Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #18 : Fic Reborn:D18:Love me! Part9

       “โทษทีนะไอ้ม้าพยศที่ทำเตียงหัก” สควอโลเดินกะเผลกๆ เข้ามาในห้องอาหาร

            “จิ๊บจ๊อยน่า” ดีโน่โบกมือเป็นเชิงไม่เป็นไร

            “แล้วเมื่อคืนแกเป็นไงบ้างล่ะวะไอ้สวะ” พอเป็นเรื่องแบบนี้ล่ะก็แซนซัสถึงกับยอมคุยดีๆ กับเหล่าเซเมะทันที

            “ก็...ดีสุดๆ ไปเลยล่ะ” ดีโน่ทำหน้าเคลิบเคลิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน

            “ดูจากซากเตียงแล้ว...ดูท่าพวกคุณจะชอบความรุนแรงนะครับเนี่ย” มุคุโร่พูดขึ้นกับเหล่าเซเมะที่มานั่งสุมหัวกันโดยไม่ให้เหล่าอุเคะผิดสังเกต

            “ดูนายเป็นพวกซาดิสม์ๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะอ่อนโยนกับเรื่องแบบนี้” ดีโน่พูด

            “ผมเองก็หลงคิดไปว่าคนอย่างคุณจะอ่อนโยนนะครับ   แต่ดูจากสภาพคุณฮิบาริและซากเตียงแล้วเล่นเอาผมอึ้งไปเลยล่ะครับ ฮึๆๆ”

            “แหม...อย่าว่าอย่างนั้นสิ   ดูอย่างยามาโมโตะเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันนั่นแหละ” ดีโน่มองยามาโมโตะอย่างเจ้าเล่ห์

            “อารมณ์มันพาไปน่ะครับ ฮะๆ” ยามาโมโตะหัวเราะร่า

            “ชั้นไม่คิดเลยว่าเจ้าฉลามบ้านั่นจะ...โอ้ว!” คิดไปแซนซัสก็แทบหลั่งเลือดกำเดา

            “อย่าบอกนะว่าที่นี่เป็นครั้งแรกของนายกับสควอโลน่ะ?” ดีโน่เบิกตาอย่างไม่น่าเชื่อ

            “เออ” แซนซันตอบ

            “อย่าว่าแต่คุณแซนซัสเลยครับ   ผมกับสึนะโยชิคุงก็ด้วย”

            “ผมกับโกคุเดระก็ครั้งแรกนะครับ” ยามาโมโตะหัวเราะ

            “ชั้นควรดีใจใช่มั้ยที่ทุกคนมีครั้งแรกที่บ้านชั้นอีกทั้งมีพร้อมๆ กันอีกต่างหาก”

            “ถ้าพวกแกไม่หยุดพูดพวกแกตาย!!!” เสียงของเหล่าอุเคะลอยมาพร้อมกับบาทาทำเอาเหล่าเซเมะวงแตกทันที

            “แล้วชั้นจะไปหานายบ่อยๆ นะเคียวยะ” ดีโน่กับพวกลูกน้องมาส่งพวกของรีบอร์นที่สนามบิน

            “อืม” ฮิบาริพยักหน้าส่งๆ เหมือนไม่สนใจอะไรหากแต่ในใจกลับรู้สึกเศร้าที่จะต้องจากคนสำคัญไป

            “อย่ามีกิ๊กนะเคียวยะ” ดีโน่กระซิบ

            “ไม่เชื่อใจกันรึไง?” ฮิบาริทำเสียงเขียว

            “เชื่อจ่ะเชื่อ   บ๊ายบาย~” ดีโน่โบกมือหย็อยๆ ให้ร่างบางที่กำลังเดินเข้าเกท

            “ทีอย่างนี้ล่ะมานั่งเศร้าเชียวนะฮิบาริ” รีบอร์นพูดขึ้นลอยๆ เมื่อเห็นฮิบารินั่งหน้านิ่งแต่แววตาที่สื่อออกมาไม่นิ่งเหมือนหน้า

            “ชั้นไม่ได้เศร้านะเจ้าตัวเล็ก” ฮิบาริปฏิเสธเสียงแข็ง

            “อยากจะอยู่ต่อก็ได้นี่นา   ไม่เห็นต้องรีบกลับเลย”

            “ช่างเหอะน่า”

            “เจ้านั่นน่ะซื่อบื้อ   ถ้าไม่แสดงความรักออกไปเจ้านั่นก็ไม่รู้หรอกนะ   อีกอย่างเจ้านั่นน่ะมีเสน่ห์และเนื้อหอมในหมู่ผู้หญิงมากๆ เลยล่ะ   รีบทำอะไรซักอย่างก่อนที่เจ้านั่นจะหลุดมือไปนะ ฮิบาริ” รีบอร์นพูดเสียงเจ้าเล่ห์

            “หน้าตาอย่างนั้นมันก็สมควรอยู่หรอก   แต่ถ้าเจ้านั่นมีคนอื่นชั้นจะขย้ำให้เละ” ฮิบาริพูดออกมาอย่างไม่คิดและนั่นทำให้รีบอร์นมั่นใจว่าฮิบาริรักดีโน่เข้าให้แล้ว

            “รักหมอนั่นล่ะสิ”

            “อ่ะ...เฮ้ย  ไม่ได้รักซักหน่อย” ฮิบาริรู้ตัวว่าหลุดปากออกไปรีบปฏิเสธ

            “หลุดบ่อยจังเลยนะฮิบาริ   อย่างนี้แหละอนุภาพของความรัก   เปลี่ยนคนคนหนึ่งให้กลายเป็นอีกคนได้เลย” รีบอร์นหัวเราะในลำคอ

            “ก็บอกว่าไม่ได้รักไงเล่า” ฮิบาริปฏิเสธแต่หน้าที่แดงระเรื่อเป็นหลักฐานอย่างดีว่าเค้าโกหก

            “เคียวย้า~” ขณะที่ฮิบาริกำลังเดินตรวจตราเมืองนามิโมริอยู่เสียงเจื้อยแจ้วก็ดังขึ้นพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่น   แม้จะโหยหาอ้อมกอดนี้แต่นี่มันกลางเมืองที่มีผู้คนพลุกพล่านทอนฟาสีเงินวาวจึงออกมาทำงานทันที

            “นี่มันกลางเมืองเลยนะ” ฮิบาริพูดรอดไรฟัน

            “ถ้างั้นก็ไปที่โรงแรมกันเถอะ” พูดจบใบหน้าหล่อเหลาก็ได้รับแผลมาอีกจุด

            “ไอ้ม้าลามก   ตอนนี้แกจะเลิกโลมเลียชั้นซักทีฮะ!?!” ฮิบาริหันไปเหยียบอกดีโน่ไว้ไม่ให้เจ้าม้าลามกลุกขึ้นมาอีก   เพราะถ้าหากมันลุกขึ้นมากอดจูบเค้าล่ะก็เค้าคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

            “เคียวยะอยากให่เลิกเหรอ?” ดีโน่ยิ้มยั่ว

            “แก๊...” ฮิบาริเหลือกตาใส่อย่างเหลืออดก่อนจะกระทืบจนคุณบอสแทบกระอัก

            “คุณฮิบาริพอเถอะครับ   เดี๋ยวพวกผมจะไม่มีบอส” พวกโรมาริโอ้เข้ามาห้ามเพราะดูท่าทางเลือดจะเข้าตาฮิบาริซะแล้ว

            “บอกบอสพวกนายด้วยว่าให้ตามชั้นไปที่ดาดฟ้าโรงเรียน” ฮิบาริพูดเสียงเขียวแต่ดีโน่กลับลอบยิ้มเพราะเค้าทำอะไรฮิบาริที่นี่ไม่ได้ก็เลยให้ไปทำที่ดาดฟ้าแทน  โอ้ว~

            “คิดถึงมากๆ เลยนะเคียวยะ” ดีโน่กอดเอวฮิบาริจากางด้านหลัง

            “แกมันประเจิดประเจ้อ” ฮิบาริตีแขนของดีโน่แก้เขิน   โชคดีที่เจ้าคนตัวสูงไม่เห็นหน้าแดงๆ ของเค้าไม่งั้นคืนนี้เตียงคงหักไปอีกเตียงแน่ๆ

            “ก็ชั้นคิดถึงเคียวยะจนอดไม่ไหวนี่นา” ดีโน่ชะโงกหน้าไปซุกไซ้ที่แก้มขาวเนียนของฮิบาริ   ร่างบางก้มหน้าหลบจมูกคมอย่างเขินอายหากแต่นั่นเป็นเพียงการเล่นตัวเล็กๆ น้อยๆ เพราะที่จริงร่างบางก็คิดถึงสัมผัสของคนร่างสูงอยู่เหมือนกัน

            มือหนาจับเอวร่างบางให้หันหน้ามาเผชิญหน้ากับเค้าก่อนจะก้มลงไปมอบจูบหอมหวานให้

            กุกๆ

            “เฮ้ย อย่าดันสิวะ”

            ตึงๆ

            “หลบหน่อยดิ แบ่งๆ กันดู”

            ร่างสูงและร่างบางชะงักกับเสียงนั้นทันทีก่อนจะค่อยๆ หันไปทางประตูดาดฟ้า

            “เฮ้ยๆ ไปเร็วเว้ย บอสหันมาแล้ว”

            “อยากดูว้อย”

            โครม!!

            ประตูดาดฟ้าล้มโครมลงมาโดยมีร่างของผู้ชายนับสิบล้มลงมาทับด้วย

            “แหะๆ ผมจะมาบอกว่าไปโรงแรมดีกว่ามั้ยครับ” โรมาริโอที่อยู่ล่างสุดหัวราะแหะๆ หน้าซีดเผือด

            “พวกแก...” สายตาอำมหิตและแสงวาววับจากแส้และทอนฟาเข้าตาของพวกลูกน้องทั้งๆ ที่มันไม่ได้มีแสงอย่างนั้นเลย ตาของพวกลูกน้องแบบบบไม่มีสาเหตุก่อนจะพากันโกยแน่บไปข้างล่าง

            “ก้างไปแล้วงั้นเรามาต่อกันเถอะที่รัก” ดีโน่โอบเอวฮิบาริ

            “ไม่เอาแล้วไอ้ม้าหื่น” ฮิบาริบิดตัวออกจากอ้อมแขน

            “หรือไม่อยากทำที่นี่   งั้นไปโรงแรมกันเถอะนะ” แขนแข็งแรงเปลี่ยนจากกอดมาเป็นอุ้ม   ร่างบางที่ในตอนแรกขัดขืนแต่พอนานเข้ากลับโอบรอบคอร่างสูงซะงั้น