KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #18 : Love Light ..ღ [5.2]

 

Love Light

ชเวทงเฮวิ่งปรู๊ดไปยังเคาท์เตอร์ขายตั๋วทันทีที่คยูฮยอนล็อกรถเสร็จ ข้าวของที่เตรียมมาทั้งหมดเป็นหน้าที่ของคุณครูคนดีเดินหอบพะรุงพะรังตามลูกศิษย์ตัวเล็กที่ขณะนี้กำลังต่อคิวซื้อตั๋ว

ทงเฮได้ตั๋วสำหรับสองคนมาหลังจากที่คยูฮยอนเดินตามมาไม่นาน วันนี้เป็นวันธรรมดา แม้จะอยู่ในช่วงปิดเทอมแต่คนก็ไม่พลุกพล่านนัก ชเวทงเฮเลยยิ้มแฉ่งที่จะไม่ต้องแย่งกันเล่นเครื่องเล่นกับคนอื่น

หลังจากเข้ามาด้านในสวนน้ำที่ชื่อเสียงแห่งหนึ่งในเกาหลี ทั้งสองก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับเล่นน้ำ คยูฮยอนในกางเกงว่ายน้ำยาวถึงเข่า ด้วยช่วงตัวที่ยาวและสูงใหญ่ ถึงแม้ว่าจะสวมเสื้อกล้ามสีขาวตัวบางไว้อีกตัว แต่ก็ไม่วายถูกสายตาของคนบริเวณนั้นจับจ้องจนรู้สึกเขินแปลกๆ

“ฮู้ว” ทงเฮร้องอย่างไม่ปิดบังเมื่อมองมายังคุณครูที่ยอมรับตอนนี้เลยแหละว่าหล่อฝุดๆ

“อะไร ครูเท่ล่ะสิ” คยูฮยอนแซวลูกศิษย์ตัวน้อยที่ทำท่าน้ำลายหก

“อู้ฮู้วว เป็นคุณครูสอนกีฬาอะไรกันฮะ มีพุงด้วย” ทงเฮทำหน้ากวนนิดๆ จนคยูฮยอนที่เผลอไปมองพุงตัวเองด้วยความตกใจต้องเอาคืนเด็กขี้แกล้ง

“ฮ่าๆ ทงเฮล้อเล่นหรอก ซอนแซงนิมเท่ที่หนึ่งไปเลย!” ยกนิ้วโป้งให้แสดงถึงคำพูดที่บอกว่าคุณครูของทงเฮเจ๋งที่สุด

คยูฮยอนหัวเราะอย่างร่าเริงก่อนจะล็อกคอเจ้าลูกศิษย์แล้วพากันเดินเข้าไปโซนสวนน้ำด้านใน

“ซอนแซงนิม ทงเฮอยากเล่นอันนี้ อันที่เป็นห่วงยางเล่นกันสองคน” ทงเฮโดดเหยงๆ ชี้ไปยังสไลเดอร์ที่เป็นท่อตรงหน้า ความสูงของมันไม่สามารถทำอะไรเด็กคนนี้ได้เลย ร่างเล็กกึ่งจูงกึ่งลากคุณครูเพื่อไปเอาห่วงยางสีเหลืองสด ก่อนจะไปต่อคิวเล่นเครื่องเล่น

“ทงเฮกลัวแล้วอ่ะ ซอนแซงนิมนั่งข้างหน้านะ” พอจะถึงคิวตัวเองจริงๆ ชเวทงเฮคนเมื่อครู่หายไปไหนไม่รู้ เหลือแต่คนตัวเล็กที่เอาแต่ดันคยูฮยอนให้ไปอยู่ข้างหน้าแล้วตัวเองได้แต่หลบหลัง

“ครับๆๆ คนเก่ง” คยูฮยอนหันมาล้อเลียนอย่างอดไม่ได้ ทงเฮค้อนให้หนึ่งที พอคยูฮยอนลงไปนั่งในห่วงยางด้านหน้าเสร็จ ร่างเล็กที่กล้าๆกลัวๆก็ตามลงไป

“จะไปแล้วนะครับบบบบบบบบบบ”

อ๊ากกกกกกกกกกก

ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกก

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

สิ้นสุดการผจญภัย ห่วงยางแบบคู่ก็ร่วงหล่นลงสู่สระน้ำที่อยู่ปลายทาง ไม่รู้ว่าเพราะความโชคร้ายหรืออะไร พอหลุดออกจากสไลเดอร์ได้แปปเดียว ห่วงยางนั้นก็คว่ำทันที




พลั่ก



 

ชเวทงเฮสำลักน้ำไอคอกแคก ยืนลูบหน้าลูบตาตัวเองสักพัก คยูฮยอนที่จับห่วงยางไม่ให้ลอยไปไกลก็เข้ามาใกล้

“ฮะๆ” ร่างสูงหัวเราะเบา มองลูกหมาตกน้ำตรงหน้า

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ซองแซงนิมนั่นแหละหนักเกินไป ห่วงยางเลยคว่ำ” ทงเฮว่ามั่วๆ จริงๆอาจเป็นเพราะทงเฮนั่นแหละที่ดิ้นไปมาตลอดทาง

“ผมเผ้ายุ่งหมดแล้ว มานี่มา” คยูฮยอนดึงให้คนตัวเล็กเข้ามาใกล้ ส่วนสูงของทงเฮอยู่เพียงแค่ระดับอกของคยูฮยอน ตอนนี้สิ่งที่ทงเฮเห็นจึงมีแค่เสื้อสีขาวที่เปียกลู่น้ำกับแผ่นอกสีขาวแสบตาของคุณครู

ลำแขนยาวเอื้อมไปด้านหลังพร้อมๆกับยางรัดผมเส้นเล็กที่แอบพกมาตอนไหนไม่รู้ คยูฮยอนจัดการจัดทรงผมให้ทงเฮใหม่ รวบกลุ่มผมเปียกน้ำที่ปิดหน้าปิดตาไปด้านหลัง ก่อนจะมัดเป็นจุกเล็กๆแบบเมื่อวาน

“เสร็จแล้ว” บอกพร้อมดันคนตัวเล็กออก พอเห็นเด็กคนนั้นยังยืนนิ่งก็เลยถามขึ้น “เอาเสื้อครูไปใส่มั้ยทงเฮ แสบผิวมั้ย”

“เอ่อออ…” ทงเฮใบ้กิน สติหลุดตอนเผลอไปมองไอจุกสีน้ำตาลเซ็กซี่สองจุกตรงหน้า

“เป็นอะไร ร้อนผิวใช่มั้ย มากับครูก็แบบนี้แหละ ไม่มีคุณแม่มาคอยทาครีมกันแดดใหม่ แย่หน่อยนะ” คยูฮยอนลูบศีรษะเล็ก พยายามใช้ประโยชน์จากร่างกายสูงใหญ่ของตัวเองบังแดดให้ทงเฮ ใช่ว่าเป็นประเทศที่หิมะตกแล้วแดดจะไม่มีเสียเมื่อไหร่ แดดในประเทศเกาหลีช่วงหน้าร้อนเนี่ยแหละ ตัวดีเลย

“ป่าวนี่ฮะ มาก็ซอนแซงนิมสนุกจะตาย ทงเฮชอบ ถ้ามาอีกทงเฮก็จะมากะซอนแซงนิม” ร่างเล็กพูดเอาใจ แล้วยิ้มแป้น

“เราไปตรงนู่นดีกว่าซอนแซงนิม อยากเล่นอันนั้นๆๆๆ”

ตกบ่าย ร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการตระเวนเล่นเครื่องเล่นก็พากันเดินโซซัดโซเซมาหาที่นั่งพัก แต่จะว่าพากันเดินไม่น่าจะถูกต้องเสียทีเดียว เพราะคนเดินหน่ะคือคยูฮยอน ส่วนชเวทงเฮได้แปลงร่างเป็นลูกลิง ขึ้นไปแปะบนหลังซอนแซงนิมคนดีตั้งนานแล้ว

“ฮื่อ เหนื่อยจัง เหนื่อยจัง” ทงเฮบ่นเสียงอ่อน ร่างเล็กบ่นมาตลอดทางตั้งแต่ลงมาจากสไลเดอร์อันล่าสุด พอคยูฮยอนชวนขึ้นจากน้ำก็เอาแต่นอนหงายลอยน้ำอยู่แบบนั้นไม่ไปไหน

“หาอะไรกินกันก่อนดีกว่า” คยูฮยอนว่า วางทงเฮลงบนเปลข้างๆทะเลจำลองที่อยู่ในร่ม “หิวแล้วใช่มั้ย”

“มากๆ”

“อยู่นี่แหละ เดี๋ยวครูไปซื้อให้”

“ขอโค้กด้วยฮะ แก้วใหญ่ๆเลย”

“ครับๆ รับทราบครับ” ตอบรับคนตัวเล็กแต่ก็ไม่วายหยิบผ้าขนหนูขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่ชื้นนิดๆออกมาจากกระเป๋าเพื่อนำมาคลุมร่างที่สั่นหงึกๆของทงเฮ

“เก่งที่สุดเลยฮะซอนแซงนิมของบ่าว” ร่างเล็กยิ้มตาปิดเอาใจ ส่งท้ายให้ซองแซงนิมก่อนเดินไปยังโซนอาหารและเครื่องดื่ม

หลังจากจบมื้ออาหารเล็กๆ ของสองคน ทงเฮก็ลุกไปดูแผนที่อยู่แปปนึง ก่อนจะวิ่งกลับมาแล้วจูงคยูฮยอนไปตามที่ดูแผนที่มาเมื่อครู่

Lazy pool

ช่วงเวลาบ่ายแก่ๆ หลังมื้ออาหาร เหมาะที่สุดที่จะนอนพักผ่อนหลังจากเล่นผาดโผนมาทั้งวัน สองคนกับสองห่วงยาง ค่อยๆลอยไปตามกระแสน้ำที่เป็นสระน้ำขนาดใหญ่วนทอดตัวไปยาวกว่ากิโล บางช่วงก็เป็นน้ำไหลเอื่อยๆ ให้ได้นอนเล่นผ่อนคลาย บางช่วงเป็นทางโค้งน้ำไหลแรงให้ได้ตื่นเต้นเล่น

และเพราะว่ากลัวกระแสน้ำจะพัดแล้วพาให้หลงกัน คุณครูกับลูกศิษย์จึงจับมือกันไว้ตลอดระยะทางตั้งแต่ต้นจนจบ

แค่นั้นจริงๆ

“สุดท้ายแล้วนะ เล่นนานกว่านี้สวนน้ำเค้าเจ๊งพอดี”

“ทงเฮก็เหนื่อย ไม่ไหวแล้ว”

จากแดดจ้าๆ ก็กลายเป็นแดดร่ม เวลากว่าห้าโมงเย็น ทั้งสองคนเดินไปยังโซนสุดท้ายของสวนน้ำที่ตั้งใจเหลือไว้เล่นท้ายสุด โซนคลื่นยักษ์ ที่จำลองชายหาดขึ้นมา พร้อมกับสร้างคลื่นยักษ์ปลอมๆ ขึ้น ซึ่งก็ถือว่าเป็นไฮไลท์ของสวนน้ำเลยเหมือนกัน

ส่วนของคลื่นยักษ์จะแบ่งออกเป็นสามส่วน เรียงตามลำดับความลึกของสระ ซึ่งเด็กเจ๋งๆ คูลๆ อย่างทงเฮก็เลือกไปยืนรอคลื่นยักษ์อยู่บริเวณลึกสุดอยู่แล้ว

เจ้าหน้าที่ของสวนน้ำจะคอยดูแลความเรียบร้อยก่อนจะบอกเวลาเป็นระยะๆ เพื่อเตือนว่าคลื่นยักษ์ที่ทุกคนรอคอยจะถูกปล่อยออกมาอีกไม่ช้า

ปี๊ดดดดด ด

เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นสัญญาให้เคาท์ดาวน์ พอนับเลขถึงศูนย์ คลื่นยักษ์ก็ถูกปล่อยออกมาซัดเหล่ามนุษย์ที่ยืนรออยู่แล้วเต็มรัก

“มาแล้วๆ ซอนแซงนิม” ทงเฮพูดอย่างตื่นเต้น เปลี่ยนจากที่หันหน้าเข้าหาคลื่นเป็นหันมาเกาะชายเสื้อคยูฮยอนเอาไว้ แล้วอึดใจต่อมา…

ตู้มมมม ม

ร่างเล็กๆ ถูกคลื่นลูกใหญ่ซัดเข้าให้เต็มรัก ทงเฮปลิวไปตามแรงของคลื่น เหมือนกับคนอื่นๆ ร่างเล็กบุ๋งๆอยู่ใต้น้ำ ไหลตามๆกันไปกับเกลียวคลื่นในช่วงเวลาสั้นๆ พอคลื่นเคลื่อนตัวต่อไปเรื่อยๆ ทุกคนก็ทยอยโผล่พ้นน้ำขึ้นมา

แล้วทำไมทงเฮถึงโผเข้ามาในอ้อมกอดซอนแซงนิมซะเต็มรักแบบนี้หล่ะ แน่นด้วย -0-

เพราะน้ำพัดหรอกน่า เพราะน้ำพัด

.

.

.

.

.

.

TBC

Talkกะถีบ :

ทำไมไม่จบล่ะ!!

กำ

ตอนเริ่มเขียนตอนนี้คิดไว้แล้วว่าจะจบ

แล้วสวนน้ำนี่มาจากไหน ไม่มีเหอะ!

อยากไปเองล้วนๆ ไม่ได้ไปฝากทงเฮไปก่อน

รู้สึกเหมือนไม่ได้เขียนช๊อตฟิค เหมือนเขียนฟิคยาว

นี่จบเรื่องนี้แล้วว่าจะรวมเล่ม… บ้าแระ

อีกสามตอนจะจบมั้ยคะ??

ไม่แน่ใจ ฮื้อๆ แต่ก็ใกล้แล้วแหละค่ะ

ลากยาวเกินละ พยายามจะลากกลับมา

หลังจากวันนี้ไปสร้างแลนด์มาร์กกันเรียบร้อยแล้ว ฮิ้วๆ

ไม่ได้เข้ามาอัพนานมาก หลายคนคงลืมแล้วกลับไปอ่านตอนเก่าๆใหม่

ฮ่าๆ

#MAMACITA อัย ยา ยา ยา ยา…

ปุลุ ที่เป็นเป็นสองตอนไม่ใช่อะไร อ่านเองละจะอ้วก ยาวเกิ๊น
ปุลุอีกรอบ อยากไปสวนน้ำจริงๆ แง้งงงงงง ยังไม่เคยไปเลย 

cinna mon