ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 14: สาวผมน้ำตาลแดง กับดาบเคนโด้
ตอนนี้เวลา 6โมงเย็นแล้ว
นักเรียนต่างกลับกันไปจนหมด ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้ม และมืดลงในไม่ช้า
สาวผมน้ำตาลแดง ยืนหน้าโกดังหลังโรงเรียน ภายในนั้นมีสายไฟสลัวๆส่องลอดออกมา
เซย์กิยืนนิ่ง ในมือถือดาบเคนโด้ของเซย์โงะ ไว้ในมือ
ปัง!!!!!!!!! เซย์กิถีบประตูเหล็กนั้นอย่างแรง จนเกิดเสียงก้องไปทั่ว
\"ใครวะ\" มีเสียงตอบกลับมา
\"เปิดประตูนะโว้ย ไอ้พวกเศษสวะ เปิดเว้ย ไม่งั้นกรูถีบกระเด็นแน่!!!!!!!!!\" เสียงเซย์กิตอบไปอย่างสยอง
ใบหน้าที่กลายเป็นเย็นชา โหดร้ายในพริบตา นิสัยนักเลงที่ซ่อนอยู่มันออกมาแล้ว ณ ตอนนี้
ภายในโกดัง
\"เฮ้ย เซย์กิมาแล้ว ไปต้อนรับสิวะ\" ซูบารุสั่งสมุน
แต่จากเสียงตอบรับของเซย์กิที่น่ากลัว ทำเอาสมุนสั่นกันไปตามๆกัน
\"ไอ้พวกนี้นิ แค่เด็กผู้หญิงธรรมดานะเว้ย เมิงจะสั่นไปหาหอกอะไรวะ\" ซูบารุสบถใส่
\"เอ้า ไป พวก A.B.C ไปเปิดไป\" ซูบารุสั่ง
เหล่า A.B.C เดินไปเปิดประตูเหล็กนั้น
โครม!!!!!!!! พวกA.B.C กระเด็นมาตรงหน้าเหล่าแก็งKanjani
\"ปล่อยเพื่อนๆ สุดที่รักกรู น้องกรูมาเดี๋ยวนินะเว้ย!!!!!!!!!!\" เซย์กิตะวาดเสียงดัง น้ำเสียงกรรโชกแบบนั้น
แม้แต่ เรนะเองยังไม่เคยได้ยินมาก่อน เสียงความโทสะที่มีอยู่เต็มเปี่ยม พร้อมจะฆ่าคนตายได้
\"ฮะ ถ้าปล่อยคงง่ายไปมั้ง เซย์กิจัง\" ซูบารุยิ้มยียวน
\"ดี คงรู้จัก ซารุวาตาริ เซย์กิน้อยไปหล่ะมั้ง พวกแกน่ะ จำไว้นะเว้ย ต่อให้เป็นรุ่นพี่ กรูก็จะไม่เคารพพวกเมิง ถ้ามาหยามหน้ากรู
มาแตะเพื่อนกรู ที่รักกรู น้องกรู พวกเมิงตายสถานเดียว!!!!!!!!\" เซย์กิ ยกดาบเคนโด้ แล้วถือมันอย่างมั่นคง
สายตาอาฆาตมองไปทางเหล่า สมุนที่ยืนฉี่แทบเล็ด แต่จากท่าทางของเซย์กิ
ทำให้เรนะรู้สึกมีกำลังใจขึ้นเซย์กิเอาจริง
\"งั้นก็ พี่คงไม่ต้องให้เกียรติน้องแล้วหล่ะมั้ง ลุยเว้ย!!!!!!!\" ซูบารุสั้ง
ลูกน้องกว่าร้อย ตรงเข้ารุมเซย์กิ เซย์กิยกดาบขึ้น แล้วใช้วิชาที่(แอบ)เรียนมาเนินนาน พอๆกับทักษะเทควันโด
\"เรนะ หม่าม้าจาเปงไรมั้ย\" มิมิรุนน้ำตาแทบเล็ด เมื่อเห็นลูกสมุนกว่าร้อยรุมเซย์กิ จนแทบไม่เห็นเธอ
\"ไม่เป็นอะไรหรอก ได้ยินที่เซย์กิพูดมั้ยหล่ะ เสียงแบบนั้น ฉันมั่นใจว่าเซย์กิช่วยเราได้\" เรนะยิ้ม
\"พี่ๆค่า พี่เซย์กิน่ากลัวจัง\" ริซาโกะมองด้วยดวงตาที่สั่นเทา ส่วนหนึ่งเธอเป็นห่วงเซย์กิ
ตุ๊บ!!!!! สิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้เกิดขึ้น
ร่างเซย์กิกระเด็นมาตรงหน้าเหล่าตัวประกัน สีหน้าเรนะซีดเผือด
\"ซะ ซะ เซย์กิ!!!!!!!!!\" เรนะร้องลั่น
ร่างตรงหน้า อาบเลือดไปหมด เครื่องแบบนั้นเปื้อนเลือด ขาดวิ้น
\"เฮ้ย!!!!!\" อายะร้องลั่น
\"ฮะๆๆ แค่เด็กม.ต้นปีสอง จะมาสู้อะไรพวกฉันได้ยัยเด็ก ยัยเด็กท่าดีทีเหลวอย่างเธอน่ะ\" ซูบารุหัวเราะอย่างซะใจ
\"พวกแกอย่างคิดนะว่าจะรอดจากพี่ชายของพวกฉัน\" มิมิรุนชักเริ่มโมโหขึ้นมา สายตาที่โกรธจัด พอๆกับเรนะ
\"ไอ้สารเลว พวกแกหมาหมู่นี้หว่า ถ้าตัวต่อตัว พวกแกเละแน่\" เรนะตะโกน ดวงตาที่สดใสกลับกลายเป็นไฟลุกโชน
\"โทษทีนะ เรนะคนสวย บังเอิญพวกพี่มันไม่ใช่พระเอกแบบพี่ชายพวกเธออานะ ฮะๆๆๆๆ\" ซูบารุหัวเราะอย่างชอบใจ
ปลายเท้าของเขากำลังกระทืบร่างอาบเลือดตรงหน้า
\"อ่ะ เอือกๆ หยุด...นะ...ไอ้...เลว\" เซย์กิฝืนพูดออกมา ทั้งๆที่กระอักเลือดอยู่เต็มปาก
\"หยุดนะ ขอร้องหล่ะคะรุ่นพี่ หยุดเถอะนะ พี่เซย์กิไม่ไหวแล้ว\" ริซาโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ดวงตาที่กลมโตนั้น อาบไปด้วยน้ำตา
\"โอ๋ น้องริซาโกะ พี่ไม่กรีดไหล่เซย์กิแบบนี้หรอก\" ซูบารุกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวที่อาบเลือดตรงบริเวณไหล่
เผยให้เห็นแผลเป็นตรงไหปลาร้า ที่แม้แต่เรนะเองยังไม่เคยเห็น รู้เพียงว่าเซย์กิบ่นตลอดว่าถึงมันจะหายสนิทแล้ว
แต่มันยังรู้สึกเจ็บ
\"อ่า แผลๆๆ น่ากลัว\" มิมิรุนหลับตาปี๋ แผลนั้นมันบอกได้เลยว่าเจ้าตัวคงเจ็บเอามากๆ
\"ฮะๆๆๆ ในที่สุดน้องยากูซ่าทั้งหลายก็ไม่มีใครมาช่วยได้ ซะใจเว้ย\"
\"หมดเวลาสนุกของพวกเมิงแล้วหล่ะ ไอ้พวกเศษสวะสังคม\" เสียงกรรโชกอย่างน่าสยองขวัญเอ่ยขึ้น พร้อมกับเสียงประตูเหล็ก
ที่เปิดออกอย่างแรง
\"เฮ้ย พวกเมิงรู้ได้ไงวะ เซย์กิบอกไอ้พวกนี้ไปหรอ\" ซูบารุ กระทืบเท้าลงไปอีกครั้ง คราวนี้เสียงร้องโอดครวญดังออกมา
\"เฮ้ย ไอ้พวกเ-ี้ย พวกเมิงจะมากไปแล้วนะเว้ย\" เสียงนี้ไม่ใช่ใครอื่น เซย์โงะตะโกนขึ้นมา
\"งั้นก็คงไม่ต้องรอแล้วหล่ะมั้ง วันนี้กรูจะเอาพวกเมิงเข้าลงโลงให้ได้!!!!!!!!!\" ยูสุเกะตะโกน เหล่าแก็งยากูซ่าทั้งหลาย
ทั้ง W-inds Flame Lead Bader v r love together ยืนเรียงรายกันนับพัน รุมยำเหล่าแก็งKanjani
\"พี่เคียวเฮ ช่วยแก้มัดให้หน่อยเร็วคะ แล้วรีบพาเซย์กิไปโรง\'บาลด่วน\" เรนะพูดอย่างรีบร้อน พอเคียวเฮแก้เชือกให้เสร็จ
ก็รีบเข้าไปดูอาการเซย์กิ
\"เซย์กิทำใจดีๆไว้นะ อย่าเป็นอะไรนะเซย์กิๆๆๆ ได้ยินมั้ย\" เรนะนั่งลงข้างๆร่างเซย์กที่แน่นิ่ง ลมหายใจมันเริ่มอ่อนลงทุกที
\"อย่ามาตายอย่างนี้นา เซย์กิ\" อายะเริ่มจะร้องไห้แล้ว เช่นเดียวกับมิมิรุน น้องมากิ น้องโอกิ รวมถึงริซาโกะ ที่ยิ่งร้องไห้หนัก
\"รีบหนีไป พี่แบกเซย์กิไปเอง\" เคียวเฮค่อยๆ แบกเซย์กิขึ้นหลัง ใบหน้าที่บวมของเซย์กิ เริ่มซีดลง
\"อย่าเป็นอะไรนะ เซย์กิขอร้องหล่ะ\" เคียวเฮพูดพร้อมกับแบกเซย์กิขึ้นแท็กซี่ไป
.....................................................
.......................................
...........................
................
...........
......
..
.
เวลาผ่านไป
โรงพยาบาลJunon
กุก กัก~
เสียงฝีเท้าดังมาเรื่อยๆ และดังขึ้นๆ
\"ขอโทษนะครับ ซารุวาตาริ เซย์กิอยู่ห้องไหนครับ\" ยูสุเกะถามพยาบาลที่ตรงประชาสัมพันธ์
\"อ่า ห้องไอซียูคะตอนนี้\" พยาบาลจ้องยูสุเกะไม่กระพริบตา
\"ขอบคุณครับ\"
ยูสุเกะ และคนอื่นๆต่างเดินตามเขาไป
\"ยูสุ ฮิซะ เซย์โงะ ยู ฮึก ฮือ\" เคียวเฮระเบิดน้ำตาหลั่งออกมาต่อหน้าเพื่อนๆในแก็งและคนอื่นๆ
\"เฮ้ย ทำไมวะ ร้องไห้ทำไม\" ฮิซาโตะถามเสียงกระวนกระวาย
\"ฉัน กลัว ฉันกลัวน้องเซย์กิตาย หมอบอกว่า แผลเต็มตัว เสียเลือดมาก ตอนที่มาถึงโรง\'บาล
ตัวซีดไปหมดเลย\" เคียวเฮพูดเสียงสั่นๆ
\"ว่าไงนะ!!!!\" ฮิโรกิร้องออกมา
เรนะตัวสั่น กอดริวอิจิไว้แน่น พร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมา มิมิรุนทรุดตัวลงกับพื้น
\"ไม่น้า หม่าม้าจาตายไม่ได้น้า แง้ๆๆๆ\" มิมิรุนร้องไห้เหมือนเด็ก
อายะทรุดตัวพิงเคตะน้อยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
\'ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรอ
ไอบะซัง ขอร้องหล่ะ อย่าเอาน้องสาวฉันไป
ไม่มีใครจะรัก เซย์กิเท่าพี่ชายคนนี้\'
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
นักเรียนต่างกลับกันไปจนหมด ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีส้ม และมืดลงในไม่ช้า
สาวผมน้ำตาลแดง ยืนหน้าโกดังหลังโรงเรียน ภายในนั้นมีสายไฟสลัวๆส่องลอดออกมา
เซย์กิยืนนิ่ง ในมือถือดาบเคนโด้ของเซย์โงะ ไว้ในมือ
ปัง!!!!!!!!! เซย์กิถีบประตูเหล็กนั้นอย่างแรง จนเกิดเสียงก้องไปทั่ว
\"ใครวะ\" มีเสียงตอบกลับมา
\"เปิดประตูนะโว้ย ไอ้พวกเศษสวะ เปิดเว้ย ไม่งั้นกรูถีบกระเด็นแน่!!!!!!!!!\" เสียงเซย์กิตอบไปอย่างสยอง
ใบหน้าที่กลายเป็นเย็นชา โหดร้ายในพริบตา นิสัยนักเลงที่ซ่อนอยู่มันออกมาแล้ว ณ ตอนนี้
ภายในโกดัง
\"เฮ้ย เซย์กิมาแล้ว ไปต้อนรับสิวะ\" ซูบารุสั่งสมุน
แต่จากเสียงตอบรับของเซย์กิที่น่ากลัว ทำเอาสมุนสั่นกันไปตามๆกัน
\"ไอ้พวกนี้นิ แค่เด็กผู้หญิงธรรมดานะเว้ย เมิงจะสั่นไปหาหอกอะไรวะ\" ซูบารุสบถใส่
\"เอ้า ไป พวก A.B.C ไปเปิดไป\" ซูบารุสั่ง
เหล่า A.B.C เดินไปเปิดประตูเหล็กนั้น
โครม!!!!!!!! พวกA.B.C กระเด็นมาตรงหน้าเหล่าแก็งKanjani
\"ปล่อยเพื่อนๆ สุดที่รักกรู น้องกรูมาเดี๋ยวนินะเว้ย!!!!!!!!!!\" เซย์กิตะวาดเสียงดัง น้ำเสียงกรรโชกแบบนั้น
แม้แต่ เรนะเองยังไม่เคยได้ยินมาก่อน เสียงความโทสะที่มีอยู่เต็มเปี่ยม พร้อมจะฆ่าคนตายได้
\"ฮะ ถ้าปล่อยคงง่ายไปมั้ง เซย์กิจัง\" ซูบารุยิ้มยียวน
\"ดี คงรู้จัก ซารุวาตาริ เซย์กิน้อยไปหล่ะมั้ง พวกแกน่ะ จำไว้นะเว้ย ต่อให้เป็นรุ่นพี่ กรูก็จะไม่เคารพพวกเมิง ถ้ามาหยามหน้ากรู
มาแตะเพื่อนกรู ที่รักกรู น้องกรู พวกเมิงตายสถานเดียว!!!!!!!!\" เซย์กิ ยกดาบเคนโด้ แล้วถือมันอย่างมั่นคง
สายตาอาฆาตมองไปทางเหล่า สมุนที่ยืนฉี่แทบเล็ด แต่จากท่าทางของเซย์กิ
ทำให้เรนะรู้สึกมีกำลังใจขึ้นเซย์กิเอาจริง
\"งั้นก็ พี่คงไม่ต้องให้เกียรติน้องแล้วหล่ะมั้ง ลุยเว้ย!!!!!!!\" ซูบารุสั้ง
ลูกน้องกว่าร้อย ตรงเข้ารุมเซย์กิ เซย์กิยกดาบขึ้น แล้วใช้วิชาที่(แอบ)เรียนมาเนินนาน พอๆกับทักษะเทควันโด
\"เรนะ หม่าม้าจาเปงไรมั้ย\" มิมิรุนน้ำตาแทบเล็ด เมื่อเห็นลูกสมุนกว่าร้อยรุมเซย์กิ จนแทบไม่เห็นเธอ
\"ไม่เป็นอะไรหรอก ได้ยินที่เซย์กิพูดมั้ยหล่ะ เสียงแบบนั้น ฉันมั่นใจว่าเซย์กิช่วยเราได้\" เรนะยิ้ม
\"พี่ๆค่า พี่เซย์กิน่ากลัวจัง\" ริซาโกะมองด้วยดวงตาที่สั่นเทา ส่วนหนึ่งเธอเป็นห่วงเซย์กิ
ตุ๊บ!!!!! สิ่งที่ไม่น่าเป็นไปได้เกิดขึ้น
ร่างเซย์กิกระเด็นมาตรงหน้าเหล่าตัวประกัน สีหน้าเรนะซีดเผือด
\"ซะ ซะ เซย์กิ!!!!!!!!!\" เรนะร้องลั่น
ร่างตรงหน้า อาบเลือดไปหมด เครื่องแบบนั้นเปื้อนเลือด ขาดวิ้น
\"เฮ้ย!!!!!\" อายะร้องลั่น
\"ฮะๆๆ แค่เด็กม.ต้นปีสอง จะมาสู้อะไรพวกฉันได้ยัยเด็ก ยัยเด็กท่าดีทีเหลวอย่างเธอน่ะ\" ซูบารุหัวเราะอย่างซะใจ
\"พวกแกอย่างคิดนะว่าจะรอดจากพี่ชายของพวกฉัน\" มิมิรุนชักเริ่มโมโหขึ้นมา สายตาที่โกรธจัด พอๆกับเรนะ
\"ไอ้สารเลว พวกแกหมาหมู่นี้หว่า ถ้าตัวต่อตัว พวกแกเละแน่\" เรนะตะโกน ดวงตาที่สดใสกลับกลายเป็นไฟลุกโชน
\"โทษทีนะ เรนะคนสวย บังเอิญพวกพี่มันไม่ใช่พระเอกแบบพี่ชายพวกเธออานะ ฮะๆๆๆๆ\" ซูบารุหัวเราะอย่างชอบใจ
ปลายเท้าของเขากำลังกระทืบร่างอาบเลือดตรงหน้า
\"อ่ะ เอือกๆ หยุด...นะ...ไอ้...เลว\" เซย์กิฝืนพูดออกมา ทั้งๆที่กระอักเลือดอยู่เต็มปาก
\"หยุดนะ ขอร้องหล่ะคะรุ่นพี่ หยุดเถอะนะ พี่เซย์กิไม่ไหวแล้ว\" ริซาโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ดวงตาที่กลมโตนั้น อาบไปด้วยน้ำตา
\"โอ๋ น้องริซาโกะ พี่ไม่กรีดไหล่เซย์กิแบบนี้หรอก\" ซูบารุกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวที่อาบเลือดตรงบริเวณไหล่
เผยให้เห็นแผลเป็นตรงไหปลาร้า ที่แม้แต่เรนะเองยังไม่เคยเห็น รู้เพียงว่าเซย์กิบ่นตลอดว่าถึงมันจะหายสนิทแล้ว
แต่มันยังรู้สึกเจ็บ
\"อ่า แผลๆๆ น่ากลัว\" มิมิรุนหลับตาปี๋ แผลนั้นมันบอกได้เลยว่าเจ้าตัวคงเจ็บเอามากๆ
\"ฮะๆๆๆ ในที่สุดน้องยากูซ่าทั้งหลายก็ไม่มีใครมาช่วยได้ ซะใจเว้ย\"
\"หมดเวลาสนุกของพวกเมิงแล้วหล่ะ ไอ้พวกเศษสวะสังคม\" เสียงกรรโชกอย่างน่าสยองขวัญเอ่ยขึ้น พร้อมกับเสียงประตูเหล็ก
ที่เปิดออกอย่างแรง
\"เฮ้ย พวกเมิงรู้ได้ไงวะ เซย์กิบอกไอ้พวกนี้ไปหรอ\" ซูบารุ กระทืบเท้าลงไปอีกครั้ง คราวนี้เสียงร้องโอดครวญดังออกมา
\"เฮ้ย ไอ้พวกเ-ี้ย พวกเมิงจะมากไปแล้วนะเว้ย\" เสียงนี้ไม่ใช่ใครอื่น เซย์โงะตะโกนขึ้นมา
\"งั้นก็คงไม่ต้องรอแล้วหล่ะมั้ง วันนี้กรูจะเอาพวกเมิงเข้าลงโลงให้ได้!!!!!!!!!\" ยูสุเกะตะโกน เหล่าแก็งยากูซ่าทั้งหลาย
ทั้ง W-inds Flame Lead Bader v r love together ยืนเรียงรายกันนับพัน รุมยำเหล่าแก็งKanjani
\"พี่เคียวเฮ ช่วยแก้มัดให้หน่อยเร็วคะ แล้วรีบพาเซย์กิไปโรง\'บาลด่วน\" เรนะพูดอย่างรีบร้อน พอเคียวเฮแก้เชือกให้เสร็จ
ก็รีบเข้าไปดูอาการเซย์กิ
\"เซย์กิทำใจดีๆไว้นะ อย่าเป็นอะไรนะเซย์กิๆๆๆ ได้ยินมั้ย\" เรนะนั่งลงข้างๆร่างเซย์กที่แน่นิ่ง ลมหายใจมันเริ่มอ่อนลงทุกที
\"อย่ามาตายอย่างนี้นา เซย์กิ\" อายะเริ่มจะร้องไห้แล้ว เช่นเดียวกับมิมิรุน น้องมากิ น้องโอกิ รวมถึงริซาโกะ ที่ยิ่งร้องไห้หนัก
\"รีบหนีไป พี่แบกเซย์กิไปเอง\" เคียวเฮค่อยๆ แบกเซย์กิขึ้นหลัง ใบหน้าที่บวมของเซย์กิ เริ่มซีดลง
\"อย่าเป็นอะไรนะ เซย์กิขอร้องหล่ะ\" เคียวเฮพูดพร้อมกับแบกเซย์กิขึ้นแท็กซี่ไป
.....................................................
.......................................
...........................
................
...........
......
..
.
เวลาผ่านไป
โรงพยาบาลJunon
กุก กัก~
เสียงฝีเท้าดังมาเรื่อยๆ และดังขึ้นๆ
\"ขอโทษนะครับ ซารุวาตาริ เซย์กิอยู่ห้องไหนครับ\" ยูสุเกะถามพยาบาลที่ตรงประชาสัมพันธ์
\"อ่า ห้องไอซียูคะตอนนี้\" พยาบาลจ้องยูสุเกะไม่กระพริบตา
\"ขอบคุณครับ\"
ยูสุเกะ และคนอื่นๆต่างเดินตามเขาไป
\"ยูสุ ฮิซะ เซย์โงะ ยู ฮึก ฮือ\" เคียวเฮระเบิดน้ำตาหลั่งออกมาต่อหน้าเพื่อนๆในแก็งและคนอื่นๆ
\"เฮ้ย ทำไมวะ ร้องไห้ทำไม\" ฮิซาโตะถามเสียงกระวนกระวาย
\"ฉัน กลัว ฉันกลัวน้องเซย์กิตาย หมอบอกว่า แผลเต็มตัว เสียเลือดมาก ตอนที่มาถึงโรง\'บาล
ตัวซีดไปหมดเลย\" เคียวเฮพูดเสียงสั่นๆ
\"ว่าไงนะ!!!!\" ฮิโรกิร้องออกมา
เรนะตัวสั่น กอดริวอิจิไว้แน่น พร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมา มิมิรุนทรุดตัวลงกับพื้น
\"ไม่น้า หม่าม้าจาตายไม่ได้น้า แง้ๆๆๆ\" มิมิรุนร้องไห้เหมือนเด็ก
อายะทรุดตัวพิงเคตะน้อยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก
\'ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหรอ
ไอบะซัง ขอร้องหล่ะ อย่าเอาน้องสาวฉันไป
ไม่มีใครจะรัก เซย์กิเท่าพี่ชายคนนี้\'
+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น