นในอ้อมกอด คืนนี้เป็นคืนฉ่ำสุขที่สุดนับตั้งแต่เขาแยกกันนอนกับทรายรุ้ง ทำให้อดเสียดายค่ำคืนเดียวดายเหล่านั้นไม่ได้
“เพราะรู้ว่าวันหนึ่งจะเป็นแบบนี้ พี่ถึงต้องนอนที่โรงพยาบาล”
หลังจากวันนี้จะเป็นเช่นไรไม่อาจคาดเดา แต่สิ่งหนึ่งที่ธรณ์สะระตะได้ระหว่างกอดภรรยาก็คือเขาชินกับการเจอหน้าทรายรุ้งในทุกๆ วัน คงเป็นการยากหากต้องปล่อยเธอเป็นอิสระ
ความคิดเห็น