(OS/SF) Unlimited Love ; TAETEN JAEDO JOHNIL ETC.

ลำดับตอนที่ #18 : JAEDO : Swimming Pool

So tell me how I'm gonna get past this wave to empty swimming pools

Tell me how I'm gonna feel less secure when I look at you

ผมกับแจฮยอนทำงานร่วมกันมาหลายวันจนตอนนี้ความสัมพันธ์ก็เริ่มได้เปลี่ยนไปจากคนที่ไม่ชอบขี้หน้ากันจนตอนนี้เริ่มสนิทใจกันมากขึ้น และเวลาเลิกถ้าหากผมยังไม่ออกจากห้องแจฮยอนก็มักจะมายืนอยู่ที่หน้าห้องผมเสมอ พวกเราคุยอะไรหลายๆอย่างกันตลอดการทำงานถึงความชอบในบางเรื่องจะต่างกันก็ตาม

และวันนี้ก็เป็นวันสุดท้าของการทำความสะอาดสระว่ายน้ำ แจฮยอนที่โดนอาจารย์ทงเฮเรียกตัวให้ไปช่วยงานก่อน ส่วนผมก็เดินมาถึงที่สระว่ายน้ำเรียบร้อย ผมมองไปที่สระว่ายที่ตอนนี้สะอาดพร้อมกับการใช้งานในช่วงปิดเทอม

ในที่สุดก็จะได้หยุดฤดูแล้วสินะ

"โดยองมาแล้วหรอ"

"สวัสดีครับอาจารย์"

ผมโค้งให้กับอาจารย์ทงเฮที่เดินเข้ามาในสระ แจฮยอนที่กำลังเดินตามหลังมาก็ส่งยิ้มมาให้ผม

"สะอาดดีนิ 2คนนี้สุดยอดเลย"

"แน่นอนอยู่แล้วจารย์"

"ขอบคุณนะที่มาช่วยทำความสะอาดให้นะโดยอง ทั้งๆที่เป็นงานของเอาไม่เอาไหนแบบแจฮยอนมัน"

"อ้าวจารย์"

ผมหัวเราะออกมาให้กับท่าทางของแจฮยอนที่โดนอาจารย์ทงเฮเหน็บแนมอยู่ ท่าทางที่เหมือนเด็กกำลังอาละวาดผู้ใหญ่ยังไงยังนั่น

"แจฮยอนทำเยอะกว่าผมอีกครับ"

ผมหันกลับไปพูดกับอาจารย์ทงเฮ

แจฮยอนที่ตอนแรกยืนข้างอาจารย์ทงเฮตอนนี้ก็ได้เดินมายืนข้างๆผม แขนมีกล้ามเนื้อตามแบบผู้ชายเล่นกีฬาก็พาดขึ้นมาวางไว้บนไหลของผม ผมเงยหน้ามองไปที่แจฮยอน เขาส่งยิ้มาให้ผมอีกครั้งซึ่งผมเองก็ยิ้มตอบให้กับเขา

"งั้นถือว่านี้คือการตอบแทน ฉันมีตั๋วหนัง2ใบ ฉันให้เธอ2คน"

"จริงดิจารย์ โห้ รักจารย์สุดๆเลย"

อาจารย์ทงเฮเดินไปตรวจเช็คความเรียบร้อยตามบริเวณของสระว่ายน้ำ แจฮยอนที่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังโอบไหล่ของผมอยู่ก็ออกแรงเขย่าไหล่ของผมเบาๆ

“พรุ่งนี้ไปดูหนังด้วยกันนะ”

“พรุ่งนี้มีหลังที่อยากจะดูด้วยพอดีเลย”

“งั้นไปดูด้วยกันเนอะ”

“อืม”

แจฮยอนส่งยิ้มมาให้ผม รอยยิ้มที่ทำให้ใจของผมเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ แจฮยอนส่งมือมาขยี้ที่หัวของเบาๆเล่นเบาๆก่อนจะจับมันโยกไปมา ความสัมพันธ์ของพวกเราที่เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆที่ทำเอาจนผมลืมเรื่องจดหมายรักฉบับนั่นไปซะสนิท ซึ่งผมเองก็ไม่คิดจะหามันแล้วเหมือนกัน  มันทำให้ผมรูสึกว่าผมไม่ชอบพี่จินยองอีกต่อไปแต่กลับกลายเป็นว่าผมชอบผู้ชายที่จอง แจฮยอน เสียแล้ว

“โดยอง เธอช่วยมาตรงนี่ทีสิ”

“ครับ”

โดยองยกแขนของแจฮยอนที่พาดไว้บนไหล่ออกแล้ววิ่งไปหาอาจารย์คนสนิทที่ยืนเรียกจากอีกฝั่งของสระ

ถึงจะรู้ใจของตัวเองแล้วแต่ทุกเหตุการณ์ก็มักจะมีอุปสรรคตลอด

แจฮยอนที่กำลังจะเดินไปเปิดน้ำลงในสระก็ต้องหยุดชะงัก สายตาไปสะดุดเข้ากับกระดาษที่ติดอยู่บริเวณตะแกรงก้นสระว่ายน้ำ แจฮยอนถอดรองเท้าผ้าใบและถุงเท้าออกก่อนจะลงไปในสระ มือหนาหยิบเข้าที่กระดาษเจ้าปัญหาที่ติดอยู่ตรงตะแกรงออก แล้วยกมันขึ้นมาดูว่าเป็นกระดาษอะไร

“ทำความสะอาดมาหลายอาทิตย์ไม่ยักจะเห็นเลย”

มือหนาพลิกกระดาษเจ้าปัญหาไปมา จนเห็นตัวหนังสือที่ถูกเขียนไว้บนกระดาษ ถึงจะดูลางๆไปเพราะถูกน้ำในสระซึมไปแต่ก็เห็นว่ามันเขียนข้อความอะไรเอาไว้ สายตาที่ละจากตัวกระดาษก็หันไปมองกับคนที่เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นเจ้าของกระดาษใบนี้

โดยองที่ตอนนี้กำลังยืนกับอาจารย์ทงเฮอยู่ แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นในสายตาของเขา แจฮยอนมองไปที่แผ่นหลังเล็กของโดยองในหัวของเขาก็เอาแต่คิดอะไรต่างๆนานาเต็มไปหมด เหลือบมองกับตั๋วหนังที่อาจารย์ให้มาแล้วก็ได้แต่นึกขำกับความคิดโง่ๆของตัวเอง

คนฉลาดกับคนฉลาดมันก็ต้องคู่กันสินะ

            เช้าวันใหม่ที่ได้ชื่อว่าวันหยุดฤดูร้อน  ตอนนี้ผมอยู่ในชุดสบายๆสำหรับการไปเที่ยว เมื่อคืนแจฮยอนโทรมานัดผมให้ไปเจอกันที่หน้าโรงหนังตอนบ่ายโมง ซึ่งตอนนี้ผมก็ใกล้จะถึงตัวห้างแล้วผมเปิดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อดูเวลา บนหน้าจอก็มีการแจ้งเตือนแชทจากแจฮยอนขึ้นมา

                                              JJae : ใกล้ถึงแล้ว

                                                                                    กำลังจะเข้าไปแล้ว : 9601

                                             JJae: ครับผม

            ผมเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าดั่งเดิม ผมเดินเข้าไปในตัวห้างแล้วมุ่งหน้าไปที่โรงหนัง จริงๆก็รู้สึกตื่นเต้นที่ได้ออกมาดูหนังกับแจฮยอน ผมกำสายสะพายกระเป๋าแน่นเสียจนกลัวว่ามันจะขาด

          ดูหนังเสร็จแล้วค่อยสารภาพแล้วกัน

            ผมหยุดยืนอยู่ตรงหน้าโรงหนังมองไปรอบๆเพื่อหาแจฮยอนแต่ก็ไร้วี่แววของอีกฝ่าย แต่สายตาก็ดันไปสะดุดกับพี่จินยองที่เอาแต่ยืนก้มหน้ามองโทรศัพท์ในมือ แต่มันก็คงจะไม่มีอะไรผมยังคงยืนมองไปรอบๆเพื่อหาแจฮยอน

            “โดยอง”

            ผมหันไปตามเสียงเรียกที่ดังมาจากข้างหลัง เป็นพี่จินยองที่เดินเข้ามาหาผม ในมือพี่เขาถือตั๋วหนังอยู่2ใบซึ่งถ้าผมจำไม่ผิดมันคือตั๋วหนังที่อาจารย์ทงเฮให้ผมกับจแฮยอนไว้เมื่อวาน

            “เห็นแจฮยอนไหม หมอนั้นนัดพี่ออกมาที่โรงหนังน่ะ”

            ตอนนี้ในหัวผมมันตีกันไปหมด แต่ก็ต้องพยายามตีสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้

            “ไม่เจอนะครับ มีอะไรรึเปล่า”

            “ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆเมื่อวานหมอนั้นก็เอาตั๋วหนังฟรีมาให้แล้วนัดให้มาวันนี้”

            ผมมองหน้าพี่จินยองสลับกับตั๋วหนังในมือของพี่จินยอง

            “หมอนั้นคงไม่มาแล้วละครับ พี่ไม่โทรให้พี่แจบอมมาดูด้วยกันละครับ”

            “นั้นสินะ แล้วนี่โดยองมาทำอะไรหรอ”

            “มาดูหนังสือน่ะครับเดี๋ยวว่าจะกลับละ”

            ผมส่งให้พี่จินยองก่อนจะขอตัวกลับ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาแจฮยอน แต่ไร้วี่แววการรับสายใดๆทั้งสิ้น โทรไปกี่สายๆก็ไม่มีวี่แวว่าจะรับสายเลยสักนิด ผมออกแรงวิ่งออกจากตัวห้างแล้วโบกเรียกรถแท็กซี่ ในหัวของผมตอนนี้ก็คิดแค่ว่าแจฮยอนอาจจะอยู่ที่โรงเรียนก็ได้

            จอง แจฮยอน คนโง่!!!

            วันเสาร์เป็นวันที่แจฮยอนควรจะนอนตีพุงอยู่บ้าน แต่เขากลับมาที่สระว่ายน้ำของโรงเรียนเหมือนอย่างเคย แจฮยอนเป็นคนนัดให้จินยองออกไปที่โรงหนังเอง หลังจากที่เห็นข้อความบนกระดาษ สารภาพตรงๆเลยเขาเองก็ชอบโดยองแต่พอคิดๆดูแล้วคนแบบเขาจะเหมาะกับโดยองจริงๆน่ะหรอ เรียนก็แย่วันๆก็เอาแต่เล่นเกมส์ไม่ก็เที่ยวเล่น

          เป็นคนไม่เอาไหนแบบนี้จะไปเหมาะสมกับโดยองได้ยังไงกัน

            เครื่องมือสื่อสารในมือของแจฮยอนตอนนี้ปรากฏสายเรียกเข้าจากคนที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี แต่เขาก็ไม่ได้รับสาย มือหนาปลดล็อคหน้าจอแล้วกดเขาไปในแกลลอรี่ดูรูปที่เขาเป็นคนถ่าย รูปโดยองในอิริยาบถต่างๆที่มักทำให้เขาหยุดสายตาแล้วต้องมองตลอด ใบหน้าที่เหมือนกับกระต่ายสีขาว ดวงตาที่กลมโตที่แจฮยอนชอบมอง รอยยิ้มที่กว้างซะจนเห็นฟันครบทุกซี่

          ชอบมากซะจนไม่อยากให้ไปคบกับคนอื่น

            แต่จะให้ทำยังได้ละในเมื่อคนที่โดยองชอบไม่ใช่เขาแต่รุ่นพี่ที่มีดีกรีถึงนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน แจฮยอนเองก็คงจะสู้อะไรไม่ไหว โดยองเองก็คงไม่ได้สนใจอะไรในตัวเขาอยู่แล้วละ หลังจากปิดเทอมไปก็คงต่างคนต่างอยู่พอเปิดเทอมมาก็คงจะทำเหมือนกับคนที่ไม่รู้จักกัน

            “เฮ้อออ”

            แจฮยอนล้มตัวลงนอนกับพื้นของขอบสระว่ายน้ำ วางมือถือเอาไว้ข้างตัวทั้งๆที่ยังมีสายเรียกเข้าจากอีกคนตลอดอย่างไม่มีหยุด ถ้าเกิดเผลอรับสายเขาขึ้นมาก็กลัวว่าตัวเองจะใจไม่แข็งพอแล้วอาจจะเผลอวิ่งไปหาอีกคนก็ได้

          เป็นบ้าไปแล้วจอง แจฮยอน

           แจฮยอนได้แต่ปล่อยให้เครื่องสื่อสารของตัวเองดังอยู่แบบนั้น ก่อนที่เปลือกตาทั้ง2ข้างจะหลับลง แล้วให้เหลือเพียงแค่เสียงจากการสั่นของเครื่องมือสื่อสารและเสียงจากรอบข้างของเขา

          “จอง แจฮยอน!!”

          แจฮยอนคิดว่าตัวเองน่าจะหลอน จำได้ว่าตัวเองหลับไปแล้วปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่แบบนั้น แต่ตอนนี้พอลืมตาขึ้นมาก็พอว่าตอนนี้เย็นมากแล้วแถมยังได้ยินเสียงหวานที่เขามักจะชอบฟังดังอยู่ใกล้ๆ

            หลอนแน่ๆเลยมึง แจฮยอนเอ้ย

            “จอง แจฮยอน ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!”

            เนี้ย เสียงมันชัดมาก หลนอไปแล้วแน่นอนแจฮยอนตอนนี้โดยองต้องอยู่เที่ยวเล่นกับรุ่นพี่คนนั้นดิวะ ไม่มีทางมาอยู่ที่สระว่ายน้ำโรงเรียนหรอก

            “จะตื่นไม่ตื่นคนโง่!”

            ปัก!

            “โอ้ยยยย!”

            แจฮยอนรู้สึกได้ถึงแรงเตะที่ข้างตัวของตัวเอง แรงเตะที่ทำเอาซะสะดุ้งลุกพรวดอย่าเร็ว แต่มันก็ไม่น่าตกใจเท่าคนตรงหน้าที่ตอนนี้ใบหน้าไม่ค่อยจะสบอารมณ์ซะเท่าไร ใบหน้าที่เหมือนกระต่ายดุจ้องมองมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง

          มาได้ไงวะ

            โดยองที่ตอนนี้ยืมมองแจฮยอนอย่างเอาเรื่อง ไม่รู้ว่าควรจะเรียบเรียงคำพูดยังไงดีเพราะคำถามในหัวมันเต็มไปหมด เวลาเรียนโดยองสามารถถามตอบอะไรต่างๆได้อย่างสบายๆแต่กับไอ้เรื่องของคนตรงกลับทำตัวไม่ถูกมีแต่นั้นนี้เต็มไปหมดจนไม่รู้จะเริ่มตรงไหน

            “ไปดูหนังสนุกรึเปล่า” แจฮยอนเป็นคนฝ่ายถามคำถามก่อน ถึงใบหน้าที่ถามจะดูเหมือนสนุกแต่ในน้ำเสียงที่ถามคำถามนั้นกลับฟังดูเหมือนคนจะร้องไห้ยังไงยังนั้น

            “ไหนว่านัดกันแล้วไง ทำไมถึงเป็นพี่จินยองไปแทนละ”

            โดยองที่ตอนนี้อยากจะกระชากคนตรงหน้ามาทุบให้แหลกคามือก็ถามคำถามกลับไป

            “ก็เห็นเธอชอบรุ่นพี่คนนั้น ก็เลยอยากให้ไปดูด้วยกัน แล้วสนุกรึเปล่า”

            สายตาของแจฮยอนที่มองโดยองเหมือนกับเป็นสายตาที่กำลังคาดหวังคำตอบว่า ‘ไม่สนุก’ หรือไม่ก็ ‘ฉันอยากดูกับนาย’ อะไรประมาณนั้น แต่เขาคิดว่าโดยองน่าจะตอบในสิ่งตรงกันข้ามมากกว่า

            “ไม่สนุกเลยสักนิด ไม่สิ ไม่ได้ดูเลย” โดยองเหมือนคนที่กำลังพยายามประมวลผลของคำพูดออกมาเป็นประโยคเพราะกลัวจะเผลอพูดอะไรที่น่าอายแต่อย่างว่านั้นแหละ

          ปากมันดันไวกว่าสมอง

          “เราอยากดูกับแจฮยอนมากกว่าพี่จินยองอีก”

          เหมือนรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไปเลยได้แต่ตะครุบปากตัวเองเอาไว้ ส่วนคนที่นั่งเด๋ออยู่ก็ได้แต่มองอีกคนปริบ

            “แป๊ปนะ คือเธอไม่ได้ไปดูหนังกับพี่จินยอง?”

            “ก็ใช่ดิ เราบอกพี่จินยองว่าเรามาดูหนังสือเลยบอกให้เขาชวนพี่แจบอมมาแทน” โดยองที่เหมือนสติเริ่มกลับมาก็ลงไปนั่งข้างๆอีกคนพร้อมกับยิงคำถามต่างๆที่อยู่ในหัวออกมา “ละคือไรอ่ะ ไหนว่านัดเราละไมนายถึงไปชวนให้พี่จินยองมาแถมยังเอาตั๋วหนังไปให้เขาอีก” โดยองหันมองคนที่นั่งข้างๆตัว

            แจฮยอนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับหยิบกระดาษที่สภาพดูไม่จืดออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะส่งให้อีกคนดู

            “ก็เนี้ย ฉันเจอ ก็เลยคิดว่าเธอน่าอาจจะอยากไปดูกับพี่เขา”

            โดยองที่รับเอากระดาษจากอีกคนมาดู มือเรียวกำกระดาษแผ่นน้อยแน่นเสียจนมันจะขาดใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีที่ไม่รู้ว่าอายหรือโกรธกันแน่

            แคว่ก!

            “อ้าว เธอฉีกทำไม” แจฮยอนทักขึ้นมาเมื่อเห็นมือเรียวของอีกคนจัดการฉีกกระดาษแผ่นนั้นซะจนไม่เหลือสิ้นแล้วก็กำๆก่อนยัดใส่ไว้ในกระเป๋าที่ตัวเองพกมาก

            “ถามจริง โง่จริงหรือโง่มากๆ”

            คนอื่นด่าแจฮยอนว่าโง่ยังไม่เจ็บเท่าคนตรงหน้าด่าเลยด้วยซ้ำ

            “เอ้า ไรอ่ะเธอ”

            “โว๊ะ! ตรงๆเลยนะคือเราเลิกชอบพี่จินยองแล้ว” โดยองสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะพูดประโยคที่ตัวเองตั้งใจจะมาบอกอีกคนในวันนี้ “คือเราอ่ะมีคนที่ชอบแล้ว”

            “แล้วไมไม่ไปบอกเขาละ มาบอกเราทำไม”

            ปัก!

            และนั้นคือผลของคำพูดกวนของแจฮยอน ฝ่ามือน้อยๆของอีกคนฟาดลงมาที่กลางหลังของแจฮยอนพร้อมกับคำด่าที่อีกคนส่งมาให้

            “โง่! เราอ่ะชอบนาย”

            “เดี๋ยวนะเธอ ขออีกรอบ”

            “โว้ยยยย โง่ๆๆๆ”

            ปักๆๆ!!

            และนั้นเป็นการทำร้ายร่างกายที่หนักที่สุดที่แจฮยอนเคยเจอแต่ทำไมเขากกลับรู้มันว่ามันน่ารัก คนตรงหน้าที่ใบหน้าเริ่มขึ้นสีบนแก้มทั้ง2ข้าง กับมือน้อยๆที่เอาแต่ทุบตีเขาด้วยความเขินอายนั่นอีก เสียงหัวของแจฮยอนกับเสียงด่า(?)ของโดยองดังไปทั่วทั้งสระและเหมือนทั้งคู่จะยังไม่รู้ถึงการมาของอาจารย์ฝ่ายปกครองที่มาเดินตรวจตามบริเวณของโรงเรียน

            “นั้นเสียงใครน่ะ!”

            เสียงของผู้มาเยือนที่ทำเอาคน2คนที่กำลังนั่งตีกันอยู่ถึงกับต้องชะงัก แจฮอยนที่ก้มมองนาฬิกาของตัวเองเพื่อมองเวลา ซึ่งมันกำลังบอกว่าตอนนี้เป็นที่เย็นมากท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีมาเป็นสีส้ม แต่อย่างที่เคยบอกไปว่าแจฮยอนคือคนโง่ที่ชอบอะไรโง่ๆเป็นประจำ

ตูม!!

เร็วกว่าอะไรทั้งสิ้นแจฮยอนที่จับข้อมือของโดยองแล้วออกแรงดึงให้ตกลงไปในสระว่ายน้ำด้วยกันทั้งคู่เพื่อไม่ให้อาจารย์ฝ่ายปกครองได้เจอ โดยองที่โดนอีกฝ่ายกระชากให้ตกลงไปในน้ำได้แต่ทำตาเหลือกใส่อีกคนที่อยู่ๆก็มากระชากเขาลงน้ำไปโดยไม่บอกกล่าวอะไรซะคำแต่ก็ต้องตาเหลือกไปมากกว่าเดิมเมื่อแจฮยอนเลื่อนมือมาจับที่ช่วงเอวของเขาก่อนจะออกแรงดึงให้เข้ามาใกล้กัน ใบหน้าของทั้งที่อยู่ใกล้ซะจนหัวใจดวงน้อยๆของโดยองเต้นแรงหนักกว่าเดิม

ริมฝีของแจฮยอนที่แตะลงมาเบาๆบนริมฝีปากของโดยองแต่กลับรู้สึกว่านานซะจนคนโดนกระทำหายใจไม่ออกขึ้นมาเสียดื้อๆ คือถ้าไม่รีบขึ้นจากสระตอนนี้ต้องตายแน่ๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะตายเพราะขาดอาการหายใจหรือว่าเขินตายเพราะการกระทำของแจฮยอนก็ไม่รู้

พรวด!

โดยองที่เป็นฝ่ายโผล่พ้นจากน้ำมาก่อนได้แต่ปิดปากตัวเองอยู่อย่างนั้นโดยมีแจฮยอนโผล่จกาน้ำตามมา ในหัวของโดยองตอนนี้คืออยากจะทุบแจฮยอนแต่ก็ทำไมเพราะมือไม้มันดันอ่อนแรงไปหมดถ้าตอนนี้ไม่ได้จับเอวโดยองเอาไว้ก็คิดว่าน่าจะจมน้ำไปแล้ว ส่วนคนกระทำกลับเอาแต่ยิ้มกับท่าทางของอีกคนซะจนลักยิ้มโผล่ขึ้นมาให้เห็น

“เป็นแฟนกันนะ”

เป็นแจฮยอนเองที่เป็นฝ่ายขอ ส่วนคนถูกขอตอนนี้แก้มก็สีซะจนดูน่ารักไปทันทีแต่ก็ได้พยักหน้าน้อยเป็นการให้คำตอบไป แต่เวลาของความสุขก็หมดลงเมื่อบุคคลที่ทั้งคู่พยายามหลบหนีได้ทำการขึ้นมาดูที่สระว่ายน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พวกเธอทำอะไรกัน”

“จารย์ทงเฮ!”

“เย็นปานนี้แล้วยังไม่กลับบ้านช่องกันอีก แล้วทำไมลงไปกอดกันแบบนั้น หรือยังอยากทำงานร่วมกันอีก งั้นได้ ปิดเทอมหน้าร้อนพวกเธอทั้งคู่ต้องมาดูแลสระกับพวกเด็กที่มาใช่สระ”

เป็นการสั่งลงโทษที่ไม่ต้องรอคำตอบหรือความสมัครใจใดๆทั้งสิ้น พอสั่งเสร็จอาจารย์ทงเฮก็เดินออกจากสระไปซะเฉยปล่อยให้คนสองคนที่กอดกันอยู่ในสระทำหน้างงๆกับคำพูดของอาจารย์ แต่สุดท้ายก็ปล่อยเสียงหัวเราะกันออกมาเสียดื้อๆ ทั้งคู่มองหน้ากันต่างคนต่างยิ้มให้ซึ่งกันและกัน

ใครจะไม่คิดกันว่าคนที่ไม่น่าจะเข้ากันได้แต่กลับเข้ากันได้อย่างลงตัว อาจจะจริงอย่างที่เขาว่ากันว่าคนเราไม่จำเป็นต้องเหมือนกันทุกอย่างขอแค่ความรู้สึกที่ตรงกันก็พอแล้วทุกอย่างมันก็ออกมาลงตัวเองนั่นละมั้ง ทุกอย่างไม่จำเป็นต้องใช้สมองคิดแต่ใช้ใจกับคามรู้สึกแค่นั้นก็คงเพียงพอแล้ว

“ไปอาบน้ำที่บ้านฉันไหมโดยอง”

“เป็นบ้าหรอแจฮยอน”

“เอ้า หรือเธอจะตัวเปียกกลับบ้าน”

“ก็ยังไม่ว่าไรไหมละ จะพาไปก็พาไปสิ”

ถ้าคุณคิดว่าแจฮยอนเจ้าเล่ห์ โดยองเองก็คงเป็นกระต่ายที่ฉลาดและเจ้าเล่ห์ได้เหมือนกัน

talk;

กลับมาแล้ววววววววววววววว ขอโทษที่หายไปแล้วไม่ได้กลับมาต่อ //โดนทุบ

ไม่รู้ว่าทุกคนจะลืมกันยัง แต่ไรท์กลับมาแล้วน้าาาา 

สำหรับคนที่ยังติดตามฟิคของเราอยู่ก็ขอบคุณมากๆเลยนะคะ

แล้วหลักจากนี้ก็จะกลับมาเขียนฟิคต่อแล้วนะะะะ พล็อตเต็มหัวเลยจ้า

สายคุก สายบาป ก็กำลังจะมา มีใครอยากอ่านไหม...

ฝากติดตามฟิคเราไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกๆคนด้วยนะคะ

เรื่องต่อไปก็มาดูกันว่าเราจะมาคู่ไหน แต่คิดว่าบางคนก็อาจจะทายถูก 

ส่วนเรื่องเชียร์คือไรท์อาจจะยังไม่กลับมาต่อเพราะกำลังทำให้เนื้อเรืองมันโอเคแล้วค่อยเอามาลงนะคะ

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจที่ให้กันมา ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคของไรท์

รักรีดเดอร์ทุกคนเลยน้าาาาาาา

Enjoy For Reading And Thank You For Reading.

B
E
R
L
I
N
❀