Be my destiny เพราะใจยังไงก็ใช่เธอ ❤

ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 15 You& I ระหว่างเราสามคน [100%]

Chapter 15

You& I

ระหว่างเรา "สาม" คน
 

“อีกคนก็ไม่ยอมปล่อย อีกคนก็ไม่ยอมไป”

ไนท์กำลังจูบกับเอมม่า….

          ฉันควรจะเชื่อใจเขาอยู่รึเปล่า? ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันกำลังสับสนไปหมด

น้ำตาค่อยๆเอ่อคลอที่ขอบตาอย่างช้าๆ ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงร้องไห้ รู้สึกแค่เพียงน้ำตาค่อยๆไหลอาบแก้ม

ส่วนอื่นๆมันเหมือนด้านชาไปหมด รวมไปถึงหัวใจของฉันด้วย!

เขาหันมองมาทางฉัน ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งอย่างทำอะไรไม่ถูก จะก้าวขายังก้าวไม่ออกเลย อยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล ไกลจากภาพเหล่านั้น แต่ร่างกายฉันกลับไม่ทำตามสักนิด จนในที่สุดเขาก็วิ่งมาประชิดตัวฉัน

ฉันมองเขาด้วยสายตาที่พร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตา มือนึงก็กำสร้อยที่เขาให้ไว้แน่น

“ริโกะ…” เสียงทุ้มของเขาเอ่ยเรียกชื่อฉันอย่างแผ่วเบา จนมันแทบจะลอยหายไปในอากาศ

ยิ่งเรียกชื่อฉัน ฉันยิ่งรู้สึกอยากจะร้องไห้

“มานี่” ไนท์ดึงแขนฉันให้เดินตาม แต่ฉันยังคงยืนนิ่ง ฉันรีบปาดน้ำตาอย่างลวกๆแล้วสะบัดข้อมือออก

“ไนท์ ฉันควรจะเชื่อใจนายอยู่ไหม!?”

“แล้วในใจเธอตอนนี้ยังเชื่อใจฉันอยู่รึเปล่า?” ไนท์ถามกลับมา ฉันรู้สึกเหมือนโดนอะไรกระแทกเข้าหัวใจแรงๆ

นายถามแบบนี้ นายรู้ไหมว่า ฉันเชื่อใจนายตลอดเวลาจนถึงตอนนี้และวินาทีนี้นะไนท์!!

“นายจะให้ฉันเชื่อใจผู้ชายที่กำลังยืนจูบกับผู้หญิงคนอื่นอย่างงั้นเหรอ? นายถามสักคำมั๊ยว่าฉันรู้สึกยังไง!?”

“แล้วเธอต้องการฟังคำอธิบายจากผู้ชายคนนั้นรึเปล่า?” ไนท์ถามแล้วสบตาฉันนิ่ง

ยิ่งมองหน้าเขาฉันยิ่งรู้สึกเจ็บ ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงไปยืนจูบกันได้

แต่ฉันก็ทำใจไม่ได้เหมือนกันที่จะบอกว่า ไม่เป็นไร

          “แล้วมีอะไรต้องอธิบายอีกเหรอไนท์ ภาพมันชัดเจนขนาดนั้น!” ฉันพูดทั้งน้ำตาพลางมองไปที่เอมม่าที่ยืนยิ้มอยู่ไกลๆ

          “เราสองคนเป็นแค่พี่น้องกัน”

          “พี่น้องที่จูบกันได้อย่างงั้นสินะ” ฉันพูดแล้วเค้นหัวเราะออกมา

          “ริโกะ มันไม่ใช่อย่างนั้น…”

          “แล้วอย่างไหนล่ะ พี่น้องกันแบบไหนล่ะไนท์! บางทีฉันก็คิดว่า ฉันอาจจะเจ็บมากกว่านี้ไม่ได้แล้วนะไนท์ นายปล่อยฉันไปเถอะ” ฉันหลับตาแล้วกลั้นใจพูดออกมา

ฉันกำสร้อยแน่นจนมันเป็นรอยแดง ใช่! ฉันเชื่อใจเขาจนถึงตอนนี้ แต่ฉันก็เจ็บเกินไปที่จะยกโทษให้เขาได้

“ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไป และไม่มีวันจะปล่อยเธอไป”

“แค่นายปล่อยฉันไป ทุกอย่างจะเรียบร้อย”

“แล้วเธอคิดถึงใจฉันรึเปล่าริโกะ ฉันรักเธอแค่ไหนเธอรู้รึเปล่า ที่ฉันบอกว่าไม่ปล่อยก็คือไม่ปล่อย เพราะเธอคือผู้หญิงที่ฉันเลือกแล้ว!”

“ฉันก็เจ็บเหมือนกันนะไนท์ ฉันคงจะไปสู้รบกับใครไม่ไหวหรอก ผู้หญิงเป็นร้อยคนพร้อมจะให้นายเลือกอยู่แล้วนี่!”

          “ฉันบอกว่าเธอ ยังไงก็ต้องเป็นเธอ ริโกะ!” ไนท์ดึงท้ายทอยฉันเข้าไปใกล้แล้วกดจูบหนักๆลงบนริมฝีปากของฉันเหมือนพยายามจะบอกความรู้สึกทั้งหมดที่เขามี….

-------------------------[50%]-------------------------

         ผลั่ก!

          ตัวฉันเหมือนถูกผลักจากด้านข้าง ทำให้ฉันเซล้มลงไปกับพื้น ความรู้สึกเจ็บแสบตามร่างกายเริ่มแทรกซึมเข้ามาช้าๆ

          ฉันเงยหน้ามองคนที่ผลักฉันช้าๆ และไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร นั่นก็คือ “เอมม่า”

เธอควงแขนไนท์ไว้แน่นแล้วเหยียดยิ้มมองฉันด้วยแววตา “สมเพช”

          “ปล่อย!” ไนท์สะบัดแขนออกจากเอมม่าแล้วรีบตรงเข้ามาหาฉันทันที ยิ่งเขาเข้ามาใกล้ มันก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกกำลังเหมือนไกลไปทุกที

          “เจ็บตรงไหนมั๊ย?” เขาถามด้วยสีหน้าห่วงใย ยิ่งเขาทำเหมือนห่วงฉันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทำให้เอมม่าทำร้ายฉันมากขึ้นเท่านั้น

          จนฉันคิดว่า ปล่อยฉันไปคงจะดีกว่า… ฉันคงไม่ต้องมาเจ็บแบบนี้

          “พี่ไนท์! ทำไมพี่ไม่สนใจเอมม่าบ้าง เอมม่ายอมทำทุกอย่างเพื่อพี่แท้ๆ”

          “ตอนนี้เอมม่าไม่ใช่เอมม่าคนเดิมที่พี่รู้จัก” ไนท์บอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แววตาดุๆจ้องไปที่เอมม่าจนดูน่ากลัว

        “เอมม่าก็ยังเป็นเอมม่า และก็ยังรักพี่ด้วย!” เอมม่าพูดทั้งน้ำตา

          “ถ้างั้นฟังพี่ให้ชัดๆ พี่รักเอมม่าแบบน้องสาว และคนที่พี่รักจริงๆก็คือริโกะ” ไนท์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

          บางทีฉันก็คิดว่า ฉันยังเชื่อใจเขาอยู่…

          “ไนท์…” ฉันครางออกมาเบาๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ยอมปล่อยฉันไปจริงๆ ทุกคำที่เขาพูด ฉันรู้สึกเชื่อ…   เชื่อในตัวเขา

        “กรี๊ด!!! ทำไมพี่ไนท์ต้องรักมันด้วย!!!??” เอมม่าร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

ฉันได้แต่มองหน้าไนท์เงียบๆ สีหน้าเขาดูจริงจังและดูเครียดกับเรื่องนี้มาก 

          “ไนท์ มีอะไรรึเปล่า?” เสียงนุ่มของผู้ชายคนหนึ่งขัดขึ้น ทำให้เราหันมองไปทางต้นเสียงทันที

          ฉันเห็นเรนะยืนอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้นด้วย เขาจะใช่ ไลท์ ที่เรนะเคยพูดถึงรึเปล่า?

          “ไลท์ แกพาเอมม่ากับบ้านไปก่อนไป” ไนท์ออกคำสั่ง ผู้ชายคนนั้นพยักหน้ารับคำก่อนดึงข้อมือเอมม่าออกไป

          ฉันเห็นเรนะมองดูเอมม่าด้วยแววตาแปลกๆ เหมือนกำลังโกรธ?

          “เรนะ” ฉันเรียกชื่อเธอเบาๆ เรนะหันมาแล้วรีบเดินตรงมาหาฉันทันที

          “ริโกะ ทำไมแผลเต็มตัวแบบนี้ล่ะ ดูสิ เลือดซิบเลย!” เรนะสำรวจตามเนื้อตัวฉัน ก่อนจ้องหน้าฉันอย่างตกใจ

        ฉันเลยเล่าไปเพียงคร่าวๆว่าโดนเอมม่าผลัก แต่ไม่ได้บอกอะไรที่ลึกไปกว่านั้น เพราะแค่นี้เรนะก็เดือดปุดๆแทบจะไปตบเอมม่าได้แล้วล่ะ

          “ริโกะ เธอจะทำตัวนางเอกไปไหนห๊ะ ปล่อยให้คนอื่นรังแกเอาเนี่ย ถ้าเธอไม่กล้าทำคืน ฉันจะไปล้างแค้นแทนเธอเอง”

          “เอาหน่า ก็แค่เป็นแผลนิดหน่อย”

          “ฉันว่าแล้วเชียวว่ายัยนั่นดูชั่วร้ายแปลกๆ ดูแววตาก็รู้”
          “ใจเย็นหน่า”

          “ถ้ายัยนั่นมาทำร้ายพวกเธออีก บอกฉัน ฉันจะไปแก้แค้นให้สาสมเลย” เรนะบอกด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

          ฉันค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้นยืน แล้วเดินกะเพลกๆไปหาไนท์ที่ยืนหลบมุมเงียบอยู่คนเดียว ฉันรู้ว่าเขากำลังรู้สึกผิด

          “ไนท์…” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา เขาเงยหน้ามองฉันแล้วยิ้มบางๆให้ 

          “เจ็บขนาดนี้ยังเดินมาอีกนะ ฉันเป็นแฟนที่แย่มากเลยล่ะสิ”

          “ทำไม?”

          “ฉันทำให้เธอร้องไห้จนอยากจะเลิกกับฉัน นี่ยังไม่แย่รึไง?”

          “แต่นายทำให้ฉันรู้ว่าประโยคนั้นฉันไม่ควรพูดออกไปจริงๆ ขอโทษนะ”

          “ขอโทษทำไม ฉันมันแย่เองแหละที่ดูแลเธอไม่ดี”

          “อีกคนก็ไม่ยอมปล่อย อีกคนก็ไม่ยอมไป…” ฉันก้มหน้าแล้วพึมพำออกมาเบาๆ

          “แต่ที่แน่ๆฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไป ขอร้องเธออย่างเดียว อย่าพูดว่าจะให้ฉันปล่อยเธอไป เพราะฉันคงทำให้เธอไม่ได้” ไนท์พูดก่อนคว้าตัวฉันเข้าไปกอดไว้แน่นราวกับกลัวว่าฉันจะหายไป …

Writer talk :)
กลับมาแล้วๆๆ หมั่นไส้เอมม่าเนอะ! ไนท์แบบ น่ารัก >///<
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นต์ๆๆๆนะคะ :)

Oo Wah