I'm prisoner ฉันมันแค่ฆาตกร {hanhyuk}

ลำดับตอนที่ #18 : [Step12] Why.. you hate

 เกลียด.. ฉันกำลังรู้สึกแบบนั้นกับนาย และ มันจะฝังลึกลงไปตราบลมหายใจของฉันยังไม่สิ้นสุดลง



 

“อือ..ดงเฮจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ อึนฮยอกรอฉันก่อนนะ”เสียงเล็กกรอกใส่โทรศัพท์เครื่องกะทัดรัด ก่อนหน้านี้น้ำเสียงที่เพิ่งส่งไปยังปลายสายร้องไห้แทบจะขาดใจข้ามวันข้าม ไม่ได้หลับได้นอน แต่เขาไม่ได้ร้องไห้เพียงคนเดียวหรอกนะ..ยังมีสายตาคู่คมของใครบางคนเฝ้ามองอยู่ไม่ห่าง.. ก็แค่ใครคนหนึ่งที่ถูกเรียกว่า ‘พี่ชาย’ เสมอ



 

“อ้ะ! พี่ชายมานอนอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปนอนห้องของพี่ชาย”ดงเฮถามคนที่กำลังนั่งกายแนบประตูหน้าห้องนอนของเขาขณะที่กำลังเปิดประตูออกมาพอดี



 

“ร้องไห้ทำไม?”ที่ถามเพราะฉันอยากรู้..อยากรู้ว่าฉันกำลังเจ็บปวดกับเรื่องอะไร บางทีฉันอาจจะเจ็บมากกว่านายก็ได้นะ ดงเฮ



 

“ดงเฮเปล่าร้องนะ พี่ชายมั่วแล้วไปนอนเลยไปจะได้ไม่ต้องยุ่งเรื่องของเด็ก”



 

“ก็เด็กที่ว่าเป็นเด็กดื้อด้วยน่ะสิ ถึงต้องยุ่ง”แม้จะพูดอย่างนั้นแต่น้ำเสียงของคิมคิบอมก็ยังยืนกรานจะเอาคำตอบเสียให้ได้



 

“พี่ชายอย่ามายุ่งได้ไหม! ดงเฮโตแล้วไม่ใช่เด็กแล้วจะได้ต้องให้ใครมายุ่งมาเตือนตลอดเวลา”เสียงหวานตะคอกด้วยท่าทางรีบร้อนเพราะ..ถ้าคิบอมรู้ก็ไม่ได้ไปหาอึนฮยอกน่ะสิ



 

“...อยากไปก็ไปสิ”



 

“เห๊ะ!?”คิ้วสีน้ำตาลเข้มเลิกขึ้นด้วยความตกใจเล็กน้อย สีหน้าของคนตัวเล็กดูเหมือนอยากจะฟังสิ่งที่ได้ยินซ้ำอีกครั้ง



 

“แค่ถามไม่ได้แปลว่าจะห้ามนาย อยากออกไปไหนก็เชิญไปเลย”ไม่มีเสียงตอบรับจากดงเฮแต่ขาเล็กกลับเลือกที่จะวิ่งออกจากบ้านไปทันที



 

“ทำไมถึงไม่บอกฉันดีๆบ้างล่ะ ดงเฮ ทำไม..”อีกแล้วงั้นสินะ..สิ่งที่ฉันพยายาม นายก็เลือกที่จะพลักไสและไม่ยอมรับรู้มัน.. ฉันอยากจะบอกนายนะ ดงเฮ แต่ฉันก็ไม่อยากเป็นคนไม่รักษาสัญญา แม่ครับ..ผมควรจะพูดเรื่องนั้นกับน้องยังไงดี



 

{‘ผมไม่รู้ว่ามันผิดมากแค่ไหน..เท่าที่ผมจำความได้ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน จะผิดก็คงผิดที่มันเกิดขึ้นกับน้องชายคนเดียวของผม..ดงเฮ เจ้าเด็กนิสัยไม่ดี ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงเค้ามากเรื่อยๆ ดงเฮไม่ค่อยจะทันคนซักเท่าไหร่หรอกถึงเรื่องดื้อและหัวแข็งจะเป็นที่หนึ่งก็ตาม..บางทีผมอาจจะผิดจริงๆก็ได้ ถ้าดงเฮรู้ทีหลังคงจะเกลียดผมไปเลยหล่ะ..’} ม้วนตลับเทปบันทึกเสียงถูกหยิบออกมาจากเครื่องบันทึกสีดำสนิท ร่างสูงใส่เทปที่เพิ่งอัดไว้ลงในกล่องที่ยังบรรจุเทปคล้ายๆกันไว้รวมหลายตลับ..เวลาไม่สบายใจเกี่ยวกับดงเฮคิบอมก็เลือกจะทำแบบนี้เสมอ..

 

…………… the prisoner & police …………..

“นายก็ได้ในสิ่งที่นายต้องการแล้ว..”



 

“ฉันไปได้หรือยัง?”เสียงหวานเอ่ยกับร่างสูงข้างๆที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่.. เลือดสีแดงสดซึมสู่ใยผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดจนทั่ว



 

“มันยังไม่คุ้มเลยกับรอยที่คุณทำไว้”คยูฮยอนพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์แผลที่ถูกกรีดเป็นรอยลึกด้วยมีดด้ามบางคมกริบข้างเตียง จึงไม่ต้องสงสัยว่าใครเป็นจำของเลือดบนผืนผ้าพวกนั้น



 

“..ฉันไม่มีกระดาษ และรูปนายก็ยังไม่ได้วาดแค่นี้นายก็ได้กำไรเท่าไหร่แล้ว”คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะกระเด้งตัวขึ้นจากเตียง..ร่างกายที่ไร้การปกปิดยืนได้ครู่หนึ่งก็ถูกมือหนาตะครุบให้ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง




 

“ปล่อยฉัน..”



 

“รอยแบบนี้ทำให้ผมคนเดียวใช่ไหม”ตัวอักษรที่เขียนจากโลหะคมตามปกติคยูฮยอนพอจะรู้มาบ้างว่าซองมินจะสลักคำว่า ‘SM’ ลงไปบนหลังมือของแบบ แต่รอยกรีดของเขากลับอยู่บนตำแหน่งกลางแผ่นหลัง..และเขียนไว้ด้วยลายมือว่า 성민 (ซองมิน)


 

“รู้แล้วจะถามทำไม”ตากลมจ้องมองใบหน้าของร่างสูงอย่างไม่ขะเขิน ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้าไร้ความรู้สึก



 

“อยากได้ยินจากปากของคุณไงครับ”นิ้วโป้งของคนตัวสูงยกขึ้นลูบเบาๆบนริมฝีปากบางอิ่มสีชมพูระเรื่อเรียกรอยยิ้มจางๆจากซองมิน



 

“อยากให้ทำกับคนอื่นไหมล่ะ? ไม่ว่ารอยนี่หรืออะไรที่ทำกับนายเมื่อกี๊..”



 

“...” ร่างสูงไม่ตอบอะไรเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ




 

“ดังนั้นโทรหาฮยอกแจให้ฉันซะ ฉันจะคุย!”เสียงหวานเอ่ยตัดบทอย่างรวดเร็วก่อนที่เจ้าของมือหนาจะสัมผัสร่างกายของเขาอย่างลืมตัวไปมากกว่านี้


 

“ไม่มีแต่ด้วย..นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบพูดซ้ำซาก”ซองมินพูดดักไว้ก่อนจะยันตัวขึ้นนั่งบนเตียง


 

“ก็ได้ๆ”มือหนาค่อยๆฉวยเอาโทรศัพท์บนโต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะกดเบอร์หาเพื่อนรักที่ไม่รู้ว่าตอนนี้มุดหัวทำอะไรอยู่ที่เซฟเฮ้าท์.. รออยู่นานพอสมควรกว่าเพื่อนตัวดีจะรับสายได้

 

“สัดฮัน.! มึงทำห่าอะไรของมึงอยู่วะ กูโทรตั้งนานมึงมัวแต่เอาหูไปยัดรูจมูกอยู่หรือไง”

 

((แดกข้าวอยู่.. แฮ่ก!))เสียงเล็กๆช่วงหลังที่คล้ายเสียงหอบทำเอาคยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ แดกห่าอะไรจะเหนื่อยขนาดนั้น

 

“มึงแดกอะไรวะน่ะ คงแดกยากเนอะ เอาซะหอบเลย”..เมื่อเริ่มเข้าใจเหตุการณ์ร่างสูงก็เริ่มจิกกัดเล็กๆ

 

((..อยากมาชิมดูไหมล่ะ ของมันยังเหลือ))เสียงทุ้มปลายสายตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

“ไม่ล่ะ เอาให้สนุก เอ้ย! แดกให้อร่อยแล้วกัน” ติ้ด! คยูฮยอนกดสายทิ้งทันที ร่างเล็กฉวยหยิบโทรศัพท์ของร่างสูงมาดู.. วางสายไปแล้ว

 

“คยูฮยอน! ฉันจะคุยกับฮยอกแจ!!!”ซองมินตะหวาดลั่นด้วยความโมโห มือเล็กปาโทรศัพท์ใส่ผนังจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ


 

“แล้วถ้าโทรศัพท์ผมพังแล้วจะคุยยังไงล่ะ เบอร์ไอ้ฮันก็เซฟไว้ในเครื่องด้วย”



 

“ไม่รู้ ฉันจะคุยกับฮยอกแจ..ถ้านายทำไม่ได้ก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก..”กลับมาพูดน้ำเสียงระดับเดิมอีกครั้ง ขาเล็กก้าวจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที คยูฮยอนที่มองตามได้แต่กลืนน้ำลายหนืดลงคอ..เล่นเปลือยยั่วซะขนาดนั้น จะอดใจยังไงไหววะ!
 

…………… the prisoner & police …………..







 

ภารกิจของฮันกยองเพิ่งจะเสร็จไปหมาดๆพร้อมกับร่างที่สลบไปคาร่างของชายหนุ่ม..ไม่ทันไรโทรศัพท์เครื่องสวยก็ดังขึ้นอีก.. แต่ครั้งนี้เมื่อกดรับใจความของการสนทนาก็เพียงว่าแม่ต้องการจะเจอเขาเท่านั้น ก่อนออกมาจากบ้านร่างสูงไม่ลืมที่จะล็อกประตูหน้าต่างทุกบานในบ้านเสียแน่นหนา.. รถปอร์เช่สีดำสนิทของฮันกยองเคลื่อนออกจากตัวบ้านโดยที่อีกคนไม่รู้ว่าตื่นมาสภาพของห้องมันจะถูกจัดไว้อย่างไรบ้าง

“มีเรื่องอะไรหรอครับ แล้ว.. แม่คุยกับใครอยู่หรอ”ร่างสูงที่เดินเข้ามาในบ้านจากประตูบานกว้างมองผ่านเข้าไปยังห้องโถง สายจับจ้องไปยังผู้ชายดูมีอายุมากกว่าหญิงผู้เป็นแม่ไม่มากนัก ข้างๆมีสาวรุ่นอีกคนนั่งอยู่ด้วย ขายาวก้าวเข้าไปยังห้องโถงทันที

“...ไหว้เขาก่อนสิลูก”หญิงหน้าตาใจดีเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ รอยยิ้มที่ดูก็รู้ว่าฝืนเค้นออกมาจากสมองไม่ใช่หัวใจ..ตอนนี้ฮันกยองรู้เพียงว่า แม่จำเป็นต้องทำ

“แม่ครับ.. ผู้ชายคนนี้เป็นใคร”ร่างสูงค่อยๆถามอย่างใจเย็นเมื่อลางสังหรณ์มันบอกว่า..คนคนนี้มีความผูกพันกับแม่อยู่ไม่น้อย..ความผูกพันที่ว่าคงไม่ดีเท่าใดนัก

“พ่อ..”คำพยางค์ทำเอาร่างสูงได้แต่ยืนนิ่ง..ผิดกับหัวใจที่กำลังกระตุกวูบ

“ยังไม่ตายอีกหรอ?”เสียงทุ้มเอ่ยเชิงถามเสียงเรียบ ประโยคที่หยั่งเชิงว่าน่าจะประชดกันเสียมากกว่า

“ฮันกยอง! ทำไมพูดกับพ่อเค้าแบบนี้ล่ะ”เธอหันมาตะหวาดลูกชายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจซึ่งสีหน้าของร่างสูงก็ไม่ได้สะทบสะท้านกับคำพูดของผู้เป็นแม่เลยแม้แต่น้อย

“ถ้าพูดไม่ได้ผมก็จะไม่พูดเลยดีกว่าครับ”

“ฮันกยอง..”เสียงทุ้มต่ำของชายคนนั้นเอ่ยเรียกคนที่ขึ้นชื่อว่าลูกชายด้วยน้ำเสียงแผ่ว..แววตาก้าวร้าวจ้องมองใบหน้าของชายคนนั้นอย่างไม่เลิกลา

“คุณมีอะไรหรอครับ”ชายหนุ่มเค้นเสียงตอบออกไป

“เรียกพ่อว่าพ่อซักครั้งจะได้ไหม”น้ำเสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยเชิงขอร้อง ใบหน้าหล่อยกยิ้มส่งคืนไปให้แต่มันช่างขัดกับสิ่งที่ตอบเหลือเกิน

“ไม่”บอกด้วยน้ำเสียงท้าทายอยู่ไม่น้อย..หญิงสาวคนที่มาด้วยได้แต่มองการสนทนาที่ดูตึงเครียดเท่านั้น

“ฮันกยอง..ลูกไม่ควรก้าวร้าวใส่เขานะ”หญิงมีอายุบอกเตือนลูกชายที่ช่วงนี้มักจะแสดงกริยาไม่ดีอยู่บ่อยๆ ถึงปกติฮันกยองจะดูเงียบขรึมแต่ก็ไม่ใช่คนอารมณ์ร้ายแบบนี้

“พ่อรู้ว่าลูกอาจจะคิดว่าพ่อทำหน้าที่ของพ่อได้ไม่ดี แต่..”ยังไม่ทันทีจะพูดต่อคนตัวสูงก็ขัดขึ้นเสียก่อน

“คุณไม่เคยทำมันต่างหาก”

“แล้วผู้หญิงคนนี้ใครล่ะ..เมียใหม่คุณหรือเปล่า”รอยยิ้มที่มันไม่ได้แสดงถึงมิตรไมตรีแม้แต่น้อย..ดูออกไปทางสมเพชเสียมากกว่า

“ภรรยาน่ะ ใช่..แต่ฉันมาเป็นของคุณ”เธอตอบอย่างง่ายๆ สีหน้าของร่างสูงดูจะงันงงกับคำตอบของเธอเป็นอย่างมาก หญิงสาวหน้าตาสะสวยระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย

“แม่ครับ แม่คงไม่..”

“พ่อเค้าหาคู่หมั้นมาให้ แม่ก็เลยเรียกลูกมาดูตัว”นี่คือเหตุผลทั้งหมดที่แม่โทรศัพท์ตามงั้นหรือ.. ไร้สาระสิ้นดี..ดูตัว ตัวห่าอะไรวะเนี่ย!?
 

“ไม่เอา..ผมยังไม่อยากมีเมีย”ฮันกยองตอบอย่างไม่ต้องคิด..ผู้หญิงน่ะน่าเบื่อจะตาย จะออกไปเมาหัวราน้ำ ทำอะไรที่เป็นอิสระก็ไม่ได้ คำตอบที่ได้ยินจึงทำเอาสีหน้าและความมั่นใจของหญิงสาวแทบจะลดลงเกินครึ่ง..เพราะตอนที่มาเธอก็มั่นใจเสียเต็มทีว่าผู้ชายที่ได้เห็นต้องรับเธอเป็นคู่หมั่นอย่างแน่นอน

“คุณปฎิเสธฉันงั้นหรอคะ”เธอพยายามใช้เสียงอ่อนเสียงหวานเข้าช่วย ฮันกยองได้แต่ยิ้มจางๆส่งไปอีกครั้ง ถึงแม้คำตอบจะออกมาว่า

“ใช่!”...ไหนใครต่อใครเขาบอกกันว่าฮันกยองเป็นสุภาพบุรุษไง.. นี่มันอะไร

“แม่ขอเหตุผลได้ไหม”คนเป็นแม่เอ่ยถามน้ำเสียงเรียบ

“ผมไม่ชอบให้ใครมากำหนดชีวิตของผม แม่ก็รู้ดี..”

“ไม่ใช่ว่ามีใครอยู่ในใจหรือลืมใครไม่ได้งั้นหรอ”เธอถามอีกครั้งแต่สายตาที่มองลูกชายก็ไม่ได้คาดครั้นอะไรนัก อาจเป็นฮันกยองที่กำลังร้อนตัวอยู่เองคนเดียว หรือไม่เธอก็อาจจะอ่านใจคนเก่งเกินไป..

“ที่แม่พูดหมายถึงใครล่ะครับ เอาจริงๆแม่อยากให้ผมแต่งกับผู้หญิงคนนี้ใช่ไหม”

“ฉันชื่อพาดาค่ะ”

“ไม่ได้ถาม กรุณาเงียบไปก่อน”เสียงของฮันกยองเอ่ยบอกอย่างอดกลั้น..หญิงสาวได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าปริปากพูดอะไรต่อ

“เธอมีคุณสมบัติครบทุกอย่างตามที่แม่รู้จักครอบครัวของเธอมาพอดีกับที่พ่อเขาอยากได้ลูกสะใภ้ดีๆก็เลยพาเธอมาที่บ้านเรา.. แม่ไม่เห็นว่ามันจะเสียหาย”หญิงผู้เป็นแม่ยังคงพูดต่อไปแม้รู้ว่าลูกชายตัวดีคงรั้นไม่ฟังหรือหาเรื่องเถียงเป็นแน่..แล้วก็ไม่ผิด

“เอาตัวมายื่นให้ผู้ชายถึงบ้านแค่นี้ก็เสียหายแล้ว”

 

“คะ..คุณว่ายังไงนะ!”หญิงสาวแทบจะลั่นกรนด่าร่างสูงแต่ก็ต้องทนเก็บความรู้สึกโกรธเคืองนั้นไว้..คุณนายฮันเป็นพวกตระกลูผู้ดีถ้าได้เห็นกริยาแย่ๆเขาคงไม่ได้แต่งงานกับฮันกยองเป็นแน่ ผู้ชายคนนี้ทั้งมีเสน่ห์ มีอนาคตและฐานะ..หากแต่เป็นคนตรงไปหน่อยล่ะมั้ง?

“เอาตัวมาถวายผู้ชายถึงบ้าน ผมต้องพูดแบบนี้ใช่ไหม..”ร่างสูงเอ่ยย้ำอีกครั้งหากแต่ประโยคมันไม่ตรงกันซักเท่าไหร่ ถวายตัวนี่มันใช่กับพวก..โสเภณีร่านๆหรือเปล่า

“อยากได้อะไรล่ะ เงินหรอ? หรือผู้ชายยาไส้ซักคนสองคน”

…………… the  title & talk zone…………..




the title (ไตเติ้ล)

coming soon เป็นเนื้อหาส่วนหนึ่งของตอนหน้า..


 

“เธอมีอะไรก็ว่ามา อยากได้แลกกับการที่ฉันไม่ต้องหมั้น”


 

“แค่คืนเดียวแล้ว ฉันจะไม่เอาอะไรจากคุณอีกแล้ว”


 

“ลูกอาจกลายเป็นพวกติดเซ็กส์”

.............................................................
 

 ขอโทษ ขอโทษ T T"

อ่านหนังสือแล้ว แต่ยังไม่ทุกวิชา ฮ่าๆ นอนดึก+เซ็ง อัพครบแล้วนะเออ ต่อไปดองได้อย่างสบายใจ TT TT"


สู้ๆเว้ย! คณิตดับเงียบ อิยะฮะฮ่า!!! (ยังไม่ได้อ่านคณิตอีก)


t em