[EXO]The Vow..ขอแค่ฉันได้รักนาย (HunHan)

ลำดับตอนที่ #17 : The Vow...15

      เราเคยไปซื้อของด้วยกัน..ในความฝันฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงแต่ฉันตื่นมาและพบว่าฉันกำลังยิ้มอยู่...อีก30วัน

      ฉันฝันเห็นตัวเองอยู่ที่สนามบิน..แต่ก็แค่นั้น อีก29วัน..

       และฉันก็ฝันถึงสนามบินอีกแล้ว...อีก23วัน

         เรามีร้านประจำเป็นร้านค๊อฟฟี่ช็อฟที่ฉันกับอี้ชิงชอบไป และเขาก็ง้อฉันด้วยช่อดอกไม้เล็กๆ..อีก20วัน

        ร่างเล็กๆกำลังยืนนิ่งไล่สายตาไปยังกำแพงที่มีโพสอิทสีเขียวสลับกับสีฟ้าอ่อนแปะอยู่ไม่ต่ำกว่า30แผ่น ข้อความที่เขียนอยู่บนโพสอิทแต่ละแผ่นเขียนถึงสิ่งที่เขานึกขึ้นได้หรือฝันถึง มันไม่เคยผุดขึ้นมาในสมองของเขาแบบเป็นเรื่องเป็นราว มันมักจะผุดขึ้นมาเพียงสั้นๆแล้วก็มืดไป ส่วนตัวเลขบอกวันนั้นคือการที่เขาเขียนเตือนตัวเองว่าเหลือเวลาอีกกี่วันจึงจะครบ1เดือน

 





  มือขาวค่อยๆแปะโพสอิทสีเขียวลงไปตรงพื้นที่ว่าง

 



 ..เขาทำอาหารเช้าให้ฉันกินทั้งๆที่เขาไม่เคยเข้าครัวเลยแม้แต่ครั้งเดียว..อีก19วัน..

        “คุณหมอ...?”
   ลู่ฮานเอ่ยออกมาเบาๆอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างสูงที่ตอนนี้ชักเริ่มจะคุ้นเคยมากขึ้นแล้วกับร่างเล็กๆของคุณป้ามีอึนแมป้าประจำตระกูลอยู่ในห้องครัวยืนหันหลังให้เขาอยู่


    “ตื่นแล้วหรอ? เพิ่ง9โมงเองนะเมื่อคืนคุณน้าบอกว่าลู่ฮานเพิ่งเข้าบ้านมาตอนตี3เองไม่ใช่หรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมๆกับยกอาหารเช้าสไตล์ตะวันตกมาวางไว้ที่โต๊ะพร้อมๆกับนมอีกหนึ่งแก้ว “ผมมีงานตอนบ่ายน่ะครับ” ลู่ฮานตอบเบาๆก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้เตรียมตัวทานอาหารเช้าที่คนตัวสูงเตรียมไว้ให้

    “คุณหนูพักผ่อนน้อยระวังจะไม่สบายเอานะค่ะ เดี๋ยวป้าขอตัวไปดูแลข้างนอกก่อนล่ะกันนะค่ะ” คุณป้ากล่าวอย่างเอ็นดูก่อนจะเดินเลียงออกไปอย่างรู้งาน เธอรู้ว่าเวลานี้ควรปล่อยให้คนทั้งคู่อยู่ด้วยกันตามลำพังจะเป็นการดีที่สุด เซฮุนมองร่างเล็กๆของคุณป้าจนลับสายตาไปก่อนจะหันมามองลู่ฮานที่มองเขาอยู่ก่อนหน้านี้อยู่แล้ว

     “ไม่ทานซะล่ะเดี๋ยวจะเย็นหมดนะ เสี่ยวลู่”

     ชื่อที่ร่างสูงเรียกทำให้ลู่ฮานรู้สึกดีอย่างน่าประหลาดมากหลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าจะในความฝันหรือความเป็นจริงก็ตามที มันแลดูมีความหมายกับเขาอย่างน่าประหลาด


    “ทำไมคุณหมอถึงเรียกผมว่าเสียวลู่ด้วยล่ะ..” เซฮุนยิ้มออกมาบางๆก่อนจะรวบช้อนและมีดเข้าหากันเป็นเชิงบอกว่าอิ่มแล้วทั้งๆที่กินไปได้เพียง5-6คำเท่านั้น




    “เพราะว่าเสี่ยวลู่ชอบให้เรียกแบบนี้มากกว่า”

    “แต่ผมสังเกตว่าเวลาอยู่กับคนอื่นคุณหมอก็เรียกชื่อผมว่าลู่ฮานตามปกติ หรือไม่ก็เรียกตามที่คุณแม่เรียกผม แต่ทำไม...”

     “เพราะว่านายบอกว่าอยากให้ฉันเรียกนายว่าเสี่ยวลู่คนเดียวเท่านั้น ฉันเลยเรียกแบบนี้เฉพาะเวลาที่อยู่ด้วยกันแค่สองคน คนอื่นจะได้ไม่เรียกว่าเสี่ยวลู่ตามยังไงล่ะ” ลู่ฮานมองดวงตาและรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนั้นด้วยหัวใจที่รู้สึกปวดร้าวขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

  “เสี่ยวลู่..”

  “ครับ...?”

      “เลิกเรียกฉันว่าคุณหมอได้รึยัง หื้ม??” ดวงหน้าคมคายตรงหน้าถามด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิมหากแต่มันเจือไปด้วยความเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด “คุณหมอ?..ผม..จำไม่ได้ว่าเคยเรียกชื่อคุณว่าอะไร..”

      “แล้วเมื่อไหร่ถึงจะเลิกแทนตัวเองว่าผมสักที..มันเหมือนกับว่าฉันอยู่ใกล้เสี่ยวลู่ก็จริงแต่เหมือนกับว่าเราไม่รู้จักกันเลยนะ..” คำพูดที่กรีดลึกลงไปถึงหัวใจนั้นทำให้เขาเริ่มรู้สึกสึกหายใจไม่ออกขึ้นมาอีกแล้ว..

       “ซะ..เซฮุน..นา..”

    ชื่อที่อยู่ดีๆก็หลุดปากเรียกออกไปสร้างความตกใจให้กับคนพูดเป็นอย่างมาก เพราะมันรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดมันรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาเสียเฉยๆในใจของเขายามเมื่อเปร่งเสียงเรียกชื่อนี้ออกไป เซฮุนได้แต่นิ่งมองดูร่างตรงข้ามอย่างตกใจ เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม??

   ครืด...ตึง..

     “อ๊ะ!!”

   ลู่ฮานอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆร่างทั้งร่างก็ถูกดึงขึ้นให้ยืนพร้อมกับอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นที่โอบกอดร่างทั้งร่างเอาไว้ ดวงหน้าหล่อเหลาซุกลงที่ซอกคอขาว คนตัวเล็กรู้สึกได้ถึงแรงสั่นเบาๆจากอ้อมกอดที่โอบกอดเขาเอาไว้พร้อมกับแรกกดที่เพิ่มมากขึ้นตรงซอกคอของเขา




     “เรียกชื่อฉันอีกได้ไหม..”

  ชื่อที่ฉันไม่ได้ยินมานานถึง6ปี..

   “คะ..”

      “ไม่ใช่!! เรียกชื่อของฉันสิเสี่ยวลู่..” น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เจือด้วยเสียงสะอื้นเบาๆทำให้หัวใจของเขาปวดร้าว เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่แทบจะมลายหายไปเพราะความเจ็บปวดที่กรีดร้องอยู่ภายในใจ ก่อนที่แขนเรียวจะยกขึ้นกอดตอบร่างสูงแน่นราวกับเป็นการปลอบหัวใจที่บอกช้ำทั้งสองดวง

   “เซฮุนนา..”

  “เรียกอีกได้ไหม..?”

  “..เซ..เซ...ฮุน...นา..”

 เสียงหวานที่แผ่วเบาลงเพราะก้อนสะอื้นที่เจ้าตัวกำลังอดกลั้นเอาไว้..

   นี้ผมทำให้คนที่เขารักผมมากเจ็บปวดขนาดนี้เลยหรอ..

  พระเจ้าครับ..ผมยังคู่ควรกับเขาอยู่อีกหรอ??

  ในเมื่อผมมีแต่จะมอบความเจ็บปวดให้เขา..ผมไม่อยากทำให้เขาเจ็บปวดอีกแล้ว..


///////////////////////////////////////////////////

อัพฟิคตอนวันซิ่นโลกค่ะ21/12/2012 
ตอนนี้เรายังอยู่ด้วยกันยังอัพฟิคและอ่านฟิคกันอยู่เลย
ยังไงก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้เอาไว้ด้วยนะค่ะ : )

โอ๊ยตาย ฟิคเรื่องนี้มันดราม่า!!!!
อย่างนี้ล่ะค่ะ ความรักต้องมีอุปสรรค 
ที่แน่ๆลู่จำได้เรื่องราวค่อยๆได้มาทีละจุดแล้ว
หวังว่าความหวังของเน่จะเป็นจริงนะ><

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและเม้นกันนะค่ะ
เม้นทะลุ100แล้วหวังว่าอาจจะทะลุ200บ้างนะค่ะ ไม่เคยทะลุเลยTvT
เจอกันในตอนหน้านะค่ะ เร็วๆนี้ค่ะ : )

โอมมมม..เม้นจงมาๆ><