[Fic iKON] Once Upon A Time #DoubleB[จบ]

ลำดับตอนที่ #19 : Episode 18

Episode 18

     ฮันบินเดินผ่านผู้คนมากมายก่อนจะขึ้นไปที่ห้องเรียนของตัวเองเพราะเขานัดเจอกับจุนฮเวที่นั้น คนตัวเล็กเห็นที่หน้าประตูโรงเรียนจะมีคนคอยตอนรับ บ้างคนจะโดนสะกดจิตก่อนจะได้เข้ามาในโรงเรียน พวกนักท่องเที่ยวทุกคนที่เข้ามาจะโดนแบบนี้ เพราะถ้าเรื่องในวันนี้แพร่กระจายออกไปมีหวังเมืองนี้ต้องเต็มไปด้วยนักข่าวแน่นอน

     ร่างบางพาตัวเองมาอยู่ที่หน้าห้องก่อนจะมองเข้าไปด้านในก็เห็นจุนฮเวกับจินฮวานกำลังแย่งของอะไรกันอยู่ จุนฮเวชูของในมือขึ้นจนสุดแขนทำให้คนตัวเล็กอย่างจินฮวานต้องเขย่งตัวขึ้นก่อนจะยื่นมือไปจนสุดแต่ก็ไม่ถึงอยู่ดี จนจินฮวานต้องกระโดดขี่คอจุนฮเวนั้นล่ะถึงจะแย่งมาได้

“เอ้าๆ หวานกันให้เกรงใจผมหน่อยสิ” ฮันบินบอกพร้อมกับยิ้มมองทั้งสองคนตรงหน้า

“อะไร! หวานอะไร ไม่มีเหอะ” จุนฮเวรีบปฏิเสธก่อนที่จินฮวานจะลงจากหลังของเขา

“ใช่ ใครหวานอะไรกัน ไม่มีเนอะ” จินฮวานบอกพลางยิ้มเขิน

“อ่า.. ไม่มีก็ไม่มี มาถึงกันนานยังครับ?”

“ก็ก่อนหน้าฮันบินมาแปปเดียวนี้ล่ะ วันนี้พี่ว่างก็เลยอยากมาดูงานโรงเรียนด้วย” จินฮวานตอบก่อนจะเดินเข้ามาหาฮันบิน

“งั้นลงไปข้างล่างกันเถอะ ใกล้ได้เวลาที่ผอ.จะเปิดงานแล้ว” ฮันบินก้มมองนาฬิกาก่อนจะมองทั้งคู่ ทั้งสามคนพยักหน้าก่อนจะเดินลงไปที่สนามใหญ่

งานโรงเรียนจะเป็นยังไงบ้างนะ

            พอลงมาถึงนักเรียนในโรงเรียนกับบุคคลภายนอกก็อยู่กันเต็มสนามไปหมด ฮันบินกับจุนฮเวขอทางเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนในห้องของพวกเขา ส่วนจินฮวานก็ขอตัวไปยืนกับยุนฮยอง ฮันบินกวาดสายตาไล่ไปทั่วสนามก่อนจะสบตาเข้ากับจีวอนที่ตอนนี้กำลังมองมาที่เขา คนตัวเล็กเห็นจีวอนยืนอยู่กับยุนฮยอง ดงฮยองและจินฮวาน ยุนฮยองพอเห็นฮันบินก็ยกมือโบกให้ด้วยรอยยิ้ม ดงฮยองก็ทำตามเหมือนกัน ร่างบางก็เลยยกมือโบกตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

“ยินดีตอนรับทุกคนเข้าสู่โรงเรียนของผม” เสียงของผอ.พูดออกไมค์ทำให้ทุกคนหันมองที่หน้าเวที

“วันนี้เราได้จัดงานแสดงเอาไว้มากมายหวังว่าทุกคนจะสนุกไปกับมันนะครับ และวันนี้ผมก็ขอเปิดตัวหุ้นส่วนในโรงเรียนของเราเพียงคนเดียวให้เขาขึ้นมาเปิดงานกับผมด้วย คนๆนั้นคือ ซิโค่ เชิญขึ้นมาบนเวทีเลย”

พอได้ยินชื่อนั้น จีวอนถึงกับต้องยกยิ้มมุมปากขึ้นมาก่อนจะมองไปที่ซิโค่กำลังเดินขึ้นเวทีไป เช่นเดียวกับยุนฮยองที่ทำหน้าเหมือนไม่ตกใจอะไรมากนัก มินโฮกับบีไอที่เพิ่มมาถึงยังไม่ตกใจเลยสักนิด

เหมือนกับว่าทุกคนรู้กันหมดแล้ว

     ซิโค่โค้งให้ทุกคนบนเวทีก่อนจะไปยืนอยู่ข้างผอ. นักเรียนในโรงเรียนผู้หญิงทุกคนกำลังพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องความหล่อของซิโค่ ส่วนฮันบินก็มองซิโค่นิ่งๆไม่ได้คิดอะไร เพราะอาจจะเป็นเพราะว่าเขารู้อยู่แล้วว่าซิโค่เป็นหนึ่งในพี่น้องต้นตระกูลของจีวอน และอีกอย่างยุนฮยองเคยบอกว่าซิโค่ไม่น่าคบหาด้วยเขาก็เลยไม่ใส่ใจเท่าไร

ร่างสูงบนเวทีมองลงมาหาจีวอนที่ยืนอยู่ด้านล่าง พลางส่งรอยยิ้มเยาะเย้ยมาให้ จีวอนได้แค่ยืนล้วงกระเป๋ามองนิ่งๆก่อนจะยกยิ้มแล้วชูนิ้วกลางไปให้ซิโค่ ในบรรดาพี่น้องจีวอนไม่ถูกกับซิโค่มากที่สุด

จะว่าเกลียดก็ไม่ใช่เพราะยังไงก็ครอบครัว

“ฉะนั้นผมขอเปิดงานโรงเรียน ณ บัดนี้ครับ”

สิ้นเสียงของผอ.ก็มีพลุหลากหลายสีจุดขึ้น ฮันบินเงยหน้ามองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ พอพลุหมดทุกคนก็พากันไปเดินชมตามบูทที่จัดไว้ให้ชม ส่วนฮันบินก็ต้องไปเฝ้าอยู่หน้าเมืองกระจกโดยทำหน้าที่คอยตรวจบัตรเข้าชม

“ฮันบินนนน ไปเดินด้วยกันไหม?” ยุนฮยองเดินเข้ามาหาฮันบินที่ตอนนี้กำลังจะไปเฝ้าบูทของตัวเองอยู่

“ผมไปไม่ได้หรอกครับ ต้องไปช่วยงานที่ห้องน่ะ” ฮันบินบอกยิ้มๆ

“น่าเสียดายแฮะ ถ้างั้นเดี๋ยวจะแวะไปเล่นด้วยนะ” ยุนฮยองบอกก่อนจะเดินไปกับดงฮยองและจินฮวาน

“ถ้างั้นไปกันเถอะ” จุนฮเวบอกฮันบินที่มัวแต่มองจีวอนที่เดินผ่านเขาไป ฮันบินพยักหน้าก่อนจะเดินตามจุนฮเวไปทันที

เดี๋ยวก็คงมาหาเองล่ะมั้ง

            เมื่อมาถึงที่บูธห้องตัวเองฮันบินก็พบว่าคนที่เข้ามาชมสนใจในบูธของห้องพวกเขาเยอะเหมือนกัน จากที่ดูจากแถวที่ยาวเหยียดทำให้รู้ว่าเมืองกระจกของพวกเขาได้รับความนิยมไม่น้อยเลย ฮันบินรู้มาอีกว่ามินอาที่เป็นแม่มดได้ร่ายคาถาใส่กระจกไว้ คนที่เข้าไปจะได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของตัวเองที่อยู่ลึกลงไปในจิตใจสะท้อนออกมาให้เห็น เมื่อกี้จุนฮเวก็ลองเข้าไปเล่นแล้วก็ออกมาบอกว่า เขาเห็นตัวเองเป็นหมาป่าสีเทาตัวใหญ่

ก็แน่ล่ะ จุนฮเวเป็นหมานิ

เสียงกรีดร้องอย่างสนุกสนานดังออกมาเป็นระยะ ฮันบินได้คุยเล่นกับคนที่มายืนต่อแถวอยู่บ้างมันเลยทำให้เขาไม่เบื่อเท่าไร มีผู้หญิงบ้างคนเข้ามาขอเขาถ่ายรูปด้วย สายตาของฮันบินมองไปทั่วก่อนจะเห็นจีวอนยืนอยู่ที่มุมหนึ่งที่ไม่ห่างไกลจากบูธของเขามากนัก

เดี๋ยวก็คงไปล่ะมั้ง

แต่เปล่าเลย จีวอนยังคงมองฮันบินจากตรงไหน ไม่ว่าฮันบินจะหันไปมองตรงที่จีวอนยืนก็ยังเห็นจีวอนยืนอยู่ตรงนั้นแล้วก็มองมาทางเขา มีบางครั้งที่ฮันบินหันไปยิ้มให้จีวอนแล้วคนตัวสูงยกยิ้มมุมปากกลับมาให้

อยู่ดีๆก็รู้สึกดีแฮะ

ตอนนี้เป็นเวลาช่วงพักของจุนฮเวและฮันบินหลังจากที่ทำหน้าที่เป็นคนตัวตั๋วมาเกือบครึ่งค่อนวัน ทั้งสองคนกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่บูธๆหนึ่งก่อนจะตกลงกันว่ากินเสร็จจะไปเดินดูตามบูธต่างๆเพราะมินอาให้พวกเขาพักถึงช่วงเย็น

“มองหาอะไรวะ?” จุนฮเวถามเมื่อเพื่อนของตัวเองมองไปรอบๆเหมือนกำลังหาใครอยู่

“เปล่า แค่ดูว่าจะไปไหนก่อนดี” ฮันบินตอบก่อนจะตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก

“งั้นไปตรงนั้นป่ะ นายชอบดาวนิ” จุนฮเวบอกพลางชี้ไปทางบูธหนึ่งที่ทำเป็นห้องกาแลกซี่

“เออ กำลังจะบอกว่าไปตรงนั้น แต่ขอไปเข้าห้องน้ำแปป”

            คนตัวเล็กบอกก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปทางที่ห้องน้ำ แต่ตรงนี้คนเยอะเกินไปฮันบินก็เลยตัดสินใจว่าจะไปเข้าบนตึก ขาเรียวเดินขึ้นบนไดไปบนตึกที่ในเวลานี้ไม่มีคนอยู่เลยเพราะลงไปที่จัดงานกันหมด ร่างบางหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำยังไม่ทันได้เปิดเข้าไปจมูกสวยก็ได้กลิ่นคาวอย่างกับกลิ่นของเลือด หน้าสวยขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะคิดว่ามันไม่มีอะไรแล้วเปิดเข้าไป

!!!

ทันทีที่เปิดเข้าไปฮันบินก็เจอเข้ากับแวมไพร์สาวตาสีแดงสดที่กำลังกัดคอชายหนุ่มคนหนึ่งก่อนจะดูดกินเลือดจนตัวผู้ชายคนนั้นขาวซีดไปหมด เธอเงยหน้าขึ้นมาหาฮันบินแล้วแยกเขี้ยวใส่ก่อนจะเลียเลือดที่เลอะอยู่ตรงมุมปากของตัวเองแล้วเดินมาหาฮันบิน

“คุณ! อย่าเข้ามานะ!” หัวสมองสั่งให้วิ่งหนีแต่ขากลับไม่มีเรียวแรงเลยสักนิด คนตัวเล็กยืนนิ่งด้วยความกลัวในขณะที่เธอกำลังก้าวเข้ามา

ฉึก!

แล้วอยู่ๆลูกหน้าไม้ก็ผ่านหน้าของฮันบินไปก่อนจะปักเข้าตรงกลางหัวของแวมไพร์สาว เธอนิ่งไปก่อนจะมีไฟมาเผาไหม้ตัวของเธอให้เป็นจุล ร่างบางมองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างตกใจก่อนจะรีบหันไปหาว่าใครเป็นคนทำ

ผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดก่อนจะใส่เสื้อแจ็คเก็ตทับลงไปอีกชั้น น่าตาของเขาดูเหมือนไม่ใช่พวกที่จะมาทำอะไรแบบนี้ได้เลยสักนิด ใบหน้าที่ขาวดูหล่อและน่ารักในเวลาเดียวกัน โครงหน้าที่สมบูรณ์แบบ จมูกโด่งเป็นสัน ฮันบินมองผู้ชายคนนั้นที่เดินไปเก็บลูกหน้าไม้ของตัวเองใส่กระเป๋า เขาไม่เคยเห็นหน้าคนๆนี้ และไม่รู้ว่าเป็นใคร

“คุณ! ขอบคุณนะที่มาช่วยผม” ฮันบินเรียกเขาไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกไป ใบหน้าหล่อหันมาหาฮันบินก่อนจะยิ้มให้

“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ฉันที่ต้องจัดการสวะพวกนี้” เสียงทุ้มเอ่ยบอกฮันบินก่อนทำท่าจะเดินไปอีก

“คุณชื่ออะไรหรอ?” ปากเร็วกว่าความคิดฮันบินตะโกนถามชื่อของชายคนนั้น

“จอง แจวอน ฉันไปล่ะนะ” ชายคนนั้นหันมาตอบก่อนจะเดินจากฮันบินไปแล้วโบกมือให้โดยไม่หันมามอง

จองแจวอนงั้นหรอ …

บ๊อบบี้จะรู้จักแจวอนมั้ยนะ …                       

*****

            ตอนนี้เป็นเวลาช่วงเย็นของวันแล้ว ฮันบินกับจุนฮเวก็ต้องกลับมาประจำหน้าที่หลังจากที่ทั้งสองคนไปเดินเล่นชมบูธต่างๆมา บูธที่ฮันบินชอบที่สุดก็คงจะเป็นห้องกาแล็คซี่นั้นล่ะ คนตัวเล็กอยู่ในนั้นนานเกือบชั่วโมง ยังไม่พอให้จุนฮเวถ่ายรูปให้อีกสิบกว่ารูป ภายในห้องนั้นมันเป็นเหมือนกับว่าเราได้ไปยืนอยู่บนท้องฟ้าก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นกาแล็คซี่หลายรูปแบบ

เหมือนอยู่บนสวรรค์

ฮันบินคิดแบบนั้น

เวลานี้ผู้คนเริ่มไม่เยอะมากเหมือนตอนกลางวันแล้ว เรียกได้ว่าไม่ค่อยมีคนเลยมากกว่า ฮันบินยิ้มให้นักท่องเที่ยวผู้หญิงที่ยื่นตั๋วมาให้เขาตรวจพร้อมกับเด็กหญิงตัวน้อยที่เขาจูงมา ฮันบินฉีกตั๋วให้พวกเธอด้วยรอยยิ้มก่อนจะยื่นมือไปยีหัวเด็กหญิงเบาๆ เธอยิ้มให้เขาก่อนคนเป็นแม่จะพาเข้าไปด้านใน

“คู่นี้คงเป็นคู่สุดท้ายแล้วมั้ง” จุนฮเวพูดก่อนจะมองไปรอบๆที่ตอนนี้ไม่มีใครมาซื้อตั๋วหรือต่อแถวรอจะเข้าไปด้านใน

“จะว่าไปคนที่มาเล่นก็เก่งเหมือนกันนะ ได้รางวัลไปตั้งเยอะแหน่ะ”

“เออดิ แต่ฉันกว่าจะออกมาได้คล่ำทางอยู่ตั้งนาน ถ้าไม่มีแผนที่ที่ยัยมินอาให้มาคงออกมาช้ากว่านี้แน่ๆ”

“โถ่ โง่จริงๆเพื่อน”

“อะไร แกว่าใครโง่วะ?”

“ว่าหมา”

“ฉันก็หมานะเว้ย!”

“ฮันบิน นายเข้าไปช่วยคนที่เพิ่งเข้าไปหน่อยสิ เหมือนจะหลงอ่ะ เห็นกดปุ่มขอความช่วยเหลือ” มินอาสั่งผ่านมาทางว.สื่อสารที่พวกเขาใช้

“โอเค ฉันจะเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ฮันบินตอบกลับไปก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน

“ต้องไปด้วยป่ะ?”

“ไม่ต้อง ฉันฉลาดกว่าแกวะ”

ฮันบินบอกก่อนจะยิ้มกวนไปให้ทำให้จุนฮเวไล่เตะเขา ร่างบางหัวเราะอย่างร่าเริงก่อนจะวิ่งผ่านประตูที่ใช้เป็นผ้าสีดำเข้ามาด้านใน

ภายในห้องจะดูเงียบลงไปเลยถ้าไม่มีเสียงเพลงสบายๆที่เปิดผ่านลำโพงไว้ ร่างบางเดินเข้ามาด้านในที่ตอนนี้ทั้งสองข้างของเขาเป็นกระจก มันสะท้อนเงาของเขาให้เห็นทั้งสองข้าง ฮันบินเดินมาเรื่อยๆจนถึงทางแยกไปซ้ายกับขวา ยังดีที่เขาจำแผนที่ของมินอาให้มาได้บอกว่าต้องไปทางขวา ขาเรียวเดินเลี้ยวไปทางด้านขวาก่อนจะเดินไปตามทางเรื่อยๆที่มีแต่กระจก

“มินอา สัญญาณขอความช่วยเหลืออยู่ตรงห้องใหญ่ใช่มั้ย?” ฮันบินว.ถามมินอา ตอนนี้เขากำลังมุ่งหน้าไปที่นั้น

“ใช่ๆตรงนั้นล่ะ ถ้า..ไป..จะ..เจอ”

“อะไรนะ?” ฮันบินถามซ้ำเพราะเสียงของมินอาขาดๆหายๆไป

“นาย…ยิน…ไหม?”

“มินอาเสียงขาดๆหายๆมากเลย” ฮันบินหยุดเดินก่อนจะว.ตอบมินอาไป

“น่า..ไม่..สัญ..โอ๊ย..ซ่า” และแล้วเสียงซ่าที่เหมือนสัญญาณขาดหายก็ดังขึ้น ทำให้ฮันบินรู้เลยว่าเขาคงติดต่อกับคนภายนอกไม่ได้แล้ว

ในนี้ไม่น่าจะไม่มีสัญญาณนะ

คนตัวเล็กสะบัดความคิดร้ายๆออกจากหัวก่อนจะเดินไปตามทางที่จะพาไปห้องใหญ่ ห้องนั้นจะเต็มไปด้วยกระจกรอบด้าน มันเป็นด่านสุดท้ายที่จะได้ออกไปจากที่นี้ ถ้าเปิดบานกระจกไปถูกทางมันจะพาไปเจอทางออกได้อย่างง่ายดาย

ทำไมไม่เห็นมีใครเลยล่ะ?

ใบหน้าเรียวขมวดคิ้วขึ้นเมื่อมาถึงที่ห้องใหญ่แล้วไม่พบใครสักคน ร่างบางลองเข้าไปผลักกระจกดูแต่มันกลับไม่เปิดให้ ทั้งๆที่ตรงนี้กระจกต้องเปิดได้ทุกบาน ความกลัวเริ่มเข้ามาครอบง่ำจิตใจฮันบิน ในหัวหยุดคิดเรื่องร้ายๆไม่ได้เลย

“หึ..ฮิ” แล้วอยู่ๆเสียงหัวเราะของใครสักคนก็ดังขึ้นแทนเสียงเพลงที่เปิดอยู่ คนตัวเล็กเริ่มหันไปมารอบตัวอย่างระแวง

“ฮ่ะๆ..หึ..หึ”

“คุณเป็นใคร?!”

“มอง..มองเข้าไปในกระจกสิ แล้วเธอจะเห็นฉัน” น้ำเสียงที่แหบดูน่าขนลุกตอบกลับมาหาฮันบิน คนตัวเล็กค่อยๆลดใบหน้าที่เงยอยู่ลงมามองที่กระจก

!!!

ฮันบินเห็นเหมือนกับในความฝันที่ฝันอยู่ทุกวัน แต่ตอนนี้ต่างกันแค่เขายังไม่ได้นอนหลับ ร่างของชายคนหนึ่งที่มีปีกขนาดใหญ่งอกออกมาจากกลางหลัง เขาคู่หนึ่งงอกออกมาจากผมที่ยาวสลวย ร่างกายกำยำถูกผ้าปกปิดไว้แค่ท่อนล่างเท่านั้น

“ค..คุณเป็นใคร!?” ร่างบางถามออกไปก่อนจะมองชายคนนั้นที่กำลังกอดเขาจากด้านหลังในกระจก

“ดูสิที่รัก เราเหมาะสมกันมากแค่ไหน”

ไม่พูดเปล่าเล็บที่แหลมยาวไล้ไปตามโครงหน้าของร่างบาง ฮันบินกำลังเห็นตัวเองในกระจกที่ไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป ใบหน้าของเขาในกระจกกำลังยกยิ้มร้ายราวกับปีศาจ ปีกสีขาวกำลังสยายออกมาจากทางด้านหลังของเขา เส้นผมยาวลงมาถึงกลางแผ่นหลัง เขาสีขาวงอกออกมาจากศรีษะของเขา เล็บมือที่เคยสั้นตอนนี้มันกลับยาวแหลมออกมา

มันเหมือนกับเขา เหมือนกับเขาที่อยู่ตรงนี้กับฮันบิน

ฮันบินกลัว

กลัวตัวเองในร่างนั้น

“มาเถอะ ไปกับฉันแล้วเราจะสร้างโลกใหม่ด้วยกัน มีความสุขด้วยกัน” เสียงแหบกระซิบตรงใบหูของร่างบางพลางสูดดมซอกคอขาวนั้น ฮันบินหลับตาแน่นพร้อมกับตัวที่สั่นด้วยความหวาดกลัว เสียงในหัวใจกำลังเรียกหาใครอีกคนที่ต้องการเจอมากที่สุดในตอนนี้

‘บ๊อบบี้ คุณอยู่ไหน ได้ยินผมไหม?’

“หึ.. มีฉันอยู่ตรงนี้แล้วเธอยังจะเรียกหาคนอื่น น่าสมเพช!” ตัวของฮันบินพูดเหวี่ยงเข้ากับกระจกจนแตกก่อนที่ร่างบางร่วงลงมาสู่พื้น

ตุบ!!

“บอกฉันสิ ว่าเธอจะเป็นของฉัน จะไปกับฉัน แล้วเราจะมีความสุขด้วยกัน” คางของฮันบินถูกบีบให้มองดูใบหน้านั้น

“ไม่! คุณจะพาผมไปไหนไม่ได้! ผมจะไม่ไปกับคุณ!” ฮันบินมองใบหน้านั้นก่อนจะตอบออกมาอย่างชัดเจนทำให้เขาโดนเล็บยาวๆนั้นข่วนลงไปที่ใบหน้า

“หัวใจดวงนี้มันเป็นของฉัน ฉันต้องได้ มันเป็นของฉัน”

เล็บที่ยาวแหลมจิกเข้าไปในตำแหน่งหน้าอกด้านซ้าย ตรงที่หัวใจ มันค่อยๆจิกเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ มือของเขากำลังจะล้วงเข้าไปด้านในตัวของฮันบิน เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาตามเสื้อ ร่างบางหายใจถี่ก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“อ๊ากกกกกก!!!”

‘ได้โปรดเถอะ บ๊อบบี้ มาช่วยผมที’

ฮันบินยังคงเรียกหาอีกคนด้วยลมหายใจที่เริ่มแผ่วเบา จนตอนนี้เขาถูกมือนั้นเข้าไปกุมหัวใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เลือดสีแดงสดยังไหลออกมาไม่หยุด ฮันบินรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บ ตาสวยปรืออย่างไร้เรียวแรงแทบจะปิดเต็มที ในหัวที่เหลือสติอันน้อยนิดพยายามเรียกหาอีกคน ลิ้นที่หยาบดูน่าขนลุกกำลังเลียเลือดที่มาจากแผลรอยข่วนบนหน้า

“อย่าแตะต้องของๆฉัน!” เสียงที่แหบทุ้มดังขึ้นพร้อมกับเตะเข้าไปที่ชายคนนั้นแต่เขาหายตัวไปพอดี

“นี่! ได้ยินไหม?!” จีวอนถามร่างบางตรงหน้าก่อนที่ฮันบินจะพยักหน้าเป็นคำตอบช้าๆ

คนตัวสูงประคองร่างเล็กให้ยืนขึ้น ฮันบินยืนโงนเงนเพราะใกล้กำลังจะหมดสติเต็มทีจนจีวอนต้องกอดเอวเล็กนั้นไว้ จีวอนได้ยินเสียงฮันบินเรียกตั้งแต่แรกแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจ แต่ด้วยจินฮวานไปเจอสัญลักษณ์ที่เกี่ยวกับเขาคนนั้น กับเลือดของจีวอนที่ไหลผ่านเสื้อออกมาและเสียงเรียกของฮันบินที่ดูเจ็บปวดนั้นล่ะ จีวอนก็ออกตามหาฮันบินแล้วให้จินฮวานโทรถามจุนฮเว ถึงได้รู้ว่าฮันบินอยู่ที่ไหน

“เธอเป็นของฉัน ของฉันตลอดไป!”

เสียงนั้นดังก้องไปทั่วห้อง ก่อนจะเกิดเป็นพายุลูกเล็กๆที่ทำให้บานกระจกตั้งแต่หน้าประตูทางเข้าพากันล้มลงมา เศษกระจกที่แตกพากันลอยขึ้นก่อนจะพุ่งเข้ามาหาตัวจีวอนและฮันบิน ร่างสูงใช้ตัวเองเป็นที่กำบังให้กับคนตัวเล็กโดยการที่กอดฮันบินไว้ในอ้อมกอดแล้วเอาตัวเองเป็นที่รับเศษกระจกแทน

ฉึก!!!

            เศษกระจกนับหลายร้อยชิ้นพากันพุ่งเข้าใส่ตัวจีวอน มันบาดไปทั่วแผ่นหลังของเขา มีบ้างชิ้นที่ทิ่มอยู่ที่หลัง แต่จีวอนไม่เจ็บเลยสักนิดกลับกันเขารำคาญมากกว่า เมื่อเห็นเหตุการณ์สงบลงแล้วร่างสูงก้มลงมาดูคนในอ้อมกอดก่อนจะพบว่า

เศษกระจกอันใหญ่ทิ่มอยู่ที่คอของฮันบิน

ร่างบางหายใจแผ่วเบาลงไปทุกที เช่นเดียวกันกับจีวอนที่เขาก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน มือหยาบยื่นไปดึงเศษกระจกออกพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกมาจากแผล ตัวของร่างบางกระตุกแรงขึ้น จีวอนกัดข้อมือตัวเองก่อนจะแนบลงไปที่ปากของฮันบิน มืออีกข้างที่ว่างพยายามกดแผลห้ามเลือดเอาไว้แต่มันไม่ง่ายเลย

“กินสิ! กินเข้าไป!” คนตัวสูงพูดเสียงดังอย่างห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้ มือหยาบบีบเกร็งให้เลือดของตัวเองหยดเข้าไปในริมฝีปากบางนั้น

“โถ่เว้ย!”

จีวอนตะโกนออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะทรุดตัวลงนั่งโดยมีฮันบินอยู่บนตัก มือที่ยังกดแผลให้ร่างบางก็ยกกดอยู่แบบนั้น ในเวลานี้เขาไม่ได้ยินเสียงหัวใจของฮันบินเพราะหูอื้อไปหมด คงเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นของฮันบินในตอนนี้

คิมฮันบินกำลังจะตาย

            ฮันบินพยายามประคองสติตัวเองไม่ให้ดับลงแม้ว่าตาของเขาจะปิดแล้วก็ตาม ตัวของฮันบินช้าไปหมดแทบจะไม่รู้สึกอะไรอีก หัวใจที่เคยเต้นปกติในเวลานี้มันช้าเหมือนจะหยุดเต้น ฮันบินรู้ดีว่ายังมีอีกคนที่รู้สึกแบบเดียวกับเขา

จีวอนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก สายตาเริ่มพลามัวมองอะไรไม่ชัด เปลือกตากำลังจะปิดลง จากนั้นลมหายใจก็เริ่มติดขัดมากขึ้นเรื่อยๆ แต่จีวอนก็ยังสู้กับอาการที่เกิดขึ้น

จีวอนกำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตายอีกครั้ง

คนตัวสูงล้มตัวลงไปนอนทับเศษกระจกที่เกลื้อนอยู่โดยไม่สนใจเลยว่ามันจะบาดผิวของเขาเพิ่มหรือไม่ มือไม้เริ่มอ่อนลง ขาแขนเริ่มไม่มีแรง เปลือกตานั้นปิดลงราวกับว่ามันหนักอึ้ง มือของร่างสูงค่อยๆเลื่อนไปจับนิ้วมือของร่างบางเบาๆ เหมือนลมหายใจที่เหลืออยู่ครั้งสุดท้ายกำลังจะจากไป

ตุบๆ ตุบ!

และแล้วหัวใจของคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนตักเขาก็กลับมาเต้นอีกครั้ง จีวอนหอบหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นมา เขาไม่รู้สึกแบบก่อนหน้านั้นอีกแล้ว ร่างสูงก้มลงไปเอาหูแนบอกของฮันบินเพื่อฟังว่าหัวใจของคนตัวเล็กเต้นเป็นปกติแล้วจริงๆใช่ไหม

จีวอนยกยิ้มแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กในท่าเจ้าหญิงก่อนจะพาออกจากที่นี้ พอออกไปด้านนอก จินฮวาน จุนฮเว ยุนฮยอง มินโฮและบีไอที่กำลังยืนรอทั้งคู่อยู่ก็ต่างตกใจกับภาพที่เห็น ตอนแรกพวกเขากะจะเข้าไปช่วยแล้วแต่ทำยังไงก็เข้าไปไม่ได้ จินฮวานกับจุนฮเวรีบเข้ามาดูฮันบินพอจีวอนวางคนตัวเล็กไว้ที่สนามหญ้า

“เขามา จะมาเอาตัวฮันบิน”

“ว่าไงนะ เขามาปรากฏตัวแบบนี้ได้ยังไง?” ยุนฮยองพูดเสริมก่อนจะดึงเศษกระจกที่ตัวจีวอนออก

“ปกติไม่ได้นะ แล้วทำไม..”

“อ่าบ๊อบบี้ ฉันทำนายเกือบตายอย่างนั้นหรอ?”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่จีวอนคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้นขัดจังหวะการพูดของจินฮวาน ทั้งหมดมองไปตามเสียงเรียก ใบหน้าที่คุ้นเคย รูปร่างที่เคยเห็น ทำให้จีวอนจำได้ทันทีว่าเธอเป็นใคร เธอยืนอยู่ตรงหน้าบูธของฮันบิน ร่างบางสวยนั้นกำลังสวมชุดเดรสสีชมพูที่ดูสดใส

“ไง คิดถึงฉันไหมทุกคน?”

เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส พร้อมกับโค้งตัวเป็นการทักทายทุกคน จีวอนยกยิ้มก่อนจะมองใบหน้าสวยนั้น

คิม จีซู

“เธอก็คือหัวหน้าพวกนอกรีตคนปัจจุบันสินะ” มินโฮพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาจีวอน

“ฉลาดนิมิโน ยินดีที่ได้พบนะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่สดใส

“อ่า.. ให้ตายสิ ฉันไม่ค่อยว่างเลยแฮะ ไว้เรามานั่งทานข้าวเย็นด้วยกันดีมั้ย” จีซูพูดก่อนจะหันหลังกลับเตรียมจะเดินออกไป

“แล้วก็นะบ๊อบบี้ ครั้งนี้เธออาจจะช่วยเด็กคนนี้ได้ แต่ครั้งหน้าไม่ได้แน่” เธอพูดก่อนจะหัวเราะคิกคักในลำคอก่อนจะเดินจากไป

            จินฮวานร่ายคาถาโจมตีจีซูที่กำลังจะหนีไปแต่เธอก็หายตัวได้อย่างรวจเร็วพร้อมกับร่ายคาถาสะท้อนกลับแต่ดีที่จินฮวานเสกคาถาป้องกันไว้มันเลยทำอะไรพวกเขาไม่ได้ ครั้งนี้จีซูทำให้พวกเขารู้แล้วว่าเธอมาอย่างเป็นศัตรูแน่นอน แต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขารู้เหมือนกันนั้นก็คือจีซูยังไม่รู้เรื่องของจีวอนและฮันบิน ต่อจากนี้ไปมันจะเป็นสงครามที่แท้จริง

สงครามที่มีฮันบินฉนวน

ครั้งหน้าจะช่วยฮันบินไม่ได้งั้นหรอ

หึ

ก็ลองดูแล้วกัน

To Be Continued

Talk ::

มาแล้ววววววววว

เห็นอะไรในตัวจีวอนไหมคะ ถ้ายังไม่เห็นเดียวจะเห็นเอง -.-

ตกลงฮันบินเป็นอะไรกันแน่ แล้วเขาคนนั้นคือใคร

เป็นตอนแรกที่มีตัวละครใหม่เข้ามาพร้อมกันสองตัวเลย

แจวอนมาทำอะไร มาเป็นศัตรูหัวใจรึป่าว? 

ส่วนจีซูเคยมีความสัมพันธุ์กับจีวอนยังไง ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ

เม้นเถอะ ทวิตก็ได้ อยากอ่านว่ารีดเดอร์รู้สึกยังไงกัน ด่าได้แต่อย่าแรงนะ 5555555

ขอบคุณมากๆนะคะ