Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 16: Mission Possible! (โจ๋เรนเจอร์ออกปฏิบัติการอีกครั้ง!) - Part I

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ร่างใหญ่ในชุดสูทวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อมีเหงื่อผุดขึ้นมาหลายหยด

เหนื่อย...แทบขาดใจ...แต่ก็ต้องทำ!

ชายหนุ่มเลี้ยวซ้ายก่อนที่มือหนาจะรีบเปิดประตูบานใหญ่สีขาวที่ตั้งตระหง่าอยู่หน้าตน

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 “2นาที15วินาที นายช้าไป15วินาทีนะคังอิน!”

เสียงหวานดังแหวขึ้นมาทันทีที่ร่างใหญ่เปิดประตูห้องเข้ามา

เจ้าของชื่อหอบแฮ่กๆก่อนที่จะช้อนสายตามองดูร่างบางผมทอง ดวงตาคู่สวยของร่างบางมองลอดกรอบแว่นตาสีดำไปยังใบหน้าหล่อ

“ผมขอโทษครับคุณอีทึก”

ปาร์ค จองซูหรืออีทึก ลูกชายคนเดียวของปาร์ค มยองซู ประธานบริษัทห้า 'ปาร์คตินั่ม' ห้างสรรพสินค้าที่ติดอันดับต้นๆของเกาหลียิ้มนิดๆก่อนที่จะละสายตาออกไป

และด้วยความที่กลัวว่าลูกชายจะโดนลักพาตัวไปจึงต้องจ้างบอดี้การ์ดรูปหล่อฝีมือดีมาเพื่อดูแลอารักขาเจ้าลูกชายหน้าหวานแสนเอาแต่ใจนี้

ซึ่งมันเป็นงานที่ยากเย็นมากๆสำหรับคังอินในการจับตาดูร่างบางตาสวยคนนี้

แต่เขาก็เลือกที่จะทำ...

เพราะเขารัก...หลงรักอีทึกมานานแล้ว

สามปีแล้วสินะ...

“คังอิน! ฉันอยากไปเอ็มโพเลี่ยน!”เสียงหวานดังขึ้นมาพร้อมกับเจ้าของเสียงที่วิ่งมาเกาะแขนบอดี้การ์ดหนุ่ม

“เอ่อ คุณอีทึกครับ...ผมเกรงว่าคุณท่านมยองซูจะไม่อณุญาตินะครับ =________=lll ท่านบอกว่าคุณอีทึกต้องอยู่ในห้องนี้จนถึงบ่ายโมง”ใบหน้าสวยสลดลงทันทีก่อนที่ร่างบางจะเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟา

“เชอะ!”ตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับสะบัดหน้าหนีเพื่อให้ชายหนุ่มรับรู้ว่าร่างบางอยู่ในอาการ...’งอน’

คังอินเดินไปยืนข้างๆเจ้านายแสนเอาแต่ใจคนสวยของตนก่อนที่จะถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ ดวงตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าหวานที่มองมาทางตนอย่างตัดเพ้อ

“คุณอีทึกครับ คุณท่านเป็นห่วงสวัสดิการของคุณนะครับ”

“เชอะ!”ผู้เป็นเจ้านายสะบัดหน้าพร้อมกับส่งเสียงไปอีกทาง มือเรียวยกขึ้นกอดอกพร้อมกับนั่งไขว่ห้าง

ร่างใหญ่เดินอ้อมไปประจันหน้ากับร่างบาง คังอินย่อตัวลงเพื่อให้ระดับใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันก่อนที่จะยิ้มออกมา

“งั้นผมจะพาคุณไปกินสเวนแซ่บถ้าคุณยอมอยู่ในห้องนี้จนถึงบ่ายโมง”

ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข

“เย้! รักคังอินที่สุดเลย!”

ร่างใหญ่ได้แต่ยิ้มแล้วกอดตอบคนตาสวยที่กระโดดมากอดตน

“ผมก็รักคุณอีทึกเช่นกันครับ”

รักหมดหัวใจเลยหละครับ

แต่คังอินจะรู้ไหมนะ?

ว่าตอนนี้คนที่เขารักนั้นก็รักเขาเช่นกัน

คนตาสวยได้แต่อมยิ้มอยู่ในอ้อมกอดของร่างใหญ่

 รักนะ...รักมานานแล้ว

รู้ไหมคังอิน?

 --------10%--------

ตึก Choi Groupตั้งตระหง่ามีราศีอยู่ข้างหน้าทั้งสามคน วันนี้เป็นวันพุธ คนเลยค่อนข้างจะเยอะเป็นปกติของวันทำงาน

คิมฮีชอล ลีดงแฮและลีซองมินยืนมองด้วยแววตากระตือรือร้นและนึกสนุก ในมือข้างซ้ายของทั้งสามคนถือเป้สีดำเอาไว้ ส่วนมือขวาก็ถือสายจูงหมาคนละสองตัวเอาไว้

“วันนี้ต้องสนุกแน่ๆเลย~”ลีซองมินเปรยเสียงใส

“แฟนแกอยู่อีกฝ่ายนะโว้ย จะมาสนุกอะไรอีก?”ลีดงแฮตวาดแว้ดใส่แฝดของตนเข้าให้ ผู้เป็นฝาแฝดได้แต่หัวเราะเบาๆ

“ก็แบบนี้ไงถึงสนุก สุดที่รักพวกแกทั้งสองคนก็อยู่ฝั่งนู้นเหมือนกันนั่นแหละ! คิมคิบอมกับชเวซีวอนหนะ!!”

“มันไม่ใช่สุดที่รักฉัน!!”คิมฮีชอลตวาดกลับเสียงดัง ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยผิดกับลีดงแฮที่ยิ้มอย่างพึงพอใจเป็นเชิงเห็นด้วย

“ก็เกือบๆแหละวะ เอาเถอะๆ เราไปกันได้แล้ว เดี๋ยวพวกนั้นรอนาน”พูดจบซองมินก็เดินพาเพื่อนซี้อีกสองคนเข้าไปในตึก

โจ๋เรนเจอร์ออกปฏิบัติการอีกครั้ง!!

“โอ้ะ...จูงหมามาด้วย จะมาไม้ไหนอีกหละทีนี้”เสียงทุ้มของโจคยูฮยอนดังขึ้นมาหลังจากที่ชะโงกหน้ามองลงไปดูคนรักและลูกศิษย์ของตนจากทางหน้าต่างชั้นบน

ลีซองมิน...อยู่กันคนละฝั่งตลอดเลยนะ

แบบนี้สิถึงน่าสนุก

ชเวซีวอนกระตุกยิ้มแล้วมองดูทีวีขนาดเล็กที่มีหลายจอ ทั้งหมดนี้เป็นทีวีที่เชื่อมต่อจากกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ทั่วทุกมุมตึกของตน

ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังหัวโจกผมแดงที่เดินตรงเข้าไปตรงประชาสัมพันธ์ ใบหน้าหวานมองซ้ายมองขวาก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงกล้องวงจรปิด ดวงตากลมโตเพ่งพินิจอยู่นานก่อนที่จะกระตุกยิ้มอย่างท้าทาย

รู้แล้วเหรอ? ว่าฉันจับตาดูนายอยูทุกฝีก้าวในตึกนี้...คิมฮีชอล

นายจะทำอะไรกล้องวงจรปิดได้?

“พวกนายทำแบบนี้ทำไมเนี่ย = =lll”เสียงหวานของคิมคิบอมดังขึ้นมาเบาๆ ร่างสูงและร่างสูงโปร่งหันขวับมามองแล้วยิ้มให้แห้งๆ

“แค่แกล้งพวกนั้นสักหน่อย”ซีวอนตอบเรียบๆแล้วอมยิ้มอย่างนึกสนุก

อยากรู้...ว่าจะแพ้ในเกมส์ที่ตัวเองเป็นเจ้าบ้านหรือเปล่า

อยากรู้...ว่าคิมฮีชอลจะทำอะไร จะเอาอะไรแผลงๆมาอีกหรือเปล่า

“ไม่ใช่ว่าอยากอยู่กับพวกนั้นหรอกเหรอ? ถึงได้จับตัวคิมแจจุงมา”

“นั้นก็เหตุผลอีกข้อ”ร่างสูงตอบแล้วมองไปยังทีวีขนาดเล็กอีกครั้ง

นายเล่นบอกว่าลางานตลอดปิดเทอมเล็กแถมยังบอกว่าเจอกันวันจันทร์ตอนปิดเทอม

รู้ไหมว่ามันทำให้ฉันทนไม่ได้

ไม่ได้เจอนายทำให้ฉันจะบ้าตายจริงๆ

เพราะฉะนั้น วิธีนี้...อย่างน้อยก็จะได้สนุกกับนายในช่วงปิดเทอมเล็กนี้

คิมฮีชอล...นายทำให้ฉันคลั่งเมื่อไม่ได้เจอนายรู้ไหม?

 --------15%--------

“ฮีชอล~ เอาหมาเข้ามาในบริษัทไม่ได้นะ รู้กฏอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”เสียงหวานของพี่สาวประชาสัมพันธ์คนสวยดังขึ้นมาเรียกสติจากเจ้าของชื่อที่เพ่งมองกล้องวงจรปิดอย่างพินิจพิจารณาให้หันมามอง

“ก็จารย์ซีวอนเขาสั่งให้พวกผมเอามานี่ฮะ ใช่ไหมเพื่อนยาก?”เหล่า’เพื่อนยาก’ของร่างบางต่างพากันพยักหน้าขึงขัง

“อ่าาาา...ถ้าคุณซีวอนเขาสั่งก็โอเคจ้ะ”

“เอ่อ พี่สาวฮะ...ไม่ทราบว่าเห็นคุณจุงยุนโฮอุ้มผู้ชายหน้าสวยๆมาหรือเปล่าครับ?”ซองมินเดินตรงปรี่มาถามหญิงสาว

“ผู้ชายไม่เห็นนะจ้ะ ถ้าผู้หญิงสวยๆที่ใส่เสื้อ’ 'ชั่วร้าย' หนะ พี่เห็น”

ฮีชอลกับดงแฮมองหน้าเลิกลั่นก่อนที่จะหัวเราะกันเบาๆ

“ผู้หญิงสวยๆเหรอวะ?”ร่างบางผมแดงถาม

“Yeah right!”ร่างสูงตอบพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ

“พี่เห็นคุณยุนโฮอุ้มไปชั้น7หนะจ้ะ”

ลีซองมินรีบหันขวับมามองคิมฮีชอลที่เพิ่งมองหน้ากับลีดงแฮแล้วมามองหน้าตนก่อนที่จะอุทานออกมาเบาๆพร้อมกับทั้งสามคน

“สวรรค์ชั้น7?!”

“แค่นี้แหละครับ ขอบพระคุณพี่สาวคนสวยมากเลยนะครับ^^”ดงแฮฉีกยิ้มโปรยเสน่ห์แล้วเดินพาเพื่อนซี้อีกสองคนเลี้ยวซ้ายเพื่อที่จะขึ้นลิฟต์

บริเวณที่ขึ้นลิฟต์ทั้งสามตัวนั้นอยู่ตรงมุมตึกจึงไม่ค่อยมีคนเห็นอะไรทั้งสิ้น แถมตอนนี้ยังปลอดผู้คนอีกเสียด้วย ทั้งสามคนยืนประจันหน้ากับลิฟต์คนละตัว

“ดงแฮ ซองมิน”เสียงหวานเรียกชื่อเพื่อนซี้ของทั้งสองคนที่ยืนขนาบอยู่ข้างๆ

เจ้าของชื่อทั้งสองคนหันหน้ามามองอย่างงุนงง

“เรามาทักทายชั้น2กันหน่อยดีกว่า”พูดจบก็เปิดกระเป๋าเป้สีดำหยิบดอกไม้ไฟขนาดเล็กชนิดที่มีสายยาวลากพื้นออกมา ดงแฮและซองมินทำตาม

มือเรียวเปิดไฟแช็กแล้วนำมาจ่อตรงสายดอกไม้ไฟก่อนที่จะกดเปิดประตูลิฟต์แล้วนำดอกไม้ไฟไปวางเอาไว้โดยตรงหัวของดอกไม้ไฟหันไปที่ลิฟต์ มือเรียวเอื้อมไปกดปุ่มเลข2ตรงแผงกดแล้วรีบกดปิด

ซองมินและดงแฮทำตามแล้วกลับมายืนอยู่หน้าลิฟต์อีกครั้ง

“ชั้น2เละเมื่อไหร่ สงครามเริ่มเมื่อนั้น”

“What is that?!”เสียงหวานของคิบอมดังขึ้นเรียกความสนใจจากชายหนุ่มอีกสองคนให้หันมามองทีวีจอเล็กต่ำสุดตามที่ร่างบางชี้ให้ดู

ดอกไม้ไฟขนาดเล็กโดยที่หัวจ่อไปยังประตูลิฟต์ มีแสงสีเหลืองเป็นจุดวงกลมเล็กๆที่ค่อยๆเคลื่อนไปตามสายเชือกที่ต่อเข้าไปในดอกไม้ไฟ

“ดอกไม้ไฟในลิฟต์? แถมหัวยังต่อไปยังประตูลิฟต์...???”ซีวอนพึมพำออกมาเบาๆอย่างงุนงงกับภาพที่เห็น

จุดสีเหลืองเล็กๆเป็นวงกลมค่อยๆเคลื่อนใกล้เข้าไปในดอกไม้ไฟทุกทีๆ

“ฉิบหายแล้ว!!!”

ก่อนที่คิบอมจะโทรเรียกพนักงานชั้น2 ก่อนที่ซีวอนจะสบถออกมา ก่อนที่คยูฮยอนจะโวยวายดังลั่น จุดสีเหลืองเล็กๆก็หายเข้าไปในดอกไม้ไฟ

ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับหมายเลขชั้น2บนจอเล็กๆเหนือปุ่มกด

“Holy...shit”

สิ้นเสียงสบถของชเวซีวอน ดอกไม้ไฟก็มีประกายไฟพ่นออกมาจากทางด้านหลังก่อนที่จะพุ่งออกไปจากตัวลิฟต์ ทั้งสามคนรีบหันไปมองจอทีวีขนาดเล็กอีกอันที่ฉายอยู่ในชั้น2

เสียงกรีดร้องอย่างแตกตื่นของเหล่าพนักงานฝ่ายโฆษณาเมื่อดอกไม้ไฟสามอันพุ่งออกมาจากในลิฟต์ ทุกคนต่างพากันย่อตัวลงไปกับพื้นพร้อมกับสายตาที่มองตามดอกไม้ไฟทั้งสามอันที่พุ่งไปยังหน้าต่างที่เปิดเอาไว้ก่อนที่จะระเบิดออกมาพร้อมกัน

ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสามคน มีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังระรัว ดอกไม้ไฟระเบิดไปแล้ว แต่ใจกลับเต้นคึกราวกับกลองศึกกับเหตุการณ์เมื่อครู่

“ยังดีที่ระเบิดนอกตึก”โจคยูฮยอนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

"แต่เครื่องคอมพิวเตอร์บางเครื่องก็โดนลูกหลงไปด้วยนะ"คิมคิบอมเปรยเบาๆพร้อมกับมองภาพข้างหน้าอย่างหวาดๆ



เล่นงี้เลยเหรอเนี่ย??? ไม่น่าเชื่อ...กล้าทำจริงๆ

“ทักทายได้ดีนี่คิมฮีชอล”ชเวซีวอนพูดเรียบๆก่อนที่จะกระตุกยิ้มอย่างนึกสนุกตามลงไป

Let’s see what you got!

“เอาหละ ดูท่าทางว่าการทักทายคงจะประสบความสำเร็จแล้วสินะ”เสียงห้าวของลีดงแฮดังขึ้นมาเมื่อหน้าจอบอกตัวเลขชั้นบนลิฟต์ขึ้นเลข2เอาไว้

“สงคราม...เริ่มแล้วสินะ”ลีซองมินเปรยออกมาเบาๆพร้อมกับขยับกระเป๋าเป้อย่างตื่นเต้น

“ชักจะสนุกซะแล้วสิ”คิมฮีชอลพูดพร้อมกับกลั้วหัวเราะเบาๆก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนรักร่วมแผนการอีกสองคน

 ทั้งสามคนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจกันก่อนที่ดงแฮจะกดลิฟต์ ส่วนซองมินกับฮีชอลก็เดินขึ้นบันไดไป

ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด ร่างสูงโปร่งของดงแฮก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับหมาอีกหกตัวที่ฮีชอลไปหามาก่อนที่จะกดปุ่นชั้น2 ชั้นที่เพิ่งโดนถล่มไปเมื่อสักครู่ ลีดงแฮยิ้มอย่างตื่นเต้นก่อนที่หัวสมองจะประมวลแผนการต่อไป

แวะไปเอาของฝากจากชั้น2เสียหน่อยคงไม่ว่าอะไรนะ

เสร็จแล้วค่อยไปปล่อยเจ้าหมาพวกนี้ให้เป็นอิสระที่ขั้น3ดีกว่า

 --------25%--------

เลข3สีแดงตัวใหญ่หน้าประตูทางหนีไฟโชว์หราอยู่เมื่อฮีชอลและซองมินวิ่งขึ้นมาจากชั้น2

ลีซองมินวิ่งตรงไปแล้วเปิดประตูผิดกับคิมฮีชอลที่เลี้ยวขวาเพื่อวิ่งขึ้นไปชั้น4

“ซองมิน”เจ้าของชื่อหันมามองตามเสียงเรียกของฮีชอล

“ฝากตัดระบบกล้องวงจรผิดด้วยนะ”ร่างอวบยิ้มหวานก่อนที่จะตอบไปอย่างมั่นใจ

“วางใจได้เลย!!”

พูดจบก็เปิดประตูเข้าไปพร้อมๆกับที่ร่างบางผมแดงที่วิ่งขึ้นชั้น4ต่อไป

ซองมินเดินเลี้ยวซ้ายไปเพื่อเข้าห้องน้ำผู้ชาย ร่างอวบตรงตรี่เข้าไปในห้องน้ำห้องสุดท้ายที่ว่างอยู่ก่อนที่จะปิดประตูแล้วลงกลอน

แล้ปท้อปสีดำถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าเป้สีดำ ซองมินปิดฝาชักโครกแล้ววางแล้ปท้อปไว้บนนั้นก่อนที่จะกดปุ่มเปิดแล้ปท้อป ส่วนตัวเองก็จัดการหยิบสายต่อไปต่อในปลั๊กโทรศัพท์ที่บังเอิญเจอข้างๆชักโครก

“โชคดีจังเราเนี่ย”ร่างอวบบ่นพึมพำในความโชคดีของตนก่อนที่จะจัดการทำการต่อแล้ปท้อปคอมพิวเตอร์ของตนเข้ากับระบบของตึกนี้

ลีซองมินนั่งลงบนฝาชักโครก บนตักมีแล้ปท้อปสีดำที่หน้าจอมีรายละเอียดและข้อมูลของระบบบริษัทนี้ ไม่นานก็มีหน้าจออีกหน้าจอโผล่ขึ้นมา มือเล็กรีบต่อเฮดโฟนที่ติดไมโครโฟนเอาไว้ข้างๆพอดีกับปากกับแล้ปท้อปพร้อมกับมองหน้าจอข้างหน้าตน

Now Loading!

เพียงไม่นานตัวอักษรก็หายไปแล้วปรากฏภาพของคิมฮีชอลและลีดงแฮขึ้นมาแทน

//Finish hacking?//เสียงห้าวของลีดงแฮผู้เป็นแฝดดังลอดหูฟังขึ้นมา ซองมินกระแอมอย่างมีความสุขแทนคำตอบ

//อย่าลืม!//

“ตัดระบบวงจรปิดทิ้ง ฉันรู้แล้วน่าฮีชอล!”เสียงหวานดังขัดบุคคลที่สามในสายขึ้นมาอย่างเบื่อหน่ายพร้อมกับนิ้วเล็กที่รัวนิ้วใส่คีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานภาพกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งอยู่ทั่วทุกมุมตึกChoi Groupก็ปรากฏขึ้นมา

ซองมินใช้นิ้วชี้กดปุ่มEnterพร้อมกับภาพจากกล้องวงจรปิดบนหน้าคอมที่ดับวูบไป ริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับดวงตากลมที่สั่นระริกอย่างตื่นเต้น

จะทำยังไงหละคราวนี้ โจคยูฮยอน?!

 --------30%--------

พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบ!!

“เฮ้ย!”โจคยูฮยอนตะโกนลั่นเมื่อพบว่าทีวีที่เคยปรากฏภาพจากกล้องวงจรปิดทุกตัวในตึกนี้จู่ๆก็ดับหายไปต่อหน้าต่อตาตน

จะว่าไฟดับก็ไม่ใช่!.เพราะโคมไฟที่ห้อยต่องแต่งเหนือหัวยังให้ความสว่างอยู่เลย แอร์ก็ยังให้ความเย็นอยู่

หรือว่าจะเป็นฝีมือของ...

ไม่ทันที่ร่างสูงโปร่งจะได้คิดต่อ เสียงติ๊ดสั้นๆก็ดังมาจากหน้าจอคอมของตัวเอง คยูฮยอนหันกลับไปดูก็พบกับข้อความที่ถูกส่งมาบนหน้าจอแล้ปท้อปตัวเอง

อาจารย์โจคยูฮยอนที่รักยิ่งของลีซองมิน :)

ตกใจอะเด้ว่าทำไมจู่ๆไอ้หน้าจอกล้องวงจรปิดก็ดับไป

ผมให้เวลาคิดสามวินาทีนะ

...

...

...

ปิ๊งป่องๆๆๆๆ ถูกต้องแล้วคร้าบบบบ !! >___<

ฝีมือผมเองแหละที่รัก! ฮ่าๆๆๆ

แต่ก่อนที่จารย์จะลงมือแก้ ผมจะให้จารย์ดูสภาพชั้น3ก่อนนะ

จากลีซองมินที่รักโจคยูฮยอนสุดหัวใจขาดดิ้น>///<

พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบ!!!

ไม่ทันที่จะได้ทำอะไรต่อไป ภาพหน้าจอจากกล้องวงจรปิดชั้น3ก็กลับมาใหม่ แต่ภาพที่เห็นเล่นเอาบุคคลทั้งสามคนที่อยู่ในห้องอ้าปากค้างตาโตกันไปเป็นแถวๆ

สภาพชั้น3หรือชั้นห้องครัวของ Choi Group ที่เคยดูเป็นสะอาดเนี้ยบเป็นระเบียบกลับกลายเป็นเละเทะสกปรกไม่เป็นท่า ข้าวของกระจัดกระจายเพราะฝีมือของ...

 “หมา?”คิมคิบอมเปรยขึ้นมาเบาๆกับสิ่งมีชีวิตสี่ขา5-6ตัวที่กระจัดกระจายกันอยู่ในชั้น3

หมาที่พวกลีดงแฮเอามานี่นา! เอาหมามาเพื่อการณ์นี้เองหรือเนี่ย?!?!!

“เหอะ แผนสูงจริง!ชั้น3เป็นเหมือนแหล่งเสบียงของตึกนี้!เอาสัตว์ที่ได้กลิ่นดีแถมแรงเยอะอย่างกับควายมาบุกเนี่ย!เจ้าความคิดจริงๆ”ชเวซีวอนพูดเรียบๆพร้อมกับหัวเราะหึๆในลำคอ ดวงตาคมเข้มเหลือบไปมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือของตน

“เออ ฉันมีประชุม ไปก่อนนะ”พูดจบก็เดินเออกไปจากห้องทันที

คิบอมและคยูฮยอนมองร่างสูงเดินออกไปจนประตูปิดก็หันกลับมามองหน้ากัน

“ไม่เข้าใจซีวอนมันจริงๆเลย รู้อยู่ว่ามีประชุมแต่ก็ยังคิดจะเปิดสงครามกับพวกซองมินอีก”คยูฮยอนโพล่งออกมาเสียงดัง

“ก็ซีวอนเคยบอกว่าไงหละ?”

คิบอมเว้นวรรคไปก่อนที่จะมองหน้าเพื่อนรักที่นั่งหน้าเครียดหน้าคอมอยู่แล้วพูดต่อไป

“ยิ่งยาก ยิ่งน่าตื่นเต้น”

ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาแล้วเงียบหายไปเมื่อคิบอมจบประโยค ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปเปิดประตู ทันทีที่เห็นสิ่งที่วางอยู่ตรงหน้า คิมคิบอมก็กรีดร้องเสียงดังพร้อมกับเบิกตากว้างอย่างตกใจทันที

คยูฮยอนเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักตะโกนอย่างตกใจก็จ้ำอ้าวมาดูหน้าประตูก่อนที่จะสบถพรืดออกมาอย่างตกใจไม่แพ้กันกับสิ่งที่บุคลปริศนานำมาวางเอาไว้ข้างหน้าห้องบัญชาการ

ซากคอมพิวเตอร์ที่ไหม้เกรียม

คงเปนเศษซากจากคอมพิวเตอร์ที่ถูกแรกระเบิดจากพลุดอกไม้ไฟเมื่อตอนชั้น2แน่ๆ

“ใครกันนะ?!”เสียงหวานเปรยขึ้นมาอย่างแหบพร่า หยาดน้ำใสก่อตัวขึ้นบนเบ้าตา

โจคยูฮยอนลูบหลังเพื่อนรักที่ยืนหน้าซีดเตรียมร้องไห้ข้างๆ

ใครกันนะ? ที่ทำแบบนี้

เล่นได้ถูกคนเสียด้วย!รู้กันอยู่ว่าคิมคิบอมเป็นคนที่อ่อนไหวที่สุด

ยิ่งมาเจออะไรแบบนี้ยิ่งทำให้คิบอมแทบจะบ้าตาย

ร่างสูงที่แอบยืนอยู่อีกมุมหนึ่งของตึกแอบชะโงกหน้ามองคนสองคนตรงหน้าที่มีซากคอมพิวเตอร์วางอยู่ก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆ

“ผมขอโทษฮะอาจารย์”

ผมขอโทษ! แต่อาจารย์กลายมาเป็นเหยื่อของพวกเราเสียแล้ว!

เหยื่อของสงครามจิตวิทยาเล่นๆของลีดงแฮไงหละ!

 --------35%--------

ร่างบางคลานไปตามช่องแอร์อย่างรวดเร็วและเชี่ยวชาญโดยแทบจะไม่มีเสียงเลยแม้แต่น้อย คิมฮีชอลหยุดคลานเมื่อพบตะแกรงที่มีแสงออกมาจากข้างล่างพร้อมกับเสียงพูดคุยที่ดูเป็นการเป็นงาน

“ผมเองก็คิดว่าเราควรจะตัดงบประมาณนะครับ”เสียงทุ้มต่ำที่แสนคุ้นเคยพาลทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะดังลอดมาจากตะแกรงข้างล่าง

ใบหน้าหวานชะโงกไปดูก็พบกับชเวซีวอนที่นั่งอยู่ตรงหัวมุมโต๊ะ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน...ไม่ใช่เพราะว่าคนตรงหน้านั่งเป็นประธานอยู่ แต่มือหนาของซีวอนกลับไปเกาะกุมกับมือเล็กของหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่นั่งข้างๆ

หน้าอกด้านซ้ายที่เต้นปกติเกิดความรู้สึกเจ็บแปลบ เล็บจิกเข้าไปในอุ้งมือเรียวที่กำแน่นเข้าหากัน

“ไอ้หน้าม่อ!”เสียงหวานสบถพึมพำอย่างโกรธแค้น รู้สึกหงุดหงิดกับภาพทีเห็นเป็นอย่างมากชนิดที่ว่าอยากถีบช่องตะแกรงบ้านี่ให้หล่นลงไปแล้วกระโดดลงไปแยกทั้งสองคนนั้นออก...

นี่เหรอที่เขาเรียกกันว่า...หึง?!

“แล้วคุณชเวซีวอนคิดว่าอย่างไรหละครับ?”เจ้าของชื่อยิ้มหวานพร้อมกับส่งสายตาโลมเลียไปทางหญิงสาวที่โดนกุมมือ หล่อนยิ้มอายๆพร้อมกับก้มหน้างุด

“ไปตายซะ!”ฮีชอลสบถเบาๆอีกครั้งอย่างหงุดหงิดพร้อมกับมือเรียวที่ค่อยๆหยิบช่องตะแกรงออกมาอย่างแผ่วเบา มือเรียวอีกข้างคว้าถุงพลาสติกสีม่วงออกมา

ผงระเบิดตด

ร่างบางรีบเปิดซองก่อนที่จะโปรนผงสีขาวนั่นออกไปจากซองพร้อมกับมืออีกข้างที่ปิดจมูกตัวเองแน่น

ไม่กี่อึดใจต่อมาก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นมาจากด้างล่าง เหล่าผู้ประชุมที่เคยนั่งหน้าเครียดกันพร้อมใจกันลุกขึ้นยืนและเอามือปิดจมูกแน่นพร้อมกับสบถด่าทอเสียมากมาย

คิมฮีชอลกระตุกยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับเฝ้ามองภาพเบื้องล่าง

เป็นไงหละผงระเบิดตดชนิดใหม่...

ข้อดีก็ของผงระเบิดตดนี้คือจะมีปฏิกิริยากับอากาศภายในเวลา30วินาที!!!

ดวงตากลมโตเฝ้ามองเหล่าบุคคลข้างล่าง ร่างสูงของซีวอนลุกขึ้นยืนก่อนที่จะมองขึ้นไปบนช่องแอร์ที่เปิดเอาไว้

เท่าที่จำได้ ตะแกรงมันยังปิดอยู่เลยนี่?!

ตอนนี้ทำไมมันหายไปแล้วหละ??

หรือว่า...

“คิมฮีชอล!”ซีวอนกัดฟันเรียกชื่อคนที่โผล่มาเพียงเสี้ยวเดียวในช่องแอร์ เจ้าของชื่อยิ้มแห้งๆก่อนที่จะโยนซองผงระเบิดตดลงไปข้างล่างแล้วคว้ากระเป๋าเป้สีดำหันหลังกลับคลานกลับทางเดิมไป

ชเวซีวอนยืนมองซองระเบิดตดสีม่วงที่ค่อยๆร่วงลงมาจากช่องแอร์เงียบๆ

หึๆ...เล่นซะแสบเชียวนะคิมฮีชอล

มือหนาหยิบเอาวอที่เหน็บกางเกงของตนเองก่อนที่จะกรอกเสียงเข้าไป

“คยูฮยอน! คิมฮีชอลอยู่ในช่องแอร์! ตามให้ทีว่าอยู่ที่ไหนแล้วตอนนี้”

 --------40%--------

แอ๊ดดดดดดดดดด! โครมมมมมมมมมมมม!!!

เสียงปิดประตูดังลั่นพร้อมกับลงกลอนเสียดังลั่น ลีดงแฮหันหลังแนบประตูบานเมื่อครู่แล้วทิ้งตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อน

“เฮ้ย! หายไปไหนของมันหนะ??”เสียงยามตะโกนโวยวายดังลอดมาจากข้างนอก ใบหน้าหล่อเริ่มซีดเผือดในระหว่างที่มือหนาเริ่มค้นหาของในกระเป๋า

ไม่น่าขึ้นชั้น4มาตอนนี้เลย ทันทีที่ลิฟต์เปิดก็เจอพวกยามยืนอยู่ข้างหน้า

แถมพวกนั้นก็เสือกรู้ด้วยว่าเขาเป็นหนึ่งในคนป่วนชั้น2และตัวการทำเละในชั้น3

เลยต้องมาใช้วิชาตีนหมาโกยเผ่นมาหลบหลังประตูนี่ไงหละ!!!

“หืมม์?”ดงแฮส่งเสียงครางอย่างงุนงงในลำคอกับสิ่งที่หยิบขึ้นมาจากในกระเป๋า

ขวดโค้กที่ยังไม่ได้เปิด?

ดวงตาเหลือบไปเห็นแท่งเมนทอสรสมิ้นท์ที่อยู่ในกระเป๋าเป้สีดำของตน

ทันใดนั้นแผนการชนิดรวดเร็วสายฟ้าแลบก็แล่นเข้ามาในหัวของดงแฮทันที!

“เฮ้ย หรือว่าประตูบานนี้!?”

ไม่ได้การละ! พวกนั้นกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว!!!

ไวเท่าความคิด มือหนาก็เปิดขวดโค้กแล้ววางไว้ข้างๆตนก่อนที่จะรีบแกะแท่งเมนทอสรสมิ้นต์แล้วเทเข้าไปในขวดโค้กที่เพิ่งเปิดแล้วปิดฝา

ดงแฮลุกขึ้นสะพายเป้แล้วเขย่าขวดโค้กที่มีเมนทอสรสมิ้นต์หลายเม็ดบรรจุอยู่อย่างรวดเร็วจนภายในขวดเริ่มมีฟองหนาขึ้นและอัดแน่นขึ้นเรื่อยๆราวกับจะปะทุออกมาอย่างกับภูเขาไฟ

“1...”

ร่างสูงกระโดดถอยหลังแล้วหันหน้าประจัญหน้าเข้ากับประตูข้างหน้าตน มือหนายังคงเขย่าขวดโค้กบรรจุเมนทอสรสมิ้นต์ต่อไปเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“2!”

มืออีกข้างเอื้อมมาตรงฝาเปิดเพื่อเตรียมตัวเปิด ขวดโค้กที่ข้างในมีเมนทอสรสมิ้นต์ตีกันจนเปิดฟองอยู่นั้นยังคงโดนเขย่าแรงและเร็วขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับฝาขวดที่ชี้ไปทางประตู

“3!”

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด!!!

 --------43%--------

ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกมา ดงแฮก็เปิดฝาโค้กที่จ่อไปหน้าประตูทันที

เมนทอสรสมิ้นต์เมื่อเจอกับโค้กที่เพิ่งเปิดแล้วโดนเขย่าอย่างแรงจะเกิดปฏิกิริยาบางอย่างที่ทำให้โค้กมีฟองอากาศมากขึ้นและทำให้มีแรงดันจากภายในที่จะออกมาจากภายนอกเยอะขึ้น

“อ้ากกกกกก!!!”

เสียงยามทั้งหลายแหล่ที่เปิดประตูมาต่างพากันร้องเสียงหลงเมื่อเมนทอสรสมิ้นต์พุ่งออกมาจากขวดโค้กที่ถูกเขย่าอย่างแรงมาโดนเหล่ายามพวกนั้น

และยิ่งเขย่าแรงมากเท่าไหร่ จะยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น...

ยามทั้ง3คนที่โดนปืนอัดเมนทอสรสมิ้นต์ในขวดโค้กอย่างเต็มแรงได้แต่นอนลงไปกับพื้นทันที ดงแฮรีบใส่เมนทอสรสมิ้นต์อีกแท่งลงไปในขวดโค้กและเขย่าให้แรงและเร็วอีกครั้งก่อนที่จะเปิดฝาแล้วเล็งไปยังเหล่ายามทั้งสามคนที่นอนอยู่ให้โดนอัดอีกทีเพื่อไม่ให้ลุกขึ้นมา

“กลับไปลูกช้างจะถวายเมนทอสรสมิ้นต์กับโค้กหนึ่งขวดให้เจ้าพ่อ”เสียงทุ้มบ่นพึมพำขอบคุณเจ้าพ่อที่บันดาลให้กระเป๋าเขามีของแบบนี้ในกระเป๋า

ลีดงแฮกระโดดข้ามเหล่ายามที่โดนอัดพวกนั้นก่อนที่จะหันมามองอีกครั้งอย่างพิจารณาเงียบๆ

ทั้งๆที่ซองมินมันจัดการตัดระบบวงจรปิดแล้ว

แล้วทำไมถึงรู้ว่าเขาเป็นคนร้าย? ถ้าเป็นโทรศัพท์ที่ต่อสายในตึกซองมินก็น่าจะดักฟังได้

แล้วมันจะมีวิธีไหนอีกนะ?

พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งบางอย่างที่เหน็บเอาไว้ตรงสายเข็มขัดของยามเหล่านั้น ดงแฮหรี่ตาเพื่อเพ่งมองก่อนที่จะสบถพรืดออกมาทันที

“F*ck!”

สิ่งเดียวที่ซองมินไม่สามารถแฮ้กได้

สิ่งเดียวที่ฮีชอลไม่ได้คาดคำนึงถึง

สิ่งเดียวที่พวกเขาสามคนไม่ได้เตรียมมา

วอ!



แล้วแบบนี้ฮีชอลที่อยู่ในช่องแอร์สักแห่งใน Choi Group จะโดนจับไหมเนี่ย?!

 --------45%--------

คิมฮีชอลคลานไปตามช่องแอร์ก่อนที่จะพบกับช่องทางลงที่ใหญ่เกินตัวเขาซึ้งง่ายต่อการลง ร่างบางไม่รอช้ารีบคลานไปก่อนที่จะกระโจนลงมาจากช่องแอร์ด้วยท่าทางชำนาญทันที

ร่างบางกระโดดลงมาจากท่อช่องแอร์นั้นด้วยท่าทีสง่างาม ทันทีที่เท้าแตะพื้นก็มองไปรอบๆห้องเงียบๆ

เงียบ! เงียบเกินไป!

เงียบเกินไปจนผิดปกติ!!!

“อะแฮ่ม”

เสียงทุ้มต่ำอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจหล่นวูบไปอยู่ถึงตาตุ่ม ร่างบางทั้งร่างสะดุ้งก่อนที่จะรู้สึกว่าลมหายใจเริ่มดับไปกับเสียงและบรรยากาศมาคุที่แผ่ออกมาจากข้างหลังตน คิมฮีชอลยืนตัวแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

ใบหน้าหวานค่อยๆหันกลับไปตามเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ดวงตายังคงเบิกกว้าง

จริงๆด้วย คนตรงหน้าเขา...

ชเวซีวอน!!

“ว่าไงคิมฮีชอล”ร่างสูงข้างหน้าทักด้วยน้ำเสียงกวนอารมณ์พร้อมกับรอยยิ้มกวนบาทาให้ ซีวอนยักคิ้วให้ร่างบางผมแดงข้างหน้าข้างหนึ่งพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆ

“อ อาจารย์ ร รู้ได้ไง? ป เป็นไปไม่ได้! ก็ซองมิน!”

“ถึงลีซองมินจะแฮ้กเข้ามาได้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะแฮ้กไอ้นี่ได้นี่”พูดจบมือหนาก็หยิบอุปกรณ์สื่อสารขนาดกลางที่เหน็บติดเอวเอาไว้ขึ้นมาโชว์ให้ดู

ฮีชอลสบถพรืดกับสิ่งที่เห็นในมือของซีวอน

คราวก่อนเขาใช้มันในการโดดเรียน

คราวนี้คนตรงหน้าใช้มันในการจับเขา!!!

ให้ตายเถอะโรบิน! ทำไมเขาถึงคิดไม่ถึงนะว่าไอ้สิ่งนี้จะมาหลอกหลอนเขาในแผนการบุก Choi Group!!

“อีกสองคนจะว่ายังไงนะถ้าหัวโจกโดนจับไป”ซีวอนเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนอารมณ์คนตรงหน้าสุดขีด มือแกร่งคว้าข้อมือบางแล้วดึงให้เดินตามตนไป

ร่างบางได้แต่เดินตามไปเพราะสู้แรงที่มากกว่าของคนร่างสูงที่ลากตนไปไม่ได้ ฮีชอลได้แต่นึกด่าในความโง่ของตัวเองเงียบๆ

ทำไม! ทำไมเขาถึงลืมไอ้สิ่งนี้ไป!!!

ทำไม?! อ้ากกกกกกกกก!!!

“นายแพ้แล้วหละคิมฮีชอล”คำพูดจากคนที่จับมือตนอยู่ดังขึ้นมายิ่งกระตุ้นความโกรธของร่างบางมากยิ่งขึ้น

ใบหน้าหวานพยักหน้าอย่างจำยอมรับในความพ่ายแพ้ครั้งแรกของตน!ทั้งๆที่สมัยก่อน ซีวอนต่างหากที่เป็นคนแพ้เขาตลอด เขามักจะได้รับชัยชนะเสมอมา...จนกระทั้งเขาลืมนึกถึงไอ้สิ่งๆนั้นที่เหน็บอยู่ตรงเข็มขัดร่างสูง

เพราะมัน! เพราะมันทำให้เขาต้องโดนจับ!!

ทั้งๆที่เขาไม่เคยพ่ายแพ้ให้กับซีวอนเลย...

เพราะมัน! เพราะมันทำให้เขาแพ้ให้แก่ชเวซีวอนเป็นครั้งแรก!!!

เขาไม่เคยแพ้ให้ซีวอนเลย ไม่เลยสักครั้งจนกระทั่งวันนี้!เพราะมัน!!!

ไปตายซะ ไอ้วอระยำ!!!

“หืมม์?”เสียงหวานพึมพำในลำคอเมื่อมีข้อความจากคนรักที่อยู่สักแห่งในตึกถูกส่งมาโชว์หราหน้าจอแล้ปท้อปตน

ถึงลีซองมินตัวแสบแต่รักมากของโจคยูฮยอน!

ดวงตากลมเบิกกว้างก่อนที่จะสบถพรืดเบาๆ นิ้วเล็กรัวลงบนแนคียบอร์ดอย่างรวดเร็ว

ไม่นานก็มีรูปฝาแฝดของตนลีดงแฮขึ้นมาทันที มือเล็กจับตรงไมโครโฟนที่ติดอยู่กับเฮดโฟนของตนก่อนที่จะรีบพูดเบาๆแต่รวดเร็ว

“ฮีชอลพลาดท่าโดนอาจารย์ซีวอนจับไปแล้ว”

//เฮ้ย?! ไอ้วอนั่นใช่ไหม?//

“นายรู้?”

คนปลายสายถอนหายใจเฮือกใหญ่

//ฉันเห็นพวกยามมันเหน็บวอเอาไว้ตรงเข็มขัด!ฉันก็ว่ากำลังจะบอก!แต่นึกไม่ถึงว่าฮีชอลจะโดนจับเร็วขนาดนี้//

ความเงียบเข้าปกคลุมการสนทนาทั้งสองคน ซองมินหน้าซีดเซียวกว่าเก่า

คิมฮีชอล ตัวการและหัวโจกโดนชเวซีวอนจับตัวไปเสียแล้ว!

คิมฮีชอล ขวัญกำลังใจของการบุก Choi Group ครั้งนี้โดนจับตัวไปแล้ว...

//หรือว่าเราจะแพ้?//

ลีดงแฮเปรยเรียบๆแต่สร้างความกลัวได้ไม่น้อย!ซองมินนั่งเงียบเพื่อประมวลความคิดตน

แพ้...ไม่ได้!

ถึงฮีชอลจะพลาดท่าก็เถอะ...แต่ฮีชอลก็คงไม่ชอบหรอกที่ต้องมาแพ้!

“ดงแฮ นายทำสงครามจิตวิทยานายต่อไป! ฉันจะหาตัวฮีชอลก่อน”พูดจบก็จัดการรัวนิ้วใส่แป้นคียบอร์ดอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่แฮ้กเข้าไปในระบบวงจรปิดนั้นกลับสร้างความประหลาดใจให้แก่ร่างอวบเป็นอย่างมาก

ไม่มี! ไม่มีคิมฮีชอลอยู่สักจอ! ไม่มีแม้แต่ชเวซีวอน!!!

หายไปไหนกันนะ?!!

ติ๊ด!

เสียงติ๊ดสั้นๆที่มาพร้อมกับข้อความจากคนรักที่โชว์หราอยู่หน้าจอ ลีซองมินรีบกดเปิดเพื่ออ่านทันที

ถึงลีซองมิน!รักมากเลยนะรู้ป่าว ^[]^

หาคิมฮีชอลอยู่หละสิ? ขอบอกว่าไม่มีทางหาเจอหรอก

เพราะว่าคิมฮีชอลถูกขังอยู่ในห้องที่มีระบบวงจรปิดที่ต่อกับคอมพิวเตอร์ของซีวอนคนเดียวโดยตรงซึ่งนายไม่สามารถแฮ้กเข้าไปได้หรอกนะที่รัก หุหุ และไม่มีใครรู้ว่าคอมพิวเตอร์ซีวอนและห้องนั้นอยู่ไหน แม่้กระทั่งฉันกับคิบอม 


ทำใจเถอะนะที่รัก : ' )

เตรียมตัวยอมรับความพ่ายแพ้เถอะลีซองมิน!

จากโจคยูฮยอน...คนที่รักลีซองมินหมดหัวใจ

“ฮีชอล!นายต้องจัดการเองแล้วสินะ!”เสียงหวานพึมพำถึงเพื่อนรักที่อยู่สักแห่งในตึกนี้เบาๆหลังจากที่อ่านข้อความจบ

ซองมินรัวนิ้วลงบนคียบอร์ดแล้ปท้อปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมที่เคยฉายแววตื่นเต้นบัดนี้กลับดูหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

ตอนนี้ฉันคงได้แต่ป่วนไปเรื่อยๆ ดงแฮก็คงทำสงครามจิตวิทยาต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่มีนาย

ฉันก็ได้แต่ภาวนาขอให้นายรีบหนีออกมาจากห้องบ้านั่นเร็วๆเถอะนะฮีชอล

เพราะพวกเรากำลังจะแพ้!

โจคยูฮยอนสบถพรืดอย่างหงุดหงิดเมื่อหน้าจอคอมพิวเตอร์ข้างหน้าของตนอยู่ดีๆก็มีเหล่าโฆษณา อีเมล์ขยะปรากฏขึ้นมาไม่ขาดสายจนตัวเองกดปิดแทบไม่ทัน

แสบนักนะลีซองมิน!

คิดจะทำให้กดปิดไปเรื่อยๆจนไม่มีเวลาทำอย่างอื่นเลยเร้อะ?!?!!

 ก๊อกๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาอีกครั้ง คิมคิบอมลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าประตู ร่างบางลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูห้องแล้วค่อยๆเปิดออก

เอี๊ยดดดดดดดดดดดด...

ร่างสูงโปร่งของคยูฮยอนที่กำลังนั่งลบเหล่าอีเมล์ขยะหรือโฆษณาที่ผุดขึ้นมานับไม่ถ้วนด้วยฝีมือคนรักตนอย่างเมามันส์เริ่มสังเกตุถึงความเงียบหายไปของเพื่อนรักตน

คยูฮยอนตัดสินใจหันไปมองคิบอมที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูแล้วลุกขึ้นโดยคิดว่าจะกลับมานั่งลบพวกอีเมล์ขยะโฆษณาเหล่านั้นต่อ

“คิบอม!”

เจ้าของชื่อค่อยๆหันใบหน้าหวานที่ซีดเผือกมามองหน้าคยูฮยอนที่ยืนมองตนอย่างงุนงงก่อนที่จะค่อยๆหันหน้ากลับไปมองสิ่งที่อยู่ข้างหน้าตน คยูฮยอนมองตามไปก่อนที่จะเบิกตากว้าง หัวใจหล่นไปอยู่ถึงตาตุ่ม

ซากนิ้วชี้ที่ขาดออกมาจากมือใครสักคน

“ฝีมือของใครกันนะ? ใจร้ายที่สุด!!!”เสียงหวานบ่นพึมพำอย่างสั่นเครือก่อนที่จะซุกหน้าเข้าอกแกร่งเพื่อนรักแล้วสะอื้นไห้เบาๆ

ลีซองมิน!ป่วนเรื่องคอมพิวเตอร์ ต้องใช้เวลานั่งหน้าคอม ไม่มีเวลามาเดินเพ่นพ่านแน่ๆ

คิมฮีชอล!สมัยก่อนวนเวียนอยู่ในช่องแอร์ราวกับผีช่องแอร์ ปัจจุบันโดนซีวอนควบคุมตัวไปขังอยู่ในห้องที่กล้องวงจรปิดต่อกับคอมพิวเตอร์ของซีวอนโดยตรง

หรือว่าจะเป็น...!

“ลีดงแฮ...”



เพื่อนรักที่ร้องไห้ยิ่งปล่อยโฮเข้าไปอย่างหนัก คยูฮยอนลูบหลังเพื่อนเบาๆก่อนที่จะก้มลงไปหยิบนิ้วชี้นั่นขึ้นมา ร่างสูงโปร่งเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

“คิบอม! มันเป็นนิ้วยางเอาไว้แกล้งคน”

เจ้าของชื่อสะดุ้งก่อนที่จะคว้าหมับมาดู เสียงหวานพึมพำด่าทออย่างหงุดหงิด

ทำซะเหมือนจริงเลย ให้ตายสิ!

“ได้ข่าวว่าลีดงแฮเองก็ยำชั้น3ซะเละ แถมยังทำพวกยามชั้น4สลบอีกนะ”

ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะหน้าซีดลงไป คยูฮยอนลูบหลังเพื่อนรักเป็นเชิงปลอบโยน

“เอาน่า เรามีคิมฮีชอลเป็นแต้มต่อ! เราชนะอยู่แล้วศึกเนี้ย!”

พูดไปเพื่อให้คนที่พยักหน้ารับรู้กับประโยคเมื่อครู่สบายใจขึ้น แต่ในใจกลับคิดหนัก

คงจะใช้จุดอ่อนเรื่องความอ่อนไหวของคิบอมสินะ

 

เพราะถ้าคิบอมร้องไห้แบบทนไม่ไหวเมื่อไหร่ คิบอมจะต้องขอร้องให้ซีวอนยกเลิกสงครามนี่...และพวกเขาจะต้องแพ้!

ถึงแต้มต่อจะเป็นคิมฮีชอลที่ทำให้ฝั่งเขามีชัยไปกว่าครึ่งแล้ว แต่ยังอดห่วงไม่ได้ว่าฝั่งคนรักของเขาลีซองมินจะใช้จุดอ่อนที่เป็นด้านความอ่อนไหวง่ายของคิบอมมาทำให้ฝ่ายเขาเสียกำลังใจและหวั่นไหวไปอีกหรือเปล่า

เท่าที่ทำได้ตอนนี้คือภาวนาขออย่าให้คิมฮีชอลหลุดออกมาจากห้องที่โดนจับขังได้

ไม่อย่างงั้น!สถานการณ์พ่ายแพ้ของพวกนั้นจะกลายมาเป็นชัยชนะ!!

ลีดงแฮที่ยืนมองเหตุการณ์ได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆกับตัวเองอย่างรู้สึกผิดต่อร่างบางที่ยืนร้องไห้อยู่

ผมขอโทษครับ!

แต่เพราะฮีชอลโดนจับไปทำให้พวกเรากำลังจะแพ้

จุดอ่อนของฝ่ายนั้นคือคิมคิบอม!ความอ่อนไหวง่ายของอาจารย์มันเปิดช่องทางให้พวกเราสามารถพลิกแผลงโอกาสชัยชนะให้กลับมาได้

ผมรู้ว่าอาจารย์คิบอมต้องทนไม่ไหวแน่ๆถ้าผมเล่นสงครามจิตวิทยากับอาจารย์ อาจารย์จะต้องไปขอร้องอาจารย์ชเวซีวอนให้หยุดศึกนี้อย่างแน่นอนเพราะอาจารย์ทนดูไม่ได้...

และนั่นจะทำให้ฝ่ายของเราชนะไป

 --------60%--------

ปึง! ปึง! ปึง!

กำปั้นเล็กทุบรัวบนประตูเหล็กอย่างโกรธแค้น เสียงหวานตะโกนด่าทอพาดพิงไปถึงบุคคลที่ขังตัวเองอยู่ในห้องบ้านี่

“ไอ้บ้า! ไอ้แรงควาย! แน่จริงปล่อยผมออกไปเซ่จารย์!!!”

//ก็อยากจะปล่อยนะ แต่เดี๋ยวพวกฉันก็แพ้หนะสิ//

เสียงทุ้มต่ำดังลอดลำโพงสีดำที่ติดอยู่ในห้องเล็กๆนี้ ดวงตากลมโตตวัดกลับไปมองยังลำโพงตัวนั้นอย่างหงุดหงิด ในใจนึกอยากจะเดินไปแล้วใช้คีมตัดออกเหมือนที่เคยทำให้รู้แล้วรู้รอด!แต่เขาไม่มีหนะสิ!!! คีมหนะ!!!

“F*ck!”เสียงหวานสบถออกมาเป็นภาษาอังกฤษ

//เฮ้! คิมฮีชอล!! อย่าลืมนะว่าฉันเป็นถึงครู ฉันฟังภาษาอังกฤษรู้เรื่องนะ!//

“Oh tell me about it! Puta!” (Puta = Bitch ภาษาสเปน)

//ห้ะ? ไอ้คำหลังๆนายพูดว่าอะไรนะ? มันไม่ใช่ภาษาอังกฤษนี่!”

“ก็มันไม่ใช่ไง! จารย์ปล่อยผมไปเหอะนะขอร้อง!!”

เสียงหวานที่เคยตะโกนด่าอย่างกราดเกรี้ยวกลับกลายมาเป็นอ่อนลงปนอ้อนวอน ดวงตากลมโตหันไปมองที่กล้องวงจรปิดที่ตั้งอยู่มุมห้องเล็กแล้วส่งสายตาอ้อนวอนให้

//ค คิมฮีชอล! อย่ามาอ้อน! เดี๋ยวฉันก็ใจอ่อนปล่อยนายไปหรอก!//

ประโยคสุดท้ายเจ้าของเสียงพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“จารย์หงะ!”

//เป็นเด็กดีอยู่ห้องนี้จนกว่าฝั่งนายจะแพ้ไปก่อนก็แล้วกันนะเด็กดื้อ!!//

'เด็กดื้อ'สบถพรืดออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะมองไปรอบๆห้องที่โดนขังอยู่เมื่อครู่

โต๊ะขนาดใหญ่วางบนกลางห้อง ข้างบนมีช่องแอร์ มีลำโพงและมีกล้องวงจรปิดที่ต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์ของซีวอนเท่านั้น!

ร่างบางหันหลังกลับให้กล้องวงจรปิดพร้อมกับมือเรียวที่คว้านหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเป้สีดำของตน มือเรียวหยิบกล้องวิดีโอขนาดเล็กที่ไปขโมยมาก่อนปีนช่องแอร์ไป

Maximum Recording...30 minutes



ถ่ายได้ทั้งหมด30นาที

ดวงตากลมโตหันกลับไปมองรอบๆห้องอีกครั้งก่อนที่จะไปสะดุดอยู่บนช่องแอร์ที่มีโต๊ะอยู่ข้างล่าง ฮีชอลละสายตาจากโต๊ะแล้วมองไปยังกล้องวงจรปิด

สมองเริ่มประมวลแผนการคิดหนีพร้อมกับริมฝีปากเรียวที่กระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

จะให้อยู่กว่าฝั่งเขาจะแพ้งั้นเหรอ?

ชาติหน้าสายๆเหอะชเวซีวอน!

 --------65%--------

“คิดจะทำอะไรของเขานะ?”

เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อคนในทีวีเดินไปอยู่ข้างล่างมุมกล้องวงจรปิดที่ไม่สามารถส่องถึงก่อนที่จะออกมาจากมุมๆนั้นแล้วเดินไปเดินมา นั่งลงบนโต๊ะไม่ก็นอนราบลงไปก่อนที่จะลุกขึ้นไปเดินไปเดินมาใหม่อีกครั้ง

แต่ตราบใดที่คิมฮีชอลยังคงวนเวียนป้วนเปี้ยนอยู่ในห้องนี้ ฝั่งของเขาก็ต้องชนะแน่ๆ

ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าโดนจ้องอยู่ ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมามองกล้องวงจรปิดที่ต่อกับทางตนโดยเฉพาะ ริมฝีปากเรียวเล็กสีชมพูฉีกยิ้มออกมาทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งมีดวงตากลมโตที่ส่งสายตามาทำเอาร่างสูงกลืนน้ำลายเอื้อก

ท่องเอาไว้ชเวซีวอน! เพื่อประโยชน์ส่วนรวม!

นี่ถ้าไม่ใช่เพราะส่วนรวมคงกดราบลงกับโต๊ะไปนานแล้ว!!!

“ถ้านายยังไม่พร้อม...ฉันก็จะไม่มีอะไรกับนาย ฉันไม่ขืนใจนายหรอกเพราะฉันจะรอ...”

“ร รออะไรจารย์?”

“รอวันที่นายยอมมอบทั้งกายและใจให้ฉัน”

ประโยคที่เคยคุยกันกับร่างบางดังก้องขึ้นมาในหัว ซีวอนกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังร่างบางผมแดงในจอทีวีทีเดินป้วนเปี้ยนไปมา

ยังไงก็จะรอ!รอวันที่ยอมมอบทั้งกายและใจให้

ถึงจะรู้ว่าวันนั้นมันยังอีกยาวไกล บางทีมันอาจจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ

นายรักฉันบ้างหรือเปล่า? คิมฮีชอล?

บางครั้งการกระทำหรือคำพูดของนายมันก็ฟ้องว่านายก็รักฉัน!แต่บางทีมันก็ไม่ใช่

ได้ไหม? ขอฉันคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมฮีชอล?

ว่าคิมฮีชอลรักชเวซีวอนคนนี้?

เหมือนที่ชเวซีวอนคนนี้รักนายหมดหัวใจที่มีอยู่

“ติ๊ด!”

เสียงดังสั้นๆมาจากกล้องวิดีโอที่ถูกติดเอาไว้ข้างๆกล้องวงจรปิด ร่างบางผมแดงหันมามองก่อนที่จะฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

คิมฮีชอลขึ้นไปบนเก้าอี้แล้วหยิบกล้องวิดีโอที่ถ่ายหมดแล้วก่อนที่จะดึงปลั๊กสายไฟที่ต่อกับกล้องวงจรปิดออกแล้วนำสายต่อทีวีที่มาจากกล้องวีดีโอริมฝีปากเล็กฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตากลมโตสั่นระริกฉายแววตื่นเต้น

//เฮ้ย! คิมฮีชอลทำอะไรหนะ!!!//

เสียงทุ้มต่ำของร่างสูงดังลั่นลอดลำโพงเข้ามาเมื่อพบว่าหน้าจอที่เคยปรากฏภาพร่างบางเดินไปเดินมาอยู่กลับดับวูบลง

เจ้าของชื่อเพียงแต่ยิ้มหวานแทนคำตอบเท่านั้น มือเรียวค่อยๆวางกล้องวิดีโอลงบนเก้าอี้ก่อนที่จะตรวจดูสายวิดีโอที่เชือมต่อกับกล้องวงจรปิด นิ้วเรียวกดปุ่มเล่นทันทีพร้อมกับหัวเราะเบาๆอย่างสะใจ

เฮ้ย! คิมฮีชอลทำอะไรหนะ!!!

ทำอะไรหนะเหรอ???

ก็ทำสิ่งที่นายไม่สามารถมองเห็นได้ไงหละชเวซีวอน!!!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เด็กดีเปลี่ยนวิธีการอัพโหลดตอนใหม่ นั่นก็คือไม่สามารถอัพโหลดตอนที่มีมากกว่า 100,000 ตัวอักษรได้

และพวกเราก็ทราบกันดีอยู่ว่า 1 ตอนของวันเดอ = มากกว่า 100,000 ตัวอักษร =______=;

เพราะฉะนั้น ซ๊องเลยต้องแบ่งตอนเป็น 2 ตอนนะคะ 

(คือเพิ่งรู้ตัวว่าตอนมันเยอะจริง เพราะนี่ขนาดพิมพ์ไป ตัวอักษรโหลดช้ากว่าปกติ แถมหน้าอัพโหลดก็ค้างหลายรอบด้วย 555+)

นาซิส ซ๊อง

06.12.2021

TB