ลำดับตอนที่ #18
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter17: ความสุขที่แลกกับความเจ็บปวด PG-15
Please, Save Me Chapter17: วามสุที่แลับวามเ็บปว PG-15
เฮอร์ไมโอนี่ลืนน้ำลาย มีไม้ายสิทธิ์อย่าน้อยสิบ้ามเล็มาที่เธอและเธอสามารถบอไ้เลยว่าเ้าอไม้เหล่านั้นมีท่าทาริั เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ที่้านบนสุอบันไฤหาสน์เฮปิบาห์และ้อมอเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยที่วาทาหนีอเธอไปที่ประูหน้า วามื่นระหนบีบรัเธอะที่เธอมีัวเลือที่ ำั ถ้าเธอยอมให้ับเธอ็ะถูประหารีวิอยู่ี เธออา่อสู้ับพวผูุ้มไ้ แ่ไม่ใ่เป็นสิบแบบนี้ เฮอร์ไมโอนี่เลียริมฝีปาที่แห้ผาอเธออย่าประหม่าะที่เธอ้อมอไปที่ผู้ายที่แ็แร่เหล่านั้น
เธอรู้สึมึนาอาารโม่าเมื่อเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยนหนึ่สั่อย่าแ็ระ้าว่า "พาลเมอร์ ฮาร์ฟอร์ับเธอ!"
ทันในั้นเออรัษ์สอนที่อยู่ใล้เียับเฮอร์ไมโอนี่ที่สุ็พุ่เ้าเพื่อับุมเธอ ไม้ายสิทธิ์อเาี้มาที่เธออย่า่มู่ในะที่พ่อมเินเ้ัเ้ามาหาเธอ เฮอร์ไมโอนี่เินเถอยหลัไปหนึ่้าวเผิหน้าับผู้ายที่มีรูปร่าสูให่ อะรีนาลีนพุ่พล่านไปทั่วร่าายอเธอและเธออบสนอโยสัาาโยารึไม้ายสิทธิ์อเธอึ้นมา
“ ทำให้ ัน!”
ำสาปวิ่เ้าไปหาผู้ายัวโๆเหล่านั้น แ่เฮอร์ไมโอนี่ไม่รอูว่าะโนาถาหรือไม เธอหมุนัวไปรอบ ๆ และถอยลับไปามทาที่เธอามา เธอ้อหลบเลี่ยเมื่อมีาถาส่ามมาที่เธอมันวิ่นไปที่ประูไม้นแระายและเศษไม้็ลมาใส่เธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใมันและวิ่เลี้ยว้ายแล้ววาเ้าไปในทาเินที่ววน เ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยเร่ฝีเท้าามเธอ ำสาปเือบโนเธอ แ่เธอ็หลบไ้อย่าหวุหวิ และมันไ้ทำลายภาพวาราาแพบนผนัแทน เฮอร์ไมโอนี่โบไม้ายสิทธิ์อย่าว่อไวและเสโล่ห์ึ้นมาป้อันนเอ เธอราและพยายามึูโล่ห์อเธออย่าหนัปัอันไม่ให้มีาถาใระทบเธอไ้ เห็นไ้ัว่าเฮปิบ้า้าบริษัทรัษาวามปลอภัยที่น่าะมีราาสูพอู เพราะพวเา่อน้ามีประสิทธิภาพในเรื่อนี้ีมา พวเาพุ่เป้าไปที่โล่ห์อเฮอร์ไมโอนี่อย่าหนั เาพยายามร่ายเวทมน์อันทรพลัเพื่อำัมัน และหนึ่ในาถานั้น็เาะทะลุแนวป้อันอเธอไ้
เฮอร์ไมโอนี่เ็บปวเมื่อาถาอฝ่ายร้ามระแทเ้ามาที่ไหล่้ายอเธอเ้าอย่าั เธอัฝันแน่นเมื่อรู้สึไ้ว่าเลือเหนียวๆไหลลมานุ่มหลัเธอ เฮอร์ไมโอนี่ระโนเ้าไปหลบที่มุมเสาถัไป เพื่อหลบหนีารโมีั่วราว ลมหายใอเธอหอบถี่ในะที่เธอวิ่หนี เ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัย เ้าใล้เธอและโมีเธออีรั้ทันที เฮอร์ไมโอนี่้อารเวลาในอนนี้ เธอสะุเล็น้อย ่อนที่เธอะหันไป ุนั้นแล้วโบไม้ายสิทธิ์ึ้นมา
“ลารีม่า”
วันสีเ้มหนาลอยออมาาไม้ายสิทธิ์อเธอ มัน่อัวเป็นำแพทึบที่วาทาเินระหว่าเฮอร์ไมโอนี่ออาผู้โมีอเธอ เธอแทบมอไม่เห็นผู้ายผ่านม่านหมอที่มืทึบนั้นไ้ หนึ่ในนั้นไม่เร็วพอที่ะหลบหนีและิอยู่ในวันำ เฮอร์ไมโอนี่พอที่ะมอเห็นเาทรุัวลุเ่าและับไปที่ใบหน้าอเาพร้อม้วยเสียรีร้อที่น่าลัว็ามมา
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ำเป็น้อูภาพนี้อี่อไป เธอรีบหันหลัและวิ่หนีไป หวัว่าเาะเสียเวลาในารใ้เวทมน์เพื่อแ้าถาอเธอ เพื่อเธอะไ้มีเวลาสัเล็น้อยในารหลบหนี เฮอร์ไมโอนี่รู้สึแย่ที่ใ้เวทมน์มืเหล่านั้น ำสาปที่เธอใ้นั้นมันเลวร้ายมา มันไม่ไ้พุ่เป้าโมีไปที่ร่าาย แ่มันโมีไปที่ิใ เหมือนับถูผูุ้มวิานะรบวนิใอเหยื่อรู้สึถึวามท้อแท้สิ้นหวัอย่าแท้ริ
เฮอร์ไมโอนี่ไ้ยินเสียเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยำลัร่ายาถาพยายามำัวันำและ่วยเพื่อนอพวเาออมา เธอรู้ว่าในไม่้าาถาอเธอ็ะถูพวเาแ้ไไ้ เธอ้อรีบแ่อุปสรราไหล่ที่บาเ็บอเธอทำให้เธอ้อะลอัวเล็น้อย เธอเริ่มรู้สึเวียนหัวและหนาวสั่น เธอสะุทาเินบนพรม และไ้ยินเสียฝีเท้าที่ัมาาทา้านหลั วามหวาลัวห่อหุ้มิใอเธอ ำสาปอเธอถูแ้ไไ้สำเร็ เสียฝีเท้าัึ้อผ่านทาเิน อีไม่นาน พวเาะามมาทันในไม่้านี้
เฮอร์ไมโอนี่ร่าเ้าับำแพ มีบาอย่าึูวามสนใอเธอ ในะที่เธอำลัเินผ่านภาพวานาให่อปราสาทในยุลา มีรอยปะที่แปลประหลาบนวอลล์เปเปอร์สีเ้ม้ารอบอภาพวานั้น มันเป็นภาพที่เฮอร์ไมโอนีุ่้นเยอย่ามา เมื่อเธอนึไ้เฮอร์ไมโอนี่เริ่มยิ้มออมา ูเหมือนโะเ้า้าเธอ นิ้วอเธอสั่นเล็น้อยะที่เลื่อนไปบนวอลล์เปเปอร์ที่ำรุนั้น เธอำรอบอภาพวาและึมัน ภาพวาูเหมือนะเื่อฟัในำสั่ มันเลื่อนไป้าน้าเผยให้เห็น บันไ่อนอยู่ บันไนั้นมันทรุโทรมและแบมันเป็นบันไที่นรับใ้ผู้่ำ้อยใ้มันเป็นทาเินประำ ฤหาสน์มัลฟอยเ็มไป้วยบันไที่่อนอยู่เหล่านี้ ไม่มีพ่อมผู้สูส่นใ้อารให้ลุ่มโลนอพวเาระพือปีไปรอบ ๆ ฤหาสน์โยใ้ทาเินหลัที่พวเาใ้เิน นรับใ้ไม่วรไ้ยินหรือเห็นอะไรที่พวเาทำ
ำสาปพุ่นำแพ้าศีรษะอเฮอร์ไมโอนี่ พวเาไหวัวทัน เฮอร์ไมโอนี่ส่ำสาปใส่พวเา่อนที่เธอะรีบวิ่ลบันไแบ ๆ หวัว่าะหลบหนีไปไ้ เธอเินมาถึุสิ้นสุอบีนไและผลัประูเ้าไป มีเสียเอี๊ยอ๊าเมื่อมันเปิออ เฮอร์ไมโอนี่เินเ้าไปยัห้อที่มีแสไฟสว่าห้อหนึ่ เธอระพริบาและสะุลัที่ั้ระห่านบนพื้นมีรูปปั้นแม่มาเียววาอยู่บนพื้น มันน่าแปลที่เธอรู้สึุ้นๆับรูปปั้นนี้ เธอเยผ่านรนี้มา่อนไม่ถึั่วโมที่ผ่านมานี่เอ เธอมอผ่านทาเิน และเห็นประูู่บานให่ที่นำไปสู่ห้อนั่เล่น
พวเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยพาันเินลบันไเือบถึัวเธอ เฮอร์ไมโอนี่หันศีรษะไปรอบๆเพื่อหาทาออ โถทาเ้าอยู่รนั้น มันอยู่รัน้ามับห้อนั่เล่น มันใล้ันมา ะที่เธอำลัวิ่หนีไปยัสถานที่ปลอภัย เฮอร์ไมโอนี่็พบับเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยมาึ้นพวเาอยู่้านหลัและปิั้นทาออ อนนี้พวเาำลัรมาทาเธอ หัวใอเฮอร์ไมโอนี่เ้นแรอย่าบ้าลั่ อนนี้เธอถู้อนนมุมเหมือนสัว์ มีทาเลือเียวเท่านั้นที่เธอพอที่ะทำไ้ วาอเธอพุ่ลับไปที่ประูที่นำไปสู่ห้อนั่เล่น
มันเป็นาร่าัวายอย่าเห็นไ้ั แ่เธอไม่มีทาเลืออื่น
เฮอร์ไมโอนี่เหวี่ยัวไปยัห้อนั่เล่น เธอยอมรับว่านี่อาเป็นเส้นทาหลบหนีที่เลวร้ายที่สุเท่าที่เยมีมา ในะที่เธอพุ่ไปที่ประูห้อนั่เล่น ำสาปทุนิพุ่มาที่เธอลอทา ทั้เ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยที่ิามเธอเ้ามาและยามที่อยู่หน้าประูห้อนั่เล่น่าผนึำลัโมีเธอ
ถ้าปล่อยไว้ไม่ีแน่
เฮอร์ไมโอนี่โ้อบลับส่าถาิฟฟินโไปยัผู้โมีอเธอและเธอไ้ยินเสียรีร้อ้วยวามเ็บปวอฝ่ายรัน้าม แ่ถึระนั้นมัน็ไม่ไ้หยุยั้่อารสาปแ่อนอื่นๆ เห็นไ้ัว่าพวเา้อารที่ะหยุเธอาารเ้าไปยัห้อนั่เล่นนั้นเพราะเาลัวว่ามันอาะเป็นอันราย่อแนอื่นๆ
“แย่ั”เฮอร์ไมโอนี่ิในะที่เธอับลูบิประูและึมันให้เปิออ ทันในั้นเสียพูุยและนรีเบา ๆ ็ัึ้นพร้อมับบอเธอว่ามีาถาป้อันเสียอื่นใรบวนวาไว้ที่ประูห้อ เธอรู้สึไม่ีที่ทำให้านเลี้ยอเฮปิบ้าถูทำลายล
นภายในานเลี้ยำลัสนุ แม่มและพ่อมพันธุ์แท้ ำลัยืนอยู่เป็นลุ่มเล็ ๆ สนทนาและอวุราาแพอพวเา เลือโลนในเรื่อแบบมารานสีน้ำเินะมัะเม้น่อารเสิร์ฟเรื่อื่มและอว่าให้ับแที่มีเียริ เฮอร์ไมโอนี่ับไม้ายสิทธิ์ไว้แน่นและรีบวิ่ไปยัหน้า่าบานให่ที่ปลายอี้านหนึ่อห้อ นั่นือสถานที่เียวที่เธอเหลืออยู่ที่ะออไปไ้ ไม่ว่าะเป็นหรือาย
เฮอร์ไมโอนี่สวอ้อนวอน่อเทพทุอ์ที่เธอรู้ั่อนที่ะรีบวิ่ไปที่หน้า่าบานให่ เธอไ้ยินเสียะโนอผู้ไล่ามเธอ พวเาหยุโมีเธอ้วยำสาปเพราะลัวว่าอาะไปโนแนอื่นๆ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึโล่อไปั่วรู่ เธอหอบหายใอย่าหนัและพยายามเินฝ่าฝูนอย่าบ้าลั่ มัน่วยไม่ไ้ที่เธอระแทหรือผลัพวเาบานออไปาทาอเธอ บานส่เสียรีร้อ หรือำราม้วยวามโรธ
"ูทาหน่อยสิ!"
พ่อมในุเสื้อลุมสีเียวะอเธอ้วยวามโรธวาอเาุ่นมัวะที่เาเห็นุอเธอและไม้ายสิทธิ์สีแในมือ
"โลนสปร!"
เายมือึ้นอาะฝามือมาที่เธอในสิ่ที่เธอสมวรไ้รับ' แ่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เสียเวลาให้เาทำับเธอแบบนั้น เธอ้อไปที่หน้า่าและรีบเินเ้าไป หัวใอเธอเ้นระรัวในอและลมหายใอเธอ็หอบอย่าลำบา ที่มุมาอเธอ เธอสามารถมอเห็นายในุำที่ิามมา โีที่แในานเลี้ยพยายามะลาพวเาออไป
ำสาปบินรมาทาเฮอร์ไมโอนี่ึ่มันไม่ไ้มาาเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยเหล่านั้น และนั่นเป็นสิ่ที่เธอไม่ทันไ้ั้ัว ำสาปสีเหลือพุ่เ้าใส่เธอ เ่นเียวับใบมีที่เ็มไป้วยพิษอเวทมนร์แห่วามมืไ้ัเ้าไปในผิวหนัอเฮอร์ไมโอนี่ เสียรีร้อที่เ็บปวัออาริมฝีปาอเธอะที่แรระแทพุ่เ้าใส่เธอนเธอล้มลับพื้น น้ำาแห่วามเ็บปว่อัวึ้นและมีุสีำเ้นไปมาในสายาอเธอ ะที่เฮอร์ไมโอนี่นอนอยู่บนพื้น มืออเธอ้าหนึ่ถูำสาประแทเ้าอย่าัเธอรู้สึลื่นไส้ เพราะเลืออุ่นๆอเธอไหลึมผ่านนิ้วอเธอเอและไหลไปรวมันอยู่ใ้ร่าเธอ เฮอร์ไมโอนี่ ไ้ยินเสียร้อใาแและเสียฝีเท้าที่วุ่นวายะที่พวเาพยายามหนีห่าาเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ัฟันและระพริบา เธอำเป็น้อหนีไปาที่นี่ เธอลิ้ไปมา้วยวามเ็บปวและพยายามึัวเอึ้นไปอยู่ในท่าหมอบโยถือไม้ายสิทธิ์ไว้และพร้อมที่ะส่ำสาปไปทุที่ วามื่นระหนแวบผ่านัวเธอทำให้หายใิัเมื่อพบว่าัวเอถูเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยล้อมรอบเธอไว้ พวเาล้อมรอบัวเธอเป็นวลมและพวเาทุนไ้ี้ไม้ายสิทธิ์มาที่เธอ ไม้ายสิทธิ์อเฮอร์ไมโอนี่ส่ายไปมาาายนหนึ่ไปยัอีนหนึ่ในะที่วาอเธอมอหา่อทาหลบหนี น่าแปลที่ยามเหล่านั้นไม่ไ้โมีเธอ เห็นไ้ัว่าพวเาำลัรออะไรบาอย่า วามเียบันถูััหวะ้วยเสียมๆาารเินอรอเท้าส้นสูบนพื้นหิน เฮอร์ไมโอนี่หันหน้าไปมอที่เสียนั้น ร่าที่สวมุสีมพู้าวไป้าหน้า ไม่ใ่ใรอื่นนอาโโลเรส อัมบริ์ รอยยิ้มหวานที่น่าสะอิสะเอียนาบบนใบหน้าอเธอ ะที่เธอเินไปยัร่าที่้มหมอบอเฮอร์ไมโอนี่อย่าใเย็น โยมีไม้ายสิทธิ์อยู่ในมืออเธอ ไม่้อสสัยเลยว่าำสาปที่ทำร้ายเธอมาาอัมบริ์ที่ แม่มเลิิ้วะที่้อมอไปที่เฮอร์ไมโอนี่้วยวามสนุสนานในวา
“ อนนี้เรามีอะไรที่นี่?” อัมบริ์พูเบา ๆ แ่็เย็นา "เลือสีโลนอยู่ผิที่ั้นเหรอ"
ริมฝีปาอเฮอร์ไมโอนี่เปล่เสียำรามและำไม้ายสิทธิ์อเธอแน่นึ้น อัมบริ์เพียแ่แล้ยิ้มให้เธอ้วยวิธีที่น่าลัว
“ แ่อวามวุ่นวายมาพอแล้ว ิว่าั้นไหม?” แม่มแสวามิเห็น้วยน้ำเสียที่หวานแ่ปนไป้วยวามเสแสร้ "แ้อมีปัหาแน่ๆ"
เฮอร์ไมโอนี่้อมอเธออย่าเียบๆ้วยวามโรธและวามลัวที่เิึ้นในัวเธอ ไม้ายสิทธิ์อเธอเล็ไปที่ผู้หินนั้นในะทีมืออี้าอเธอที่บาเ็บมีเลือไหลออมามา และมัน็เ็บ เ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยยัล้อมรอบเธอ ายทั้สิบน่อน้าลำพอใที่เาสามารถับเฮอร์ไมโอนี่ทีุ่เ่าและบาเ็บ ภายใ้วล้อมอพวเาไ้ วามมื่นอวามล้มเหลวไ้แพร่ระายผ่านลิ้นอเธอ วาอเธอพุ่ออาอัมบริ์ไปที่หน้า่าและลับมามอูแม่มในุสีมพูอีรั้้วยวามประหม่า ริมฝีปาอัมบริ์ยิ้มเยาะอย่าั่วร้าย
"อย่าิอะไรแบบนั้นีว่า" เธอพูออมา้วยเสียเยาะเย้ย"ิว่าเธอะหนีไปไ้ั้นเหรอ"
น้ำเสียนั้นนุ่มราวับำหนิเ็ัวเล็ ๆ แ่เฮอร์ไมโอนี่สามารถมอเห็นสัาแห่วามรัเียทีุ่รุ่นอยู่ในวาออัมบริ์ มันทำให้อาารื่นระหนรอบท้ออเฮอร์ไมโอนี่ สายาอปีศาร้ายในราบอนับุที่มอเฮอร์ไมโอนี่อย่าไร้วามปราี อัมบริ์ละสายาาเธอ่อนะมอลมาที่ไม้ายสิทธิ์สีแในมืออเธอและส่ายหัวอย่าไม่พอใ
"นี่มันเป็นไม้ายสิทธิ์ริๆใ่ไหม เรื่อให่แน่" อัมบริ์ถอนหายใ้วยวามรัเียในน้ำเสียอเธอ "เลือโลนับไม้ายสิทธิ์อแท้ โลนี้ะอยู่ันอย่าไร"
เฮอร์ไมโอนี่เยหน้าึ้นมอผู้หิที่แสนะเย็นา้วยวาที่พร่าเลือน ทุอย่ามันบลแล้ว ทั้ภาริอทอม เวลาอเฮอร์ไมโอนี่ที่ฮอวอส์ และอิสรภาพอเธอ… ีวิอเธอะบลแล้วในอนนี้ วาอเธอปิลเนื่อาวามเร่เรียที่ำลัทำให้ประสาทอเธอเริ่มเบลอ
มันบลแล้ว
วามเ็บปวและทุ์ทรมานฝัอยู่ในร่าายและิใอเธอ เธอเห็นภาพารพยายามมีีวิรอเมื่ออยู่ภายในฤหาสน์มัลฟอย
ทุอย่ามัน่าไร้ประโยน์
เฮอร์ไมโอนี่้มหน้า แนอเธอลไป้าัว ไม้ายสิทธิ์่อยๆเลื่อนออานิ้วที่าไร้วามรู้สึอเธอ สิ่ที่สามารถทำไ้นอายอมำนนและยอมรับะารรมอเธอ? รอยยิ้มที่ั่วร้ายแสออบนใบหน้าออัมบริ์ เมื่อเธอเห็นารแสวามพ่ายแพ้อเ็สาว เธอหันไปหาายในุสีำ เสียออัมบริ์มัเมื่อเธอสั่าร
"ับเธอไว้"
เ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยเื่อฟัเธอและยับเ้ามาใล้ เฮอร์ไมโอนี่ยัหมอบอยู่บนพื้นห้อนั่เล่นภายในฤหาสน์อเฮปิบาห์ บาเ็บและถูุามโยอัมบริ์และพ่อมอีนับสิบ เฮอร์ไมโอนี่่อยๆลืมาึ้นและเยหน้าเพียเพื่อะไ้พบับรอยยิ้มที่โหร้ายออัมบริ์ มีมือ้าหนึ่วาบนไหล่อเฮอร์ไมโอนี่ับเธออย่าเ็บปวะที่เธอถูึให้ลุึ้นยืนอย่าไร้วามปราี เฮอร์ไมโอนี่้อเ้าไปในวาที่น่ารัเียออัมบริ์อย่ามึน
“ ่าน่ารำานั” อัมบริ์ล่าวอย่าเย็นา “ แวรรู้ไว้ว่านี่เป็นวันหยุอัน ันไม่วระ้อมาทำอะไรที่ไร้สาระแบบนี้"
้วยท่าทีที่เหยียหยามมอไปที่ใบหน้าอแม่มเลือโลนและเธอ็ส่ายหัวไปที่เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่โรธที่เห็นารูถูแบบนั่น มันไหลวนเวียนผ่านร่าายอเธอ วามุรุ่นแพร่ระายไปทั่วิใและเวทมน์อเธอ เฮอร์ไมโอนี่พยายาม่อสู้ับมือที่ไว่ว้าเธอและพยายาำรามใส่อัมบริ์้วยเสียที่แ็ร้าว เธอลิ้มรสเลือที่ปลายลิ้นอเธอ มันไม่สำัอี่อไปแล้ว วมโรธอเฮอร์ไมโอนี่แผเผาทุอย่า
“ ไปายะ!” เธอำรามใส่อัมบริ์
อัมบริ์ไม่อบสนอ เธอยิ้มเยาะให้ับเฮอร์ไมโอนี่ ร่าายอเฮอร์ไมโอนี่สั่นสะท้าน้วยวามโรธและวามเหนื่อยล้า เธอะไม่ปล่อยให้ผู้หิที่น่าลัวนนั้นนะ!เ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยยัับเธอไว้แน่น แ่เฮอร์ไมโอนี่่อสู้ับเาอย่าุเือ นิ้วอเาูเ้าไปในผิวหนัอเธออย่าเ็บปว แ่เธอ็สามารถปลแนอเธอให้เป็นอิสระไ้ ่อนที่ายนนั้นะยับยั้เธอไ้อีรั้เฮอร์ไมโอนี่นำไม้ายสิทธิ์อเธอแล้วยึ้น เมื่ออัมบริ์เห็นอย่านั้นึยไม้ายสิทธิ์อเธอึ้นมาเรียมพร้อมที่ะป้อันำสาปใ ๆ าเฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่ไ้โมีอัมบริ์ แ่เธอเล็ไม้ายสิทธิ์อเธอไปที่เพานึ่มีโมระย้าริสัลราาแพที่เธอื่นมในรั้แรที่เ้ามาในห้อนั่เล่นอเฮปิบาห์ึ่แวนอยู่ใล้ๆับที่เฮอร์ไมโอนี่ยืนโยไม่ลัเล
"เสโทรว์!" เฮอร์ไมโอนี่รีร้อในหัวอเธอ
แสสีาวสว่า้าออมาาไม้ายสิทธิ์อเธอและพุ่ไปที่โมระย้า ำสาประแทเ้าับโ่ที่โมระย้าิอยู่บนเพาน ่อนที่ใระป้อันไ้ทัน โ่็ระเบิและโมระย้า็ร่วหล่นลมาเสีย่อนแล้ว มีวามื่นระหนเิึ้น และเสียรีร้อั้อไปทั่วห้อนั่เล่นะที่แอเฮปิบาห์ะเียะายหนีเอาัวรอ อัมบริ์ยไม้ายสิทธิ์อเธอพยายาม่วยัวเอให้หลุพ้นาารถูทับอโมระย้าแ่็ไม่ทันาร เฮอร์ไมโอนีสะบัหลุาารเาะุมอเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยและเินเถอยหลั อัมบริ์หายไปอย่าสมบูร์หลัฝุ่นและแ้วริสัลลมา เฮอร์ไมโอนี่ถูระแทระเ็นไปอีทา เสียร้อโหยหวนแห่วามเ็บปวออาปาอเธอ ผู้นรีร้อและวิ่ไปที่ประูใบหน้าอพวเาเ็มไป้วยวามื่นระหน เมื่อห้อัลี้ยเิวามวุ่นวาย
วามเ็บปวทำให้เฮอร์ไมโอนี่ทรมาน ุสีำเ้นวิบวับอยู่ในหัวอเธอ ถึระนั้นเธอ็พยายามุัวเอให้ลุึ้นมา หัวอเธอหมุนและเธอสะุเท้าัวเออยู่หลายรั้หลายหนนเธอรู้สึลื่นไส้เฮอร์ไมโอนี่ับ้อไปที่หน้า่าบานให่อย่ามีหวั เธอำเป็น้อาไป เร็วที่สุเท่าที่ะทำไ้เฮอร์ไมโอนี่สะุไป้าหน้าอย่ารวเร็ว
"หยุนะ!" เสียเรี้ยวราัึ้นาวามสับสนวุ่นวายพร้อมับำสาปที่พลาเป้า
เฮอร์ไมโอนี่หันหน้าไปทา้นเสีย และหอบ้วยวามลัว เมื่อเห็นร่าออัมบริ์ึ่มัะมีผมที่เรียบร้อยและส่าามอยู่เสมอ แ่ในอนนี้อยู่ในสภาพมุมอมไป้วยวามสปรอยู่ในาอโมระย้าที่รั้หนึ่เยั้ระห่านอย่าสวยาม สภาพออัมบริ์มีเลือไหลออมาาบาแผลลึที่แ้มและฝุ่นที่ระายไปทั่วัวทำให้ผิวอเธอาวี แววาอาาแ้นายัในวาอเธอในะที่แม่มี้ไม้ายสิทธิ์เล็มาที่เธอ ำสาปแห่วามมืพุ่เ้าหาเฮอร์ไมโอนี่ึ่แทบะไม่สามารถหลีเลี่ยารโมีไ้เลย เธอรู้สึไ้ว่าเวทมนร์ออัมบริ์ประทุในอาาศและฟาลับมาที่เธออย่ารุนแร
เฮอร์ไมโอนี่หมุนัวลับ และวิ่ไปที่หน้า่า ำสาปแ่ามเธอมาิๆ แ่้วยวามสับสนวุ่นวายอบรราแที่ื่นระหนและฝุ่นาโมระย้าเฮอร์ไมโอนีึัารเพื่อหลบเลี่ย่อารโมีนั้นไ้บ้า เธอโบไม้ายสิทธิ์อเธอและวิ่ไปที่หน้า่า าถาที่พุ่ออมาาปลายไม้ายสิทธิ์อเธอมันระแทับระและแเป็นิ้นๆ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึไ้ถึเศษระบาส่วนบาเ้าไปในผิวหนัและุอเธอ เธอไม่ไ้สนใ เธอไม่ไ้มอลับไปที่วามสับสนวุ่นวายที่เธอไ้สร้าึ้น เธอระโผ่านรอบหน้า่าระโลบนห้านุ่มและวิ่เ้าไปฝ่า่ำืนที่มืมินั่น
เฮอร์ไมโอนี่แทบำไม่ไ้ว่าเธอหลบหนีาฤหาสน์อเฮปิบาห์ไ้อย่าไร เธอสะุผ่านวามมืไปยัหมู่บ้านเล็ ๆ อมัเิ้ล เธอหายใอย่าหนัอะรีนาลีนยัวนเวียนอยู่ภายในร่าายอเธอึ่แ่าาวามสบอหมู่บ้านึู่เหมือนะเยาะเย้ยเธอ ทุเสียที่เธอไ้ยินทำให้เธอใลัวว่าอาะเป็นเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัย หรือมือปราบมารพบัวเธอ ร่าายอเธอสั่นสะท้านาวามหนาวเย็นและวามเ็บปวะที่เธอเินะเผลไปามถนน ุสีน้ำเินสปรอเธอเปียโไป้วยเลือและเฮอร์ไมโอนี่็ับแน้าหนึ่ที่บาเ็บอเธอึ่ยัมีเลือสีเ้มไหลออมาอย่า่อเนื่อ
เฮอร์ไมโอนี่เหนื่อยเินว่าะร่ายมน์ล่อหนเหนือัวเธอเอ เวทมนร์รูปแบบเียวที่เธอสามารถเรียไ้ือสอร์ิไฟล์ เลือและสิ่สปรหายไปาเสื้อผ้าอเธอทำให้ัวเอูีึ้นมาเล็น้อย สิ่สุท้ายที่เธอ้อารือให้มัเิ้ลเรียเธอเพื่อสอบถามเี่ยวับสภาพที่ยับเยินอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถเ้าไปในโรแรมในะที่มีเลือไหลไปทั่วัวอเธอึ่มันอาทำให้พนัาน้อนรับใ เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะเบา ๆ แ่็สะุ้ทันทีเมื่อวามเ็บปวพุ่ผ่านร่าายอเธอ
'ไปายะ!อัมบริ์"
้วยวามโรธเฮอร์ไมโอนี่เะระป๋อโาที่ทิ้ไว้บนทาเท้าลไปในราน้ำ และสบถออมาเบาๆ่อนะเินระเผลาไปยัถนนทีูุ่้นา เฮอร์ไมโอนี่หรี่า โรแรมอยู่ไม่ไลาที่นี่นั เฮอร์ไมโอนีุ่มมือไปที่ล็อเ็สีทอที่ยัห้อยลมาาออเธออย่าเผลอัว เธอสสัยว่าทอมะรอเธออยู่ที่นั้นไหม นิ้วอเธอำรอบล็อเ็สลิธีรินแน่น าวามเสี่ยทั้หมอเธออนนี้เธอไ้มันมาแล้ว ภาริอเธอประสบผลสำเร็ เฮอร์ไมโอนี่พ่นเสียอเธอออมาาริมฝีปา้วยวามเ็บปว ในะที่ล็อเ็สีทอพวยพุ่เวทมน์แห่วามอาาผ่านรอบๆนิ้วมืออเธอ เธอรีบปล่อยมันไปอย่ารวเร็วอนนี้เธอรู้สึรำาับพฤิรรมที่ไม่เป็นมิรอมันแล้ว้วยอารม์โรธเธอึรีบเินไปยัประูทาเ้าอโรแรมในทันที
อย่าน้อยอนนี้ริเิ้ล็มีล็อเ็ล้ำ่าอเาแล้วเฮอร์ไมโอนี่ิอย่าุนเียวะที่เธอเ้าไปใน โรแรเล็ๆแห่นั้น พนัาน้อนรับอยู่ที่เาเอร์นั่อยู่หลัโ๊ะำลัุยโทรศัพท์มือถืออย่าไม่สนใใร หิสาวไม่แม้แ่ะเหลือบมอเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใแ่อย่าใ เธอยัเิน่อไปยัห้ออทอม เธอร้อราเบา ๆ ้วยวามเ็บปวเมื่อ้อออแรึ้นบันไ ้านที่ไ้รับบาเ็บอเธอระุอย่าแร เธอเิน่อไปอีสอสาม้าว ่อนที่เธอะระแทประูเปิและ้าวเ้าไปในห้อ วาอเฮอร์ไมโอนี่วาไปทั่วห้อและพบว่าทอมนอนอยู่บนเียมอยู่ในหนัสืออย่าเียร้าน มันยิ่ทำให้เฮอร์ไมโอนีุ่่นมัวเพิ่มึ้นไปอี ใบหน้าอเธอบึ้ึ ในะที่ทอมลุึ้นนั่บนเียเมื่อเาสัเเห็นเธอเ้ามา
"เธอลับมาแล้ว?" ทอมพูึ้นมา้วยน้ำเสียที่ระือรือล้น "ไ้มันมาไหม?"
น้ำเสียที่เาใ้นั้นมันเพียพอที่ะทำให้อารม์อเฮอร์ไมโอนี่ลุเป็นไฟอีรั้ เธอปาอเธอเป็นเส้นร และ้อมอไปที่พ่อมผมสีเ้มโยไม่พูอะไร
“ เฮอร์ไมโอนี่?” เสียที่เ้มวอทอมถามเธออย่านึำหนิ "อบัน"
ำสั่อเานั้นเพียพอที่ะผลัเฮอร์ไมโอนี่ไปนสุอบ วาที่เยือเย็นอทอม้อมอเธออย่าเย็นาและ้อารำอบ เฮอร์ไมโอนี่ึไม้ายสิทธิ์อเธอออมาโยไม่ไ้ิถึผลทีาะไ้รับ ้วยวามโรธเธอโบมันผ่านอาาศและส่ำสาปรไปที่เา เาร้อำรามอย่าไม่พอใเมื่อำสาปอเธอเียเาไป
“ แผนอุ” เฮอร์ไมโอนี่ะโนใส่เา"มันห่วยแ"
ทอมลูบแนอเาเพื่อผ่อนลายาำสาปที่เาไ้รับ และเา้อมอลับไปที่เธอ้วยวามโรธเือบนใบหน้าอเา แ่อย่าไร็ามเาไม่ไ้โ้อบเธอแ่อย่าใ เามวิ้วมีประายาแวววาวในวาอเาะมี่เาถามึ้นว่า
“ทำไม!เธอไม่เ้าใในแผนารั้นเหรอ"
เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใวามโรธบนใบหน้าอเา านั้นเธอ็เอื้อมมือไปหาสร้อยสลิธิลีนและึออาใ้เสื้ออเธอ
“ อย่าโ่ไปหน่อยเลย” เธอะอใส่ทอม
วาสีฟ้าเ้มอเาเบิว้าเมื่อเามอเห็นสร้อยล็อเ็สลิธิลีนบนมืออเฮอร์ไมโอนี่ มุมปาอเายึ้นเป็นรอยยิ้ม เาลุึ้นาเียและ้าวไปหาเธอ วาสีฟ้าอเาไม่เยละสายาไปาล็อเ็สีทอ ราวับถูมน์สะาเรื่อประับเล็ๆเหล่านั้น ทอมเอื้อมมือไปหามันแล้วึมันออาออเฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ไม่พอใเมื่อมอหน้าอทอมที่เ็มไป้วยวามหลใหล่อล็อเ็นั้น เาไม่ไ้ถาม้วย้ำว่าเธอเป็นอะไรไหม
“ หวัว่าอนนีุ้ะมีวามสุ” เฮอร์ไมโอนี่ะโนอย่าเือาล
ทอมเพีย แ่ึสายาอเาออาล็อเ็สีทออย่าไม่เ็มใ เามอไปที่เธอและบอ้วยเสียที่ราบเรียบว่า
"ุทำให้ันพอในั่นเป็นเหุผลเียวที่ันมอ้ามพฤิรรมที่ไม่ีในปัุบันอุ"
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึเ็บปวและผิหวัเมื่อไ้ฟัำพูที่โหร้ายอเา เธอรอมาไ้อย่าหวุหวิ แ่เห็นไ้ัว่าทอมไม่สนใแม้แ่น้อย แน่นอนว่าเาให้วามสนใเพียแ่ล็อเ็โ่ ๆนี้เท่านั้น วามโรธอเฮอร์ไมโอนี่หายไปแ่มีวามผิหวัเ้ามาแทนที่ วามรู้สึพ่ายแพ้นี้ทำให้เธอนึถึวามเ็บปวที่เธอเยุเ่า่อหน้าอัมบริ์ อย่าหมหนทา เฮอร์ไมโอนี่ัฟันอย่าหมวามอทนเธอโบไม้ายสิทธิ์และพึมพำาถา
"วอลเนอแร"
ำสาปแห่วามมืที่เป็นสัลัษ์แห่วามโรธเรี้ยวพุ่เ้าหาริเิ้ล เาไม่แม้แ่ะึไม้ายสิทธิ์ออมาเพื่ออบโ้ เาเพียแ่โบมือเาไปในอาาศ และ้วยพลัที่มอไม่เห็นพุ่เ้าใส่ำสาปอเฮอร์ไมโอนี่ทำให้มันหลุาวิถีอมัน ่อนที่เธอะอบสนอทอมโบมืออเาอีรั้และเวทมนร์ที่แ็แร่อเา็ระแทเ้ามาที่เธออย่าแรเหวี่ยเธอไปที่ผนัห้ออย่าเ็บปว วามเ็บปวเ่าพุ่ผ่านไหล่ที่เ็บอเธอและเ้าสู่บาแผลที่้าน้าอเธอ ทำให้ เฮอร์ไมโอนี่ราเบา ๆ ะที่อาารลื่นไส้ีเธออย่าหนั วาอทอมส่อแสอันรายะที่เา้อมอเธอเธอพิำแพอย่าอ่อนแรและ่อสู้ับร่าายที่สั่นระริอย่าเ็บปวอเธอ สายาอเธอเบลอารมอเห็นอเธอแทบะเป็นไปไม่ไ้มันพล่าเลือนไปหม
“ เฮอร์ไมโอนี่” ทอมเือนเธอ้วยน้ำเสียที่แฝไป้วยวามอาาพยาบาทอเา "อย่าทสอบวามอทนอัน แล้วเธอะเสียใ"
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ไ้ยไม้ายสิทธิ์ึ้นอีเลยเมื่อเธอเห็นาร่อสู้ที่ล้มเหลวนั้น ะที่เธอ้อมอทอมที่แสวามโรธออมา ทันในั้นเอใบหน้าที่เย้ยหยันออัมบริ์็ลอยเ้ามาในวามิอเธอ ปาอเฮอร์ไมโอนี่เม้มเป็นเส้นร้วยวามโรธ และ้อมอไปที่ทอม้วยวาที่เปล่ประาย แ่เธอ็ไม่สามารถทำอะไรเาไ้นอาารประประันที่โ้อบไปอย่ารวเร็ว
“ แน่นอน่ะ เ้านาย” เธอยิ้มเย้ยและ้มหัวให้้วยวามอ่อนน้อม"ันไม่ล้าใหุ้้อมายุ่ับวามเป็นอยู่ที่หน้าสสารอันหรอ"
ทอมที่ถูึูให้วามสนใอยู่ที่ล็อเ็นั้นะัเล็น้อยและ้อมอเธอ ใบหน้าอเาูเบื่อหน่ายเมื่อเาถามเธอ้วยวามโรธ
"เิอะไรึ้นับเธอ?"
“ ไม่มีอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ัฟันอบลับไปอย่ารวเร็ว
เธอเิน้ามห้อและล้มัวลไปที่เ้าอี้นวม มีเสียรวราออาปาอเธอเพราะบาแผลที่เธอไ้รับ มันส่วามเ็บปวให้ับเธออย่าแสนสาหัส มืออเธอุมไปที่บาแผลที่อยู่้าน้า เธอรู้สึไ้ถึเลือที่ไหลึมผ่านุที่เธสวมใส่ ทอมมอเธออย่าสสัยแ่็ไม่แน่ใว่าเิอะไรึ้นับเธอ แ่เมื่อเาเห็นเธอราอีรั้เาึถามเธออย่าอ่อนโยน
“เธอไ้รับบาเ็บั้นเหรอ?”
อนนี้วามสนใอทอมเปลี่ยนาล็อเ็อสลิธีรินมาที่เธออย่าเ็มใเฮอร์ไมโอนี่รู้สึไม่สบายใภายใ้ารรวสอบอเา แล้วอยู่ๆวามโรธเรี้ยวที่มี่อนหน้านี้หายไปทิ้ไว้เพียวามอ่อนล้า เฮอร์ไมโอนี่มอทอมอย่าประหม่าเล็น้อย
"ันสบายี" เธออบเสียเรียบๆแ่็แสถึวามเหน็เหนื่อยที่มี
ทอมมวิ้วับอารม์ที่เปลี่ยนไปอย่าะทันหันอเธอ เาใส่ล็อเ็สลิธีรินลไปในระเป๋าอเาอย่าระมัระวั านั้นเา็เินไปหาเธอ เฮอร์ไมโอนี่หลีเลี่ยาร้อมอ้วยสายามอเา่อนหลบสายานั้น ทอมยืนอยู่รหน้าเธอสูระห่านเหนือรูปแบบารนั่อเธอ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึไ้ว่าเรื่อหมายอเธอถูทำให้เ็บโยเา เธอึเยหน้าึ้นมอเา เามอเธออย่าาหวั้วยใบหน้าที่ไร้ารแสอออเา
เป็นอีรั้ที่เหุาร์ในฤหาสน์สมิธทำให้เธอสะเทือนใ เธอไม่เ้าใว่าทำไมำพูที่โหร้ายออัมบริ์และสถานาร์ทั้หมที่เิึ้นมันถึไ้ระทบเธอนั เธอ้อเผิับารทารุาสายเลือสีโลนอเธอบ่อยพอสมวร เธอไม่วระิถึมัน เฮอร์ไมโอนี่สูลมหายใที่สั่นเทา วามโรธ่อนหน้านี้อเธอหายไป แ่เหลือเพียแ่วามรู้สึอ้าว้าและโเี่ยว
“ เฮอร์ไมโอนี่?!” เสียที่ัึ้นอทอมทำให้เธอสะุ้และหันลับไปมอเา
เายัยืนอยู่รหน้าเธอวาสีฟ้าอเาหรี่ล้วยวามโรธ เฮอร์ไมโอนี่ัริมฝีปาอเธอ ทันในั้นเธอไม่ไ้สนใ่อวามวามโรธอทอมอี่อไป เธออเอวอเาและฝัใบหน้าอเธอบนหน้าท้ออเา ร่าายอเาแ็ทื่อ้วยวามประหลาใ่อพฤิรรมที่เปลี่ยนไปอย่าระทันหันอเธอ ทอมไม่ไ้ผลัเฮอร์ไมโอนี่ออไปและหลัานั้นรู่หนึ่เา็เริ่มโอนอ่อนผ่อนลายามเธอ เธอัวสั่นะที่รู้สึว่ามีมืออทอมวาลบนหัวอเธอ นิ้วยาวๆอเาลูบผมอเธออย่าลัเล ในะที่เธอโอบแนรอบัวเาไว้แน่น
มันเป็น่วเวลาที่ยาวนานนเธอรู้สึว่าสามารถปล่อยมือาทอมไ้ วามอายละเลสีแ้มอเธอะที่เฮอร์ไมโอนี่ลายัวออาเาอย่าเื่อ้า เธอเหลือบมอเา หน้าาแห่วามเยาบบัอารม์อทอมไปหม ถึระนั้นวาสีฟ้าเ้มอเา็ไ้รับาร้อมอเธออย่าั้ใ
“ เธอไ้รับบาเ็บหรือเปล่า?” ทอมย้ำำถามอเาอีรั้
เฮอร์ไมโอนี่ลืนน้ำลายลอย่ายาเย็น่อนที่ เธอะส่ายหน้าและบอเาว่า "มันเป็นเพียแ่แผลเล็ๆเท่านั้น ันไม่เป็นไร"
"หืม" วามสสัยในวาอทอมทวีวามรุนแรึ้นและเา็สั่เธอว่า "ไหน!ให้ันูหน่อย"
โยไม่รอให้เธอยินยอมเสีย่อน เา็เริ่มปลระุมุสปรอเธอ โยารึมันลมาปล่อยให้ร่าาย่วบนอเฮอร์ไมโอนี่เปลือยเปล่าึ่มีเพียแ่เสื้อั้นในสีำิอยู่บนร่าายอเธอเท่านั้น เธอมอลมาที่บาแผลึ่อยู่้าน้ายมืออเธอมันเป็นรอยเือนที่น่าเเลีย มัน่อน้าลึและเลือสีแเ้มพุ่ออมาามัน
"นั่น" ทอมพูเบา ๆ "มันไม่ใ่แ่แผลเล็ๆเสียหน่อย"
เฮอร์ไมโอนี่้อหายใเ้าอย่าแระที่แ่ละารเลื่อนไหวอเธอนั้นทำให้บาแผลไ้รับวามเ็บปว ทอมเลิิ้วมอเธอเหมือนำลัูเธอแสล เมื่อเธอ้อลับมาที่เา เา็ถอนหายใและเอื้อมมือไปหยิบไม้ายสิทธิ์อเาแล้วุเ่าลรหน้าเธอ เาโบไม้ายสิทธิ์อย่า้าๆไปที่บาแผลอเธอและเฮอร์ไมโอนี่็สัมผัสไ้ถึเวทมนร์อเาบนบาแผลอเธอ หลัานั้นรู่หนึ่เา็เยหน้าึ้นมอเธอและถามอย่าำหนิว่า
“ เธอโนาถาเ็เ็มเมปล่า ั้นเหรอ?”
เฮอร์ไมโอนี่หลบสายาและระิบอย่าประหม่าว่า "ั้น"
"เฮ้อ" ทอมลิลิ้นและถอนหายใอเาอย่าหนั“ เ่อ่ายัไถึทำให้โนไ้”
ทันในั้นวามโรธอเธอ็พุ่ลับมาหาเธอ เธอลืมวามลาลัว่อทอมไปนหมแล้ว ในะที่เธอพูอย่าุ่นเือว่า “อ้อ ใ่สิ!ถ้ามีใรสันวาแผนารไ้อย่ารอบอบ ัน็ไม่้อวิ่หนีหัวุหัวุนแบบนี้”
"อะไร?" ทอมึ้นเสียสู “สรุปแล้วนี่มันเป็นวามผิอัน ที่เธอไม่สามารถทำามำสั่่ายๆไ้ั้นเหรอ"
เฮอร์ไมโอนี่หรี่าอเธอนแบ ะที่เธออบอย่าุนเียว “บาทีไอ้ำสั่่ายๆทีุ่ใ้เรียมัน มัน่อน้าไร้ผล”
เพื่อเน้นย้ำำพูอเธอเฮอร์ไมโอนี่ออ้วยวามโรธ น่าเสียายที่ารเลื่อนไหวัล่าวทำให้บาแผลที่้านหนึ่อเธอยับและมันสร้าวามเ็บปวให้ับเธอ เฮอร์ไมโอนี่ราออมา้วยวามเ็บปวและุมสี้าเอาไว้ ในะที่เลือไหลึมผ่านนิ้วอเธอ ทอมบีบั้มูอเาและพูอย่าหนัใว่า
"็ไ้! ็ไ้! ไว้เรามาเถียันวันหลั"
สายาอเามอผ่านเธอ วาที่เยือเย็นอเาสั่นไหวเล็น้อยในะที่เามอเห็นหาาอเธอมีเลือออ ในที่สุทอมไ้ยไม้ายสิทธิ์อเา่อนที่ะโบไปที่บาแผลอเธอ เป็นอีรั้ที่เวทมนร์อันทรพลัอเาพุ่เ้ามาบนผิวอเธอ
“ อุ๊ย!” เฮอร์ไมโอนี่ราอีรั้ับวามเ็บปวนั้น
“ อย่าอ้อนให้มานั” ทอมบ่นพึมพำพร้อมับร่ายเวทมนร์รัษาบาแผลามัวอเธอ
เฮอร์ไมโอนี่หรี่าอเธอไปที่เา แ่เาไม่ไ้สัเเห็นเพราะเายั้มัวลเพื่อูบาแผลอเธอในะที่เธอัวอ้วยอาารบาเ็บ
“รู้อะไรไหม” เธอบอเาอย่าห้วนๆ “ันสามารถเหวี่ยำสาปนั้นใสุ่ไ้เพื่อใหุ้ไ้รู้ว่าันรู้สึยัไ”
วาอทอมเป็นประายะที่มอเธอ ้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์และำพูาเย้ยหยัน
“เลือสีโลนำลัะสาปแ่เ้านายอเธอ ทำไม!ไม่ลัวว่าันะ่าเธอั้นเหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่้อมอมาที่เา เพียสัพั เธอ็เริ่มหน้ามืาวามเหน็เหนื่อย อยู่ๆเธอ็มีรอยยิ้มและหัวเราะออมาอย่าบ้าลั่ และพยายามอย่าหนัเพื่อ่อสู้ิ้นรนับารหายใที่ิัไป้วย
“แล้วยัไ!ุะพบวัถุอผู้่อั้อีสอนาที่ไหนหาไม่มีัน"
ทอมอบำถามนั้น้วยารยิ้มเยาะในะที่เารัษาบาแผลอเธอ่อไป เามอไปที่บาแผลเล็ๆบนไหล่และทั่วผิวหนัอเธอ หลัาที่ทอมรัษาบาแผลเล็ๆเหล่านั้นนเสร็ีแล้ว เาึรวูบาแผล้าน้าอเธอ ทอมมวเี้ยวเมื่อเห็นว่าเลือมันยัไม่ยอมหยุสัที และบาแผลเหล่านั้น็เ็มไป้วยเลือ นั่นเป็นสัานอารรัษา้วยัวอมันเอในั้นแร และเาเพียแ่้อรอนว่ามันะรัษานเสร็
“เอาล่ะ มาูันว่าันะทำอะไรไ้บ้า”ทอมล่าว
เาลุึ้นยืนและว้าแนเฮอร์ไมโอนี่ “มานี่”เาสั่ในะที่ึเธอึ้นมา
ุสีฟ้าที่เฮอร์ไมโอนี่สวมอยู่เลื่อนลมาที่อบเอวอเธอ ทอมับมันไว้อย่าหลวมๆและึมันลมาอย่าหยาบายอลไปอยู่ที่เท้าอเธอ และปล่อยให้เธอยืนอยู่ในสภาพว่าเปล่านอาุั้นในอเธอ เธอหน้าแะที่มอไปที่ทอม เาูไม่สนใเี่ยวับวามอับอายอเธอ ในะที่เาันเธอไปที่เีย
"นอนล" เาสั่้วยน้ำเสียห้วนๆ “ุ้อพัผ่อน”
เธอหน้าแ้วยวามอับอาย เฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าเธอไม่สามารถโ้แย้ับทอมไ้และเพียแ่้อเื่อฟัเา เฮอร์ไมโอนี่นั่ลบนเีย้วยวามเ็บปว เธอ่อยๆนอนะแ้านวาอย่าระมัระวัเพื่อไม่ให้ระเทือนบาแผลอเธออีรั้ ทอมึผ้าห่มลุมัวเธอานั้นเา็ทรุัวลนอนอี้านหนึ่อเีย เายัสวมเสื้อผ้าเหมือนเิมในะที่เาเอนัวพิหัวเียอย่าเียร้านแล้วึล็อเ็ออาระเป๋าเสื้อ
เฮอร์ไมโอนี่มอลับไป้วยวาที่เยา ะที่ทอมโบไม้ายสิทธิ์อเาเหนือล็อเ็สีทอ วามหลใหลภายในวาอเาลุโน เฮอร์ไมโอนี่เลื่อนเ้าไปใล้ทอมบนเียโยไม่สนใวามเ็บปวอเธอ เามลึอยู่ับล็อเ็มานไม่ทันสัเเห็นารเลื่อนไหวอเธอเมื่อเธออเา ทอมมวิ้วและ้อมอเธอสัรู่ เาไม่ไ้พูอะไรสัำ ่อนที่ะลับไปสนใล็อเ็อสลิธีริน่อไป เฮอร์ไมโอนี่ลอเลียใล้ิับเาอย่ามีวามสุ วามเหนื่อยล้าลอบลุมร่าายอเธอ แ่แล้วอัมีแวววาวในมืออทอมึวามสนใไปาเธอนหมสิ้น
“ ันถือมันหน่อยไ้ไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่าล้าๆลัวๆ
ทอมมวิ้วอันส่าามอเาอย่าสสัย “มันอยู่ับเธอมาทั้วัน ยัไม่พออีเหรอ”
เฮอร์ไมโอนี่้อหยุัวเอไม่ให้ลอาและี้แ้วยน้ำเสียัพ้อนิๆ “็อนนั้น ัน้อทำอย่าอื่นอีนี่นา ันไม่มีเวลามานั่ื่นมมันอยู่หรอ”
ทอมเบื่อหน่ายที่ะโ้แย้ับเธอ แ่ยื่นล็อเ็นั้นให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่ลัเลสัรู่่อนที่เธอะเอื้อมมือไปรับมัน น่าแปลที่เาปล่อยให้เธอไ้ื่นมมันอย่า่ายๆ เป็นอีรั้ที่เฮอร์ไมโอนี่รู้สึถึเวทมนร์หนา ๆ ที่ลอยอยู่รอบ ๆ ล็อเ็พยายามผลัเธอออไป เวทมนร์นั้นน่าประทับใทีเียว เธอใ้นิ้วี้ิ้มล็อเ็อย่าระแวระวั
ทอมหัวเราะเยาะ “ ันสสัยริๆ ว่าสลิธีรินะพูอะไรถ้าเารู้ว่าวันหนึ่ล็อเ็อเาะ้ออยู่ในมืออเลือโลน"
เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใอาารแปล ๆ ที่บิมวนอยู่ในท้ออเธอ ในะที่เธอรีบยื่นล็อเ็ส่ืนให้เา ทอมลับเอามารวสอบูวามเรียบร้อยอีรั้่อนที่ะโบไม้ายสิทธิ์อเาโยมีเฮอร์ไมโอนี่เฝ้ามอเาอยู่"
"ันั้น…?" เาถามอย่าเหม่อลอยโยไม่ละสายาออาล็อเ็ "เิอะไรึ้นในฤหาสน์"
เฮอร์ไมโอนี่เลิิ้ว เธอไม่ไ้าหวัว่าเาะสนใในเรื่อนี้ อาารหนาวสั่นระายไปามไระูสันหลัอเธอะที่เธอนึถึภัยพิบัิที่เธอรอมาไ้อย่าหวุหวิ เฮอร์ไมโอนี่อิแอบแนบิับวามอบอุ่นอทอมและเอนศีรษะพิับออเาอย่าระมัระวัไม่ให้รบวนเา านั้นเธอ็บอเา - ทุอย่า- เี่ยวับวามิเรื่อวามยุิธรรมที่บิเบี้ยวออัมบริ์ เี่ยวับวามบ้าลั่อโฮี้ วามรัเียอลูเียสและเ้าหน้าที่รัษาวามปลอภัยที่พยายามามล่าเธอ
ในะเียวันทอมยัสนใ่อลอเ็สลิธิลีน่อไป เฮอร์ไมโอนี่สสัยว่าเาำลัฟัเธออยู่หรือเปล่า บาทีเาอาะถามามมารยาทเท่านั้น? แ่เฮอร์ไมโอนี่็ไม่ไ้สนใอะไรนัหรอ เพราะเธอรู้สึีที่ไ้พูุยเี่ยวับเรื่อนี้ และเธอ็เล่าเรื่อราวอเธอ่อไป ถึารไล่ล่าอย่าบ้าลั่ที่มี่อเธอรวมทั้ารระเบิใส่อัมบริ์ ในระหว่าที่เธอเล่าเรื่อในสิ่ที่เธอ้อเผิเธอเริ่มมีอาารเหนื่อยล้าและเปลือาอเธอ็เริ่มหนั่อนที่เธอะผล่อยหลับไป
†
มีใรบานสะิไหล่เธอ เฮอร์ไมโอนี่ร้อราอย่าหุหิไม่แม้แ่ะลืมาึ้นมาูว่าใรันที่ััหวะารนอนหลับอเธอ เธอลิ้ัวไปมาและไม่ยอมื่น ในะที่ใรนนั้น็ยัสะิเธอ่อไปอย่าไม่ย่อท้อ เฮอร์ไมโอนี่ยมือึ้นและพยายามที่ะบสิ่ที่น่ารำานั้นออไปและยัไม่ยอมื่นเ่นัน มีเสียหัวเราะเบา ๆ ัึ้นในโสประสาทอเธอ แ่เสียนั้น็ยัไม่สามารถโน้มน้าวใให้เธอื่นึ้นมาไ้ในที่สุ วาอเธอยัปิสนิท
"ไม่เอาน่า" เสียนุ่มพูเลี้ยล่อม “ เธอนอนหลับมานานพอแล้วนะ"
ไม่นะ! เฮอร์ไมโอนี่ิอย่าเื่อยา เธอหลับไปนานแ่ไหนแล้ว? ห้านาที?หรือสิบนาที?เธอโ้เถียอยู่ับวามิอเธออย่าเบื่อหน่าย
“อนนี้สิบโมแล้ว ไม่เรียว่าเ้าแล้วล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่มวิ้ว? ่อนที่เธอะเปิเปลือาอเธอึ้นอย่าไม่เ็มใ
“ อ่าในที่สุ” เสียทุ้มเอ่ยแว "็ื่นึ้นมาาวามาย"
เฮอร์ไมโอนี่ระพริบาและลืมาที่พร่ามัว้อมอไปยัวาสีฟ้าเย็นอทอม ทอมยิ้มเย้ยมาที่เธอ เาูสบและยัใส่เสื้อผ้าเ็มยศ เาอาะใ้เวลาทั้ืนในารศึษาล็อเ็นั้นแม้เธอะไม่เห็นว่ามันอยู่ที่ไหนแล้ว็าม ในอนนี้ทอมมอเธออย่าั้ใ เา้มลมอเธอและยิ้มให้ เฮอร์ไมโอนี่มวิ้ว้วยวามสสัย ในะที่ทอมยิ้มว้าึ้น
“เธอรู้สึเป็นยัไบ้า?”
เฮอร์ไมโอนี่ลัเลเพียรู่ ่อนะลึไหล่อเธอเบาๆ ร่าายอเธอยัเ็บอยู่เล็น้อย แ่อนนี้เธอรู้สึีึ้นมาแล้ว เธอเหลือบมอทอมและล่าวอย่ามั่นใ
"ันไม่เป็นอะไรแล้ว"
เาเพียแ่ลอาเล็น้อยมาที่เธอ เาว้าผ้าห่มและึออไปาร่าอเธอ สายาอเามอไปที่บาแผลที่อยู่้าน้าอเธอ เฮอร์ไมโอนี่เห็นไ้เลยว่าแผลเริ่มะหายีแล้วทั้ๆที่เธอพัผ่อนเพียไม่ี่ั่วโม ทอมูพอใับฝีมือารรัษาอเามาเ่นัน ่อนที่เาะโน้มัวลไปหาเฮอร์ไมโอนี่และระิบ้าหูอเธออย่ายั่วยวนว่า
“พวเรายัไม่ไ้ลอวามสำเร็ันเลยใ่ไหม"
เฮอร์ไมโอนี่เปิปาเพื่อถามพฤิรรมที่น่าสสัยอเา แ่สิ่ที่เธอทำไ้เพียแ่อาารหอบหายใเท่านั้น ทอมว้า้อมือทั้สอ้าอเธอและลไปบนที่นอน้าศรีษะอเธอ อาารสลึมสลือทั้หมมลายหายไปทันทีเมื่อเธอ้อมอเา ทอมสวมอเธอเ่าอเาโอบรอบสะโพอเธอ เธอิ้นและรู้สึอึอัเมื่อวาราวับเหล็ล้าอเาสำรวไปทั่วร่าอเธอ ่อนที่ะหยุลบนหน้าออเธอ ในอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เพิ่รู้ัวว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าอื่นในอาั้นในเพียเท่านั้น เธอรู้สึราวับว่าร่าายอเธอเปลือยเปล่าอย่าน่าลัวในะที่ทอมื่ม่ำไปับาร้อมออย่าะละะลามเมื่อเห็นร่าายอเธอ แววาอเาูพึพอใเหมือนว่าเาือเ้าอร่าายอเธอ เธอหน้าแและอ้อนวอน้วยวามอับอาย
“ ทอม…”
วาสีฟ้าเย็นอเาวัไปมอเธอานั้น็มีรอยยิ้มอันร้ายาที่่อยๆม้วนริมฝีปาอเาให้ว้าึ้น เฮอร์ไมโอนี่สามารถมอเห็นวามปรารถนาในส่วนลึอวาอเาและมันทำให้เธอลัว เธอเยไ้ยินเรื่อราวมามายเี่ยวับารละเมิอเ้านายที่มัะบัับเลือโลนอพวเา และอนนี้เรื่อราวเหล่านั้น็วนเวียนอยู่ในหัวอเธอ มัน่วยไม่ไ้ที่ารูถููแลนออัมบริ์และวามรัเียอลูเียสผุึ้นมาในใอเธออีรั้ เฮอร์ไมโอนี่พยายามึมืออัวเอออาารเาะุมอทอม แ่เาลับระับมืออเารอบ้อมืออเธอ หัวใอเฮอร์ไมโอนี่เ้นแร้วยวามหวาลัว สายาที่ื่นระหนอเธอวาาไปทั่วห้อเพื่อหาทาหลบหนี เมื่อพบว่าไม่มีที่ใเลยที่เธอะหนีไปไ้ เธอเยหน้าึ้นมอทอมอย่าอ้อนวอน เาแ่ะเอาสิ่ที่เป็นอเาเท่านั้นไม่ใ่เหรอ? แววาที่เป็นลาไม่ีในวาอทอมบอเธออย่านั้น ร่าายอเฮอร์ไมโอนี่เริ่มสั่นสะท้าน วามลัว่อัวึ้น เธอหลับาลและหวัว่าอย่าน้อยมันะบลเร็วๆนี้
สิ่ที่เฮอร์ไมโอนี่ิือเาอาะบัับเธอและทำรุนแรับเธอ บยี้ร่าายอเธอามที่เาพึพอใ นั่นือินนาารที่เธอิมาลอ แ่แล้วู่ๆ ริมฝีปานุ่มอทอมูบเธออย่าอ่อนโยน นั่นมันทำให้เธอ่อน้าแปลใอยู่สัหน่อย ฟันอเาแทะเบา ๆ ที่ริมฝีปาล่าอเธอและหยอล้อมัน มันีั! น่าแปลที่เธอรู้สึุ้นเย่อสิ่นี้ รสสัมผัสนี้ ใ่ เธอเยทำมันมา่อนรั้แรเลยที่เธอูบทอมและเธอ็สนุไปับมันมา ทอมูบเธออย่านุ่มนวลและวามุ้นเยนี้่วยลวามลัวในอนแรอเธอ ร่าายอเธอผ่อนลายลอย่าำยอมโยเฮอร์ไมโอนี่็เริ่มมีวามล้าที่ะูบเาลับ
เมื่อทอมรู้สึว่าเธอมีปิิริยาอบสนอ่อารระทำอเา เาึปล่อย้อมืออเธอและมืออเา็ลูบไปามแนอเธอเบา ๆ ปลายนิ้วอเาพาผ่านไหล่และระูไหปลาร้าอเธอทำให้เธอึับนลุ เฮอร์ไมโอนี่หลทาไปับรสูบอเา นเธอแทบะไม่ทันสัเว่าทอมปลเสื้อั้นในอเธอออาัวและเลื่อนมันออาร่าอเธอไ้อย่าไร เธออ้าปา้าอย่าประหลาใะที่เธอรู้สึว่าทอมสัมผัสหน้าอที่เปลือยเปล่าอเธออย่าอ่อนโยน เาใ้โอาสอนที่เธอเผลอสอลิ้นเ้าไปในโพรปาอเธออย่าะละะลาม โยไม่ไ้รับวามยินยอมาเธอ ร่าายอเฮอร์ไมโอนี่เริ่มที่ะอบสนอเา ไฟราะที่น่ารื่นรมย์ุนวนึ้นในท้ออเธอและมันทิ่มแทอย่าน่าื่นเ้น มืออทอมอยู่บนหน้าออเธอนวและลูบไล้นเธอนลุ เาลูบหัวนมอเธอส่ระแสไฟฟ้าระแทผ่านร่าายอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ราเบา ๆ ไฟทีุ่เริ่ม้นในท้อส่วนล่าอเธอและอนนี้มัน็โหมระหน่ำไปทุหนทุแห่ระุ้นวามรู้สึอเธอให้เรียร้อ เฮอร์ไมโอนี่หมหวัที่ะเิมเ็มวามปรารถนานี้ และที่ยิ่แย่ไปว่านั้น เมื่อมืออทอมละาหน้าออเธอ และเินไปามร่าายอเธอนระทั่นิ้วอเาสัมผัสับอบาเั้นใน เาว้าอบผ้าอันบอบบาอเธอและึมันลมาออาปลายเท้า ่อนที่ะโยนพวมันออไปอย่าไม่ใส่ใและพวมัน็ลไปออยู่บนพื้นโยไร้ึ่เสียใๆ
เฮอร์ไมโอนี่นอนอยู่บนเียอนนี้เปลือยเปล่าในะที่ทอมทาบทับเธออยู่้านบน เายัสวมเสื้อผ้าท่ามลาวามเร้าอารม์อเาและวามอับอายอเธอ ในะที่เธอ้อมอวาที่หิวระหายอเา นิ้วอทอมฝัอยู่ในเส้นผมอเธอ และเาบัับศรีษะอเธอเอียไป้าน้าเพื่อเาะไ้เ้าถึลำออเธอไ้ถนัยิ่ึ้น ทอมทิ้รอยัเล็ๆในะที่ริมฝีปาอเาลูบไล้ไปามผิวหนัอเธอ ฝ่ามืออเาลูบไล้ไปามร่าายอเธอเหนือหน้าท้อและสะืออเธอ วามปรารถนาและวามเร้าอารม์ทำให้เธอาบอ แ่วามปรารถนาอเฮอร์ไมโอนี่็ถูััหวะ้วยวามสสัย เธอไม่รู้ว่าทอม้อาระไปไลแ่ไหนสำหรับเรื่อนี้ มันน่าสนใ แ่มัน็ทำให้เธอลัวเ่นัน เฮอร์ไมโอนี่พยายามที่ะไม่สนใไฟที่โหมระหน่ำภายในัวอเธอ ในะที่เธอระิบเสียสั่นว่า
“ ทอม?”
เาหยุและเยหน้าึ้นมอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ัวสั่น้วยวามลัว าสายาที่แ็ระ้าอเา ปาอเธอปิสนิทและแทบะไม่พูอะไรเลย แ่แล้วำพูวนประสาท็หลุออาปาอเธอ
“ ระ…เราทำแบบนี้ไม่ไ้”
"หืม" ทอมราเสียพึมพำในะที่ยัูบออเธอ่อไป “ทำไมล่ะ?”
เฮอร์ไมโอนี่ราเบา ๆ ะที่เาแทะเล็มผิวเธอเบา ๆ แ่เธอ็ยัเถียเาอย่าไม่ลละ "เพาะ เพราะัน ... ัน ... "
ทอมหยุารระทำอเาและเยหน้าึ้นมอเธอ มีรอยยิ้มั่วร้ายบนใบหน้าอเาะที่เาบอับเธออย่าไร้เียสาว่า
“ เพราะเธอเป็นเลือสีโลนและันเป็นเ้านายอเธอั้นเหรอ?"
เฮอร์ไมโอนี่ัริมฝีปาอเธอะที่เธอ้อมอเา านั้นเธอ็่อยๆพยัหน้า ทอมยิ้มว้า
"เธอรู้อะไรไหม" เาพูับเธออย่าูหมิ่นว่า“ ถ้าเธอไม่อบ็เะันออาเียไ้เลย"
เาไม่ไ้พูอะไรอีแล้ว แ่้มลมาหาเธออีรั้และประทับูบลบนริมฝีปาอเธอ เฮอร์ไมโอนี่แ็ืนไมู่บลับ
เะเาออาเียเหรอ? แน่นอนว่าเธอทำไม่ไ้แน่ ทอมพึมพำอย่าหุหิ ราวับว่าเาอ่านวามิอเธอไ้
“ันะสาปุ"
เมื่อหลุำพูนั้นออมาเฮอร์ไมโอนี่เรียึ้นมาทันทีไม่ล้าแม้แ่ะยับล้ามเนื้อ ริมฝีปาอทอมละออาเธอเาเยหน้าึ้นมาเล็น้อย เพื่อให้สามารถมอเ้าไปในวาอเธอไ้ สายาอเา้อมอไปที่เธอและถ้าเาไม่ไ้รึเธอไว้บนที่นอนแล้วละ็ เฮอร์ไมโอนี่็อาะถอยห่าาเา อนนั้นเอที่ริมฝีปาอทอมยิ้มเยาะเธอและพูับเธออย่าเสแสร้ว่า
“ ถ้าอย่านั้นหาเธอมีไม้ายสิทธิ์เธอะสาปันและสถานาร์็อาะบานปลายเป็นาร่อสู้อย่าเ็มรูปแบบ"
เฮอร์ไมโอนี่มวิ้วและ้อมอเาะที่เธอเห็นแววาอเาายแววสนุสนานอย่าที่สุ
“และผลสรุป็ือันเป็นฝ่ายนะ” ทอมพูอย่าเย่อหยิ่ "และเธอ็ะ้ออโทษที่ทำร้ายันอย่าโหร้ายหลัานั้นพวเรา็ะมีเ็ส์ที่เร่าร้อนามมา"
ทอม้มศีรษะลและูบเบา ๆ ที่ริมฝีปาอเธอ
"อเพีย้ามาร่อสู้และ้าวไปสู่ารปรออ"
ฮอร์ไมโอนี่ปล่อยลมหายใที่สั่นเทาะที่เธอ้อเ้าไปในวาอเา ทอมยิ้มเยาะเธออย่ายั่วเย้าะที่มืออเาไ่ลไปที่หน้าท้ออเธอ เาเลื่อนไหวอย่า้าๆอย่ายั่วเย้า สัมผัสอเาทำให้เิอาารนลุวิ่ไปทั่วัวเธอ เธอสั่นสะท้านอย่าห้ามไม่อยู่ นทอมสัเุเห็นไ้ และเายิ้มอย่าพึพอใ
บาทีเธอวระหยุเา แ่เฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถยับัวไ้ มืออเาไล้ไปามหว่าาอเธอ รอยยิ้มเยาะอทอมเ่นัึ้นเมื่อนิ้วอเาลูบไล้ไปบนเนื้อนุ่มอเธอและพบับวามเปียื้น เฮอร์ไมโอนี่ราในะที่เาเริ่มถูลึยัุ่อนเร้น เสียราเบาๆัมาาเธอ านั้นริมฝีปาอทอม็ูบผิวอเธออย่าะละะลามไล่ึ้นมานมาถึหน้าออเธออย่ารวเร็ว เฮอร์ไมโอนี่อ้าปา้าเบา ๆ ะที่เาเริ่มใ้ลิ้นอเา เลียไปที่หัวนมอเธอหยอล้อเล่นไปับมัน ทำให้ลมหายใอเธอถึับเหนื่อยหอบ
เฮอร์ไมโอนี่มอยู่ในวามปรารถนาอัวเออย่าหมสิ้นหนทา เธอิ้นไปมาภายใ้สัมผัสอทอม วามเร้าอารม์อเธอึ้นสูุ่สูสุและพร้อมที่ะระเบิ
ทันในั้นทอม็หยุ เฮอร์ไมโอนี่แทบะรีร้อออมา้วยวามหุหิ วาอเธอ้อมอไปที่เาและเห็นรอยยิ้มบนริมฝีปาอเา
"นี่นาไม่เ็มในะ" ทอมล่าวอย่าเรียบ่าย “สนุใ่ไหม?”
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแ้วยวามโรธะที่เธอเยหน้าึ้นมอเา เาพูถูเลย เธอเป็นเลยอเาถูัั้วยสัมผัสและูบอเา ทอมยิ้มอย่ามืมิเมื่อเห็นปิิริยาอเธอ ทันในั้นเา็้มลมาหาเธอและูบเธออย่ารุนแร เมื่อเาหยุูบเธอแ่เายัไม่ยอมถอนริมฝีปาออาเธอแ่ยัสัมผัสเธออย่านุ่มนวลในะที่เา้อมอมาที่เธอ ใบหน้าอพวเาอยู่ใล้ันมาพวเาแบ่ปันอาาศเียวัน วาสีฟ้าอเา้อมอลึเ้าไปในวาอเธอและเฮอร์ไมโอนี่สามารถมอเห็นวามปรารถนาอันมืมนำลัเ้นรำอยู่วาอเา
"ัน้อารเธออนนี้" ทอมบอเธอเสียแหบพล่า “ ันะไม่รออี่อไปแล้ว”
น้ำเสียอเาฟัูริั มันทำให้ร่าายอเธอสั่นสะท้าน ทอมวามือเบา ๆ ที่หน้าท้ออเธอ่อนที่เาะระิบาถาบาอย่า านั้นเา็ับ้นาอเธอและแยออาัน เฮอร์ไมโอนี่ัวสั่นะที่ทอมวาำแหน่ัวเอระหว่า้นาอเธอ ่อนที่เธอะพูอะไรทอมูบเธออย่าบ้าลั่ อนนั้นเอที่เฮอร์ไมโอนี่ไ้ยินเสียิปาเถูเปิออ วามปรารถนายัทำให้ิใอเธอรุรุ่น แ่ในะเียวัน็ทำให้เธอัวล เฮอร์ไมโอนี่ยับมือเพื่อสัมผัสร่าายเาเป็นรั้แร เพราะเธอลัวสิ่ที่ำลัะเิึ้นะที่เธอลูบไล้เาและโอบแนรอบัวเา
ร่าอทอมนอนทับบนัวอเธอและเา็ยับเ้ามาใล้ระหว่าาอเธอมาึ้น ารหายใอเฮอร์ไมโอนี่ิัเมื่อเธอรู้สึว่าเาำลัอยู่รุศูนย์ลาอวามเป็นผู้หิอเธอ เธอเร็ัวะที่เา่อยๆยับเ้าไปใน่อทาที่ับแน่นอเธอ มันเ็บและเธอ็ระิบเบา ๆ เาหยุและเฮอร์ไมโอนี่ปล่อยลมหายใที่สั่นสะท้าน เธอรู้สึึเรียมาึ้น มีเพียเาแห่วามปรารถนา่อนหน้านี้ที่โบเหนือเธอ ทอม่อยๆโน้มัวลมาหาเธออย่า้าๆ
“ เฮอร์ไมโอนี่?”
เธอหลับาล รู้สึไ้ว่าเาูบริมฝีปาเธออย่านุ่มนวล มันเป็นูบที่อ่อนโยน เาไม่ไ้ทำรุนแรับเธอมานั เธอ่อยๆลืมาึ้นและ้อมอใบหน้าหล่อเหลาอทอม เายิ้มให้เธอเพื่อสร้าวามมั่นใและพูว่า
"ุบอว่าุเื่อใันใ่ไหม"
เฮอร์ไมโอนี่ถูรอบำ้วยวามหลใหลเมื่อวาสีฟ้าู่นั้น้อมอมาที่เธอ เวทมนร์อทอมอบอวลและแระายในอาาศ มันลามเลียไปทั่วร่าายอเธอเบา ๆ และึสัลัษ์บนแนอเธอนนลุไปทั่วร่า และมันทำให้เธอรู้สึพึพอใ
“ ุยัเื่อใันอยู่ไหม” เสียนุ่มนวลอทอมถาม
วามิอเฮอร์ไมโอนี่หายไป มีเสียเวทมนร์ที่สั่นไหวในอาาศและร่าอทอมใล้เ้ามาโยทำให้เฮอร์ไมโอนี่ลับเ้าสู่โลที่ปราศาวามิที่มีเพียวามรู้สึวามปรารถนาและัหาเท่านั้นที่รอบำ รอยยิ้มบนใบหน้าอทอมว้าึ้นอย่าเห็นไ้ั เา้มลไปหาเธอและูบเธอลิ้นอเาเลียไปที่ริมฝีปาอเธอ แล้วเา็ฝัใบหน้าอเาลที่้อพับลำออเธอและสูลมหายใเ้าลึๆ
“ ุไว้วาใันไ้เสมอ” เาสัาับเธอ "ันะูแลุเอ"
มือ้าหนึ่อเาลูบไล้้าลำัวอร่าายอเธอ่อนที่เาะับสะโพอเธอ านั้นเฮอร์ไมโอนี่็รู้สึว่าทอมเริ่มยับเ้ามาหาเธออีรั้แ่ราวนี้้าลว่ารั้แร เธอราเบา ๆ ะที่เธอแอ่นัวึ้น มันเ็บแ่็เสียว่านและมัน็ไม่ไ้เลวร้ายอย่าที่ิ มืออเฮอร์ไมโอนี่โอบบนหลัอทอม ว้าับเสื้ออเาไว้แน่น ในไม่้าเา็ิอยู่ภายในอเธออย่าสมบูร์ เาอยู่แบบนั้นสัรู่ปล่อยให้เธอปรับัวเ้าับสัส่วนอเา
เฮอร์ไมโอนี่ับัวเาแน่นว่าเิมะที่ทอมเริ่มยับัวเบาๆอย่า้าๆ ทุรั้ที่เายับบนัวเธอมันรู้สึเ็บ แ่เา็ยัรัษาัหวะให้ที่ วามเ็บปว่อยๆลลลายเป็นอย่าอื่น มืออเฮอร์ไมโอนี่ที่เร็อยู่บนหลัอเาเริ่มผ่อนลายลเล็น้อยะที่เธอเพลิเพลินไปับแรเสียทานาารเลื่อนไหวอเาที่อยู่ภายในัวเธอ เสียราเบา ๆ ออาริมฝีปาอเธอ เมื่อทอมไ้ยินเ่นนั้นึใ้ฝ่ามืออเาสัมผัสไปมาระหว่าร่าายที่ร้อนระอุอเธอ นิ้วอเาลูบไล้ไปามผิวหนัอเธอล และเฮอร์ไมโอนี่็อ้าปา้าะที่เาเริ่มลูบลำหัวนมเล็ ๆสีมพูที่น่ารัอเธอ วามรู้สึแสบร้อนที่้านล่ายัมีอยู่และมันยิ่แย่ลไปอีเมื่อทอมเร่วามเร็วึ้น อนนี้เาเร่วามเร็วึ้นเ้าออัวเธอนเฮอร์ไมโอนี่้อราออมา้วยวามเร่าร้อน เาับาอเธอแล้วโอบรอบเอวอเา อนนี้สะโพอเธอยสูึ้นมันอยู่ในำแหน่ที่แ่าออไปนเธอรู้สึว่าเาเ้าไปในัวเธอลึยิ่ึ้นและเิมเ็มเธอไ้อย่าสมบูร์ วามปรารถนาโหมระหน่ำในร่าายอเฮอร์ไมโอนี่และเธอ็ราอย่าไม่สามารถที่ะระับไ้อยู่ เธอับแนอทอมอย่าสิ้นหวัในะที่เธอรู้สึว่าัวเอำลัะระเบิ มืออเธอลูบไล้ไปามเส้นผมอเาและเริ่มึมันอย่ารุนแร ทรผมที่เยสมบูร์แบบอเาอนนี้มันูยุ่เหยิเพราะวามรุนแรอเธอ
ทอมูเหมือนะรู้ว่าเธอ้อารอะไร เาราเบา ๆ ในะที่เาเร่วามเร็วึ้นอีรั้มืออเาับสะโพอเธอให้เ้าที่ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึไ้ว่าัวเอเริ่มะหมเรี่ยวแร รั้่อไปที่เาพุ่เ้าใส่เธอ เธอรีร้อออมา วาม้อารที่เรียร้อพลุ่พล่านและลายเป็นลื่นแห่วามสุที่ทำลายเธอ ร่าายอเธอเร็ะที่เธอถูพัพาไป้วยวามรู้สึที่ยอเยี่ยมนั้น
เธอัวสั่น้วยวามปิิยินี และเฮอร์ไมโอนี่็ราอย่า่อเนื่อ้วยวามสุ ล้ามเนื้ออเธอยัระุอยู่รอบ ๆ ัวเาะที่ทอมระแทใส่เธอรั้แล้วใรั้เล่า เสียราหลุออมาาริมฝีปาอเาในะที่เาพุ่เ้าหาเธอเป็นรั้สุท้ายโยยัฝัลึอยู่ภายในอเธอ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึไ้ว่าน้ำเื้ออเาพุ่เ้าใส่ัวเธอ านั้นร่าอทอม็ล้มลบนัวเธออย่าหมแรและเา็นอนอยู่ที่นั่นสัพั ศีรษะอเาวาอยู่้าๆเธอและเธอสามารถไ้ยินเสียหายใที่าห้วอเา่อย ๆ สบลในะที่เธอรู้สึว่าเาอ่อนนุ่มภายในัวเธอ นิ้วอเฮอร์ไมโอนี่ยัฝัอยู่ในลุ่มผมนุ่มอเา แม้ว่าอนนี้เธอไม่ไ้ึอย่ารุนแรเหมือนที่ผ่านมา แ่ลูบมันเบา ๆ
ในที่สุเา็หายใไ้อีรั้ทอม่อยๆึัวเอออาเธอและลิ้ัวนอนล้าๆเธอ เมื่อวามใร่อเธอลลเฮอร์ไมโอนี่รู้สึว่าร่าายส่วนล่าอเธอแสบเล็น้อย สิอเธอเริ่มลับมาเป็นัวอัวเออีรั้ และเธอ็ำไ้ว่าใรือนที่นอนอยู่้าๆเธอ เฮอร์ไมโอนี่อยาะลิ้ัวถอยห่าและนอนัวเพื่อหลบหนีวามอัปยผศนี้ แ่เธอ็ไม่ล้าที่ะยับ เธอึนอนหลับาโยไม่รู้ว่าะทำอย่าไร่อไปี
อนนั้นเอที่เธอรู้สึไ้ถึมือที่โอบไปรอบๆหน้าท้ออเธอ ่อนที่เาะพลิัวเธอเพื่อให้นอนะแโยที่มีร่าายอเาทับับ้านหลัอเธอ แนอเาโอบอเธอไว้หลวมๆและเบามือ
“ รู้สึยัไบ้า?” เสียอทอมระิบเบา ๆ ับเธอ
เธอประหลาใับวามอ่อนโยนในน้ำเสียอเาและเธออบามวามริว่า "ไม่รู้สิ"
เาอเธอให้แน่นว่าเิม แลัวเธอ็รู้สึว่าริมฝีปานุ่มอเาูบที่หลัออเธออย่าอ่อนโยน
"ันอโทษที่ยามพวนั้นทำร้ายุันไม่รู้ว่าพวเาะอยู่ในฤหาสน์"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
14ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
14ความคิดเห็น