๛ อาร์ติสท์หนุ่มตัวร้าย กับ ยายแก้มใส ๛

ลำดับตอนที่ #19 : • คืนฝนพรำ *

ตอนที่ 19 - -คืนฝนพรำ*

" เป็นไรอ่ะ " แก้มเอากระดาษมาโบกไปมาที่หน้าของผมทำให้ผมต้องหันกลับไปมองแก้มอีกครั้ง

" พี่เจฟเค้าหาคนให้ได้แล้วเหรอ " ผมแกล้งถามไปอย่างซื่อๆทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว มือเจ้ากรรมของผมก็เขี่ยไปมาที่ฉากปราสาทที่ตั้งอยู่บนก้อนเมฆไม่หยุด

" ใช่แล้ว เนี่ยคนครบพอดีเลย แถวเทวดาก็เท่ากับนางฟ้าแล้ว "
แก้มเอาปากกาชี้ที่ผังจำนวนคนแสดงให้ผมดูอย่างดีอกดีใจแต่ผมเบือนหน้าหนีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เสแสร้งที่สุดในโลก - -"

" พี่เจฟเค้าเก่งเนอะแก้ม ..เล่นบาสก็เก่ง หล่อก็หล่อ แถมยังสุภาพบุรุษสั่งอะไรก็ได้ตามสั่งอีก "

" ……."  ไม่มีคำตอบจากแก้ม ผมเห็นแค่แววตางุนงงของแก้มกับประโยคที่ผมพูดเมื่อครุ่แล้วแก้มก็ก้มหน้าต่ำลงทำความรู้จักกับกระดาษในมือราวกับจะทักทายทุกตัวอักษร ผมยังพิจารณาฉากไปเรื่อยๆโดยที่ความเงียบก็เข้าปกคลุมเราสองคนอยู่พักใหญ่

" แก้มไปกินข้าวเถอะ "  ผมพูดขึ้นมาราวกับมีกรรไกรอันนึงตัดผ่านความเงียบขึ้นมาในอากาศ

" อืม แก้มก็หิวแล้ว " แก้มมองหน้าผมแล้วทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น - -" ยัยคนสวยฉันเพิ่งงอนเธอเมื่อกี้นะเฟ่ย แต่ความรู้สึกส่วนลึกของผมก็ส่งอีเมลล์มาบอกเรียบร้อยแล้วว่า เค้าจะมาใส่ใจแกทำไม ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน .. ผมตอบรับความรู้สึกนั้นเต็มๆแล้วเดินไปกินข้าวกับแก้มที่หน้าปากซอย

" หมูทอดหนึ่ง  กะเพราหมูกรอบหนึ่งค่ะ "  แก้มสั่งคนขายที่เดินเข้ามาจดรายการอาหารหลังจากที่แก้มถามผมว่าจะกินอะไรอยู่พักใหญ่

" กินหมูทอดไม่กลัวอ้วนเหรอ " ผมแหย่แก้มแต่สีหน้าโคตรจะเย็นชาเลยครับ

" (- - )( - -)(- - ) " แก้มส่ายหน้าพั่บๆแล้วหันไปใส่ใจกับแก้วน้ำตรงหน้าต่อ

 เมื่ออาหารมาถึงผมก็นั่งจัดการกับกะเพราหมูกรอบอย่างเงียบๆส่วนแก้มก็กินหมูทอดอยู่เงียบๆเช่นเดียวกัน ผมโ-ค-ต-ร-จะอึดอัดกับสถานการณ์แบบนี้เลยครับ
 ใจหนึ่งก็อยากคุยกับแก้มแต่นึกถึงไอ้ยีราฟหน้าหล่อทีไรมันก็ทำให้ผมไม่อยากคุยกับแก้มขึ้นมาทันทีเลยครับ - -"

" กินขนมปังมั้ย " แก้มเป็นฝ่ายถามผมขึ้นก่อน >.<

" อือ " ผมตอบเรียบๆแล้วก้มหน้าลงไปเขี่ยพริกในจานเล่นเหมือนเด็กๆ

" อาร์ต . . . ไม่สบายเหรอ " น้ำเสียงของแก้มฟังดูเป็นห่วงระคนสงสัย

" อือ ">.< ผมก็ไม่อยากพูดคำนี้หรอกนะครับแต่ปากมันก็ออกเสียงได้แค่ ' อือ '

 แก้มสั่งขนมปังมานั่งกินอย่างเงียบๆผมก็นั่งกินย่างเงียบๆเช่นกัน >.< จะเงียบกันอีกนานมั้ยครับ ( จะถามทำซากอะไรวะก็แกฟอร์มจัดเอง ไอ้งั่ง !! ) ผมจ่ายตังค์แล้วเดินงุดๆกลับบ้านยัยผิงที่แก้มสาวเท้าเกือบไม่ทัน

" แก้ม ได้น้องครบรึยัง " เสียงยัยผิงถามแก้มขณะที่โผล่หน้าเข้าไปบริเวณทำงาน

" ครบแล้ว พี่เจฟหาเด็กมาให้ เย็นนี้นัดน้องมาซ้อมแล้ว "   แค่ได้ยินชื่อไอ้ยีราฟหน้าหล่อผมก็หงุดหงิดอีกแล้วครับ - -"

" อ้าว อาร์ต ..เรื่องฉากกับอุปกรณ์เรียบร้อยดีมั้ย "

" อือ " ผมพนักหน้าหงึกหงักแล้วแยกตัวออกมาเช็คอุปกรณ์ต่อ ( โด่ ไอ้อาร์ตคิดว่าเท่นักรึไงวะ วันๆพูดได้แต่อือๆ - -" : ผู้เขียน )

 ผมนั่งดูฉากกับดอกไม้พลาสติกไปเรื่อยๆพร้อทกับจินตนาการการแสดงที่จะมีในวันพรุ่งนี้แต่จินตนาการของผมไม่ใช่แค่การแสดงบนเวทีครับ มันรวมไปถึงไอ้ยีราฟหน้าหล่อจะต้องมาดูแก้ม แล้วก็มีมอบดอกม้งดอกไม้ให้กัน เผลอๆการจุ๊บให้กำลังใจ ว๊ากกกกก ผมจะมีชีวิตรอดในภาพนั้นด้วยเหรอ . .- -" โธ่ๆ จะจอร์จหรือซาร่าก็ได้ช่วยหยุดให้ผมฟุ้งซ่านซะทีได้มั้ย เตลิดไปถึงนิวเดลีแล้วผมง่วนกับฉากพักใหญ่ ไม่มีอะไรทำก็ได้แค่จิ้มดอกไม้ไปมา  ไอ้ซันเหมือนจะเห็นผมผิดปกติก็เลยมานั่งข้างๆ แต่ผมก้ตอบมันได้แค่ อือ กับส่ายหน้า ยัยตั้งโอ๋ทำชุดให้เด็กอยู่พักใหญ่แล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจส่วนแก้มกับผิงกำลังซักซ้อมน้องให้เข้าใจกับการแสดง หา !! นี่มันเย็นแล้วเหรอ . .ฟอร์มจัด ฟอร์มอยู่ได้ ฟอร์มตั้งแต่เที่ยงถึงเย็น !!!

" ผิง ไปหาผ้ายางในบ้านมาซิ เหมือนฝนจะตก เผื่อฉากเปียกล่ะยุ่งแน่ๆแก " ยัยตั้งโอ๋สั่งพร้มกับเก็บข้าวของพัลวัน

" เอาเข้ามาไว้ในนี้ก่อนก็ได้ แต่ฝนคงจะสาด อ่ะ " ยัยผิงพูดขึ้น ยัยตั้งโอ๋เอามือเท้าสะเอวแล้วหันไปมองด้วยสายตาเซ็งๆ ' ก็ฉันบอกให้แกไปเอาผ้ายางอยู่นี่ไง
' ยัยผิงเหมือนจะรู้ถึงรังสีอำมหิตก็เลยแจ้นเข้าบ้านไปเอาตามสั่ง

" อาร์ต เย็นนี้เพื่อนส่วนหนึ่งจะนอนบ้านยัยผิง แกว่าไง "

" อือ "

" แกนอนด้วยป่ะ "

" อือ "

" แกจะพูดคำอื่นได้มั้ยนอกจาก อือ "

" อือ " - -^

" แกออกไปซื้อของกับไอ้แก้มที่หน้าปากซอยด้วย " ยัยตั้งโอ๋สั่งแต่ผมก็ได้แค่ฟังผ่านๆ

" อือ …เฮ๊ย !!!!!!! "

" ตกใจหาหอไอเฟลอะไร ให้ไปปากซอยไม่ได้ไปปารีส  เอานี่รายการของแล้วซื้อขนมมาด้วย "
ยัยตั้งโอ๋เทาสะเอวแล้วยื่นรายการของให้ผม

 ผมไม่ได้เป็นคนไปบอกแก้มว่าจะออกไปซื้อของ แต่ให้ยัยตั้งโอ๋ไปบอกแทน แก้มมีสีหน้าวิตกๆ แล้วกระซิบกระซาบกับตั้งโอ๋ครู่หนึ่งก็เดินออกมาหาผม

" อาร์ต ..ไปกันเถอะ เดี๋ยวฝนจะตก "

" อือ "  - -^ ผมก็เซ็งตัวเองเหมือนกันครับแต่ไม่รู้จะพูดว่าไง

ผมกับแก้มเดินออกมาจากบ้านยัยผิงจนกระทั่งถึงครึ่งทางผมก็เริ่มสัมผัสเม็ดฝนที่โปรยลงมาน้อยๆ

" ว๊ายย ไม่ได้เอาร่มมาซะด้วย ฝนตกแล้วทำไงดีอาร์ต "

" ไม่เป็นไรหรอก คงไม่ตกมาก " เย้สสส !! เป็นประโยคแรกที่ผมพูดได้นอกจาก อือ

แก้มดูมีสีหน้าดีขึ้นแล้วเข้ามาเดินเบียดผมให้หลบเม็ดฝนที่ร่มไม้ยาวไปตลอดปากซอย แหะๆ อบอุ่นจังแฮะ โอ้วจอร์จ ท่ามกลางบรรยากาศหัวค่ำอันมืดมิด ฝนโปรยปรายลงมา มีเพียงเด็กหนุ่มกับเด็กสาวสองคนบนถนนไปปากซอย สุดแสนจะโรแมนติกอะไรอย่างนี้ อ๊ากกกกก ผมยิ้มกับความคิดอันโง่ๆของตัวเองจนแก้มสังเกตเห็น

" ยิ้มอะไร "

" ทำไมครับ ยิ้มไม่ได้เหรอ ตำรวจจับเปล่าล่ะ " ผมเริ่มกลับมากวนประสาทอีกแล้วครับ

" ค่ะ ..ออกไปโรงพักด้วยกันเลยมั้ยค่ะ " แก้มยักคิ้วหลิ่วตาแล้วกลั้วหัวเราะกับคำพูด
^-^ เย้ในที่สุดความสงบสุขก็มาเยือน ตอนนี้ผมหายงอนแล้วอ่ะ - -"

" แก้มดูบ้านหลังนี้สิ แบบบ้านดูแปลกตาดีเนอะ " ผมชึ้นิ้วไปที่บ้านหลังที่ยังสร้างไม่เสร็จหน้าบ้านมีกองทรายและดินอยู่กองเบ้อเร่อ

" นั่นสิ แก้มก็ว่าแปลกดี แต่สร้างเสร็จคงสวยหน้าดู "
 
 ผมกับแก้มเดินออกมาถึงหน้าปากซอยด้วยสภาพที่มีหยดฝนอยู่ตามเสื้อเป็นจ้ำๆกระจายอย่างสม่ำเสมอ - -" อ๊าา  ไอติมที่เจีคนนั้นขายมันเย้ายวนใจซะนี่ มันเป็นไอติมที่อยู่ในแท่งโลหะทำจากน้ำอัดลมอ่ะครับ ว๊าว ทั้งสีแดง สีเขียว สีส้ม เย็นๆ น่าอร่อย  ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ตายล่ะ กระเป๋าตังค์ก็อยู่ในกระเป๋าบ้านยัยผิง ผมเจอแต่ซากแบงค์ร้อยที่ยังมีชีวิตยับยู่ยี่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ข้างหลัง - -^ จะบ้าเร๊อ เอาแบงค์ร้อยไปซื้อไอติมแท่งละบาท แก้มคือความหวังสุดท้ายแต่แก้มกำลังซื้อของตามรายการที่ยัยตั้งโอ๋เอาให้อยุ่ในร้าน เอาวะ หน้าด้านหน่อยก็ได้ !! เพื่อไอติม

" แก้ม อาร์ต . .ยืมเศษตังค์หน่อยดิ ไม่ได้เอากระเป๋าตังค์ออกมา "

" อ้าวเหรอ จะเอาไปซื้ออะไร " แก้มถามเหมือนแม่ถามลูก - -" แม่คร๊าบผมอยากกินไอติม

" ซื้อไอติมง่ะ " ผมชี้นิ้วไปทางรถเข็นที่ขายไอติมเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น

" มา แก้มซื้อให้ ไปต้องยืมหรอก ซื้อไปฝากเพื่อนด้วย " แก้มหยีบกรเป๋าตังค์ออกมาแล้วเดินไปที่ร้านขาย - -" สงสัยแกมจะติดนิสัยตั้งโอ๋มา ซื้อไปฝากเพื่อนของแก้ม มันหมายถึงเหมาไปทั้งร้าน
เจ๊จะเอาไปเลี้ยงทั้งกองทัพเลยเรอะ !!

" อ่ะ แก้มให้ " แก้มหยิบไอติมแท่งสีแดงออกมายื่นให้ผมตรงหน้า

" ขอบคุณคร๊าบบบ " ผมรับไอติมของแก้มมาอย่างดีอกดีใจ - -" ไอติมข้างทางแท่งละบาทแต่แก้มซื้อให้มีค่าเท่ากับแท่งละร้อยล้าน - -^ แต่ดีใจไม่ทันไรฝนเจ้ากรรมก็ตกหนักขึ้นๆ จนผมกับแก้มต้องหลบเข้าไปเบียดกันอยู่ในชายคาร้านขายของ ( จริงๆแล้ว หน้าร้านมันก็กว้างนะ แต่ทำไมมาเบียดกันอยู่ซอกข้างร้านทางเข้าปากซอย - -" )

" ขยับไปอีกสิแก้ม อาร์ตจะเปียกอยู่แล้ว " ผมพูดพลางเบียดแก้มเข้าไปในซอกนั้นอีก

" ว๊ายๆ อย่าเพิ่งไอติมจะหัก อ่ะๆ ขยับมานี่ " แก้มขยับที่ให้ผมยืนแต่ลมที่พัดมาพร้อมกับฝนก็ทำให้หน้าผมเปียกอยู่ดี

" แก้ม !!!! " ผมเรียกแก้มอย่างตกอกตกใจ

" อะไร เรียกซะดังเชียวจะแข่งกับเสียงฝนรึไง " แก้มหันมาพูดทั้งๆที่ปากก็ดูดไอติมอยู่อย่างมีความสุขไม่รู้ร้อนรู้หนาว

" ไอติมละลาย / ว๊ายยยย !!!! " ทันทีทีผมพูดจบแก้มก็ประสานเสียงกรีดร้องขึ้นแข่งกับฝนไม่แพ้ผมเมื่อครู่ ไอติมสีต่างๆในถึงเป็นสิบๆแท่ง มันกำลังจะกลายสภาพเป็นน้ำสรรพรสเต็มถุงนั้นเลยครับ
ผมกุลีกุจอรับถึฃนั้นมาจากแก้มแล้วรินน้ำออกจากถุงให้ไหลลงไปกับท่อระบายน้ำ

" ไม่ทันเลี้ยงเพื่อนแล้วล่ะแก้ม กินกันเองเถอะ " ผมเสนอความคิดขึ้นมาไม่ต้องรอให้บอกซ้ำเป็นครั้งที่สองแก้มหยิบไอติมขึ้นมาดูดพร้อมกัยสองแท่งเลยครับ อ๊ากกก
^-^ คนสวยทำอะไรก็น่ารักผมกับแก้มนั่งจัดการกับไอติมสำหรับกองทัพจดหมดคาที่ แอ๊ ปากชาไปหมดเลยครับ ฝนเริ่มซาลงแล้วแต่ก็ยังมีโปรยๆลงมาบ้าง

" แก้มกลับกันเถอะ เดี๋ยวตั้งโอ๋ทำงานไม่เสร็จ "

" ค่ะๆ แปปนึง "  แก้มเอาเท้าไปจุ่มในทางน้ำที่ไหลจากถนนลงสู่ท่อระบายน้ำเป็นการล้างเศษทรายออกจากเท้า - -^ คนสวยทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด

เราสองคนเดินมาถึงบ้านหลังเดิม แต่ครั้งนี้แก้มเข้าไปดูใกล้ๆอย่างสนใจ

" อาร์ต ดูบ้านหลังนี้สิ ใช้เสาโรมันด้วยอ่ะ ดูอลังการๆเนอะ "  ผมพยักหน้าแล้วจัดการกับไอติมที่เหลือต่อ แต่แก้มก็ยังเดินเข้าไปย่ำบนกองทรายที่หน้าบ้านหลังนั้น

" แก้ม ออกมา เดี๋ยวอะไรก็หล่นลงมาโดนหรอก " ผมร้องบอกแก้มขณะที่ปากก็กินไอติมสีเขียวไม่หยุด

" ว๊ายยยยยยยยย " เสียงของแก้มดังขึ้นผมหันขวับไปทันที ก็เห็นแก้มอยู่ในสภาพ - - ^ ย่ำแย่ เท้าของแก้มจมอยู่ในทรายลงไปถึงข้อเท้า ผมทิ้งไอติมแล้วเดินเข้าไปชวนแก้มทันที

" ยกเท้าออกมาสิแก้ม "  แก้มยกเท้าออกมาจากกองทรายอย่างยากลำบากแต่ว่า ..มันยกออกมาได้แค่ข้างเดียว

" อาร์ต .. มันติดอ่ะ " ผมพยายามดึงข้อเท้าของแก้มออกมาจากกองทรายแต่ก็ไม่เป็นผล

" เอาอย่างนี้แก้ม ดึงพร้อมกันอาร์ตนับหนึ่งถึงสาม แก้มกระชากออกมาเลยนะ 1   .. . .2 . …3 !! "

" อุ๊บ ! โอ๊ยยยยยยยยย "
แก้มร้องเสียงหลง ภาพที่ผมเห็นแก้มหลุดจากกองทรายได้แล้วครับแต่หลุดออกมาได้แค่เท้า รองเท้าหนีบสีชมพูลายพิกเล็ตคู่เก่งของแก้ม นอนสบายการสบายใจอยุ่ในกองทรายราวกับว่า ' พวกเธอกลับไปเถอะย่ะ ฉันเจอบ้านแล้ว '

" แก้ม  …รองเท้า " ผมชี้ไม้ชี้มือไปในกองทราย

" โอ้ยย !! เจ็บเท้าก็เจ็บ รองเท้ายังมาขาดอีก "  แก่มบ่นกระปอดกระปอดแล้วดึงซากรองเท้า
พิกเล็ตออกมาจากกองทรายมรณะ - -^

" ไปล้างเท้าเหอะ " ผมพยุงแก้มที่เดินกะเผลกๆ ไปทางน้ำไหลที่ถนนหน้าบ้านหลังนั้น แก้มจุ่มเท้าลงสองสามทีแล้วตัดสินใจทิ้งรองเท้าทั้งสองข้างไว้ใกล้ๆกับถังขยะ

" ซวยจริงๆเลย " เสียงแก้มบนตุบตับในลำคอ

" อย่าบอกว่าจะอวดเก่งเดินกลับไปถึงบ้าน "  ผมถามแก้มแล้วอมยิ้ม

" จะให้ทำยังไงได้ละค่ะ คุณภัทรวิทย์ " แก้มปั้นหน้ายิ้มอย่างประชดๆแล้วเดินออกไปอย่างเก้ๆกังๆ

" แก้ม ..มานี่ " ผมเรียกแก้มแล้วค่อมหลังลงเล็กน้อย

" อะไรเหรอ "

" ขึ้นมานี่ ….." ผมชี้ที่หลังแต่แก้มก็ทำหน้างง

" อะ ..อะไรนะ ให้แก้มขี่หลังเหรอ "O_O แก้มทำตาโตเหมือนไม่เชือ่กับคำที่ผมพูด

" อืม .ขาเจ็บ รองเท้าขาดยังจะอวดเก่งเดินไปถึงบ้านอีก เด็กโง่  "ผมพยักหน้าแล้วเร่งให้แก้มขึ้นมา

" อ่ะ ..โทษนะ อึ๊บ " แก้มปีนขึ้นมาบนหลังผมอย่างทุลักทุเล อ๊าาาาาา ท่ากลางสายฝนโปรยๆ ถนนที่มีเพียงเราสองคน อารมณ์หื่น  เฮ๊ย !! อารมณ์โรแมนติกส่งSMS
 มาทักทายผมแล้ว ..ผมแบกแก้มเดินไปเงียบๆจนเกือบถึงบ้านยัยผิง อ๊าา เขินๆ  ..

" อาร์ต แก้มตัวหนักมั้ย "  แก้มถามขึ้นอย่างกังวล

" ก็พอดี แต่ลดน้ำหนักบ้างก็ดีนะ " ผมตอบติดตลกแต่แก้มเอามือทุบไหล่ผมอย่างอายๆ
" ถ้าหนัก เดี๋ยวพอใกล้ถึงบ้านแล้วแก้มเดินเองนะ รู้มั้ยตอนนี้หลังอาร์ตน่ะระบมไปหมดแล้ว "
แก้มบอกอย่างเป็นห่วง

" รู้ได้ไงว่ามันระบม "  ผมย้อนถาม

" นี่ไง … .อาร์ตเหนื่อยแย่เลยหัวใจเต้นเร๊ว เร็ว " แก้มเอานิ้วทิ่มหลังผม จึกๆ แล้วเอาหูแนบลงไปกับแผ่นหลัง  ..ผมอึ้งกับประโยคของแก้มเล็กน้อยแล้วตอบไปว่า

" ก็เหนื่อยอ่ะดิ แบกหมูมาตั้งไกล " จริงๆแล้วหัวใจเต้นเร็วผมเขินต่างหาก อ๊าาาา !! >.<

" อาร์ต เดี๋ยวแก้มเดินเองก็ได้ ดูซิอาร์ตเหนื่อยจนหูแดงหมดแล้ว " แก้มบอกผมอีกครั้ง แต่ในทำให้ผมใจเต้นเร็วขึ้นกว่าเดิม - -"

" เอ่อ ..อืม ..ก็เหนื่อยแหละ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว .."  ผมแก้ตัวไปข้างๆคูๆ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าหูแดงเพราะเขิน ว๊าว อยู่ๆก็มีนางฟ้ามาขี่หลัง . .ถ้าแก้มเห็นหน้าผมตอนนี้คงแยกไม่ออกว่าอันไหนมะเขือเทศอันไหนภัทรวิทย์

" จอดค่ะจอด . ." แก้มตีไหล่ผมเบาๆแล้วสั่งเหมือนมอเตอร์ไซค์รับจ้าง

" คร๊าบ คุณนาย " ผมลากเสียงล้อๆแล้วคอยๆปล่อยแก้มลงที่หน้าบ้านยัยผิง

 ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมแก้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ยัยตั้งโอ๋ดูเหมือนจะสงสัยที่ผมเหงื่อแตกพลั่กแถมแก้มยังเดินเท้าเปล่ามาอีก - -" แก้มขอตัวไปล้างเท้าแล้วยึดรองเท้าแตะคุ่เก่าของยัยตั้งโอ๋มาใส่ เพื่อนส่วนหนึ่งที่เฝ้าของต่างช่วยกันเร่งทำชุดให้น้องที่จะใส่ในวันพรุ่งนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเดินเข้าไปในบ้านยัยผิงพร้อมกับรอยยิ้ม อ๊า !!! เขินๆ  ตอนนี้อุณหภูมิบนใบหน้าของผมคงจะต้มมาม่าได้เลยครับ