KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #17 : Love Light ..ღ [5.1]

Love Light

เช้านี้ไม่มีเด็กตื่นสายให้ซอนแซงนิมคนดีไปปลุก ร่างเล็กเดินโต๋เต๋ลงมาจากชั้นบนก่อนเวลานัดเกือบครึ่งชั่วโมง ทงเฮพาร่างตัวเองไปนั่งลงปุอยู่ตรงเก้าอี้ตัวประจำ ลอบมองแผ่นหลังกว้างของคนที่ตัวเองเรียกว่าซอนแซงนิมนี่กำลังง่วงอยู่กับการทำมื้อเช้า

“ทำไมตื่นเช้า” คยูฮยอนถามทั้งๆที่ไม่ได้หันหน้ากลับมามอง

ทงเฮไม่ตอบ ได้แต่มองผู้ชายตรงหน้านิ่งๆ เพราะไม่รู้จะตอบว่าอะไร ตอบว่าทงเฮยังไม่ได้นอนเลย แบบนั้นหรอ

ซอนแซงนิมรักแม่หรอ…

ทำไมต้องเป็นแม่ด้วย…

“วันนี้มีไก่ผัดวุ้นเส้น ไข่ม้วน แล้วก็ซุปมิโซะ ทงเฮช่วยครูตักข้าวหน่อยสิ” คยูฮยอนบอกอย่างร่าเริง ดูเหมือนว่าสิ่งที่ทำให้คยูฮยอนมีความสุขมากกว่าการสอนน่าจะเป็นการทำอาหารนี่แหละ

“ฮะ”

ร่างเล็กลุกขึ้นก่อนจะก้าวไปยังเคาท์เตอร์ หยิบเอาถ้วยออกมาแล้วลงมือคดข้าวสวยร้อนๆจากหม้อใส่ถ้วยสำหรับมื้อเช้าของทั้งสองคน

ร่างเล็กวางชามข้าวลงบนโต๊ะในจังหวะเดียวกับที่คุณครูคนดีวางถ้วยซุปมิโซะลงทั้งสองฝั่ง จากนั้นก็หันไปรินน้ำผลไม้คั้นสดทื่แช่เย็นเตรียมไว้แล้วส่งให้ทงเฮ

“เป็นอะไร? ไม่สบายรึเปล่า” ใบหน้าหล่อเห็นใบหน้าซีดเซียวของลูกศิษย์ตัวน้อยก็ออกปากถาม ปกติแค่ได้กลิ่นอาหารทงเฮก็ร่าเริงแล้ว แต่นี่นอกจากไม่ยอมพูดจาแล้ว ใบหน้าที่ชอบยิ้มแป้นแล่นนั่นยังดูหงอยๆอีกด้วย

“เปล่าฮะ จะทานละนะฮะ” ทงเฮไม่โต้ตอบอะไรให้มากความเพราะไม่อยากถูกถามอีก จึงหยิบตะเกียบแล้วเริ่มพุ้ยข้าวเข้าปาก

คยูฮยอนเห็นสีหน้าไม่ดีเลยของทงเฮก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็จนใจที่จะทำอะไร บางทีเด็กวัยนี้อาจจะชอบแก้ปัญหาด้วยตัวเองมากกว่าที่จะให้ผู้ใหญ่ยื่นมือมาช่วยเหลือละมั้ง

“วันนี้เรียนแค่ครึ่งวันดีมั้ย” คยูฮยอนเป็นคนเอ่ยปากหลังจากจบมื้ออาหาร ทงเฮที่ช่วยซอนแซงนิมล้างแก้วอยู่จึงหันมองด้วยความสงสัย

“ก็เราเรียนแบบจัดเต็มมาหลายวันแล้ว ครูเลยใจดีอยากให้ทงเฮได้พักบ้างไงครับ”

หากเป็นเวลาปกติ ชเวทงเฮคงดีใจกระโดดโลดเต้นไปแล้ว แต่นี่…. ต่อมร่าเริงของทงเฮหลับอยู่สินะ

หลังจากคุณครูตัวสูงกับลูกศิษย์ตัวเล็กช่วยกันล้างจานเสร็จ ก็เป็นเวลาเรียนช่วงในเช้าที่คยูฮยอนเปลี่ยนมาสอนวิชาภาษาอังกฤษแทนที่จะเป็นคณิตศาสตร์เหมือนทุกวัน อย่างน้อยมันก็น่าจะทำให้ทงเฮปวดหัวน้อยกว่า คยูฮยอนคิดแบบนั้น

วันนี้ทงเฮไม่มีแววของเด็กดื้อเลย สอนอะไรก็ขยันจด ขยันจำ ไม่ทำอะไรให้คุณครูตัวสูงต้องหนักใจ แปลกๆ แต่คยูฮยอนก็ชอบนะ ถ้าทงเฮขยันแบบนี้ได้เกินวัน รับรองว่าต้องได้เกรดสวยๆในวิชาเลขกับภาษาอังกฤษมาอวดพ่อแม่สำหรับเทอมหน้าแน่นอน

“วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน แต่งบทความมาให้ครูครึ่งหน้ากระดาษ เอาเป็นTense ที่เราเพิ่งเรียนไปวันนี้”

“เกี่ยวกับอะไรฮะ” ทงเฮเอียงคอมองคนข้างๆ

“อะไรก็ได้ ทงเฮอยากเล่าอะไรก็ได้ มีอะไร….จะเล่าให้ครูฟังมั้ย”

ทงเฮไม่ตอบ เพียงแค่หันกลับมาหนุนใบหน้าไว้บนแขนต่างหมอนเหมือนเดิม

ฮึ่ม….

จะโม้อะไรดีนะ

เอ๊ะ

ไม่ใช่

จะปลอบใจซอนแซงนิมยังไงดีนะ

.

.

.

.

เอาล่ะ!ต่อไปนี้ทงเฮจะเป็นเด็กดีของซอนแซงนิม จะไม่ดื้อ ไม่ทำให้ซอนแซงนิมปวดหัวอีก ทงเฮจะตั้งใจเรียน  แล้วก็ทำให้ซอนแซงนิมหัวเราะเยอะๆ

ก่อนอื่น….

ทงเฮต้องทำการบ้านที่ซอนแซงนิมสั่งให้เสร็จ ไม่ผิดสักประโยคเลย!! ไฟท์ติ้ง!!

เห็นเด็กน้อยในปกครองตั้งหน้าตั้งตาขีดเขียนลงบนกระดาษอย่างตั้งใจ คยูฮยอนก็อดปลื้มใจไม่ได้ คุณครูตัวสูงยืนมองชเวทงเฮที่นั่งอยู่บนพื้นกับโต๊ะญี่ปุ่นตัวเดิม กำลังทำแบบฝึกหัดที่เขาให้ไปอย่างขยันขันแข็ง มีขีดมีลบอยู่บ่อยครั้ง แต่ทงเฮก็ไม่มีท่าทางอิดออดหรือยอมแพ้อย่างที่ผ่านๆมา

“ร้อนมั้ย” คยูฮยอนปรากฏตัวอีกทีที่ด้านหลังทงเฮ คุณครูตัวสูงนั่งซ้อนหลังทงเฮอยู่บนโซฟา หน่วยตาคมเพ่งไปยังหน้ากระดาษที่ทงเฮเขียนจนใกล้จะเสร็จแล้ว

“ฮะ” ทงเฮตอบ แต่ยังคงวุ่นวายอยู่กับการเขียนประโยคภาษาอังกฤษ

“ผมเริ่มยาวแล้วแฮะ” เหมือนคยูฮยอนจะบ่นกับตัวเอง แต่เพียงครู่นึง มือใหญ่ของคนนั่งข้างหลังก็เอื้อมมาจับปลายผมนุ่มมือที่เริ่มระต้นคอมารวบไว้อย่างเบามือ ก่อนจะรวบเป็บจุกเล็กๆบนศีรษะ

“ฮื่อ ซอนแซงนิมทำอะไร” ทงเฮส่งเสียง เอื้อมมือมาจับจุกเล็กๆบนหัวตัวเอง

“ครูเห็นอากาศมันร้อน ผมยาวแล้ว กลัวทงเฮรำคาญ”

“แต่ทงเฮกลัวเหมือนตุ๊ดอ่ะ”

“เหมือนมั้ย ไม่เหมือนใช่ป่ะ ทงเฮไม่ชอบเลย” เหมือนไม่ได้จะหาคำตอบแต่ทงเฮบ่นกับเอง มือเล็กจับผมตัวเองไปมาพร้อมมองหาวัตถุที่สามารถสะท้อนเงาตนเองได้

“ทำไมพูดเรื่องนั้นล่ะ” คยูฮยอนสงสัยที่จู่ๆทงเฮก็ห่วงเรื่องความแมนขึ้นมา

“ชอบมีคนมาว่าทงเฮเป็นเด็กตุ๊ด ไอ้คัง… เอ๊ย คังอิน ชอบว่าทงเฮเป็นเด็กตุ๊ดหล่ะ แต่ทงเฮไม่ได้เป็นหรอกนะ” ได้ทีก็ฟ้องใหญ่ ตัวตั้งตัวตีประจำชั้นเรียนที่ชอบหาเรื่องชเวทงเฮก็มีไอ้หมีปุ๊กคังอินนี่แหละ

“ไม่หรอก ไม่เหมือน…” คยูฮยอนตอบ มองหน้าทงเฮที่หันมาซึ่งขณะนี้รวบผมไว้เหมือนเด็กผู้หญิงแล้วรู้สึกแปลกๆในอกจนสติเริ่มเลือนลาง

ไม่เหมือนตุ๊ดสักนิด
แต่เหมือนเด็กผู้หญิงเลยแหละ

ชเวทงเฮน่ารักขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“(#&(^$%#^*&(_+_#!#@@!@#$#(_){+()#@%+_+__^&%#!.....

(_){+()#@%+_+

^*&(_+_#!#@@!@

เสียงหึ่งๆ ดังอยู่ในหูแต่คยูฮยอนไม่รู้ว่าทงเฮพูดอะไร ดูเหมือนคุณครูคนดีจะสติหลุดไปซะแล้ว ทงเฮที่บ่นอยู่ตรงหน้าจึงเอาดินสอมาเคาะหัวเข่าคุณครูไปหนึ่งที

ป๊อก!

“ซอนแซงนิมเป็นอะไร กลั้นขำทงเฮหรอ ทงเฮเหมือนตุ๊ดจริงๆใช่ม้า ไม่เอาแล้ว ไม่มัดแล้ว” ทงเฮทำหน้างอน ทำท่าจะเอื้อมไปดึงจุกด้านหลังออก แต่คยูฮยอนก็คว้ามือเล็กไว้ทัน

“ไม่ต้องหรอก ไว้แบบนี้แหละ น่ารักดี”

ทิ้งทายไว้แค่นั้นพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะลุกเดินออกไป ทิ้งทงเฮเอาไว้อยู่กลางห้องให้ต้องนั่งหน้าแดง

จึ่บ!

เขินอะไรเนี่ยชเวทงเฮ!!

“เสาร์อาทิตย์นี้อยากไปไหน”

“ทำไมต้องเสาร์อาทิตย์ฮะ” ทงเฮเงยหน้าถามพร้อมส่งมะเขือเทศสองผลกับมันฝรั่งลงตะกร้า

ตอนนี้คุณครูกับลูกศิษย์กำลังช่วยกันเลือกซื้ออาหารสดสำหรับสองคน คยูฮยอนขับรถพาทงเฮออกมายังอเวนิวเปิดใหม่ พาทงเฮไปทานบุฟเฟ่เค้กและไอศกรีมเจ้าดังที่ทงเฮเคยเปรยก่อนหน้านี้หลายๆครั้งว่าอยากไป จากนั้นก็แวะซูเปอร์มาเก็ตใกล้ๆเพื่อซื้ออาหารสด

“ก็วันหยุด เผื่อทงเฮอยากเที่ยว”

“แต่ช่วงนี้ปิดเทอม เราก็หยุดกันทุกวันไม่ใช่หรือฮะ”

“เอ่อ นั่นสิ ครูลืมไป” คยูฮยอนหัวเราะให้กับตัวเอง “งั้นเราไปพรุ่งนี้กันเลยเป็นไง”

“ดีฮะ!! ทงเฮอยากไปสวนน้ำ!!” เจ้าตัวดีโดดเหยงๆไปรอบๆ

“โอเค งั้นเราไปสวนน้ำกัน!”

 



































































TBC