(exo fic) ♚ {KRISYEOL} - JOKE เสี่ยวแต่เฉี่ยว ♚

ลำดับตอนที่ #19 : ❥ JOKE {15}

❥ JOKE 

เสี่ยวแต่เฉี่ยว

-15-

14.30 PM 

PARK CONDOMINIUM 

     “หาเจอรึยังวะ บัตรประจำตัวนักเรียนน่ะ” บังยงกุกเดินเข้ามาในห้องของตัวเองพร้อมกับกาแฟสามแก้วในมือ

     “ไม่เจออ่ะ คริส นายแน่ใจแล้วเหรอว่าเซฮุนเคยอยู่เซนต์บยอลมาก่อนน่ะ” ฮิมชานที่นั่งเก้าอี้ซึ่งมีคอมพิวเตอร์วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้าเอ่ยขึ้นพร้อมกับรับแก้วกาแฟมาจากยงกุก

     “ก็ดูจากใบประวัติที่กรอกในโรงเรียนของเรามันบอกไว้ว่า โรงเรียนเก่าของหมอนั่นคือ เซนต์บยอล” คริสที่นั่งอยู่หน้า notebook ของตัวเองตอบกลับฮิมชานไป

     “มึงไปเห็นตอนไหนวะ มึงสงสัยเซฮุนมาตั้งนานแล้วเหรอ” ยงกุกเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นแก้วกาแฟอีกแก้วให้คริส

     “อืม ก็วันที่มีชมรมนิทรรศน่ะ” เสียงเข้มตอบกลับ

     “นี่มึงรู้มาตั้งนานแล้วนี่ ไม่คิดจะบอกกูหน่อยเหรอ” ยงกุกว่าพลางนั่งลงปลายเตียง

     “บางทีนายอาจจะอ่านผิดก็ได้นะ” ฮิมชานว่าต่อ

     “จะผิดได้ยังไง จะให้ฉันอ่านคำว่า เซนต์บยอล เป็น เซนต์ชานยอลรึไงห๊ะ” คริสว่ากลับก่อนจะยก notebook มาวางไว้ที่โต๊ะที่ฮิมชานนั่งอยู่

     “นี่มุขเหรอ...ควายมาก” ฮิมชานบ่นออกมาเบาๆก่อนจะละสายตาจากคอมพิวเตอร์ไปที่ notebook ที่คริสมาวางไว้ให้ตรงหน้า

     “ดูนี่ก่อน” คริสว่าพลางชี้ไปที่ notebook ของตัวเองที่เพิ่งเอามาวางเมื่อสักครู่ 

     ฮิมชานเพ่งสายตาไปที่หน้าจอคอมพร้อมกับวางแก้วกาแฟในมือลงข้างๆ ยงกุกที่นั่งจิบกาแฟอยู่ลุกขึ้นจากปลายเตียงเดินมาหยุดอยู่ข้างๆฮิมชานแทน สายตาก็มองไปที่หน้าจอคอมของคริสเช่นกัน

     “มึงหาเจอได้ยังไง” บังยงกุกเอ่ยขึ้น

     “พระเอกก็ต้องเก่งเวอร์ๆแบบนี้แหละนะ” 

     “ถุยเหอะมึง = =” ยงกุกส่ายหน้าแบบไม่แยแส

     “อ่าว หรือไม่จริง” คริสยักคิ้วให้เพื่อนทั้งสองคนอีกรอบก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาริมหน้าต่าง

     “แล้วหลักฐานอื่นล่ะ แค่หลักฐานที่ว่าเคยเป็นเด็กโรงเรียนเซนต์บยอลมันไม่พอหรอก” ยงกุกเอ่ยขึ้น

     “ประเด็นต่อไป.. แล้วแรงบันดาลใจล่ะ เซฮุนจะยอมทำให้พวกนั้นเฉยๆเหรอ” ฮิมชานพูดต่อ

     “อืม..การที่คนเราจะยอมร่วมมือกับใครสักคน มันก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวเข้ามาเกี่ยวข้องทั้งนั้นแหละ เซฮุนต้องได้ผลประโยชน์ไม่มากก็น้อยถึงยอมทำแบบนี้” ยงกุกเสริม

     “อันนี้กูไม่รู้” คริสนั่งเท้าคางกับโซฟา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย บ่งบอกว่าสมองกำลังประมวลผลอยู่ ส่วนฮิมชานและยงกุกก็เริ่มกินกาแฟไม่ลงเช่นกัน ห้องนอนของยงกุกปกคลุมไปด้วยความเงียบระยะหนึ่ง ได้ยินเเค่เสียงเข็มของนาฬิกาที่กำลังเดินอยู่เท่านั้น

     “แต่ว่านะ...” คริสเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

     “หืม??” ทั้งฮิมชานและยงกุกหันมาทางต้นเสียงพร้อมกัน

     “มาจากเซนต์บยอล แถมยังเป็นคนทำรายการ VRchick ซึ่งลงยูทูป จะให้ใครเข้ามาดูก็ได้” คริสค่อยๆเรียบเรียงคำพูดออกมาตามความคิด

     “อ่าฮะ ….”

     “แล้วเมื่อวาน..ที่ไอ้ลู่แยกจากพวกมึงไปคนเดียวแล้วบอกว่าเซฮุนติดธุระเลยไม่ได้มาหา ก็เพื่อให้ซองแจมารู้จักกับลู่ได้ง่ายๆหรือเปล่า” คริสเลื่อนสายตามาหาเพื่อนทั้งสอง

     “ตอนนี้ไอ้ลู่อยู่ไหน” ยงกุกถามต่อ

     “อยู่กับชานยอล เห็นบอกว่าวันนี้จะออกไปกิน Toast กัน” คริสตอบ

     “สองคนนั้นไปสนิทกันตั้งเเต่เมื่อไหร่?” ฮิมชานถามขึ้น

     “…”

     “แล้วไปนัดกันตอนไหน แปลกนะ สายรหัสก็ไม่ใช่ ไม่เห็นจะสนิทกันพอที่จะไปเที่ยวตอนวันหยุดกันได้” ฮิมชานว่าต่อ

     “ลู่มันก็เพื่อนพวกเรา ก็คงไปสนิทกันตอนที่กูจีบยอลมั้ง” คริสตอบกลับ

     “แล้วเซฮุนล่ะ อยู่ไหน ไปกับสองคนนั้นรึเปล่า” ยงกุกตั้งคำถามต่อ

     “ไม่หรอก ยอลบอกแค่ไปกับไอ้ลู่นะ” คริสตอบไปก่อนจะเปลี่ยนท่านั่ง

     “ก็ถ้าเซฮุนไม่ได้ไปด้วย แล้วมันจะไปไหน อย่าลืมสิมันจีบไอ้ลู่อยู่นะ” ยงกุกว่าต่อไป

     “นี่มันใช้ลู่เป็นเครื่องมือเหรอ” ฮิมชานพูดขึ้นก่อนจะลุกไปนั่งโซฟาข้างๆคริส

     “โอเค เราต้องทำอะไรสักอย่าง” คริสตัดบทเพื่อนทั้งสองก่อนจะหยิบแก้วกาแฟมาดื่ม

     “ทำอะไร ตอนนี้ก็พอจะจับต้นชนปลายถูกแล้ว เซฮุนมันจะทำอะไรตอนไหนก็ได้ ข่าวVRchickที่มันเอาลงยูทูป พวกนั้นก็น่าจะได้รับอยู่แล้ว มันถือไพ่เหนือกว่าชัดๆ” ยงกุกเอ่ยต่อ  

     “เรื่องมันก็เริ่มมาจากพวกเรา เราก็จะไปจบเรื่องนี้เอง โอเคนะ” คริสเอ่ยเสียงแข็งขึ้น

     “กูว่าเราหาตัวเซฮุนให้เจอดีมั้ย เก็บสปายก่อนน่าจะง่ายกว่า” ฮิมชานเสนอ 

     “อืม…”

     “มึงโทรเช็คชานยอลก่อนดิ ถามว่าเซฮุนอยู่ตรงนั้นไหม” ยงกุกเสนอบ้าง

     “เออ ตามนั้น” คริสลุกจากโซฟาก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์

     “หืม อะไรวะ..” ร่างสูงเอ่ยออกมาเบาๆหลังจากที่หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาสไลด์หน้าจอ

LINE : 

Sehun sent you a location.

     “ยืนโง่อะไรอยู่ ทำไมไม่โทรหาละวะ จะไลน์ไปเพื่อ” ยงกุกเห็นคริสนิ่งไปจึงเอ่ยขึ้น

     “The Stars hotel ?” คริสเอ่ยก่อนหันมาหน้าจอโทรศัพท์มาทางเพื่อนทั้งสองคน

     “…” ทั้งยงกุกและฮิมชานลุกออกจากโซฟามาดูหน้าจอโทรศัพท์ใกล้ๆ

     “หมายความว่าไง” ยงกุกขมวดคิ้วพร้อมกับใช้ความคิด

     “ตีความได้สองแบบ หมอนั่นเปลี่ยนฝั่ง หรือไ่ม่ก็ล่อให้เราไปที่นั่นน่ะ” คริสตอบ

     “มีเวลาไม่มาก แผนว่าไง” ยงกุกถามต่อ

     “ก็ต้องไปที่นั่น ไม่รู้ว่าชานยอลกับไอ้ลู่อยู่ที่นั่นรึเปล่า ฮิมชานมึงอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวกูกับไอ้บังไปเอง” คริสพูดเสร็จก็เดินไปหยิบเสื้อตัวนอกมาพร้อมกับกุญแจรถ

     “โอเค ดูแลตัวเองดีๆนะ มีอะไรให้ช่วยไลน์หรือโทรมาได้เลย” ฮิมชานรับคำ

     “อยู่ห้องก็ล็อคห้องด้วยนะ” ยงกุกหันไปบอกฮิมชานพร้อมกับยีหัวแฟนตัวเอง

     “เป็นห่วงกันจัง เหอะ” คริสส่ายหน้าก่อนจะโยนกุญแจรถให้ยงกุก

     “ไอ้สัส กุญแจรถกูนี่ทำเหมือนรถมึงเลยนะ”

     “ก็หยิบให้มึงไง หวงรถจริง”

     “แถนะมึง” ยงกุกเอ็ดเพื่อนตัวเองก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินออกจากห้องไป

ROOM 2301 THE STARS HOTEL

     “เซฮุนมันคิดจะทำอะไรของมัน” เจ้าของใบหน้าคมสวยยกมือขึ้นเสยผมก่อนจะเอ่ยออกมา 

     “จะรู้เหรอฮยอง แต่มันก็ทำตามที่เราบอกหมดแล้วนะ โทรศัพท์ของสองคนนั้นก็เอามาแล้ว แถมยังให้คีย์การ์ดเรามาอีก” 

     “พูดง่ายจังนะคยู มันอาจจะทำกุญแจผีแล้วแอบช่วยสองคนนั้นออกไปแล้วก็ได้” 

     “นี่ฮีชอล ก็ให้ซองแจออกไปดูแล้วไม่ใช่รึไง” เสียงบุคคลที่สามเอ่ยต่อ

     “ก็ใช่นะทึกกี้ แต่ซองแจมันหายไปนานเกินไป” ฮีชอลหันไปตอบอีทึก

     “ให้ผมออกไปดูให้ไหม พวกฮยองก็นะ อายุปูนนี้แต่ยังไม่จบสักที ไม่ตั้งใจเรียนเอาซะเลย”

     “เงียบๆไปเลยเอ็งน่ะ” อีทึกหันไปเอ็ดคยูฮยอนก่อนจะหันมาจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย

     “ออกไปดูหน่อยก็ได้ ส่งข่าวไปบอกกรรมการนักเรียนสองคนนั้นหน่อยสิ ว่าเพื่อนกับแฟนมันอยู่ที่นี่น่ะ” ฮีชอลพูดต่อ

     “ทำเป็นสวย ต่อยชาวบ้านเขาได้เหรอนั่น เห็นแต่ใช้พวกเด็กๆมาออกโรงแทนตลอด” คยูฮยอนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

     “อีพวกนี้ ไม่เคารพกันแล้วใช่มั้ย” ฮีชอลบ่นก่อนจะเอนตัวลงนอนบนเตียงอย่างสบายใจ

     “แต่ที่มันพูดก็จริงนะ..” อีทึกเอ่ยออกมาช้าๆ

     “อยากจะโดนเก็บอีกคนรึไง”

     “หืม???” อีทึกหันมามองคนที่นอนอยู่บนเตียง

     “อืม….จริงๆเราไม่ต้องส่งข่าวบอกพวกนั้นหรอกนะ เซฮุนน่าจะทำให้แล้วล่ะ ใช่มั้ยล่ะ หึ” 

ROOM 2305 THE STARS HOTEL

     ร่างโปร่งและร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆพลิกไปพลิกมาก่อนที่เปลือกตาของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆกระพริบสองสามครั้งก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้น 

     “นี่ที่ไหน...” ลู่หานเอ่ยเสียงค่อยก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมองรอบๆสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

     “ชานยอล...ยอล ตื่นเร็ว” แขนเล็กค่อยๆเลื่อนไปสะกิดคนที่นอนอยู่ข้างๆ

     “อืออ” ชานยอลพลิกตัวกลับมาก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น

     “นี่เราอยู่ที่ไหน” ลู่หานเอ่ยออกมาอีกรอบ คิ้วขมวดเข้าหากันพยายามนึกถึงเหตุการณ์สุดท้ายที่ตัวเองจำได้

     “ฮยอง.. นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย” ชานยอลเอ่ยขึ้นหลังจากที่ดึงสติกลับมาเกือบจะครบ

     “ฮยองก็ไม่รู้” ลู่หานตอบกลับพลางมองไปรอบๆห้อง

     “เหมือนโรงแรมนะ” ชานยอลลุกขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆอีกคน

     “เรา…มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ลู่หานตั้งคำถามขึ้น

     “อืม…” ชานยอลก้มหน้าลงพยายามคิดเรื่องที่ผ่านมาของวันนี้

     “ไปกินบูเดชิเก... แล้วก็ไป...”

     “ไป….ไม่สิ มาที่นี่ต่างหาก” ชานยอลพูดขึ้น ตากลมเบิกขึ้นเล็กน้อย

     “….” ทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน

     “เซฮุนกับซองแจ..” ทั้งชานยอลและลู่หานพูดออกมาพร้อมกัน

     “…เป็นไปไม่ได้ แล้วสองคนนั้นจะมาร่วมมือกันได้ยังไง” ลู่หานขัดขึ้น

     “เซฮุนอาจจะโดนจับไปอีกห้องนึงก็ได้นะฮยอง”

     “มะ…ไม่นะ...ต้องไม่ใช่..” ลู่หานอึกอักไปเมื่อสมองดันนึกอะไรขึ้นได้

     “ทำไมเหรอฮยอง” ชานยอลเอ่ยถาม

     “…ฉันยังพอมีสติอยู่ ตอนที่เค้าสองคนพาเราเข้ามาในห้องนี้น่ะ” ลู่หานเริ่มเล่าเมื่อภาพที่ผ่านเข้ามาในหัวชัดเจน

     “หื้ม..” ชานยอลขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับเขยิบเข้าไปใกล้เพื่อฟังอีกคนพูด

     “ฮยอง...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฮยองเชื่อใจผมนะ ผมแน่ใจ…ว่าจะไม่ทำลายความไว้ใจที่ฮยองและคนอื่นๆมีให้ผม” 

     “ฮยองพูดอะไร” ชานยอลถามอีกครั้ง

     “เซฮุนพูดไว้ก่อนที่เขาจะออกไปจากห้อง” ลู่หานตอบกลับ

     “แล้วมันหมายความว่ายังไง จะไม่ทำลายความไว้ใจ?” ชานยอลเอ่ยถามพร้อมกับคิ้วที่เริ่มขมวดเข้าหากันอีกครั้ง

     “ฮยองไม่รู้” 

     “แล้วใครจับเรามาไว้ที่นี่ ผมสับสนแล้วฮยอง”

     “เรื่องนี้มันสำคัญเหรอ ที่สำคัญตอนนี้คือเราต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ แล้วไปหาเซฮุนกับซองแจให้เจอ” ลู่หานว่าพลางลุกขึ้นสำรวจห้องน้ำและห้องนอน

     “เดี๋ยวผมโทรหาคริสกับเพื่อนๆผมนะ” ชานยอลว่าพลางล้วงกระเป๋ากางเกง

     “อื้อ ห้องน้ำไม่มีอะไรน่าสงสัย แต่ประตูถูกล็อคจากข้างนอก” ลู่หานว่าพลางเดินออกมาจากห้องน้ำ

     “ฮยอง...”

     “หื้ม”

     “โทรศัพท์ฮยองอยู่กับตัวไหม” ชานยอลเอ่ยถามลู่หานเมื่อพบว่ากระเป๋ากางเกงของตัวเองไม่มีโทรศัพท์เก็บไว้

     “…” ลู่หานไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เอามือไปจับที่กระเป๋ากางเกงทั้งด้านหน้าและด้านหลัง 

     “…หารอบๆห้องก่อน” ชานยอลเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นหารอบๆห้อง

     “ไม่มีเลย” ลู่หานส่ายหน้าก่อนจะเดินมานั่งที่ปลายเตียง

     “จะทำยังไงดีเนี่ย” ชานยอลพูดเบาๆก่อนจะมองไปที่ระเบียง

     “ปีนระเบียงเหรอ”

     “นี่ชั้น23นะฮยอง ตกลงไปมีหวังตายแน่ๆ”

     “โฮ้ยยย คิดไม่ออกเว้ย เซฮุน...นายหายหัวไปไหนเนี่ย”

     บันไดหนีไฟ ชั้น 23 THE STARS HOTEL

     พลั่ก!

     “อั่ก!”

     “ไหนๆมึงก็รู้ว่ากูจะหักหลังไอ้พวกนั้นแล้ว มึงก็นอนจมอยู่ตรงนี้แล้วกัน” ร่างสูงในชุดเสื้อสีดำกางเกงยีนส์ที่เปรอะไปด้วยฝุ่น ตามแขนมีรอยช้ำและรอยเลือดซิบๆที่เกิดจากการถูกต่อยอย่างไม่ยั้งพูดหลังจากที่ซัดกำปั้นไปที่ใบหน้าของเพื่อนเก่า

     “หึ จะมาคิดอะไรได้ตอนนี้ มันสายไปแล้ว” ซองแจเอ่ยกลับไป มุมปากมีรอยเลือดไหลออกมา

     “มึงมันก็แค่ลูกกะจ๊อก เขาใช้มึงเสร็จแล้วเค้าก็ทิ้งมึ..!!! อั่ก” ร่างสูงเซไปโดนราวบันไดด้วยแรงถีบของอีกฝ่ายที่ส่งมา 

     “เฮอะ สภาพก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่เลยนะ ยังจะมาปากดี” จบประโยคซองแจก็ซัดหมัดเข้าที่ใบหน้าคมของอีกฝ่ายอย่างไม่ยั้ง

     “อ่อก!”

     “ก็รู้อยู่ว่าถ้าหักหลังจะเกิดอะไรขึ้น..!!”  

     “งั้นก็มาดูละกันว่าใครจะอึดกว่ากัน” เซฮุนเอ่ยพร้อมกับกำหมัดของอีกฝ่ายไว้เเน่นก่อนจะใช้เข่าอัดที่ท้องของซองแจ

     พลั่ก!

     ร่างของคนที่โดนอัดกระเด็นไปกระแทกกำแพงอีกฝั่งก่อนที่เซฮุนจะตามไปกระชากคอเสื้อของซองแจไว้

     “หึ มึงก็รู้นี่ว่ากูเป็นใคร กูจะจัดการมึงคนแรกละกัน” เซฮุนยกยิ้มก่อนจะต่อยหมัดสุดท้ายให้อีกคนลงไปนอนกองกับพื้น

     “…อั่ก!!” คนที่ลงไปนอนกับพื้นพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ไหว ได้แต่ส่งสายตาเย็นชาและเต็มไปด้วยความโกรธไปให้คนที่ยืนอยู่ตรงข้าม

     “เหมือนแขนจะหักนะเพื่อนยาก กูออกค่ารักษาพยาบาลให้แล้วกัน” เซฮุนว่าพลางโชว์คีย์การ์ดให้อีกฝ่ายดูเป็นการเยาะเย้ยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงพร้อมกับยกหูขึ้นแนบหูของตนเอง

     “…มึงไปเอาคีย์การ์ดมาจากไหน!?..อั่ก!” 

     “เฮ้ยไอ้ไค ที่เหลือกูฝากด้วย” หลังจากที่กรอกเสียงใส่โทรศัพท์แล้วร่างสูงก็หันมาแสยะยิ้มให้กับคนที่นอนอยู่ปลายเท้าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโรงแรมชั้น 23 ตามเดิม

TBC.

PS. สวัสดีค่าาา ในที่สุดก็มาแบบเต็มตอนได้สักที 555555555

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ มีกำลังใจมากเยย จู๊บบบ

© Tenpoints!