Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 16: Mission Possible! (โจ๋เรนเจอร์ออกปฏิบัติการอีกครั้ง!) - Part II

พรึ่บบบบบบบบบบ!!

ภาพหน้าจอที่เคยดับมืดกลับมาอีกครั้งเป็นรูปร่างบางเดินไปเดินมาเหมือนเดิมอีกครั้ง

ยังดีที่คิมฮีชอลยังไม่หายไปไหน

ชเวซีวอนเอนตัวพิงเก้าอี้อีกครั้งพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปากอยู่คนเดียว

แต่ชเวซีวอนจะรู้ไหมนะ? ว่าคิมฮีชอลที่ตนเห็นในหน้าจอทีวีที่ติดกับกล้องวงจรปิดห้องนั้นหนะ...

เป็นเพียงภาพวิดีโอที่คิมฮีชอลอัดตัวเองเดินไปเดินมาเอาไว้แล้วนำมาต่อกับกล้องวงจรปิด!!!

ตุบบบบบบบบบบบ!

คิมฮีชอลกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะอย่างรวดเร็วและแผ่วเบา มือเรียวดันช่องแอร์ให้ออกไปก่อนที่จะโยนกระเป๋าเป้สีดำของตนเข้าไปแล้วกระโดดตามขึ้นไปบนช่องแอร์อย่างรวดเร็ว

ดวงตากลมโตหันขวับไปมองกล้องวีดีโอบนเก้าอี้ที่มีสายเชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิด

เหลืออีกประมาณ20นาทีกว่าๆ แค่นี้ก็เหลือแหล่พอที่จะหลอกซีวอนต่อไปได้แล้ว

พอจบวิดีโอนั่นเขาก็คงไปอยู่ที่ไหนสักแห่งในตึกอีกครั้ง และแน่นอนชเวซีวอนคงหัวฟัดหัวเหวี่ยงแน่ๆ!!!

สมน้ำหน้า! เล่นกับใครไม่เล่น

ดันมาเล่นกับคิมฮีชอล!!!

หน้าจอที่เคยฉายภาพร่างบางผมแดงเดินไปเดินมาอย่างเรื่อยเปื่อยพร้อมกับใบหน้าหวานที่เบื่อโลกจู่ๆก็ดับไปกลายมาเป็นหน้าจอสีขาวดำแทน

“เฮ้ย!!”ซีวอนกระเด้งตัวอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วรีบวิ่งออกไปนอกห้องเพื่อไปยังห้องที่คุมขังร่างบางตัวแสบเอาไว้ทันที

คิมฮีชอล!หรือว่านี่จะเป็นแผนของนาย?!?!!

เอี๊ยดดดดดด!!!

ประตูเหล็กถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่เข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปรอบห้องก่อนที่จะไปหยุดอยู่ตรงกล้องวีดีโอบนเก้าอี้ที่หลบอยู่ข้างล่างกล้องวงจรปิด

มุมตรงนี้...กล้องวงจรปิดไม่สามารถถ่ายได้!เพราะมันอยู่ข้างล่าง!

ชเวซีวอนมองไปยังสายสีแดงที่ต่อเข้ากับกล้องวงจรปิดจากกล้องวีดีโอก่อนที่จะหัวเราะเบาๆอย่างสมเพชตัวเองที่เสียรู้ให้แก่ลูกศิษย์ตัวแสบ

แสดงว่าที่เขาเฝ้ามองตลอดก็คือภาพวิดีโอที่เจ้าตัวแสบมันอัดตัวเองเอาไว้สินะ แล้วระหว่างที่เขาดูอยู่เพราะนึกว่าเป็นภาพจริง!ฮีชอลก็คงหนีไปโดย...

“แม่งเอ้ย!”ร่างสูงสบถออกมาพร้อมกับหัวเราะเสียงดังลั่นอีกครั้งเมื่อพบกับช่องแอร์ที่เปิดอ้าเอาไว้

ไม่เคยตามแผนของเจ้าเด็กดื้อนี่ทันสักครั้งเลย! ให้ตายเถอะโรบิน!!!

สุดท้ายแล้ว!เขาก็พ่ายแพ้ให้แก่คิมฮีชอลตลอดเลยสินะ!

--------85%--------

เสียงติ๊ดสั้นๆดังขึ้นมาพร้อมกับอีเมล์ขยะและเหล่าโฆษณาที่เคยผุดขึ้นมาให้กดปิดอย่างไม่ขาดสายก็ค่อยๆหายไป โจคยูฮยอนถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับขยับนิ้วไปมาจนเกิดเสียงดังเพื่อคลายเมื่อย

To whom it may concern...of course! It’s my darling!

คิมฮีชอลเพื่อนรักตัวแสบของผมหนีออกมาจากห้องขังบ้านั่นได้แล้วนะอาจารย์~

เตรียมตัวเหอะนะจารย์!

PAY BACK TIME!!!

From the one you love : ) That is ME !!!

“เฮ้ย!!!”

กริ๊งงงง กริ๊งงงง กริ๊งงงงง กรี๊งงงงง!

สิ้นเสียงตะโกนสัญญาณไฟก็ดังลั่นขึ้นมาทันที โจคยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะสบถออกมาเสียงดังอย่างหัวเสียพร้อมกับรัวนิ้วลงไปบนคียบอร์ดอย่างรวดเร็วพร้อมกับสบถงึมงำไปอีกด้วย

แสบนักนะ ลีซองมิน!!!

สบถด่าในใจพร้อมกับกดปุ่มEnterอย่างเสียงดังและรุนแรง เสียงสัญญาณไฟดับลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงของซีวอนที่ดังมาจากวอข้างๆแล้ปท้อปตน

//คยูฮยอน คิมฮีชอลหนีไปแล้ว!!//

“เออ กูรู้แล้ว! ซองมินเมล์มาบอก”

//=_=lll...แต่มึงว่าพวกฮีชอลจะรู้หรือเปล่าวะว่าแจจุงจะอยู่ที่ไหน?//

“กูเองยังไม่รู้เลยว่าคิมแจจุงตื่นหรือยัง มึงก็ไปถามไอ้ยุนโฮเองดิ เฮ้ยๆๆๆ แค่นี้ก่อนนะเว้ย ซองมินส่งเมล์อันใหม่มาแล้ว”

พูดจบก็หันกลับไปจดจ่ออยู่ที่ข้อความใหม่จากคนรักตน

โจ-คยู-ฮยอน-ที่-รัก : )

=_=!!! ผมรู้แต่ว่าแจจุงมันอยู่ชั้น7แต่หาตัวมันไม่ได้เลยเพราะไม่มีระบบกล้องวงจรปิดติดอยู่ชั้น7

เชอะ! เชอะ! เชอะ!!!

ถ้าไม่มาบอกคำตอบผมว่าแจจุงอยู่ที่ไหนผมจะงอนแล้วด้วย!

โกรธร้อยปีอย่ามาดีร้อยชาตินะ! งอน งอน งอน งอน งอน งอน งอน งอน งอน งอน งอน!!!

จากลีซองมินที่กำลังงอนโจคยูฮยอนอยู่

ปอลอ* ผมอยู่ห้องน้ำชั้น3 มาง้อด้วย!

งอน!!!! :' (

คนโดนงอนได้แต่อ้าปากค้างอย่างงุนงงกับเมล์จากคนรัก มือแกร่งยกขึ้นเกาหัวแกรกๆเป็นเชิงประมาณว่าผิดด้วยเหรอเนี่ย?

เฮ้ย! เล่นงี้เลยเหรอฟะ?!

โจคยูฮยอนหัวเราะเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปนอกห้อง

โทษหวะซีวอน! แต่ที่รักฉันงอนอยู่ นายคงไม่ว่าอะไรนะถ้าจะไปหา

เอี๊ยดดดดดดดดดดด...

“2นาที!! ทำไมมันนานนักนะ ตั้ง2นาทีแหนะ! ถ้าเป็นผมคงแค่เสี้ยวนาที!!!”เสียงหวานตะโกนดังลั่นอย่างหงุดหงิดเมื่อประตูห้องน้ำชั้น3ถูกเปิดออกมา

ลีซองมินนั่งอยู่บนที่ล้างมือ บนตักมือแล้ปท้อปตัวดีที่ใช้ป่วนChoi Groupอยู่ ใบหน้าหวานไม่เงยหน้ามามองอาคันตุกะผู้มาใหม่เลยสักนิด ดวงตากลมจับจ้องไปยังหน้าจอพร้อมกับนิ้วเล็กที่รัวลงบนคีย์บอร์ดเสียงดัง

โจคยูฮยอนอมยิ้มแล้วเดินดุ่มๆมาข้างหน้า สองมือวางเอาไว้ข้างๆคนรักที่นั่งอยู่บนอ่างล้างมือ ใบหน้าหล่อค่อยๆโน้มมาใกล้ๆ

“งอนเหรอ?”

ร่างอวบพยักหน้าพร้อมกับเบ้ปากเหมือนเด็กโดนขัดใจ คยูฮยอนหัวเราะหึๆแล้วหอมแก้มข้างซ้ายคนรักไปฟอดหนึ่งแล้วกลับมามองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงฝาดๆใหม่

“หายงอนยัง?”

เมื่อไม่มีคำตอบจากคนรักคยูฮยอนจึงหอมแก้มอีกข้างแล้วกลับมาที่เดิม

“หายยังครับ?”

คนโดนหอมแก้มทั้งสองข้างสะบัดหัวไปมา ดวงตากลมยังคงจ้องอยู่หน้าคอมนิ้วเล็กก็ยังคงพิมพ์ต่อไปเรื่อยๆเหมือนเดิม คยูฮยอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจเมื่อไม่สามารถง้อคนรักตนได้ ซองมินเหลือบขึ้นมามองแล้วก้มลงมองหน้าจอต่อ

“ผมบอกจารย์ในเมล์ว่าไง?”

“ให้บอกที่อยู่ของคิมแจจุงว่าอยู่ที่ไหนในชั้น7?”

“Yes!”

“ก็เงยหน้าขึ้นมาคุยกันดีๆหน่อยสิครับ”พูดพลางยกคอมพิวเตอร์ออกจากตักคนรัก ซองมินมองตามไปก่อนที่จะหันมาสบตาคนตรงหน้าเงียบๆ

ร่างสูงโปร่งถอนหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นมามองอย่างรู้สึกผิด

“ฉันเองก็รู้เท่านาย...ซองมิน! จริงๆนะ มีแค่ซีวอนกับยุนโฮเท่านั้นที่รู้ว่าคิมแจจุงอยู่ที่ไหน”

เจ้าของชื่ออ้าปากเหวอเล็กน้อยก่อนที่จะกลายมาเป็นยิ้มหวานยั่วยวน

“งั้นพวกเราก็คงได้แต่ภาวนาให้แจจุงหนีรอดออกมาปลอดภัยสินะ”

คยูฮยอนพยักหน้าแล้วยิ้มบ้าง ร่างอวบกระโดดลงจากอ่างล่างมือแล้วมองหน้า

“อาจารย์ฮะ ผมแก้ระบบวงจรปิดให้กลับมาแล้วนะฮะ”

“งั้นเหรอขอบคุณนะที่รัก”

'ที่รัก'ยิ้มหวานหน้าแดงเล่นเอาคนตรงหน้าอดใจไม่ไหวต้องโน้มใบหน้าหล่อไปบดเบียดริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มอย่างดูดดื่ม

//วอ1 เรียกวอ2 วอ1 เรียกวอ2 คยูฮยอนตอบด้วย!!!//

เสียงหวานของคิมคิบอมดังลอดมาจากวอที่เหน็บเอาไว้ตรงเข็มขัดข้างเอว แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของชื่อจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ มือแกร่งจับแก้มเนียนทั้งสองข้างพร้อมกับลิ้นสากที่เกี่ยวตวัดกับลิ้นเล็กที่ตอบสนองในโพรงปากเล็กได้อย่างดี

//หน้าจอทีวีกล้องวงจรปิดมันกลับมาแล้วนะแต่ว่า!//

มือเล็กทั้งสองข้างขยุ้มผมดำพร้อมกับครางเบาๆเมื่อคนรักลากลิ้นจากริมฝีปากไปจนถึงซอกคอสวย คยูฮยอนขบเม้มเบาๆจนกลายเป็นสีกุหลาบจางๆ

//มันเป็นหนังโป๊แทน!! แถมมันยังแพร่ไปบนทีวีทุกตัวและคอมพิวเตอร์ในตึกนี้ด้วย!//

คยูฮยอนเบิกตากว้างแล้วผละออกมามองหน้าคนรักที่หัวเราะเบาๆอย่างสะใจ

“ลีซองมิน!ฝากไว้ก่อนเถอะนะ”

สบถด่าได้เพียงเท่านี้ก็ต้องรีบกลับขึ้นไปใหม่เพื่อแก้สิ่งที่คนรักส่งไปให้ ซองมินยิ้มหวานไล่หลังก่อนที่จะหยิบแล้ปท้อปเดินเข้าห้องน้ำห้องเดิมอีกครั้ง

“ฉันเองก็รู้เท่านาย ซองมิน!จริงๆนะ มีแค่ซีวอนกับยุนโฮเท่านั้นที่รู้ว่าคิมแจจุงอยู่ที่ไหน”

“งั้นพวกเราก็คงได้แต่ภาวนาให้แจจุงหนีรอดออกมาปลอดภัยสินะ”

ประโยคสนทนาเมื่อครู่ดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง ซองมินยิ้มแห้งๆให้กับตัวเองแล้วถอนหายใจเบาๆ

งานนี้คงต้องปากกัดตีนถีบเสียแล้วหละแจจุงเอ๋ย~

--------100%--------

“อืออ!”เสียงหวานครางออกมาในลำคอเบาๆพร้อมกับดวงตาที่ค่อยๆเปิดขึ้นมาแล้วปิดลงอีกครั้งก่อนที่จะเปิดขึ้นมาใหม่แล้วกระพริบตาเร็วๆเพื่อให้ภาพข้างหน้าชัด

“ตื่นแล้วเหรอคิมแจจุง”

เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะหันขวับไปมองที่มาของเสียง

จุงยุนโฮ ตัวการที่พาตนมาที่นี่นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนเก้าอี้ข้างๆตน ร่างสูงอยู่ในเสื้อผ้าสบายๆ กางเกงยีนส์สีอ่อนและเสื้อสีขาวเผยให้เห็นกล้ามเป็นมัด

“จารย์จับผมมาทำไมเนี่ย! ถ้าจะเรียกค่าไถ่ขอบอกว่าจับผิดคนแล้ว! ไปจับลูกคุณหนูแถวซอย2สิ มาจับผมทำไม!เอ้ะ เดี๋ยวก่อน!เฮ้ยยยยยยยย! มีที่ไหนอาจารย์จับนักเรียนเรียกค่าไถ่ ไอ้ทุเรศ วิปริต!!! อ้ากกก~”

เสียงหวานตะโกนดังลั่นพร้อมกับชี้ไม้ชี้มือมาทางคนที่โดนด่าว่า ยุนโฮส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเล็กน้อยก่อนที่จะเดินมาปิดปากร่างบางแล้วนั่งลงข้างๆบนโซฟา

“น่าจะให้กินยานอนหลับอีก! จะได้ไม่ต้องโวยวายขนาดนี้ ฉันจับนายมาเพราะจะเปิดศึกกับพวกคิมฮีชอล”

สิ้นประโยคยุนโฮ คนโดนปิดปากนิ่งเงียบไปพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตกใจก่อนที่จะผละใบหน้าออกจากมือแกร่งที่ปิดปากตนแล้วหัวเราะเสียงดังราวกับประโยคเมื่อเป็นอะไรที่ตลกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา

“โอ้โห้! คิดได้ไง? เปิดศึกกับฮีชอลมัน?”

ถามอีกทีเพื่อความแน่ใจ ยุนโอพยักหน้าอย่างงุนงง แจจุงหัวเราะเสียงดังลั่นจนน้ำตาเล็ดก่อนที่จะหยุดแล้วชี้หน้าก่อนที่จะหัวเราะลั่นอีกครั้ง

ไม่นานนักร่างบางก็หยุดหัวเราะได้พร้อมกับใบหน้าหวานที่กลับมาทำหน้าเครียดอีกครั้ง

“จารย์รู้หรือเปล่าว่าทำอะไรลงไป”

ยุนโฮส่ายหน้า แจจุงถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยใจแล้วพูดต่อเสียงเครียด

“พวกฮีชอลสามารถถล่ม Choi Group ให้กลายเป็นตึกเละเทะไม่มีชิ้นดีภายในเวลาครึ่งวันโดยวิธีที่ไม่เหมือนชาวบ้าน”

“แค่นี้ก็เละพอแล้วหละ=_=“

ยุนโฮพึมพำเบาๆพร้อมกับนึกย้อนไปถึงเรื่องดอกไม้ไฟถล่มชั้น2 หมาบุกชั้น3จนเละ ลีดงแฮใช้ปืนเมนทอสรสมิ้นต์เขย่ากับโค้กทำยามสลบไปสามคนแถมยังส่งซากคอมพิวเตอร์จากชั้น2และนิ้วยางมาหลอกคิบอมจนร้องไห้

ลีซองมินที่ตัดระบบวงจรปิด ส่งเมล์ขยะและโฆษณาป่วนคยูฮยอน ซ้ำยังเปิดหนังโป๊มาแทนบนทีวีทุกจอในChoi Group

และคิมฮีชอล! ที่ปล่อยระเบิดตดทำลายการประชุมเสียหมด โดนซีวอนจับขังในห้องที่ลีซองมินไม่สามารถแฮ้กเข้าไปช่วยได้แต่ก็สามารถออกมาได้

ไอ้สามทหารเสือตัวแสบนี่มันน่ากลัวจริงๆ!!!

“บอกเอาบุญเอาไว้ก็แล้วกันนะจารย์!”

แจจุงทิ้งช่วงเอาไว้พร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นมา ร่างสูงพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับฟังและให้พูดต่อไป

“ฮีชอล! ขงเบ้งยุคไซเบอร์ ฉลาดเป็นกรด เจ้าแผนการ คิดหาแผนการได้ตลอด24ชั่วโมง แถมแผนแต่ละอย่างนี่ไม่เหมือนชาวบ้านด้วย”

ขงเบ้งยุคไซเบอร์? มิน่าหละ! ถึงได้คิดสรรหาแผนการแสบๆมาตั้งแต่เจอกันครั้งแรกยันตอนนี้ แถมแผนการที่เจ้าตัวแสบคนนั้นคิดมาเป็นอะไรที่ไม่มีใครสามารถคาดคำนึงถึงมาก่อน!

แจจุงยกนิ้วเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งนิ้วแล้วเล่าต่อ

“ซองมิน! ไอ้นี่มันเทพคอม แฮ้กเข้าได้หมด สามารถทำแฮ้กเข้าไปตัดไฟฟ้าทั้งกรุงโซลได้ภายในเวลาไม่ถึง5นาที!”

แค่แฮ้กตัดระบบวงจรปิดที่มีคยูฮยอนคนเก่งคอมคุมอยู่ก็ประจักษ์แก่สายตาพวกเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วหละ

แจจุงยกนิ้วขึ้นอีกนิ้วพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

“ดงแฮ! แรงฟายที่สุดในแก๊ง เป็นนักจิตวิทยารึเปล่าผมก็ไม่รู้ แต่มันชอบทำสงครามจิตวิทยาเล่นๆ”

ซากคอมและนิ้วยาวที่เล่นเอาคิบอมหน้าซีดแล้วก็ร้องไห้ก็บอกได้แล้วหละว่ามันมีกึ๋น!

“แล้วจารย์จะปล่อยผมไปได้หรือยัง?”เสียงหวานดังขึ้นมาเรียกให้ชายหนุ่มหันกลับมาอยู่กับความเป็นจริง ยุนโฮยิ้มแห้งๆแล้วเอนหลังพิงโซฟา

“ก็คงจะไม่ได้! เห็นทีนายคงจะต้องหาทางหนีเองเสียแล้ว”

ดวงตากลมโตที่จับจ้องไปยังใบหน้าหล่อบัดนี้เลื่อนมามองแขนแกร่งที่มีกล้ามเป็นมัดๆ คิมแจจุงกลืนน้ำลายเอื้อกแล้วมองแขนร่างสูงตาเป็นมัน

“จ จารย์!”

ยุนโฮหันมามองก็พบกับใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ดวงตากลมส่อแววยั่วยวนเล็กน้อย ริมฝีปากบางเผยอขึ้น มือเรียวของคนตรงหน้าเอื้อมมาจับที่แขนแกร่งของตนเบาๆอย่างถนุถนอม

“ผ ผม! ผมทนไม่ไหวแล้ว”

“หา?”

คิมแจจุงเอื้อมมืออีกข้างมาแตะแขนพร้อมกับช้อนสายตามามองแล้วถามเสียงหวาน ยุนโฮกลืนน้ำลายเอื้อกกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของร่างบาง

แจจุงกระเถิบเข้ามาใกล้อีกรอบแล้วลูบไล้แขนแกร่งไปมาทำเอาร่างสูงหายใจตัดขัดทันที

“อาจารย์ยุนโฮ...”

เสียงหวานเรียกชื่อตนอย่างยั่วยวนและแหบพร่าทำเอาเจ้าของชื่อแทบหยุดหัวใจพร้อมกับหน้าอกด้านซ้ายที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

“แจจุง...”

“...ผมขอโทษนะครับ”

หงับบบบบบบบบบบบบบบบบ!

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”

จุงยุนโฮตะโกนร้องเสียงดังลั่นเมื่อคนตรงหน้ากัดงับเข้าที่แขนของตนอย่างแรง! มือเรียวทั้งสองข้างจับแขนแกร่งเอาไว้ไม่ให้ไปไหนพร้อมกับกัดต่อไป ยุนโฮได้แต่สบถด่าทออย่างเจ็บๆ

กัดกูทำม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย?!!TT[+++++]TT

“แฮะๆ ขอโทษครับ!คือผมเป็นพวกประเภทที่ว่าเห็นแขนใครใหญ่ๆมีกล้ามแล้วมันจะเกิดอาการหมั่นเขี้ยวอยากกัดหนะครับ^^”

เสียงหวานพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดแล้วหัวเราะแหะๆ คิมแจจุงก้มหัวให้เป็นเชิงขอโทษ

คนโดนกัดได้แต่สบถด่าทอต่อไปก่อนที่จะยกแขนข้างที่โดนกัดขึ้นมาดูก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆเมื่อพบกับรอยกัดสีแดงชนิดที่เห็นฟันครบทุกซี่ฝังลึกลงไปบนแขน

“ชาติที่แล้วเป็นหมาพันธุ์อะไรหนะ? กัดเจ็บมากคิมแจจุง”

“อ้อ! น่าจะเป็นไม่บางแก้วก็ล๊อตไวเลอร์หนะครับ^^”เจ้าของชื่อรับมุขด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดำพร้อมกับยิ้มหวาน

“เย้ย~! แล้วกัดคนบ่อยปะ?”

“อันนี้ก็ไม่แน่หนะครับ เท่าที่รู้มากัดใครไม่มันส์เท่ากัดแขนจารย์หงะ”พูดจบก็จ้องแขนร่างสูงตาเป็นมันจนยุนโฮต้องกระเถิบหนีอย่างหวาดๆ

“ฮะๆ จารย์นี่ตลกดีนะ ทำหน้าอย่างกับผมเป็นผีหนะ ฮะๆ”ร่างบางหัวเราะเสียงดังพร้อมกับตีป้าบเข้าที่ไหล่กว้าง ยุนโฮหันมามองแล้วอมยิ้มนิดๆ

แต่นายหนะชอบทำให้ฉันหวั่นไหวนะ รู้ตัวบ้างไหม? คิมแจจุง

--------110%--------

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด..

คิมคิบอมสะดุ้งเฮือกอีกรอบกับสิ่งที่วางอยู่หน้าประตูคราวนี้ หยาดน้ำใสก่อตัวบนเบ้าตาอีกรอบเมื่อคราวนี้เป็นสิ่งที่สำคัญสุดๆของ Choi Group

เอกสารสัญญากับบริษัทชั้นนำอีกแห่งที่ไหม้ไปกว่าครึ่ง

“ไม่เป็นไร คิบอม พวกเรามีก้อปปี้แล้ว”โจคยูฮยอนทีเพิ่งแก้กล้องวงจรปิดและทีวีที่เคยเปิดหนังโป๊เพราะฝีมือลีซองมินเสร็จเดินมาพูดพร้อมกับลูบหลังเบาๆ

“คยูฮยอน ขอฉันอยู่คนเดียวข้างนอกหน่อยนะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแหบพร่าพร้อมกับเจ้าของเสียงที่หันมามองด้วยแววตาอ้อนวอน

“ตามใจนาย”

และประตูก็ปิดตามไล่หลังคยูฮยอนเพื่อนรักตน ร่างบางของคิบอมหยิบเอกสารที่ไหม้เกรียมแล้วเดินไปทิ้งที่ถังขยะตรงหัวมุม

ทันทีที่เอกสารที่ไหม้เกรียมนั้นตกลงไปอยู่ในถังขยะ หยาดน้ำใสก็ไหลลงมาอาบแก้มเนียนโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย คิมคิบอมยืนร้องไห้เงียบๆพร้อมกับด่าทอตัวการไปด้วย

“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ฮึก!”

เสียงหวานด่าทอไปมาพร้อมกับมือเล็กที่เช็ดน้ำตาของตนที่ไหลออกมาไม่รู้จักหยุด

ก็น่าจะรู้!ว่าคนอย่างเขาเป็นพวกอ่อนไหวกับอะไรแบบนี้!

แล้วจะใช้เขาเป็นเหยื่อสงครามจิตวิทยาทำไม?

“ฮึก! Why me? ทำไมต้องเป็นฉัน!ทำไมต้องเป็นเหยื่อสงครามจิตวิทยาบ้าๆนั่นด้วย ฮึก”

เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากข้างหลังแต่ร่างบางยังคงร้องไห้ต่อไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

“บ้า! You know I don’t like it and why you did this to me? ฮึก!”

หมับบบบบบบบบบบบบบ!

แขนแกร่งจากเจ้าของฝีเท้าของหลังเอื้อมมากอดร่างบางจากทางด้านหลังทำเอาคนโดนกอดโดยไม่ทันตั้งตัวถึงกับสะดุ้ง ใจเต้นตึกๆไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ

“โกรธผมเหรอ?”น้ำเสียงที่ดูคุ้นเคยดังขึ้นมาพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆที่รดอยู่บริเวณใบหู

“ลีดงแฮ!”

เสียงหวานเรียกชื่อเจ้าของชื่ออย่างแหบพร่าและโมโหเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด แต่ดูเหมือนยิ่งดิ้นก็ยิ่งโดนกอดมากยิ่งขึ้น

“โกรธผมเหรอครับ?”

ร่างสูงถามพร้อมกับเกยใบหน้าหล่อลงบนไหล่บาง คิบอมพยักหน้าเร็วๆ

“ฮึก!โกรธ! โกรธมากเลยด้วย ฮือๆ”

“โอ๋~~ ไม่เอาน่าจารย์!ไม่โกรธน้า ไม่โกรธ”ดงแฮพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมกับสายตาวิงวอนขอโทษราวกับเด็กน้อยที๋โดนด่า

“ก็ทำไมต้องมาแกล้งกันด้วยเล่า!”ร่างบางตะโกนเสียงดังลั่นอย่างหงุดหงิดพร้อมกับปล่อยโฮอีกระลอก

“แกล้งเล่นๆน่าจารย์”

“แต่ครูไม่เล่นด้วย!!”

คิบอมตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับร้องไห้อีกครั้ง ร่างสูงจึงได้แต่ยืนกอดเงียบๆ

“แล้วทำไมต้องเป็นครู?! ก็ทำไมไม่เป็นคนอื่นหละ? ฮึก!why me?”

“เพราะจารย์น่ารักไงรู้ตัวหรือเปล่า?”

คำพูดของดงแฮสวนขึ้นมาทันทีที่เสียงหวานจบประโยค คิบอมยืนนิ่ง หัวใจเต้นโครมครามกับคำพูดของลูกศิษย์ตน

เมื่อเห็นว่าร่างบางในอ้อมกอดนิ่งเงียบไป ลีดงแฮจึงถือโอกาสกระชับแขนให้แน่นยิ่งขึ้นพร้อมกับโยกร่างบางในอ้อมกอดไปมาช้าๆเป็นการปลอบโยน

“ไม่โกรธนะ ไม่โกรธ ไม่โกรธน้าาาาา~”

ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับโยกคนในอ้อมกอดไปมาช้าๆ ปากก็พร่ำพูดแต่คำว่าขอโทษไปเป็นเวลานานแต่ร่างบางในอ้อมกอดกลับนิ่งเงียบมีเพียงตัวที่โยกไปตามจังหวะแขนที่โยกตนไปมา

“Anger doesn’t solve anything! Trust me”

“I’m not angry!”เสียงหวานดังขึ้นมาทันทีที่ดงแฮจบประโยคของตน

“Sure?”

ถามอีกครั้งพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปาก ลีดงแฮกระชับอ้อมกอดอีกครั้งเมื่อใบหน้าหวานพยักหน้าราวกับจะย้ำในตคำตอบที่ว่าตัวเองไม่ได้โกรธ

“ไม่โกรธนะ?”

“ถ้าพูดอีกทีครูจะโกรธนะ!”

ดงแฮปิดปากเงียบพร้อมกับอมยิ้มที่มุมปากทันที นิ้วยาวเลื่อนมาเช็ดน้ำตาที่เลอะแก้มเนียนให้ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะโน้มมา จมูกโด่งสูดความหอมจากพวงแก้มแล้วตามด้วยริมฝีปากหนาที่ประทับบนแก้มเนียนเบาๆแล้วผละออกไปอย่างรวดเร็ว

“ลีดงแฮ!”

คนโดนหอมแก้มตะโกนลั่นใส่เจ้าลูกศิษย์ตัวแสบที่ยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีพลางกอดตนให้แน่นขึ้นอีกแล้วโยกไปโยกมาอีกครั้ง ร่างสูงซุกหน้าเข้าที่ซอกคอคิบอมพร้อมกับตะโกนออกมาดังๆ

“น่ารักจังเลยคนเนี้ย!!!”

 
--------120%--------

ปัง!!!!

เสียงประตูปิดดังลั่นพร้อมกับเสียงกระทืบเท้าโครมคราม เสียงหวานสบถด่าทออย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

ก็ไหนบอกว่าจะพาไปกินสเวนแซ่บถ้าอยู่ในห้องจนถึงบ่ายโมง?!!

แล้วนายก็มาสาย!แล้วมาบอกให้อยู่ในห้องต่อไปจนเย็น!! 

ไอ้คนโกหก!

“คังอิน บ้า! บ้าที่สุดในโลก!”

“คุณอีทึก!!”เสียงทุ้มต่ำตะโกนดังลั่นเมื่อประตูห้องที่เพิ่งโดนปิดเปิดออกมา บอดี้การ์ดหนุ่มวิ่งมาคว้าแขนร่างบางให้หยุดแต่กลับโดนสะบัดออกมาอย่างไม่ไยดี

“คังอินบ้า! ไอ้คนโกหก! คนผิดสัญญา!!!”

เจ้าของชื่อได้แต่ยืนอึ้งเมื่อพบว่าเจ้านายเอาแต่ใจของตนกำลังร้องไห้อยู่ อีทึกรีบเช็ดน้ำตาออกก่อนที่พยายามที่จะกลั้นน้ำตาของตนไม่ให้ไหลออกมา

“คุณอีทึก! ผม!”

“ฉันเกลียดคนผิดสัญญาที่สุด! ฉันเกลียดนายคังอิน! อย่ามายุ่งกับฉันอีก!”

คำพูดแต่ละคำกรีดแทงลึกลงไปในหน้าอกด้านซ้ายที่เต้นตุบๆอยู่ ใบหน้าหล่อสลดซีดลงอย่างเห็นได้ชัด คังอินก้มหน้านิ่ง

แต่ผมรักคุณนะ!ที่ผมต้องผิดสัญญา!นั่นเพื่อความปลอดภัยของคุณเองนะ!

ฝ่ายร่างบางที่เห็นว่าไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากคนตรงหน้าก็หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีจากไปสุดฝีเท้า

“เฮ้ย! คุณอีทึก ค คุณ!!!”คังอินตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับทุบประตูลิฟต์ที่เพิ่งปิดไปเสียงดังลั่น

ก็ถ้าบอกได้!ผมก็คงบอกไปแล้ว!แต่คุณท่านกำชับไว้ไม่ให้บอก เพราะเดี๋ยวคุณจะไม่สบายใจเอา

คุณกำลังโดนพวกศัตรูของคุณท่านหมายตัวเอาไว้นะ

เพื่อความปลอดภัยของคุณ!ผมเลยต้องผิดสัญญา

ผมขอโทษ! แต่ผมรักคุณนะ

เมื่อไหร่กันนะ!ความพยายามของเขา ความรักของเขาที่ทำลงไปจะสื่อไปถึงคนที่เขารักมานาน

อีทึก!

กิ๊งงงงงงงงง!

ร่างบางรีบเช็ดน้ำตาก่อนที่จะเดินออกมาจากตัวลิฟต์แล้วเดินปะปนกับเหล่าผู้คนในห้างของพ่อเขา ‘ปาร์คตินั่ม’

อุตส่าห์ดีใจที่นายจะพาฉันไปเที่ยวสองต่อสอง

ฉันหวังเอาไว้สูงเลยนะ!ฉันอยากอยู่กับนายสองต่อสอง!

แล้วความหวังฉันก็มาพังทลายเพราะนาย

ไอ้คนโกหก!!!

“โอ้ะ คุณหนูแห่งปาร์คตินั่ม”เสียงทุ้มต่ำที่ดูไม่เป็นมิตรดังขึ้นมาจากข้างหลังพร้อมกับมือของใครบางคนที่จับแขนตนเอาไว้

“อ้ะ! พวกนาย!!!”

เสียงหวานตะโกนลั่นอย่างตกใจเมื่อหันไปมองเจ้าของเสียงที่มาเป็นกลุ่ม

พวกนี้! คู่แข่งของพ่อเขานี่นา!

“องค์กรชุดชมพู!!”

ชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีชมพูแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจแทนคำตอบพร้อมกับดึงตัวร่างบางให้เดินตามตนมา อีทึกพยายามฝืนแรงแต่ก็ไม่ไหว!เพราะตัวคนลากนั้นแรงเยอะกว่าเขาอีก

“คังอิน! คังอินช่วยด้วย! คัง...!อั่ก!”

อีทึกงอตัวลงทันทีเมื่อโดนชกตรงท้อง ดวงตาคู่สวยเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบกับบอดี้การ์ดหนุ่มที่กำลังเดินมาทางตนอย่างยากลำบากเพราะผู้คนทีเดินกันอย่างขวั่กไขว่

บอดี้การ์ดหนุ่มเจ้าของชื่อเบิกตาโตทันทีที่พบว่าร่างของเจ้านายผู้เอาแต่ใจที่ตนรักถูกลากหายไปในหมู่ผู้คน ชายหนุ่มหยุดเดินก่อนที่จะเข่าทรุดลงทันที

ราวกับหัวใจแตกสลาย

ทั้งๆที่สัญญาว่าจะปกป้องเอาไว้แท้ๆ! แต่เขากลับทำพลาด!

มีใครบ้าง? ที่พอจะช่วยเขาได้!

คนที่ช่วยได้!

คังอินสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองแล้วรีบลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มรีบเดินออกไปจากห้างปาร์คตินั่มแล้วเดินไปโบกรถแท๊กซี่ทันที

ความหวังสุดท้ายแล้ว!

ขอให้คนๆนี้ช่วยคุณอีทึกได้ด้วยเถอะ!

“ไป Choi Group ครับ”

มือเรียวจ่อไฟแช้กที่มีไฟอยู่บนที่ตรวจจับควันเป็นเวลาเพียงชั่วครู่ เสียงสัญญาณไฟก็ดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับก๊อกน้ำดับเพลิงที่ติดอยู่บนเพดานทุกชั้นของ Choi Group ที่เปิดออกมาตามหน้าที่ของมัน

พรึ่บบบบบบบบบบบ!

เสียงตะโกนโหวกเหวกของเหล่าพนักงานฝ่ายบัญชีชั้น5ดังลั่นขึ้นมาเมื่อจู่ๆมีน้ำจากก๊อกน้ำดับเพลิงเปิดขึ้นมา

ขอโทษนะฮะพวกพี่! แต่ต้องโทษเจ้านายพวกพี่นั่นแหละที่ทำให้งานพวกพี่เป็นแบบนี้

เพียงเวลาไม่นานน้ำก๊เริ่มดับลงพร้อมกับสัญญาณไฟที่เงียบหายไปบ่งบอกว่าโจคยูฮยอน อาจารย์สอนวิชาประวัติศาสตร์หรือยอดรักของลีซองมินได้ทำการแก้ไขระบบก๊อกน้ำดับเพลิงแล้วสัญญาณไฟเสียเรียบร้อยแล้ว

คิมฮีชอลกระโดดลงมาจากเก้าอี้แล้วหุบร่มที่กันน้ำจากก๊อกน้ำดับเพลิงเมื่อครู่ก่อนที่จะเดินลากเท้าอย่างสบายอารมณ์เพื่อจะไปหาแผนการกลั่นแกล้งที่ชั้น6ต่อ แต่แผนการเหล่านั้นก็ต้องยุติไปเมื่อเสียงหวานของลีซองมินดังมาจากเฮดโฟนที่ต่อกับโทรศัพท์มือถือสีแดงของตน

//ฮีชอล อาจารย์ซีวอนตามหาแกอยู่หวะ//

“ก็เล่นออกหนีจากห้องระยำออกมาแบบนี้ไม่ตามหาก็บ้าแล้วหละ”

//ไม่ใช่หวะ ฉันเห็นทำหน้าเครียดๆด้วย ตอนแรกมีผู้ชายตัวใหญ่ๆหน้าตาหล่อมาคุยหน้าเครียดกับอาจารย์แก แล้วจารย์แกก็เลยทำหน้าเครียดตามไปด้วย ตอนนี้จารย์แกให้ผู้ชายคนนั้นนั่งรอที่ห้องประชุมที่แกทิ้งระเบิดตดอะไรนั่นไปแล้วออกไปตามหาแกหวะ//

ร่างบางนิ่งเงียบไป นิ้วเรียวม้วนผมสีแดงของตนอย่างเคยชินแล้วอมยิ้มที่มุมปาก

“แกว่าฉันควรจะไปช่วยไหมวะซองมิน?”

//อะๆ ผัวก็ต้องช่วยเมียเป็นธรรมดา จึงเป็นธรรมดาที่เมียจะต้องช่วยผัวเป็นการตอบแทน//

“ไอ้เวร!”เสียงหวานตะโกนด่าเพื่อนรักอย่างหงุดหงิด แต่ใบหน้ากลับขึ้นสีแดงระเรื่อแล้วใจก็เต้นไม่ปกติเสียแล้ว

//ตกลงแกจะช่วยไม่ช่วย//

“ช่วย! เพราะเป็นคนดีเว้ย อย่ามาคิดลึกนะไอ้ห่า!”

มีเพียงเสียงพิมพ์แป้นคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็วดังขึ้นมาก่อนที่จะหยุดไปแล้วตามด้วยเสียงของซองมิน

//โอเค ดีมาก! ตอนนี้จารย์แกอยู่ชั้น4//

“ขอบพระคุณมากเพื่อนยาก แล้วเจอกัน”

--------130%--------

“คิมฮีชอล! ฮีชอล!!!”เสียงทุ้มต่ำตะโกนเรียกชื่อร่างบางพร้อมกับมือหนาที่ปัดหยดน้ำที่เกาะอยู่บนเสื้อตัวเองเพราะก๊อกน้ำดับเพลิงเมื่อครู่ที่คาดเดาว่าน่าจะเป็นฝีมือของเด็กดื้อคิมฮีชอลไม่ก็ลีซองมิน

ชเวซีวอนเปิดประตูห้องก่อนที่จะมองซ้ายทีขวาทีแล้วปิดประตูห้องเมื่อไม่พบบุคคลที่ต้องการพบเจอ

“เด็กดื้อ! ฮีชอล! นายอยู่ไหนหนะ!!!”

“เรียกหาผมอยู่เหรอครับ?”เสียงหวานจากบุคคลที่ต้องการเจอที่สุดดังขึ้นมาก่อนที่เจ้าของเสียงจะกระโดดลงมาจากช่องแอร์ด้วยท่าทางช่ำชองราวกับนินจา

“เป็นอะไรกับช่องแอร์ ผลุบๆโผล่ๆออกมาจากช่องแอร์อยู่ได้ เป็นผีช่องแอร์หรือไง?”ถามทีเล่นทีจริงก่อนที่จะมองคนข้างหน้าแล้วอมยิ้มเงียบๆ

‘ผีช่องแอร์’ผมแดงได้แต่หัวเราะแห้งๆกับประโยคเมื่อครู่แล้วยิ้มหวานชวนให้หัวใจร่างสูงเต้นไม่เป็นจังหวะอีกรอบ

“ก็จารย์เรียกหาผมนี่ มีอะไรเหรอจารย์?”

ชเวซีวอนนิ่งเงียบไปสักพักก่อนที่จะถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ มือหนาที่เคยกำหมัดเอาไว้คลายลงทันที

“ฉันจะมาเจรจาสงบศึกกับนาย คิมฮีชอล”

เจ้าของชื่อเอียงคออย่างงุนงงพร้อมชี้มาที่ตน

“ผมคนเดียว?”ซีวอนพยักหน้าช้าๆ

“ว่าแต่จารย์มีอะไรกับผมเหรอ เห็นซองมินบอกว่าจารย์ทำหน้าเครียดมากเลย”

“ลีซองมินแอบดูฉันคุยกับคังอินด้วยเหรอ?”

“คังอินใครอะ? ไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ๆที่รอจารย์อยู่ในห้องประชุมหนะเหรอ?”

ลีซองมินบอกมาหมดเปลือกเลยสินะ=_=lll

ซีวอนคิดในใจก่อนที่จะพยักหน้า ใบหน้าคมคายที่เคยมีสีหน้าขี้เล่นกลับกลายเป็นจริงจังและดูเคร่งเครียด

“นั่นแหละสาเหตุที่ฉันตามหานาย”

“แล้วมันเรื่องอะไรหละครับ?”

มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางก่อนที่จะเดินนำไปยังห้องประชุมโดยมีฮีชอลเดินตามไปโดยไม่ขัดขืน

“เป็นเรืองที๋ฉันคิดว่านายน่าจะทำได้พอๆกับพังบริษัทฉันเลยหละ”

--------135%--------

“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละครับ...ถ้าผมไม่ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคุณอีทึกนี่ คุณอีทึกก็คง”

“ไม่โดนจับตัวไป! ให้ตายสิ! นายพูดแบบนี้มาหลายรอบจนฉันชักจะรำคาญแล้วนะ เปลี่ยนประโยคบ้าง!”

เสียงหวานดังขัดชายหนุ่มที่ไม่ทันได้จบประโยคของตนขึ้นมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะโดนร่างสูงข้างๆตีป้าบเข้าที่ไหล่ให้พร้อมกับส่ายหน้าว่าเป็นเชิงเสียมารยาท

“จารย์ ผมรำคาญ! พูดอยู่ได้ว่า ‘ถ้าผมไม่ทำผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคุณอีทึก คุณอีทึกก็คงไม่โดนจับตัวไป’ มันรำคาญอะจารย์ เข้าใจปะ!?!?!”

คิมฮีชอลหันมาแว้ดใส่คนที่ตีตนเมื่อครู่ก่อนที่จะถอนหายใจแล้วมองหน้าคังอินที่นั่งหน้าเศร้าข้างหน้าตน

“ผมขอโทษ แต่ถ้าผมไม่ทำผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคุณอีทึก คุณอีทึกก็คงไม่โดนจับตัวไป”

“นั่นไง ประโยคคลาสิกของนายมาอีกแล้ว=[]=llll”เสียงหวานบ่นขึ้นมาอย่างเหนือยๆก่อนที่จะเอนหลังพิงเก้าอี้แล้วมองหน้าร่างสูงที่นั่งข้างๆตน

“คุณซีวอนครับ ได้โปรดช่วยคุณอีทึกด้วยนะครับ!”

เจ้าของชื่อยิ้มแห้งๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“คุณปาร์คเป็นเพื่อนของพ่อฉัน บริษัทฉันกับห้างปาร์คตินั่มก็เป็นเหมือนพันธมิตรกัน ยังไงซะฉันก็ต้องช่วยอยู่แล้วเป็นเรื่องธรรมดา แล้วนายหละฮีชอล?”ใบหน้าคมคายหันมามองร่างบางผมแดงที่นั่งม้วนผมตัวเองเล่น

“คุณฮีชอลครับ! ได้โปรด”

“คนกันเองน่า!”

ฮีชอลพูดขัดคังอินขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะกระโดดลุกขึ้นมายืนข้างๆซีวอน ใบหน้าหวานหันมายิ้มให้ร่างสูงซึ่งยิ้มตอบก่อนที่จะหันมามองบอดี้การ์ดหนุ่มอีกครั้ง

“ว่าแต่องค์กรชุดชมพูนี่คือ??”

“คนจากห้าง ABC ครับ”

“นั่นยิ่งดีเลย!!”เสียงหวานตะโกนดังลั่นอย่างกราดเกรี้ยว ซีวอนและคังอินหันมามองร่างบางที่มีสีหน้าเดือดจัดอย่างงุนงงทันที

เมื่อกี้ยังท่าทางสบายๆชิวๆอยู่เลย พอพูดถึงห้างABCปุ๊บทำไมกลายมาเป็นโมโหจัดขนาดนี้เนี่ย?!?!!

“ของโคตรแพงเลย! แถมห้างแม่งก็ไม่ได้เรื่อง!”ฮีชอลตะโกนบอกเหตุผลอย่างหงุดหงิดพร้อมกับกอดอกเบ้ปาก

คังอินและซีวอนมองหน้ากันก่อนที่จะมองไปยังร่างบางผมแดงอีกครั้ง

ของแพงเกินไป! นั่นคือเหตุผลใช่ไหม?!! =________=^

“ข ขอบคุณมากนะครับ...ง งั้นผมออกไปรอข้างนอกก่อนนะครับ^^”พูดจบคังอินก็เดินออกไปจากห้องประชุมทิ้งให้ร่างบางยืนอยู่กับคนข้างๆ

ซีวอนทำท่าว่าจะเดินไปแต่ร่างบางผมแดงก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือตน ซีวอนหันมามองอย่างงุนงง

“ถ้าผมช่วยเนี่ย จารย์จะอย่าเอาโทษเรื่องที่บุก Choi Groupนะ! อ้อ แล้วก็..ผมชนะจารย์นะ ศึกครั้งนี้!”

“ห้ะ? ทำไมหละ?”

คิมฮีชอลสบถออกมาเสียงดังพรืดทันทีอย่างหงุดหงิด ดวงตากลมโตหันมาค้อนให้

“ก็จารย์เป็นคนเจรจาสงบศึกเองนี่!”

“ก็จารย์เรียกหาผมนี่ มีอะไรเหรอจารย์?”

“ฉันจะมีเจรจาสงบศึกกับนาย คิมฮีชอล”

ประโยคสนทนาก่อนเข้ามาในห้องประชุมดังขึ้นมาในหัวของร่างสูงอีกครั้ง ชเวซีวอนยืนนิ่งสักพักก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆเป็นเชิงว่ายอมรับ

ร่างสูงหันมาประจัญหน้ากับคนที่ค่อยๆปล่อยข้อมือตนข้างหน้าก่อนที่จะดึงฮีชอลเข้ามาแล้วจุมพิตเบาๆบนริมฝีปากเรียวอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน

ฮีชอลเบิกตากว้างแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธสัมผัสจากริมฝีปากหนาแต่อย่างใด ดวงตากลมโตค่อยๆปิดลงช้าๆก่อนที่มือเรียวจะโอบรอบคอร่างสูงเช่นเดียวกับที่มือหนาของซีวอนที่โอบรอบเอวบาง

ทั้งสองคนจูบกันอย่างเนิ่นนานก่อนที่ซีวอนจะผละออกมาอย่างแผ่วเบาแล้วย้ายมาจุมพิตเบาๆบนหน้าผากเนียน ดวงตาคมเข้มส่งสายตาจริงจังไปให้ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ

“ไม่ว่าเรื่องไหนๆ นายก็ชนะฉันตลอด...คิมฮีชอล”

เจ้าของชื่อยิ้มหวานอย่างพึงพอใจหลังจากที่นิ่งเงียบไปเมื่อจบประโยคจากปากซีวอนเสียนาน

“งั้นถือว่าศึกนี้ผมชนะนะฮะ”

ชเวซีวอนยิ้มกว้างพร้อมกับปล่อยเอวร่างบาง

“นายคิดว่าไงหละ?”

คนตรงหน้าเพียงแต่ยิ้มหวานให้อย่างรู้ใจกันก่อนที่จะเดินนำร่างสูงออกไปข้างนอก ดวงตากลมโตสั่นระริกอย่างตื่นเต้น ริมฝีปากเรียวกระตุกยิ้มอย่างนึกสนุก

ปฏิบัติการช่วยเหลือลูกเจ้าของห้างปาร์ตินั่มเริ่มขึ้นแล้ว

ก็แล้วมาดูกันว่าไอ้องค์กรชุดชมพูอะไรนั่นหรือพวกเขา ใครจะชนะ

Bring it on!

-------------------------------------------------------------------------------------------

รบกวนผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน ไปอ่าน Author's note กันในตอนต่อไปกันหน่อยนะคะ :-)

ว่าด้วยเรื่องของคิบอมและดงแฮ*

ด้วยความที่ว่าฟิกWonder Boy*นี้มันแหวกจักรวาลสุดๆทำให้คู่บางคู่ก็ต้องแหวกกันไปตามเนื้อเรื่อง
บวกกับด้วยความที่ว่าคิเฮมันเยอะ! มันมีมากในdek-d.com
ซ็องและแฟนฟิกบางคนจริงตกลงกันว่าWonder Boy*จะไม่มีคิเฮ!!!
เพราะWonder Boy*จะมีเฮคิ!!
:P

TB