Love destiny พรหมลิขิตรัก Fic sj+snsd

ลำดับตอนที่ #18 : Love destiny 16

 Love destiny 16

เหลืออีก 30วัน

“เหลืออีกสามสิบวันแล้วงั้นหรอ ฉันจะทำไรได้มั่ง เหมือนยังไม่ได้เริ่มอะไรเลยด้วยซ้ำ”ยูริกล่าวกับตัวเอง

“ซอฮยอน เธออยู่ไหน ช่วยพี่สาวของเธอด้วยสิ”ยูริร้องเรียกหาน้องสาวของตน

“พี่ ยูริซอขอโทษด้วยน่ะ ที่ช่วยอะไรพี่ไม่ค่อยได้เลย ซอห่วงความรู้สึกของกี้”ซอฮยอนหน้าเศร้าๆ

“ซอ พี่ขอโทษด้วยน่ะ แต่ว่าตอนนี้เวลาเหลือน้อยไปทุกที”

“ซอคิดว่า พี่น่าจะเข้าไปในบ้านของคุณฮันคยองน่ะ เผื่อจะมีอะไรที่พอจะเป็นหลักฐาน”

“แค่นี้ล่ะเรียบร้อยสักที จะได้รู้ว่าใครเข้ามา”คยูกล่าวยิ้มหลังจากที่ให้ชั่งนั้นมาติดตั้งกล้องวงจรภายในบ้าน

“จะต้อง เห็นแน่ว่าใครเข้ามา”

“ผ่านไปไวจังเลยน่ะ เหลืออีกแค่30วันเอง”ดงแฮเอ่ยกับยุนอาที่นั่งอยู่บนรถของตน

“นี่นายนับวันรอ วันที่นายจะได้เป็นอิสระขนาดนี้เลยหรอ”ยุนอากล่าวน้อยใจ เพราะเวลาที่ผ่านมาทำให้เธอรู้สึกดีกับเขามากขี้น

“ก็ไม่เชิงหรอกน่ะ ก็จะได้เป็นอิสระแล้วนี่ เงินก็ได้ ไม่ดีใจหรือไง”พลางหันมองยุนอาที่นั่งข้างๆ

“อื้ม คงเป็นอย่างที่นายเข้าใจ”ยุนอากล่าว

“แล้วจะทำอะไร หลังจากนั้น กลับไปเป็นพนักงานบัญชี เหมือนเดิมน่ะหรอ”ดงแฮกล่าวขณะที่รถนั้นเลี้ยวเข้ามาในโรงแรมที่จัดงาน

“ไม่รู้สิ อาจจะหาผู้ชายดีๆสักคนมาดูแลจะได้ไม่ต้องมาทำงานเดิมๆอีก”หญิงสาวกล่าว

“เอี๊ยด”

“นี่นายเบรกรถบ้าอะไรของนายเนี่ยะ เจ็บน่ะ”ยุนอากล่าวก่อนจะจับหน้าผากที่กระแทกกับกระจกรถตอนที่ชายหนุ่มเบรก

“ถึงแล้ว ไปได้ล่ะ มัวแต่ฝันเพ้อเจ้ออยู่นั่นแหละ”ดงแฮกล่าว

“มีธุระอะไร  เอกสารที่ทนายส่งไปให้คุณไม่ได้รับหรือไงหรือว่ามีปัญหาเรื่องทรัพย์สิน”คิบอมมองกล่าวแต่สายตาไม่ได้มองหน้าหญิงสาวแม้แต่น้อย

“หึ คุณคิดว่าแค่กระดาษใบเดียวจะทำให้คุณเป็นอิสระได้หรือไง มีความสุขใหมกับนังเมียน้อยนั่น”ทิฟฟานี่กล่าวอย่างเหลืออด

“หยุดพูดจาหยาบคายกับแทยอนน่ะ ช่วยเซ็นใบหย่าด้วย ยื้อไปก็เท่านั้น ไม่มีความสุขกันทั้งคู่”คิบอมกล่าวก่อนจะมองหน้าหญิงสาวที่เต็มไปด้วยสายตาที่เย็นชา กับสีหน้าที่เรียบเฉย

“มันไม่จบง่ายๆหรอก คิมคิบอม  ฉันไม่อย่าให้คุณง่ายๆหรอก ยิ่งเห็นคุณทุกทรมานเท่าไหร่ฉันยิ่งซะใจ”ทิฟฟานี่กล่าวก่อนจะเดินออกไป

“เฮ้อ  เพราะเราแท้ๆ”คิบอมกล่าวก่อนจะกุมขมับของตัวเองไว้

มินวูที่เห็นทิฟฟานี่เดินออกจากห้องคิบอมไปจึงเกิดความสงสัย

“ติ้งๆต๊องๆ

“หาหาใครค่ะ”

“ฉันมาพบคุณฮันคยองน่ะค่ะ วันนี้เขาอยู่หรือเปล่า”ยูริกล่าวกับคนเฝ้าประตู

“อยู่ค่ะ เชิญเข้ามาได้เลย คุณฮันอยู่ที่สวนหลังบ้าน”

“ขอโทษน่ะค่ะ ฉันมารบกวนคุณหรือเปล่า”ยูริเอ่ยทักชายหนุ่ม

“อ้าว คูณซอฮยอนไม่นึกเลยน่ะครับว่าคุณมาบ้านผมถูกด้วย”

“ฉันถามจากทีมงานวันน่ะค่ะ ฉันมาเพื่ออยากขอบคุณ ที่คุณช่วยฉันไว้วันนั้น”หญิงสาวกล่าว

“ไม่เป็นไรครับ ใครอยู่ในสถานการณ์นั้น ต้องเข้าไปช่วยอยู่แล้ว”

“ตอนนั้น ฉันรู้สึกเหมือนจะตายอีกครั้งเลยน่ะค่ะ กับการหายใจไม่ออกเมื่ออยู่ในน้ำ ฉันกลัวไปหมด”ยูริเล่าถึงความกลัวให้ชายหนุ่มฟัง

“คุณเคยตกน้ำมาก่อนหรอ ครับ”ฮันคยองสงสัยกับคำพูดเมื่อกี้เลยถามอีกครั้ง

“ใช่ค่ะ มันผ่านไปปีเมื่อปีกว่าๆ ฉันทะเลาะกับคนรัก แล้วอยากจะเคลียกันให้รู้เรื่อง ฉันเลยไปรอที่สวนแห่งหนึ่งแตก็มีอุบัติเหตุทำให้ฉันตกน้ำที่อยู่ในสวนนั้น กว่าจะมีคนมาช่วย ฉันก็สลบไปแล้ว”ยูริกล่าวก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมา เธอจำเหตุการณ์นั้นไม่เคยลืม ฮันคยองที่เห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของหญิงสาว ราวกับมนต์สะกด เหมือนยูริมากๆชั่งเหมือนยูริจริงๆ แล้วเหตุการณ์ที่เธอได้เล่าไปนั้นฉุกให้เขาได้นึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา

“ยูล เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่เข้าใจผิด ผมกับเจสสิก้าไม่มีอะไรกันจริงๆ”ฮันคยองกล่าวอธิบาย

“แล้วนี่ล่ะ มันคืออะไร รูปพวกนี้คืออะไร”ยูริกล่าวก่อนจะยื่นรูป ที่มีใครบางคนส่งมาให้ยูริดู

“คุณเจสสิก้า เขาเมาผมเลยพาเขาไปส่งเพราะเห็นว่ามันดึกแล้ว”

“งั้นหรอ พาไปส่งที่โรมแรมเนี่ยะน่ะ เรื่องแต่งงานของเราคงเอาไว้ก่อนแล้วล่ะฮัน”หญิงสาวกล่าวเสียใจก่อนจะเดินหนีออกไป

“ยูล ยูล เดี้ยวสิฟังผมก่อน”

“ยูล ผมขอร้องเรามาพบกันอีกครั้งน่ะ ผมอธิบายเรื่องทั้งหมดได้”ฮันคยองโทรไปขอร้องหญิสาวอีกครั้ง

“ได้ๆ เรามาเจอกันที่สวนที่เราเจอกันครั้งแรก ฉันจะรอคุณ”ยูริส่งข้อความไปหาชายหนุ่ม

“20 misscall”ฮันคยองมองโทรศัพท์ที่ยูริเป็นคนโทรเข้า ยิ่งมองก็ยิ่งอารมญ์เพราะเขาติดประชุมสำคัญจึงไปไม่ตรงนัด เขาจึงโทรกลับไปอีกครั้ง

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง”ไม่ว่าเขาจะโทรไปกี่สายก็ได้ยินแต่เสียงเดิม

“ยูริ คุณอยู่ไหน ผมมาแล้ว ขอโทษด้วยที่ผมมาช้า”ในสวนนั้น ไม่มีผู้คนเลย นอกจากผู้คนที่กำลังยืนมุงอยู่ที่สระน้ำ

“ยูริ ยูริ”ฮันคองแวกทางเข้าไปก็พบร่างของหญิงสาวที่กำลังถูกอุ้มขึ้นมาจากน้ำ

“เกิดอะไร ขึ้นกับเธอ ยูริเกิดอะไรขึ้น”ฮันคยองตะโกนราวกับคนไร้สติวิ่งเข้าไปคว้าตัวหญิงสาวก่อนจะทำการCPRแต่ก็ไร้วี่แววที่หญิงสาวจะฝื้น

“คนไข้ปลอดภัยแล้วน่ะค่ะคุณฮันคยอง แต่ว่า……”หมอแทยอนกล่าวกับฮันคยองที่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

“แต่ว่าอะไรหมอ บอกผมมา ยูริเป็นอะไรบอกผมมา”ฮันคยองกล่าวด้วยตาที่แดงก่ำ

“คนไข้ขาดออกซิเจนนานเกินไป ทำให้สมองขาดออกซิเจน เซลสมองบางส่วนได้ตายไป คนไข้ต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราค่ะ”แทยอนกล่าวก่อนจะจับบ่าชายหนุ่มเป็นเชิงปลอบ

“ไม่จริง มันต้องมีทางรักษา หมอบอกผมมาจะให้ผมทำไรจะต้องแลกด้วยอะไรผมยอม”ฮันคยองกล่าวก่อนจะคกเข่าอ้อนวอน

“สงบสติอารมณ์หน่อยน่ะค่ะ ไม่มีทางไหนรักษาได้นอกจากปาฏิหาริย์ หมอขอตัว”แทยอนกล่าวก่อนจะเดินออกไป

“คุณพอจะบอกได้ไหม ว่าคนรักของคุณเป็นใคร”ฮันคยองเอ่ยถาม

“เอ่อ คือว่าฉันมารบกวนคุณมากไปแล้ว ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า”หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้นทำให้มือไปโดนแก้วชาที่ตั้งอยู่ทำให้หกเลอะเสื้อผ้าของเธอ

“ไปเปื้อนเสื้อที่ข้างในบ้านผมก่อนกลับน่ะครับ”

“ผมพอมีเสื้อผ้าของแฟนผมอยู่บ้างไปเปลี่ยนในห้องผมเลยครับ”ฮันคยองกล่าวก่อนจะชี้ทางให้หญิงสาวดู

“ได้โอกาสแล้ว ฉันต้องหาหลักฐานให้พบ ตราประทับของคุณพ่ออยู่ที่ไหน”ยูริกล่าว ก่อนจะค้นนู่นค้นนี่ในห้องของฮันคยองแต่ก็ไม่พบตราประทับที่เลย จนมาเจอกับตุ๊กตาที่เธอเคยให้กับฮันคยองไว้

“คิดถึงแกจังเลย ดูแลฮันดีหรือเปล่าตอนที่ฉันไม่อยู่”ยูริกล่าวก่อนจะหยิบตุ๊กตานั้นขึ้นมาก่อนจะล้วกไปในกระเป๋าหน้าท้องของมัน

“ไหนดูซิ ฮันแอบเก็บอะไรเอาไว้บ้าง”

“โอ๊ะ อะไรเนี่ยะ เหมือนลิปสติกเลย”ยูริเจอสิ่งบางอย่างก่อนจะเปิดดู

“ฮัน แดฮยอง”ยูริอ่านข้อความที่สลักอยู่ตรงนั้น

“ตราประทับของคุณพ่อ ฉันเจอแล้ว ไม่มีทางที่ซีวอนจะได้ไปแน่ๆ”ยูริกล่าวอย่างดีใจ

“เสร็จหรือยังครับคุณซอฮยอน”ฮันคยองกล่าวเมื่อประตูเข้ามาก็เจอเธอกำลังจับตุ๊กตานั้นอยู่

“เอ่อ ขอโทษด้วยน่ะค่ะที่หยิบจับมันโดยพละการ เห็นว่าน่ารักดี”

“ไม่เป็นไรครับ ลงไปทานอาหารเย็นก่อนกลับเถอะน่ะครับ”

“บาย  ไปก่อนน่ะ ซาซา (ซาซาแปลว่า คิดถึง)

“คุณเรียกมันว่าไรน่ะ”

“ซาซาค่ะ มันน่าชื่อนี้น่ะเหมาะกับมันเลย”ยูริตอบกลับไป

“บังเอิญจังเลยน่ะครับผมก็ตั้งชื่อนี้ให้มันเหมือนกัน จะได้นึกถึงคนให้ตลอดเวลา”ฮันคยองกล่าวยิ้ม

“ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”

“รหัสเซฟของคุณพ่อได้มาล่ะ น่าจะเป็นวันเกิดของไอ้ฮัน”ซีวอนกล่าวกับเสสิก้า

“งั้นรออะไรอยู่ล่ะค่ะ เปิดเลย”

แกร็ก

“เปิดออกจริงๆด้วย ทำไมวันนั้นเรานึกไม่ถึงน่ะ”ซีวอนยิ้มอย่างดีใจก่อนจะตรวจดูเอกสารทั้งหมดภายในนั้น

“นี่ไงโฉนดที่ดินทั้งหมด เราจะรวยแล้วเจสสิก้า รีบติดต่อประธานเฉินได้เลยสิ้นเดือนนี้เตรียมเซ็นสัญญา”ซีวอนยิ้มอย่างผู้ชนะ

“พี่เข้าไปทำอะไรในห้องคุณพ่อมาหรอครับ”ฮันคยองกล่าวเมื่อเห็นพี่ชายของตน

“อ่อ เข้าไปดูความเรียบร้อยน่ะ กลัวว่าแม่บ้านจะไม่ทำความสะอาดเพราะคิดว่าคุณพ่อไม่อยู่แล้ว”

“แล้วนาย รู้บ้างไหมว่าคุณพ่อเอาตราประทับไปเบไว้ไหน พอดีว่ามีเรื่องที่จ้ะต้องใช้น่ะ”ซีวอนหลอกถามฮันคยอง

“ผมก็จำไม่ค่อยได้ ว่าคุณพ่อเคยบอกหรือเปล่าแต่ว่าต้องใช้เกี่ยวกับอะไรครับ”

“ก็ ปัญหาที่ดินที่พ่อเคยยกไว้ให้พี่แล้วเหมือนหลักฐานมันไม่สมบูรณ์จึงอยากเอาตราประทับไปใช้เพื่อเป็นหลักฐานยืนยันน่ะ”ซีวอนปั้นน้ำเป็นตัวให้ฮันคยองหลงเชื่อ

“ไว้ผม จะลองหาให้ดูน่ะครับ ของสำคัญแบบนี้ผมไม่น่าลืมเลย”ฮันยองกล่าวก่อนจะยิ้มให้พี่ชายตัวเอง

“เฮ้อออออ”มันรู้ว่าเขาหาวเป็นรอบที่เท่าไหร่กับการ นั่งมองกล้องวงจรปิดเพื่อจะจับให้ได้ว่าใครเข้ามาในบ้านของเขาแต่ก็ดูว่าไม่มีสิ่งใดผิดปกติแม้แต่น้อย

“อย่าหลับสิ  ฉันต้องรู้ให้ได้อย่าหลับ”เขาดึงหนังตาตัวเองให้ตื่นขึ้นแตไม่ว่าจะทำเท่าไหร่ ในที่สุดเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทราในบัดดล

“เล่นติดกล้องเลยหรอ กี้ให้ตายยังไงก็มองไม่เห็น”ซอฮยอนมองดูกล้องขำๆ ก่อนจะเข้าไปในห้องครัวเหมือนประจำ