(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 18 : เวลาที่เดินต่อไป

บทที่ 18

: เวลาที่เดินต่อไป

จองกุกกำลังเดินจับมือผมเดินเล่นตามทางไปเรื่อยๆ  มือของเค้าที่กุมมือของผมเอาไว้ในตอนนี้

มันทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมากจริงๆ  ถึงมันจะเป็นเรื่องธรรมดาๆที่คนทั่วไปที่เป็นแฟนกันทำกัน  แต่สำคัญผมแล้ว เวลาแบบนี้มันแทบจะไปมีเลย..

“อากาศดีจัง..มึงว่าไหมจองกุก”

“อะ..อื้ม”

ผมหันไปมอง  ก่อนที่จองกุกจะแสร้งยิ้มให้กับผม  แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าสีหน้าของเค้ามันดูไม่ดีเลย

“จองกุก..เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”

“เปล่า..จะไปซื้อของให้แม่ไม่ใช่หรอ เดินไปอีกหน่อยเดียวก็ถึงแล้ว  เดินต่อเถอะ”

“งั้นหรอ! เอางั้นก็ได้”  ผมตอบตกลง  ก่อนที่จะเดินจับมือกับจองกุกไปต่อ

ไม่คิดว่าผมจะละเลยเค้า  ได้มากขนาดนั้น....

บ้านจีมิน

ห้องน้ำ

แหวะ..........!!!

อาการป่วยของจองกุกกำเริบขึ้นทุกวัน  ทำไมโรคบ้านี้มันต้องมาเกิดขึ้นกับเค้าด้วย   มือเรียวเอื้อมไปกดที่ชักโครก 

ก่อนที่เค้าจะดันตัวเอง  ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาที่อ่างน้ำ

แก๊ก...!!

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา  ก่อนที่จองกุกจะรีบเอื้อมมือไปหยิบผ้ามาซับหน้า  แล้วแสร้งทำสีหน้าให้เป็นปกติ

เพื่อที่ให้จีมินสบายใจ

ผมเดินเอาเสื้อผ้าที่พึ่งพับมาไว้   ก่อนที่จองกุกจะเดินออกมาจากห้องน้ำ 

“ที่ร้านยุ่งไหม..ให้กูลงไปช่วยหรือเปล่า”

“ไม่ต้องหรอก..พักผ่อนเถอะ หมู่นี้ดูมึงเหนื่อยๆนะจองกุก”

“หรอ..คงจะเป็นเพราะเดินทางไปๆมาๆบ่อยมั้ง  เลยทำให้กูเพลียๆ”

“วันหลังถ้าเหนื่อยมาก มึงไม่ต้องมาก็ได้..วีดิโอคอลกันก็ได้นะถ้าคิดถึงอ่ะ”

ผมบอก  ก่อนที่จองกุกจะเดินเข้ามาใกล้ๆผม  แล้วเอื้อมมือมาจับมือผมขึ้นไปกุมเอาไว้

“ไม่เอาหรอก..ต่อให้กูเหนื่อย กูก็อยากเห็นหน้ามึงนะจีมิน”

“เป็นอะไร..อยู่ก็มาทำซึ้ง”

หมับ..!!

จู่ๆจองกุกดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้   แต่ทำไมผมถึงว่าอ้อมกอดนี้  มันจะอยู่กับผมอีกไม่นานล่ะ  เพราะอะไรกัน 

วันเวลาผ่านไปจนจะเกือบเดือนแล้ว  ที่จองกุกกับผมกลับมาคบกัน  จนเรื่องราวในอดีตต่างๆไม่สามารถมาทำอะไรผมได้เลย

และวันหนึ่ง  ในขณะที่ผมเดินเอาขยะออกมาทิ้ง

“จีมิน..”  เสียงที่คุ้นเคย  ทำให้ผมหันหลังกลับไปมองเค้า

“ยุนกิ มึงมาที่นี่ทำไม” ผมถาม ก่อนที่จะเหลือบสายตามองเข้าไปในบ้าน

“กูมีเรื่องอยากจะคุยกับมึง เราออกไปคุยกันหน่อยได้ไหม”

ผมยืนคิดอยู่ซักพัก  ก่อนที่จะพยักหน้ารับคำชวนของยุนกิอย่างจำใจ

แล้วหวังว่ามันจะไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้ความสัมพันธ์ความรักของผมกับจองกุกต้องพังลงอีกนะ

ร้านกาแฟxx

ผมเลือกที่จะออกมานั่งคุยกับยุนกิที่นี่  เพราะไม่อยากให้จองกุกต้องออกมาจากเจอกับยุนกิอีก  ถึงจองกุกจะบอกว่าจะมองแค่ผม แต่ผมก็ยังไม่ไว้ใจให้เค้ากับยุนกิได้เจอกันอีกอยู่ดี  บอกตามตรงนะว่าผมเข็ด..

“มีอะไรจะพูดกับกูก็ว่ามา..รีบพูด จะได้รีบกลับ”

“กูรู้เรื่องที่มีกับจองกุกกับไปคบกันแล้วนะจีมิน..กูยินดีด้วยจริงๆ”

“แค่นี้หรอ”

“ยังมีอีก...มึงรู้หรือเปล่าว่าจองกุกกำลังป่วยเป็นมะเร็งที่สมองอยู่อ่ะ..ที่มันนอกใจมึงมาอยู่กับกู  ก็เพราะว่าจองกุกมันไม่อยากให้มึงเห็นเวลาที่อาการมันกำเริบ ไม่อยากให้มึงเห็นเวลาที่มันกำลังอ่อนแอไง...ไม่ใช่เพราะมันรักกูเลย  ที่มันทำทั้งหมดก็เพราะว่ามันรักมึงล้วนๆ”

“ไม่จริงอ่ะ กูไม่เชื่อ”

“กูคิดอยู่แล้ว ว่ามึงต้องไม่เชื่อ เอาเอกสารพวกนี้ได้ดูเองก็แล้วกัน กูไปล่ะ”

ผมนั่งมองซองสีน้ำตาลนั้นอยู่ซักพัก  ก่อนที่จะเอื้อมมือไปเลื่อนมันเข้ามาใกล้ๆ  แล้วเปิดมันออกดู

O_O

ม่านตาผมเบิกกว้าง..ไม่อยากจะเชื่อว่าทุกอย่างที่ยุนกิพูดจะเป็นเรื่องจริง

จองกุกกำลังป่วย..จองกุกกำลังจะทิ้งผมไปจริงๆงั้นหรอ

ที่ผ่านมาผมมัวทำอะไรอยู่...ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ครืด....ครืด...!!

เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ ดังขึ้น ทำให้ผมหันหน้าไปมองมันทั้งน้ำตา

[จองกุก]

ติ้ด..!!!

“ว่าไงจองกุก”

[ มึงอยู่ไหนจีมิน กูออกมาหามึงที่หน้าบ้านก็ไม่เจอ]

“พอดีกูเจอเพื่อนเก่าน่ะ..เลยพากันมานั่งดื่มกาแฟนิดหน่อย เดียวก็กลับแล้ว”

[อืม..กลับมาเร็วๆนะ กูเป็นห่วง แค่นี้นะ]

“เดียวจองกุก..กูรักมึงนะ จองกุก”

ผมล่ะโทรศัพท์ออกจากหู  ก่อนที่ยกมือขึ้นมาปาดคราบน้ำตาของตัวเองออก

แล้วพาตัวเองเดินออกมาจากร้าน   เดินเรื่อยเปื่อยมาตามทางเรื่อยๆ  จนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านของตัวเอง

ผมเงยหน้าขึ้น  ก่อนที่จะเห็นจองกุกกำลังนั่งรอผมอยู่

“จองกุก” ผมเรียก ก่อนที่จองกุกจะเงยหน้าขึ้นมามองผม พร้อมกับรอยยิ้มเบาๆบนใบหน้า

“กลับมาแล้วหรอ หิวไหม เดียวกูไปทำอะไรให้กิน”

หมับ..!!

ผมโผล่กอดจองกุกเอาไว้ทันที  โดยไม่ทันที่จะตอบอะไรเค้าเลย  ใบหน้าซบไปที่อกของเค้า  มือโอบกอดรอบเอวของเค้าเอาไว้แน่

“เป็นอะไร”

“มึงต่างหากเป็นอะไรจองกุก..ทำไมเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงไม่ยอมบอกอะไรกูเลยซักคำทำไม”

“เดียว มันเรื่องอะไรกันจีมิน”

“ก็เรื่องที่มึงป่วยไง..ยุนกิมันบอกความจริงกับกูหมดแล้ว  ทำแบบนี้ทำไมจองกุก  ทำทำไม  มึงไม่รักกูแล้วหรือไง”

“ก็เพราะว่ากูรักมึงไง..รัก ถึงไม่อยากให้มึงรู้เรื่องบ้าๆอะไรแบบนี้  กูยอมเป็นคนเลวดีกว่า ที่จะต้องทนเห็นน้ำตาของมึง จีมิน”

“จองกุก”

ผมโผล่เข้าไปจูบที่ริมฝีปากของจองกุกทั้งน้ำตาทันที  ตามกลางสายลมหนาวที่กำลังพัดผ่าน

ก่อนที่จองกุกจะโอบกอดตัวผมเอาไว้  แล้วดึงตัวผมเอาไปใกล้ๆ  ปล่อยให้ลิ้นอุ่นๆเข้ามาควานหารสหวานในโพลงของผม

ภายในห้องนอน

ผมกำลังนอนซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของจองกุกบนเตียงนอนนุ่มๆของผมเอง   ถึงมันจะเป็นเรื่องยากที่จะทำใจให้ยอมรับ  แต่ผมก็อยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้มันคุ้มค่าที่สุด   มือของจองกุกสอดประสานกับมือผมเอาไว้  ก่อนที่ผมจะเงยหน้าขึ้นไปมองเค้า พร้อมกับรอยยิ้ม

“แต่งงานกันนะจองกุก”

“พูดเรื่องอะไร..ถ้ากูตายไป แล้วมึงจะอยู่ยังไง ไม่เอาหรอก”

“อย่าปฏิเสธกูเลยนะจองกุก..กูอยากแต่งงานกับมึงจริงๆ”

“แล้วมึงไม่กลัวหรอ ถ้าวันหนึ่งกูจากมึงไปแล้วอ่ะ”

“ไม่กลัว..ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ กูสัญญาว่ากูจะใช้ชีวิตของตัวเองให้มีความสุขที่สุด ให้เหมือนทุกวันกูยังมีมึงอยู่เคียงข้างกูไง”

“ตกลง..กูตามใจมึง”

.

.

2เดือนต่อมา

วันแต่งงาน

ผมกำลังยืนมองตัวเองผ่านกระจก   ก่อนที่จินจะเดินเข้ามา 

ผมในสูทสีขาว  หันไปแสร้งยิ้มให้กับจิน  ก่อนที่ล่ะสายตาของตัวเองออกมาเช็คความเรียบร้อยของตัวเองต่อ

“กูดีใจมากเลยรู้ไหมจีมิน ในที่สุดมึงกับจองกุกก็ได้ลงเอยกันซักที”

“อืม..ขอบใจนะ” 

และแล้ว  พิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้น   ผมเดินเข้ามาในลานพิธีพร้อมกลีบดอกไม้  ที่ถูกโรยไปตามทางที่ผมกำลังก้าวเท้าไปเรื่อยๆ  ส่วนสายตาของผมมันก็ได้แต่มองจองกุกที่กำลังยืนรอผมอยู่บนลานพิธี   รอยยิ้มของเค้ามันทำให้ผมมีกำลังใจเยอะเลย

คำมั่นสัญญาถูกเปล่งวาจาต่อกันไปเรื่อยๆ  จนเวลาที่เราต้องสวมแหวนให้กัน

แหวนแต่งงานถูกสวมลงมาบนนิ้วของผม และ จองกุก  ก่อนที่เค้าจะโน้มริมฝีปากมาจูบที่ริมฝีปากของผมท่ามกลางแขกที่มาร่วมงาน

[รับปากกูนะจีมิน ถ้ากูเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆมึงจะต้องอยู่ให้ได้]

[อืม..กูสัญญา]

ริมฝีปากค่อยๆถูกถอนออกจากกัน  ก่อนที่เราสองคนจะแสร้งหันไปยิ้มให้กับคนที่มาร่วมงาน

ห้องหอ...

ผมกำลังยืนมองออกไปยังบรรยากาศที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง  ก่อนที่จองกุกจะเดินมาสวมกอดผมเอาไว้จากทางด้านหลัง 

มือของเค้าโอบกอดผมเอาไว้แน่น  ปลายคางซบลงมาที่ไหล่ของผม

“กูอยากหยุดเวลานี้เอาไว้จัง..จองกุก  เวลาที่มีแค่กูกับมึงตรงนี้”

“จีมิน”

จองกุกเรียกชื่อผมเพียงเท่านั้นก่อนที่เค้าจะเงียบไป...ผมรู้สึกได้ถึงน้ำหนักตัวของเค้าที่ทิ้งลงมา

ผมรีบล่ะมือของจองกุกออกจากเอวของผม  ก่อนที่ผมจะรีบหันกลับไปมองเค้า  ทันใดนั้นเองที่ตัวของจองกุกล้มลงไปนอนหมดสติกับพื้นต่อหน้าต่อตาผม..

ผมรีบทรุดตัวนั่งลงข้างๆ  ก่อนที่จะดึงตัวจองกุกเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผม

“ไม่นะ..ไม่นะจองกุก  ฟื้นซิ..กูบอกให้มึงฟื้นไง”

ผมพยายามเรียกจองกุกทั้งน้ำตา   ไม่รู้จะทำยังไงแล้วในตอนนั้น ทุกอย่างมันทำให้ผมกลัวไปหมด 

ผมกลัวที่จะเสียเค้าไป....ผมกลัวที่จองกุกจะไม่ตื่นขึ้นมามองหน้าผมอีก

.

.

โรงพยาบาล

หน้าห้องฉุกเฉิน

ผมกำลังนั่งรอฟังผลอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน  น้ำตา ของผมมันไหลออกมาไม่หยุด  ก่อนที่ไอ้จิน กับ พี่โฮซอกจะมา

ผมรีบหันไปมองหน้าไอ้จินมันทั้งน้ำตา  ก่อนที่จะโผล่กอดมันเอาไว้ซักพัก  ก่อนที่จินมันจะค่อยๆจับตัวผมล่ะออกจากมันเล็กน้อย

“ตั้งสติแล้วบอกกูมาซิจีมิน ว่ามันเกิดอะไรขึ้น  ทำไมจู่ๆจองกุกถึงเป็นแบบนี้”

ผมพยายามตั้งสติ  ก่อนที่จะเดินไปหยิบซองเอกสารอาการป่วยของจองกุก  ให้กับไอ้จินมันดู

“เมื่อไหร่จีมิน..”

“ตั้งแต่ที่จองกุกมันนอกใจกูไปคบกับยุนกิแล้ว...ทุกอย่างมันเป็นเพราะกู  ถ้ากูไม่ทิ้งจองกุกไป  ถ้ากูไม่อ่อนแอแบบนี้ จองกุกก็คงไม่เป็นแบบนี้ กูเป็นเมียที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหมจิน  ผัวตัวเองป่วยขนาดนี้  ยังไม่รู้อะไรเลย”

“โธ่จีมิน”   จินมันดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้อีกครั้ง...ก่อนที่ผมจะปล่อยให้น้ำตาของไหลออกมาเต็มที

หัวใจของผมไม่ไหวแล้ว   ก่อนที่ผมจะเงยหน้าของไปยังหน้าห้องฉุกเฉิน  ที่มีจองกุกนอนอยู่ในนั้น

[รับปากกูนะจีมิน ถ้ากูเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆมึงจะต้องอยู่ให้ได้]

กูจะสัญญากับมึงได้ยังไงจองกุก...ทั้งๆกูยังอ่อนแออยู่แบบนี้

อย่าพึ่งเป็นอะไร อย่าพึ่งทิ้งกูไปได้ไหม  

กูยังทำใจให้รับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ

 ตัดฉับ...............!!!

อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น โหวต แชร์ ให้ไรต์ด้วยนะคะ ^^.

 

เครต:Nleeนูน่าไรต์