คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Who Are Win!! : 17 : (เกือบจะเป็น) NC ในบ้านผีสิง (หรือเป็นแล้ว) !!!!+
“แง้~ไอ้คิบอมแกไปอยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยย”เสียงหวานของดงแฮตะโกนดังลั่นก่อนจะวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจใคร มือบางปัดป่ายไปทั่วบริเวณนั้นเพื่อพยายามคลำทางหรือปัดป้องพวกผีก็ไม่ทราบสาเหตุก่อนที่มันจะสัมผัสกับบางสิ่งที่ทำเอาขาเรียวถึงกับแข็งจนขยับไม่ออก
“วะ...แว้กกกกกกกกกก!!!ผีใส่แว่นนนนนนนนนน อ๊ากกก!!!ออกไปนะไอ้ผีสายตาสั้นไอ้ผีไม่เจียมไอ้ผีแว่นแก้มบาน อ๊ากกกก!!!!!”ร่างบางโวยวายก่อนจะทั้งทุบทั้งตีทั้งตบทั้งต่อยทั้งเตะ ดีนะที่ยังไม่ได้กระทืบ -*-
“หยุด!หยุด!!หยุดโว้ยยยยย!!!”ผีใส่แว่น(ตามที่ดงแฮบอก)ตะโกนด้วยเสียงหงุดหงิดก่อนจะรวบตัวร่างบางเข้ามากอดไว้
“อ๊ากกกกกกก~!!!!อีบร้า~~~!!!!!!!!อีผีใส่แว่นโรคจิตตตตตตตต~~!!!!!!!”ดงแฮตะโกนด้วยเสียงที่ค่อยๆสูงขึ้นจนผีใส่แว่นต้องเบ้หน้า
“ชั้นคิบอมโว้ยยยย~!!แหกตาดูก่อนที่จะแหกปากได้มั้ยเนี่ย!!!!!”ร่างสูงที่โดนกล่าวหาแถมยังโดนทั้งมือทั้งเท้าของคนตัวเล็กไม่หยุดตั้งแต่เมื่อกี้ตะโกนอย่างหมดความอดทนก่อนจะส่งมะเหงกเข้าไปที่หัวกลมๆของคนตัวดีที่แหกปากไม่ยอมหยุด
“อะ..อ่าว ทำไมนายไม่บอกแต่แรกเล่า...”ดงแฮลดเสียงลงจากที่เคยแหกปากตะโกนมาเป็นกระซิบจนคิบอมอดจะหมั่นไส้ไม่ได้กับอารมณ์ที่ปรับเร็วเกินเหตุของดงแฮ
“มีโอกาสให้บอกมั้ยล่ะ!!นายนี่มันทำตัวน่าหงุดหงิดจริงๆเลย”เสียงแข็งๆนั่นคนพูดตั้งใจจะล้อเล้นหากแต่คนตัวเล็กกลับฟังว่าคิบอมน่ะรำคาญตัวเองจริงๆจนอดที่จะปล่อยให้น้ำตาพาลจะไหลออกมาไม่ได้
“...อืม...ขอโทดนะ...”เสียงเรียบที่ติดสั่นเล็กน้อยเอ่ยแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆเดินไปตามทางมืดๆในบ้านผีสิงโดยไม่มีท่าทีตกใจกับสิ่งที่โผล่ออกมาหลอกซักนิดสร้างความประหลาดใจให้คิบอมอย่างมากเมื่อคนที่ร้องโวยวายตั้งแต่เข้ามาอย่างดงแฮไม่กลัวของที่ถูกตกแต่งจนสยองขวัญได้สมจริงขนาดที่ว่าคิบอมก็ยังแอบขนลุกนี่เลย
“ดงแฮ...เป็นอะไรไป...”คิบอมรั้งมือบางไว้ก่อนจะถามออกไปเบาๆอย่างเป็นห่วงไม่ได้สนใจหัวปลอมที่ร่วงลงมาจากเพดานซักนิด -*-
“...ชั้นทำตัวน่ารำคาญมากล่ะสิ...”เสียงหวานเอ่ยออกมาเรียบๆไม่ผิดปกติอะไรหากแต่คำพดประชดประชันนั่นก็ทำให้คิบอมถึงกับร้องอ๋อ
“ใช่!แต่ว่า...มันก็น่ารักมากเลยนะ...”เสียงที่ถูกปรับให้แข็งในตอนแรกกลายเป็นเสียงอ่อนโยนในตอนหลังเปลี่ยนดงแฮที่น้ำตาคลออยู่ให้กลายเป็นใบหน้าแดงเถือกได้ไม่ยาก
“บ้า...วะ..เหวอ~!!”ดูเหมือนพอไม่ได้คิดอะไรดงแฮก็จำได้ซะทีว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ได้บ้านผีสิง นัยต์ตาที่ถูกปรับให้เข้ากับแสงมืดๆเหลือบไปเห็นหัวปลอบที่คิบอมเมินใส่เมื่อกี้จ้องมาที่ตัวเอง(คิดไปเอง)อย่างจะกินเลือดกินเนื้อก็ร้องเหวอแล้วกระโดดกอดคิบอมแทบไม่ทันทำเอาร่างสูงที่กำลังยิ้มๆอยู่เกือบจะเซล้ม...ดีนะที่ร่างบางน่ะตัวเบากว่าเค้าเยอะ
“เฮ้อ~ชั้นว่าเรารีบๆเดินออกจากบ้านผีสิงนี่ดีกว่านะ”คิบอมพูดยิ้มๆก่อนจะกึ่งเดินกึ่งเซ(เพราะดงแฮที่เกาะจนเดินไม่ถนัด)ไปจนถึงบันไดขึ้นชั้น 2 แต่เสียงที่ดังมาจากใต้บันไดก็ทำให้ทั้ง 2 คนต้องหยุดฟัง
“อะ..อา~เบาๆหน่อย...ฮ้า~ที่รัก...”เสียงหวาบหวิวที่คาดเดาได้ไม่ยากปลุกอารมณ์คิบอมขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจผิดกับดงแฮที่ตอนนี้ยังทำหน้างงแถมยังจะเดินเข้าไปดูอีกแน่ะ -*-
“...อ๊า...แรงอีก...แฮ่กๆ...อืม...”เสียงปลุกอารมณ์(ของคิบอม)ยังคงดังเรื่อยๆส่วนดงแฮก็อยากรู้อยากเห็นจนอดไม่ได้ที่จะก้าวไปใกล้ๆใต้บันไดแต่มือหนาของคิบอมก็รั้งไว้ก่อน
“รีบเดินเถอะน่า...”ร่างสูงพูดก่อนจะกึ่งลากกกึ่งจูงดงแฮให้ตามขึ้นบันไดมา
“จะรีบไปไหนเล่าตาบ้า!!โฮ่~ไอ้ชั้นล่ะก็อยากรู้ว่าเค้าทำอะไรกัน...”ดงแฮถามด้วยเสียงงอนๆก่อนจะพองลมเข้าแก้มทั้งๆที่ห้องนั้นก็มืดจนแทบมองไม่เห็น -*-
‘ไอ้เราก็อุตส่าห์รีบเดินเพราะเสียงน่าอายนั่น แต่หมอนี่มันดันอยากจะยืนฟังซะได้...เดี๋ยวก็จับปล้ำซะหรอก -.,-..’คิดไปกฌได้แต่หื่นแตก คิบอมสลัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกไปก่อนจะรีบเดินไปตามทางคดเคี้ยวโดยไม่ได้พูดอะไรจนเดินมาเจอ...
“...ทางตัน...”ดงแฮพูดออกมาเบาๆพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มซีด...นี่เค้า 2 คนหลงทางหรอเนี่ย!!!
“ไม่ใช่หรอก...เมื่อกี้มันมีทางแยกใช่มั้ยล่ะ??ถ้าย้อนกลับไปแล้วไปอีกทางแยกนึงก็คงไปได้แล้วล่ะ ที่นี่คงทำให้คล้ายเขาวงกตน่ะ”คิบอมอธิบายก่อนที่ความคิดชั่วร้ายจะแล่นแว๊บขึ้นสมอง
“อ่อ...”ดงแฮพยักหน้าอย่างเข้าใจโดยไม่ได้สังเกตซักนิดว่าตัวเองกำลังโดนพลักติดกำแพง-*-
“ดงแฮ...นายอยากรู้ใช่มั้ยว่าเค้าทำอะไรกันใต้บันไดนั่นน่ะ...”คิบอมถามเสียงกรุ้มกริ่มพร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายทำเอาดงแฮเริ่มจะรู้ตัวว่าตอนนี้เค้าโดนคร่อมอยู่กับกำแพง!!!
“หา!!กะ..ก็อยากรู้ แต่ออกไปห่างๆหน่อยได้มั้ย”มือบางพลักคนตัวโตให้ออกห่างแต่ดูเหมือนยิ่งพลักไอ้บ้าแก้มแตกมันจะยิ่งขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆมากกว่า
“นายบอกเองนะ...ว่าอยากรู้…”พูดจบคิบอมก็จัดการทาบทับริมฝีปากบางด้วยริมฝีปากได้รูปของตัวเองก่อนจะใช้ขาแข็งแกร่งดันระหว่างขาของร่างบางเพื่อป้องกันการหนี
“...อือ...อย่า...”แม้จะเคยจูบกับคนตรงหน้ามากี่ครั้งแต่ทุกครั้งคนหน้าหวานก็ต้องขัดขืนเสมอแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้มันทำให้เค้ารู้สึกดี
ลิ้นร้อนควานหาลิ้นเล็กที่พยายามหนีจนเจอก่อนจะเกี่ยวตวัดอย่างร้อนแรงจนร่างบางแทบจะยืนไม่ไหว ยังดีที่มีขาของร่างสูงคอยพยุงเอาไว้ แขนเรียวโอบรอบคอร่างสูงไว้หวังจะใช้เป็นที่ยึดเกาะ
“อ๊ะ..ไม่...อืม...”ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อรูสึกถึงมือนุ่มที่กำลังลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบ ริมฝีปากหน้าผละออกจากกลีบปากสีแดงสดมาที่ซอกคอขาวเนียนก่อนจะฝากร่องรอยความเป็นเจ้าของเน้นย้ำเข้าไปในรอยเดิมเพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าคนตรงหน้าเป็นของเค้าเพียงคนเดียว
“...อา...อย่า...”คำพูดห้ามปรามหลุดออกมาหลายต่อหลายครั้งแต่มันก็ไม่สามารถหยุดการกระทำของร่างสูงได้แม้แต่น้อย มือหนาจัดการเปิดเสื้อเชิ้ตสีเหลืองสวยเผยให้เห็นติ่งไตสีชมพูสวยที่กำลังมีอารมณ์เต็มที่ ร่างสูงละเลียดชิมความหวานจากหน้าท้องแบนไปจนถึงติ่งสีสวยนั้นอย่างช้าๆทำให้ร่างบางบิดเร่าๆกับสัมผัสวาบหวามที่ร่างสูงจงใจที่จะแกล้งเค้า
“อ๊า...ไม่นะ...แฮ่กๆ...คิ..บอม...อา~...”ดงแฮครางเสียงหวานเมื่อร่างสูงเริ่มปรนเปรอส่วนอ่อนไหวของเค้าผ่านกางเกงยีนที่ดูจะไม่เป็นอุปสรรคซักเท่าไหร่ในการปลุกเร้าอารมณ์ของร่างบาง
“...ชอบมั้ย...”เสียงแหบนุ่มกระซิบข้างหูคนตัวเล็กก่อนจะเล็มเลียติ่งหูอย่างจงใจจะแกล้งพร้อมกับปรนเปรอส่วนล่างให้ดงแฮไม่หยุด
“อา~...คิบอม...ขะ...ขี้แกล้ง...อ๊า~”กำลังจะด่าแต่ก็ต้องอดไม่ได้ที่จะร้องอย่างถูกใจเมื่อมือหนาเปลี่ยนจากลูบคลำผ่านกางเกงยีนไปเป็นเนื้อที่กำลังตื่นตัวอยู่ภายในแทน
มือหนารูดขึ้นลงอีกไม่กี่ครั้งร่างบอบบางก็สั่นวาบก่อนจะปลดปล่อยออกมาเต็มมือร่างสูง คิบอมถอนมือออกมาแล้วทำความสะอาดด้วยการเล็มเลียนิ้วเรียวยาวของตัวเอง
“...แฮ่กๆ...คนบ้า -/////-..”ร่างบางถึงกับหน้าขึ้นสีเมื่อร่างสูงเล่นมาทำอะไรต่อมิอะไรในที่สาธารณะแบบนี้แถมยังเลียทำความสะอาดมือที่เต็มไปด้วยคราบอารมณ์ของเค้าให้เห็นต่อหน้าต่อตาอย่างงี้อีก
“นายนี่มัน...หวานชะมัด...”พูดแล้วก็อดจะกดจูบหนักหน่วงลงบนริมฝีปากบางอีกครั้งไม่ได้
“...พอได้แล้ว...”ดงแฮดันหน้าของคนลามกให้ออกห่างก่อนจะใช้แรงอันน้อยนิดหยิกเข้าไปเต็มๆหน้าท้องแกร่ง
“โอ๊ยๆๆๆ!!!ทำอะไรน่ะดงแฮ...อูย...”คิบอมแหกปากร้อง(-*-)ทันทีที่มือบางบิดพุงเค้าอย่างไม่คิดจะปราณี...ไม่เอาแรงมาจากไหนไม่รู้...
“ก็นายอยากลามกเอง...แบร่!!”พูดแล้วก็แลบลิ้นอย่างน่ารักทำเอาร่างสูงอยากจะเข้าไปกดจูบหนักๆอีกซักหลายๆรอบ
“นาย...”
“ทางนี้ดีกว่าคยูฮยอน~!!เห็นมั้ยๆมาทางนี้พวกผีตลกกว่าตั้งเยอะ 555+”ไม่ทันที่คิบอมจะได้อ้าปากพูดอะไรเสียงแว๊ดๆของคนที่คุ้นเคยกันดีก็ดังขึ้นมาซะก่อนพร้อกับที่เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆบ่งบอกว่าไอ้ตัวแสบมันกำลังใกล้เข้ามาแล้ว -*-
“ไม่เอาน่าพี่ซองมิน~ถ้าไปจิ้มตาพวกผีอย่างงั้นสิครับ!!”อีกเสียงนึงดังขึ้นอย่างเหนื่อยใจซึ่งก็เดาได้ไม่ยากว่าเหนื่อยใจเพราะอะไรเป็นต้นเหตุ ก็นะ...
“อ๊ะ!!ดงแฮกับคิบอมนี่หน่า!!”เมื่อกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาจนถึงปลายทางกระต่ายน้อยของเราก็จ๊ะเอ๋เข้ากับเพื่อนทั้ง 2 คนที่พลัดหลงกันตั้งแต่เข้าสวนสนุก พี่มินนี่ร้องอย่างดีใจก่อนจะกระโดดหยองแหยงเมากอดเพื่อนรักของตัวเองยังกับคนที่จากกันมานานแรมปี = =
“โฮ่~นายเข้ามากับคยูฮยอนนี่แสดงว่าคืนดีกันแล้วใช่มั้ย???”เห็นหน้าเพื่อนก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นนอกจากเรื่องหัวใจของเพื่อนตัวดีทำเอาโดนค้อนไปซะทีสองที
“ดงแฮง่าส์~แล้วนี่นายหัดเข้าบ้านผีสิงตั้งแต่เมื่อไหร่”พี่มินนี่อมลมเข้าแก้มอย่างงอนๆก่อนจะนึกสงสัยขึ้นมาว่าเพื่อนคนนี้ที่กลัวผียิ่งกว่ากลัวอดตายอย่างดงแฮมันพิเรนท์กล้าเข้ามาเล่นในบ้านผีสิงตั้งแต่เมื่อไหร่
“ก็...โดนลากเข้ามาน่ะ”ดงแฮตอบก่อนจะหันไปเหล่คิบอมที่ตอนนี้ไปยืนคุยกับคยูฮยอนเรียบร้อยแล้ว
“555+ งั้นก็ดี ชั้นว่าเรา 2 คนเดินด้วยกันเหอะ ปล่อย 2 ตัวนั้นไป เอิ๊กๆๆๆ”พี่มินนี่พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะลากเพื่อนรักให้เดินตามไป
“ถามจริงเถอะคยูฮยอน...”หลังจากที่ยืนสังเกตการณ์มาได้ซักพักคิบอมก็เอ่ยปากกับรุ่นน้อง
“อะไรครับ???”
“นายทนไอ้กระต่ายบ้าบอยังงั้นได้ยังไงน่ะ??”!?!
กร๊ากกกกกกกก มาอัพแล้วเน้~
อ่า...ได้ข่าวว่ามีคนถามว่าบอมจะแต๊ะอั๋งด๊องได้มากแค่ไหน
มาตอบให้แล้วเน้~เอิ๊กๆๆ หวังว่าคงแต๊ะอั๋งกันอย่างหนำใจ
นู๋ด๊องช้ำหมดแร้ววววว แง่งๆ
ตอนหน้านุ้งเซียกลับมาแล้วววววว
ลั่นล้ามากมายเมื่อคืนดูแซดโซน
นังมิกชอบกลั่นแกล้งภรรยาซะงั้น
จะแกล้งเผามะพร้าวนุ้งเซียกลับกลายเป็นว่ามะพร้าวเผากินได้ซะงั้น -*-
หมี๊แจจะให้นู๋มินกลายเป็นช้างไปซะแล้ว (ช้างมิน -*-) 555+
ไปแระเค่อะ เหอๆๆ มีฟามสุข จุ๊บๆๆ
ปล.ป๋ายุนเป็นหัวหน้าวงที่เป็นหัวหน้าวงมาก -*- (พูดเองงงเอง)
ความคิดเห็น