Be my destiny เพราะใจยังไงก็ใช่เธอ ❤

ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 16 Still ยังคงเหมือนเดิม [100%]

Chapter 16

Still

ยังคงเหมือนเดิม

 “ความรักและความรู้สึกระหว่างเธอกับฉันยังคงเหมือนเดิม ถึงแม้จะมีอุปสรรคมากมายก็ตาม”

        ช่วงนี้ฉันไม่เจอหน้าไนท์มาหลายวันแล้วด้วยเหตุผลที่ว่า เอมม่าตามติดไนท์อย่างกับปลิง ทำให้ฉันไม่เห็นเขามาเกือบอาทิตย์ ที่สำคัญเขาก็ไม่อยากให้ฉันถูกเอมม่าทำร้ายด้วยนั่นแหละ ถึงห้ามฉันไม่ได้เจอเขาน่ะ

          เอมม่าคนเดียวก็ทำชีวิตฉันวุ่นวายจะแย่ เพราะเธอคอยมาป่วนตลอดเวลาน่ะสิ บางทีก็ใช้เบอร์ไนท์โทรมาด่าฉันบ้างแหละ ฉันอยากจะด่ากลับไปให้เจ็บๆจริงๆ มาว่าฉันแย่งไนท์เนี่ย  ฉันน่ะแฟนไนท์เลยนะ แล้วฉันไปแย่งตอนไหน!?

          ถ้าเอมม่ามาบุกถึงห้อง ฉันว่า เธอคงจะโดนเรนะกระทืบแน่ เพราะแค่ฉันเล่าให้เรนะฟังว่าเอมม่าโทรมาด่า เรนะก็เดือดเป็นฟืนเป็นไฟ แทบจะไปลากคอเอมม่าได้แล้วนั่น

          อ่อ! ลืมบอกไปว่า เรนะกับไลท์ เหมือนคู่นี้จะมี “บางอย่าง” กันอยู่น้า เห็นไปรับไปส่งเช้าเย็นเลย เรนะเลยกลายเป็นคนอยู่ไม่ติดบ้านไปซะแล้ว เอะอะไปกับไลท์!!!!

แล้วฉันล่ะ ไนท์ก็ไม่ให้เจอหน้าเลย แย่ที่สุดๆ!

          “ริโกะ อย่าทำหน้างอแบบนั้นสิ ฉันไปกับไลท์แป๊บเดียวนะ ถ้าเจอไนท์เดี๋ยวบอกให้ว่าเธอคิดถึง” เรนะก้มๆเงยๆกับการใส่รองเท้าส้นสูงลิ่ว

          “จะบ้าเหรอ! ใครคิดถึง?? ไม่ได้คิดถึงเลยสักนิด” ฉันปฏิเสธเสียงแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ นี่แหละฉัน!

          “เหรอ งั้นฉันจะบอกไนท์ว่า เธอไม่คิดถึงเขาเลยสักนิด ^^”

          “เฮ้ย! อย่า!”

          “ก็เธอพูดเองนะ ริโกะ”

          “-o- เรนะใจร้ายมากกกกกกก”

          “ไม่หรอกหน่า ไปดีกว่า บ๊ายบาย ฉันจะบอกไนท์ให้น้า” เรนะหันมาส่งยิ้มหวานให้หนึ่งทีแล้วเปิดประตูออกไป

          ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวอีกแล้วสิหน่า เหงานะเนี่ย ทุกคนใจร้าย ;(

          ก๊อกแก๊กๆ

          “เสียงอะไร….” ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟาแล้วหันมองซ้ายมองขวาอย่างกล้าๆกลัวๆ

          ก๊อกแก๊กๆ

          เสียงมันเหมือนอยู่ใกล้ๆเลย ฮือ~ ฉันกลัว

          “นี่!”

          “กรี๊ดดดด!!!”

        หมับ!

        ฉันค่อยๆหันไปด้านหลัง ฉันก็เห็นร่างสูงๆยืนอยู่ ทำให้ฉันร้องออกมาอย่างตกใจแล้วโผเข้ากอดคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างลืมตัว

          “ริโกะ ลืมตาดูสิ” เสียงทุ้มคุ้นหูสั่ง ทำให้ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่ตัวเองกำลังกอดอยู่

          “ไนท์!”

          “อื้ม ฉันเอง” เขายิ้มบางๆให้ ฉันรีบโผเข้ากอดเขาอีกครั้งอย่างดีใจ

          “ฉันไม่เห็นหน้านายมากี่อาทิตย์แล้วเนี่ย –o-” ฉันทำท่าบ่น

          “คิดถึงล่ะสิ” ไนท์พูดพลางยักคิ้วใส่ แหม! คิดถึงตายล่ะ (แต่ตัวเองกลับกอดเขาซะแน่นเชียว)

          “บ้า!”

          “ปากแข็งจริงๆ”

          พรึ่บ!

          ครั้งนี้ไม่ใช่ฉันที่โผเข้ากอดเขา แต่เป็นเขาต่างหากที่ดึงฉันเข้าไปกอด อ้อมกอดอุ่นๆที่ฉันไม่ได้สัมผัสมานานมันช่วยคลายความคิดถึงของฉันไปได้เยอะเลย

          “คิดถึงฉันมั๊ย?” เขากระซิบถามข้างๆหูของฉัน คำถามนั่นทำให้ฉันหน้าแดง!

------------------------------------[50%]------------------------------------

  

         “ก็…”

          “ก็อะไร? ไม่ตอบฉันจูบนะ”

          “o_O”

          “นายมันร้ายกาจที่สุดเลย ไม่คุยด้วยแล้ว!” ฉันพูดพลางสะบัดหน้าใส่ คนอะไรร้ายกาจชะมัด!!!

          “ฉันเตือนแล้วนะ”

          “???” ฉันหันกลับมามองเขาด้วยสีหน้างงๆ แต่ไม่ต้องงงๆกันให้นานเพราะเขาคว้าตัวฉันไปแล้วกดจูบหนักลงบนริมฝีปากของฉันแล้วน่ะสิ

          ร้ายกาจที่สุด อีตาบ้า!!!!

          ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง รู้ตัวอีกทีขาฉันก็ชนเข้ากับขอบเตียงซะแล้ว จิตใต้สำนึกลึกๆพยายามจะผลักเขาออกไป แต่ทำไมร่างกายกลับทำไม่ทำตาม

        “ไนท์”

          “หืม?”

          “พอเถอะ” ฉันดันอกเขาเบาๆ และเหมือนเขาจะยังรู้ตัวอยู่ เขาเลยหยุดการกระทำต่างๆก่อนที่มันจะเลยเถิดไปกว่านี้

          “ขอโทษนะ” เขาเอ่ยออกมาเบาๆ ฉันส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร เพราะเขาก็คงไม่ได้ตั้งใจนั่นแหละ

          “แย่จังนะ ฉันไม่ค่อยได้มาหาเธอเลย”

 หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบเป็นเวลานาน เขาก็ยอมปริปากพูดออกมา

          “ไม่เป็นไรหรอก นายต้องดูแลเอมม่านี่”

          “แต่ฉันอยากดูแลเธอมากว่าอีก ริโกะ”

          “นายดูแลเอมม่านั่นแหละดีแล้ว” ฉันยิ้มบางๆให้เขา แต่เขากลับเบ้ปากใส่ฉันเป็นเชิงว่าไม่อยากทำ

          “ไนท์จอมโหดคนนั้นหายไปไหนแล้วน้า~” ฉันลากเสียงยาวอย่างล้อเลียน เมื่อเห็นเขางอแงเหมือนเด็กๆ

          “อยากให้ฉันโหดรึไง?” เขายักไหล่

          “ไม่…ไม่ต้องการเลย” พอเห็นเขามองด้วยสายตานิ่งๆฉันก็ถึงกับส่ายหน้าทันที ถ้าเกิดเขากลับมาโหด คนที่แย่ไม่ใช่ใครที่ไหน ฉันเองนี่แหละ!

          “ไปเที่ยวกัน! ฉันรู้ว่าเธอเหงา” ไนท์พูดพลางฉุดแขนฉันให้เดินตามโดยที่ฉันยังไม่เอ่ยปากตกลงสักคำ

          “จะไปไหน??”

          “เถอะหน่า” เขาหันกลับมามองด้วยสายตาดุๆ ทำให้ฉันต้องปิดปากเงียบ ยอมเดินตามเขาแต่โดยดี

          @ ซุปเปอร์มาร์เก็ต

        ฉันถูกเขาลากแบบไม่ลืมหูลืมตามาที่นี่ ตอนแรกนึกว่าจะพาไปเที่ยวไหน ที่แท้พามาซื้อของนี่เอง อีตาไนท์~!

          “มาที่นี่ทำไมอ่ะไนท์?”

          “ซื้อของไง เดี๋ยววันนี้ฉันเป็นพ่อครัวให้เธอเอง”

          “O_O”  ฉันหูฝาดไปรึเปล่าเนี่ย เขาจะเป็นพ่อครัวให้ฉัน?? เขาทำอาหารเป็นด้วยเหรอ ออกจะโหดซะขนาดนั้น ทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ!?

          “ตกใจอะไร? ไม่เชื่อมือฉันรึไง”

          “นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?” ฉันถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา กลัวว่าเขาจะโกรธเอาน่ะสิ

          “นั่นไง เธอไม่เชื่อมือฉันจริงๆด้วย น่าน้อยใจชะมัด!”

          “น้อยใจ??? นายน้อยใจอะไรฉันเนี่ยไนท์” ฉันถึงกับอ้าปากเหวอทันทีเมื่อได้ยินว่าเขาน้อยใจ ฉันไม่เคยเห็นไนท์บ่นน้อยใจสักทีเลยตั้งแต่คบกัน

          “เปล่า”

          “แล้วฉันจะรู้มั๊ยเนี่ย??”

          “ก็น้อยใจที่ว่า เธอยังรักฉันเหมือนเดิมรึเปล่า?” ไนท์เงียบก่อนเอ่ยออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ

          “ถามมาได้ ไม่รักจะยืนอยู่แบบนี้มั๊ยล่ะ??” ฉันอึ้งไปนิดๆกับคำถามของเขา แต่ก็ตอบไปแบบยิ้มๆ และแน่นอนเขาก็ยิ้มพอใจกับคำตอบของฉันเช่นกัน

ไรเตอร์กลับมาแล้ววววว >< หลังจากหายไปนานมาก
มีใครคิดถึงไรเตอร์บ้างมั๊ย? กระซิกๆ ไม่มีเม้นต์เลยเหรอ TT

อ่านแล้วเม้นต์ๆๆๆค่า
ถ้าคุณเม้นต์ คุณจะได้ทำอย่างนี้!!!
.
.
.
.
.
.
 

Oo Wah