คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : 3 บังเอิญโลกกลม หรือพรหมลิขิต 5/6
มานิลากำลังปรับสายวิโอลาให้ตรงคีย์
ระหว่างนี้ก็คิดทบทวนสิ่งที่พลอยพิมพ์ขอร้อง
แม้ว่าเหนื่อยที่ต้องเดินทางแต่เมื่อได้เล่นเครื่องดนตรีที่ตัวเองรักก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
เดิมทีคิดว่าจะเล่นเพื่อให้ไม่ฟุ้งซ่านคิดถึงบ้าน หรือคิดถึงอีกหลาย ๆ
เรื่องที่เป็นตะกอนนอนนิ่งอยู่ในสมอง แต่เล่นไปเล่นมา นอกจากลูกค้าติดใจเธอแล้ว
เธอยังติดใจที่นี่ด้วย จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ปีกว่า
จะให้ถอนตัวแบบปุบปับก็ดูจะฝืนใจไปหน่อย
“มะลิ พร้อมหรือยัง
เอาเพลงตามที่พี่บอกเลยนะ” ผู้จัดการร้านเข้ามาบอก
“ค่ะ”
หญิงสาวเล่นวิโอลาเป็นเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์พร้อมกับเดินไปยังประตูที่จะพาไปสู่โต๊ะอาหารของลูกค้าที่ผู้จัดการร้านได้บอกไว้
ลูกค้าคนอื่น ๆ ไม่ได้ตื่นตกใจกับไฟบนเพดานที่ดับลง
เนื่องจากเสียงจากวิโอลาทำให้เดาได้ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษของใครบางคน
ทั้งร้านตอนนี้มีเพียงแสงสว่างจากเทียนที่วางอยู่ตามโต๊ะแต่ละตัวเท่านั้น
“ว้าว บอมทำเซอร์ไพร์สให้หรือคะ กีกี้ปลื้มปริ่มที่สุดเลยอะ”
กิรตราลุกขึ้นยืน สายตาจับจ้องเค้กก้อนใหญ่ที่บริกรถือเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ
แถมข้าง ๆ ยังมีนักวิโอลาเล่นเพลงให้ด้วย
“อธิษฐานแล้วเป่าเทียนเลยกีกี้”
เพลงจบลงพอดีกับที่เค้กอยู่ตรงหน้าเจ้าของวันเกิด ธตรัฐยิ้มละมุนให้
เพื่อนทำเซอร์ไพร์สให้เพื่อนไม่ใช่เรื่องแปลก และกิรตราก็คู่ควรกับสิ่งที่เขาทำให้
“อธิษฐานแล้วนะคะ”
“เอาเลย”
หญิงสาวยกมือมากุมไว้แล้วหลับตาลง ริมฝีปากที่ฉาบไว้ด้วยลิปสติกสีเดียวกับเล็บขมุบขมิบอธิษฐานอยู่เป็นนาน
กิรตราลืมตาขึ้นแล้วเป่าเทียนจนดับลงทุกเล่ม
ก่อนหอมแก้มและกอดขอบคุณคนทำเซอร์ไพร์ส
“ขอบคุณนะคะ บอมน่ารักที่สุดเลย”
“ผมรู้ว่ากีกี้ต้องชอบ” ชายหนุ่มกอดตอบ
มานิลารู้สึกหวั่นไหวไปกับการเซอร์ไพร์สวันเกิดที่เธอเองก็มีส่วนร่วม
ทุกครั้งที่มีคู่รักขอแต่งงานหรือเซอร์ไพร์สวันเกิดที่ร้าน
เธอก็เป็นได้เพียงนักดนตรีที่เล่นเพลงให้เท่านั้น
คงดีหากในวันหนึ่งมีใครทำอะไรแบบนี้ให้เธอบ้าง
ไฟในร้านค่อย ๆ สว่างขึ้น
เผยให้เห็นว่าหนุ่มสาวที่ยืนกอดกันอยู่นั้นเป็นใคร นักวิโอลาสาวตกใจไม่น้อยเมื่อแท้จริงแล้วฝ่ายชายเป็นคนที่เธอรู้จัก
แต่ก็เก็บอาการไว้ได้ดี
คุณบอม...
ถ้าอย่างนั้นผู้หญิงที่เป็นเจ้าของวันเกิดคงจะเป็นคนที่เขาเรียกว่า
‘ที่รัก’ ในวันแรกที่เจอกับเธอสินะ
“ขอบคุณมากเลยนะคะ
น้องเล่นเพลงได้เพราะมากเลยค่ะ” กิรตราผละออกจากอ้อมแขนแกร่งมาจับมือหญิงสาวที่ถือวิโอลาอยู่
ใบหน้าคมเข้มหันมองตาม
รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่หุบลงฉับ
ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉยยากที่ใครจะคาดเดาอารมณ์ได้
หากมานิลาเก็บอาการได้เก่งแล้ว ธตรัฐกลับเก็บอาการได้เก่งกว่ามาก
ยอมรับว่าฝีมือการเล่นวิโอลาของเธอไม่เป็นสองรองใคร
แต่เหตุผลแค่นี้ไม่ได้ทำให้มองเธอในแง่มุมที่ดีขึ้นมาได้เลย
“น้องคะ”
“คะ ?”
“เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งไป” กิรตรารั้งนักดนตรีสาวเอาไว้แล้วเปิดกระเป๋าเงินหยิบธนบัตรมูลค่าสูงสุดออกมา
ก่อนยื่นให้ถึงมือ “พี่ให้ทิปค่ะ”
“หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”
“เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ค่ะ
เทียบไม่ได้กับเพลงของน้องด้วยซ้ำ เสียงเพลงของน้องทำให้พี่มีความสุขมากค่ะ”
“เอ่อ คือ...”
นักดนตรีสาวชักมือออก
แต่กิรตราก็ไม่ยอมแพ้ เธอคว้ามือหญิงสาวมาแล้ววางธนบัตรลงไปทันที
“รับไว้เถอะนะคะ
ถ้าไม่รับพี่จะเสียใจมากเลยนะ”
มานิลาเริ่มลำบากใจ
แม้เคยได้ทิปจากลูกค้ามาแล้วหลายคนแต่บอกไม่ถูกว่าทำไมพอมารับทิปจากคนรักของธตรัฐถึงได้ลำบากใจนัก
หญิงสาวส่งสายตาเชิงปรึกษาไปยังผู้จัดการร้านที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันนัก
ฝ่ายนั้นพยักหน้าให้ เธอจึงต้องรับเงินนี้ไว้
“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวยิ้มให้น้อย ๆ
แล้วเดินออกมา
ธตรัฐนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม
ผู้หญิงคนนั้นทำเป็นเล่นตัวแต่สุดท้ายก็รับเงินไปอยู่ดี
“นี่ขนาดว่าเป็นกีกี้
บอมยังทำเซอร์ไพร์สให้ขนาดนี้ อยากรู้จังเลยค่ะว่าถ้ามีแฟนบอมจะขอแฟนแต่งงานยังไง”
กิรตราได้ทีแอบถาม เธอไม่เชื่อว่าอย่างเขาจะไม่มีผู้หญิงในดวงใจ
“ผมไม่รู้ เพราะไม่เคยคิดจะแต่งกับใคร”
ชายหนุ่มตอบโดยไม่มองหน้า แล้วคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มจนเกลี้ยงแก้ว
“จริงหรือคะ” หญิงสาวยิ้มล้อเลียน
“กินไหมเค้ก
ไม่อย่างนั้นผมจะได้ยกให้เด็ก ๆ ในร้าน”
“แหม บอมก็
กีกี้ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นโกรธ” กิรตราบ่นกระปอดกระแปดแล้วตักเค้กมาชิม
วันนี้ขอกินหนึ่งวัน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเบิร์นออกก็แล้วกัน “บอมไม่กินหรือคะ”
“กีกี้กินเถอะ”
“ก็ได้ค่ะ จะกินเผื่อบอมด้วย”
ธตรัฐมองผู้หญิงที่กินเค้กอย่างไม่ห่วงสวยจนครีมเลอะแก้มเต็มไปหมด
เพราะรู้ว่ากิรตราชอบเค้กเขาจึงสั่งมาให้ จะว่าไปแล้วหญิงสาวก็น่ารักดี ติดจะโก๊ะ
ๆ เสียด้วยซ้ำ
เขาได้แต่ภาวนาว่าวันหนึ่งจะมีใครสักคนเห็นในความน่ารักนี้และพร้อมดูแลเธอไปชั่วชีวิต
ความคิดเห็น