นาย Bad GUY ตัวร้าย ป่วนหัวใจยัยตัวแสบ !!

ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 15 : สาวซึน...*100%

  

  

 

 

 กรี๊ดดดดด! >_< พี่โรม เอาใจหนูปายยยย ♥ cd’Sunho

  
 

-15-

สาวซึน…

เวลาผ่านไปประมาณสองอาทิตย์ได้ ที่ฉันไม่ได้เจอหน้าอีสเตอร์ หลังจากวันนั้นเขาก็มาส่งฉันที่บ้านตามที่ฉันบอก ตลอดเวลาที่ผ่านมาอีสเตอร์โทรหาฉันเป็นพันสาย!-O- นี่ไม่ได้เวอร์นะ หมอนั่นทำจริงๆ แต่ฉันไม่มีแม้จะกดรับเลยซักกะสาย และข้อความที่เขาส่งมาแต่ละข้อความฉันก็ไม่เปิดอ่านเลยซักฉบับ-_-  มั่นคงดีมั้ยละ แล้วก็เมื่อวานออกัสมาบอกฉันว่าเขามาหาที่บ้าน แต่ฉันไม่ลงไปเจอเขา

ฉันไม่อยากเห็นหน้าอีสเตอร์... ไม่อยากเห็น... แม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน และมันก็ตรงกันข้ามกับหัวใจทั้งหมด... สมองของฉันสั่งว่าไม่ควรให้อภัยเขา แต่ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกโหวงๆ แปลกๆ เวลาที่ไม่ได้เจอหน้าเขา นี่ฉันเป็นอะไรไป!?

ตอนนี้ฉันนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในห้องตัวเองอย่างเซ็งๆ อ่านหนังสือจบไปสี่ห้าเล่มแล้ว(- -^)   ก็มันไม่มีอะไรทำเลยอ่ะ=^= ชวนยัยแก้วใสไปเที่ยว ยัยนี่ก็ไปทะเลกับแฟนตัวเองซะงั้น- -* ให้มันได้อย่างงี๊เซ่!!! มีแฟนแล้วลืมเพื่อนไง- -** ป่านนี้คงเล่นน้ำทะเลกระหนุงกระหนิงกับพี่เอสของหล่อนอยู่ละมั้ง ฮึ้ย!! ลืมฉันไปแล้วไง =^=

ติ๊ดๆ

ขณะที่ฉันกำลังนั่งสาปแช่งเพื่อนตัวเองอยู่(หล่อนนี่แอบน่ากลัวนะ-_-;)เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นฉันเอื้อมมือไปหยิบมันมาจากหัวเตียง ก่อนจะดูเบอร์ที่โทรเข้าม  า

‘แก้วใส’

นั่นไง! ตายยากจริงๆ เลยเพื่อนฉัน เพิ่งนึกถึงไปไม่กี่วินาทีก็โทรมาละ-_-^

“ฮัลโหล”

(“งายยยยย เพื่อนเลิฟฟฟ~ ทำไรอยู่จ๊ะ?”)

เสียงลั้นลามากเลยให้ตาย! - -*

“นั่งทำตุ๊กตาวูดูอยู่-_-”

(“กรี๊ด! น่ากลัวอ่ะ นั่นหล่อนจะทำไปสาปแช่งใครยะ-O-”)

“สาปแช่งแกไง ยัยเพื่อนบ้า แกทิ้งฉัน!”

(“อ๋อ ที่แท้ก็อย่างงี๊นี่เอง โอ๋ๆ เค้าขอโทษนะตะเอง”)

“ไม่ให้อภัยย่ะ! เช๊อะ!”

(“ไม่ให้อภัยหรอ ไม่เป็นไร งั้นแค่นี้ก่อนนะ บายจุ๊บ~”)

“ดะ..=O= เดี๋ยว...”

นี่แกไม่คิดจะง้อฉันเลยรึไง =[]=

ยัยแก้วใสวางสายไปแล้ว...

และตอนนี้ก็เหลือแต่ยัยบ้าผู้โดดเดี่ยวเพียงคนเดียว นั่นก็คือฉันคนนี้ไง! T_T

แต่ว่ายัยแก้ววางสายไปไม่ถึงสองนาทีก็มีคนโทรเข้ามา จะมาโทรอะไรตอนนี้ฟะ คนกำลังอารมณ์ไม่คงที่อยู่ เดี๋ยวแม่จะว๊ากให้ดูเลย-_-**

‘พี่โรม’

ดีนะที่เป็นพี่โรม นี่ถ้าไม่ใช่พี่โรมนะ ฉันจะด่ากราดให้หูชาไปเลย เหอะ! - -*

“ฮัลโหล”

[“ทำอะไรอยู่ครับ?”]

“นั่งเฉยๆ” ตอบไปตามจริงนี่แหละ ก็ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นี่ จริงๆ คือไม่มีอะไรจะให้ทำมากกว่านะตอนนี้ -_-^^

[“ไปดูหนังกันมั้ย?”]

“ไปดูหนัง สองคนหรอคะ??O.O”

[“ใช่... เราไม่อยากไปหรอ?”]

อาจจะเป็นเพราะฉันทำน้ำเสียงตกใจมากเกินความจำเป็น -_-; พี่โรมเลยคิดว่าฉันปฏิเสธ จริงๆ ฉันก็อยากไปนะ เพราะถ้าฉันอยู่บ้านคงไม่มีอะไรจะทำ -_-^

“ไปค่ะ”

[“อีกยี่สิบนาทีเจอกัน พี่ยืนรออยู่หน้าบ้านนะ”]

“ค่ะ น้ำแข็งวางสายแล้วนะ”

[“ครับ”]

 ฉันวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูที่พาดไว้กับเก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาไว้บนไหล่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

ฉันใช้เวลาแต่งตัวไม่ถึงสิบนาที -_-; ผิดกับยัยแก้วใสมากเพราะเวลาจะไปเที่ยวไหนกัน ยัยนี่กว่าแต่งตัวเสร็จปาเข้าไปเกือบชั่วโมง=O= เกิดเป็นผู้หญิงนี่มันต้องเยอะจริงๆ นะ -_-; พอแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาจากห้องตัวเอง ผ่านห้องรับแขกเห็นออกัสกำลังนั่งเล่นGTA V (ที่ฉันเพิ่งหลวมตัวซื้อให้มันไปเมื่อวันก่อน-_-+ จะไม่ให้ซื้อให้ได้ไงก็เล่นมาเจ๊าะแจ๊ะทั้งวัน- -*)อย่างเมามันส์และไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย ถ้าฉันพูดอะไรไปตอนนี้ น้องชายฉันมันจะรับรู้มั้ยนะ =_=

“ออกัส พี่ออกไปข้างนอกนะ ดูแลบ้านดีๆ ล่ะ”

“อะไรนะ!?”

มันรับรู้นะ.. แต่มิได้นำพา -*-

“พี่บอกว่าจะออกไปข้างนอก ดูแลบ้านดีๆ ด้วย”

“อืมๆ เดี๋ยวซื้อให้”

ซื้อ? ซื้ออะไรของมันฟะ- -?  เลิกเล่นเกมส์แล้วหันมาสนใจพี่สาวแสนสวยของแกหน่อยจะได้มั้ย!!! -O-***

“ถ้ายังฟังไม่รู้เรื่องนะ จะหักไอ้แผ่นเกมส์เนี่ยทิ้ง แล้วเอาไปร่อนให้หมาคาบเล่น -_-+” ต้องให้เล่นบทโหดตลอดไอ้น้องชายบ้านี่ -*- ฉันเสียภาพพจน์นางเอกที่แสนดีนะยะ=O=(นางเอกที่แสนดี-_-? : ไรเตอร์)

“โอเคๆ กัสจะดูแลบ้านดีๆ เลย ไม่ต้องเป็นห่วง พี่จะไปไหนก็ไปเหอะ-O-”

มันไล่ด้วยอ่ะ-_-; แถมอยู่ดีๆ ก็ฟังรู้เรื่องซะงั้น มีน้องชายแบบนี้แล้วเพลียค่ะ-_-;;

ฉันตีหน้ายักษ์ใส่ไอ้น้องชายบ้าก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน พอเดินออกมาก็เห็นพี่โรมยืนรออยู่แล้ว ขนาดแต่งตัวธรรมดาๆ นะ ยังหล่อสะบัดอ่ะ คนอะไร -,.- (หล่อนทำหน้าอะไรของหล่อนยะ!-_-:ไรเตอร์)

“เป็นอะไรรึเปล่า หน้ายุ่งๆ”พี่โรมถามทันทีที่ฉันเปิดประตูบ้านออกมายืนอยู่ตรงหน้าเขา

“ไม่มีอะไรหรอกพี่โรม ไปกันเถอะ”

“แน่นะ...”

“(‘^’ )”

“โอเคๆ พี่ไม่ถามแล้ว”

-โรงหนัง-

ตอนนี้ฉันมาถึงโรงหนังแล้วล่ะคนเยอะมากเลยขอบอก-O-^ อาจจะดูเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงไปหน่อย-_-; เพราะฉันไม่ได้มาดูหนังนานมากกกกกกก เป็นปีเลยก็ว่าได้-O-^ เพราะซื้อแผ่นผีดูตลอด อุ๊บส์!(‘x’ ) หลุดปาก -_-;

“ดูเรื่องอะไรกันดี”พี่โรมหันมาถามฉัน ที่กำลังหน้าตาตื่นกับคนที่เดินยั้วเยี๊ยกันเต็มโรงหนัง-_-

“แล้วแต่พี่โรมเลย น้ำแข็งดูได้หมดแหละ”

“’งั้นดูหนังผีกันมั้ย”

“หนังผี...หรอคะ-_-;”

“ผีน้อยแคสเปอร์น่ะJ ”

ผีน้อยแคสเปอร์เรอะ! ไอ้เราก็ตกใจแทบตาย ฮูวว์~

ว่าแต่...เมื่อกี๊นี้มุกสินะ -_-;

“ดูเรื่องนี้ก็ได้ค่ะ-_-;”

“เอาจริงหรอ พี่ล้อเล่นน่ะ งั้นดูเรื่องนี้First love” พี่โรมพูดและชี้ไปที่จอแสดงรายการ

หนัง “ชอบหนังแนวนี้มั้ย?”

“อ่อค่ะ น้ำแข็งดูได้ทุกแนวแหละ^^”

“โอเค เดี๋ยวพี่ไปซื้อตั๋วก่อน เรารออยู่ตรงนี้นะ”

“ค่ะ”

ฉันรับคำสั้นๆ และพี่โรมก็เดินไปซื้อตั๋ว สาวๆ นี่มองกันคอเคร็ดเลย หล่อออร่ากระจายมาก ฉันงี๊ดับวูบลงหลุมดำไปเลยทีเดียว - -;

ติ๊ดๆ

เอ๊ะ! ใครโทรมานะ?

ฉันล้วงโทรศัพท์จากในกระเป๋าสะพายใบเล็กขึ้นมาดูเบอร์คนที่โทรเข้ามา...

‘ไอ้ไข่โรคจิต’

อีสเตอร์...เขาโทรมาอีกแล้ว ฉันจะรับดีมั้ยนะ ...

เหอะ! เรื่องอะไรจะรับล่ะ ไม่มีทาง!...

ฉันกำลังจะดูหนังกับพี่โรม ไม่อยากมีอะไรมารบกวนจิตใจ..

 แต่ถ้าตื้อแบบนี้มันน่ารำคาญนะ! …

ถ้าจะตัดรำคาญมีทางเดียวคือต้องกดรับใช่มั้ย -_-** (เริ่มทะเลาะกับตัวเอง- -)

เอาวะ! รับก็รับ -_-^

ฉันกำลังจะกดรับสายแต่ทว่า...

“รอนานมั้ย”

พี่โรมเดินมาพร้อมกับป๊อบคอร์นและน้ำสองแก้ว มาตอนที่ฉันกำลังจะกดรับโทรศัพท์พอดีเด๊ะเลย -_-;

ฉันกดวางสายและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเหมือนเดิม.....
 

อีกด้านหนึ่ง...

“เอามาอีก-_-”

“พอครับไอ้คุณเตอร์-_- แกดื่มเบียร์ไปแปดกระป๋องแล้วนะเว้ย=[]= ”

“ไอ้ยุไปหยิบมาดิ๊=_=”

“ไอ้เตอร์ แกเมาแล้วนะ-_-;”

“ไม่เมา! เอิ๊ก!@_@”

“เอาเข้าไป-*- ”

ตอนนี้ทั้งอีสเตอร์ บิ๊กเบน ยุโรป และไซโตะ ที่เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่นเมื่อวันก่อน กำลังอยู่ที่คอนโดของอีสเตอร์ เนื่องจากเหล่าเพื่อนๆ ของเจ้าของคอนโด(อีสเตอร์)ทนไม่ไหวกับอาการเฮิร์ตอย่างหนักของเพื่อน-_-^ กะว่าจะมานั่งเล่นเกมส์กันซะหน่อยเพื่อคลายความตึงเครียด- -*แต่จริงๆ กลับต้องมานั่งส่งเบียร์ให้ไอ้คนอกหักดื่มซะงั้น แถมยังต้องมานั่งฟังมันบ่นอีกต่างหาก-_-;; บิ๊กเบนที่ตอนแรกเหมือนจะเป็นข้าทาสของอีสเตอร์(คอยส่งเบียร์ให้)ก็เริ่มจะทนไม่ไหว เพราะเขาไม่เคยเห็นเพื่อนอาการหนักขนาดนี้มาก่อน ยุโรปที่เริ่มเซ็งๆ ก็ทำอะไรไม่ได้ ส่วนไซโตะไม่ต้องพูดถึง...เขาหลับอยู่-_-^

อีกคนนึงที่ลืมกล่าวถึง นานา เธอก็มานั่งดื่มด้วยเหมือนกัน ในฐานะที่มีส่วนร่วมกับแผนการหน่อยๆ น่ะนะ-_- แต่ก็ไม่ได้แคร์อะไร มานั่งดื่มฟรีๆ เฉยๆ (เป็นผู้หญิงที่ชิวล์จริงเลยนะว่ามั้ย?)

“ยัยกอริล่าห้ามมันหน่อยดิ เคยเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ”

บิ๊กเบนที่ไม่รู้จะทำยังไง ตะโกนไปหานานาที่ยืนกระดกเบียร์อยู่หน้าระเบียงห้อง

“ฉันห้ามไม่ได้หรอก”นานาพูดเสียงเรียบและเดินไปหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์บาร์ “คงต้องให้หายเมาก่อน”

“ห  ายเมา? ไอ้เตอร์มันกินเบียร์ติดต่อกันมาหลายวันแล้วนะ มันจะไม่สร่างปีหน้าเลยหรอ-O-^”

“’งั้นก็คงมีวิธีเดียว”

ไซโตะที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตอนไหนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ตามสไตล์ของเขา นานๆ ที่เขาจะมีส่วนร่วมในวงสนทนาของเพื่อน ไซโตะเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ถ้าเขาอยากพูดขึ้นมาละก็... ทุกประโยคมีค่าดั่งทอง*0*(เวอร์ไป-_-;)

“ยังไงวะ?” ยุโรปที่กำลังนั่งกินช๊อคโกแลทแท่งอยู่ถามขึ้นมา ตามด้วยบิ๊กเบนและนานา

“เออ ไงวะ?” บิ๊กเบน

“นั่นสิ” นานา

ทั้งสามคนมองไปที่ไซโตะ และรอฟังคำพูดต่อจากนี้....

“ไปจับตัวยัยนั่นมา-_-”

“ฮะ -O-???” บิ๊กเบน ยุโรป นานา เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาบนหัวทั้งสามคน(แลดูเหมือนเห็ด- -;)

“จับให้อยู่ในห้องกันสองคน”

“…”

“แค่นี้ก็จบ (- -)”





 

“เป็นไงเรา หลับสบายมั้ย?”

“ก็...ดีค่ะ^^;”

“พี่แอบหอมแก้มเราไปตั้งสองครั้งรู้ป่ะJ”

พี่โรมพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่โครตหล่อ....

แต่ประเด็นคือ...ที่เขาพูดเมื่อกี๊เนี่ยแหละ -_-;

หอมแก้มฉัน! =O=

สองครั้งเลยด้วย O_O

แต่ทำไมมันไม่รู้สึกเลยง่ะ นี่ฉันหลับลึกขนาดนั้นเลยเลยหรอเนี่ย =[]=

“ฮ๊ะ!?–[]- เมื่อกี๊พี่พูดอะไรนะ?” ฉันถามพี่โรมเพื่อความแน่ใจ บางที่หูฉันมันอาจจะเอ๋อก็ได้=_=;

“พี่บอกว่า.... เราน่ะหลับน้ำลายไหลด้วย”

อ่า....บางทีหูฉันอาจจะเพี้ยนจริงๆ =O=

หรือเปล่านะ?

“-_-;;”

“J”

รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก (//-_-) ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วยนะ มันเหมือนกับรอยยิ้มแทมินวงชายนี่ย์เลยให้ตาย! ไม่ไหวๆ ทำไมฉันถึงเป็นคนแบบนี้=__,=

เพราะได้ทำอย่างอื่นบ้างตอนนี้ในหัวฉันที่เคยมีเรื่องยุ่งๆ ก็เริ่มจะกลับมาเป็นปกติแล้ว การได้ออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างนี่มันก็ดีไปอีกแบบ ฉันจะได้ไม่ต้องไปนึกถึงหมอนั่น!

เอ๊ะ! แต่นี่ฉันก็กำลังนึกถึงเขาอยู่รึเปล่านะ? นึกถึงในขณะที่กำลังอยู่กับชายอื่น

อ่า...ความรู้สึกเหมือนกำลังแอบแฟนมีกิ๊กเลยแห๊ะ...

แต่เดี๋ยว!

นี่ฉันคิดอะไรแบบนี้เนี้ย=[]= ออกไปนะไอ้ความคิดบ้าๆ นี่ ตอนนี้ในหัวมันเหมือนมีหน้าอีสเตอร์ที่บนหัวมีเขาเดวิลลอยไปลอยมาเลยอ่ะ=O+

นี่ฉันเป็นอารายยยยยยยยยยย /”[]”\

ติ๊ดๆ

ขณะที่ฉันกำลังจะเป็นบ้า-O-เสียงโทรศัทพ์ก็ดังซะก่อน ฉันไม่ได้ดูว่าคนโทรมาเป็นใครพอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายได้ก็กดรับทันที

“ฮัลโหล น้ำแข็งพูดค่ะ”

ฉันกรอกเสียงใสโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว และพอปลายสายตอบกลับมาเท่านั้นแหละฉันอยากจะกดวางซะจริงๆ

 

[“น้ำแข็งฉัน...คิดถึงเธอ...”]

 

“ขอโทษค่ะฉันไม่รู้จักคุณ”


     [“ช่วยฟังที่ฉันพูดก่อนได้มั้ย...”]

    “คุณโทรผิดแล้วมั้งคะ”

 

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนพี่โรมที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องหันมาสนใจทันทีก่อนจะพูดขึ้น

 

“ใครโทรมาหรอ?”

“อ่อ…” ฉันพูด ก่อนจะดูที่หน้าจอโทรศัพท์ และก็พบว่าเขายังไม่ได้วางสายไป “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่โทรผิดน่ะ” ฉันพูดก่อนจะเดินออกจากตรงพี่โรมยืนอยู่เล็กน้อย “น้ำแข็งขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ”

ไม่รอให้พี่โรมตอบฉันก็เดินตรงมาห้องน้ำทันที แต่ไม่ได้เข้าไป และพอดูที่หน้าจอโทรศัพท์ฉันก็ยังเห็นคนที่ถือสายรออยู่

ทำไมไม่วางไปซักทีนะ...

แล้วทำไมฉันถึงไม่วางล่ะ?

ทำไม...?

“…”

[“น้ำแข็ง”]

“…”

[“เธอยังอยู่รึเปล่า”]

“…”

[“น้ำแข็ง...”]

“…อือ” ฉันตอบกลับไปสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

[“น้ำแข็ง...ฉันขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา”]

“…”

[“ฉันมันเลว ฉันรู้... แม้ว่าเธอจะให้อภัยหรือไม่ให้อภัยฉันก็ตาม แต่ฉันก็อยากจะขอโทษ ทุกๆ อย่าง …”]

ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ความรู้ร้อนๆ ที่ขอบตา เหมือนมันกำลังจะมีน้ำใสๆ ที่เริ่มก่อตัว มันทำให้ฉันต้องเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อป้องกันไม่ให้มันไหลออกมาให้อายผู้คนแถวๆ นี้ ทุกคำที่เขาพูด ฉันสัมผัสได้ว่า เขาไม่ได้เล่นไม่ได้แกล้งเหมือนทุกทีและเขาก็พูดมากว่าปกติ

...และฉันก็รู้สึกว่าเขากำลังสำนึกผิด

“…”

ฉันไม่ตอบอะไรเขากลับไป เพราะถ้าฉันพูดออกไปเขาต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันกำลังแย่ แย่มากที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันก็...คิดถึงเขา

[“อ่า...ทำไมเธอเงียบจัง ฉันคงพูดมากไป ขอโทษด้วย”]

ตั้งแต่ที่คุยกันมาฉันไม่รู้ว่าเขาพูดคำว่าขอโทษกี่ครั้ง แต่มันเยอะมาก จนฉันจำไม่ได้ ทำไมใช่คำนี้เปลืองนักนะ

“…”

[“ออกมาเจอกันหน่อยได้มั้ย ถือซะว่าเป็นคำขอครั้งสุดท้ายจากฉัน...นะ”]

“...!”

ฉันกำลังจะพูดต่อแต่กลับมีสายซ้อนเขามาซะก่อน และเมื่อดูเบอร์…

‘พี่โรม’

สงสัยฉันจะหายมานานเกินไป จนพี่โรมต้องโทรตาม ฉันกดพักสายอีสเตอร์ไว้ก่อนจะกดรับสายพี่โรม

“ค่ะพี่โรม น้ำแข็งกำลังจะไป”

[“พี่เห็นเราไปนานก็เลยเป็นห่วง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย?”]

“ไม่มีค่ะ ”

[“รีบๆ มาล่ะ พี่รออยู่ที่เดิม”]

“ค่ะ” ฉันตอบพี่โรมก่อนจะกดวางสาย

และพอมาดูที่หน้าจอก็ไม่เห็นสายของอีสเตอร์ ฉันคงจะกดวางสายไปพร้อมกับสายพี่โรมแล้วมั้ง...

ฉันยังไม่ได้บอกกับเขาเลยว่าฉันจะไปเจอเขารึเปล่า

ติ๊ด...ติ๊ด

เสียงข้อความเข้า ฉันดูเบอร์ก็เห็นว่าเป็นเบอร์อีสเตอร์ นี่เป็นข้อความแรกของเขาที่ฉันเปิดอ่าน

[“....ฉันคงจะวุ่นวายกับเธอมากเกินไป ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอคงไม่อยากเห็นหน้าฉันแต่ฉันก็อยากจะให้เธอไปพบ...ขอโทษนะที่รบกวน”]

‘ขอโทษ’ อีกแล้ว...

เขาพูดคำว่าขอโทษอีกแล้ว ทั้งชีวิตนายพูดเป็นแต่คำว่า ‘ขอโทษ’ หรือไง!

“ฮึก...”

ทำไมไม่รู้ จู่ๆ น้ำตาที่กั้นเอาไว้นานก็ทะลักออกมาอย่างไม่แยแสสายตาคนเลยแม้แต่น้อย ฉันยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องน้ำเหมือนเด็กที่พัดหลงกับแม่ น่าสมเพชจริงๆ เลย T.T

“น้ำแข็ง...ร้องไห้ทำไมน่ะO_O!”

พี่โรมที่คงจะยืนรอฉันไม่ไหวเดินมาหน้าห้องน้ำ และก็เห็นช๊อตที่ฉันกำลังยืนร้องไห้เป็นเด็กๆ อยู่ คำเดียวเลยนะ.....อายอ่ะ T_T

“คือว่า..แค่ฝุ่นเข้าตาน่ะพี่โรม น้ำแข็งเคืองๆ ก็เลยเอามือไปขยี้มันน่ะ”

“ไหน..พี่ขอดูหน่อย”

พี่โรมพูดก่อนจะเดินมาใกล้ๆ ฉัน สองมือของเขาทาบมาบนใบหน้าของฉันและสำรวจดูฝุ่นที่ฉันเพิ่งบอกเขาไปว่ามันเข้าตาอย่างละเอียด และมันก็ทำให้หน้าของฉันกับพี่โรมอยู่ใกล้กันมาก ใกล้มากจนสัมผัสถึงลมหายใจ มือของพี่โรมทั้งใหญ่และก็อุ่นมากให้ความรู้สึกเหมือนพี่ชายที่แสนดี ต่างจากของเขาที่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันออกไปอีกอย่าง...

“ฝุ่นมันคง...ออกไปแล้วมั้งคะ” ฉันเบี่ยงหน้าพยายามหลบสายตาพี่โรม ที่ตอนนี้กำลังมองมาที่ฉันอย่างจริงจังจนฉันรู้สึกแปลกๆ “พี่โรม...”

มือของพี่โรมเปลี่ยนจากที่ตอนแรกเขาจับที่ใบหน้าของฉันมาจับมือทั้งสองข้างแทน สีหน้าพี่โรมตอนนี้จริงจังมากเหมือนเขาต้องการจะบอกอะไรบางอย่างกับฉัน

“น้ำแข็ง...”

“…”

“พี่ชอบเรา”

“…!!”

“คบกับพี่นะครับ”



 

 ---100%----

100%แล้วววววววว>0<

**มาว่าเรื่องนิยายกันดีกว่า....

ณ จุดๆ นี่ ไรท์สงสารหนูอีสเตอร์น้อยๆ มากอ่ะ T_T  

เขาดราม่าได้ถึงใจเจ้จริงๆ T^T

ถ้าเป็นไรท์น่ะโกรธไม่ถึง2วิก็หายแล๊ว-__,-

แต่จะสงสารหนูอีสเตอร์คนเดียวก็ไม่ได้

จริงๆ ก็สงสารหนูน้ำแข็งเหมือนกันนะ

พี่โรมด้วยต่อไปจะเป็นยังไงก็ไม่รู้TT

โอ้ยย ...อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วปวดตับ=^=(แกแต่งเองนะยะ-*-)

มารอลุ้นกันนะคะว่าทั้งสามคนจะเป็นเช่นไรต่อไป ถ้าอยากรู้เร็วๆ ก็ง่ายๆ...

          ... เม้นๆ สิจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์น้า~

ถ้าเม้นเยอะๆ ยาวๆ จะอัพแบบ(โครต)เร็ว!เลยเอ้า!!!

 

❀ Supercell