ll FIC NCT ♡ Love Story ♡ MARKMIN ll

ลำดับตอนที่ #18 : [SF] ♡ Bad Boy Or Good Boy? ♡ [MarkMin] 3/3

O W E N TM. 

Date - 18/09/2017 –

♡ Bad Boy Or Good Boy? ♡

 

 

            หลังจากที่มีการจัดการแข่งขันบาสเกตบอลรอบคัดเลือกจากโรงเรียนใกล้เคียงในเขตพื้นที่การศึกษาเดียวกัน ทางด้านโรงเรียนของมินฮยองและแจมินก็สามารถผ่านเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้ตามความคาดหมาย โดยในวันนี้จะมีการตัดสินผู้ชนะในระดับมัธยมศึกษาตอนปลายที่โรงเรียนของพวกเขาที่ได้รับหน้าที่ให้เป็นสนามแข่งนั่นเอง

บรรยากาศภายในโรงเรียนคึกคักและเต็มไปด้วยเหล่านักเรียนจากโรงเรียนอื่นๆรวมถึงบรรดาศิษย์เก่าที่แวะเวียนเข้ามาเยี่ยม ซึ่งนอกจากการแข่งขันกีฬาแล้วยังเป็นงานแสดงผลงานทางวิชาการอีกด้วย

แจมินจำเป็นต้องอยู่ค้างที่โรงเรียนตั้งแต่เมื่อคืนพร้อมทั้งคณะกรรมการนักเรียนบางส่วน รวมถึงนักกีฬาบาสเกตบอลที่ฝึกซ้อมกันอย่างเต็มที่ ซึ่งความเรียบร้อยของภาพรวมจากงานในวันนี้ที่ได้รับการดูแลจากประธานนักเรียนอย่างแจมินร่วมกับคณะกรรมการนักเรียนที่แทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืนก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจ

ภายในโรงยิมของโรงเรียนที่เป็นส่วนจัดการแข่งขันบาสเกตบอลมีนักกีฬาจากทั้งสองทีมกำลังวอร์มร่างกายอยู่ในความดูแลของโค้ชผู้ฝึกซ้อมที่กำลังทบทวนแผนการเล่นอีกครั้ง

ตอนนี้แจมินดูแลงานทุกส่วนเป็นที่เรียบร้อยและได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เกิดปัญหาอะไรอีกเลย เพราะฉะนั้นในเวลานี้จึงถือว่าเป็นเวลาพักผ่อนของเขาแล้ว แจมินมาถึงโรงยิมพร้อมกับคณะครู-อาจารย์และผู้อำนวยการซึ่งได้เข้าไปให้กำลังใจกับนักกีฬาบาสเกตบอลทุกคนก่อนจะปล่อยให้นักกีฬาได้วอร์มร่างกายกันต่อ

“มินฮยองงงง” แจมินรีบวิ่งไปหามินฮยองทันทีที่อาจารย์และผู้อำนวยการไปจากจุดพักนักกีฬาแล้ว

“งานเสร็จเรียบร้อยแล้วซิ” เอ่ยทักร่างบางตรงหน้าก่อนจะยกมือลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นเบาๆ

“อื้อ~ นี่ก็ว่างละ หวังว่าคงไม่มีอะไรให้ไปจัดการอีกนะ”

“ไปนอนพักที่ห้องประธานนักเรียนก่อนเถอะ หน้าซีดมากเลยนะแจมินอ่า”

“ไม่เอาง่ะ แฟนจะแข่งแล้วก็ต้องอยู่ให้กำลังใจซิ”

“นายนี่มัน...” อยากจะดึงเข้ามากอดซะตอนนี้จริงๆ

แต่เพราะผู้ชมที่เริ่มทยอยเข้ามานั่งที่อัฒจรรย์แล้ว เท่าที่มินฮยองจะทำได้คือยื่นมือหนาไปประคองแก้มใสนั้นเบาๆแทน

“ขอบใจนะ แล้วก็...” เอ่ยพลางก้มลงไปกระซิบกับอีกคน “ถ้าชนะอย่าลืมรางวัลล่ะ”

“รู้น่า~”

“จบการแข่งนี่ฉันจะลาออกจากทีมแล้วนะ พอทีกับการซ้อมทุกเย็นจนไม่มีเวลาไปอยู่กับนาย”

“ยังไงก็เจอกันที่บ้านอยู่ดีนี่หน่า”

“เอ้โย่ว! ไม่แวะมาทักผมบ้างเลยนะคุณประธานนักเรียน”

“อ้าว! แฮช!"

“อะไรคือให้กำลังใจแต่แฟนล่ะ เพื่อนเสียใจนะ” แฮชานว่าพลางทำท่าจะร้องไห้จนแจมินนึกหมันไส้เพื่อนตัวแสบ

“ก็ว่าจะแวะไปหาอยู่หรอกน่า”

“เชื่อจัง!”

“จริงๆนะแฮชานอ่าาาา” แจมินแสร้งส่งเสียงหวานไปที่เพื่อนสนิทเพื่อเป็นการง้องอนอีกคน

“ช่างเถอะๆ”

“งื้ออออ~ มินฮยอง แฮชโกรธแจมอ่ะ" ท่าทีที่แจมินหันไปอ้อนมินฮยองทำให้แฮชานถึงกับหัวเราะออกมาให้กับความน่ารักของเพื่อนสนิทหน้าหวานตรงหน้า

“เออ...ว่าแต่เจอพี่เจโน่ยัง?” บทสนทนาที่ถูกเปลี่ยนหัวข้ออย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้แจมินต้องทำความเข้าใจกับประโยคก่อนหน้าอีกครั้ง

“หืม?”

“เห็นเมื่อกี๊แวะมาที่นี่ เขามาถามหานายกับฉันด้วยนะ”

“พี่เจโน่ประธานนักเรียนคนก่อนอะนะ?”

“อือ”

“เฮ๊ยยยยยย! อยากเจอ” มินฮยองที่เพิ่งเข้ามาเรียนต่อที่นี่เป็นปีแรกรู้ตัวดีว่าคงเป็นคนนอกสำหรับบทสนทนาเหล่านั้นจึงได้แต่ยืนฟังเงียบๆ

“เฮ้ๆ! ตรงนั้นน่ะ เลิกคุยกันได้แล้ว มาทบทวนแผนการเล่นเดี๋ยวนี้...ด่วน!”

คำสั่งจากโค้ชผู้ฝึกซ้อมทำให้นักกีฬาทุกคนรีบวิ่งเข้าไปรวมทีมกันทันที แจมินส่งรอยยิ้มหวานให้กับแฟนหนุ่มรุ่นน้องอีกครั้งก่อนจะเอ่ยประโยคให้กำลังใจกับทุกคน “งั้นฉันไปละนะแฮช สู้ๆล่ะเพื่อนสนิทคนเก่งงงง” มือเรียวตบลงที่บ่าของแฮชานเบาๆ “เป็นกำลังใจให้ทุกคนเลยนะฝากบอกคนในทีมด้วย แล้วก็มินฮยอง...ทำให้เต็มที่นะ รางวัลรออยู่”

“ขอบใจนะแจมิน รีบไปนั่งที่อัฒจรรย์เถอะ ฉันต้องไปละ”

“อือๆ เจอกัน สู้ๆ”

แจมินเดินไปนั่งที่อัฒจรรย์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนมินฮยองก็ฟังแผนการเล่นจากโค้ชเพื่อทบทวนการเดินเกมส์ตามที่ฝึกซ้อมมาด้วยความตั้งใจ

“ขอเชิญนักกีฬาลงสู่สนามได้แล้วครับ" เสียงของผู้ประกาศที่ดังก้องทั่วโรงยิมเป็นสัญญาณว่าการแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

แจมินที่แม้ไม่ได้ลงแข่งก็ยังอดตื่นเต้นไปด้วยไม่ได้ มินฮยองดูเท่มากจนแฟนคลับสาวๆต่างพากันกรี๊ดกร๊าดเพราะคาริสม่าที่อีกคนคงไม่รู้ตัวว่ามีมากแค่ไหน แจมินกลอกตาไปมาด้วยความขัดใจแต่ก็อดภูมิใจไม่ได้

ก็นั่นน่ะผู้ชายของเขานะ...

แม้แต่แฮชานที่มักจะดูสนุกสนานตลอดเวลา แต่ในเวลานี้ใบหน้าหน้าขี้เล่นนั้นกลับหายไปทันทีเมื่อลงสู่สนามและคงเหลือไว้เพียงแต่แววตาจริงจัง

เมื่อถึงเวลาแข่งขันครึ่งแรกคะแนนจากทั้งสองโรงเรียนยังคงสูสี โดยมินฮยอนที่มีทักษะการเล่นที่โดดเด่นจนน่าประทับใจ

ตอนนี้เป็นการพักครึ่งแรก มินฮยองเคลื่อนสายตามองหาแจมินที่โบกไม้โบกมือให้อย่างร่าเริงจนเขาต้องส่งรอยยิ้มกลับไปให้กับกำลังใจที่แสนน่ารักของเขา

เมื่อเข้าสู่ครึ่งหลังทางโรงเรียนของเจ้าถิ่นได้บุกเกมส์อย่างต่อเนื่องและเมื่อสัญญาณเป่านกหวีดดังขึ้น...

เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของนักเรียนจากโรงเรียนของมินฮยองก็ดังกระหึ่มขึ้นมา

                “ชนะแล้วววววว” แจมินกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงที่นั่งบริเวณอัฒจรรย์ด้วยความดีใจ จนเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดที่ไหล่ก็รีบหันไปหาด้วยความแปลกใจก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความดีใจในวินาทีต่อมา

“หืม...พี่เจโน่!” ว่าจบก็ถลาไปกอดคนตัวสูงไว้ทันที

“ใจเย็นๆซิ กอดแน่นจนจะหายใจไม่ออกละเนี่ย ฮ่าๆๆๆ” เอ่ยออกมาพร้อมด้วยเสียงหัวเราะอย่างนึกเอ็นดูรุ่นน้องตรงหน้า

“ก็คิดถึงอ่ะฮือออออ” ว่าจบก็ซุกใบหน้าน่ารักนั้นจนแทบจะจมอกพี่ชายคนสนิททันที

“คิดถึงเหมือนกันนะตัวแสบ” เจโน่ว่าก่อนจะกอดอีกคนให้แน่นขึ้น

ลี เจโน่เป็นรุ่นพี่ที่เป็นศิษย์เก่าจากโรงเรียนแห่งนี้ พวกเขาเริ่มต้นรู้จักกันเพราะตั้งแต่ที่แจมินอยู่มอปลายปี 1 ก็ได้ทำงานร่วมกับเจโน่ที่เป็นรุ่นพี่มอปลายปี 2 ในฐานะคณะกรรมการนักเรียนและเมื่อเจโน่อยู่ชั้นมอปลายปี 3 ก็ได้เป็นประธานนักเรียนและร่วมงานกับแจมินอีกครั้ง ซึ่งถือได้ว่าเจโน่นั้นเป็นรุ่นพี่ที่สนิทมากของแจมินและเจโน่เองก็เอ็นดูแจมินเหมือนน้องชายแท้ๆคนหนึ่ง

“แล้วพี่เหรินจวิ้นไม่มาด้วยเหรอ?" แจมินเอ่ยถามถึงคนรักของเจโน่ที่เป็นพี่ชายคนโปรดอีกคนของเขาเช่นกัน

“อะไรนะ?” แต่เพราะเสียงประกาศภายในโรงยิมประกอบกับเสียงโห่ร้องที่ดังไม่ขาดสายทำให้แทบจะต้องตะโกนคุยกัน แจมินจึงตัดสินใจเคลื่อนใบหน้าให้เข้าไปใกล้อีกคนมากกว่าเดิม

“ผมถามว่าพี่เหรินจวิ้นไม่มาด้วยเหรอ?”

 “อ่อ วันนี้เจ้าตัวเล็กนั่นไม่ว่างน่ะ”

“โอ๊ย! ที่นี่เสียงดังจัง ไปข้างนอกเหอะพี่เจโน่” ว่าจบก็ดึงข้อมือของเจโน่ให้เดินออกมาด้วยกัน

...โดยที่แจมินไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาของมินฮยองยังคงมองมาที่เขาตลอด...

ตอนนี้แจมินนั่งอยู่กับเจโน่ที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ที่ห่างจากโรงยิมและจุดซุ้มแสดงผลงานพอสมควร

“ค่อยเงียบลงหน่อย” แจมินพึมพำก่อนจะถอนหายใจออกมา

“แล้วอยู่นี่เป็นไงบ้าง?”

“ก็เหนื่อยดีฮะ เป็นประธานนักเรียนนี่เหนื่อยกว่าตอนเป็นแค่คณะกรรมการนักเรียนเยอะมากกก”

“โชคดีที่ประสบการณ์ตอนเป็นคณะกรรมการนักเรียนคงจะพอสอนอะไรให้นายได้บ้าง”

“ต้องขอบคุณพี่เจโน่ด้วยอ่ะแหละ รู้ปะว่าโครตคิดถึง ไม่แวะมาหาบ้างเลย” ใบหน้าหวานทำทีงอนใส่อีกคนจนเจโน่อดที่จะบีบแก้มนิ่มนั้นด้วยความหมันเขี้ยวไม่ได้

“ชีวิตมหาลัยมันไม่ได้ว่างขนาดนั้นนะครับน้อง”

“คิดถึงพี่เหรินจวิ้นเหมือนกันนะเนี่ย”

“อ้อ! เมื่อวานเพิ่งเจอกัน เจ้าตัวเล็กฝากความคิดถึงมาถึงนายกับแฮชานด้วยนะ”

“ยังรักกันดีใช่ปะ?” ถามเสียงล้อเลียน

“ก็เหมือนเดิมแหละน่า”

“เขินง่ายจังพี่เจโน่ ฮ่าๆ”

“แซวแต่คนอื่น ทีตัวเองล่ะ ได้ข่าวมาว่ามีแฟนแล้วเหมือนกันนี่”

“ค…ใครบอก?!” ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อจนเจโน่อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

                “แฮชาน”

“ม…มันก็…”

“เล่ามา...”

“งื้อออออ”

“ไม่ต้องมางงมางื้อ เร็วๆเลย”

“ก็ลูกชายเพื่อนแม่อ่ะ อยู่บ้านข้างกัน”

“เรียนที่นี่ปะ?”

“อื้อ”

“คบกันแล้วเป็นไงบ้างล่ะ?”

“ก…ก็ดีอ่ะ เขาก็...น่ารักดี”

“รักเขามาก?”

“ก็...อื้อ”

“แหม่”

“อ…อะไรเล่า!” ก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย

“แซวแต่คนอื่น ทีตัวเองนี่อายจนตัวจะม้วนรวมกันละ ฮ่าๆ” ว่าจบก็ยีผมคนตัวเล็กเล่นด้วยความเอ็นดูแต่แล้วก็มีมือหนึ่งมาปัดออกไปด้วยความรวดเร็ว

เจโน่เงยหน้ามองเจ้าของมือหนาที่สายตาเหมือนมีไฟลุกโชนด้วยความโกรธ

“นี่มันอะไรกันนา แจมิน?!” ว่าจบก็กระชากแขนของร่างบางให้ลุกขึ้นยืน

เจ้าเด็กนี่ซินะ คนรักของแจมินน่ะ...

...หน้าตาเอาเรื่องเชียว

“เจ็บนะมินฮยอง! ปล่อยก่อน” แจมินร้องออกมาก่อนจะพยายามสะบัดตัวหนีแต่กลับไม่เป็นผล

“หมอนี่เป็นใคร! อะไรคือยืนกอดกันตั้งแต่ในโรงยิม ไม่ไว้หน้าฉันเลยเหรอ?!”

“มันไม่ใช่แบบนั้นนะมินฮยอง นี่พี่เจโน่รุ่นพี่ฉันเอง ประธานนักเรียนคนก่อนที่แฮชานบอกไง”

“แล้วทำไมต้องมาแอบคุยกันตรงนี้ด้วย รู้ไหมว่าฉันตามหานายนานแค่ไหน!!!” มือหนาออกแรงกระชากแขนเล็กนั้นขึ้นมาอีกครั้งจนเจโน่ต้องยกมือห้ามไว้

“ใจเย็นๆแล้วฟังแจมินก่อนซิ ฉันเป็นรุ่นพี่ของแจมิน แค่มาคุยกันเพราะไม่ได้เจอกันนาน”

“แล้วทำไมต้องกอดกันกลมซะขนาดนั้นล่ะ?!” น้ำเสียงของความไม่พอใจยังคงไม่หายไปไหนจากมินฮยอง

“ก็ไม่ได้เจอกันนานละนี่  ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย อีกอย่างพี่เจโน่ก็มีแฟนแล้วด้วย...” แจมินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้จนมินฮยองต้องรีบคลายมือที่บีบแขนเล็กนั้นออก

“ถ้าเรื่องแค่นี้ยังไม่เชื่อใจกันจะคบกันรอดได้ยังไง นายหัดฟังเหตุผลของคนอื่นบ้างซิ ถ้าเป็นแบบนี้แล้วแจมินต้องเสียใจเพราะนายฉันก็จะไม่ปล่อยไว้นะ เพราะแจมินก็เป็นเหมือนน้องชายของฉันคนหนึ่ง” เจโน่ว่าพลางมองหน้ามินฮยองด้วยสายตาจริงจัง

“พี่เจโน่...” แจมินเรียกชื่อคนเป็นพี่ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงที่ปลายหางตาสวย

“อย่ามาร้องไห้ตอนนี้น่า เดี๋ยวต้องกลับเข้ามหาลัยละเนี่ย อย่าทำให้เป็นห่วงซิ”

“ขอโทษนะที่ทำให้ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”

“ไม่เป็นไรหรอก” เจโน่เอ่ยปลอบใจก่อนจะหันไปหามินฮยองอีกครั้ง “เข้าใจว่าหวงเข้าใจว่าหึง และที่เป็นขนาดนี้คงเพราะรักมาก แต่ก็ช่วยมีสติด้วยนะ”

“..........”

“..........”

“...ผมขอโทษนะครับ ผมใจร้อนไปหน่อย” มินฮยองเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะโค้งศีรษะเพื่อเป็นการแสดงความขอโทษ

“แค่นี้แหละที่ต้องการ แจมินแคร์นายมากนะ อย่าทำให้น้องฉันเสียใจล่ะ”

“ขอโทษจริงๆนะครับ”

“ไม่ต้องซีเรียส ฉันไม่ติดใจอะไรหรอก”

“ไว้เจอกันใหม่นะพี่เจโน่ ขอโทษด้วยจริงๆที่ทำให้ต้องเจอเรื่องแบบนี้" แจมินเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด

“แต่บางทีการทะเลาะกันก็ทำให้เข้าใจกันมากขึ้นนะ” เจโน่โบกมือลาอีกครั้งก่อนจะขอตัวกลับไปที่มหาวิทยาลัย แจมินจึงรีบเดินหนีออกมาทันที

“แจมิน...” คนตัวเล็กไม่สนใจที่จะฟังคำอธิบายใดๆจากมินฮยองจึงได้แต่เดินหนีจนถึงห้องประธานนักเรียน

“แจมิน… แจมินอ่า… ฟังกันก่อน" รีบคว้าข้อมือคนตัวเล็กในขณะที่กำลังกดรหัสเข้าห้อง

“ไม่ฟัง... ไม่อยากฟังอะไรตอนนี้...” ว่าเสียงสั่นพร้อมน้ำตาที่รื้นขึ้นมาที่ขอบตา

“อย่าร้องไห้เลยนะแจมิน...ขอร้องหล่ะ..." มินฮยองพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

จนเมื่อประตูเปิดออก แจมินก็รีบแทรกตัวเข้าไปในห้องแต่มือหนากลับดึงรั้งประตูไว้ก่อนจะรีบตามเข้าไปในห้องและปิดประตูทันที

“ออกไป!” ว่าเสียงดังพลางยืนกอดอกหันหลังให้อย่างเย็นชา

มินฮยองเดินเข้าไปกอดแจมินจากทางด้านหลังก่อนจะซบหน้าลงบนไหล่เล็กนั้นอย่างง้องอน

“ขอโทษนะ... ขอโทษจริงๆ...”

“..........”

“ฉันมันงี่เง่าเอง”

“ใช่... นายมันงี่เง่ามาก”

“ขอโทษจริงๆนะแจมิน ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นแค่รุ่นพี่ของนาย ก็เห็นกอดกันอย่างรักใคร่ซะขนาดนั้นนี่...”

“แต่พี่เขามีแฟนแล้วนะ มันไม่มีอะไรจริงๆ!!!” แจมินหันมาพูดกับมินฮยองด้วยความโมโห

“ฉันรู้แล้ว... ฉันมันงี่เง่าเอง...”

“นายเกือบทำให้ฉันต้องเข้าหน้ากับพี่เจโน่ไม่ติดเพราะความใจร้อนของนาย”

“จะให้ฉันทำยังไงนายถึงจะหายโกรธ... ?”

“..........”

“แจมิน...”

“..........”

“เราไม่ควรเป็นแบบนี้ในวันที่ฉันชนะการแข่งขันนี่เลยนะ ฉันหึง ฉันหวง ฉันงี่เง่าแบบนี้เพราะอะไรแจมิน ถ้ามันไม่ใช่เพราะฉันรักนาย”

“..........”

“ลองคิดกลับกันดูนะ ถ้าฉันไปยืนกอดกับผู้ชายสักคนไปนั่งคุยกันหัวเราะสนุกสนานแบบนั้น ซึ่งนายก็ไม่รู้ว่านั่นคือน้องชายฉัน นายจะหึงจะหวงฉันแบบนี้ไหม?”

“..........”

“มันโอเค... ที่ว่าฉันผิดเอง งี่เง่าเอง ใจร้อนเองที่ไม่ฟังอะไร แต่มันเป็นเพราะฉันรักนาย ฉันถึงเป็นแบบนี้”

“..........”

“ดีกันเถอะนะแจมิน ตอนนี้ฉันเจ็บจนจะตายอยู่แล้วที่เห็นนายร้องไห้” มือของมินฮยองยกขึ้นปาดน้ำตาที่ใบหน้าของแจมิน

“..........”

“ดีกันเถอะนะ”

“..........”

“..........”

“ฉันก็...ขอโทษเหมือนกัน” พึมพำเสียงเบาก่อนจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปกอดมินฮยองบ้าง ร่างเล็กซุกหน้าลงบนอกหนาก่อนจะร้องไห้ออกมาเบาๆ

“ฉันขอโทษที่ไม่ฟังนาย มันเป็นเพราะฉันไม่เคยคบใคร ฉันไม่เคยรู้ว่าอีกคนจะรู้สึกยังไงฉันมัวแต่นึกถึงความรู้สึกของตัวเอง”

“ไม่เป็นไรน่า เลิกร้องไห้ได้แล้ว เราก็ผิดกันทั้งคู่นั่นแหละ ให้ครั้งนี้มันเป็นบทเรียนว่าเราควรจะประคับประคองความสัมพันธ์ต่อไปยังไงแล้วกัน”

“อือ” ซุกหน้าลงไปให้แน่นอีก

“นี่...เลิกร้องไห้ได้แล้วน่า มาดเสือของประธานนักเรียนจอมโหดหายไปไหนหมดแล้ว...หืม?” ว่าแล้วก็ลูบหัวเบาๆ

“ตาบวมแล้วแน่เลยอ่ะ” แจมินผละออกมาจากอกของมินฮยองก่อนจะเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ

“ก็ยังไม่เลิกน่ารักนะ”

“ชิ...”

“ว่าแต่ชนะแล้วอ่ะ  คือวิ่งออกมาทั้งชุดบาสเลยเนี่ย จะรีบมาทวงรางวัล”

“อยากได้อะไรล่ะ ห้ามขออะไรแพงๆนะ”

“ขออะไรดีน๊า~” ทำท่าคิดด้วยการใช้นิ้วเคาะที่ขมับจนแจมินนึกหมันไส้

“อืม...” มินฮยองยื่นใบหน้าลงมาใกล้ในระดับเดียวกับใบหน้าของแจมินพลางเอ่ยประโยคต่อมา “ขอให้แจมินของฉันมีความสุขมากๆและขอให้เรารักกันตลอดไปก็แล้วกัน”

“มินฮยอง...”

“เดี๋ยวเซ่! จะร้องไห้อีกละ”

“ขออะไรเนี่ยเด็กบ้า...”

“ก็มันเป็นสิ่งที่ต้องการจริงๆนี่หน่า”

“ขอบคุณนะ...” ว่าจบก็เอามือโอบรอบคอมินฮยองก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลานั้นลงมาจูบ...

มินฮยองนึกแปลกใจแต่ก็โอบรอบเอวของแจมินและดึงรางบางให้เข้ามาใกล้ก่อนจะมอบสัมผัสอบอุ่นให้แก่กัน

ความรักที่เกิดขึ้นไม่อาจคาดเดาได้ทั้งจุดเริ่มต้นและตอนจบของมัน การทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุดอาจเป็นคำธรรมดาแต่เป็นสิ่งสำคัญที่จะทำให้รู้ว่าอย่างไรเราก็ได้ทำเต็มที่แล้วจริงๆ ดูแลกันและกันเมื่อยังมีคนข้างๆ ♥

ขอให้มีความรักที่สวยงามนะครับ :)

ลี มินฮยอง - นา แจมิน

♡♡♡♡♡

-----The End ♡-----

Writer Talk : ขอโทษ 555555 เป็นตอนที่ 3 ที่หายไปหลายเดือนมากแง 555555 จบละจริงๆสำหรับ SF เรื่องนี้ เราอัพไป 2 ตอนแล้วเราก็งานเยอะมากจนมาว่างจริงจังวันนี้อีกทีง่ะเลยถือโอกาสอัพต่อพร้อมกับฟิคยาวเรื่อง HIDE #มาร์คมินซ่อนแอบ ที่เพิ่งอัพไปเมื่อวานด้วย  HIDE #มาร์คมินซ่อนแอบ ฝากติดตามกันไปยาวๆเลยน๊า ~

เอ็นจอย รีดดิ้งนะคะรีดเดอร์ที่น่ารัก ขอบคุณสำหรับทุกยอดวิวและคอมเม้นต์ค่า เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลย เลิ้บ ♡

#LoveStoryMM0213