จิวอวงยี้ ตีนแมวเทวดา

ลำดับตอนที่ #17 : 16.2

สตรีชาวเปอร์เซีย เข้าใจว่าบุรุษหนุ่มแม้มีฝีมือกล้าแข็งแต่โดนพิษยาวนานคาดว่ายามนี้คงสาหัสปางตาย ไม่คาดว่ามันยังสามารถกล่าววาจาได้ ต้องอดนับถือเลื่อมใสไม่ได้ เพิ่มความระมัดระวังมากกว่าเดิม เค้นเสียงกล่าวว่า

"ประสงค์สิ่งใดกลับไม่ต้องถาม ขอเพียงพวกเจ้ายอมนำพาไป เราประกันว่าจะขจัดพิษให้แก่เจ้า"

กลับไม่มีเสียงตอบกลับมา ภายในเงียบสงัดไปชั่วครู่ ได้ยินเสียงจิวอวงยี้กล่าวว่า

"ตั่วกอ นางหากต้องการพบเทียนอี้ เราก็นำพาไปเถอะ หาไม่ท่านไหนเลยมีชีวิตรอด"

เสียงลู่ซุนกล่าวอย่างคับแค้นว่า

"วาจานี้ท่านกลับกล้ากล่าว นางเมื่อต้องการพบองค์ไท่จือย่อมไม่ได้มาดี ข้าพเจ้าเป็นมือปราบวังหลวงกินเบี้ยหวัดราชสำนัก ไหนเลยทรยศต่อผู้เป็นนาย"

จิวอวงยี้แย้งว่า

"ยามนี้ท่านนับว่าเป็นตายเท่ากัน ทางที่ดีทำตามที่นางกล่าว ยังสามารถมีชีวิตสืบไป"

ลู่ซุนพลันหัวเราะอย่างคลุ่มคลั่ง กล่าวว่า

"เราลู่ซุนเป็นตายไม่อาลัยในชีวิต หากท่านคิดนำพานางไป ก็อย่าหมายมีชีวิตอยู่"

พลันบังเกิดคล้ายเสียงต่อสู้ขึ้นภายใน สตรีชาวเปอร์เซียแม้สงสัยเต็มเปรี่ยม แต่ยามกระทันหันยังไม่เคลื่อนไหวใดใด เสียงจิวอวงยี้ร้องว่า ท่านเสียสติแล้ว ประตูพลันเปิดกระแทกออก เห็นจิวอวงยี้คิดถาโถมออกมา แต่กลับถูกฉุกดึงไว้ ทั้งคู่กลับต่อสู้อย่างดุเดือด จิวอวงยี้ร้องว่า

"ซือโกว ท่านรีบมาช่วยข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะนำพาท่านไป"

สตรีชาวเปอร์เซียหวั่นเกรงเป็นกับดัก เพียงยืนจับจ่องสังเกตุ ไม่ได้ลงมือช่วยเหลือ เห็นลู่ซุนซัดใส่นางหนึ่งฝ่ามือจนล้มลง ก่อนตามติดเข้าบีบคอทำร้ายราวคลุ้มคลั่ง จิวอวงยี้หายใจติดขัดไม่อาจดิ้นรนขัดขืน ช่วงลมหายใจเฮือกสุดท้ายพลันคว้าได้มีดปลอกผลไม้ปลายแหลมเล่มหนึ่ง จ่วงแทงลำตัวลู่ซุนหลายสิบแผล สุดท้ายแทงมีดปักตรึงเข้าท้องน้อยของลู่ซุนอย่างถนัดถนี่ ลู่ซุนส่งเสียงร้องโงนเงนคราหนึ่งก่อนล้มลงแน่นิ่ง จิวอวงยี้พลันสลบไสลไป เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงครั้งนี้ สร้างความแตกตื่นกับสตรีชาวเปอร์เซียอย่างยิ่ง ที่แรกยังคิดว่าเป็นหลุมพรางกับดัก หากแต่ดูแล้วทั้งคู่กลับไม่ได้เสแสร้ง เห็นแน่ชัดว่าจิวอวงยี้คิดยอมสยบ ถึงขั้นลงมือสังหารลู่ซุน ไม่ทราบว่านางตอนนี้เป็นเช่นใด หากทั้งคู่เสียชีวิตลง ที่ลงทุนลงแรงมานับว่าสูญเปล่า ยามกระทันหันไม่ทันคิดใคร่ครวญ กระโจนเข้าไปหมายดูอาการ  ไม่คาดว่าพอถึงตัวจิวอวงยี้กลับพบควันม่วงพวยพุ่งเข้าใบหน้า ต้องลอบร้องย่ำแย่ ที่แท้นี่เป็นกับดักจริง ทราบว่านี้เป็นควันพิษผงหอมมอมเมาเซียน รีบสกัดกั้นลมหายใจ นางแม้ปราดเปรียวเรื่องพิษ แต่ยามกระชั้นชิดเช่นนี้ ยังสูดเข้าไปช่วงหนึ่ง ต้องถอยกายสายร่างโงนเงน รีบโคจรพลังเก้าฟ้าต่อต้านพิษ

จิวอวงยี้เข้าใจว่าเมื่อลงมือแพร่พิษสำเร็จนางต้องล้มลงไร้เรี่ยวแรง ไม่คาดว่านางเพียงสายร่างโงนเงนคราหนึ่งก็ยืนหยัดมั่น ดังนั้นไม่อาจรีรอรีบผลักกลไกลแหตาข่ายล่วงหล่นมาคลอบคลุมร่างนางไว้ คว้าตะเกียงน้ำมันโยนลงกองฟางที่จัดเตรียมไว้ กองฟางพวกนี้ชะโลมด้วยน้ำมันพอไฟกระทบถูกก็ลุกลามเข้าหานางอย่างรวดเร็ว

จิวอวงยี้ไม่แยแสสนใจอีก พยุงลู่ซุนลุกขึ้นถอดมีดออกจากท้องน้อยมัน เห็นเป็นมีดแทงติดก้อนเนื้อสัตว์ก้อนหนึ่งออกจากตัวเสื้อ ภายใต้เสื้อขาดจากรอยมีดของลู่ซุนเห็นเป็นเสื้อเกราะไหมดำ สวมอยู่ด้านใน ที่แท้อุบายนี้จิวอวงยี้ถอดเสื้อเกราะไหมดำของตนให้ลู่ซุนสวมใส่ จากนั้นนำก้อนเนื้อที่มีในครัวซ่อนไว้ที่ท้องน้อย ค่อยสวมเสื้อผ้าทับให้กับมัน แม้ว่านางจ่วงแทงมันหลายสิบแผล ก็ไม่อาจสร้างอันตรายแก่มันได้ สุดท้ายแทงไปที่ก้อนเนื้อที่ซ่อนตรงท้องน้อย มีดจึงปักตรึงติด หากผู้ใดเห็นการจ่วงแทงของนางเช่นนี้ย่อมไม่คิดว่าเป็นระครตบตาอย่างแน่นอน  สตรีชาวเปอร์เซียทั้งแตกตื่นทั้งเดือดดาล นับตั้งแต่นางเข้ายุทธจักรตงง้วนยังไม่เคยเสียทีเช่นนี้มาก่อน ตนเองถูกแหตาข่ายพันธนาการไว้ ยามกระทันหันยังไม่สามารถหลุดรอดได้ เห็นทั้งคู่พากันหลบหนี อีกทั้งไฟยังลุกลามถึงชายกระโปรง ต้องรีบโคจรพลังทั่วร่างสลัดแหตาข่ายให้ขาดออก ดีที่แห่นี้จัดทำไม่แน่นหนาใช้เพียงดักปลาเล็กไม่ได้ใช้ดักปลาใหญ่ พอถูกพลังภายในผลักดัน เพียงไม่นานก็ขาดออก

พอพ้นแหตาข่าย ต้องรีบทยานออกจากบ้าน ไฟยังลุกโหมกระพืออย่างรวดเร็ว เท้าพอพ้นประตู ตัวบ้านกลับพังคลืนลงมา กลับกลายเป็นกองเพลิงมหึมา ต้องลอบระบายลมหายใจอย่างโล่งอก นับว่าตนผ่านประตูนรกมาอย่างเฉียดฉิว พอสำรวจพบตนเองต้องกรีดร้องคล้ายคนเสียสติ นางยามปกติรักสวยรักงาม เสื้อผ้ามิให้แปดเปื้อนใบหน้ามิให้หมองคล้ำ  แต่ยามนี้ชายกระโปรงถูกไฟไหม้ออกไปแถบหนึ่ง หน้าตาแปดเปื้อนมอมแมมจากเขม่าควัน อีกทั้งเรือนผมยังถูกเปลวเพลิงโลมเลียจนหยิกฟู นับว่าในชีวิตไม่เคยตกอยู่ในสภาพเช่นนี้มาก่อน  ต้องขบเขี้ยวเคียวฟันไล่ติดตามเงาหลังจิวอวงยี้กับลู่ซุนไม่ลดล่ะ

ลู่ซุนเมื่อครู่รวบรวมเรี่ยวแรงแสร้งแสดงระครกับจิวอวงยี้ นับว่าฝืนสังขารเป็นอันมากยามนี้พิษพลันกำเริบหนักขึ้นอีก ต้องกระอักโลหิตออกมาคำโต ไม่สามารถพยุงร่างต่อไป ต้องทรุดร่างลง กลับฉุดลากจิวอวงยี้ล้มตามไปด้วย จิวอวงยี้ร้องว่า

“ตั่วกอท่านเป็นไรแล้ว ยังพอไหวหรือไม่”

ลู่ซุนส่ายศรีษะช้าๆอย่างอ่อนแรง เค้นเสียงกล่าวอย่างอยากเย็น

“เซียวโกวเนี้ย ท่านเพียงผู้เดียวยังสามารถเอาชีวิตรอด อย่าได้นำพาข้าพเจ้าไปเป็นเครื่องถ่วงหลัง ที่แล้วมาท่านช่วยเหลือข้าพเจ้า ข้าพเจ้าสำนึกขอบคุณยิ่ง”

จิวอวงยี้ ร้อง ไม่ กล่าวว่า

“ตั่วกอ หากวันนี้เราต้องตาย เราท่านจักตายพร้อมกัน”

ลู่ซุนงงงันวูบ ครุ่นคิด ‘เรากับนางไม่นับว่าเป็นญาติสนิทมิตรสหายอันใด ไฉนนางจึงมีน้ำใจต่อเราปานนี้’ คิดกล่าววาจาให้นางเปลี่ยนความคิด ยังไม่ทันเอ่ยปาก เสียงสตรีชาวเปอร์เซียพลันหัวเราะดังสอดคำขึ้น ในเสียงหัวเราะแฝงแววกราดเกรี้ยว ขุ่นแค้น ตวาดว่า

“เจ้าทั้งสองคิดตายพร้อมกัน กลับไม่ยาก แต่เราไม่อนุญาติ ต้องรับธรรญทรมารก่อน จึงให้ค่อยตาย”

เงาร่างสตรีชาวเปอร์เซีย พลันกระโจนข้ามศรีษะคนทั้งสองขวางทางไว้ จิวอวงยี้พอเห็นสภาพของนางแม้ใคร่คิดหัวร่อแต่ไม่อาจหัวร่อ ดูทั้งหน้าหัวร่อทั้งหน้าพลั่นพลึง สีหน้าจึงแปลกพิกลยิ่ง เห็นนางเยื้อย่างเข้าหา ครุ่นคิดว่าครานี้ไม่อาจมีทางหลบหนี ยามนี้คงมีแต่ต้องเสี่ยงชีวิตแล้ว ไม่รอให้นางเป็นฝ่ายลงมือชิงซัดเข็มอสรพิษจู่โจมใส่ พร้อมทั้งสะบัดฝ่ามืออสรพิษตามติด นางเพียงพริ้วกายออกด้านข้างม้วนตัวคราหนึ่งก็สามารถหลบรอดเข็มอสรพิษกับฝ่ามือได้อย่างพิศดาร ท่าร่างนี้ย่อมเป็นวิชาดัดตนอ่อนกายของวังพิษเก้าฟ้า จิวอวงยี้เห็นนางหลบรอดได้อย่างงายดายต้องฉุกคิดขึ้น หากนางเป็นซือม่วยของซาซือแป๋ วิชาเหล่านี้นางย่อมสามารถอ่านคำนวนได้ พลันเปลี่ยนมือหนึ่งเป็นฝ่ามือยมทูติ อีกมือกางห้านิ้ว เป็นวิชากรงเล็บหมาป่าของงุ้ยเลี่ยงแช ใช้หลักฝ่ามือยมทูติ ใช้สองวิชาในสองฝ่ามือ

ป้อนกระบวนท่ารวดเร็วโดยมิให้ฝ่ายตรงข้ามมีโอกาสโต้ตอบ  

จริงดังคาด สตรีชาวเปอร์เซียสีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม วิชาเหล่านี้กลับไม่เคยพบเห็น ยิ่งจิวอวงยี้ใช้สองวิชาภายใต้สองฝ่ามือยิ่งเพิ่มความสับสนแก่นางยิ่ง ยามกระทันหันกลับยังหาโอกาสตอบโต้มิได้ ได้แต่ต้านรับปัดป้อง แต่นางมีฝีมือสูงเยี่ยมแม้ต้านรับกลับไม่เสียเปรียบ เค้นเสียงหัวเราะกล่าวว่า

“ดูว่าในน้ำเต้าเจ้ามียาอะไร มีวิชาเช่นใดก็แสดงมาให้หมดเถอะ”