(exo fic) ♚ {KRISYEOL} - JOKE เสี่ยวแต่เฉี่ยว ♚

ลำดับตอนที่ #18 : ❥ JOKE {14} 70%---> 100%

❥ JOKE

เสี่ยวแต่เฉี่ยว

-14-




 

      “…” 


 

“คืนนี้ต้องคุยกันยาวแล้วล่ะ” คริสพูดขึ้น


 

“มึงมานอนห้องกูมั้ยล่ะ” ยงกุกตอบกลับเพื่อนตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ตลก นี่มึงอยู่คอนโดกูนะ จะให้กูไปนอนห้องมึงเพื่ออ มึงควรจะนอนห้องกูมากกว่า” คริสขมวดคิ้วก่อนจะลุกจากเก้าอี้ตามพร้อมกับหยิบเสื้อคลุมที่พาดไว้กับเก้าอี้


 

“เมีย กู อยู่ ที่ ห้อง กู โอเค้?” ยงกุกว่าพลางยกมือขึ้นเท้าเอวพร้อมกับยักคิ้วให้เพื่อนตัวเอง


 

“…. สัส รอกูแปป ขึ้นไปเอาเสื้อผ้าก่อน”

“ไม่ต้อง มึงใส่ของกูได้” ยงกุกตอบอย่างไม่แยแสอะไรก่อนจะก้าวขาเดินออกจาบริเวณร้านกาแฟ

“นี่มึงรีบมากเหรอวะ” คริสส่ายหน้าอย่างหัวเสียก่อนจะเดินตามอีกคนไป

“เออ มีที่ไหนปล่อยให้เมียอยู่คนเดียวแล้วจะสบายใจ”

“แล้วมึงจะเรียกกูมาเจอที่นี่ตั้งเเต่เเรกเพื่อออออออ”

“ขอโทษ กูโง่เอง = =”

.

.

.

แดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาของคนที่นอนอยู่บนเตียง

ครืดดดดด ครืดดดดดดด

เสียงโทรศัพท์ที่สั่นเสียดสีกับโต๊ะปลุกอีกคนให้ตื่นก่อนที่จะเอามือคลำหาโทรศัพท์ของตัวเอง

 

“ฮัลโหล” เสียงทุ้มเอ่ยออกไปปนกับความงัวเงีย

(เพิ่งตื่นเหรอ สิบโมงแล้วนะคุณแฟน) เสียงเข้มจากปลายสายเอ่ย

“อืออออ วันเสาร์ใครเค้าตื่นเช้ากันเล่า”

(วันนี้ออกไปไหนรึเปล่า)

“ออกไป เอ๊ะ วันนี้มีนัดกับพี่ลู่อ่ะ ไปกิน Toast กันอ่ะ มาด้วยเปล่าา”

(ไม่ว่างน่ะยอล วันนี้อาจจะไม่ได้เจอกันนะ)

“ทำไมอ่ะ” 

(...อ่านหนังสือน่ะ จะสอบกลางภาคแล้ว เราไม่อ่านรึไง)

“เดี๋ยวค่อยอ่านนน”

(เก่งอยู่แล้วนิเนอะ เด็กกิ๊ฟนิเนอะ)


“ไม่ต้องมาประชดเลยยย ไปอ่านหนังสือได้ละ”


(ค้าบบบบบ คิดถึงนะ)

“คิดถึงเหมือนกันนะ” 

 

(ครับผม (: )

หลังจากที่วางสายจากคริสแล้ว ชานยอลก็เด้งตัวจากเตียงขึ้นมาก่อนจะกดโทรศัพท์ไลน์หาลู่หาน


 

Chanyeol : ฮยองงง มาเจอกันก่อนไปเจอซองแจมั้ย

Luhan :  ได้ๆ นี่ฮยองเพิ่งตื่นเนี่ย เอ้อ เดี๋ยวเซฮุนมาด้วยนะ 

Chanyeol : โอเคเลยย เจอกันเที่ยงโมงไหมฮยอง แล้วค่อยไปหาซองแจกัน 

Luhan : โอเคคค เจอหน้าคอนโดฮยองนะ เดี๋ยวฮยองอาบน้ำก่อนนะ

Chanyeol : ครับผมมม :D

12.30 น. หน้า THE UP PLAZA
 

ร่างโปร่งยืนมองนาฬิกาข้อมือสักพักพร้อมกับกดมือถือเล่นไปด้วย
 

“ยอลลี่ หิวมั้ย เดี๋ยวฮยองไปหาอะไรกินให้” ลู่หานเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งสามคนมาถึงสถานที่นัดเรียบร้อยแล้ว


 

“ไม่อ่ะ เดี๋ยวเราจะได้กินฟรีแล้วฮยอง อดทนไว้...” ชานยอลตอบกลับไปพร้อมกับกดมือถือต่อไป


    “นี่นายกะจะให้น้องเค้าเลี้ยงจริงๆเหรอ” ลู่หานถามกลับไป


 

“…นี่ฮยองกะจะจ่ายเหรอครับ?” เซฮุนเอ่ยขึ้นบ้าง  


 

“ฉันแก่สุด... รู้สึกว่าต้องเลี้ยงน้องๆน่ะ = =” ลู่หานตอบกลับไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ


 

“เอ้อฮยอง ไม่อ่านหนังสือเหรอ?”


 

“อ่าน? อ่านทำไมมมมม” คนโดนถามตอบกลับพร้อมกับขึ้นเสียงสูงนิดๆ


 

“ทำไมอ่ะ คริสยังอ่านเลย”


 

“ห๊ะ เดี๋ยวๆๆๆ นายฟังผิดรึเปล่า คริสเนี่ยนะจะอ่านหนังสือ บ้าแล้ว คะเเนนSATทะลุฟ้าจะมานั่งทำเกรดที่โรงเรียนอีกทำไม”


 

“ผมว่าผมฟังถูกแล้..”

“ฮยองงงงงง ผมมาแล้ววววว” เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้นขัดการสนทนาของทั้งสามคน ซองเเจในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์สบายๆเดินเข้ามาหาทั้งสามคนที่กำลังยืนงงๆอยู่


 

“นานนะเนี่ย เอ้อ นี่เซฮุนนะ เซฮุน นี่ซองแจนะ” ลู่หานแนะนำให้เสร็จก่อนที่เซฮุนกับซองแจจะพยักหน้าให้กัน


 

“นี่ เราอายุเท่ากันใช่มั้ย” เซฮุนเดินออกมาพร้อมกับยิ้มให้กับซองแจ


 

“ใช่มั้ง ฉันอยู่เกรด10 นายล่ะ” 


 

“ก็เกรดเดียวกัน ฮ่าๆๆๆ”


 

“นี่กินข้าวมารึยัง” ชานยอลเอ่ยถามคนที่เพิ่งมาใหม่


 

“ยังเลยครับ หรือเราจะเปลี่ยนจากกินของหวานเป็นของคาวดีอ่ะ” ซองแจตอบกลับไปก่อนจะยิ้มให้


 

“แล้วแต่เลย ฮยองได้หมดนะ” ลู่หานตอบกลับไปพร้อมกับควงแขนเซฮุน


 

“งั้นเราไปกินบูเดชิเกกันมั้ย ผมอยากกิน ._.” เซฮุนว่าพลางทำตาปริบๆส่งไปให้ชานยอลและลู่หาน


 

“…..ฉันจ่ายนะ เกรงใจเงินในกระเป๋าตังค์ฉันบ้าง” ลู่หานหันไปกระซิบอีกคน


 

“เดี๋ยวจ่ายของผม พวกฮยองก็ทำตามที่ตกลงกันไว้เถอะ” เซฮุนตอบกลับเบาๆให้พอได้ยินกันสองคน


 

“เลิกซุบซิบกันได้แล้ว จะเอายังไง = =” ชานยอลพูดขัดขึ้น


 

“เอ่อ งั้นให้ยอลฮยองเลือกก็ได้ครับ ถ้าคู่นี้เค้ายังเลือกไม่ได้...” ซองแจพูดต่อ


 

“งั้นฉันเลือกบูเดชิเก บุฟเฟ่ต์นะ จบปัญหา = =” ว่าจบร่างโปร่งก็เดินนำไปที่ร้านอาหาร อีกสามคนที่เหลือหยุดมองหน้ากันสักพักก่อนจะก้าวขาเดินตามไป

Budae jjigae Korean Restaurant

“ลู่ฮยอง ยอลฮยอง เอาน้ำอะไรเพิ่มไหมครับ เดี๋ยวผมไปเอาให้” เซฮุนเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสี่คนกินอาหารไปได้สักพัก


 

“แฟนต้าละกัน” ชานยอลเอ่ย


 

“ชาเย็นนนน” ลู่หานว่าต่อพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้


 

“งั้นเดี๋ยวไปช่วยถือละกัน” ซองแจพูดขึ้นก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้เดินไปพร้อมกับเซฮุน

.

“ไม่เจอกันนานเนอะ” ซองแจกล่าวเมื่อทั้งสองคนเดินมาหยุดอยู่ที่บริเวณที่เลือกเมนูน้ำ


 

“อืม ก็อย่าทำให้แผนแตกละกัน” เซฮุนตอบกลับก่อนจะหยิบแก้วมากดน้ำ


 

“นี่มึงไปทำอีท่าไหนถึงจีบลู่หานติด” อีกคนว่าพลางตักน้ำแข็งใส่แก้วไปด้วย


 

“ระดับกู มีเหรอจะจีบไม่ติด” เซฮุนยกยิ้มขึ้นก่อนจะวางแก้วและหยิบแก้วถัดไป


 

“เหอะ นิสัยไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ - -”


 

“ได้เอายามารึเปล่า ที่ตกลงกันไว้น่ะ” เซฮุนเอ่ยเบาๆ


 

“มีเหรอจะพลาด กี่งานแล้วครับ” ซองเเจว่าพลางหยิบถุงเล็กๆออกมาจากกระเป๋ากางเกง


 

“เหอะ ทำดี” อีกคนรับของจากซองเเจมาก่อนจะแกะ


 

“มึงแน่ใจแล้วเหรอ ทำแบบนี้น่ะ” ซองแจเอ่ยถาม


 

“…” ร่างสูงนิ่งไป


 

“ตลอดเวลาที่ย้ายมาเซนต์ซูมานไม่ได้รู้สึกผูกพันกับคนที่นี่บ้างเลยเหรอ โดยเฉพาะลู่หานน่ะ”


 

“…หยุดพูดเถอะ”


 

“แน่ใจเแล้วเหรอ?”


 

“แน่” 


 

“แน่ใจว่า?”


 

“แน่ใจ…ว่าจะไม่ทำลายความไว้ใจที่เขามีให้เราไง” จบประโยคเซฮุนก็เทผงสีขาวลงในแก้วทั้งสองแก้ว


 

“แบบนี้สิโอเซฮุน หึ” ซองแจเข้าใจความหมายว่าเพื่อนตนเองหมายถึงอะไร 


 

“ต้องรีบกินให้เสร็จก่อนที่สองคนนั้นจะหลับไป รถพวกนั้นจอดอยู่ที่ไหนติดต่อดีๆ จะได้ทันเวลาที่ตกลงกันไว้” เซฮุนพูดออกไปก่อนจะหยิบแก้วทั้งสองแก้วกลับไปที่โต๊ะ

 

70%

.

.

.

“โอยยยยย อิ่มมมมมมมม” ลู่หานพูดออกมาหลังจากที่ทั้งสี่คนเดินออกมาจากร้านบูเดชิเกเป็นที่เรียบร้อย

“ก็ลู่ฮยองกินเยอะซะขนาดนั้น บุฟเฟต์เค้าขาดทุนแล้วมั้งครับ = =” ซองแจว่าพลางเก็บเงินใส่กระเป๋าตังค์

“สรุปซองแจก็เลี้ยง ให้ตายเถอะ เห็นแก่กินจริงๆเลยแฟนใครเนี่ย” เซฮุนเอ่ยออกมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“บ้า แฟนอารายยยยยยย”

“ลู่ฮยองเมาหรืออะไร ทำไมลากเสียงยาวขนาดนั้น” ชานยอลที่เดินตามออกมาติดๆเอ่ยถาม ความจริงแล้วสภาพของทั้งลู่หานและชานยอลก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก

“บ้า ไม่ได้กินแอลกอฮอล์เข้าไปสักหยด จะเมาได้ยังไงยะ” ลู่หานหันไปเอ็ดชานยอล 

“บูเดชิเกมันใส่อะไรไว้ ทำไมง่วงจัง” ชานยอลบ่นออกมาเบาๆพร้อมกับยกมือขึ้นขยี้ตา

“เดี๋ยวฮยองสองคนไปไหนต่อเหรอครับ” ซองแจเอ่ยถาม

“ไม่รู้สิ อ่านหนังสือมั้ง จะสอบกลางภาคแล้วน่ะ โอยยย แต่ง่วงมากเลยอ่ะ” 

“กลับบ้านไปนอนดีมั้ยครับฮยอง ทั้งสองคนเลย ดูไม่ไหวเลยนะ” เซฮุนเอ่ยขึ้นพร้อมกับพยุงลู่หาน สายตาเหลือบไปทางซองแจพร้อมกับพยักหน้าให้หนึ่งที

“ก็ดีนะ..” ชานยอลกับลู่หานตอบกลับพร้อมกัน 

“งั้นไปกัน เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่ให้” ซองแจพยักหน้าให้เซฮุนก่อนจะลากแขนชานยอลไปยังทางออกพลาซ่าพร้อมกับกดโทรศัพท์หาปลายสายที่รออยู่นานแล้ว

.

.

ROOM 2301 THE STARS HOTEL 

“หมดหน้าที่พวกเราแล้วนะ” เซฮุนเอ่ยพร้อมกับโยนคีย์การ์ดของห้อง 2305 ให้กับคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“ไม่เคยผิดหวังเลยนะ โอเซฮุน” 

“…” เซฮุนไม่ได้เอ่ยอะไรก่อนจะลุกขึ้นออกไปที่ประตูห้อง

“เดี๋ยว ขอโทรศัพท์มือถือของสองคนนั้นด้วย” เสียงเข้มของคนที่รับคีย์การ์ดเอ่ยกลับไปก่อนจะยื่นคีย์การ์ดให้คนข้างๆ

“ปิดเครื่องแล้วทั้งคู่” ซองแจเอ่ยเสริมก่อนจะสไลด์โทรศัพท์ทั้งสองเครื่องไปให้คนตรงข้าม

“ดีมาก ที่เหลือเดี๋ยวพวกเราจัดการเอง” 

“จะทำอะไร” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูเอ่ยเสียงเเข็ง

“ไม่จำเป็นต้องรู้ หมดหน้าที่แกแล้วก็กลับไป ถ้าคิดจะหักหลัง ก็ช้าไปแล้วแหละ” 

ปึง

ร่างสูงเดินออกมาจากห้องก่อนจะทิ้งตัวพิงประตู ในหัวสมองคิดโยงใยวุ่นวายไปหมด เซฮุนเดินต่อไปยังห้อง2305 ตาคมเลื่อนไปมองประตูห้องก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“เฮ้อ..” เซฮุนถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะกดเข้าไลน์ 

LINE : 

Chats : KRIS

Sehun : location has been sent.

“คิดอะไรอยู่” เสียงของคนข้างหลังทำให้ร่างสูงต้องหันกลับไป

“มึงนั่นแหละคิดอะไรอยู่”

“คิดเหมือนมึงมั้ง” ซองแจที่ยืนพิงกำแพงเอ่ยออกไปพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอก

“มีอะไรแสดงความไม่เสแสร้งของมึงได้บ้าง” เซฮุนหันกลับมาเต็มตัวก่อนจะก้าวขาเข้ามาใกล้เพื่อนสมัยมัธยมต้น

“เอาหัวกูเป็นประกันก็ได้ ว่ากูอยู่พวกมึง ไม่ใช่พวกนั้น”

“นี่มึงรู้เหรอกูคิดอะไรอยู่” เซฮุนขมวดคิ้วเล็กน้อย กำโทรศัพท์ในมือแน่น

“กูเห็นมึงเทยาที่ร้าน มึงเทนิดเดียว”

“…”

“ทำไมมึงถึงเทนิดเดียวน่ะเหรอ”

“เค้าสองคนจะได้ตื่นขึ้นมาก่อนเวลาที่เราตกลงกับพวกนั้นไว้ แล้วจะได้ช่วยกันหาทางออกไปจากที่นี่ได้ก่อนที่พวกนั้นจะทำอะไรไง …ใช่มั้ยล่ะ” ซองแจพูดออกมาเป็นฉากๆพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“ฉลาดตั้งแต่เมื่อไหร่” เซฮุนเอ่ยพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

“ก็นะ คนเหมือนกัน”

“นี่มึงจะตามออกมาเก็บกูสินะ”

“ตลก ก็บอกแล้วไงว่ากูอยู่พวกมึง”

พลั่ก!

ร่างสูงยกขาขึ้นถีบท้องอีกฝ่ายที่ยืนพิงกำแพงให้ลงไปนอนกองกับพื้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในมือของซองแจมา

“…!!” 

“กูจะไว้ใจมึงได้ยังไงวะ” เซฮุนเอ่ยพร้อมกับยกหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งกำลังอัดเสียงให้อีกฝ่ายดู

“งั้นที่คิดไว้คงจริงสินะ” ซองแจเอ่ย มือยังกุมท้องตัวเองอยู่

“อย่าสะเออะ มึงยังมืออาชีพไม่พอ” 

100% 

TBC.

เย้ จบไปอีกตอนแล้วววว ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์นะคะ 

เป็นกำลังใจให้เค้าตอนต่อไปน้า 

รักรีดทุกคนจู๊บบบบ <3

© Tenpoints!